Online Verhalen

~Inleiding~

De vergankelijke wereld van de waarneembare dingen is voor mens vertrouwd. Hij is niet geneigd diegene te geloven die beweert, dat er een hogere werkelijkheid en waarheid bestaat dan die van deze wereld.
En zelfs al is hij geneigd dat te geloven, dan nog zal het voor hem een lange en moeizame weg zijn om echt tot dat inzicht te komen.
Maar heeft hij ook dat inzicht eenmaal bereikt, dan zal hij door zijn medemensen beschouwd worden als een wereldvreemde dwaas en zonderling. Immers de mens is zo zeker van zijn waarnemingen, dat hij slechts met de allergrootste moeite tot beter inzichten kan worden bewogen.
-socrates

Zou je misschien zo spoedig mogelijk je eerste hoofdstuk willen plaatsen?
Het is namelijk niet toegestaan maar zo'n heel kort stukje te plaatsen.

Alvast bedankt.

Sabbientje
Beheer OV

ik zal het proberen. het is bijna klaar.
ik zal vanavond stevig doorschrijven.
ben nu namelijk op vakantie en de enige tijdstippen waarop ik normaal kan schrijven is in de avond.
ik had al een beginnetje maar die was nog niet helemaal af.
------------------------------------------


~hoofdstuk 1 ~


Ik belde aan en wachtte tot Ricardo opendeed. Er klonk wat gestommel en toen werd de deur open gedaan. ´Lyna!´ zei hij en de verbazing was van zijn gezicht af te lezen. ´ik verwachtte je vandaag helemaal niet´.
Ik glimlachte. ´als het slecht uitkomt kan ik ook gaan´.
´nee,nee, kom binnen´. Hij hield de deur voor me open en ik stapte naar binnen. Er hing een geur van spaghetti in zijn flatje en ik trok instinctief mijn neus op. Niet bepaald mijn lievelingskostje.
´was je aan het eten?’.
‘ja, als je wilt kun je mee eten’. Ik lachte en schudde mijn hoofd. ‘zit vol, sorry. Ik heb net nog wat gegeten voor ik hier kwam’.
‘andere keer dan’. Hij liep voor me na naar de huiskamer.
Er klonken geluiden uit de tv en ik zag dat er een film opstond. Blade, hoe ironisch.
‘en wat brengt jou hier?’. Hij keek me aan en zijn ogen stonden behoedzaam. Ik kneep mijn ogen wantrouwig samen, zo deed hij nooit.
‘kan ik je niet gewoon een bezoekje komen brengen zonder er een reden voor te hebben?’. Ik lachte maar het was niet van harte. Er was iets mis , dat voelde ik.
Het was een tijdje stil en ik ging op de bank zitten. Ik nam hem op en zag de donkere kringen onder zijn ogen, de stoppels op zijn kin en zijn gekreukte kleren. Hij was normaal erg netjes en schoor zich altijd. De donkere kringen verrieden dat hij een slechte nacht heeft gehad. Of nachten.
Hij maakte zich ergens zorgen om.
‘wat is er aan de hand?’ zei ik zacht.
‘ik weet het niet, lyn’ zei hij en hij meed mijn blik. Zijn ogen rustte op het raam. ‘het voelt gewoon niet goed’.
‘wat niet?’
‘ons. We komen samen nooit naar buiten en..je..je komt alleen af en toe en soms kom je weken niet opdagen. Ik weet niet wat ik ervan moet denken’.
Ik kantelde mijn gezicht en keek hem behoedzaam aan. ‘en dat is een probleem omdat…?’
Hij boog zijn hoofd en ik zag zijn oren rood werden. Oh gossie, hij schaamde zich. Wat lief.
‘ik..ik had zeg maar altijd een ander idee van een..een relatie snap je?’
Ik kon maar net op tijd mijn lach inhouden. ‘bedoel je handje vasthouden, op bezoek bij je ouders, samen uit eten, filmpje pakken enzovoort?’
‘ja, gewoon normaal’.
Dit keer kon ik mijn lach niet inhouden. ‘lieverd, heb je me weleens bekeken? Denk je echt dat ik me ooit normaal zou kunnen gedragen. Ik ben geen mens, lieverd. Dus menselijke ’. Eigenlijk was er een andere reden maar die hield ik liever voor me. Ik hoefde hem niet te vertellen dat een relatie met een mens voor ons ten strengste verboden was. Vader zou me ervoor vermoorden als het niet zo zou zijn dat hij me nodig had.
‘dat weet ik wel maar je gedraagt je raar. Ik mag je nooit bellen of opzoeken en met niemand over je praten’. Ik slaakte een zucht. Wat deed hij moeilijk.
‘vertrouw me nou maar oké. Ik weet wat ik doe en je wilt je zelf echt niet onnodig in de problemen helpen’.
Hij knikte en zette de tv harder. Hij wou zeker niet verder op het onderwerp ingaan. Ik had er ook geen zin want dit was ons laatste avondje, niet dat hij dat wist.
