Online Verhalen

EIGENLIJK EEN SOORT VAN INLEIDING-Maar wel lezen!

Er was eens een Noorman, een krijger die leefde aan de westkust van de oude Noordelijke Wereld. Zijn naam was Ulf, wat ‘Wolf’ betekent in zijn taal, en zijn vader was hoofdman van een rijk dorpje op een hoge klif aan een Noors fjord. Het dorpje heette Gjof Vidhrins, ‘Geschenk van het Bos’, maar omdat dit zo lang was zeiden de dorpelingen meestal gewoon Orr Borg; ons dorp
De mensen uit het dorp waren al eeuwen lang geweldige houtbewerkers geweest , en ze handelden erin met buurdorpen. Daarom aanbaden de rdropelingen uit Gjof Vidhrins van alle goden Vidar, de god van de wouden, het meest (lang voor de tijd van de Ulf uit dit verhaal was er eens een ruzie in het dorp geweest omdat een aantal mensen bang waren dat de naam van een god gebruiken ongeluk brengt, vonden dat de naam van het dorp verandert moest worden. Vidar zelf zond toen een van zijn verwanten, Vorlad, om te laten zien dat de dorpelingen van Gjof Vidhrins nog steeds bij hem in de gunst stonden. Vorlad trouwde zelfs met Arnfridr, de mooiste vrouw uit het dorp, en de dochter van de tweede grote hoofdman, Nergim I)
Zoals gezegd lag de Gjof op een klif aan een fjord in Noorwegen. Ulf, de held van deze saga, woonde in het grootste langhuis van de Gjof, met zijn vader, Geirmund, de hoofdman van het dorp, zijn broer Josteinn, zijn moeder, Geirdís, en haar ouders. Ulfs famillie was, ondanks dat zij de belangrijkste familie van het dorp waren, een beetje raar. Ulf wist dit, hij had het al jong opgemerkt, toen men hem als kind lofliederen had gezongen over de glorie van de Stichter van Gjof Vidhrins, de Grote Ulf, en zijn nageslacht. (de Ulf uit dit verhaal is naar hem vernoemd). Zo was Geirmund, Ulfs vader, met zijn zus getrouwd, en wilde pér se dat Josteinn, de geestelijk gehandicapte broer van Ulf, zijn opvolger zou worden.
Rond het fjord lagen nog twee dorpjes. Noordelijk van Gjof Vidhrins, aan de overkant van het fjord, lag Fjaraheim. De geschiedenis en de welvaart van de Gjof en Fjaraheim waren nauw met elkaar verbonden, maar in Ulfs tijd woonden er nog maar een paar mensen. De Fjaraheimers waren uitstekende vissers, en hun dorp lag aan een strandje.
Verder zuidelijk, op een hoge heuvel, lag ‘Bjarg ok Strengr’.

Hallo Ali ben Ha,

Allereerst wil ik je welkom heten op ons forum. Van harte welkom dus . Ten tweede zou ik je willen vragen of je jezelf misschien zou willen voorstellen in ons voorsteltopic. Zo leren wij jou kennen en kunnen we eventueel met bepaalde dingen rekening houden.

Dan over je verhaal:
Het concept lijkt vrij origineel. Ik ken niet veel schrijvers op dit forum die de Noorse mythologie erbij halen voor een goed verhaal.
Wat ik persoonlijk wel jammer vind aan het door jouw geplaatste stuk is dat het zo onoverzichtelijk leest. Je wilt veel vertellen, maar propt het in een klein stukje tekst, terwijl je makkelijk hier een paar bladzijdes van had kunnen maken.
Dit stukje verhaal doet mij nog het meest denken aan een korte opsomming die je tegenkomt op Wikipedia, en dat is zonde.
Ik zou je adviseren om het stukje anders te herschrijven, alles breder te omschrijving, niks hoeft zo gehaast erin gepropt te worden, want als schrijver bepaal jij hoe lang iets wordt. Wat je vooral niet moet doen, is overal een weetje bij plaatsen. Jij hebt de neiging om dit vrij vaak te doen, met name door de haakjes, waardoor het zeer storend wordt.
Je kunt altijd nog als je verhaal af is een soort nawoord maken, waarin je bepaalde dingen uitlegt die voor de meeste mensen niet begrijpelijk zouden zijn.
Minder informatief en meer verhalend schrijven, en dan zal dit verhaal zeker opknappen!

