Online Verhalen

Hallo iedereen!

Ik ben Calivary, en dit is mijn eerste verhaal! Bij gebrek aan een passende titel heet dit verhaal tijdelijk “Vindicated”, vernoemd naar het liedje dat mij geïnspireerd heeft dit te schrijven.

Het proloog lijkt op het eerste gezicht nogal verwarrend, maar ik beloof dat het opklaart naarmate het verhaal vordert. Na het proloog gaat we een stukje terug in het verleden, en zo wordt langzaam maar zeker het leven van Ariel Black en haar familie duidelijk.

Veel plezier met lezen, en probeer voor nu nog niet teveel achter het proloog te zoeken!

Liefs, C.

HOOFDSTUK 1: Proloog

Verwarring… Chaos…
Deze woorden vlogen door de gedachten van alle vechters – goed en kwaad, licht en donker – in de hele zaal.
Een fel wit licht reflecteerde vanaf het einde van het zwaard van een jong meisje. De capuchon van haar cape viel af zodra ze wegdraaide van de scherpe punt van het zwaard van haar tegenstander, en haar tot haar taille reikende zwarte haar zwaaide in haar gezicht. Lichtflitsen en gevallen stukken marmer vlogen door de grote zaal.
“Ach, klein meisje. Je kan me nooit verslaan!” Haar tegenstander Isabella Black draaide zich weg van het uiteinde van het zwaard voordat ze haar eigen dodelijke zwaai uitdeelde.
Met de laatste zwaai van het zwaard dat ze Isabella’s kant op stuurde, raakte het zwartharige meisje Isabella’s schouder, waardoor die achterover viel op de harde, marmeren vloer van de hal, met de punt van het zwaard tegen haar kin
“Alsjeblieft, Pixie. Vecht niet tegen mij en Dandy,” smeekte ze.
Ze haalde haar zwaard van haar nek, maar Isabella bleef stokstil.
“Alleen Mischa, Ariel en Alexianna noemden me Pixie,” fluisterde ze amper hoorbaar.
“Weet ik.” Het meisje glimlachte treurig. “Ik ben Ariel.”
Isabella zette grote ogen op, en vocht zichtbaar tegen haar tranen. “Ik vocht tegen je. Ik het beloofd dat ik dat nooit zou doen. Ik vocht tegen je. Het spijt me zo. Ik vocht tegen je.” Haar mantra zou voort hebben gezet als het niet was afgesneden door een gil van Mischa.
“Caramel!” gilden Ariel en Isabella in koor.
Ze renden haar tegemoet, struikelend over het puin en de gewonden onderweg.
Ze zat onder het bloed, bewijs van de wonden die Luke, een van de meest vertrouwde aanhangers van de hoofdvijand, die de bijnaam Titan droeg, haar toegebracht had.
“Opzij,” beviel Ariel. “Zorg dat we niet opvallen, Pixie.”
Ze schoof Mischa’s shirt omhoog, en stelde de wond bloot. Ze kon een scherpe ademtocht niet onderdrukken bij het zien van het gesneden vlees, en begon haar wonden toen te verbinden met repen stof van haar cape.
Eén van haar medestanders,Tom, kwam langs gerent.
“Wat doe je, ?” siste hij. “Ze is van de vijand.”
“En het punt is…?” vroeg Ariel, en bleef Mischa onverstoord genezen.
Toen ze klaar was met het verband, was Pixie druk in gevecht met een donkere aanvaller, om Mischa en Ariel te beschermen.
Licht hijgend keek Isabella naar hen. “Tijd om Dandy te redden?” vroeg ze, wijzend naar het midden van de zaal, waar Luke en Alexianna in duel waren.
“Ik wil Luke afmaken,” zei Mischa in een zangerige stem, die enigszins angstaanjagend werd door de boosaardige grijns die ermee gepaard ging. “Hij heeft voor aardig wat problemen gezorgd bij onze zoon.”
Isabella opende haar mond om iets te zeggen, bedacht zich, en rende toen in de richting van het duellerende paar. Een paar meter verderop, werd ze echter opgewacht door een nieuwe tegenstander, Tom.
“Alleen verdediging, Pix,” riep Ariel haar toe toen zij en Mischa langs sprinten.
“IK MAAK JE AF,” schreeuwde de krachtige stem van Luke, die een dolk in Alexianna’s richting mikte.
Alex ontweek de dolk, die vervolgens in Mischa’s richting in vloog en haar in haar onderbeen raakte.
Terwijl Mischa kronkelde van pijn, gilde Ariel: “NEE!”
Haar gezicht was verwrongen in woede. Ze draaide zich om en haar vuist en knie maakten contact met zijn lichaam in een ingewikkelde vechtbeweging die de vijand haar zelf haar geleerd toen ze tien jaar oud was, en nog in opleiding om te doden, voordat ze werd weggerukt, weg van haar familie, en weg van haar tweeling.
Luke werd door de zaal geworpen, en sloeg tegen een muur met verbazingwekkende kracht. “Van mijn familie… Blijf… Je… AF.” Beet ze hem toe, elk woord apart, gescheiden en met een dreigend randje.
“Hij is helemaal voor jou, Caramel.” Zei ze, voordat ze op Titan afstapte, om haar mentor voor de laatste keer te confronteren.

