Online Verhalen

Hullo guys,

Nou, dit is opeens iets heel anders! Het is een beetje een cliché, en best voorspelbaar, maar ik zie dit als een “tussendoortje”, omdat er bij mijn andere ‘echte’ verhaal Vindicated wat technische probleempjes zijn. Omdat ik mijn schrijfkunsten wel op peil wil houden, ben ik van plan hier iets van te maken.
Verwacht er niet te veel van, en heb alsjeblieft geen kritiek op de hoge voorspelbaarheidfactor of het feit dat het zooo onorgineel is.

Thanx,
Isabelle.

Summary:

Amy’s passie is dansen, maar ze heeft het nog nooit aan iemand verteld aangezien het niet aangeboden wordt op St. Patrick's Acadamy, maar in haar 7de schooljaar wordt een nieuw klas toegevoegd: Ballroom and Contemporary Dance! En wie wordt haar nieuwe partner; de arrogante maar o zo knappe Matthias Lanter natuurlijk! Spanning en emoties lopen hoog op. Zal de liefde opbloeien bij dit onwaarschijnlijke paar? Time will tell, but one thing is for sure, it takes Two to Tango. Le temps le dira, mais une chose est sûre, il faut être Deux Pour Danser


HOOFDSTUK 1: And it begins

Het was een warme, zwoele nacht in eind augustus. Snelle salsa muziek speelde op het terras achter haar ouderlijk huis, en Amy kon de beat door haar lichaam voelen pompen. Haar voeten kenden deze muziek, en ze liet zich leiden. Haar heupen wiegden en ze hield haar rug recht, haar hoofd opgegeven, haar armen perfect gevormd om haar onzichtbare partner. Het tempo veranderde snel naar een jazzy swing, en ze ontspande haar lichaam voordat ze naar voren dompelde en in de Charleston stapte. “Back, toe, touch, up, back, toe, touch, up…” fluisterde ze de stappen voor zichzelf. Haar lichaam deed pijn en smeekte haar om uit te rusten. Ze was al uren aan het dansen.
“Amy, lieverd, kom alsjeblieft binnen. Je moet eten, en het wordt zo koud buiten.” Een kleine vrouw van midden veertig stak haar hoofd uit de hordeur.
“Mam, ik kom zo, maar het is midden in de zomer, dus ik betwijfel dat ik een verkoudheid oploop,” antwoordde ze.
De vrouw glimlachte lichtjes. “Is het zo erg dat ik je binnen probeer te krijgen? Ik heb mijn kleine meisje het hele jaar al niet gezien. Je vader en ik willen nog wat bijpraten voor je weer terug moet naar school.”
“Ik kom zo binnen, dat beloof ik.”
Dat moest genoeg zijn geweest voor haar, want ze ging weer terug naar binnen. Amy draaide naar de muziek, die nu een langzame ballet melodie speelde. Ze rechtte zich op, op haar tenen en hield vast aan de reling voor steun. Ballet was de dans die haar het meest uitdaagde. Fox draf, tango, wals, swing, meringue en jazz kon ze allemaal. Maar ballet… ze was goed, maar niet geweldig. En voor Amy Dublin, was oké gewoonweg onaanvaardbaar.
“Kom op, Amy, je kunt het,” vertelde ze zichzelf. Ze bereidde zich voor op een dubbele pirouette, en liet haar benen sierlijk bewegen over de houten vloer. Eén draai, twee, en vervolgens ‘Uh-oh,” dacht ze. Ze ging te snel en kneep haar ogen dicht om zich voor te bereiden op de val die ze al vele malen had gemaakt bij het uitvoeren van diezelfde fout. Wanneer ze de grond niet raakte, opende ze haar ogen om te zien dat ze nog steeds aan het draaien was! Ze had een drievoudige pirouette gemaakt, iets wat zelfs de best dansers in haar zomer dansles nog niet gelukt was! Ze stopte, en plantte haar beide voeten stevig op de vloer. De muziek was gestopt, maar dat was onbelangrijk, want alles wat ze hoorde was het bloed dat terug stroomde naar haar oren.
“Yes! Ik kan niet geloven dat het gelukt is! Oh mijn god, dat was geweldig,” zei Amy triomfantelijk hardop. Ze pakte haar draagbare stereo-installatie op en ging naar binnen.
“Ah, daar ben je, popje. Je moeder en ik begonnen al te denken dat je nooit meer terug naar binnen zou komen.”
“Hallo pap.,” zei ze. “Ik heb echt behoefte aan een douche, dus ik ga naar boven. Slaap lekker.”
Zodra ze hem geknuffeld had en hij haar voorhoofd gekust had, rende ze met twee treden tegelijk de trap op, in de richting van haar kamer. Daar trapte ze meteen haar schoenen uit en masseerde haar pijnlijke voeten even.
Haar blik viel op een klein stapeltje brieven op haar bureau. Toen ze ze oppakte, herkende ze het slordige handschrift van haar beste vriend Jeroen op de ene, en de St. Patrick’s lakzegel op de andere.
Ze legde ze opzij voor later, maakte haar weg naar de badkamer en trok onderweg haar kleding uit. Zodra het hete water haar pijnlijke spieren raakte, kalmeerde ze meteen. Langzaam liet ze het warme water haar spieren losweken, en dacht na over het naderende schooljaar.
Het zou haar zevende en laatste schooljaar worden op St. Patrick’s Acadamy. Haar beste vriend leek een beetje weg te drijven van haar, en dat baarde haar zorgen. Jeroen en zij waren vanaf hun elfde onafscheidelijk, maar nu ze allebei zestien waren, begon je het verschil in geslacht duidelijk te merken.
Alle andere meisjes zagen haar als, hetzij een nederige boekenwurm, of een Tom Boy vanwege haar gebrek aan vriendinnen. Matthias Lanter zou de gebruikelijke pain in the arse zijn, en zelfs Jenny, waarmee ze vorig termijn bevriend was geraakt, was nu te druk met haar vriendje Daan om veel met Amy om te gaan.
Misschien was dat wat haar aangetrokken had om te dansen. Het was iets wat ze alleen kon doen. Niemand anders kon haar vertellen dat ze het verkeerd deed omdat het uit het hart kwam, en je niet beoordeelt wordt in dansen.
Amy was begonnen met dansen toen ze acht was. Haar ouders hadden haar ingeschreven voor danslessen in de hoop dat het haar zou helpen wat gratie en evenwicht te ontwikkelen. Tot hun vreugde, blonk ze uit in dansen, zoals ze dat bij alles deed. Toen de brief van St. Patrick’s kwam, stopte ze echter met dansen, behalve tijdens de zomer, want er werd geen dansles gegeven op St. Patrick’s Acadamy voor uitblinkertjes.
Helemaal schoon, stapte ze uit de douche en wikkelde een donzig witte handdoek om haar nu welvende lichaam. Amy was opgegroeid tot een knappe jonge vrouw in de zeven maanden zomervakantie. Haar vakantie in Spanje had haar goed gedaan. Ze was niet langer het meisje dat werd geplaagd om haar vierkante figuurtje. Haar heupen waren breder, haar borsten waren een beetje laat ontwikkeld, maar beter later dan nooit, en ze was een stuk langer geworden. Zelf haar haren waren minder kroezig, en de donkere chocoladekleurige krullen reikten nu tot halverwege haar onderrug.
Amy trok haar nachthemd over haar hoofd en plofte neer op haar bed om haar briezen te lezen.
Ze opende de brief van Jeroen als eerste.

Lieve Ames,

Is je zomer een beetje leuk? Je studeert toch niet te hard, hoop ik? Ik zit nu in Frankrijk, dus voor als je me wilt bereiken, heb ik het adres bijgevoegd. Heb je jou brief van St. Patrick’s al gekregen? Ze hebben een nieuw vak toegevoegd dit jaar, Ballroom and Contemporary Dance. Kun je het geloven? Ik zal waarschijnlijk opgescheept zitten met een trol van een partner als Millicent Barkley of zoiets. Bah.

Schrijf snel terug,
Jeroen.