Goed, zal ik doen!
maar dit is pas het eerste hoofdstuk, waarin een hoop informatie staat die je voor de rest van het verhaal nodig hebt. Maar misschien is het inderdaad een goed idee om de informatie een beetje meer over het verhaal te verspreiden.
Ik heb het nu heel druk, maar zodra ik vakantie heb zal ik eraan beginnen.

Verder zuidelijk, op een hoge heuvel, lag ‘Bjarg ok Strengr’. De verhouding tussen de Borg en de Bjarg was nogal gespannan. De volgende geschiedenis verhaalt waarom.
Lang, heel lang geleden, stichtte de held Ulf Gjof Vidhrins, samen met zijn vrouw Isa. Ulf en Isa kregen negen dochters, maar Isa had Ulf bedrogen, want Isa was Isa niet. Zij was eveneens geen vrouw, maar de koning van de reuzen, die bang was voor Ulf, omdat hij de kansen in de Ragnarokk voor de goden misschien zou kunnen keren (Vertrouw nooit een voorspelling!). Hij had zichzelf vermomd als een vrouw, en de naam Isa aangenomen (wat 'ijs' betekent). Maar Ulf had haar door, en ze vluchtte weg met haar negen dochters.
Eén van die dochters, Ragna, had echter, voordat ze vertrok, Bergim, een Bjarger, een kind gebaard. Bergim was een belangrijk man in de Bjarg, maar niet de hoofdman. Het kindje, dat hij Nergim noemde, was dus eigenlijk de erfgenaam van Ulf en Gjof Vidhrins.
Bergim hield van zijn zoon, maar hij was wreed, en een slechte vader, en toen hij jongetje Nergim tweeënhalf jaar oud was, wist hij zijn vader te ontsnappen, en kroop hij weg van de Bjarg. Hij kroop en kroop, maar hij was nog niet op de helft of hij struikelde. Hij rolde en rolde, en hij kwam uiteindelijk (wie voorspelt de wil van de Goden?) terecht voor de voeten van Ulf, die een boswandeling aan het maken was. Het kindje was gehavend, maar het had niets gebroken. Ulf nam het mee naar de Gjof, adopteerde het, en noemde het (wie voorspelt de wil van de Goden?) Nergim.
Nergim groeide op in Gjof Vidhrins, en het begon de mensen op te vallen dat hij sterk op Ulf leek, ook al was hij pas vijf, en dat hij minstens een kop boven al zijn vriendjes uitstak. Bovendien was hij erg sterk. Nu had Ulf zelf dit ook wel opgemerkt. Hij voedde Nergim op alsof het zijn eigen zoon was, en hij begon er zelfs over te denken om hem als zijn opvolger te benoemen.
Bergim had lang naar zijn zoon gezocht, maar het kind leek van de aardbodem verdwenen. Lange tijd was Bergim erg verdrietig, en hij had spijt dat hij niet beter op zijn zoon had gelet, dat hij hem niet meer liefde had gegeven in zijn korte leven. Maar, zoals dat vaak zo gaat bij mensen, hij ging haat koesteren, haat tegen iets of iemand, iets of iemand die hem zijn zoon had afgenomen. Hij zwelgde in zelfmedelijden, en dat maakte het alleen nog maar erger. ‘Nergim Bergimsson’ dacht hij vaak. ‘Ik had een zoon kunnen hebben. Een zoon om lief te hebben. Een zoon om wijsheid en krijg te leren, en om, als ik zelf met de Walkuren naar Walhalla rijd, mijn bezittingen en familienaam zonder schande na te laten.
Toen Bergim uiteindelijk hoorde dat er in Gjof Vidhrins een jongeling woonde, Nergim geheten, die uitzonderlijk sterk en moedig was voor zijn leeftij, vertrok hij naar de Gjof. De hoofdman van de Bjargers was het met hem eens, maar wilde geen gewapende krijgers met hem meesturen, omdat hij bang was dat de vriendschap met Gjof Vidhrins geschaad zou worden, maar het mocht niet baten. Met leugens en listen infiltreerde Bergim tussen de dorpelingen, en dat doen vrienden meestal niet.
Door de leugens van Bergim raakte het dorp verdeeld in twee groepen: de genen die Bergim steunden, en degenen die aan de kant van Ulf en Nergim stonden. Want Nergim bleef Ulf trouw, en geloofde niet eens dat Bergim zijn vader was.
De Twist van de Gjof duurde veertien jaar, waarin Ulf werd vergiftigd en velen door onderlinge gevechten waren omgekomen. Maar in het laatste jaar van de Twist begonnen de Trollen zich te verzamelen, en, jaloers als zij waren op de macht en rijkdom van de Gjof, vielen zij haar aan. Bergim vluchtte echter langs de kliffen naar het westen. Ver kwam hij niet. Hij kwam bij een waterval waar hij niet verder kon, en de Trollen, die hem gevolgd waren, duwden hem erin.
Nergim, verlost van de leugenaar Bergim, herenigde Gjof Vidhrins, en versloeg de Trollen.

