Online Verhalen

Dit is een soort van sprookje, niet pure fantasy, daarmee dat ik het niet daar heb gezet. Voor dit verhaal hoort niet alle eer aan mij toe, het was eigenlijk een soort schoolopdracht en die heb ik samen met nog 2 vriendinnen gemaakt. Ons origineel was te lang voor de opdracht en we hebben het verhaal serieus moeten inkorten, maar ik ga het origineel hier posten omdat het toch nog wel een mooi verhaal is. Hier is dan al de inleiding (ik moet het helemaal opnieuw uittypen dus ik ga niet alles direct kunnen posten). Er was eens een meisje met haar zo zwart als ebbenhout, lippen zo rood als bloed en een huid zo wit als sneeuw. Ze werd Annabel genoemd en was heel ongelukkig. Dit kwam omdat haar vader hertrouwd was met een afschuwelijke heks. Haar moeder was gestorven toen Annabel nog geen vijf jaar was en haar vader was dit nooit te boven gekomen. De heks had hiervan geprofiteerd en haar vader betoverd zodat zij met hem kon trouwen. Ze verzon altijd verschrikkelijke opdrachten voor Annabel, die meestal ontzettend moeilijk uit te voeren waren. Vroeger had Annabel haar vader nog, zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat de heks nog min of meer te verdragen was, maar sinds zijn dood was de situatie uitzichtloos voor Annabel. Ze kon er niets tegen doen, ze had zelfs geen gelukkige herinneringen meer. Het enige dat ze nog had was een prachtig medaillon. Het was bezet met diamanten en robijnen, zo klein als speldenkopjes. Het had de vorm van een hart en was van puur goud. Maar Annabel kreeg het medaillon maar niet open, ook al probeerde ze het al twintig jaar.


(ik had al tekeningen gemaakt bij het verhaal, maar kon me er nooit eens toe zetten om uit te zoeken hoe het werkt om ze hier toe te voegen en dan nu krijg ik dan ook alleen zo'n klein formaat - en dat al na een heleboel gedoe )

zo heb meteen je eerste verhaal gevonden

Ten eerste dit komt waarschijnlijk omdat het in inleiding is, het is allemaal nog een beetje opsommend van wat er allemaal is gebeurd. Niet erg zou ook niet zo weten hoe je thet anders zou moeten doen Maar maakt het wel minder aansprekelijk voor mij.

Ik vind wel dat je al hele mooie stukjes schrijft in je zinsbouw de woorden die je gebruikt enz.. en ik denk dat als je eenmaal het eerste hoofdstuk klaar hebt dat dit nog welleens heel goed zou kunnen wezen

Dus plaats maar snel

Bedankt Ik ben altijd blij met reacties en al moet ik toegeven dat ik soms niet goed tegen kritiek kan, geef hem toch maar. Is altijd handig om uit te leren.
En hier komt (snel^^) het 2e stukje.
Deze keer moest Annabel naar het bos gaan en de heks had haar verboden ook maar iets mee te nemen. Ze mocht pas terugkomen wanneer ze een driewieler met motor ineen had gezet. De heks werd al goed oud en kon haar evenwicht niet meer behouden op haar oude bezemsteel, daarom had ze besloten om mee te gaan met de moderne technologie en zich wat meer comfort aan te schaffen. Natuurlijk moest Annabel hiervoor opdraaien en de heks grinnikte toen ze Annabel in het bos zag verdwijnen.
Na een dag te hebben rondgelopen, radeloos over de nieuwe opdracht, was Annabel uitgeput en verlangde ze naar ander eten dan de besjes die ze hier en daar had gevonden. Toen ze een boom zag met grote stervormige bladeren die hoog boven de grond groeiden en de grote wortels waartussen zacht mos groeide, besloot ze dat ze geen beter plekje zou tegenkomen om te rusten. Ze zat nog maar net en er liep al een eekhoorntje op haar af. Het bracht haar wat nootjes en zei dat ze moest proberen wat te slapen. Annabel, die altijd al met dieren had kunnen praten, wilde de raad van het eekhoorntje wel opvolgen, maar ze miste haar oude vrienden. In het bos rond het hutje dat ze met de heks deelde had ze heel veel vriendjes, maar omdat ze daarstraks zo somber gestemd was, lette ze niet goed op en nu was ze verdwaald.
In dit donker gedeelte van het bos kende ze geen enkel dier, daarom vroeg ze het eekhoorntje op zoek te gaan naar haar vriendjes. Bij het invallen van de nacht was het eekhoorntje nog steeds niet terug en Annabel begon alle hoop te verliezen.
Net toen ze het zich zo behaaglijk mogelijk maakt tussen de boomwortels, hoorde ze wat vogels fluiten. Ze veerde terug recht en keek gespannen naar de bomen. Ze kon in de donkere schaduwen nog net een paar felgekleurde vlakken onderscheiden die steeds dichterbij kwamen. Algauw vlogen er drie vogeltjes rond haar hoofd die allemaal door elkaar kwetterden.
“Hoe gaat het met je, Anna?”
“Is alles in orde Annabel?"
Annabel moest ze tot stilte manen eer ze allemaal naar haar luisterden. Opgelucht met hun aanwezigheid begon ze te vertellen wat de heks nu weer bedacht had. Ze ging zo op in haar verhaal dat ze niet merkte dat de maan steeds feller ging schijnen en zo haar schaduwen wierp over het bos. Ze babbelde tot ze zo uitgeput was, dat ze bijna in slaap viel. Ze vroeg de vogeltjes om bij haar te blijven zodat ze morgen niet alleen verder zou moeten gaan. Haar vriendjes stemden in en beloofden zelfs om over haar te waken terwijl ze sliep, je wist immers nooit wat de heks allemaal van plan was.
Door deze woorden werd Annabel de volgende morgen opgewekt wakker, maar toen waren haar vriendjes spoorloos verdwenen. Ze zocht en riep bijna de hele ochtend en verdwaalde steeds meer. Het gedeelte van het bos waar ze nu terecht gekomen was, straalde iets donkers en gevaarlijks uit. Annabel had het gevoel alsof ze voortdurend door wel tien paar ogen in de gaten werd gehouden en ze werd hier zo zenuwachtig en angstig van dat het haar allemaal te veel werd. Ze begon te rennen om aan die ogen te ontsnappen. Ze rende en rende terwijl takken in haar gezicht sloegen en stukjes uit haar jurk trokken. Maar ze rende en rende, tot ze bij een open plek uitkwam die er al veel vrediger uitzag. Ze liet zich neervallen en barstte in snikken uit. Waarom werd ze zo in de steek gelaten?

