Online Verhalen

Deel 1

‘waarom is het nou altijd klote weer als we over donkere weggetjes moeten rijden!’ riep joanna woest tegen haar net zo vrolijk kijkende vriend , patrick, die achter het stuur zat. ’ik kan er niks aan doen lieverd, mompelde hij’. ‘ik bedoel, het is al donker genoeg en de regen helpt er heus niet bij hoor.’ ging joanna verder. ‘dit is nou echt zo’n dag om aan het eind dood te gaan.’ ‘dood te gaan, waarom nou?? Vind je het zo verschrikkelijk met me dan??’ vroeg patrick, die nu ook steeds kwader begon te worden. ‘nee, natuurlijk niet…. Alhoewel hebben wij inderdaad ook wel eens leukere tijden gehad samen, maar jah dat hoef ik natuurlijk niet nog een keer te vertellen want als je het nu nog niet begrijpt!’ ‘NEE’ riep patrick zo hard dat ze er eigenlijk een beetje van schrok. ‘nee’ riep hij nog een keer maar iets rustiger ‘ik begrijp het nog steeds niet, het ene moment ben je zielsgelukkig met me en opeens, PLOTSELING uit het niets, wil je met me praten en vertel je me allemaal dingen die plotseling niet meer goed zijn in onze relatie en hoe slecht je het wel niet hebt, dat je niet meer weet wat je allemaal wilt en dat je er misschien wel een eind aan wilt maken. ik zet alles op alles om eraan te werken, ik probeer me in allemaal hoeken te wikken en te wegen om jou gelukkig te maken, ik plan een mooi weekendje en DIT is wat ik krijg.. DIT!! Niet eens een dank je wel.. Nee DIT’ patrick was zo kwaad dat ie niet meer wist waar ie moest kijken. ‘NOU..’ riep joanna na een korte stilte. ‘als je het zo verschrikkelijk vind allemaal.. Wat doe je hier dan nog met me?’ woest zet Patrick de auto aan de kant van de weg en gooit de portier aan joanna der kant open. ‘eruit!’ siste ie ‘maar…’ ‘ERUIT’. snel stapt joanna de stromende regen in en gelijk is ze doorweekt. Achter haar werd gelijk de deur dicht getrokken en weg was hij. Geschokt kijkt joanna de rooie lichten na van de auto. ‘die komt wel terug.’ mompelde ze mopperend in zichzelf. En ja hoor, de remlichten lichte op en hij kwam weer terug. Met gierende banden kwam de auto tot stilstand vlak voor haar voeten. ‘zeg.. Kan je niet even uitkijken, je reed me bijna overhoop joh.’ riep ze terwijl ze naar het portier liep. Ze gaf er een ruk aan, maar hij zat op slot. ‘hey… hallo, doe die deur eens open. Denk je dat het leuk is om hier te staan?’ ze hoorde de achterbak open schieten en Patrick stapte uit.

‘je bent je koffers vergeten!’ riep hij, over het geluid van de regen heen. Hij liep naar de kofferbak en gooide alle koffers die niet van hem waren op straat. ’heb je gelijk een stoeltje voor als je moe word van het lopen.’ schreeuwde hij nog harder omdat de regen steeds sneller en in meerdere proporties naar beneden kwam. De druppels deden bijna zeer op zijn huid, zo hard ging het. ’je telefoon zit in je handtas, alsjeblieft.’ snel rende Patrick terug naar de auto en wou wegrijden. “KRIIIIIIISCCC.. “ was het enigste geluid wat de auto maakte en veel beweging zat er ook niet in zo te zien. ’GOTVERDOMME’ woedend sloeg Patrick op zijn stuur en probeerde het nog een keer “KRIIIIIIIIIIIIIIIIIIISCCC”. wanhopig viel Patrick zijn hoofd op het stuur. Dat dit nu, op dit moment moet gebeuren. Waarom nou niet gister ofzo, of morgen. Waarom gebeurd mij dit soort dingen sowieso. Hij hoorde dat er zachtjes op het raam werd geklopt. Kwaad keek ie naar rechts en zag zijn vrouw, helemaal doorweekt en uitgelopen mascara, huilend naar binnen kijken. Met een zucht deed hij de deur open en voelde hoe er een zeiknat iemand dankbaar op de passagiersstoel neerplofte.

Na een lange stilte was joanna de eerste die voorzichtig wat zei. ‘wat gaat er nu met ons gebeuren?’ ‘ik weet het niet jo, ik weet het echt niet. En ik ben nu ook niet in de juiste bij om daar nu al beslissingen over te gaan nemen. Laten we ons eerst maar eens druk gaan maken over de auto. Ik ga onder de motorkap kijken en kijken of ik zie wat er aan de hand is. Ik wil het hier niet meer over hebben. Dit moet maar wachten tot we thuis zij….’ “KABLAM” een harde knal tegen de vooruit deed joanna en Patrick verstijfen van angst. ‘Wat was dat??’

Leuk geschreven. Goed de relatie tussen de twee personen beschreven (=

Mooi begin..
Mijn nieuwsgierigheid is iig gewekt..

