Online Verhalen

Mijn hand ging over het grasveld. De groene grassprietjes prikte in de topjes van mijn vingers. Mijn ogen dicht geknepen; de zon probeerde door te dringen in mijn ogen. maar ik wilde enkel tellen, tellen hoeveel groene blaadjes mijn hand bereikten, tellen hoe vaak ik zachtjes geprikt werkt. Er heerste een rust over mij heen. Het leek alsof niks er meer toe deed. De wereld was gesloten. Geen zorgen, geen gedachten. Niks moest meer, alles mocht.
Hoe meer ik in die gedachten kwam, hoe sneller ik er weer uit werd gehaald. De realiteit maakte me wakker door middel van een stem. Mijn vingers gleden langzaam over het gras. Ik begroette de fantasie, de zorgeloze minuten en zwijgend liep ik achter je aan. Ik was een bezit geworden van jou als persoon, als mens. Een mens die moest doen en niet mocht praten. Zwijgen, voelen. Voelen hoe handen aan komen op je gezicht. Zelf mocht ik ervan proeven. Ik hoefde niet te kiezen: het werd voor mij gekozen. Het was het lot dat al bepaald was en ik zat er midden in. Terug lopen was geen optie meer: ik zat vast geketend in de realiteit van vandaag. Voelde de angst door mijn aderen stromen. Wat zou vandaag de aanleiding zijn tot jouw besluit?
Een roekeloze vraag kwam mijn oor binnen. Ik voelde je hand tegen mijn wang. Warm en harteloos, mijn hoofd ging mee met de beweging van jou hand. Mijn ogen gingen dicht. De realiteit die voor mij was gekozen was de cyclus geworden van herhaling. Mijn lichaam gaf op, ik gaf op. Het was een situatie die al besloten was voor dat ik kon beslissen. Was dit de liefde die men bedoelde toen ik klein en naïef was? Of zat ik nog steeds in de fase waar naïef zijn de hoofdrol speelde? Weet ik eigenlijk wel wat liefde in houd tussen jou en mij? Is dit het gevoel die iedereen beschrijft? Het vlinder gevoel in je buik, het ongeremde gevoel om elke seconde bij je te zijn? Ik denk aan je, elke dag. Want ik hou van je, ik accepteer mijn lot. Het besluit wat genomen is in het verleden. Samen gaan we verder, verder en verder. Want zonder jou sta ik alleen op een kruispunt, de weg zou ik niet kunnen kiezen. Ik zou alleen staan. Niemand naast me die zou zeggen wat ik moest doen. Niemand die zou zeggen dat het leven nou eenmaal zo gaat.
Zelf geleerd mijn ogen te sluiten voor de pijn. Door te bijten, verder te gaan op de manier die op dat moment wordt aangeboden. Ik hou van je op mijn speciale manier.......


Nog niet af!

Je schrijft erg mooi. Pas wel op dat je een goede balans vindt tussen begrijpelijk en onbegrijpelijk. Als je dit als proloog bedoeld hebt, is het goed gedaan. Als je verder schrijft, wat ik je zeker aanraad, kun je er wat meer in uitleggen, misschien.

Voor de rest erg mooi beschreven. Het gevoel van grassprietjes tegen je vingers is ook herkenbaar. (Voor mij althans.)

Ik heb nog het een en ander aan te merken op met name de interpunctie en nog wat andere zaken. Met rood heb ik wat verbeterd.