Hier een nieuw stuk. Ik ga er straks of morgen ook nog posten, maar daarna ben ik op vakantie en dan begint school dus het gaat allemaal wat trager gaan. Ze kalmeerde net een beetje en begon de omgeving in zich op te nemen. Ze zag dat de open plek ontstaan was door een vijver. Deze werd van water voorzien door een rustig kabbelend beekje. De bomen die rond de open plek stonden hadden al diepe groeven in hun stammen en zagen eruit alsof ze er al jaren en jaren stonden. De open plek was niet zo snel bereikbaar omdat ze ook omringd was door struikgewas. Annabel zag zelfs niet langs waar ze hier geraakt was. Ze bestudeerde de plek goed en nu pas zag ze dat er op nog geen vijf meter van haar een prachtig wit paard stond.
Het moest daar al even staan want Annabel had niets horen aankomen en ze schaamde zich een beetje toen ze besefte dat het haar huilbui gezien moest hebben. Maar dit gevoel verdween terwijl ze het paard goed bekeek. Het had grote, glanzende, sneeuwwitte vleugel, gouden manen en zilveren hoeven. Plots zag ze iets schitteren en haar hoofd schoot omhoog. Het had zelfs een diamanten hoorn, dacht ze verwonderd. Even stonden Annabel en de eenhoorn stil tegenover elkaar tot de eenhoorn sprak.
“Wat scheelt er, mijn kind?”
Annabel haar tranen waren nu helemaal opgedroogd en de paar seconden dat ze verbaasd en verwonderd naar de eenhoorn keek, was ze alle ellende vergeten. Nu kwamen alle herinneringen één voor één terug en voor ze het wist stroomden er al terug een paar tranen over haar wangen.
“Niet huilen, kleintje. Vertel rustig wat er gebeurd is,” sprak de eenhoorn met zijn fluwelen stem.
“I-ik ben helemaal ver-verdwaald en al mijn vriendjes zijn weg. En ik kan niet terug naar huis omdat die … die heks me weer zo’n onuitvoerbare opdracht heeft gegeven. En mama komt nooit meer terug en papa ook niet en nu mijn vriendjes ook niet en ik b-ben helemaal alleen in dit grote donkere bos.”
Annabel vertelde al de dingen die haar al jaren bezig hielden en ongelukkig maakten. De eenhoorn toonde zeer veel begrip en voelde mee met Annabel. Hij zei, met zijn kalmerende stem, dat ze maar wat moest proberen te slapen om op krachten te komen en haar geest wat op orde te maken.
“Ik waak wel over je,” zei hij, “en als je wakker wordt heb ik voor wat eten gezorgd, dan heb je ook weer ene volle maag. Dat doet ook al veel.”
“Bedankt,” zei Annabel en ze maakte het zichzelf gemakkelijke op het zachte gras. Ze lag amper neer of haar medaillon gleed van onder haar jurk tevoorschijn en ze wou die net terug wegstoppen toen de eenhoorn haar tegenhield.
“Stop. Laat die ketting eens zien,” zei hij.
“Waarom? Ken je die dan?” vroeg Annabel. “Het is toch niet zo'n een speciaal medaillon hoor,” voegde ze er snel achteraan omdat ze de geïnteresseerde blik van de eenhoorn had gezien. Ze was dan ook bang dat hij het graag wilde hebben en dan had ze helemaal niets meer van haar familie.
“Hmm, het komt me zeker bekend voor,” mompelde de eenhoorn. “Ik heet Vilmar,” zei hij opeens.
“Hoe komt zo’n arm meisje aan zo’n waardevol medaillon?” vroeg hij.
“Het was van mijn moeder. Het is het enige dat ik nog heb dat me met mijn familie in verband brengt. Ik zou het nooit, maar dan nooit verkopen of afgeven om er zelf beter van te worden, ook al wordt het mijn dood!”
Vilmar trok een gezicht en hapte naar adem. Hij leek even na te denken en vroeg toen hoe haar moeder heette.
“Amryllis Laetitia della Corte.”
“Dan heb ik u heel wat uit te leggen, vrouwe.”
“Euh, begin dan maar want ik snap er niks van. Waarom ben ik opeens vrouwe, Vilmar? Kom op!” zei Annabel toen hij geen aanstalten maakt om iets te gaan vertellen.
Traag begon Vilmar aan zijn verhaal. Annabel luisterde aandachtig en met steeds groeiende verbazing hoe hij ooit in een heel ver koninkrijk een prachtige, jonge prinses diende. Deze prinses, Amaryllis genaamd, werd tot een huwelijk gedwongen en haar kersverse man behandelde har vreselijk. Daarom zocht de prinses troost in het bos dat rond het kasteel lag. Dag na dag plukt ze bloemen, zong mee met de vogeltjes en tijdens die momenten was ze gelukkig. Maar terug in het kasteel moest ze het weer opnemen tegen die vreselijke man van haar. Hij was dan wel rijk, maar had een hart van steen. Op een dag toen Amaryllis weer eens in het bos aan het rondwandelen was ontmoette ze een knappe jongeman. Het was liefde op het eerste zicht. Vanaf dan was Amaryllis gelukkiger, ook al ze terug naar huis moest. Tot haar man wantrouwen begon te koesteren. De prinses vluchtte naar het bos en samen met de jongeman verliet ze het koninkrijk. Dat was de laatste keer dat Vilmar iets van haar gehoord had. Hij heeft stad en land afgezocht, maar haar nooit gevonden.


nog een afbeelding, en voor als je ze in het groot wil zien PM me dan, stuur ik wel een link of een mail

Sorry dat het weer zo lang geduurd heeft. Ik hoop dat er mensen volgen, aangezien ik niet veel reacties zie. Laat alsjeblieft iets weten over hoe je het vindt! “En nu, na jaren, heb ik u gevonden vrouwe, de dochter van mijn lieve meesteres,” besloot Vilmar.
Annabel besefte nu dat ze eindelijk meer over haar moeder te weten zou kunnen komen, wat haar lievelingseten was, of ze veel op haar leek, of dat ze net als haar veel van dieren hield. Al die kleine dingen die samen het geheel van een karakter vormden. Ze zou haar moeder kunnen leren kennen! Ze wou net een stuk of tien vragen op Vilmar afvuren toen hij begon te praten.
“Waaruit bestond de opdracht deze keer eigenlijk, Annabel?”
“Ik moet een driewieler met motor zien te bouwen,” zei Annabel somber.
Voor even was ze die historie vergeten, maar nu landde ze hard terug met beide voeten op de grond. Ze keek naar Vilmar en hoopte dat hij opeens zou zeggen dat hij al haar problemen kon oplossen en haar mee kon nemen. Het enige wat hij echter deed was stilletjes mompelen en een paar keer met zijn zilveren hoef op de grond.
Ze zei tegen zichzelf dat ze niet zo idioot moest doen en realistisch moest blijven. Het was toch geen sprookje zeker, waar opeens een prins op het witte paard voorbijkwam, of alleen het witte paard in dit geval, en dat ze dan nog lang en gelukkig leefden. Deze gedachte had zich nog maar net gevormd of ze hoorde een laag brommend geluid dat steeds luider werd. Annabel zag voor haar voeten een kleine brommer met drie wielen gestalte aannemen. Verrukt keek ze naar Vilmar.
“Oh! Je kunt ook nog toveren, Vilmar!”
“Ik zal je de weg naar huis tonen en met deze brommer zul je wel wat in de gunst komen bij je stiefmoeder,” zei Vilmar.
“Verdwijn je dan zomaar?” vroeg Annabel verbaasd en ook wel wat verontwaardigd.
“Nu ik eindelijk weet wie mijn moeder écht is? Dat is toch niet eerlijk?!”
Vilmar, een beetje verbaasd, wist niet echt wat doen. Ook hij wilde de enige erfgenaam van zijn meesteres niet geheel aan haar lot overlaten. Maar hij kon toch ook niet de hele tijd voor een nauwelijks volwassen meisje zorgen. Ja oké, ze was al twintig jaar, maar had nog niet veel van de wereld gezien en zou hem dus nodig hebben, moest ze weglopen van haar stiefmoeder. Om nu nog geen besluit te moeten nemen, koos hij ervoor haar voorlopig gerust te stellen.
“We zullen wel zien, Annabel.”
Wat opgelucht volgde Annabel Vilmar. De roze brommer volgde hen uit zichzelf. Het werd opnieuw een lange tocht, maar met Vilmar voelde ze zich veel veiliger. Ze had het gevoel dat overal waar de eenhoorn kwam, hij rust uitstrooide. De bomen die haar gisteren zo dreigend leken, waren nu gewone bomen waar vogeltjes hun nestjes in bouwden. De ogen die haar leken aan te staren vanuit schaduwen, werden vervangen door schichtige hertjes en eekhoorntjes die wegvluchtten.
Het leek dan ook dat ze veel te snel terug thuis was. Annabel begon al richting het oude verweerde hutje te stappen, maar ze had nog geen vijf passen gezet of de heks kwam al naar buiten. Verbaasd keek ze naar Annabel en toen naar de brommer die brutaal naar voor gereden was. Argwanend bekeek ze de roze brommer, de glitterende lintjes die aan het stuur hingen en de uitdagende helm van Dora. Kwaad kneep ze haar ogen tot spleetjes en wilde Annabel net de mantel uitvegen toen ze Vilmar zag. Hij was wat afwezig aan de bosrand blijven staan en peilde de reactie van de heks. Die schreeuwde nu en wees naar Vilmar.
“JIJ!” riep ze woedend, “Onmogelijk!”
Zo kwaad had Annabel de heks nog nooit gezien en toen Vilmar zijn gezicht verstijfde, begreep ze dat er iets aan de hand moest zijn. Vilmar liep naar Annabel en zei dat ze moest vluchten.
“Ga! Zo snel en zo ver mogelijk! Ik vind je wel!”
Na deze woorden duwde hij met zijn neus in Annabels rug en ze verbaasd, maar vooral bang rende ze weg. Terug dat donkere bos in.