Amy liet de brief zakken in shock, en griste het toen snel weer op om het te herlezen. Daar was het. Ze hebben een nieuw vak toegevoegd dit jaar, Ballroom and Contemporary Dance.
Vlug pakte ze ook de brief met de lakzegel van St. Patrick’s. Ze trok het haastig open en scande de inhoud.

St. Patrick’s Acadamy is trots u terug te verwelkomen voor het zevende jaar van uw opleiding… blah blah blah…
Studenten worden eraan herinnerd dat het bos aan de voet van de heuvel waar St. Patrick’s gevestigd is verboden terrein blijft voor alle leerlingen…
Literatuurlijst voor de zevende jaars als volgt…

Ah, daar zul je het hebben.

Aandacht voor alle studenten, dit jaar zijn we verheugd te kunnen aankondigen dat we een nieuw leervak toevoegen. Alle zevende jaars studenten worden verplicht om Ballroom and Contemporary Dance te volgen voor hun afstudeerexamen. Dansapparatuur zal worden verstrekt. Wij verheugen ons op jullie komst.

Jeroen had gelijk gehad. Amy wist dat ze blij zou moeten zijn, aangezien ze haar passie nu ook op school door kon zetten, maar ze had nooit aan iemand verteld dat ze kon dansen, en ze was altijd een beetje nerveus over dansen in het bijzijn van anderen.
“Amy, stel je niet aan. Dit is een goede zaak. Het is een kans om iedereen te laten zien dat je meer bent dan alleen een boekenwurm,” vertelde ze zichzelf.
Zodra ze de brieven terzijde had gelegd, stapte ze onder de dekens en deed het licht uit.
“This is going to be one hell of a year…” dacht ze stilletjes voordat de slaap haar overmande.

Hee,

Ik heb het hele stuk gelezen. Ik vind dansen zowiezo een leuk onderwerp om over te schrijven. Het is inderdaad een idee wat vaak gebruikt wordt voor een boek, film, serie of whatever, toch blijft het leuk om die verhalen te lezen.

Ik vind het echt goed geschreven. Soms wat kleine foutjes, maar daar lees je gemakkelijk door heen. Je beschrijft alles wat er gebeurd, hoe iemand er uit ziet echt super goed. Ik vind dat dat erg knap is!

Btw, is Matthias Lanter toevallig Matt Lanter? [a]

Liefs,
Melinda

Hullo,

@ Flubby: Ja, klopt, Matthias Lanter is inderdaad van Matt Lanter! Ik heb hem een keertje in het echt (van een grote afstand, dat wel) gezien, en ik vind hem super sexy. Je moet Matthias in dit verhaal een beetje voor je zien als hem, alleen dan jonger en nóg(?) knapper. ;]

Nou, dit is Hoofdstuk 2, en als jullie mensjes toch bezig zijn met mijn verhaaltjes te lezen, check dan meteen even de proloog van ‘What doesn’t kill us, makes us stronger’, die zojuist ook gepost is.

Have fun!
Isabelle.



HOOFDSTUK 2: Head Girl

De volgende morgen werd Amy vroeg gewekt doordat iemand aan de voet van haar bed neerplofte. Ze opende haar ogen om te zien wie de indringer was, en vond daar haar vader, die warm naar haar glimlachte.
“Ik ben blij dat je wakker bent, popje. Ik wil dat je weet hoe trots je moeder en ik op je zijn. We weten dat je elk jaar zo hard werkt voor de positie van Head Girl [A/N: Nederlandse term voor Head Girl?!], en nu het je gelukt is, zijn we onwijs blij voor je,” vertelde hij haar, terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef.
“Head Girl?!” vroeg ze schor. “Pap, waar heb je het over?”
Hij overhandigde haar het stukje papier dat hij tot dat moment in zijn vuist geklemd had gehad. Ze zag dat het precies dezelfde brief was die zij de vorige avond van St. Patrick’s gekregen had, alleen had ze dit gedeelte waarschijnlijk overgeslagen toen ze op zoek was naar het stukje over de dansles. Daar stond het:

Wij zijn zeer verheugd te informeren dat u, Amy Adams, bekroond bent met de titel Head Girl voor uw zevende jaar bij ons op de St. Patrick’s Acadamy. Gefeliciteerd.

“Whoa...,” was alles wat ze kon zeggen, voordat haar vader haar een dikke knuffel gaf en de kamer verliet.
Zoveel vragen en gedachten schoten door haar hoofd. Ze was het slimste meisje in haar klas, en toch, aan het einde van dit jaar zou ze moeten beslissen wat ze wilde doen met de rest van haar leven. En voor de eerste keer, had het meisje dat overal een antwoord op had geen flauw idee wat te doen.


De rest van de zomer vloog voorbij. Amy vulde haar dagen met dansen, en de avonden met lezen en studeren. Ze wilde goed voorbereid zijn voor haar laatste jaar op St. Patrick’s, en bovenal, wilde ze haar reputatie van beste leerlinge van haar jaar ophouden.
Ze had alle tijd van de wereld; het was toch niet alsof ze veel sociale connecties bij moest houden; die ene brief van Jeroen bleek de enige die ze deze zomer van hem zou krijgen, en ze had weinig tot niets gehoord van Jenny en Daan.
Jeroen en zij waren al bijna een jaar gestopt met het voeren van diepe, geheimzinnige gesprekken zoals ze dat vroeger deden, en hoe meer ze probeerde hem zijn geheimen te ontfrutselen, hoe meer hij dichtklapte. Uiteindelijk had ze besloten dat het geen zin meer had, en had ze zich erbij neergelegd dat ze elkaar nu eenmaal anders behandelden dan vroeger. Waarschijnlijk omdat ze simpelweg geen jongen was.


Het was de avond vóór 1 september, en Amy was haar koffer aan het pakken toen er iets onder haar slaapkamerdeur geschoven werd.
Ze pakte het op en herkende het als een tweede brief van St. Patrick’s.

Geachte juffrouw Adams,

Ik ben blij te horen dat jij tot Head Girl benoemd bent. Ik ben ervan overtuigd dat je goed werk zult leveren.
Je wordt geacht mij te ontmoeten bij de hoofdingang van de school op de eerste dag van school om kennis te maken met de Head Boy en het wachtwoord voor jullie slaapzaal te ontvangen. Ik wens je een aangename reis.

Met vriendelijke groet,
Professor H. Mason
Schoolhoofd St. Patrick’s Acadamy, Bethany

Amy haalde diep adem. Ze was zo goed als klaar met inpakken toen ze op haar dansschoenen stuitte. Ze behandelde ze voorzichtig, haar vinger traceerden elke slijtplek, elke scheur, elke losse veter. Ze legde haar ballet- en jazzschoentjes zorgvuldig bovenin haar koffer en vergrendelde het slot. Morgen zou een lange dag worden.



“Amy! Opstaan, anders mis je de trein nog!” riep Amy’s moeder de trap op.
Gapend klom Amy haar bed uit en liep naar de kast. Ze had haar outfit de vorige avond al uitgekozen, zodat ze ’s ochtends wat langer kon blijven liggen.
Ze trok haar slanke montage jeans aan en pakte een rood haltertopje uit de kast. Ze gleed in haar rode hoge hakken die ze droeg als ze de tango danste, vandaar dat de hakken haar perfect pasten.
Gelukkig had ze die zomer een nieuw haarproduct in Frankrijk ontdekt die haar haren zacht en glanzend maakte. Zorgvuldig kneedde ze de lotion in haar donkere hairdo, en voor haar ogen veranderde haar verwarde, kroezige haar in glanzende lokken zijdezachte krullen. Ze deed geen moeite met veel make-up, alleen een laagje mascara en een lichte lipgloss.
Voor ze vertrok, wierp ze een laatste blik op de kamer die ze een jaar lang niet zou zien. Amy zuchtte toen ze haar moeder voor de zoveelste keer hoorde roepen.
“Ik kom!” Ze sloot de deur en denderde van de trap af. Ze ving de afkeurende blik van haar moeder op, en haalde haar schouders op in antwoord, voor ze haar weg maakte naar de auto, waar haar vader haar koffer in tilde. Een treurige glimlach zweefde om haar lippen toen ze vanuit het autoraampje het huis en tuin nog een laatste keer in haar geheugen printte.