yael schreef:Mijn hand ging over het grasveld. De groene grassprietjes prikte in de topjes van mijn vingers. Mijn ogen dicht geknepen; de zon probeerde door te dringen in mijn ogen. maar ik wilde enkel tellen, tellen hoeveel groene blaadjes mijn hand bereikten, tellen hoe vaak ik zachtjes geprikt werkt. Er heerste (een) rust over mij heen. Het leek alsof niks er meer toe deed. De wereld was gesloten. Geen zorgen, geen gedachten. Niks moest meer, alles mocht.
Hoe meer ik in die gedachten kwam, hoe sneller ik er weer uit werd gehaald. De realiteit maakte me wakker door middel van een stem. Mijn vingers gleden langzaam over het gras. Ik begroette de fantasie, de zorgeloze minuten en zwijgend liep ik achter je aan. Ik was een bezit geworden van jou als persoon, als mens. Een mens die moest doen en niet mocht praten. Zwijgen, voelen. Voelen hoe handen aan komen op je gezicht. Zelf mocht ik ervan proeven. Ik hoefde niet te kiezen: het werd voor mij gekozen, (besloten) (Dit is een beetje dubbelop, lijkt mij.). Het was het lot dat al bepaald was en ik zat er midden in. Terug lopen was geen optie meer: ik zat vast geketend in de realiteit van vandaag. Voelde de angst door mijn aderen stromen. Wat zou vandaag de aanleiding zijn tot jouw besluit?
Een roekeloze vraag kwam mijn oor binnen, (*?)voelde je hand tegen mijn wang. Warm en harteloos, mijn hoofd ging mee met de beweging van jou hand. Mijn ogen gingen dicht. De realiteit die voor mij was gekozen was de cyclus geworden van herhaling. Mijn lichaam gaf op, ik gaf op. Het was een situatie die al besloten was voor dat ik kon beslissen. Was dit de liefde die men bedoelde toen ik klein en naïef was? Of zat ik nog steeds in de fase waar naïef zijn de hoofdrol speelde? Weet ik eigenlijk wel wat liefde in houd tussen jou en mij? Is dit het gevoel die iedereen beschrijft? Het vlinder gevoel in je buik, het ongeremde gevoel om elke seconde bij je te zijn? Ik denk aan je, elke dag. Want ik hou van je, ik accepteer mijn lot. Het besluit wat genomen is in het verleden. Samen gaan we verder, verder en verder. Want zonder jou sta ik alleen op een kruispunt, de weg zou ik niet kunnen kiezen. Ik zou alleen staan. Niemand naast me die zou zeggen wat ik moest doen. Niemand die zou zeggen dat het leven nou eenmaal zo gaat.
Zelf geleerd mijn ogen te sluiten voor de pijn. Door te bijten, verder te gaan op de manier die op dat moment wordt aangeboden. Ik hou van je op mijn speciale manier.......


Doorgaan met schrijven?

* Wie of wat voelde je hand tegen mijn wang? Die vraag? Hmm... Beetje onduidelijk aangegeven.

Ik moet erbij zeggen dat mijn correcties wat de interpunctie betreft niet altijd betekenen dat het helemaal fout is. Sommige correcties zijn een kwestie van mening, dan vind ik dat het zo mooier is. Je moet maar kijken.

Ga vooral verder, je schrijft interessanter en mooier dan ik, vind ik.

Ik ben zo blij dat je reageert op dit stukje van mij!
Zelf heb ik wat van jou gelezen en was erg onder de indruk van je!
Met Word presteer ik het nog spel fouten te maken, waar ik erg van baal. Ook vind ik het moeilijk om te bepalen waar de punten en komma's moeten.
Ik heb gelezen wat je me hebt aangeraden om te veranderen en ben het met je eens. Ik hou vaak van herhaling alleen dan in andere woorden bijvoorbeeld:Het werd voor mij gekozen, besloten. ik vind dat soort dingen altijd mooi klinken. Maar het kan totaal verkeerd opgevat worden of niet mooi gelezen worden door anderen. Net als bij gedichten klanken en soorten letters terug te laten komen achter elkaar.
Ook vind ik het echt heel leuk dat je vind dat ik intressanter en mooier schrijf dan jou. Waar ik het niet mee eens bent. Want ben ook zeer onder de indruk van jou! Maar ik vat het maar op als een compliment!!!

Groetjes Yael.

Ps ik ga gelijk dingetjes eraan veranderen!

Ja, zo ziet het er al veel beter uit.
Wat ik bedoel met dat je beter schrijft dan ik, is dat je niet meteen alles al duidelijk maakt. Het is een beetje vaag, je begrijpt niet meteen alles. Dat houdt het spannend. Je schrijft als het ware verhalen op een dicht-achtige manier. Dat is nooit mijn sterkste punt geweest...
Zet 'm op met een vervolg, ik ben benieuwd.

Artemiss schreef: Je schrijft als het ware verhalen op een dicht-achtige manier. Dat is nooit mijn sterkste punt geweest...
Zet 'm op met een vervolg, ik ben benieuwd.

Ja dat heb ik wel vaker gehoort, ik zou juist een keer zoals jou willen schrijven want dat kan ik absoluut niet. Dat is één grote ramp!
Hier onder nieuw stukje, de laatste alinea heb ik er bij gezet van het vorge stukje zo is het denk ik wat makkelijker om door te lezen op het ''vervolg''.
Ik ga nog verder maar moet weer even inspiratie hebben, haha!
ps, als je vind dat ik punten komma's etc etc moet veranderen hoor ik het graag,
ben benieuwd wat je hier van vind!