Zo, weer een nieuw stukje. Het is een kort, maar ik ga proberen wat regelmatiger te schrijven en dan gaan de stukjes wat korter zijn. Annabel rende wild verder en pas na wat wel een uur moest zijn had ze door dat ze instinctief naar haar lievelingsplek gerend was. Normaal was het een flinke wandeling van een paar uur, maar ze had dat er graag voor over omdat dit één van de weinige plekken was waar ze tot rust kwam.
Ze zette zich neer op een met mos begroeide rots en begon na te denken. Ze had echter nog geen conclusies kunnen trekken toen Vilmar opdaagde.
“Het spijt me, Annabel, dat ik je liet vluchten zo zonder uitleg. Je stiefmoeder is namelijk iemand die ik had gedacht nooit meer terug te moeten zien. Een oude, maar zeer geduchte vijand, die een hekel aan Amaryllis had. In het verleden heeft ze je moeder het leven zuur gemaakt en ik zie dat ze dat nu met jou doet. Ik vrees echter dat ze het aar nu niet bij zal laten nu ze weet dat ik je gevonden heb. Je zult moeten vluchten en onderduiken. Ik zal de heks een tijdje op het verkeerde spoor zetten, maar dat duurt niet lang. Treuzel dus niet,” zei hij.
“Maar… en jij dan?”
“Ik kan mezelf wel veilig onderbrengen, maar daar kan ik je niet mee naar toe nemen. Dat is een heilige plek voor magische wezens zoals ik. Ik zal je helpen zo goed ik kan. Volg nu het spoor van dauwdruppels en dan zul je een aardig huisje vinden waar je veilig kunt blijven.”
Na deze woorden boog de eenhoorn zijn hoofd en tikte drie keer met zijn diamanten hoorn op de grond. Annabel was nog steeds te verbaasd om iets uit te brengen en zag dat er één voor één dauwdruppels verschenen. Verwonderd keek ze naar het steeds duidelijker wordende spoor en merkte daardoor niet dat Vilmar met nog een laatste zorgelijke blik naar haar verdween.
“Vilmar? Zie ik je dan te…,” terwijl ze sprak, keek Annabel terug naar waar Vilmar stond, of tenminste naar waar hij had gestaan. Even was ze boos dat hij haar alweer in de steek liet, maar ze kon niet laten zichzelf een standje te geven. Hij helpt je toch, dacht ze, je zou beter zijn raad opvolgen en niet lanterfanten. Al wat opgewekter begon ze aan de tocht, niet wetend wat haar nog te wachten stond.

Zo, ik hoop dat er zijn die dit een beetje volgen, want het werkt niet echt bemoedigend om iets te schrijven als er geen reacties op komen. Ik weet dan ook niet wat er beter zou kunnen aan bv zinsbouw enzo dus: a.u.b. scroll helemaal naar onder en klik op die Reply! Ik wacht wanhopig op een teken van leven Na een dag begon Annabel natuurlijk serieus moe te worden en voelde ze haar wilskracht afnemen. Ze besloot net om ergens te gaan zitten om een beetje uit te rusten toen ze in de verte een akelig bekende lach hoorde. Half in paniek begon ze terug te rennen, maar door haar haast zag ze niet dat de dauwdruppels een ander pad aanwezen. Pas toen ze aan de rand van het bos kwam, ontdekte ze dat verdwaald was.
Voor haar strekte een enorme vlakte zich uit. Hier en daar stond er een groepje bomen. Als ze nu rechtdoor zou gaan zou ze direct te vinden zijn. Ze wou zich net omdraaien toen ze die lach weer hoorde. Weer begon ze te rennen, dit keer in een andere richting, hopend dat ze verder van de heks zou geraken. Maar het hielp geen steek.
Elke keer dat Annabel dacht dat ze weer wat rustiger aan kon doen en ze even wou zitten, hoorde ze de heks lachen. Ze bleef dus rennen en rennen, tussen dreigende bomen, akelige geluiden, takken die stukken van haar jurk rukten en in haar gezicht zwiepten, nu bijna continu vergezeld door die akelige lach.
Tot ze opeens op een grote felverlichte vlakte stond. Ze kneep haar ogen dicht tegen het felle licht en langzaam bestudeerde ze de omgeving. Het leek een beetje op een woestijn. In het midden lag een hoop takken en bladeren, maar voor de rest was het één en al zand. Tot aan de bosrand. Voorzichtig liep Annabel de vlakte op en toen ze vijf stappen had gezet zag ze dat er een hutje stond. Het was de hoop takken die net iets te ordelijk in elkaar stak op zomaar willekeurig neergelegd te zijn. Moe door al haar omzwervingen negeerde ze haar gezond verstand en besloot daar te gaan rusten. Het werd trouwens ook te donker om nog in het bos rond te lopen. Op haar hoede liep ze het hutje in. Ze hoorde meteen het getrippel van allerlei kleine voetjes die zich veilig verstopten, maar er lag een strooien matras in het hutje. Opgetogen door deze meevaller verwijderde ze de paar spinnenwebben die haar beletten om er zo in te gaan liggen, en viel al snel in slaap. Na enkele minuten leek het wel schoot ze terug wakker doordat een stem naast haar leek te schreeuwen.
“Maak dat je wegkomt! Vlug!”
Tegelijk met deze uitroep voelde Annabel hoe een blinde paniek zich van haar meester maakte. Ze volgde haar instincten, vloog van de matras en rende naar het bos.
Net op tijd want ze stond nog maar twee seconden tussen de bomen of ze hoorde een windvlaag en het geknetter van vlammen. Verschrikt keek ze om en zag hoe de heks een vuur aanwakkerde. Ze besefte dat zij nog maar een seconde eerder daar lag te slapen en was nog nooit zo blij dat ze toch wat vrouwelijke intuïtie had. Stil liep ze verder, met vernieuwde energie.

