metathesiofobie
Geplaatst: 20 jun 2010 14:33
Metathesiofobie. Oftewel angst voor verandering. Zou een land dat ook kunnen hebben?
Blader maar eens door de geschiedenisboeken en lees wat ik bedoel. Wij Nederlanders zijn altijd al bang geweest voor veranderingen. De industriële revolutie is daar een voorbeeld van. Engeland was als eerste en toen volgde de rest, maar wie bleef als laatste? Nederland. Wij verlangden naar de goeie oude tijd. De tijd waarin wij zo welvarend waren. De tijd met zijn scheepjes en ambacht. Modernisering kwam niet in ons woordenboekje voor. We bleven ons hardnekkig aan de gouden eeuw vast klampen, maar soms is het tijd om los te laten. En uiteindelijk deden we dat dan ook. Een trauma aan overgehouden. Psychologie.
En na een aantal jaren doen we het weer. We doen het nu nog. Kijk uit het raam en luister naar het nieuws. Wij zijn als de dood voor verandering. Bang dat ons georganiseerde leventje in duigen valt en het onomkeerbaar wordt. Bang dat de molentjes verdwijnen en in het land enkel moskieën te vinden zijn. Is dat een probleem?Daar wordt ik toch zo doodziek van. Mensen die vijandig naar een buitenlander kijken. Zeuren om het feit dat het er steeds meer worden. Dat ze zich niet integreren. So what? Het wordt langzamerhand een strijd tussen de Nederlanders en de ‘anderen'. Slaat nergens op. Je hoort mensen op straat praten over wij en zij. Alsof we wildvreemde van elkaar zijn en niet gewoon een volk. Zullen we het dan ooit accepteren dat dingen veranderen? Als we de geschiedenisboeken zouden moeten geloven dan zal dat een tijdje duren, maar het zal we ooit gebeuren. Of bekijk ik het allemaal door een te roze bril? Ben ik te optimistisch?Maakt niet uit, ik blijf hopen.
Misschien moet Nederland eens langs bij een psycholoog. *Zucht*
Blader maar eens door de geschiedenisboeken en lees wat ik bedoel. Wij Nederlanders zijn altijd al bang geweest voor veranderingen. De industriële revolutie is daar een voorbeeld van. Engeland was als eerste en toen volgde de rest, maar wie bleef als laatste? Nederland. Wij verlangden naar de goeie oude tijd. De tijd waarin wij zo welvarend waren. De tijd met zijn scheepjes en ambacht. Modernisering kwam niet in ons woordenboekje voor. We bleven ons hardnekkig aan de gouden eeuw vast klampen, maar soms is het tijd om los te laten. En uiteindelijk deden we dat dan ook. Een trauma aan overgehouden. Psychologie.
En na een aantal jaren doen we het weer. We doen het nu nog. Kijk uit het raam en luister naar het nieuws. Wij zijn als de dood voor verandering. Bang dat ons georganiseerde leventje in duigen valt en het onomkeerbaar wordt. Bang dat de molentjes verdwijnen en in het land enkel moskieën te vinden zijn. Is dat een probleem?Daar wordt ik toch zo doodziek van. Mensen die vijandig naar een buitenlander kijken. Zeuren om het feit dat het er steeds meer worden. Dat ze zich niet integreren. So what? Het wordt langzamerhand een strijd tussen de Nederlanders en de ‘anderen'. Slaat nergens op. Je hoort mensen op straat praten over wij en zij. Alsof we wildvreemde van elkaar zijn en niet gewoon een volk. Zullen we het dan ooit accepteren dat dingen veranderen? Als we de geschiedenisboeken zouden moeten geloven dan zal dat een tijdje duren, maar het zal we ooit gebeuren. Of bekijk ik het allemaal door een te roze bril? Ben ik te optimistisch?Maakt niet uit, ik blijf hopen.
Misschien moet Nederland eens langs bij een psycholoog. *Zucht*