Hee,

Dit stuk was weer zo goed. Nu zaten er echt amper fouten in, echt knap =D Ik vind het ook erg leuk dat ze head girl is geworden, ik leef echt met haar mee Ik zou echt niet weten wat het nederlandse woord daar voor is xD

Omg, heb je hem echt gezien! Hij is awsumme! Ik ben echt fan van zijn acteerwerk Maar, ziet hij er in het echt ook heel knap uit? [a]

Liefs,
Melinda

Dit is echt leuk !
Zo'n verhaal dat gewoon leuk is om te lezen tussendoor,
ook al weet je al een beetje hoe het af gaat lopen,
super!

Leuk verhaal! Inderdaad, in dat tweede stuk zaten geen foutjes meer.
Wat de term Head Boy en Head Girl betreft, ik denk dat het een typisch Amerikaanse term is. En misschien ook wel Brits, want in het nummer David Watts van de Kinks, een Britse band, hoor ik ze ook de term Head Boy gebruiken. In Nederland is er geen goede vertaling voor, omdat het simpelweg niet bestaat. Op onze universiteiten en vervolgopleidingen heb je 'Head Boys' noch 'Head girls' en heeft iedereen volgens mij dezelfde rang. Tenminste, voor zover ik weet.

Terug naar je verhaal. Ik vind het onderwerp erg leuk. Ik herken het type mensen dat je in Amy hebt verwerkt. Perfectionistisch, fanatiek, zelfs zo fanatiek dat ze af en toe vergeten plezier te hebben.
Het dansen spreekt mij ook zeer aan. Ik zit zelf ook op stijldansen, en vooral aan de Zuid-Amerikaanse dansen kan ik erg veel plezier beleven. (Samba rules!!!!)
Alleen gaan mijn specialisaties niet erg ver: de charleston kende ik wel maar niet de passen, salsa heb ik ook nog nooit gedaan en ballet vind ik ook iets te hoog gegrepen. Volgens mij is dat een hele andere afdeling.
Hoe dan ook, ik zal dit verhaal zeker gaan volgen.

Hullo,

@ Flubby; Dankjewel! En yep, ik heb de hele cast van 90210 gezien toen ze een stukje op het strand gingen filmen toen ik daar met mijn broer was. Ik weet niet of die aflevering in Nederland al op tv is geweest, maar het is een gedeelte met surfen, waarin Matts karakter een poging doet om bij het surfteam te komen. Voor hij zijn surfsuit aantrok, vingen we nog een glimp op van zijn buik, en wauw, heeft die gozer een sixpack!
Je kunt wel een beetje merken dat er heel veel make-up en waarschijnlijk ook een beetje photo-shop wordt gebruikt, maar hij is in het echt ook onwijs handsome!
@ Roscha; Dankjewel! Ik probeer hier en daar wat variatie in te gooien, maar de verhaallijn is inderdaad echt heel voorspelbaar!
@ Artemiss; Bedankt! Dat was precies het karakter dat ik Amy probeerde te geven :]
Daarnaast ben ik het helemaal met je eens wat Zumba betreft: het is een heerlijke dansstijl!
Ik ben zelf ook niet heel erg gespecialiseerd in dansen, dus een groot gedeelte van de balletpassen verzin ik maar een beetje!
En ik heb zelf ook nergens een Nederlandse term voor Head Girl en –Boy gehoord, dus dan zou het wel niet bestaan. Als ik het in Google Translate gooi, krijg ik “hoofd meisje”, en dat zou het ook wel niet zijn..

Nou, hier is hoofdstuk 3; veel plezier met lezen!

Liefs,
Isabelle

HOOFDSTUK 3: Train

“Nou, gedraag je, we houden van je. Schrijf vaak, en vergeet niet-“
“Om Fez eten te geven, ik weet het, mam,” onderbrak Amy haar moeder.
“We zijn erg trots op je, popje. Doe je best, maar overdrijf het niet,” zei mr Adams tegen zijn enige dochter.
Amy omhelsde hen beide en zwaaide terwijl ze door de barrière glipte, waar de trein die de studenten naar de school zou brengen al stond te glimmen in het zonlicht. Ze trok haar koffer achter zich aan in de richting van het personeel dat haar koffer in de trein zou laden. Ze tilde haar kitten Fez op en krabde hem achter zijn oortjes, terwijl ze rondkeek op zoek naar Jeroen, Jenny en Daan, maar het was zinloos; het perron was gevuld met zenuwachtige eerstejaars en gezinnen die afscheid namen van hun kinderen.
Amy stapte aan boord van de trein, maar had nog geen zin om een coupé op te zoeken. In plaats daarvan wachtte ze om te kijken of ergens een vertrouwd gezicht te vinden was.
Vijf minuten voordat de trein plande te vertrekken, herkende ze Jeroens geërgerde stem.
“Daan, eikel, schiet op, voordat we de trein weer missen.”
“We zouden niet zo laat zijn als jij niet zo’n stomme idioot was geweest door mijn wagentje door de verkeerde barrière te duwen,” antwoordde Daan’s evenals geïrriteerde stem.
Amy giechelde om de onnozelheid van de twee en sprong uit de wagon om haar vrienden te begroeten.
“Hey guys,” zei ze vrolijk.
“Jezus Christus! Ben jij dat, Ames?” riep Daan met grote ogen uit.
“Vloek niet zo, Daniël. Het is erg onaantrekkelijk,” berispte Amy. “Hallo, Jeroen.”
Ze gaf beide jongens een warme knuffel. “Echt, Daan, doe je mond dicht. Je ziet eruit als een gestikte goudvis.”
“Je ziet er fantastisch uit, Amy. Heb je een leuke zomer gehad?” vroeg Jeroen, die krampachtig probeerde niet te lachen om Daan’s ‘gestikte goudvis” gezichtsuitdrukking.
“Ja, het was geweldig. Ik ben met mijn ouders en Fez naar Frankrijk geweest. We hadden geweldig weer. Nou, als jullie me niet kwalijk nemen, ik moet naar de Head-coupé.”
Ze draaide zich om op haar hielen en liet de jongens verdwaast achter.
“Hé Jeroen, sinds wanneer ziet Amy eruit als een… een…?”
“Een meisje?” suggereerde Jeroen.
“Ja,” zei Daan sullig. “Waarom zag ze er vorig jaar niet zo uit?”
“Nou, Daan, ik denk dat het tijd is dat jij en ik een praatje hebben over de bloemetjes en de bijtjes,” grapte Jeroen.
“Je weet wat ik bedoel, eikel. Kom op, laten we een lege coupé zoeken.”