Sorry dat ik zo lang niets meer gepost heb, maar ik laat nu even weten dat ik na de examens terug ga beginnen en als ik kan doorzetten is dit af voor het einde van de vakantie
p.s. wat die vorige smeekbede voor reactie's betreft: dat was half als grapje bedoeld hoor, natuurlijk is het leuker als ik reacties krijg, maar daar kunnen schrijvers niet echt iets aan veranderen
groetjes!!

Zoals beloofd, een nieuw stuk na de examens Zo zwierf Annabel rond in het bos. Nu weer eens kalm omdat ze de heks al een tijdje niet maar gehoord had en dan in blinde paniek omdat het leek alsof er een duiveltje achter haar aanliep dat met een zo’n drietandje in haar rug stak. Dit werkte natuurlijk zenuwslopend en Annabel had dan ook geen oog voor haar omgeving.
Zo kwam het dat ze plotseling op een open plek stuitte. Dit keer was er geen verblindend zonlicht, maar was het al lichtjes aan het schemeren. Wat haar wel opviel was dat het gras hier niet zo heldergroen was als elders, het was meer geel en zag er eerder dood uit. Ook aan de takken die hier en daar op de grond lagen, was geen blaadje te bekennen.
Toen Annabel de open plek betrad, kraakte het gras zelfs een beetje, zo droog was het. Voorzichtig liep ze verder en pas toen ze helemaal in het midden stond, zag ze dat er een houten hutje stond. Het stond wat verscholen achter een inham van bomen. Nieuwsgierig wilde ze het wat beter bekijken, maar het werd vrij snel donkerder. Bezorgd wierp ze een blik omhoog en wat ze daar zag was wel verontrustend. Het was lang geleden dat ze nog zo’n donkere wolken had gezien. Aangezien de heks zelfs met dit weer ook niet op jacht zou gaan naar haar, besloot Annabel dat het wel veilig was om in het houten hutje te gaan schuilen.
De wind wakkerde aan en Annabel liep moeizaam naar het huisje, maar nog voor ze daar was werd het omvergeblazen. En niet door de storm. Voor haar stond de heks, die gemeen grijnsde.
“Dacht je nu echt dat ik het zo gemakkelijk zou opgeven? Niet dus!” riep ze, “Ik krijg je wel, en nu meteen zelfs! Zeker nu ik weet wie je precies bent, zal ik je niet meer zo gemakkelijk laten gaan. Ik zal jj-”
Nog voor de heks een woord meer had kunnen zeggen, sloeg er een bliksem tussen hen in. Vlug profiteerde Annabel van de afleiding en zette het weer op een lopen. Nu mocht er wel eens een eind aan komen, dacht ze. Ik kan dit niet meer aan.




En zo hield Annabel het nog een halve dag vol voor ze helemaal uitgeput op de grond viel. De tranen waren niet ver weg. Maar ze was nog niet zo moe dat ze niet zag dat ze midden in een prachtige wildernis stond. Alle planten zagen er mooi groen uit, er waren bloemen die ze nog nooit gezien had. Zoals die grote daar, met vijf haast lichtgevende paarse blaren en een gele kern, en die kleine tere roze bloemetjes die vrolijk naar haar wenkten en overal leken te groeien.
Nieuwsgierig ging Annabel terug rechtop zitten, haar vermoeidheid vergeten door al dat moois. Het is hier zo vredig, dacht ze en meteen vloog er een klein vogeltje naar haar schouder.
“Kom. Volg ons,” leek het te zeggen en het vloog terug weg.
Annabel keek naar het vogeltje en zag dat er een pad was. Een heel klein paadje weliswaar, maar groot genoeg om door te kunnen. Met onzekere stapjes volgde Annabel het vogeltje en ze merkte dat ook konijntjes, muizen en allerlei kleine bosdieren met haar mee liepen. Het was een blije en zorgeloze stoet en Annabel begon een verhaaltje te vertellen tegen de dieren, die geboeid luisterden.
Het ging natuurlijk over een mooie prinses en een prins die heel veel van elkaar hielden, maar op een of andere manier verdween de prins. Annabel wilde juist vertellen over hun gelukkig weerzien toen alle dieren verdwenen, behalve het vogeltje.
“Vanaf hier kun je weer alleen verder. Het zwaarste gedeelte heb je achter de rug, maar treuzel niet!”
Met deze woorden verdween het, maar pas nadat Annabel het dauwdruppelspoor had opgemerkt.

Een sprookje!!! Ik hou echt van sprookjes dus leuk dat je er eentje schrijft.
Een puntje van kritiek, je alineagebruik mag wat beter want nu zijn je stukjes vaak een grote blok tekst en dat schrikt heel erg af.
Verder heb ik eigenlijk geen kritiek, kon bijna geen spellingsfouten vinden en alles werd mooi beschreven. Ik vond alleen je hoofdpersoon een beetje kinderlijk overkomen, weet niet of dat aan mij ligt of dat de bedoeling was. En je hebt gelijk met het hier posten van het verhaal, ik vind het een mooi verhaal en ben blij dat je het hier hebt neergezet.
Het is wel een beetje een cliché-sprookje maar wel heel leuk om te lezen, dus ga vooral door met posten
Ik zag trouwens dat jij ook bijna geen reacties op je verhaal had, jammer he dat haalt toch wel een stuk motivatie weg. Maar je hebt gewoon veel stille lezer-aanbidders
Fijne kerstdagen alvast

Eerste reactie! Yes ;D
Bedankt voor de tips, ik zal er proberen op te letten. Zoals dat alineagebruik, ik weet nooit echt goed waar ik kan splitsen. Wat het hoofdpersonage betreft, het is me nooit echt opgevallen dat het zo kinderlijk was. Ik heb het daarom nog is herlezen enzo, en ik denk dat dat onbewust wel de bedoeling was. Nu ik er zo over nadenk, vind ik dat het wel bij het personage en het verhaalperspectief past. En ook prettige feestdagen voor jou Annabel vond het veel leuker om door deze schoonheid te wandelen dan het gewone deel van het bos. Ze ging dan ook helemaal op in haar omgeving en merkt nauwelijks dat de weg versperd werd door een doornhaag. Vertwijfeld liep ze erlangs en dacht terug te keren, maar de dauwdruppels gingen gewoon door, recht die haag in.
Annabel dacht terug aan haar laatste gesprek met Vilmar. Zei hij niet dat ik niet aan mezelf moest twijfelen en gewoon het spoor van dauwdruppels moest volgen?
Nog amper had deze gedachte zich helemaal gevormd of haar medaillon begon te gloeien. Verwonderd pakte ze het vast en liep ondertussen onbewust steeds dichter naar de haag toe. Met een luid geraas week deze juist ver genoeg uiteen om haar door te laten. Annabel liep door en vervolgde haar weg zonder zich veel vragen te stellen. Behalve toen het haar opviel hoe stil en harmonieus het hier wel niet was.
Niet veel later zag ze ook een huisje dat half verscholen lag tussen al dat groen. Het was klein, maar wel mooi, met zo’n rieten dak en lemen muren. De deur en de ramen waren omlijst met prachtig houtwerk en toen Annabel dichterbij kwam, zag ze dat er allerlei sprookjesachtige wezentjes in gesneden waren.
Nieuwsgierig ging ze naar binnen. Het interieur was echt helemaal wat ze verwacht had, veel hout en een open haard met comfortabele zetels voor. Ze voelde zich helemaal thuis en ging op haar gemak de boeken bestuderen die in de reusachtige eikenhouten kast stonden. Tot haar maag begon te grommelen. Wat ben ik toch een sufferd, dacht ze terwijl ze de keuken zocht. Ik loop al tijden rond in een bos zonder fatsoenlijk gegeten te hebben en het eerste wat ik dan doe is een boek lezen.
Ze smeerde net een boterham, toen ze door het raam zag hoe de heks door de doornhaag probeerde te komen met een oud zwaard. Annabel had nauwelijks tijd om van haar verbazing te bekomen of de heks ging in vlammen op terwijl ze moord en brand krijste. Geschrokken, maar vooral toch ook heel opgelucht, liet Annabel zich in de zetel zakken. Daar viel ze in een diepe slaap, maar af en toe geteisterd door een nachtmerrie.