Ik denk aan je, elke dag. Want ik hou van je, ik accepteer mijn lot. Het besluit wat genomen is in het verleden. Samen gaan we verder, verder en verder. Want zonder jou sta ik alleen op een kruispunt, de weg zou ik niet kunnen kiezen. Ik zou alleen staan. Niemand naast me die zou zeggen wat ik moest doen. Niemand die zou zeggen dat het leven nou eenmaal zo gaat.
Zelf geleerd mijn ogen te sluiten voor de pijn. Door te bijten, verder te gaan op de manier die op dat moment wordt aangeboden. Ik hou van je op mijn speciale manier.
Wanneer ik naar de mensen om mij heen kijk, waarbij liefde verzegeld wordt door vingers die zich verstrengelen in elkaar, de geur van rode rozen, de geur van lief en leed, hoorde ik opeens de stem in mijn hoofd die vroeg, nee, die eiste waar het geld was gebleven van de afgelopen maand. Jouw vingers raakte mijn bloed doorlopen wangen. Het waren niet de vingers die verstrengeld zaten in de mijne. Maar de ijzingwekkende klap tegen mijn gezicht. "Liefde, puur uit liefde," zei hij dan. "Omdat je moet luisteren naar wat ik zeg, wat ik je opdraag, wat ik van je eis!"
De gordijnen die voor het raam hingen schoof ik opzij met mijn rechter hand. Ik duwde voorzichtig het raam open en rook de geur van buiten. Blaadjes die groeiden aan de bomen: het was lente. De zon die probeerde de aarde weer op te warmen na de lange winter.
Ik zag een weerkaatsing tegen het raam van het licht. Vrijheid, het pad dat doorlopen was is afgekaatst door het raam. Was dat het lot en voegde het nu zijn warmte toe aan de aarde? Of was dit een enkele weerkaatsing wat de weg anders zou maken? Het lot was veranderd, het lot koos het lot niet. Het licht koos zijn eigen weg.
Mijn lange donkerbruine krullen die op mijn schouders rustten werden naar achteren getrokken. Het gordijn dat ik net opzij schoof met mijn rechter hand viel weer op zijn oude plaats. Het licht werd tegengehouden en de buitenwereld leefde verder zonder mijn ogen. De buitenwereld zag niks meer. Mijn ogen sloten. Ik voelde de pijn door mijn hoofd trekken. Hij trok, ik trok de pijn. Mijn mond ging open. Ik probeerde lucht te happen, maar er kwam enkel een piep geluid uit mijn mond. Mijn handen probeerden het gordijn vast te pakken, maar het zou naar beneden komen. Mijn vingers lieten los, ik liet los. Ik gaf me over.
Hij draaide mij naar hem toe. Ik keek recht in zijn felblauwe ogen. Nog nooit had ik ze zo goed kunnen analyseren. Het grijze wat vermengd was met het blauwe rondom zijn iris. Zijn blonde stijle haar. Hij had inhammen aan beide kanten. Het was me al eens eerder opgevallen. Maar nu stond ik oog in oog met mijn geliefde. Mijn mond bewoog en mijn stem antwoordde: "Ik hou van jou, alleen van jou."
Er was een stilte, een lange stilte. Een geluid kwam van buiten, voetstappen gingen naar de deur. De bel die normaal zweeg als je er niet op drukte, werd nu gebruikt door iemands vingers. Hij keek mij lang en zwijgend aan. Ik keek strak in zijn helderblauwe ogen. Zijn handen lieten voorzichtig mijn krullen los. Ik analyseerde zijn mondhoeken die opeens sterk trilden. Hij zweette. Was hij bang? Voor wat?
Mijn voeten begonnen zich te verplaatsen. Stap voor stap. Mijn tenen en hielen droegen mij naar de volgende stap. Mijn linkerbeen probeerde de volgende stap te zetten, maar ik struikelde over een schoen die midden in de gang geparkeerd stond. Mijn handen probeerden de klap op te vangen, ik probeerde de deur klink vast te pakken van het halletje. Maar het was te laat; ik stootte met mijn linker slaap tegen het glas aan. En even was ik bang dat ik door de ruit zou vallen. Ik voelde twee handen om mijn middel grijpen en nu lag mijn lot letterlijk in zijn handen. Hij tilde me omhoog, pakte mijn hoofd beet, deed mijn haar naar achteren, kwam voorzitting met zijn mond naar mijn oor en fluisterde: "Ik hou ook van jou."