Amy vond de Head-coupé met gemak. Ze maakte zichzelf comfortabel en haalde een boek uit haar schoudertas. Het was een Franse auteur, maar Amy sprak de taal vloeiend na haar vier weken durende vakantie in Bordeaux, Frankrijk.
De trein vertrok, maar ze wist nog niet wie Head Boy was, aangezien ze al halverwege waren en de hij nog niet op was komen dagen.
Amy raakte verveeld met haar boek, dus haalde ze haar iPod uit haar broekzak en zette het volume op z’n hardst. Het nummer dat speelde was een van haar favorieten; het was een van die nummer waarop je, zodra je het hoort, de verleiding om te dansen niet kunt weerstaan. Nadat ze nog eens om zich heen had gekeken om zeker te zijn dat ze echt alleen was, stond ze op en begon te dansen. Geen berekende stappen of strenge choreografie, gewoon let-lose dancing.
De stem van de conducteur galmde door de luidsprekers. “Aandacht aan alle studenten, we zullen over zo’n tien minuten bij St. Patrick’s Acadamy arriveren. Dit is de laatste oproep voor diegenen die hun schooluniformen nog aan moeten trekken.”
Amy draaide muziek uit en wisselde haar kleding om in haar schooluniform. Het traditionele uniform bestond uit een aquamarijn met indigo geruite rok, een stralend witte blouse, een aquamarijn kleurige stropdas en een indigokleurig gehaakt vestje.
De trein reed het perron op na precies tien minuten, en Amy was er als een van de eerste uit.
“Jeroen! Daan!! Hierheen!” Amy sprong omhoog en zwaaide met haar arm om de aandacht van haar twee vrienden te trekken. Ze liepen gedrieën naar het kasteel, maar de wandeling was allesbehalve plezierig. Een ongemakkelijke stilte viel over de drie vrienden. Al voor ze de ingang van de school volledig bereikt hadden, rende Amy zo snel als haar lange benen haar konden dragen naar professor Mason.
“Ah, juffrouw Adams. Het is heerlijk om je weer te zien,” begroette het oude schoolhoofd een van zijn favoriete studenten. “Ik geloof dat je onze Head Boy, Matthias Lanter, al kent.”
Amy keek over haar schouder naar de jongen in kwestie met een gezichtsuitdrukking die veel weg had van die van Daan eerder.
Matt overwon zijn verbazing veel sneller. Zijn gebruikelijke, neerbuigende grijns was teruggekeerd en hij liet zijn blik over haar lichaam glijden.
Amy voelde zijn ogen op haar, alsof ze gaten door haar uniform brandden. “Is er iets, Lanter? Zo niet, zou ik liever hebben dat je je ogen bij jezelf houdt,” beet ze hem toe.
Hij fronste. “Oh, alsjeblieft zeg, Adams. Denk je nou echt dat ik een smerig sloeber als jij wil uitchecken? Dat is echt zielig.”
“Meneer Lanter, juffrouw Adams is je klasgenoot en mede-Head, dus jullie horen beleefd tegen elkaar te zijn. En dat is geen verzoek,” zei professor Mason stern. “Als jullie mij willen volgen, zal ik jullie naar jullie slaapzalen brengen voor de welkomstceremonie.”
De twee studenten volgden hun schoolhoofd. Amy liep een paar passen achter Matt en ze kon de verleiding niet weerstaan. ‘Tenminste één voordeel; hij heeft wel een lekker kontje,’ dacht ze. ‘Oh nee! Dat hoor ik niet te denken! Slecht, slecht, slecht! Dit wordt nog een lang jaar..’
“Hier zijn we. Juffrouw Adams, jouw kamer is de trap op en dan naar links. Meneer Lanter, omhoog en naar rechts. Het wachtwoord is ‘Honey Drop’. De ceremonie begint over tien minuten en jullie worden geacht allebei present te zijn,” zei Mason voor hij hen alleen liet, waarna de twee tiener de wenteltrap naar hun kamers beklommen zonder elkaar nog een woord of blik waardig te keuren. Amy opende de deur van haar slaapkamer en hapte naar adem bij het zicht voor haar…

Teehee.. Cliffhanger.. Nou, niet echt. Maar wel een beetje, toch?

Love,
‘Belle.

Oké, je cliffhanger is zeker wel een cliffhanger.

Ik vind Amy wel heel erg gemeen doen tegen Matthias, maar Matthias doet net zo hard terug, dus dat brengt het weer in evenwicht.

Ik vind je schrijfstijl is gemakkelijk om te lezen en het verhaal leest echt lekker weg ^^

Hai,

Bedankt voor je reactie, Flubby! Je bent de beste :]

Nou, hier is hoofdstuk 4 alweer! Have fun!

Liefs,
I.

PS. Ik weet dat Matt eerst Matthias heette, maar dat is zijn officiële naam, ik noem hem nu gewoon bij zijn roepnaam, anders is ‘ie zo lang! ;]

HOOFDSTUK 4: Professor James

De huiskamer was al prachtig, zoals Amy al had verwacht, maar dit… dit was gewoon geweldig. Ze had niet gedacht dat professor Mason hiertoe in staat was, maar ja… hij was immers bekroond tot het beste schoolhoofd dat St. Patrick’s Acadamy ooit gekend had, en dat zal vast niet voor niets geweest zijn.
Amy keek om zich heen, om de kamer tot het kleinste detail in haar op te nemen. Het was precies zoals haar kamer thuis! Alles wat in haar kamer thuis was, was hier! De kleur, de sfeer, en zelfs de vuile danskleren van de dag ervoor. Ze was bedroeft geweest haar kamer een jaar niet te zien, en hier was alles precies zoals ze het achter had gelaten!
Ze ging naar binnen en sloot de deur achter zich, om vervolgens naar het bed te lopen, waar Fez opgekruld lag te dutten. Ze ging langzaam zitten en droeg zichzelf in bewondering op Mason te bedanken, zodra ze de kans kreeg.
Een luide, ongeduldige klop klonk op haar deur en haalde haar uit haar verdwaasde staat.
“Adams, we moeten over twee minuten beneden zijn voor de ceremonie. Ik ben weg,” riep Matt door de deur.
“Oké, oké, ik kom.” Ze stond op en trok de deur open.
Matt stond in de deuropening geleund, en had veel weg van een Romeinse god, met de afgetrainde spieren in zijn bovenarmen en borstkas, die zo goed geaccentueerd werden in het zwarte T-shirt dat hij droeg. Met zijn laag-op-de-heuphangende lichte Levi’s die dezelfde diepgrijs tot ijsblauwe kleur hadden als zijn ogen, en waarin zijn achterwerk en gespierde dijen zo mooi uitkwamen.
Amy schudde snel haar hoofd om die storende gedachten uit haar hoofd te bannen.
Matt deed een poging zijn hoofd om de halfopen deur te steken en zo een glimp op de vangen van hoe haar kamer eruit zag, maar zodra hij Amy’s ijzige blik opving, ging hij rechtop staan en grijnsde zelfgenoegzaam.
“Kom je, sloeber?”
“Waag het niet mij nog eens een sloeber te noemen, arrogante schoft!” snauwde ze. “We werken samen, en alles wat ik vraag is een beetje respect.” Ze hield haar hoofd hoog terwijl ze de trap af denderde.
“Ik ben blij te zien dat je nieuwe looks geen invloed hebben gehad op je vermogen om een onuitstaanbaar betwetertje te zijn.”
Amy snakte naar adem. “Oh! Jij vieze…”
“Eigenwijze-“
“Verwende-“
“Smerige-“
“Verrotte-“
“Hersenloze-“
“ZAK!” gilden ze in koor.
“Ahem.” Amy en Matt draaiden zich om, om professor Mason in de deuropening te zien staan.
“Ik geloof dat de welkomstceremonie al begonnen is,” zei hij. “Ik moet toegeven, ik had niet verwacht dat onze beide erestudenten te laat zouden zijn. Ik moet jullie echter gebieden zo snel mogelijk jullie plaatsen in te nemen, zodat we de nieuwe studenten kunnen verwelkomen.”
“Het spijt me vreselijk, professor,” verontschuldigde Amy zich. “Het zal niet weer gebeuren.”
“Goed dan, juffrouw Adams. Zullen we gaan?” Het schoolhoofd verliet de huiskamer van de Heads met de twee ruziënde tieners op zijn hielen.
“Moet je altijd het lieverdje van de leraar zijn?” fluisterde Matt spottend in haar oor zodra ze de eetzaal naderden.
Amy schudde haar hoofd en gebaarde dat hij stil moest zijn. Ze gingen elk aan hun eigen tafels met hun eigen vrienden zitten terwijl professor Mason zijn weg maakte naar de personeelstafel.
“Welkom, studenten, voor een nieuw schooljaar op St. Patrick’s Acadamy. Een nieuwe aankondiging; dit jaar zullen we een nieuw leervak toevoegen; Ballroom and Contemporary Dance, onder leiding van professor Rebecca James. Ze zal jullie begeleiden gedurende dit termijn, en in het voorjaar zullen audities worden gehouden voor diegenen die geïnteresseerd zijn in deelname aan de dans uitvoering. Dat was alles. Nou, laat het feest beginnen!” Met een klap in zijn handen begonnen de obers en serveerster binnen te stromen met gouden schalen gevuld met heerlijk eten.