Hallo, Jojolientje

Ik heb net even de tijd genomen om je verhaal te lezen. Het is inderdaad jammer als je bijna geen reacties krijgt op je verhaal. Een goede tip hiervoor is gewoon doorzetten met schrijven. De leden lezen je verhaal, maar hebben soms de tijd gewoon niet om te reageren of weten niet wat ze moeten reageren. Een andere tip die ik je kan geven, is veel reageren op andere mensen. Hiermee bereik je drie doelen: je helpt iemand anders, je leert er iets van en je vergroot de kans op reacties op je eigen verhalen.
Zoals Saskjezwaard al aanhaalde moet je beter gaan letten op het alineagebruik. Nu zijn het inderdaad erg grote blokken tekst. En nieuwe alinea begint nadat er een nieuw stukje begint. Dus nieuwe gedachte of een volledige nieuwe actie. Maar je moet ook een enter zetten voor en na elke gezegde zin (directe rede). Hierdoor is de tekst wel langer, maar het lijkt veel minder.
Ik ben benieuwd waar je verhaal heen gaat! Zet maar door!

Bedankt voor de tips. Ik heb al wat meer alinea's gezet en dat ook aangepast in mijn vorige stukjes. Hier nog een nieuw stukje, het loopt bijna op zijn einde, maar verder zal ik maar niks verklappen zeker
Geniet ervan Geeuwend rekte Annabel zich uit. Het doet toch deugd eens lekker te kunnen slapen. Alhoewel ze nu wel een stijve nek had van in de zetel te slapen. Nu ze goed uitgerust was, voelde ze ook hoe smerig en vies ze was. Snel ging Annabel op zoek naar de badkamer.
Na een heerlijke douche voelde ze zich helemaal opgeknapt. Temeer omdat er in de badkamer ook nog eens een propere jurk klaarlag. Een die haar wonderbaarlijk genoeg perfect paste. Echt wel een vreemd huisje, dacht ze. Misschien moet ik eens rondkijken om een bewoner te zoeken.
En zo gezegd, zo gedaan. Annabel ging langzaam het huis rond. De woonkamer en de badkamer had ze al gezien en daar was niemand te bekennen. Naast de badkamer was er een slaapkamer, van een meisje zo te zien. Het behangpapier bestond namelijk uit prachtige bleke roosjes, een patroon dat herhaald werd op de spreien op het bed. De mooie houten kleerkast die in de hoek stond, was geopend. Wel op een klein kiertje, maar groot genoeg voor Annabel om een glimp op te vangen van fijne stoffen in heldere en mooie kleuren. Het lijkt wel een beetje op de kamer die ik me altijd gewenst heb, dacht ze. Stilletjes had ze al besloten hier voortaan te slapen, als ze tenminste gedwarsboomd werd door een of andere strenge gastheer.
En zo ontdekte Annabel bijna heel het huis met stijgende verwondering. Het zag er aan de buitenkant bedrieglijk klein uit, vond ze. Er waren twee slaapkamers die ze al had gevonden, net als een kinderkamer, de keuken, de badkamer, de woonkamer en een kleine wasruimte. Deze lag helemaal achteraan het huis en was tevens een soort veranda die overging in een open terras van donkere houten planken. Het vormde een mooi geheel met de prachtige tuin. Annabel ging een tijdje in een van de rotan stoelen op het terras zitten om te genieten van het uitzicht.
Voor ze het echter in de gaten had begon het al te schemeren. Annabel stond op en liep de donkere gang in. Pas nu het schemerde merkte ze dat haar medaillon begon te gloeien als ze midden in de gang was. Daarstraks was ze hier ook geweest, maar toen had ze niets gemerkt. Verbaasd bleef ze staan, nu voelde ze ook een lichte warmte van het medaillon afkomen. Ze deed een stap naar voor en het medaillon werd nog een beetje warmer. Na nog een paar stappen verflauwde de gloed echter en werd het ook terug minder warm.
Na een heleboel gedraai en kleine stapjes gezet te hebben, ontdekte Annabel een kleine nis. Er stond een klein tafeltje met daarop een glazen stolp. De reden dat ze het nisje niet had opgemerkt was omdat het kleine glas-in-loodraampje dat normaal de stolp zou moeten verlichten, afgeschermd werd door een struik van buiten. Uit het weinige dat ze kon zien, maakte ze op dat er een klein elfje opstond. Het keek naar beneden, recht naar de stolp, waardoor Annabel voorzichtig de stolp oppakte om de kijken wat eronder zat. Want in tegenstelling tot de rest van het huis, waar alles mooi proper en afgestoft was, zat deze stolp onder het stof.
Zodra ze de stolp had weggenomen, kwam er een gloed vrij. Dezelfde die haar medaillon verspreidde. Deze was afkomstig van een kroon, belegd met robijnen en smaragden en iets kleinere diamantjes. De verschillende facetten van de edelstenen weerkaatsten het beetje licht dat er nog was en toverden kleine vierkantjes van licht op de muren. Gefascineerd pakte Annabel de kroon op en bekeek hem goed. Ze merkte dat er in het goud allerlei vreemde, maar toch elegante symbolen gekerfd waren. Ze zorgden voor een mooi patroon tussen de edelstenen. Bewonderd wilde ze de kroon terug neerzetten toen ze aan de achterkant een inkeping voelde. En nog wel in de vorm van een hartje. Door een plotse ingeving deed Annabel haar medaillon af en hield het naast de uitholling. Precies dezelfde grootte. Toeval of niet, ze stopte het hartje van haar medaillon in het de kroon en constateerde dat het perfect paste. Net alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Annabel voelde tegelijkertijd een tintelend gevoel in haar vingers en werd overvallen door een geluksgevoel. Al kon ze niet verklaren waar dat vandaan kwam. Ze besloot het te negeren en bekeek haar medaillon nog eens goed en probeerde het voor de zoveelste keer in haar leven te openen. Ze liet de kroon bijna vallen van verbazing toen het medaillon als vanzelf openging. Maar Annabel had nauwelijks tijd om te zien wat zich binnenin bevond, want het volgende moment liet ze de kroon echt vallen. Van schrik, dit keer omdat er vlak achter haar gestommel klonk.

Oeeh, iemand in het huis? Zal het een sprookjesprins zijn? Ik hoop het wel

De mooie houten kast die in de hoek stond, was geopend. Wel op een klein kiertje, maar groot genoeg voor Annabel om een glimp op te vangen van fijne stoffen in heldere en mooie kleuren.

