Online Verhalen

Stoplappen. Of stopwoorden, wat je wil. Het is bekend. Woorden als zeg maar, eigenlijk, echt, ik bedoel, ik zeg, dus, uiteraard, natuurlijk, inderdaad en ik vergeet er vast nog een paar. Iedereen gebruikt ze. Woorden die ooit wel een functie hadden maar zo vaak gebruikt worden dat ze hun doel voorbij geschoten zijn. Ik bedien mezelf vooral van eigenlijk, echt, gewoon en een tijdje geleden zei ik regelmatig 'ik bedoel', terwijl ik mezelf afvroeg: ja, wat bedoel ik nou eigenlijk?
De meningen over stoplappen zijn verdeeld. Sommige mensen ergeren zich tot ze groen zien. Andere mensen valt het helemaal niet op; het kan ze ook niet schelen. "Ik zeg, ik zeg, gewóón de boel de boel laten, weet je? Dáárom."
Ofschoon ik vroeger tot de categorie behoorde die zich kapot ergerde, heb ik me bekeerd tot de groep die er niet om geeft. Desalniettemin valt het me nog steeds op. Inmiddels vind ik het een grappig taalverschijnsel en kan ik er soms best om lachen. Ik doe het zelf tenslotte ook.
Ik vind het eerlijk gezegd wel jammer dat er niet veel variatie is. De meeste mensen beperken zich tot één stoplap die ze om de haverklap, te pas en te onpas gebruiken. Honderd keer 'zeg maar' of honderd keer 'eigenlijk' in één zin.
Gelukkig ken ik iemand die creatiever met zijn stoplappen omgaat. Hij heeft er ook niet één, hij heeft er een stuk of vijf. Het is een leraar, vandaar dat het me zo opgevallen is. Daar moet je een halfuurtje op z'n langst naar luisteren, en dan hoor je wel het een en ander.
Het allermooiste is, dat hij combineert. Zijn vijf stoplappen zijn: 'zeg maar' en 'eigenlijk', de twee voornaamste, 'dus' terwijl er geen conclusie volgt, 'inderdaad' en tot slot heeft hij ook sterk de neiging om 'hè?' overal tussendoor te gooien. Hij is leraar geschiedenis, dus hij heeft nogal veel te vertellen. Op een gegeven moment is hij zijn vijf stoplappen gaan combineren, zoals ik al zei. 'Eigenlijk-zeg-maar' en 'zeg-maar-eigenlijk'. Of 'dus-inderdaad'. Bijvoorbeeld:
"En zo probeerde Hitler dus-inderdaad zijn helpers, hè, eigenlijk-zeg-maar zijn vriendjes, hè, door ze om beurten meer macht te geven, eronder te houden. Verdéél en héérs, hè?"
Zijn er daadwerkelijk mensen die zo praten? Ja, er zijn daadwerkelijk mensen die zo praten. Tot nu toe hield hij het op combinaties van twee, maar vandaag is dat record verbroken. Dat vond ik zo'n heugelijk feit, dat ik besloot er een column over te schrijven. Een taalverrijking die wat mij betreft omgedoopt mag worden tot het (stop)woord van 2010: zeg-maar-eigenlijk-dus-inderdaad. (....hè?)

Hahaha, ik zou me er kapot aan irriteren als mijn leraar zo praat! Vooral bij zo'n serieus vak als geschiedenis.

Maar goed, leuk stuk weer! Ik heb het af en toe wel dat ik opeens heel vaak "zeg maar" zeg, maar daar houd het geloof ik wel bij op. Hmm, hoewel. "Denk ik" en "geloof ik" voeg ik ook vaak aan het einde van mijn zin toe.
Wij hebben vooral leraren die gewend zijn de orde proberen te houden. Daarmee bedoel ik, ze zijn gewend de klas te sussen met het leeglopende geluid "ssst". Zo hebben wij een keer geturfd en kwamen we tot de conclusie dat onze aardrijkskunde het in haar heeft om 80 keer "ssst" in één les te zeggen!
Ook onze Duits leraar zegt heel vaak "ja", gewoon even tussen door.
"Nou kijk, dan moet je even opletten, die naamvallen, ja, zijn een stuk ingewikkelder dan je denkt. Je krijgt er dan wel zo'n schemaatje bij, ja, maar dan moet je alsnog die geslachten weten, en dan moet je alsnog bij de der of ein-gruppe kijken, en dan moet je alsnog de naamval weten! Dus houd nou even je mond, ja, dan kunnen we even verder met deze oefeningen."