Ik heb me een beetje laten gaan. Ik ontmoette ricardo twee maanden geleden en sindsdien ontmoetten we elkaar wanneer het me uitkomt. Hij was lief, gaf om me en was grappig en ik voelde me me op mijn gemak bij hem. Het was nooit mijn bedoeling het zo lang te laten duren maar ik raakte op de een of andere manier verslaafd aan hem, hoe raar dat ook mag klinken. Ik verlangde steeds meer naar zijn aanwezigheid en dat was fout. Heel erg fout.
Vader merkte niets van mijn gedrag maar de andere vermoedde wellicht iets. En ik hield er niet van om onnodige risico’s op te lopen waardoor ik varbannen kan worden. Ik voel me thuis bij vader ook al deed hij vreemd.
Dus ben ik vandaag naar ricardo gegaan om er een eind van te maken. En dan niet op de gebruikelijke manier zoals ‘we blijven wel vrienden’. Nee, ik deed het op mijn eigen manier. Normaal ben ik immers ook niet en dus koos ik voor een wat veiligere manier voor mezelf. En niets was veiliger dan de persoon uit te schakelen die een groot gevaar voor je zou kunnen vormen.
Ik was niet de persoon van een bloedbad die nergens voor nodig was en ik zou zoiets zeker niet voor ricardo willen doen. Hij hield van me ook al was dat gevoel niet geheel wederzijds.
Ja, ik gaf om hem maar dan op een manier die mij gunstig uitkwam. Ik ben egoïstisch, dat weet ik.
Ricardo stond op en nam zijn bord mee naar de keuken. De kraan werd open gedraaid en ik hoorde het rinkelen van glas.
Ik stond geruisloos op en zette de tv harder. Als de buren thuis waren zouden ze in ieder geval niets verdachts horen.
Ik liep de gang op en deed de deur van de keuken open. Ricardo stond met zijn rug naar me toe gekeerd de afwas te doen.
ik liep naar hem toe en gleed met mijn vinger over zijn rug. Hij draaide zich met een ruk om en keek me angstig aan. nou nou, nu ben ik opeens wel het monster. Al die weken was het geen probleem en nu was hij opeens doodsbang voor me.
‘waarom ben je bang Ricardo?’ ik keek hem vragend aan.
Hij slikte en zijn ogen gleden naar de deur. ‘beantwoord mijn vraag, ricardo’. Aan de oppervlakte hoorde je mijn ongeduld. Ricardo hoorde het ook.
‘het is..het is..’
‘je bent bang voor me, nietwaar?’ het was een retorische vraag want je kon het gewoon aan hem zien.
‘dat is jammer’.
Ik liet mijn vinger over zijn wang glijden, omhoog,omlaag,omhoog,omlaag.
‘weet je Ricarodo, ik mag eigenlijk niet met je omgaan. Jammer he?’ ik glimlachte.
‘wat ik heb gedaan is onvergeeflijk en daar staat een zware straf op. En weet je wat het is..,’ik boog me naar hem toe. ‘ik wil niet gepakt worden’. Ricarode rilde en ik lachte zonder het te beseffen zacht.
‘je wist dat er ooit een eind aan ons moest komen. Toch?’
Hij knikte want het was duidelijk dat ik op een antwoord wachtte.
‘dan komt dit waarschijnlijk ook niet als een verassing’. Voor dat hij het besefte pakte ik hem bij zijn keel en drukte ik die aan. ik was sterker dan hij en hoe wanhopig hij ook probeerde mijn hand weg te duwen het lukte niet.
‘ik doe het snel, vertrouw me maar. Ik zal je missen, eerlijk waar’. En ik drukte nog wat harder. Ik mocht zijn luchtpijp niet breken want dat zou ongetwijfeld een hoop ellende met zich meebrengen. Het zou wijzen op moord en daar had ik geen zin in.
Zijn gezicht werd rood en zijn ogen leken bijna uit zijn kassen te rollen. Ik drukte nog een klein beetje harder en uiteindelijk hing hij als een lappenpop aan mijn handen.
Ik legde hem voorzichtig op de keukenvloer en waste daarna mijn handen en het gebied rond zijn nek.
Ricardo was zelf geen braaf type dus waarschijnlijk zullen ze denken dat hij om het leven is gekomen door een of andere bende die niet op tijd hun drugs hebben gekregen of zo. Nou ja,..als het mij maar goed uit kwam.
Ik liep de woonkamer weer binnen en pakte mijn jas op. Blade was afgelopen en een of andere nachtprogramma was bezig. De klok gaf twaalf uur aan en ik had een afspraak bij l.p. om half een. Ik had er op dit moment geen zin dus sms’te ik snel een bericht en liep de appartement van ricardo uit. Er was niemand in het trappenhuis dus ik liep wat sneller dan ik normaal deed. Buiten spiedde ik om me heen en snoof even. Niemand, mooi zo.
Ik liep de straat uit, richting het station. Het was twee uur lopen en voor de zekerheid liep ik in een mensentempo. Je wist nooit wie er toevallig op dat moment uit het raam keek.