“Dansles! Kun je het geloven? Ik ga mezelf sowieso belachelijk maken. Serieus, we kunnen niet afstuderen tenzij we deze klas nemen. Dit is krankzinnig!” jammerde Daan, terwijl hij mopperend in zijn eten porde.
“Daniël, het hele punt van de lessen is om te leren dansen in de eerste plaats. Je bent vast niet de enige die niet kan dansen. Het zal een goede leerervaring voor je zijn,” verzekerde Amy hem.
“Bedoel je dat jij ook niet kunt dansen, Ames?” vroeg Jeroen.
“Ik ben oké. Niets bijzonders,” antwoordde ze bescheiden.
“Hé Ames, als we onze partners zelf mogen kiezen, ben jij dan de mijne? Ik bedoel, jij bent het enige meisje dat me niet finaal uit zult lachen…” vroeg Daan zenuwachtig.
“Nou, Daniël, ik denk niet dat we onze eigen partners kunnen kiezen, maar als het kan, dan zeker,” antwoordde ze.
Dit leek hem tevreden te stellen, omdat hij niet langer zo bleek zag en hij zijn gezicht vol begon te stouwen met eten.
Vrij plotseling liep Daans gezicht rood aan met een emotie die veel weg had van woede.
“Wa moj jeuw, Wamter?” vroeg Daan, zijn mond nog vol met kip.
“Daniël, alsjeblieft zeg. Praat niet met je mond vol, het is wal-“ begon Amy.
“Walgelijk,” maakte een diepe stem haar zin voor haar af.
Amy zuchtte. Ze hoefde niet om te kijken om te weten wie het was. “Wat moet je, Lanter?”
“Mason wil dat we kennismaken met de nieuwe professor, Adams,” antwoordde hij.
“Oh!” zei ze. “Nou, dan zie ik jullie later wel, denk ik. Doeg!” Ze sprong van haar stoel en volgde Matt gretig naar de personeelstafel. “Ik hoop dat ze aardig is,” peinsde ze hardop.
“Relax, Adams, alle leerkrachten houden van je. Het komt wel goed,” zei Matt, bijna… aardig?
Ze werden hartelijk begroet door professor Mason en professor James.
“Professor James, dit zijn twee van de beste studenten van St. Patrick’s Acadamy. Als u vragen heeft, aarzel dan niet om op één van deze twee af te stappen,” zei professor Mason.
“Professor, het is een genoegen u te ontmoeten. Mijn naam is Amy Adams. Welkom op St. Patrick’s, ik hoop dat u zich hier thuis zult voelen,” zei Amy beleefd.
“Heerlijk je te ontmoeten, Amy! Maar alsjeblieft, noem me Rebecca, anders voel ik me zo oud,” zei ze vriendelijk.
Amy knikte alleen maar. Ze keek naar Matt, die daar met zijn handen in zijn zakken stond en nog steeds niets gezegd dat. Ze gaf hem een duwtje met haar elleboog in zijn ribben, en knikte naar Rebecca. Matt trok verveeld een wenkbrauw naar haar op, maar stak toen toch een hand uit naar Rebecca.
“Ik ben Matt Lanter. Leuk je te ontmoeten, Rebecca,” zei hij haastig toen hij de scherpe schittering in Amy’s ogen opving.
Rebecca schudde hem de hand. “Wel, wij moeten gaan. Een goede avond,” zei Mason, voor hij wegliep met Rebecca op zijn hielen.

Amy maakte haar weg terug naar de Head-huiskamer en liet Matt alleen achter. Ze ging haar kamer binnen en rommelde in haar kast tot ze op haar favoriete dansoutfit stuitte. Het was een eenvoudig grijze joggingbroek die haar perfect paste, en een rode camitop. Ze deed de kleren samen met haar balletschoentjes aan en draaide de volumeknop van haar stereo-installatie helemaal open, en zette een van de moeilijkste nummers voor haar om op te dansen aan. Het was sensueel, en vereiste langzame, vloeiende bewegingen. Ze wilde zich voorbereiden voor Rebecca’s les van morgen.
Terwijl het lied “What would happen as we kissed” speelde, draaide ze zich om en sloeg haar armen om zichzelf heen. Ze ging op haar tenen staan en haar rechterbeen sleepte elegant een stukje naar achter, om vervolgens omhoog te zwaaien alsof ze met haar tenen het plafond wilde raken
Normaal zou ze een danspartner hebben gehad om haar middel vast te houden tijdens deze pas, maar dit keer was ze alleen. Langzaam strekte ze haar armen om haar rechtervoet vast te pakken, maar ze verloor haar evenwicht, gleed uit en vond zichzelf op de grond.
“Ik heb iemand nodig die weet wat hij doet,” zuchtte ze.

Yay, dat was dat. Volgende keer de eerste dansles; de Tango! Benieuwd? Ik wel!

Liefs.

Hallo!

Ik las je verhaal, en, wauw! Fantastisch geschreven. Je hebt een hele leuke schrijfstijl waardoor je bijna meteen in het verhaal zit en met het personage mee kunt voelen. Fantastisch! Ik begrijp echt heel goed hoe Amy zich voelt en kreeg zelf zin om te dansen. En ik heb dit al een hele dag (ongeveer) gedaan. Dus dat wil wat zeggen denk ik? Ik ben zeker benieuwd naar een volgend stukje en zal dit zeker volgen!

Groetjes

Heel erg bedankt, xIMISSYOU!

Even tussendoor; zelf doe ik niet (meer) aan dansen. Ik wou dat het anders was, maar dat is het niet, dus alle dansscènes zijn hoe ik me voorstel dat ze zouden zijn. Als je zelf wel danst en iets leest dat niet heel reëel is, of onjuist, dan spijt dat me, maar heb er alsjeblieft geen kritiek op. Ik doe ook alleen maar mijn best om het zo echt mogelijk te maken. Thanks again for reading!