Ik vind het een heel erg leuk begin. Soms bouw je de spanning wel op en soms niet. Het afwisselen is niet erg, maar in een gevechtsscène is het vaak wel zo dat er overal spanning in zit. Ik zat wel helemaal in het verhaal.

Ik hoop dat ik het verhaal later wat beter begrijp dan nu, want nu snap ik er nog niet heel erg veel van [a]

Schrijf je snel verder? [a]

Hi!

Flubby, heel erg bedankt voor je reactie! Je bent de beste (en eerste xD) persoon dat ooit op dit verhaal gereageerd heeft!

Nou, zoals ik bij de vorige post al verteld heb, gaat dit terug in de tijd (niet al te ver, maar een maandje of zes) en vordert het vanaf hier langzaam naar The Final Battle, waar je in het proloog al een voorproefje van had.

Hier is Ariel net terug in de plaats waar ze opgegroeid is, en ziet ze twee van haar beste vrienden en haar professor weer terug!

Ik beloof dat het mettertijd allemaal duidelijker wordt.

Love,
Isabella.

HOOFDSTUK 2: The return of Ariel Mary Black

Ariels P.O.V

“Uhh. Waar ben ik?”
Zoals ze dat had geleerd, controleerde Ariel meteen haar omgeving. Ze was op het landgoed van haar oude kostschool. Maar het was niet het landgoed dat totaal verwoest was toen ze hier wegging, nee, het was een volledig intact schoolterrein, het schoolterrein waar ze zo bekend mee was.
Een brede grijns vond langzaam zijn weg over Ariels gezicht. Dit moest betekenen dat het gelukt was!
Ze hield haar hand boven haar ogen om de zon die in haar ogen scheen te verblinden, en keek in de richting van het meer, waar ze een groepje jongens zag stoeien aan de modderige bedding van het meertje.
Ze glimlachte licht, lachend om hun domheid, omdat ze wist wat komen ging.
Één… twee… drie… telde ze af op haar vingers. Ze kreeg gelijk; een van de jongens, tevens de kleinste, gleed uit en kantelde het meer in.
“Help!” piept hij.
De andere jongens lachten voordat ze terug schreeuwden. “Hou vast, Pete! We helpen je eruit.”
Pete… Peter Adams… Was hij geen vriend van Sirius? Misschien was hij dan ook op het schoolterrein! Ze moest professor Mason hoognodig zien!
Ze ging de ontvangsthal St. Patrick’s Acadamy binnen, het kasteel waar ze als kind zo van had gehouden. Ze had hier gewoond vanaf haar geboorte, en was getraind door één van de beste professoren in Groot-Brittannië en omstreken.
Tenminste, tot er een man arriveerde, die zich Titan noemde. Hij rekruteerde volgelingen, om zo de wereld te veroveren.
De Black familie was een van de oudste en meest nobele families die nog bestonden. Over de jaren waren er steeds meer buitenstaanders geëmigreerd naar het besloten eiland vlak bij Ierland. De meeste “pure” families schuwden deze buitenstaanders, die geen wortels hadden in de gemeenschap, en Titan was een van de extremisten die vonden dat de rust in Bethany terug moest keren. Titan pleitte zijn “ideeën” eerst vooral bij de oudste families, en breidde dat later uit naar de iets lateren.
Titan keerde zich al snel tot St. Patrick’s Acadamy. Hij had er een behoorlijke taak aan gehad om de professoren te overtuigen, maar de ouders haalden de mensen die hun kinderen lesgaven uiteindelijk toch over.
Titan was gehecht geraakt aan de kinderen die er al vanaf hun geboorte gewoond hadden, en dan vooral aan Ariel en haar tweelingbroer, Sirius.
Hij had Ariel getraind vanaf haar tweede levensjaar, tot ze bijna evengoed was als hemzelf. Op haar tiende overleden haar ouders echter, en werd ze naar Ierland gestuurd, om daar onder toezicht van haar oom en tante te leven, terwijl haar tweelingbroer op de academie mocht blijven.
Ze had nooit de kans gehad afscheid te nemen van haar broer, nichtjes en hun vrienden, ze wist niet eens of haar broer wel wist wat er met hun ouders gebeurd was.
Na zeven jaar was ze eindelijk oud genoeg om zelf over haar voogd te beslissen, en keerde ze terug naar haar échte thuis.
Ariel sprintte door de hallen, en stopte alleen bij de stenen waterspuwer die het kantoor van haar oude professor bewaakte.
“Wachtwoord?” vroeg de spuwer op een verveelde toon.
“Assassin,” zei Ariel beslist.