DIT WAS DE INLEIDING-opmerking: de bovengenoemde Ulf is niet dezelfde als de Ulf uit dit verhaal! Het is zijn over-over-over-overgrootvader.

De saga van Ulf Geirsson


Hoofdstuk 2

Op een stralende morgen in mei werd Ulf, zoon van Geirmund, niet wakker. Hij sliep dwars door het ontbijt heen, en de middagmaaltijd. Pas laat in de middag werd hij kotsend wakker. Hij probeerde op te staan van zijn strozak, wankelde, wist zich nog net op tijd vast te grijpen aan een dwarsbalk van het langhuis. Langzaam begonnen de details tot hem door te dringen. Er brandde een vuur in de vuurplaats. Er lag veel rotzooi op de vloer, niet het normale vuil, maar dingen die er niet hoorden. Een wollen deken, een bezem, drinkhoorns. Waarvan was die rommel ook alweer? Ulf wist het niet meer. In een hoek zat een menselijke figuur. Een vrouw. Ze speelde op een fluitje. Ulf had het gevoel dat hij wist wie ze was. Wist hij het? Ja, hij wist het. Het was Ingunn, een slavin van zijn vader. Ze praatte bijna nooit, maar ze had een fluitje, en het leek wel alsof ze daarop speelde in plaats van te spreken. ‘Daarom was ze zeker ook zo goedkoop’ dacht Ulf. Mijn vader heeft nog geen halve geit voor haar gegeven. Een slavin met bezit, ongehoord. Net alsof je je varkens sieraden en mantels omhing. Ulf grinnikte, kokhalsde. Nu kon hij al wat meer zien. Hij was net aan het donker gewend toen een felle zonnestraal door het rookgat piepte en net in zijn oog scheen. Hij viel bijna om. Baf. Hij herinnerde zich alles weer.
Ulf liet naar buiten, en merkte dat het middag was. Hij daalde de uitgehouwen trap naar de zee af, om zijn hoofd in het ijskoude water te steken. De vorige avond had zijn vader, de hoofdman van het dorp, een drinkfeest gegeven ‘om te vieren dat her weer zomer was’. Bij een normaal meifeest werden er offers aan de goden gebracht en dansten de meisjes om een kampvuur, maar het enige doel van de feesten van die Geirmund gaf was meestal zo dronken mogelijk worden. Hij gaf de laatste tijd vaak van dat soort feestjes. Als de zoon van de hoofdman was Ulf met zijn zestien winters verplicht om mee te drinken.
Ulfs vader, Geirmund Geirsson, was de hoofdman van het dorp, Gjof Vidhrins. Hij had nog een oudere zoon, Josteinn. Josteinn was geestelijk gehandicapt, en het was een wonder dat hij zijn eerste jaartjes gehaald had. Ulf mocht zijn vader niet zo, want hij pér se wilde dat Josteinn zijn opvolger werd. Ulf kropte zijn woede hierover meestel op, maar soms had hij plotseling een uitbarsting. Meestal op de drinkfeesten van zijn vader. De vorige avond was het weer raak geweest. Geirmund had zich, zo goed en zo kwaad als het ging, bezopen als hij was, op een vat mede gehesen, en had een toost uitgebracht op Josteinn, zijn opvolger, en de nobele erfgenaam van het geslacht van de grote Ulf. Vervolgens had Josteinn Ulf keihard in het gezicht uitgelachen, met zijn scheve hinnikende paardenlach. Ulf had niet eens gewacht totdat zijn vader niet meer op hem lette, en had zijn broer vol in het gezicht geslagen. Geirmund was verschrikkelijk tekeergegaan.
‘Ah, dat frist op’. Ulf schudde het water en zout uit zijn haren. Gedachteloos beklom hij het trappetje, maar schrok plotseling op toen hij struikelde over de bovenste trede. Ulf merkte dat hij honger had, maar hij voelde zich nog te misselijk om wat te eten. ‘Ik heb nog geluk gehad dat Vader me niet uit zijn huis heeft getrapt’ bedacht Ulf zich. ‘Hopelijk kom ik hem niet tegen’. Zonder het in de gaten te hebben liep hij richting het bos. ‘ Nee, natuurlijk kom ik hem niet tegen. Hij ligt vast nog ergens zat tussen de geiten te ronken. Ulf zag inderdaad nergens mannen werken. Alleen uit het huisje van Refr, Ulfs beste vriend, kwamen geluiden, alsof iemand iets aan het timmeren was. Refr heette eigenlijk Vini, maar iedereen noemde hem altijd Refr, want hij was, ontzettend slim. ‘ Zal ik bij hem langs gaan?’ dacht Ulf. Nee, toch maar niet. Hij had nu niet zo’n behoefte aan iemand die het altijd beter wist.
Op dit pad had de grote Ulf zijn kleinzoon Nergim teruggevonden, wist Ulf. Als je het afliep, hielden tenslotte de bomen op, en lag er aan de oever van Bjyrns bosbeek een grasveldje met rode bloemen. Niemand behalve Ulf kwam daar ooit, want alleen de rechtstreekse nazaten van de grote Ulf mochten de grafheuvels oversteken zonder offers te brengen. En wat had de rest van zijn familie hier te zoeken?
Ulf lag in het gras. Hij was niet misselijk meer. Hij was bijna in slaapgevallen toen hij het zich plotseling realiseerde; hij was morgen jarig! ‘Zeventien jaar… En ik ben nog niet een getrouwd!’ dacht Ulf. ‘Ach nee, dat is ook zo, ik ben de jongste zoon van de hoofdman. Die trouwen niet, dat geeft alleen maar weduwen’. Ulf zuchtte. ‘Misschien word ik alsnog verstoten’ stelde hij zichzelf gerust. ‘Ik heb niet eens een beroep.