Goed, ik heb het weer even doorgenomen. Je schrijft nog altijd even mysterieus, dat maakt het boeiend. Pas op dat je het niet te vaag maakt. Af en toe moet je ook eens wat alinea's wijden aan achtergrondinformatie.
En opnieuw heb ik alle kleine foutjes eruitgevist:

yael schreef: Wanneer ik naar de mensen om mij heen kijk, waarbij liefde vergezeld(?) wordt door vingers die zich verstrengelen in elkaar, de geur van rode rozen, de geur van lief en leed, hoorde ik opeens de stem in mijn hoofd die mij toen straks* vroeg, eiste** waar het geld was gebleven van de afgelopen maand. Jouw vingers raakten mijn bloeddoorlopen wangen. Het waren niet de vingers die verstrengeld zaten in de mijne, maar de ijzingwekkende klap tegen mijn gezicht. "Liefde, puur uit liefde," zei hij dan. "Omdat je moet luisteren naar wat ik zeg, wat ik je opdraag, wat ik van je eis!"
De gordijnen die voor het raam hingen schoof ik opzij met mijn rechter hand. Ik duwde voorzichtig het raam open en rook de geur van buiten. Blaadjes die groeiden aan de bomen: het was lente. De zon die probeerde de aarde weer op te warmen na de lange winter.
Ik zag een weerkaatsing tegen het raam van het licht. Vrijheid, het pad dat doorlopen was is afgekaatst door het raam. Was dat het lot en voegde het nu zijn warmte toe aan de aarde? Of was dit een enkele weerkaatsing wat de weg anders zou maken? Het lot was veranderd, het lot koos het lot niet. Het licht koos zijn eigen weg.
Mijn lange donkerbruine krullen die op mijn schouders rustten werden naar achteren getrokken. Het gordijn dat ik net opzij schoof met mijn rechter hand viel weer op zijn oude plaats. Het licht werd tegengehouden en de buitenwereld leefde verder zonder mijn ogen. De buitenwereld zag niks meer. Mijn ogen sloten. Ik voelde de pijn door mijn hoofd trekken. Hij trok, ik trok de pijn. Mijn mond ging open. Ik probeerde lucht te happen, maar er kwam enkel een piep geluid uit mijn openstaande mond. Mijn handen probeerden het gordijn vast te pakken, maar het zou naar beneden komen. Mijn vingers lieten los, ik liet los. Ik gaf me over.
Hij draaide mij naar hem toe. Ik keek recht in zijn felblauwe ogen. Nog nooit had ik ze zo goed kunnen analyseren. Het grijze wat vermengd was met het blauwe rondom zijn iris. Zijn blonde stijle haar. Hij had inhammen aan beide kanten. Het was me al eens eerder opgevallen. Maar nu stond ik oog in oog met mijn geliefde. Mijn mond bewoog en mijn stem antwoordde: "Ik hou van jou, alleen van jou."
Er was een stilte, een lange stilte. Een geluid kwam van buiten, voetstappen gingen naar de deur. De bel die normaal zweeg als je er niet op drukte, werd nu gebruikt door iemands vingers. Hij keek mij lang en zwijgend aan. Ik keek strak in zijn helderblauwe ogen. Zijn handen lieten voorzichtig mijn krullen los. Ik analyseerde zijn mondhoeken die opeens sterk trilden. Hij zweette. Was hij bang? Voor wat?
Mijn voeten begonnen zich te verplaatsen. Stap voor stap. Mijn tenen en hielen droegen mij naar de volgende stap. Mijn linkerbeen probeerde de volgende stap te zetten, maar ik struikelde over een schoen die midden in de gang geparkeerd stond. Mijn handen probeerden de klap op te vangen, ik probeerde de deur klink vast te pakken van het halletje. Maar het was te laat; ik stootte met mijn linker slaap tegen het glas aan. En even was ik bang dat ik door de ruit zou vallen. Ik voelde twee handen om mijn middel grijpen en nu lag mijn lot letterlijk in zijn handen. Hij tilde me omhoog, pakte mijn hoofd beet, deed mijn haar naar achteren, kwam voorzitting met zijn mond naar mijn oor en fluisterde: "Ik hou ook van jou."

* Ik heb hier niks aan veranderd, ik heb er alleen een kleurtje aan gegeven. Het staat enigzins vreemd, denk je ook niet? Was het nou toen of straks?

** Kies er hier een van de twee. Een stem die vroeg, of een stem die eiste. Niet allebei, dat is grammaticaal gewoon niet goed. Wat wel kan:

Een stem die vroeg, nee, die eiste...

Verbeter alsjeblieft niet zonder na te denken alles wat ik verbeter. Ik maak namelijk ook weleens een foutje en bovendien, als je niet begrijpt waarom ik iets verbeter, zeg het dan, dan kan ik het uitleggen. Dan hoef ik het de volgende keer niet meer te verbeteren. (Ik zag namelijk veel foutjes terugkomen.)

Succes!