HOOFDSTUK 5: Tango

“Opstaan, opstaan, opstaan, opstaan, op-“
“Staan. Ik weet het, ik weet het. Rotwekker.” Amy kwam overeind en zwaaide haar benen over de rand van het bed. Ze wreef de slaap uit haar ogen en slaakte een tevreden zucht. Ze had zo mooi gedroomd… In haar droom, danste ze de hele nacht door met een gemaskerde man. Hij had haar dicht tegen zijn lichaam gehouden, en ze hield van het gevoel dat ze kreeg als ze in zijn armen was. Ze voelde zich warm, veilig en op haar gemak. Als ze bewogen, bewogen ze als één, zonder een enkele fout te maken.
Ze zuchtte bij de herinnering, en vroeg zich af of ze ooit een danspartner zou kunnen vinden als hij.
Nadat ze gedoucht en aangekleed was, schoof ze snel haar danskleding en –schoenen in een kleine plunjezak en haastte zich naar de eetzaal voor het ontbijt. Ze was al laat en had alleen tijd voor een geroosterd broodje, maar dat stoorde haar niet. Ze was toch niet zo’n ochtendmens.
Terwijl ze door de gangen snelde, botste ze tegen iemand op, waardoor haar tas viel en de inhoud op de grond kletterde.
“Oh, sorry, ik zag je niet! Gaat het w-,” verontschuldigde ze, voordat ze zag tegen wie precies ze opgebotst was. “Lanter?” stamelde ze.
“Kijk eens uit je doppen, Adams. Je zou m’n haar verknalt kunnen hebben,” beet Matt haar toe.
“Oh, ja, dat zou verschrikkelijk geweest zijn, of niet soms?” antwoordde ze sarcastisch. “Nou, als je zo vriendelijk zou willen zijn mijn schoen aan te geven; hij ligt recht achter je,” vroeg ze. Zelf zat ze al op haar hurken om de gevallen spullen te verzamelen.
Matt bukte en pakte de schoen op. “Doe je aan dansen, Adams?” vroeg hij, terwijl hij de jazzschoen aandachtig bekeek.
“Jep. Wanneer was je van plan die schoen terug te geven? Of wil je het graag houden als souvenir?”
Hij fronste, gooide haar schoen terug en liep beledigd weg. Amy haalde haar schouders op en ging naar de les. Alle zevendejaars leken onrustig en zenuwachtig tijdens de andere lessen. Ze wachtten allemaal vol spanning op Rebecca’s eerste dansles later die dag.
Het was de laatste les van de dag, en vond plaats in een lokaal waar Amy nog nooit eerder was geweest. Het lokaal keek uit op de sportvelden, en had een groot aantal ramen, vandaar dat de studio een lichte en vrolijke uitstraling had. Toen Amy in de dansstudio binnenkwam, waren er al een paar andere leerlingen. Terwijl de anderen vol ontzag rondkeken, verbaasde de studio Amy helemaal niet. De ruimte had veel weg van de balletstudio waar de zomerdansles die Amy volgde, gegeven werd. Ze dropte haar spullen in een hoek, nam plaats op de grond en wachtte tot de rest op kwam dagen.
Jeroen en Daan waren de laatste die binnenkwamen. Ze zagen Amy op de grond zitten en voegden zich bij haar.
“Hoi Ames,” zeiden ze, en Amy glimlachte naar de jongens in begroeting. De klas hield op met praten zodra Rebecca binnenkwam.
“Hallo klas, ik ben, zoals jullie ongetwijfeld al weten, Rebecca. Vandaag ben ik van plan jullie simpelweg te verdelen in partners en leer ik jullie de basispassen van de tango,” vertelde ze. “Wel, de tango is een van de moeilijkste dansen om te leren, omdat het een zekere connectie vereist tussen de dansers, en sommige mensen vinden dat ongemakkelijk. Dat is de reden waarom het zo belangrijk is dat je je partner vertrouwd, en dat je bij hem of haar op je gemak bent. Ik heb de tango gekozen als eerste dans, want als jij en je partner dit voor elkaar krijgen, dan wordt elke dans die ik jullie in de toekomst zal leren een makkie. En, wie van jullie heeft al danservaring?” vroeg Rebecca de klas. Iets minder dan de helft van de klas stak zijn hand op. Tot ieders verbazing, hoorden Amy en Matt daar ook bij.
“Oh, heerlijk. Nu, van de mensen met hun handen opgestoken, wie van jullie kent de tango?” vroeg ze. De meeste handen gingen naar beneden. Alleen die van Amy, Matt en Hannah Miller hingen nog in de lucht.
“Fantastisch! Kunnen de Head Girl en –Boy naar voren komen?”
‘Verdomme’, dacht Amy bij zichzelf. ‘Laat ik alsjeblieft niet met Matt moeten dansen, laat ik alsjeblieft niet met Matt moeten dansen, alsjeblieft..’ smeekte ze in stilte. Langzaam stond ze op en liep naar Rebecca. Ze keek Matt recht aan en wachtte tot hij een vervelende opmerking zou maken over dansen met een sloeber, maar die opmerking kwam niet. In feite, Amy kon helemaal niet zien wat hij ervan vond.
“Ik hoop dat jullie twee kunnen dansen zonder muziek, zodat ik de passen kan uitleggen terwijl jullie ze uitvoeren,” zei Rebecca. Amy en Matt knikten.
Amy voelde zich er nerveus. De enige andere danspartner die ze ooit gehad had, was een jongen van thuis genaamd Jason, en die kende ze al vanaf haar vierde. ‘Het is oké, Amy. Gewoon blijven ademhalen. Doe alsof het Jason is, en niet Matt. Kom op, je kunt het,’ dacht Amy bij zichzelf.
“Oké, Amy; Matt, neem de beginpositie aan.” Ze stapten dichter naar elkaar toe en Amy legde zachtjes een trillende hand op de schouder van Matt, en nam zijn vrije hand in de hare. Zijn arm wond zich om haar dunne taille en trok haar dichter naar hem toe. Amy slaakte een zacht kreetje. Matt hoorde het.
“Bang, Adams? Ik zal niet bijten, hoor,” fluisterde hij in haar oor. “Nou, bij nader inzien, misschien toch wel,” voegde hij er na een momentje stilte met een grijns aan toe.
“Ik ben niet bang voor je,” antwoordde ze met vaste stem en keek in zijn stormachtig grijze ogen. Ze hadden nog nooit zo dicht tegen elkaar aan gestaan. Voor een bijstander, zou het er misschien uit hebben gezien alsof de twee een intiem moment hadden, maar dat was niet zo.
Rebecca’s stem onderbrak Amy’s gedachtegang. “Zoals jullie zien, raken de tenen en ellebogen elkaar. Dit is een zeer intieme dans, je moet dicht tegen elkaar aan staan om het goed te kunnen doen. Matt, Amy, on my count.”
Ze draaiden hun hoofden van elkaar weg om een duidelijk zicht te hebben op de dansvloer.
“Eén…” Matt drukte zachtjes op Amy’s onderrug, waardoor ze instinctief een stap terug deed.
“Twee…” nog een pas naar achteren voor Amy.
“Drie…” ze brachten hun handen boven hun hoofd en maakten oogcontact. Matt’s donkergrijze staarden in de Amy’s honingkleurige. ‘Oké, dit is zeker niet Jason,’ dacht ze.
“Vier…” ze bewogen hun voeten en deden allebei een stap in tegenovergestelde richting, en draaiden weg van elkaar.
“Vijf…” Met hun handen weer laag, sloeg Matt zijn arm weer om Amy’s taille, terwijl hij haar andere hand uithield naar links.
“Zes…” Matt tilde hun verstrengelde handen snel op, en Amy, die aanvoelde dat ze een draai ging maken, ging op één been staan. Matt draaide haar snel en met kracht, waardoor ze met haar rug naar hem toe kwam te staan. Ze greep zijn schouder stevig vast en wachtte op de zevende tel van Rebecca voor haar achterwaartse val.
“Zeven…” Haar been haakte rond dat van Matt en hij trok haar dicht tegen hem aan totdat ze er bijna zeker van was dat er geen enkel deel van hen was dat elkaar niet aanraakte. De warmte tussen hun lichamen was statisch.
“Acht…” Amy duwde weg van Matt en liet haar lichaam naar achteren vallen, een hoopte, bád, dat hij haar op zou vangen.
En dat deed hij. Een paar seconden voor ze de grond zou raken, voelde ze Matts arm uitschieten en haar om haar middel grijpen.

Ik vind het echt zo mooi!
Hoe je haar gedachten beschrijft, echt geweldig!
Ik ben jaloers op je

1 klein dingetje:
stap 5 : "terwijl ze andere hand haar uithield naar links." ik denk dat je bedoeld 'zijn' andere hand?

Ik heb twee opmerkingen, maar eerst een groot compliment: de manier waarop je de passen beschrijft is fantastisch! Je ziet het ze doen. Geweldig.

Dan nu de kritiek:

Calivary schreef: Het was de laatste klas van de dag, en vond plaats in een lokaal waar Amy nog nooit eerder was geweest.

Eerst dit kleine dingetje. 'Having classes' is een Egelse term. Een klas betekent in het Nederlands echt alleen maar een groep leerlingen, geen les.

Verder vind ik het niveau waarop Rebecca met haar over het algemeen onervaren leerlingen begint erg onwerkelijk. Logischer lijkt het mij dat je bij je allereerste dansles met een simpele quickstep begint, niet meteen met een tango.
En dan die stappen die je omschreef: ik vind ze prachtig, maar ik kende ze nog niet. Ik doe zilver, dus het tweede jaar, en ik heb dat ook nog lang niet gehad. Ik weet niet of je dit als een soort demonstratie had bedoeld of dat die 'jonkies' het ook echt na moeten gaan doen, maar het is hoe dan ook een tikje ongeloofwaardig. En wij leren er heus niet bij dat het een intieme dans is, hoor... Ze zijn al blij als ze de maat goed weten.
Trouwens, over de maat gesproken. Ik heb de tango geleerd als "Een... Twee... heen en weer... voor, zij, sluit." Je telt niet door in de tango, het is een maat van twee... (of zoiets. )
Ik zeg niet dat je dit stuk aan moet passen, overigens, want dat zie ik ook nog weleens gebeuren. Het is iets voor een volgende keer om aan te denken...

@ Roscha; heel erg bedankt voor je reactie, en je hebt helemaal gelijk! Ik zal het zo meteen even veranderen.
@ Artemiss; Dankjewel! Ik heb maar een paar keer de tango gezien, dus ik had geen idee hoe de telling in elkaar zat. Ik zal het onthouden voor de volgende keer! Heel erg bedankt voor je reactie & opbouwende kritiek.

