Voordat ik het wist had de man me omhoog geholpen en doorboorde hij mijn nek met zijn scherpe lange hoektanden, ik probeerde me te verzetten maar wist dat het nutteloos was.
Dit zou zou het absolute einde van me zijn, niemand die me zou hooren gillen en dus ook niemand die me kon helpen.
Mijn vrienden zouden pas na een paar uur komen zoeken voor mij (waarschijnlijk pas nadat de mist was gezakt, de lafaards).
Ik voelde nog steeds de tanden van de man in mijn nek, ik wist nu wel voor honderd procent dat hij een vampier is.
Waarschijnlijk heeft hij het ongeluk veoorzaakt zodat hij daarna hun kon leegzuigen(Zijn eten betekent iemand anders zijn dood).
En ik was een snack voor hem, tot mijn verbazing stopte de man met mijn bloed te zuigen en liet hij me los hij keek me aan met een zielige blik, een blik met medelijden( had hij medelijden met me hoe kan dat hij is een vampier hun zijn de levende doden en hebben hoogstwaarschijnlijk geen kloppend hart).
Maar ondanks dat voelde ik zijn blik me aanstaaren, de man haalde het bloed van zijn gezicht en liktte het beetje dat nog aan hem vast plakte( mijn bloed, was het zo lekker dat hij er niks van wilde verspillen).
De man keek me nog steeds aan maar deed zijn mond open en begon tegen me te praten: Het spijt me dat ik je heb gebeten, ik probeerde mezelf in te houden maar de geur van bloed was te sterk en hij kijkt in de richting van de auto waar de twee mannen in liggen.
"Ik heb het ongeluk niet veorzaakt, zoals jij denkt", zei de man.
"Je hoort wat ik denk, is dat een soort van vampier kracht?", vroeg ik aan de man.
"ja dat is het en de dingen die jij toestraks dacht waren echt kwetsend", zegt de man.
Meende hij dit serieus het heeft hem gekwetst en ik dacht nog wel dat vampiers gevoelloos waren.
"Je weet toch wel dat ik nu hoor wat je denkt", zegt de man.
Shit dat was ik helemaal vergeten hij hoort het wacht ik doe het nu weer, het spijt me heel erg dacht ik hardop. En ik keek de man aan met een blik van medeleven.
"Het geeft niks dat is een fout die veel mensen maken", zei de man.
En terwijl ik op de een of andere manier verloren raakten in de man's zijn blik merkte ik nu pas dat het enge gezicht van de man van toestraks verdwenen was en had plaats gemaakt voor een jong en zeer knap en aantrekkelijk gezicht.
Ik keek nog eens goed naar de man en schatte hem op een jaar of zestien,zevetien dus dat betekende dat hij even oud is als mij.
Maar ik was niks vergeleken met de beeldschone man die ik nu voor me zag staan, hij was lang knap en mager maar ondanks dat leek hij wel gespierd(tenminste wat ik kon zien door de schemer van zijn vest) en hij had zwart haar en hij was licht getint en had iets weg van de weerwolf Jake uit de twilight reeks, alleen is hij een vampier en geen weerwolf.
En dan had je mij gemmidelde lengte mager met lang blond haar en blauwe ogen.
De man of eerder gezegd de jongen keek me intens aan en vroeg me wat er aan de hand was.
"ooh niks het is gewoon dat toestraks zag je erzo eng uit maar nu ben je zo knap", ik bloosde toen ik doorhad wat ik zojuist had gezegd tegen een compleet vreemde die nog een paar minuten geleden mijn bloed dronk.
"Het geeft niks ik was toestraks zo eng en lekijk omdat ik bloed nodig had, dat is wat er gebeurd als je te lang geen bloed hebt gedronken", zei de jongen glimlachend.
"Mijn naam is Chris en wat is jouw naam", vroeg hij aan me terwijl hij nog steeds glimlachte naar me.
"Mijn naam is Kate kort voor katelyn", zei ik terwijl ik als een malloot stond te grijnzen.
Heey mensen ik wil jullie bedanken voor me te helpen met jullie inspiratie sorry als het iets te lang is maar ik ga het verhaal zelf verder schrijven en dan posten maar dan natuurlijk wel met een beetje anders begin.