Dit snap ik niet helemaal. Bedoel je dat er kleren inzitten? Anders begrijp ik niet wat je ermee bedoelt.
Ben heel erg benieuwd hoe het verhaal afloopt en wat er precies in het medaillon zit. Jammer ook dat het bijna afloopt, maar vind het een heel mooi verhaal. Post snel door. Of niet, dan duurt het verhaal langer. Hmm dilemma

Oké, zeer kort stukje nu, ik weet het, maar ik zat een tijdje vast. Het goede nieuws is dat ik nu wel perfect al een idee heb van de clou Ik heb juist nog wat problemen met de kennismaking tussen de twee hoofdpersonen. Maar ik wilde toch al graag posten omdat het er de volgende twee dagen ook niet van gaat komen (familiefeesten hè, je kent het wel ).
En Saskjezwaard, het is een kleerkast. Ik zal het de volgende keer aanpassen , het is inderdaad wel wat onduidelijk. Terwijl Annabel nog op de gang stond, verstijfd van schrik, werd de deur vlak achter haar geopend. Het was de deur van een slaapkamer met een krakend scharnier dat ervoor zorgde dat Annabel zich snel omdraaide. Recht voor haar, in de deuropening stond een jonge man, niet veel ouder dan zij. Hij had halflang kastanjebruin haar en grijze ogen met groene spikkeltjes. De mooiste ogen die Annabel ooit al gezien had. Maar meteen dacht ze wrang dat dat ook niet moeilijk was. Hoeveel jongens had ze nu gezien in haar leven? De enige anderen mensen die ze kende, waren de heks en haar vader.
De jongeman was stomverbaasd, hij had ook nog nooit een meisje gezien en vond dat daar nu het mooiste wezen van de hele aarde stond. Hij verdronk in haar diepblauwe ogen en vergat de wereld om hem heen. Wat kon je toch veel zien in die ogen, verzuchtte hij.
Met een schok hervond Annabel haar beleefdheid en inwendig gaf ze zichzelf een uitbrander.
“Hallo, ik ben Annabel,” zei ze en ze stak haar hand uit.
“Oh, eh, hoi,” hij staarde haar nog altijd aan zodat hij niet merkte dat ze een hand uitstak.
“Mijn naam is Terrentius.”

Nog een fijn oud en nieuw voor iedereen!!

Ik zit niet meer vast en heb juist een heel goede schrijfmood deze avond. Misschien dat ik het verhaal vandaag nog af heb, beslis zelf maar of je dit leuk vindt of niet Pas nu nam hij haar hand aan en toen ze elkaar aanraakten trok er een rilling langs hun ruggengraat. Verlegen keek Annabel naar haar voeten waar ze opeens de kroon en het medaillon weer zag. Voorzichtig bukte ze zich en pakte het medaillon vast. Door de val was het losgekomen van de kroon, maar het was nog altijd open.
Ook Terrentius keek nu naar het medaillon dat Annabel vast had. Beiden zagen ze op hetzelfde moment dat er twee kleine foto’s inzaten. Op het klepje dat openging zat een portretfoto van Annabel. Ze stond er prachtig op met een witte kanten sluier en een gelukkig gelaat. De andere helft van het hartje bevatte eenzelfde foto van Terrentius, maar hij had dan een smoking aan en keek met een gelukkige glinstering in zijn ogen naar iets dat net buiten beeld stond. Stomverbaasd keken de twee van de foto’s naar elkaar en weer terug naar de foto’s. Hoe was het mogelijk. Die twee foto’s leken verdacht veel op trouwfoto’s, maar ze hadden elkaar nog maar pas ontmoet.
“Snap jij hier iets van?” vroeg Annabel.
“Nee, maar dat is toch jouw medaillon. Weet je er dan niets meer over?”
“Ik heb het nog nooit eerder open gekregen. Het ging pas open toen ik het in jouw kroon zette,” antwoordde ze ietwat verdedigend.
“Dat is mijn kroon niet,” verwierp Terrentius, “Hij heeft hier wel altijd in huis gestaan, maar mijn ouders wilden er nooit iets over loslaten. Hoe vaak ik het ook gevraagd heb.”
“Oh,” zei Annabel beteuterd. Ze hoopte eindelijk meer informatie te krijgen over haar medaillon. Hetgeen dat Vilmar haar verteld had was al iets, maar ze hoopte – en verwachtte ergens - nog meer. Wanneer, dacht ze, wanneer weet ik eindelijk wie ik precies ben? Zie ik Vilmar ooit nog terug? Hij is de enige sleutel tot mijn verleden.
“Ik heb wel honger. Ik heb het gevoel of ik al twee dagen aan één stuk geslapen heb. Ga je meer naar de keuken?”
Annabel was zo in gedachten verzonken geweest dat ze schrok toen Terrentius haar een vraag stelde.
“Eh ja, dat is goed. Ik ben wel zo vrij geweest om deze namiddag - toen ik pas hier was – al iets te eten. Dat vind je toch niet erg hè?”
“Tuurlijk niet,” lachte Terrentius, “ik voel me nu al een beetje een slechte gastheer omdat ik je niet verwelkomt heb.”
In de keuken maakte Terrentius een eenvoudige maaltijd klaar en beiden genoten ze van het avondeten. Vooral omdat ze na een lange tijd terug iemand hadden om mee te praten.
Terrentius woonde al een paar jaar alleen in het huis, vertelde hij, al sinds zijn ouders gestorven waren. Hij heeft ze toen begraven achter in de tuin en sindsdien zorgde hij voor het huis, de tuin en de dieren in de buurt. Maar het liefst spendeerde hij uren aan werken in de tuin. Hij kreeg er geen genoeg van en als hij eenmaal bezig was met de rozen te snoeien, het onkruid in de bloembedden te wieden of de oleanders te begieten, had hij geen oog meer voor de tijd.
“Ik kan je morgen de tuin wel laten zien als je wilt,” vroeg hij, “Het is nu te donker en hij komt ook pas goed tot zijn recht in het zonlicht.”
Annabel had daarentegen nooit een iemand gehad waarmee ze goed overweg kon. Behalve haar vader en ongetwijfeld ook haar moeder, maar die waren alle twee te vroeg gestorven. Daardoor was het voor haar terug wat wennen om aan een gesprek deel te nemen. Ze herinnerde ze zich vaag dat ze vroeger vaak met haar vader kletste, maar toen die overleed vlak voor haar tiende verjaardag, had ze niemand meer. Dat was al zo’n tien jaar geleden, besefte ze met een schok.
Maar de ietwat praatzieke Terrentius maakte dit meer dag goed. Annabel had er plezier in naar hem te luisteren. Hij had zo’n diepe, kalme stem en alhoewel ze soms zijn woorden dreigde voorbij te laten schieten om puur te genieten van zijn stemgeluid, was ze ook vol fascinatie over zijn jeugd. Dat kon ze niet echt verklaren, ze wilde gewoon alles over hem weten. Ook de minder leuke dingen, als die er al waren.

Zo gingen er een paar dagen voorbij waarin ze elkaar beter leerden kennen. Ze praatten zeer veel. Over hun verleden, over de slechte momenten in hun leven om vervolgens troost bij de ander te vinden. Maar de spanning tussen hen bleef en hun gesprekken – of gezamenlijke stiltes, wan zoals dat met sommige mensen is, hadden zij niet de hele tijd behoefde aan woorden en zaten ze gewoon rustig naast elkaar te genieten van de natuur om hen heen, of lagen ze op het gras en keken naar de wolken - waren dan ook gevuld met niet zo heel toevallige aanrakingen. Een blad dat Terrentius zorgvuldig uit Annabel haar haren viste, Annabel die stofjes en vuil van Terrentius zijn kleren plukte.
Terrentius had Annabel de tuin laten zien en na die eerste keer waren ze dan ook bijna de hele tijd in de tuin te vinden. Behalve ’s avonds als de schemer inviel. Dan zaten ze binnen en heel soms op het terras met een fakkel voor wat licht.
Het was op zo’n avond – een avond dat ze op het terras zaten, in het flauwe licht van de fakkels, dicht tegen elkaar geleund om de avondkilte zolang mogelijk weg te houden – dat de eerste stap gezet werd. Ze zwegen al een tijdje en Annabel keek naar de sterren en de vuurvliegjes. Ze dacht dat Terrentius dit ook deed en was dus een beetje verbaasd toen hij zacht, maar kordaat haar kin vastpakte. Hij staarde in haar ogen en zag daar de sterren die hij zo nodig had. Daarna kusten ze elkaar zachtjes. Geen van beiden kon zich later herinneren wie het eerste zijn lippen op die van de ander drukte, maar het was perfect vanaf de eerste seconde. De dagen gingen hierna in ongeveer hetzelfde patroon verder. Annabel beschouwde deze dagen als de gelukkigste in haar leven. Ze had dan ook geen idee over wat er nog ging komen.

