kijk de wereld in
Geplaatst: 20 jun 2010 15:53
Regen sijpelt naar beneden, het dunne jasje in en bezorgde het meisje kippenvel. Waarom stond ze daar? De zon zal zo verschijnen en een regenboog met zich meenemen. Aast ze op de pot met goud? Ik adem op de ruit en teken poppetjes, mijn oog dwaalt steeds af naar het meisje buiten. Teken je mee? Steek je vinger op en kleur je dagen in, mijn kleurdoosje mag je heus wel lenen.
Haar bruine haren plakte tegen haar witte gezicht, haar handen weggestopt in haar jaszakken. Pessimist.
Zal ik je kleurplaat dan maar doen? Ik loop mijn kamer in en zoek mijn kleurdoosje. In mijn kast,op mijn bureau, in mijn tas,onder het bed, op de vloer, in mijn opbergkastjes,in mijn nachtkastje en in het venster. Hij is nergens te bekennen. Met zwart kleuren is niet mooi, daar wordt je droevig van. Het grijs is er al.
Ik druk mijn neus tegen het raam en adem zachte wolken die niet naar buiten willen vliegen. Ze belette alleen mijn zicht en doen mij jou vergeten. Je lijkt je te verstoppen in dichte mist.
Maar ik weet dat je daar nog staat.
Ik veeg met de punt van mijn mouw het witte weg en zie jou daar,gehuld in een deken van regen. Je begint te lopen naar een plek die ik niet kan zien. En jij waarschijnlijk ook nog niet.
Jouw voeten dreunen ritmisch en verstoren de nachtelijke stilte. De wind staat op en lijkt jou weg te willen blazen. Je haren maken zich los van jouw gezicht en willen met de wind mee. Ze houden niet meer van jou.
Je arm toont mij haar blauwe plekken en sneeën en kijkt daarbij schuldig alsof het haar eigen schuld was.
Houd jij nog wel van jezelf?
Het water verdrinkt de aarde en jou daarbij. De reddingsbrigade wil niet komen en niemand lijkt je een handje te willen helpen. Maar ik wel.
Zie je niet dat ik mijn hand naar je uitsteek?
Het is het proberen waard maar mijn hand wil niet verder dan het venster. Ik hoor hier en jij hoort daar. Het is niet anders, hoe graag ik het zou willen veranderen.
Mijn hand zwaait een afscheidsgroet, je schouders schokken. Ik zie je gezicht niet meer maar hoor je tranen.
Je voeten sloffen,willen niet weg maar jij trekt ze mee. De huizen kijken van je weg en doen alsof ze je niet zien.
Dag meisje. Iemand zal je ooit helpen,geloof me maar. En diegene zal een kleurdoosje voor je regelen.
En als je die dan hebt kleur dan met blauw je hemel in, met geel de zon en met de anderen kleuren een prachttekening. Met jou daarin.
(drama toch? het zou het best bij eenzaamheid passen maar die categorie is er niet)
Haar bruine haren plakte tegen haar witte gezicht, haar handen weggestopt in haar jaszakken. Pessimist.
Zal ik je kleurplaat dan maar doen? Ik loop mijn kamer in en zoek mijn kleurdoosje. In mijn kast,op mijn bureau, in mijn tas,onder het bed, op de vloer, in mijn opbergkastjes,in mijn nachtkastje en in het venster. Hij is nergens te bekennen. Met zwart kleuren is niet mooi, daar wordt je droevig van. Het grijs is er al.
Ik druk mijn neus tegen het raam en adem zachte wolken die niet naar buiten willen vliegen. Ze belette alleen mijn zicht en doen mij jou vergeten. Je lijkt je te verstoppen in dichte mist.
Maar ik weet dat je daar nog staat.
Ik veeg met de punt van mijn mouw het witte weg en zie jou daar,gehuld in een deken van regen. Je begint te lopen naar een plek die ik niet kan zien. En jij waarschijnlijk ook nog niet.
Jouw voeten dreunen ritmisch en verstoren de nachtelijke stilte. De wind staat op en lijkt jou weg te willen blazen. Je haren maken zich los van jouw gezicht en willen met de wind mee. Ze houden niet meer van jou.
Je arm toont mij haar blauwe plekken en sneeën en kijkt daarbij schuldig alsof het haar eigen schuld was.
Houd jij nog wel van jezelf?
Het water verdrinkt de aarde en jou daarbij. De reddingsbrigade wil niet komen en niemand lijkt je een handje te willen helpen. Maar ik wel.
Zie je niet dat ik mijn hand naar je uitsteek?
Het is het proberen waard maar mijn hand wil niet verder dan het venster. Ik hoor hier en jij hoort daar. Het is niet anders, hoe graag ik het zou willen veranderen.
Mijn hand zwaait een afscheidsgroet, je schouders schokken. Ik zie je gezicht niet meer maar hoor je tranen.
Je voeten sloffen,willen niet weg maar jij trekt ze mee. De huizen kijken van je weg en doen alsof ze je niet zien.
Dag meisje. Iemand zal je ooit helpen,geloof me maar. En diegene zal een kleurdoosje voor je regelen.
En als je die dan hebt kleur dan met blauw je hemel in, met geel de zon en met de anderen kleuren een prachttekening. Met jou daarin.
(drama toch? het zou het best bij eenzaamheid passen maar die categorie is er niet)