HOOFDSTUK 6: Don’t hold back

Overal in de studio zakten monden open. DE Gezworen vijanden Amy Adams en Matthias Lanter dansten samen, zonder dat een van beide had geprobeerd de ander te wurgen, en ze waren góéd.
“Schitterend! Dat was precies wat ik wilde! Geweldig gedaan, jullie twee.” Rebecca complimenteerde Matt en Amy enthousiast. Zodra hij haar uit haar achterwaartse val geholpen had, waren Matt en Amy zo snel mogelijk van elkaar weg gesprongen, en zaten nu aan weerszijden van de ruimte. Als Amy niet beter wist, zou ze gedacht hebben dat hij bloosde.
“Wat was dat?” eiste Jeroen te weten.
“Wat was wat?” vroeg Amy onschuldig.
“Het oogcontact, het aanraken en het..” hij maakte grote obscene gebaren met zijn handen. “Het.. het geflirt.”
“We waren niet aan het flirten, Jeroen. We waren aan het dansen. We keken elkaar in de ogen, zodat we tussen de passen door beter konden communiceren,” antwoordde ze slim.
“Nou, daar leek het ander niet op, Ames. Ik denk dat hij iets van plan is. Hij is slecht, ik zeg het je.”
“Wil je het alsjeblieft gewoon vergeten? Het was niets.”
“Hmph.” Jeroen pruilde, maar zei niets meer.
“Oké,” sprak Rebecca de klas toe. “Ik wil graag dat alle jongens links achterin gaan staan, en alle meisjes rechts bij de deur… behalve Matt en Amy. Jullie twee komen hier bij mij.” Met enige aarzeling deed de klas wat ze zei, onzeker over wat er ging gebeuren.
“Oké, als jullie nu van klein naar groot willen gaan staan… het is fijner om te dansen met iemand van ongeveer dezelfde lengte.” Vele leerlingen fronsten toen ze realiseerden dat ze zelf hun partners niet uit mochten zoeken. De meisjes stonden veel sneller in een rij dan de jongens. De jongens leken te discussiëren over wie het langst was, en een paar jongens weigerden helemaal vooraan te gaan staan, alsof het een belediging was of zoiets.
Langzaam werd de klas in paren gedeeld. Het was duidelijk dat de meerderheid niet blij was met de partners waarmee ze ingedeeld waren. Daan was gekoppeld met Hannah en stond zenuwachtig te schuifelen met zijn voeten; Jeroen werd samen met zijn ex-vriendinnetje Zoey Bennett gezet en leek ongemakkelijker dan Amy hem ooit had gezien.
“Uh, Rebecca? Met wie moet ik dansen?” vroeg Amy verlegen.
Rebecca glimlachte naar haar. “Met Matt natuurlijk! Jullie hebben een bijzondere chemie in jullie dans, en dat was alleen een stap-voor-stap dans! Ik kan niet wachten om te zien hoe jullie bewegen als het niet zo stijf is,” zei ze opgewonden.
“Wat?! Ik kan niet met hem dansen! Ik-“ begon Amy.
“Waarom niet, Amy? Jullie zijn perfect op elkaar afgestemd. De lichte afkeer die jullie voor elkaar voelen vermeerderd alleen de passie,” zei Rebecca.
“Lichte afkeer? Jij denkt dat na zes jaar vol zijn getreiter ik alleen een ‘lichte afkeer’ voor hem voel? En welke passie? Er is geen passie tussen mij en Lanter,” drong ze aan.
“Jij en Matt zijn partners, punt uit,” zei Rebecca beslist.
“Maar…”
“Einde verhaal, Amy. Nou, aangezien jullie de twee meest ervaren dansers zijn hier, hoop ik dat jullie het niet erg vinden dat ik jullie als voorbeeld gebruik.”
Amy keek naar Matt, die tijdens de hele discussie was blijven zwijgen, voor hulp, maar ze vond hem naar haar te staan kijken met slechts een geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht.
“Jij denkt zeker dat dit grappig is?” vroeg ze.
“Eigenlijk wel, ja. Je maakt er een onnodig probleem van, Amy. Just relax. Kom op, Rebecca wil dat we deze keer met muziek dansen,” zei hij, en stak zijn hand naar haar uit.
“Je noemde me Amy,” concludeerde ze verbluft.
“Klopt, voor zover ik weet is dat je naam, tenzij je het veranderd hebt.”
“Nou, nee,” antwoordde ze kort, en nam zijn hand
“Goed dan. Let’s dance,” zei hij, terwijl hij haar naar het midden van de dansvloer zwierde. “And this time, don’t hold back.”



Amy wist niet precies wat, maar er was iets met de manier waarop Matt haar vast had gehouden toen ze dansten. Iets dat vertrouwd aanvoelde, en bijna alsof het zo hóórde. Ze voelde dat ze hem kon vertrouwen, zelfs al vertelde zes jaar vol getreiter en gescheld haar iets compleet anders. Ondanks dat alles, kon ze het gevoel dat hij ontlokte als zijn grijsblauwe in de hare staarden terwijl ze bewogen, niet van zich afschudden. Nooit brak hij hun oogcontact, tenzij hij geen keus had, maar zijn blik vond de hare altijd weer. Nog verbazingwekkender voor haar was, dat ze nooit meer weg wilde kijken.
‘Amy, hij is je danspartner en klasgenoot, niet meer. Je hebt geen gevoelens voor hem, dus hou op met zo over hem te denken. Hij is net zo gemeen en arrogant als vroeger,’ vertelde ze zichzelf op haar weg terug naar hun huiskamer na de vierde dansles. Ze was bezweet, moe en nerveus. De rest van de klas was nog steeds bezig met de basispassen, maar het leek Rebecca een goed idee als Amy en Matt al een aantal van de andere varianten uitprobeerden. Deze laatste dans begon met Matt die langzaam zijn hand langs haar heup liet glijden, over haar dij en dan de achterkant van haar knie zou grijpen en haar naar hem toe zou trekken. Ze moesten het drie keer overnieuw doen voor Amy zich ertoe kon brengen hem haar aan te laten raken zonder hem weg te duwen. Het had gezorgd voor een ordeverstoring bij de rest van de klas, vooral omdat elke keer als Matt zijn hand lager zou bewegen, de jongen zouden stoppen met hun eigen dansen om naar hen te fluiten. Rebecca moest Simon uiteindelijk laten nablijven, omdat hij maar niet ophield. ‘Ik denk niet dat er ooit een tijd is geweest wanneer ik me erger schaamde.
Evenals op weg naar hun Common Room, was Matt, bezweet moe en zenuwachtig. ‘Ik kan het nog steeds niet geloven… Amy, die zo kan bewegen!’ Matt sprak zichzelf in zijn gedachten streng toe. ‘Matt, nokken, zo hoor je niet te denken! Als je vader nog leefde, zou hij zich kapot schamen voor je, denkend aan een sloeber op die manier.’
Hij versnelde zijn pas om zo snel mogelijk bij de Head Common Room te komen. ‘Oh, wat was haar huid zacht… en die benen… wie had gedacht dat ze zo’n lijf had onder dat wijde uniform?’
Matt en Amy bereikten allebei de Head Common Room met dezelfde gedachte. ‘Koude douche, koude douche, koude douche,’ en voor meer dan één reden.

Tam tam tam… zie hier: HOOFDSTUK 7! Normaal gesproken post ik pas iets nieuws zodra ik minstens één reactie erop heb gehad, maar voor deze ene keer maak ik een uitzondering. Maar er zit natuurlijk wel een addertje onder het gras… voor de volgende keer kost het jullie TWEE reacties. Ghehe, ik ben evil. :3

Oh, en Artemiss; als je me wat info over de tango zou kunnen sturen, zou dat geweldig zijn! Ik kon niet reageren op je PB, dus doe ik het maar zo. Ik hoop dat je het leest!