(gedeelte van hoofdstuk 1. Misschien dat ik over een paar dagen het andere deel post)

ik zal het proberen. het is bijna klaar.
ik zal vanavond stevig doorschrijven.
ben nu namelijk op vakantie en de enige tijdstippen waarop ik normaal kan schrijven is in de avond.

Ik wil je verzoeken onze regels even goed door te lezen
Daarin staat namelijk het volgende:

Het posten van een verhaal
Voor je hier op Online Verhalen een topic voor een verhaal opent, is het de bedoeling dat je al een stukje verhaal hebt.
Topics waar alleen een verhaal idee in wordt gezet en daarbij “Ik ga snel beginnen met het schrijven van mijn verhaal” zullen worden verwijderd.

Daarnaast is het handig als je je verhaal in een tekstverwerker, zoals bijvoorbeeld Word, schrijft.
Word kan je helpen om spelfouten uit je verhaal te halen en je hebt gelijk een back-up voor als er iets met het forum gebeurd.

het gehele topic met onze regels staat hier: http://www.onlineverhalen.nl/viewtopic.php?f=1&t=5266

Ik wil je dan ook verzoeken voortaan eerst even te schrijven en daarna pas te posten.

Alvast bedankt,

Sabbientje
Beheer OV

Een tip voor je, wat je misschien niet wist. Als je een gesprek schrijft, maak je normaal pas een nieuwe alinea als een ander persoon aan het woord komt, niet als de eerste persoon een tweede zin zegt. Dus bijvoorbeeld:

silence schreef:Hij slikte en zijn ogen gleden naar de deur. ‘beantwoord mijn vraag, ricardo’. Aan de oppervlakte hoorde je mijn ongeduld. Ricardo hoorde het ook.
‘het is..het is..’
‘je bent bang voor me, nietwaar?’ het was een retorische vraag want je kon het gewoon aan hem zien.
‘dat is jammer’.

wordt

Hij slikte en zijn ogen gleden naar de deur. ‘beantwoord mijn vraag, ricardo’. Aan de oppervlakte hoorde je mijn ongeduld. Ricardo hoorde het ook.
‘het is..het is..’
‘je bent bang voor me, nietwaar?’ het was een retorische vraag want je kon het gewoon aan hem zien. ‘dat is jammer’.

Verder leest je verhaal ondanks het gebrek aan hoofdletters en hier en daar een foutje, érg makkelijk weg. Je hebt een fijne schrijfstijl om te lezen. Succes verder met schrijven!