Dit was het wel voor vandaag denk ik, enjoy Zo gebeurde het dat ongeveer een week nadat Annabel voor het eerste een voet in het huisje zette, Vilmar langskwam. Annabel was zeer verrast hem te zien. Ze lag met haar hoofd op de buik van Terrentius terwijl hij nog een verhaal aan het vertellen was. Ze waren wat loom omdat ze een picknick gemaakt hadden. Natuurlijk veel te veel en Annabel had het gevoel alsof ze genoeg gegeten had voor de volgende drie dagen.
Dus toen Vilmar aankwam sprong ze niet al té enthousiast omhoog, gewoonweg omdat ze er geen fut voor kon opbrengen.
“Zo Annabel, ik zie dat je goed terechtgekomen bent,” groette Vilmar.
“Ja, maar waar heb jij nu gezeten? Je ziet er helemaal niet zo goed uit!”
Want Annabel had wel onmiddellijk gezien dat zijn anders zo stralend witte vacht een paar vlekken vertoonde. Hij had duidelijk ook nieuwe hoefijzers nodig.
“Kom kom, Annabel, met mij is alles in orde. Zorg jij maar dat je je manieren niet vergeet,” zei hij terwijl hij naar Terrentius keek. “Je moeder zou het me niet vergeven.”
“Oh, eh sorry,” stamelde Annabel en op haar wangen verscheen er snel een blos.
“Terrentius,” zei ze tegen Terrentius, die intussen ook opgestaan was, “dit is Vilmar.”
“Aangenaam,” zei die netjes op zijn beurt.
“Vilmar, dit is-“
“Ik weet wie dit is Annabel, dank je. Ik was je daarnet maar aan het plagen.”
“W-wat? Hoe kun je dat weten?” wist Annabel uit te brengen.
Ook Terrentius was verbaasd, iets wat hij op een iets beheerstere manier uitte door zijn wenkbrauwen hoog op te trekken.
“Heb je je dan nooit afgevraagd, Annabel, waarom ik je juist naar dit huisje leidde. Het huisje waar je ware liefde al woonde. Hoe het komt dat de heks destijds je moeder vermoordde. Waarom ik je pas na een week hier kom opzoeken? Ik wist al die tijd al waar je was, maar je had tijd nodig. Jullie hadden tijd nodig samen. O, en heb je je ook niet afgevraagd waarom je juist hier je medaillon open kreeg?” zei hij met zijn serene stem.
“En jij, Terrentius,” vervolgde hij, “heb jij je nooit afgevraagd waarom je hier zo afgelegen grootgebracht bent? Of waarom je niet bij je echte ouders bent opgegroeid?”
“Ik beschouwde mijn adoptieouders als mijn echte ouders! Ze hebben uitstekend voor me gezorgd,” verdedigde hij zich. “Maar hoe weet jij dat?”
“Alles op zijn tijd. Het is trouwens tijd om dit allemaal aan jullie uit te leggen, daarom ben ik gekomen.”
“Vilmar! Houd nu toch eens op met half in raadsels te spreken,” verweet Annabel hem. “Vertel nu eens rechttoe rechtaan waar het op staat.”
“Jullie zijn de sleutelkinderen. De erfgenamen die zorgen voor het voortbestaan van het Rijk,” zei hij.
“Hoe- wat?” stamelde Terrentius.
“Het is echter een lang verhaal, een heel lang. En ik zal het jullie vertellen,” voegde hij eraan toe toen hij zag dat zowel Annabel als Terrentius hun mond openden.
“Maar ik heb lang gereisd en verlang nu wel naar wat water en eten. Terrentius, kun je me wat wortelen geven? Vers uit de grond als het gaat, en met het loof. Annabel, wil jij me ondertussen vergezellen naar een plek waar ik kan drinken?” zei Vilmar.
Annabel merkte wat van zijn vermoeidheid. Iets wat deed vermoeden dat hij echt wel moe was want voor zover Annabel hem kende liet hij nooit iets blijken van enige zwakheid.
Terwijl Terrentius de riek ging halen in zijn tuinhuisje vormden er zich nog meer vragen in zijn hoofd. Ook tijdens het uitdoen van de wortelen dacht hij het er het zijne van. Nooit had hij er echt bij stilgestaan hoe het kwam dat hij hier zo in the middle of nowhere opgevoed is. En over zijn ouders heeft hij nooit enige vragen gehad. Zijn adoptieouders hebben hem, zo gauw hij kon begrijpen wat het betekende, dat zij niet zijn echte ouders waren. Ze hadden hem geadopteerd van een ander jong en gelukkig stel dat op de een of andere manier niet voor hem kon zorgen. Verder wilden ze niks kwijt, hetzelfde gold voor de kroon die in de nis stond.
Ondertussen deed Annabel ontzettend haar best om de wens van Vilmar te respecteren en voorlopig niet verder te vragen. Toch bleven al de vragen die zij en Terrentius de eerste twee dagen nog probeerden op te lossen, door haar hoofd spoken. Het was één wirwar van gedachten.

Jeej, het is nog niet afgelopen!! Ik dacht dat je naar het einde zat toe te werken en dat je nog twee keer zou posten voordat het klaar was, maar dat is gelukkig niet zo Lekker mysterieus alles, die eenhoorn maakt het wel spannend

Daardoor was het voor haar terug wat wennen om aan een gesprek deel te nemen.

Dit is een beetje een rare zin, die terug staat vreemd, ik zou hem weghalen

Heb je je dan nooit afgevraagd, Annabel, waarom ik je juist naar dit huisje leidde. Het huisje waar je ware liefde al woonde. Hoe het komt dat de heks destijds je moeder vermoordde .

Je mist hier een paar vraagtekens

Ik had gelijk, ik had gelijk!! De iemand in het huis was een sprookjesprins, iig een soort van. I love happy endings ook al is het nog niet afgelopen. Als je er trouwens een draai aan gaat geven en iedereen dood laat gaan, ben je heel gemeen