-------------------------------------------------------------------------------------
Ulf opende zijn ogen. Had hij geslapen? Hoe laat zou het zijn? Hij zocht de zon, maar kon haar niet vinden. De hele hemel was één groot zacht schemerlicht. Was dit het land van de elfen? Of droomde hij? Plotseling klonk er muziek. Of nee, niet plotseling. De melodie leek precies in de omgeving te passen, ze leek er deel van uit te maken. Het was noch koud noch warm.
Ineens stopte de muziek, zo plotseling dat Ulf zijn hart een slag over voelde slaan. Hij ging overeind zitten. ‘Wie zou die muziek gemaakt hebben? Vroeg hij zich af terwijl hij zich omdraaide. Deze keer schrok hij zich wél bijna dood. Hij keek recht in twee lachende oogjes, grijs als rotsen en groen als een essenblad. Prachtige lange haren, zwarte haren. Het was een vrouw. Natuurlijk was het een vrouw. Een elfendame? Ulf vroeg het zich af. Ze straalde geen goddelijk licht uit, al scheelde het niet veel. Ze was mooi, bloedmooi, maar zelfs de goden bedriegen.
Ze droeg een zomerjurk, zag Ulf. Rood, met een rood schort. Ze draaide een rood bloemetje tussen haar vingers rond, zenuwachtig, leek het wel. Zou hij het wagen om haar nog een keer aan te kijken? Hij had toch niets te verliezen. Onder de betovering van een schone dame komen was niet her slechtste wat hem kon overkomen… Ja. Ze lachte nog steeds. Maar haar gelaatsuitdrukking veranderde, ze leek nu wel verontrust, of bang. ‘ Niet weggaan!’ dacht Ulf. Of zei hij her hardop? Ze schrok, stond op, en rende weg. Ulf viel op de grond. ‘Nu ben ik dood', dacht hij.
-------------------------------------------------------------------------------------

nu ben ik dood??
waarom dat?

na ja, wel een interessant verhaal.
ik hou eigenlijk niet van verhalen waarin er word gesproken in de derde persoon maar oke.
voor dit verhaal maak ik wel even een uitzondering
mooi omschrijvend geschreven...