HOOFDSTUK 7: I never pictured you as a purple person


“Honey drop!” Amy riep het wachtwoord voor de Head huiskamer en stormde naar binnen, op weg naar de badkamer. Onderweg trok ze haar shirt al over haar hoofd, zonder erbij stil te staan dat ze misschien niet alleen was. Terwijl ze de badkamer in liep, schopte ze haar schoenen uit en boog voorover om de koude kraan van de douche open te draaien.
“Wa… Adams?!” zei een verbaasde stem een paar meter verderop. Amy’s hoofd schoot omhoog en ze bevroor in shock. Matt stond op geen drie meter afstand in alleen zijn boxershort, duidelijk op het punt om een douche te nemen, zoals Amy dat van plan was geweest.
Toen ze naar beneden keek, zag Amy dat ze alleen haar roze beha en dansrokje aanhad. Wanhopig keek ze om zich heen om iets te vinden om zich mee te bedekken. Ze greep naar het dichtstbijzijnde kledingstuk en trok het over haar hoofd, en keek hem eindelijk recht aan.
“Ik wilde… uh, douchen, maar ik… ik um… ik kan wel naar-“ stamelde ze.
“N-nee, het is oké. Ik ga wel naar de zevendejaars jongensbadkamer.” Matt bloosde en begon zijn kleren te verzamelen. “Hé, heb je mijn shirt gez- oh.”
Amy keek naar het shirt dat ze eerder gepakt had om zichzelf te bedekken, en besefte dat het Matts shirt was.
“Het spijt me, ik zal wel gewoon… laat me iets anders-“ begon ze, zoekend naar een handdoek, zodat ze hem zijn shirt weer terug kon geven.
“Nee, hou maar. Hij staat jou toch beter dan mij.” Matts ogen werden groot en hij sloeg zijn hand voor zijn mond; hij had dat overduidelijk niet hardop willen zeggen. Zonder een woord draaide hij zich om en sloot de deur achter hem. Amy stond een tijdje te staren naar de plek waar hij zojuist nog stond, voordat ze zich weer terugkeerde naar de douche.
“Koud water, sowieso koud water…” mompelde ze zachtjes.


Aan de andere kant van de deur leunde Matt tegen de gesloten deur, met zijn hart hamerend in zijn borst. ‘Idioot! Waarom zei je dat hardop?’ dacht hij boos. “Nu denkt ze dat ik haar leuk vind omdat ik haar mijn shirt gaf. Damn… ik vind haar helemaal niet leuk.. toch? Nee, dat is onmogelijk.’
Zodra hij weer aangekleed was, vertrok hij naar de badkamer voor de zevendejaars. Gelukkig was er nu niemand om hem voor de voeten te lopen. Hij nam een verfrissende douche, droogde zich af en kleedde zich aan, om vervolgens terug te keren naar de huiskamer.
“Honey drop,” zei hij. De deur zwaaide open en zachte muziek vulde zijn oren. Hij liep in de richting van de afkomst van het geluid; Amy’s kamer. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en keek door de half open deur naar binnen. Daar zag hij Amy in babyblauwe shorts en zijn T-shirt, balletschoentjes aan haar voeten. Ze had zo te zien moeite met haar evenwicht te houden.
Hij stond op het punt haar te helpen, toen hij haar hoorde praten. “Kom op, Amy, het is niet moeilijk. Je kunt het best. Je móét het kunnen, je moet de beste zijn…” zei ze tegen zichzelf. Ze liet haar armen zakken en plofte neer op het bed, het opgegeven voor nu.
Ze duwde haar gezicht in het dichtstbijzijnde kussen en schreeuwde gedempt, “Ik haat ballet!”
“Grappig,” zei Matt, terwijl hij de kamer rondkeek naar de lavendelkleurige muren en het bijpassende bedovertrek. “I never pictured you as a purple person.”
Amy schrok zichtbaar toen hij sprak. “Matt…”
“De deur stond open.” Amy knikte begrijpend.
“Weetje, ik dacht altijd dat je van blauwe of groene kleuren zou houden,” vertelde hij haar. Ze knikte weer.
“Jongenskleuren,” zei ze met een klein stemmetje. “Ik hou van paars.”
“Dat zie ik.” Hij staarde naar zijn voeten, met in zijn broekzakken, zijn handen gebald tot vuisten. Toen hief hij zijn hoofd een klein beetje, en keek door zijn wimpers naar Amy, terwijl zijn haar losjes in zijn gezicht viel. Hij haalde zijn hand door zijn haar, en vroeg toen zachtjes:
“Hé Adam- ik bedoel, Amy, mag ik je iets vragen?”
Amy haalde diep adem voor ze knikte. ‘Ik hoop dat ik hier geen spijt van krijg…’ dacht ze, en klopte op de plek naast haar op het bed. Matt aarzelde even, maar liep toen toch naar het bed en ging naast haar zitten, maar niet al te dichtbij.
“Ik vroeg me af waardoor je denkt dat je overal altijd de beste in moet zijn.” Ze zuchtte weer en mompelde iets zo zachtjes dat Matt het nauwelijks hoorde.
“Wat?
“Jou. Ik zei; Door jou. Door mensen zoals jij en je familie, die vinden dat ik smerig ben en het niet verdien om hier naar school te gaan. ik wil ze bewijzen dat ze het allemaal verkeerd hebben, dat ik beter en slimmer ben dat zij ooit zullen worden. Ik wil gerespecteerd worden, ik wil dat mensen naar me op kijken, trots op me zijn. Ik wil geaccepteerd worden voor iets anders dan een arme boekenwurm.” Toen ze klaar was met haar betoog, glinsterden de tranen die ze weigerde te laten vallen in haar ogen.
“Ik ben mijn vader niet, Amy. Ik ben niet zoals hem. Ik kan niet vaak genoeg sorry zeggen voor al de keren dat ik je de afgelopen jaren heb gekwetst, maar je bent niet smerig, en als iemand zijn plek hier op St. Patrick’s verdient heeft, ben jij het wel. Je hebt beter gepresteerd dan ik in alles sinds het 1e jaar, en waarschijnlijk zul je dat de rest van je leven ook blijven doen. Je bent slimmer, en een betere danser,” biechtte hij op. “En mijn shirt staat jou echt veel beter,” voegde hij eraan toe.
Amy kon het niet helpen, ze moest lachen. Ze keek naar het shirt dat ze droeg, en glimlachte, maar bloosde toen ze zich herinnerde hoe ze in de eerste plaats aan gekomen was.
“Matt, wat zijn we?” vroeg Amy, op zoek naar antwoorden in zijn diepgrijze ogen, die om een of andere reden niet meer zo koud oogden. Ze wilde het dolgraag weten. Waren ze vrienden? Klasgenoten? Vijanden?
“Ik dénk dat we inmiddels wel vrienden zijn… ik bedoel, als we samen moeten we werken als Head Boy en Girl, en daarbovenop ook nog eens danspartners zijn, zou het makkelijker zijn als we ook vrienden waren,” antwoordde hij langzaam.
“Daar ben ik het mee eens.” Ze knikte. “Dus… Vrienden dan maar, denk ik."

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, echt supergoed!
En ik vind het een supergrappig stukje dat ze daar tegelijk in die badkamer aankomen, geweldig.
En ook lief hoe hij dat aan het eind zegt, dat hij niet als zijn vader is.

Nou,
dit was de eerste reactie, nog maar 1; ben benieuwd naar meer!

Zal ik die tweede dan maar voor mijn rekening nemen?
Erg leuk stukje. Ze kunnen toch ook niet eeuwig een hekel aan elkaar blijven hebben. Pas wel op dat de spanning er nu niet uitgaat, door dat ze vrienden zijn geworden. De volgende stap ligt namelijk erg voor de hand.
Klein grammaticaal foutje:

Calivary schreef: “Ik ben mijn vader niet, Amy. Ik ben niet zoals hem.

Ik ben niet zoals hij (is). Niet zoals hem. (Ook al doen ze dat in het Engels wel...)

Dat over die tango zal ik je in een PM wel sturen.

Misschien zou je de moeite willen nemen om eerste de officiële pb te beantwoorden die je van mij ontvangen hebt? Daarna zal je topic weer geopend worden.