hahahaha ja dat weet ik. ach ja, ik maak best wel vaak fouten. dat van die hoofdletters;
ik nam aan dat Word dat automatisch zou doen. niet dus.ik let er eigenlijk niet veel op
----------------------------------------------------------------------------------
Vlakbij de begraafplaats tekende zich een gestalte aan het eind van de straat. Het was een jongen, stevig gebouwd en stond daar maar.
Hij keek naar me en zijn gezicht toonde geen emotie. Ik snoof zijn geur op en klapte automatisch mijn tanden op elkaar. Verdomme, dit kon ik er niet bij hebben. Hij kwam me niet bekend voor en zijn geur evenmin. Alert keek ik naar hem en vertraagde mijn passen.
Doen alsof ik een mens was ,was uitgesloten want hij zou het doorhebben.
Ik kwam steeds dichter naar hem toe en hij keek afwachtend. Ik hoefde geen gedachte te lezen om te weten dat hij niets goeds in de zin had.
Ik draaide mijn lichaam een kwartslag en beende een steegje in. Het was er donker en smerig.
Nou ja, als er maar geen mensen bij waren.
Ik hoorde zijn voetstappen naderen en even later stonden ze stil. Ik draaide me om en zag hem bewegingloos(?) naar me staren. Zijn ogen brandde nu van haat.
Ik stak mijn kin in de lucht en keek hooghartig. Wat dacht hij wel? Dat ik serieus bang voor hem zou zijn?
‘Wat moet je?’ vroeg ik met vaste stem. Hij begon weer te lopen, mijn kant op. Ik hield iedere beweging nauwlettend in de gaten.
‘jou’ en hij rende vliegensvlug naar me toe. Voor ik me om kon draaien pakte hij me bij mijn middel en gooide me tegen de muur. Stukjes muur brokkelde af en ik stond snel op. Er mankeerde me niets.
Ik ging de aanval aan. Ik stootte mijn knie in zijn buik en zag hem happend naar adem voorover buigen. Klootzak mompelde ik waarna ik hem bij zijn haar greep en mijn knie in zijn gezicht plantte. Een rode fontein spoot uit zijn neus en hij kreunde even. Te laat zag ik zijn handen die me bij m´n middel grepen en me op de grond gooide. Met een klap belande ik op mijn gezicht. Hij draaide me op mijn rug en ging op me zitten. De kou trok in mijn kleren en ik voelde een paar kiezelsteentjes gemeen in mijn zij prikken.
´Luister!´ hij pakte me bij mijn kin en dwong me hem aan te kijken. Ik kronkelde onder zijn zware lichaam en was zeker niet van plan naar hem te luisteren. Hij greep me steviger vaste en ik voelde de druk op mijn benen toenemen.
´Ik weet wie je bent en geloof me, ik ben niet van plan je vrij te laten´.Ik keek hem woedend aan en probeerde me los te wrikken.
´Klootzak´kreeg ik er moeizaam uit.
Hij klapte me in mijn gezicht en keek me ziedend aan. Zijn ogen brandde haat en zijn kaak zag er gespannen uit.
´Waar was dat voor nodig?’
‘Je bent irritant’ zei hij en hij een flauw glimlachje verscheen rond zijn lippen.
Het bloed stroomde nog steeds uit zijn neus en zijn gezicht zag er uit alsof hij is aangereden door een auto.
‘je hebt een vlekje op je gezicht’ zei ik en glimlachte even liefjes naar hem. Hij keek me boos aan en veegde met de mouw van zijn T-shirt zijn gezicht af.