Artemiss schreef:

Verbeter alsjeblieft niet zonder na te denken alles wat ik verbeter. Ik maak namelijk ook weleens een foutje en bovendien, als je niet begrijpt waarom ik iets verbeter, zeg het dan, dan kan ik het uitleggen. Dan hoef ik het de volgende keer niet meer te verbeteren. (Ik zag namelijk veel foutjes terugkomen.)

Succes!

Heey, ik verander niet zomaar omdat jij zegt dat het zo mooier staat. Ik lees het stukje voor stukje en kom tot de conclusie dat het jouwe beter door leesbaar is. Ik ben zo slecht in grammatica, spelling, komma's en punten. Dat ik de zelfde fout vaak nog wel 100 keer maak voordat het doordringt hoe het nou eigenlijk moet. Sorry!
Ik heb een nieuw stukje ik hoop dat ik hierin meer details geef. Maar nog wel het zelfde schrijf als het eerste stukje.


Even was ik bang dat ik door de ruit zou vallen. Ik voelde twee handen om mijn middel grijpen en nu lag mijn lot letterlijk in zijn handen. Hij tilde me omhoog, pakte mijn hoofd beet, deed mijn haar naar achteren, kwam voorzitting met zijn mond naar mijn oor en fluisterde: "Ik hou ook van jou."
Mijn helder blauwe ogen staarde hem aan, hoorde ik nou wat ik hoorde? Was het een illusie, kwam het verleden weer naar voren. Zij hij nou net ik; ‘’Ik hou ook van jou? ‘’Het deed er even niet toe op de één of andere manier. Ik trok me los, keek hem aan, zweeg en deed de tussen deur open om bij de voordeur te komen.
De twee stappen naar de voordeur leken uren te duren. De gele visjes die tegen een turquoise muur waren beschilderd leken vrolijk. Ongeremd zweefde ze daar waar ze waren geschilderd. En ik stond met me neus voor de voor deur. Me blik wierp naar achteren. Hij die net tegen mij zei dat hij ook van mij hield was verdwenen. Verdwenen in het licht, verdwenen in mijn ongeremde zicht.
Mijn moed die ik ondertussen bij elkaar verzameld had om de deur open te doen blokkeerde opeens. Mijn rechter hand greep naar de rechter kant van mijn wang. De oor verdovende klap die eerder was gegeven, voelde ik opeens weer bonken op mijn wang. Mijn voeten gingen achteruit, een flitsende draai beweging naar links en ik stond met me neus weer voor de tussen deur. Mijn rechterhand greep naar de deur klink en ik deed de deur open.
De trap die een paar meter verder stond, aan de rechter kant liep ik langzaam op. Het zijn precies zeventien treden en elke keer als ik naar boven ga tel ik ze nog een keer. Om er zeker van te zijn dat ik het de vorige keer goed had. De houten leuning die aan de rechter kant destijds was vast geboord in de ijzige, kille, witte muur hing nog steeds waar hij moest hangen. Mijn hand ging er over heen en voelde het gladde hout aan. Het donker blauwe tapijt onder mijn voeten voelde kil en stekelig. Het was aan vervanging toe, maar hoe moest ik dat zeggen tegen de jongen waar ik zo van hield? Mijn gedachten dwaalde af. Ik stond nu al zo’n drie minuten weg te dwalen, op een tapijt die aan vervangen toe was.
Ik liep niet naar boven om de trap goed te bestuderen, nee ik liep naar boven om in de spiegel te kijken,hoe mijn gezicht er nou eigenlijk uitzag. Mijn hand gleed langzaam van de leuning af. Mijn voeten hadden de laatste stappen gezet. nu stond ik op de overloop, aan de rechter kant de slaapkamer. Links van mij de gang. Mijn knieën maakte een buiging, mijn handen voelde het tapijt aan, Mijn ogen rood gezwollen van tranen. De herinneringen van het verleden. Hier zat ik dan, achter mij de trap van zeventien treden, voor mij de witte kale muur. En ik zat gebukt midden op de overloop.
Mijn knieën maakte de beweging omhoog en mijn voeten zetten de stappen vooruit. Mijn rechter hand ging naar links, de deur klink maakte een piepend geluid. Mijn linker hand greep naar het touwtje om het licht aan te doen van de douche. Mijn linker voet zetten de laatste stap. En daar stond ik moedeloos te kijken naar de grote blauwe plek op mijn rechter wang. Het bloed stroomde door mijn aderen, de hand die gebruikt was om mij te raken voelde ik zitten. Mijn vingers gleden langzaam over de blauwe plek. Ik zakte in één, voelde me klein, onbegrepen.
Even zat ik gebukt op een knal groen douche kleedje. Maar mijn gedachten wou staan, ik wou staan. Mijn benen strekte zich langzaam. Mijn rechter arm stak ik langzaam naar voren. Mijn hand pakte de zijkant van de spiegel beet, ik maakte een vuist van mijn vingers en sloeg tegen het glas. Mijn hartslag die ik voelde in mijn wang kwam nu overeen met het bloed op mijn hand. Elke hartslag pompte meer bloed uit mijn lijf. Mijn hand ging over mijn wang, Mijn wijs, middel en ring vinger gingen over de blauwe plek. Je zag drie strepen bloed zitten. En ik keek vol ongeloof naar mezelf. Pakte een beker en smeet hem op de grond, tegen een shampoo fles aan.
Mijn voeten liepen naar de douche, en mijn rechter hand greep naar de koude kraan. Ik moest douche gewoon koud douche. Wakker worden, niet in een droom leven. Dit is niet wat ik wou, niet wat ik me voor kon stellen hoe het leven zou kunnen gaan.
Dit scenario had ik nog niet uitgeschreven.
De grote, koude straal water bereikte mijn krullen. De krullen zakte uit. Mijn haar was opeens stijl. Mijn knieën bukte en mijn handen zakte naar de grond. Gebukt met kleren aan. Het voelde zwaar en vies aan, maar uittrekken durfde ik niet.: Straks kwam de jongen waar ik een leven mee wou delen. Straks verklaarde hij me voor gek. Zag ik zijn blauwe ogen nooit meer. Misschien verklaard hij me wel voor gek, misschien ben ik wel gek?
Ik was niet meer wie ik was. Het lot had het lot gekozen, en mijn benen liepen niets vermoedend mee.