Ik moet er trouwens ook bij zeggen, dat ik nooit "ik moest heel hard lachen" zeg, maar altijd "ik ging helemaal stuk". Mijn vrienden wijzen me er constant op, maken mijn zin af of doen me na. Maar het is misschien gewoon iets van mij.
"Ik ging helemaal stuk", even om er gewoon de nadruk er op te leggen of om te overdrijven over hoe grappig het wel niet was.
Ik heb ook een keer een heel verhaal geschreven met tussendoor constant "ja", en als ik dat nu teruglees irriteer ik me er ontzettend aan.

Bedankt voor je commentaar! 'Ja', die was ik nog vergeten.

(Btw: het is ergeren aan. Sorry voor het verbeteren, maar dit is de enige plek waar het mag! En doen die polls het nu weer, of zijn die nog steeds defect?)

Leuk stukje.

Mijn stopwoord: Maar goed.
Dit is er in ieder geval 1.

Dus is ook wel eentje die makkelijk valt.

Nee polls doen eht nog steeds niet. Indien ze gemaakt zijn, komt er een berichtje in Nieuws en mededelingen.

'Maar goed'! Inderdaad, die heb ik ook. Het stomme is dat mensen het zo snel zeggen dat ze denken dat het één woord is. Daar kwam ik achter op msn, toen een van mijn contactpersonen het de moeite vond om nog een extra berichtje te sturen met enkel de tekst 'maargoed'.
Ik heb het idee dat ik het zelf nogal vaak gebruik, omdat ik de neiging heb om snel van mijn verhaal af te dwalen. En om dan weer terug te komen op de hoofdlijn, gebruik je 'maar goed'. In dat opzicht wijkt hij af van de andere stoplappen, omdat deze niet zozeer gebruikt wordt om bedenktijd te rekken.
Ach, stoplappen zijn altijd nog beter dan tig keer 'uh...'.

Ik heb echt heel veel stopwoordjes;
Zelf zeg ik echt super vaak; Sorry of, uhh? En dan als combie; uhm zeg jij maar, sorry.

yael schreef:Ik heb echt heel veel stopwoordjes;
Zelf zeg ik echt super vaak; Sorry of, uhh? En dan als combie; uhm zeg jij maar, sorry.

En zo te zien ook 'echt'.

Vroeger had je een spel op de radio en dan moest je een verhaaltje bij elkaar kletsen en daar mocht je dan geen Uhhh in zeggen.
WIe het langst geen uhh zei won

Ik gebruik ook maar goed! En ik schrijf het op msn inderdaad ook vaak aan elkaar, maar dat komt denk ik gewoon omdat ik lui ben, ik weet wel dat het niet één woord is. Eigenlijk schrijf ik op msn en op m'n blog ook heel vaak zonder hoofdletter, wat hier natuurlijk een dikke don't is, maar verder stoort op msn et cetera er niemand zich aan.
.. Wat een rare zin.

Maar goed, (ahh nee daar is die al) als mensen zich er wel aan irriteren typ ik gewoon met hoofdletters. Ik pas me aan iedereen aan haha.
Ik moet trouwens wel zeggen dat ik "maar goed" vaak ook als een soort van bevestiging, of zo'n nietszeggende "dus.." aan het eind van de zin gebruik. Zo van "het doet er eigenlijk niet toe, maar ik vertel het je toch even".

Ik ben niet heel creatief in het verschillende woorden zeggen, EIGENLIJk is echt mijn favoriet ( ik kan er niet mee stoppen letterlijk )
Vriendinnen zijn al bezig met alle methodes uit de kast te halen om dit woord bij mij af te leren. Aangezien ik nog veel erger ben en niet gewoon eigenlijk zeg... Maar eigenlijksssss, ja Nederlands, het is nooit echt tot me door gedrongen.
En ik tot mijn twaalfde maar boos zijn op die computer die steeds een rood balkje onder mijn geweldige manier van eigenlijks schrijven zette.

Dus nu ik eindelijk in een grote stad kom zijn ze rap bezig om te me te genezen, nu nog van al die andere woordjes zien af te komen