Online Verhalen

Samenvatting:
Martin is een veertienjarige tiener dat een indrukwekkende band heeft mijn zijn moeder, broer en vader. Ze zijn one big happy family maar dan gebeurt er iets, iets wat niemand ooit had verwacht. Onderweg naar Joshua's schoolmusical, waar hij zich zo erg op verheugde, gebeurt er een verschrikkelijk ongeluk. De auto waar Joshua en zijn moeder inzitten botst tegen een Shell vrachtwagen. Ze zijn opslag dood aan hun verwondingen en Martin zijn leven veranderd totaal als hij hier van hoort. Zijn vader en hij zijn er diep ontroerd door en het lijkt alsof het nooit meer goedkomt. Zal het ooit nog goed komen met Martin en zijn vader?


Proloog:
''Met spijt moet ik u mede delen dat uw vrouw en zoon aan hun verwondingen overleden zijn..'' zo klonken de woorden in mijn oren. Dat waren de woorden die me zielsveel pijn deden, de woorden die mijn hart deed verzwakken, de woorden die mijn wereld deed instorten en mijn leven verpeste. Direct na het woordje overleden viel mijn mond perplex open, ontvingen mijn oren geen geluid meer en zag ik wazig. De dokter keek me met zijn, ze leken wel, smaragd groene ogen aan en zijn uitdrukking was bedroefd. Het enige wat in me opkwam om te zeggen was een slappe ''waarom?'' en daarna viel ik op de grond, met mijn handen geklemd in mijn haren. Alsmaar huilend, ontroostbaar schreeuwde ik de gangen door. Het echoode met een lichtere stem terug, wat het alleen maar erger maakte. De woorden die herhaalde in mijn hoofd ontplofte zowaar in elk manier in de realiteit terug. Zo kwaad als ik kon zijn schold ik iedereen de huid vol en vroeg ik me af waarom de wereld zo vreemd van aard was, tegelijk keek ik mijn vader aan die somber voor zich uit staarde. Zijn lippen trilde en zijn wimpers knipperde meerdere malen per seconde. Hoe moesten we dit ooit overleven, hoe moesten we zonder hun leven? Aan dat denkend deed de emmer over lopen en viel ik abrupt flauw. Het kettinkje dat ik van mijn moeder heb kregen achterlatend op het net geboende, ruikende naar chloor, kei harde grond.

Verder?

Mooi dramatisch begin. Ik zou er zeker verder mee gaan.

Misschien is het beter geen naam van de vrachtwagen te noemen.
Aangezien bedrijven het vaak niet zo leuk vinden om met dit soort ongelukken in verband gebracht te worden.
Als je een naam neemt, kun je beter een bedrijf nemen wat niet bestaat

Bedankt!
Erg slim trouwens van dat naam van de vrachtwagen. Zal het meteen veranderen in Word.

1

Maandagochtend. Half acht. Altijd zo vreselijk vermoeiend omdat je jezelf moet confronteren met het feit dat het weekend over is. De wekker vertelde mij dat ik moest opstaan, maar mijn systeem wilde niets liever dan twee uur extra slaap. Aan de fluitende vogels kon je horen dat het lente was en de geur van magnolia's omringde mijn kamer. Vermoeid sleurde ik mezelf uit bed en liep ik slaapdronken naar beneden. Ik trof mijn broer Joshua die vrolijk een boterham aan het smeren was.
''Waarom zo vrolijk?'' vroeg ik nors. Hij keek me met fronsende wenkbrauwen aan.
''Weet je dat niet meer?'' reageerde Joshua. Ik aarzelde even.
''Uhm, nee, hoezo?'' vroeg ik weer.
''Vandaag heb ik een van de repetities voor de schoolmusical, sukkel.'' plaagde hij.
''O ja, natuurlijk. Ben je daar zo hyper over?'' zei ik terwijl ik naar de keuken liep.
''Ik weet niet of je het weet, maar ik heb een van de hoofdrollen.'' schiep hij op.
''Speciaal hoor, verwacht je nu een applaus?'' respondeerde ik sarcastisch.
''Erg grappig. Vertel je mama dat ik verwacht dat ze me om zes uur komt ophalen van hockey, we spelen een wedstrijd en het kan dus uitlopen. Alvast bedankt.'' zei hij waarna hij meteen wegliep.
''Pff, arrogant.'' mompelde ik. Met vierkante ogen liep ik de keuken in en zonder dat ik het wist opende ik de koelkast en sloot ik het weer zonder er maar in te kijken. Met een diepe zucht opende ik het onderste kastje en haalde ik de pindakaas ervan uit. Meteen daarna smeerde ik een heerlijke boterham en pakte ik de melk op die al klaar op het aanrecht stond. Ik hoorde iemand van de trap aflopen en waarschijnlijk was het mijn moeder. Ze klonk zo bekend door haar bekende riedeltje dat ze dagelijks herhaalde. Het harde gekrab op haar achterhoofd, het smiespelend gezucht, de schoenen die ze wegtrapte als ze haar in de weg stondde en als ze dan de huiskamer in kwam plaatste ze haar hand voor haar ogen door de sterk schijnende zon.