yael schreef: Heey, ik verander niet zomaar omdat jij zegt dat het zo mooier staat. Ik lees het stukje voor stukje en kom tot de conclusie dat het jouwe beter door leesbaar is. Ik ben zo slecht in grammatica, spelling, komma's en punten. Dat ik de zelfde fout vaak nog wel 100 keer maak voordat het doordringt hoe het nou eigenlijk moet. Sorry!

Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik hoopte alleen dat er uiteindelijk ook echt verbetering in komt. Daarom zei ik: als je niet snapt waarom ik iets verbeter, vraag het dan. Ik zal dit keer uitleg geven bij herhalingsfoutjes, misschien ga je er dan ook zelf op letten. (Dit alles niet beledigend bedoeld!)

yael schreef: Even was ik bang dat ik door de ruit zou vallen. Ik voelde twee handen om mijn middel grijpen en nu lag mijn lot letterlijk in zijn handen. Hij tilde me omhoog, pakte mijn hoofd beet, deed mijn haar naar achteren, kwam voorzichtig met zijn mond naar mijn oor en fluisterde: "Ik hou ook van jou."
Mijn helderblauwe* ogen staarden* hem aan. H*oorde ik nou wat ik hoorde? Was het een illusie? Kwam het verleden weer naar voren? Zei hij nou net: "Ik hou ook van jou?" Het deed er even niet toe op de één of andere manier. Ik trok me los, keek hem aan, zweeg en deed de tussendeur* open om bij de voordeur te komen.
De twee stappen naar de voordeur leken uren te duren. De gele visjes die tegen een turkooise (Echt? Ja, echt.) muur waren beschilderd leken vrolijk. Ongeremd zweefden* ze daar waar ze waren geschilderd. En ik stond met mijn neus voor de voordeur*. Mijn blik wierp naar achteren.* Hij die net tegen mij zei dat hij ook van mij hield was verdwenen. Verdwenen in het licht, verdwenen in mijn ongeremde zicht.(<-- Mooi!)
Mijn moed die ik ondertussen bij elkaar verzameld had om de deur open te doen blokkeerde opeens. Mijn rechterhand* greep naar de rechterkant* van mijn wang. De oorverdovende klap die eerder was gegeven, voelde ik opeens weer bonken op mijn wang. Mijn voeten gingen achteruit, een flitsende draaibeweging naar links en ik stond met mijn neus weer voor de tussendeur*. Mijn rechterhand greep naar de deurklink* en ik deed de deur open.
De trap die een paar meter verder stond, aan de rechterkant* liep ik langzaam op. Het zijn precies zeventien treden en elke keer als ik naar boven ga tel ik ze nog een keer. Om er zeker van te zijn dat ik het de vorige keer goed had. De houten leuning die aan de rechterkant* destijds was vastgeboord* in de ijzige, kille, witte muur hing nog steeds waar hij moest hangen. Mijn hand ging eroverheen* en voelde het gladde hout aan. Het donkerblauwe* tapijt onder mijn voeten voelde kil en stekelig. Het was aan vervanging toe, maar hoe moest ik dat zeggen tegen de jongen waar ik zo van hield? Mijn gedachten dwaalden* af. Ik stond nu al zo’n drie minuten weg te dwalen, op een tapijt die aan vervanging toe was.
Ik liep niet naar boven om de trap goed te bestuderen, nee, ik liep naar boven om in de spiegel te kijken ()hoe mijn gezicht er nou eigenlijk uitzag. Mijn hand gleed langzaam van de leuning af. Mijn voeten hadden de laatste stappen gezet. Nu stond ik op de overloop, aan de rechterkant* de slaapkamer. Links van mij de gang. Mijn knieën maakten* een buiging, mijn handen voelden* het tapijt aan (hier zou ik van maken:) en mijn ogen waren roodgezwollen van tranen. De herinneringen van het verleden. Hier zat ik dan, achter mij de trap van zeventien treden, voor mij de witte kale muur. En ik zat gebukt midden op de overloop.