‘Zou je op willen staan? Ik voel mijn lichaam niet meer’. Hij gromde en stond op maar bleef mijn arm vasthouden. Het had geen zin om weg te rennen, hij zou me wel inhalen.
‘Ik ren heus niet weg hoor’ mompelde ik. Hij trok me overeind en sleepte me mee. Ik liet me gewillig als een kleuter getrokken worden en irriteerde me aan zijn houding. Wat een gentlemen. We sloegen een aantal straten in en de weinige mensen op straat keken ons raar aan. Het zag er waarschijnlijk ook raar uit.
‘waar gaan we heen?’ vroeg ik maar hij bleef doorlopen. ‘Haloooo’ probeerde ik tevergeefs.
Ik remde met mijn schoenen en liet me als een zwaar gewicht achterover hangen. Hij gromde en trok een aantal keer aan mijn arm. Ik wist dat ik sterk was, hij was weliswaar sterker, maar ik kon er ook wel wat van. Misschien kon ik hem in zijn zij schoppen zodat zijn greep een beetje verslapte en ik me los kon rukken. Ik wist dat ik hem niet kon doden en ik moest toegeven, hoewel ik het idee haatte, dat hij sterker was dan ik. Ik wist niet wie sneller was maar ik kende dit deel van de stad als mijn broekzak en hij hopelijk niet. Vlakbij het spoor zou mijn geur niet meer te traceren zijn en zou hij me waarschijnlijk niet meer vinden….
´ik heb te lang naar je gezocht om je zomaar te laten gaan dus haal dat ontsnappingsplan maar uit je hoofd´ gromde hij. Kon hij gedachtelezen? Ik keek hem onderzoekend aan maar zag niets dat erop kon wijzen. Zijn tatoeages waren niet die van de wedell-clan en die konden, naar zeggen, als de enige gedachtelezen.
´werkelijk? Heb je echt naar me gezocht? Ik voel me gevleid hoewel ik me toch afvraag waarom er überhaupt iemand naar me zou zoeken’.
‘speel geen spelletjes met me’. Jezus, die gozer was kwaad! Het was wel grappig om hem te stangen.
‘ik heb eerlijk waar geen idee waar je het over hebt’.
Hij gromde van ergernis en ik vroeg me toch wel af hoe ver ik kon gaan. Ach ja, wat kon me gebeuren? Hij zou me niet vermoorden daar was ik denk ik veel te belangrijk voor. Ik grinnikte in mezelf.
‘doe nou maar niet alsof je de onschuld zelf bent. Ik ben bij ricardo geweest’.
Ik hapte verbaasd naar adem. Dat kon niet! Het zou weken moeten duren eer iemand er achter zou kunnen komen dat hij dood in zijn appartement lag.
Hij grinnikte duister. ‘het verbaast je. Dat verast me eigenlijk, ik dacht dat je jezelf veel beter onder controle kon houden. Je weet wel, afstandelijk, gevoelloos’.
Ja, eigenlijk wel maar dit kwam als een verassing. ‘hoe?’ fluisterde ik.
Niemand kon weten van mijn relatie met ricardo, we kwamen nooit samen naar buiten. Ik bezocht hem alleen ’s avonds en dan lette ik goed op of niemand me volgde. Het kon gewoon niet dat ze me te slim af waren!
Hij stopte en keek me doordringend aan. ‘Ricardo is…was mijn vriend. Ik kwam hem opzoeken’. Hij lachte zonder humor. ‘en toen vond ik hem, nog geen paar uur dood. Het eerste verse spoor naar jou toe’.