Deel 2

Patrick keek strak naar de vooruit en probeerde wat te zien, wat uiteraard niet kon door dat helse regen. ‘Patrick…. Pat… wat was dat.. Waarom is de ruit stuk… Patrick?’ ‘ssshhht…’ Patrick maakte zijn autogordel los en probeerde uit te stappen. ‘je gaat toch niet echt buiten kijken? Je gaat me toch niet alleen laten?’ smeekte joanna. ‘ik ga alleen even kijken, blijf jij nou rustig zitten. Misschien is er wel een vogel tegen het raam gevlogen.’ toen Patrick dit zei geloofde hij het zelf niet eens en stapte een beetje gespannen de auto uit. De regen in.
‘ik zie gotverdomme helemaal geen moer.’ mompelde hij in zichzelf. ‘klote regen ook’ hij liep naar de voorkant van de auto, voorzichtig en op zijn hoede, maar kon helemaal niks zien dan alleen een hele grote ster in de vooruit. Geen dooie vogel of beest. Hij liep nog eens een rondje om de hele auto heen en spande zijn ogen in om in de verte te kennen kijken. Misschien zag hij nog net iemand weg rennen. Maar nee, helemaal niks. Het was donker en het blijf donker. ‘waar gaat dit over. Er zou toch niet iemand gezellig buiten lopen met een hamer ofzo om iemand zijn ruit in te slaan?’ zei hij tegen joanna terwijl hij weer terug de auto in stapte!! ‘ik bedoel, ik zou niet weten hoe het anders gebeurd zou moeten zijn. ‘doet de auto het alweer?? Ik wil hier eigenlijk wel heel graag weg.’ fluisterde joanna angstig naar buiten kijkend ‘ik vind het maar helemaal niks om stil te staan langs een afgelaten weggetje, het begint steeds meer op een horrorfilm te lijken, waarschijnlijk loop er 1 of andere maniak rond met zo’n wit maskertje voor en een ketting zaag, je weet wel net als in die film. Over dat groepje jongeren die ook autopech krijgen. Net als ons.’ ‘hou jij het even gezellig hey, als ie een kettingzaag had gehad dan zou ie onze voorruit toch niet inslaan, dan zou hij gelijk wel onze deuren eruit zagen ofzo.’ probeerde Patrick nog een beetje grappig uit de hoek te komen. Maar de gezelligheid was ver te zoeken en dat ging voor hem eigenlijk ook op. ‘hey, zat jou mobiele telefoon niet in je tas?’ zei hij een beetje hoopvol. ‘jah, in mijn koffer en die ga ik niet pakken want dan moet ik naar buiten en ik ga niet naar buiten toe.’ opstandig ging joanna met haar armen over elkaar zitten mokken. ‘wat een verschrikkelijk klein kind is het af en toe ook’ en mopperend stapte Patrick weer de stromende regen in om de koffers te pakken. Maar net als hij de deur open doet hoort hij opeens een ijselijke gil uit het bos langs de weg komen. Het geluid was niet om te aan te horen. Patrick drukte zijn handen tegen zijn oren maar het bleef zeer doen.

Patrick wist niet hoe vlug hij weer in de auto moest stappen. ‘h… h… hoorde dat?? Wat was dat?? Mijn god wat een hels lawaai was dat!’ zij hart klopte in zijn keel. ‘wat??’ vroeg joanna ongerust ‘wat was er?’ ‘hoorde je dat gegil niet??’ ‘nee’ zei joanna verbaasd. ‘dat geluid’ zei Patrick ‘dat gegil, mijn oren sprongen bijna van me kop af.’ ‘nou ik hoorde niks hoor. Je stapte uit en gelijk weer in’ zei joanna nog verbaasder dan net. ‘nou misschien dat het wel een wild beest was ofzo’ zei Patrick niet minder ongerust. Hij stapte weer uit. Nog meer op zijn hoede dan de vorige keer en liep naar de achterkant om de koffers te pakken. Maar deze waren in geen velden of wegen te bekennen. Nu begon Patrick echt een beetje in paniek te raken en keek verwilderd om zich heen. ‘hey’ was het Patrick zijn verbeelding of zag hij serieus iemand in de bosjes. ‘hallo?’ riep hij voorzichtig. ‘is daar iemand?’ hij liep langzaam richting het bosje maar zag helemaal niks meer. Die verdomde regen ook.
Plotseling hoorde hij joanna’s gil uit de auto komen. Hij draaide zich om en zag dat de koplampen van de auto het deden. In het schijnsel van het licht zag hij een gruwelijke gedaante die alleen maar de auto in staarde. ‘hey’ riep Patrick ‘HEY… ‘ de gedaante keek op en opende zijn mond zo wijd dat je er een voetbal in kon leggen. Weer een ijselijk gegil en Patrick viel op de grond met zijn handen weer op zijn oren. Toen hij opkeek, was de gedaante weg

wat spannend!
ik kan niet wachten op meer!

Wat een spannend verhaal, het is alleen wel in een erg versneld tempo geschreven. Dan zegt bv Joanna wat en daarna komt er een zin, dan ga ik denken dat Joanna dat ook zegt, maar dan blijkt Patrick het te zeggen... misschien kun je vóór iedere zin bv zetten: Patrick zuchtte en zei: of Joanna ging achterover zitten en mompelde. Dat maakt het al wat duidelijker. Verder ben ik ook wel erg benieuwd hoe het afloopt, mooi hoor!