Tot hier ga ik even. In de rest van het stuk doe je het ook nog een paar keer, maar dat kun je denk ik zelf wel vinden. Even wat sterretjes:

* Mijn blik wierp naar achteren. Hmm. Dit vond ik een vreemde zin. Wie of wat wierp de blik naar achteren? Werpen is een werkwoord dat altijd met een lijdend voorwerp gaat. Ik zou hier zoiets doen als: Ik wierp mijn blik naar achteren.

* Rechterhand, rechterkant, wijsvinger, voordeur, tussendeur. Je schrijft het allemaal aan elkaar. Ook werkwoordsvormen als onderuitgezakt schrijf je aan elkaar. En als je twijfelt, schrijf het dan ook maar aan elkaar. De kans is groter dat het aan elkaar geschreven is dan los.

NB: In een opsomming als (wat jij dacht ik ook had) 'zijn middel-, wijs- en ringvinger' zet je een streepje achter de woorden die je normaal gesproken aan in dit geval 'vinger' had geschreven.

* Wanneer nou een komma, waneer nou een punt? Dat is heel lastig. Er bestaat namelijk ook nog zoiets als dichterlijke vrijheid, wat inhoudt dat je het ook weleens stiekem fout mag doen omdat het toevallig mooier staat.
Maar in de regel gebruik je een komma:
- als er twee persoonsvormen naast elkaar staan.

Wie nu bestelt, krijgt 20% korting.
- voor voegwoorden zoals: hoewel, omdat, zodat, maar, want, aangezien, tenzij, terwijl. (Correcter is: wanneer er een bijzin komt, maar dat is lastiger. )
- tussen delen van een opsomming.

Appels, peren, bananen, mandarijnen en sinaasappels.

* Ja, die werkwoorden. Kijk goed naar het onderwerp van je zin. Is het enkelvoud of meervoud? Er is verschil, want:

Ik raak - Ik raakte
Hij raakt - Hij raakte
Maar:
Wij raken - Wij raakten
Zij raken - Zij raakten

Snap je?

Je kunt proberen het gedeelte van de tekst dat ik niet gedaan heb zelf nog eens door te kijken.
Als ik het je nu allemaal al te kinderlijk heb voorgelegd bied ik bij dezen alvast mijn excuses aan...

Even inhoudelijk: ik vind nog altijd dat je dingen mooi kan beschrijven. Wat me opviel was dat je het vaak over ledematen had die een bepaalde actie uitvoerden. Dus niet het meisje zelf, nee, die ledematen. Dat benadrukt extra hoe willoos ze is, dat heb je goed gedaan. De laatste paar zinnen zijn ook erg mooi.
Wat de duidelijkheid betreft, ik ben ondertussen wel nieuwsgierig hoe dit meisje (deze vrouw?) heet, hoe oud ze is en hoe ze in deze penibele situatie terechtgekomen is.
Het is nog altijd boeiend.

Nogmaals succes!

Artemiss schreef: Je kunt proberen het gedeelte van de tekst dat ik niet gedaan heb zelf nog eens door te kijken.
Als ik het je nu allemaal al te kinderlijk heb voorgelegd bied ik bij dezen alvast mijn excuses aan...