Hee,

Ik heb je hele verhaal gelezen. Het begin, de proloog, is erg mooi. Er schoten bijna bij mij tranen in mijn ogen. Hoe de jongen zich voelt, is zo mooi beschreven, hierdoor leef je echt met de hoofdpersoon mee. In het tweede stuk is het broertje er nog. Dat is ook erg leuk bedacht. Het enige wat mij opviel was dat je nogal vaak na een zin die door de jongens wordt gesproken de woorden zei, respondeerde, mompelde etc. gebruikt. Je kan bijvoorbeeld voor afwisseling zorgen door het ook eens achterwege te laten en bijvoorbeeld iets anders in de plaats zet:

''O ja, natuurlijk. Ben je daar zo hyper over?'' zei ik terwijl ik naar de keuken liep.

Hiervan kun je maken:

''O ja, natuurlijk. Ben je daar zo hyper over?'' Ik bewoog me naar de keuken.

Ik zal dit verhaal zeker blijven volgen =D

Xoxo.
Flubby

Flubby, bedankt voor de compliment en de tip, ik zal me er proberen aan te houden. Zeg maar als je weer iets verkeerds ziet!

''Moet jij niet naar school?'' begon ze terwijl ze direct naar het koffieapparaat liep.
''Ja, zometeen. Wil je me weg hebben, ofzo?' lachte ik.
''Nee, maar je wilt toch ook niet te laat komen?'' antwoordde ze betweterig terug.
''Natuurlijk niet, maar ik heb nog lang genoeg de tijd.'' zei ik.
''Dat denk jij. Jou kennende moet je nog alles doen en dan denk jij dat je dat in een half uur red?'' zei ze terug terwijl het koffie apparaatje een hard geluid maaktte.
''Nee, daarom heb ik ook het eerste uur uitval. Anders was ik al eerder op, hè?'' zei ik slim. Ik stond op en gaf mijn moeder een kus en liep naar boven. Ze glimlachtte breed en knipoogde toen ik net de trap opliep. Met mijn pantoffels slofte en sleurde ik op de grond en liep ik de douche in. Ik kleedde me uit en ging douchen. Eenmaal buiten deed ik mijn haren en wat deodorant op. Na alles gedaan te hebben liep ik weer naar beneden waarna ik meteen naar mijn moeder toe liep en vertelde haar wat Joshua mij opdroeg. Ze schrok en aan haar uitdrukking was te zien dat ze het al totaal vergeten was. Ik gaf haar een zoen en liep de deur uit. Ik liep naar mijn fiets die zoals altijd voor het raam stond en met trillende handen probeerde ik mijn sleutel in het sleutelgaatje te douwen. Zoals altijd duurde dat twee minuten voor het uiteindelijk daadwerkelijk lukte. Ik fietste langzaam naar school toe omdat ik toch al vroeg vertrokken was. Het frisse natuurgeur walmde in mijn neus en ik vond het heerlijk. Met een grote glimlach op mijn gezicht fietste ik harder door omdat ik Jason ontzettend graag wou zien. Hij was mijn beste vriend en ik kon alles met hem delen. Als we dan ruzie hadden, was dit meteen na een dag of twee goed en konden we weer prima met elkaar omgaan zonder die ongemakkelijke gevoelens die je altijd hebt als je net ruzie hebt gehad met iemand. Het laatste stukje scheurde ik als een malle door de stad waarna ik alles uit ademde met een diepe zucht. Ik plaatste met mijn fiets in het fietsenrek en ondertussen kwam ik mensen tegen die me begroette. Ik liep het schoolgebouw in dat zich als een groot schimmig schaduw op de grond afbeelde. Ik trok aan de klapdeur en liep direct naar mijn kluisje. Het was er bomvol en ik kon er nauwelijks door heen. Zoals altijd was er wel iemand dat in de weg stond, maar het hield me niet tegen om gewoon mijn boeken te kunnen pakken. Ik liep rustig naar mijn kluisje toe en zoals gewoonlijk stond Caitlin daar die met haar hoofd ontzettend in de weg stond. Ik vertwijfelde me even en liep weer terug naar de kapstokken heen. Gelukkig had ik de eerste drie uur, eigenlijk twee, in mijn tas en hing ik mijn jas op. Ik kwam Jason tegen en begroette hem. We liepen samen naar het lokaal heen en kwamen verschillende mensen tegen die we ook weer beide kenden. Aangekomen bij het lokaal zagen we dat mevrouw Schuit al begonnen was en net op tijden liepen we het lokaal in. Ik liep naar mijn plek en Jason naar de zijne. Onze mentor had ons vier a vijf plaatsen van elkaar gezet omdat we ander continue aan het praten zaten.
''Is iedereen aanwezig?'' zei mevrouw Schuit, haar stem harder dan ooit.