Ik keek hem aan en kneep mijn ogen tot spleetjes. Ik heb fouten gemaakt en dat was niets voor mij. Verdomme, ik heb gewoon een pad uitgestrooid voor deze bloedhond.
‘goh, dat spijt me voor je’. Ik keek hem glimlachend aan.
Zijn blik werd hard en hij trok me weer mee een paar straatjes in. Hier stonden de huizen dichter op elkaar en waren er minder mensen op straat. Alleen een paar zwervers die half dood tegen de muur aan lagen.
Ik keek om me heen en zocht naar iets bekends, iets dat er op kon wezen waar ik me bevond.
´waar gaan we heen?’. Hij liep door en deed alsof hij me niet hoorde.
‘vertel me dan op z’n minst hoe je heet’ ik wist dat ik als een drammerig kind klonk maar dat kon me niets schelen. ik haatte het om de situatie niet te kunnen begrijpen, niet te weten wat ik deed en wat er aan zou komen. Ik wou de touwtjes zelf in mijn handen , zo zat ik in elkaar.
Hij zuchtte maar bleef stevig doorlopen. ‘je stelt teveel vragen’.
‘dat zal wel maar ik weet hier de bedoeling niet van’.
‘hoef je ook niet.’
‘jawel’. Nou ja, lekker kinderachtig.
Hij stopte en draaide zich naar me om. ‘weet je Lyna,’. Hij stopte toen hij mijn geschokte blik zag.
‘wat denk jezelf. Ik zoek nu al jaren naar je denk je niet dat ik dan wat informatie heb verzameld? Ik weet hoe je heet, waar je bent geboren als mens dan, wie je zussen en broers zijn, wie je ouders zijn’. Nu begon hij gefrustreerd te raken. ‘maar ik weet niets van nadat je veranderd bent. Niets.
Alleen iets vaags. Ik weet ongeveer in welke kringen je je bevindt maar verder…’
Ik keek hem verwonderd aan. ‘waarom zou je iets over me willen weten? Je hebt mijn vorige vraag trouwens ook niet beantwoord: waarom zoek je me überhaupt?’
Hij grinnikte duister en trok me weer mee. ‘ik zal maar een vraag beantwoorden, dat is wel zo eerlijk. Maar maar eentje, dus denk na’.
Ik hoefde daar helemaal niet over na te denken. ‘wie ben je?’
‘mijn naam is Daniel’. Daniel? Ik had nooit iets over die naam gehoord. Het irriteerde me dat ik niet wist wie deze vreemdeling was en of hij gevaarlijk was.
‘waar kom je vandaan?’
Hij glimlachte. ‘sorry, maar een vraag’.
Er volgde een stilte terwijl we verder liepen. Nou ja, liepen. Eigenlijk werd ik gewoon mee getrokken.
‘ik heb een vraag van je beantwoord. Zou jij ook een vraag van mij willen beantwoorden?’
Ik keek argwanend naar zijn achterhoofd. Stel dat hij nu juist de vraag zou stellen waar ik niets over mocht vertellen?
‘ligt eraan’ zei ik aarzelend.
‘waarom Ricardo?’ik zag zijn gezicht vertrekken van de pijn. In zijn ogen las ik verdriet. Lag de vriendschap tussen hen zo diep? Ik had weleens verhalen gehoord over vampiers die bevriend waren met mensen maar ik wist niet dat er een sterke band tussen hen bestond.
Ik boog mijn hoofd. Een leugen was beter dan de waarheid. Als ik vertelde waarom zou ik waarschijnlijk teveel informatie prijsgeven.
Ik schokschouderde. ‘ik had er zin in’.
Hij keek me aan, zijn blik vol walging. Zij ogen stonden staalhard.
Hij trok harder aan mijn arm en we liepen in stilte verder.