Hoe makkelijker jij uitlegt, des te beter en begrijpelijker voor mij!
Ik zal zelf proberen dat tweede deel te verbeteren. Misschien dat, dat wat tijd gaat kosten, maar het hoort erbij!

nou hier komt ie dan maar weer:

Mijn knieën bukte en mijn handen zakte naar de grond. Gebukt met kleren aan. Het voelde zwaar en vies aan, maar uittrekken durfde ik niet.: Straks kwam de jongen waar ik een leven mee wou delen. Straks verklaarde hij me voor gek. Zag ik zijn blauwe ogen nooit meer. Misschien verklaard hij me wel voor gek, misschien ben ik wel gek?
Ik was niet meer wie ik was. Het lot had het lot gekozen, en mijn benen liepen niets vermoedend mee.
Mijn ogen volgde de rode draad uit mijn handen. Het putje liet het verdwijnen. Het had zijn lot gekozen, weggevaagd met de koude stroom. Mijn handen grepen naar de koude kraan en draaiden het naar rechts. Het water stopte met stromen, ik had het afgesloten van de buitenwereld. Het wachtten nu tot iemand het weer open zou draaiden, het liet gaan, vrij liet gaan. Ik kon enkel lachen en verzekeren dat, dat niet door mij zou gebeuren. Mijn voeten liepen de douche uit, mijn rechter hand trok aan het touwtje. Het licht ging uit. Het licht sloot zich af van de buitenwereld, Ik liet het niet meer schijnen voor het donker. Ik liet het voor wat het was.
Een spoor van waterdruppels volgde me. Voetsporen liepen waar ik gelopen had. Mijn paars, blauwe handen pakte de deurklink vast. Een rilling deed zijn ronde, dit was het moment waarop ik bedacht, dat andere kleren aan doen wel handig zou zijn. Nu mijn ogen de kast is goed incasseerde vond ik mezelf best wel modieus. Het rode,strakke, korte, jurkje wat ik had gekocht vorige maand, hing nog steeds met het prijskaartje te hangen in mijn kast. En daarbij had ik rode pumps gekocht met rode oorbellen. En om het af te maken, een mooie zwarte riem voor me middel.
Vroeger vertelden ik altijd aan iedereen dat een extra panty in je tas levens kon redden. Toen was ik wie ik was. Toen waren de problemen de problemen en leefde ik mijn leven met mijn moeder. Maar sinds zij de verkeerde kant is ingewijd door mijn vader veranderde alles snel. In de derde klas van de middelbaren school begon alles te rollen, de puzzel stukjes vielen op zijn plek. Mijn ogen traanden, mijn gedachten wouden niet verder denken. Mijn handen pakte het rode jurkje, trok het prijs kaartje eraf en kleedde me helemaal uit. Mijn lichaam bukte om een BH en ondergoed te pakken, deed het aan en keek vol verwachting in de spiegel. Mijn lange, donker bruine krullen die over mijn schouders hingen kwamen alweer terug. Mijn vel blauwe ogen keurde mijn lichaam. En om eerlijk te zijn zag ik er best goed uit.
Mijn handen grepen naar het jurkje wat ik op bed had gelegd, mijn hoofd vond de ingang van het jurkje en langzaam schoof ik erin. De zwarte panty gleed over mijn benen, het had zijn weg gevonden. Mijn handen pakte de glanzende, zwarte riem, trok hem strak tot het laatste gaatje. Vervolgens pakte ik de kleine, rode oorbellen. Deed voorzichtig mijn haar naar achter hoe mijn geliefde dat ook deed, toen hij vertelden dat hij ook van mij hield. Dat moment eigenlijk zo magisch. maar toen had het geen toevoeging van waarde. Ik hoor de woorden nog steeds praten. Ik voel zijn handen nog steeds mijn haar weg schuiven. Ik voel de klap nog steeds in mijn gezicht ,die ik gratis en voor niks gekregen had. Mijn voeten dachten niet mee, die stapte niks vermoedend in mijn rode pumps. Mijn ogen hoorde niet wat mijn gedachten zij. Mijn vel blauwe ogen konden alleen in de spiegel kijken. En daar stond ik voor de spiegel en zij in mezelf: ‘’mijn naam is Layla en ben negentien jaar oud. Woon in een buitenwijk van utrecht met mijn geliefde Chanan. ’’

Ik heb momenteel even geen tijd om alles door te lopen, maar er zitten weer veel foutjes in. Ik heb dat gedoe met die werkwoorden uitgelegd. Het is niet de bedoeling dat je opeens overal ennetjes achter gaat plakken.
En onthoud dit goed: het is felblauw. Niet 'vel blauw'. Fel betekent hevig of scherp. Felblauw is dus heel erg blauw, dat wist je denk ik. Het heeft niets met je vel, oftewel je huid te maken.
In die spelling en grammatica moet echt nog een hoop verbetering komen. Ik raad je aan eens goed te gaan oefenen. Lees dit laatste stukje nou nog eens goed door. Als ik tijd heb, zal ik de foutjes er nog wel een keer uithalen. Geef maar een seintje als je wilt dat ik dat doe.