Als hij niet van steen was geweest, had de waterspuwer haar met grote ogen aangestaard. “Maar, dat zou alleen worden gebruikt als Ariel Black terug was,” stamelde het beeld.
“Wie denk je dat ik ben?” vroeg ze, terwijl ze een korte dolk met het Black familiewapen erop.
De spuwer sprong meteen opzij en Ariel rende met twee treden tegelijk de trap op. Toen ze op de deur klopte hoorde ze een gesmoord: “Kom binnen,” van professor Mason.
Ze glipte naar binnen en zei: “Je weet waarom ik hier ben, neem ik aan?”
Toen Mason knikte ging ze verder, “Welke dag is het?”
“Het is 17 september 1979.”
“Goed. Onze verjaardag is over twee dagen. Kan ik de rest van het schooljaar hier doorbrengen? Ik moet nodig bijpraten met Remy Dover en Miriel Delawny.”
“Dat spreekt vanzelf,” zei Harry Mason met een brede glimlach.
Hij keek vol bewondering naar het meisje – nee, de jonge vrouw – voor hem. Het was een hele tijd geleden sinds het tien-jaar-oude meisje met de lange zwarte haren en onschuldige gezichtje voor het laatst zijn kantoor binnengestormd was om hem het zoveelste nieuwtje dat ze opgevangen had te vertellen. Hij had altijd al van het wondertje dat jonge Ariel was gehouden – hoe kon het ook niet; haar schattige donkere krullen en grote blauwe ogen hadden ieder hart doen smelten. Hij had haar altijd beschouwd als een kleindochter.
Professor Mason stuurde zijn assistent weg met een bericht voor jongeheer Dover en juffrouw Delawny, en zo zaten hij en Ariel een tijdje zwijgend tegenover elkaar.
Ariel voelde zich erg op haar gemak bij haar oude professor, vandaar dat de stilte tussen de twee niet ongemakkelijk was.
“Ik hoor ze,” zei Ariel, en stond op om haar oude vrienden te begroeten.
“Professor?” vroeg Miriel’s stem. “Waarom heeft u ons hier geroepen?”
Mason deed zijn mond open om te antwoorden, maar voor hij iets kon zeggen, zei Ariel: “Hij heeft jullie hier niet naartoe gehaald, dat heb ik gedaan.”
Miriel keek haar een tijdje verdwaast aan, voor het bij haar begon te dagen. “Ariel!” krijste ze, en sprong op om Ariel in een enorme knuffel te trekken.
“Heb je me gemist, Blossom?” vroeg Ariel grijnzend, terwijl ze haar vriendin terugknuffelde.
Remy, die Ariel nu ook herkende, stond aan de kant met een enorme grijns op zijn gezicht.
“Aan de kant, Miri,” zei hij, naar voren komend om Ariel ook te knuffelen.
“Hoe ken jij haar, Remy?” vroeg Miriel verbaasd.
“The Most Ancient and Noble House of Black,” zeiden ze in koor. “We kunnen het nog steeds!” zeiden ze, weer tegelijkertijd.
“O… kay. Zal wel,” mompelde Miriel. “Waarom heb je ons hierheen gehaald?”
“Nou, ik wilde jullie dolgraag zien,” antwoordde Ariel.
Remy trok een wenkbrauw naar haar op, wetend dat er meer achterzat. After all, hij kende haar langer dan vandaag. Zoals gewoonlijk kreeg hij gelijk, en Ariel stak haar tong naar hem uit terwijl ze zei: “En ik heb jullie hulp nodig.”
“Met wat?”
“Dat vertel ik later wel, als we allemaal bij elkaar zijn.”
“Oké. We gaan naar de leerlingenkamer, wachten de ander op, jij vertelt je grote plan, wij helpen je en we leven allemaal nog lang en gelukkig,” ratelde Miriel.
“Oké dan,” zeiden Remy en Ariel samen.
“Stop daarmee!”
De drie schoten in de lach, en huppelde vervolgens het kantoor uit, op weg naar de leerlingenkamer om de rest te verassen.


Als laatste, een voorproefje van het volgende hoofdstuk!

“Waar ging je heen?” vroeg hij zacht, en richtte zijn blik op de vloer zodat ze de emotie in zijn ogen niet zou zien. “Ik heb overal naar je gezocht.”

Nou, klinkt dat een beetje oké? Volgend hoofdstuk ziet Ariel haar tweelingbroer en zijn vrienden weer!

Ciao!
Isabelle

Hee,

Ik heb het nieuwe stuk gelezen, ook al is het niet de juiste versie ^^
Je kan op de Edit button, onder aan je post klikken

Ik vind het echt een goed stuk. Sommige woorden zijn vergeten, sommige zinnen zijn nog een beetje vaag, maar ik vind het echt goed geschreven voor iemand die 3 talen spreekt op deze leeftijd. Ik zou het niet beter kunnen. Nederlands is al moeilijk genoeg

Liefs,
Melinda

Misschien zou je de moeite willen nemen om eerste de officiële pb te beantwoorden die je van mij ontvangen hebt? Daarna zal je topic weer geopend worden.