Nog een stukje, het gaat vooruit in de vakantie
En Saskjezwaard: de vraagtekens zijn al aangepast in m'n word-document, morgen doe ik sowieso de rest En ik ben altijd braaf geweest dus ik laat het happy end Het is een sprookje hè, wat had je anders verwacht? Nadat Vilmar terug min of meer bekomen was, gingen ze in het haagjesdoolhof aan een kleine ijzeren set tuinstoelen en tafeltje zitten.
“Ik zal jullie niet langer laten wachten. Wel moet ik nog zeggen, Terrentius, dat dat de lekkerste wortelen waren die ik sinds lange tijd heb gegeten,” zei Vilmar.
“Dank u,” zei Terrentius verlegen en hij pakte onder het tafeltje Annabel haar hand vast en legde die op zijn dij.
“Komen we het nu dan eindelijk te weten Vilmar?” vroeg Annabel, met toch nog een licht verwijt in haar stem.
“Ja. Ik zeg op voorhand wel, Annabel, vooral omdat jij veel op je moeder lijkt, dat je me niet te veel moet gaan onderbreken. Ik heb al gezegd dat het een lang verhaal is en ik moet het helemaal vertellen omdat het deel uitmaakt van jullie geschiedenis. Het zal soms, vooral in het begin, niet echt logisch zijn wat dit nu precies met jullie te maken heeft, maar heb dus geduld.”
Na deze woorden keek Vilmar hen een voor een aan met zijn doordringende blik.
“Geen protest? Oké dan kan ik beginnen,” zei hij. “Er was eens een zeer machtig koninkrijk dat geregeerd werd door succesvolle koningen. Onder hun bewind zorgden ze voor veel meer gronden en algauw werd het Het Rijk genoemd. De boeren waren gelukkig, de landheren toonden veel begrip en vroegen niet te veel belastingen. De koning reisde ook altijd één keer per jaar Het Rijk rond om te controleren of zijn vazallen hun plicht wel goed en met respect uitoefenden.
Kortom, het was een rijk zoals je nu alleen nog in de verhalen en legendes tegenkomt, vol met harmonie en met maar weinig criminaliteit. Maar als je de legendes kent weet je ook dat zo’n rijk niet lang stand houdt en inderdaad, er kwam een dag dat ook Het Rijk verdeeldheid kende. Jarenlang was de troon van vader op oudste zoon overgegaan en niemand had daar ooit bezwaar tegen. De jongere prinsen deden nooit hun aanspraak op de troon gelden, ook al was het hun volste recht. Maar nu was er wel een jongere zoon die het betwistte dat zijn oudere broer gekroond werd. Deze twee broers waren altijd al verschillend geweest. Al vanaf de geboorte. De oudste had donkerzwart haar , blauwe ogen en een lichte huid. Hij was niet bijzonder gespierd gebouwd, maar beschikte over een goed stel hersens en had een goed gevoel voor politiek. Hij zou dan ook een uitstekende koning zijn, een diplomatiek man, niet afgeschrikt door het onbekende. De jongste was donkerder van huid en zou er later mooi zongebruind uitzien. Hij had de gespierde bouw van een werker en een ridder. Hij was dan ook de knapste van de twee en zou menig vrouwenhart beroeren met zijn gevoelvolle grijze ogen.”
Bij deze woorden hapte Annabel duidelijk hoorbaar naar adem en Terrentius kneep zachtjes in haar hand.
“Ja Annabel?” Vroeg Vilmar.
“Is het je dan niet opgevallen dat de beschrijving van deze twee prinsen ongeveer overeenkomen met die van ons. Ik heb ook zwart haar met blauwe ogen en ik werd nooit maar ietsje bruiner. Hoe vaak ik ook in de zon liep. En dan Terrentius, hij heeft ook grijze ogen en kastanjebruin haar en heeft een bijna mediterrane huidskleur!”
“Goed opgemerkt Annabel, het zal allemaal op zijn plaats vallen, geloof me. Luister nog even verder,” vervolgde hij. Vilmar had immers al gezien dat Annabel geen zin had om dit zomaar te laten passeren.
“Dus de twee broers waren bijna het tegenovergestelde in uiterlijk en ook hun karakter kon af en toe eens goed botsen. Ondanks dat het een merkwaardig duo vormde, kwamen ze als kind bijzonder goed overeen en waar de één was kon je ook altijd de ander vinden. In hun puberteit werden hun ruzies heviger, maar het werd altijd terug als koek en ei tussen die twee.
Tot de jongste een leeftijd had bereikt van twintig jaar. Toen werden er langzaam veranderingen duidelijk. De verzoeken van zijn broer die hij vroeger als vanzelfsprekend inwilligde begon hij nu in twijfel te trekken. Iets wat op lange termijn leidde tot puur rebelleren. Wat niemand toen wist was dat dit veroorzaakt werd door een vrouw. De jonge prins was verliefd geworden op een lieftallige vrouwe met een prachtig lichaam. Door haar schoonheid doorzag hij haar gemeen karakter niet. Liefde maakt blind, zegt men en dat klopte in zijn geval. De vrouw praatte op de hem in en hersenspoelde hem als het ware. Na enkele jaren was het zo erg dat hij niet meer was dan haar marionet.
En zo gebeurde het. Op de dag dat hun vader stierf en de kroon dus naar de oudste zoon zou gaan, protesteerde de jonge prins uitermate heftig. In een poging hem tot rede te brengen, nam de oudste zijn broer apart. Maar omdat het sinds die paar jaar al minder goed boterde tussen de twee broers ontstond er een knallende ruzie. Na een heleboel getouwtrek en geruzie werd Het Rijk in twee gesplitst. Zo kreeg de jongste broer voor een deel zijn zin, maar vooral de vrouwe die hem alles influisterde was in haar nopjes.”
P.S. voor moesten jullie het nog niet gezien hebben, ik heb een paar tekeningen toegevoegd. Het is wel niet helemaal gelukt en het zijn maar kleine formaatjes, maarja het is toch al iets hè

Een sprookje! Wat leuk =]
-doet me denken aan één van mijn eigen verhalen, dat ook een sprookje was, een herschreven sprookje.
Je schrijft goed, met veel details, en aangezien ik van sprookjes hou, heeft het nog iets extra's x]
Er komt ook nog eens een happy end, dus beter kan het gewoon niet. Ik zal het lezen tot het einde -dat je het weet, als ik niet reageer komt dat omdat ik niet veel nuttigs te melden heb, aangezien ik er niet zo goed in ben om foutjes eruit te pikken.

“Haar voornaamste doel was volbracht en nu had ze ook geen spelletjes meer nodig om dat voor elkaar te krijgen. Algauw liet ze dus haar rolletje vallen en begon haar ware aard zichtbaar te worden. In werkelijkheid was het een gemene heks en zelfs de jongste broer begon dit nu in te zien. Hij zette een punt achter hun verhouding, maar de heks had hier geen erg in. Ze had immers genoeg haat in zijn ziel gepland om voor een eeuwenlange vete tussen deze twee rijken te zorgen. Dus de heks verdween en niemand hoorde nog van haar. De rest va-“
“Maar,” vroeg Terrentius, “waarom zou de heks zulk machtig rijk willen vernietigen? Het is nog vreemder dat ze daarna gewoon verdween.”
“Dat is het enige dat nooit is gekend,” zei Vilmar somber, “en het is nu ook te laat om erachter te komen.”
“Hoezo?” vroeg Annabel.
“Het is al aardig laat geworden,” vermeed Vilmar het antwoord. “Hebben jullie dan nog geen honger?”
Terrentius en Annabel keken elkaar verbaasd aan om vervolgens samen naar Vilmar te kijken. We krijgen er nu toch niks meer uit, dacht Terrentius, en ik heb inderdaad honger.
“Ja, eigenlijk wel,” zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde naar Annabel.
“Goed, dan dineren jullie en praten we morgen verder. Oh ja, Terrentius, is hier ergens een schuurtje of iets dergelijks waar ik kan slapen?”
“Euh,”
“Je kan in het tuinhuis slapen, Vilmar. Ja, toch hè?” Vroeg Annabel voor de zekerheid aan Terrentius.
“Tuurlijk, ik zal even wat spullen aan de kant zetten.”
“Dank je,” zei Vilmar en hij verdween in de struiken, Annabel en Terrentius verbaasd achterlatend.
“Toch een rare, die Vilmar van jou,” zei Terrentius tegen haar.
Ze gaf hem een stomp in zijn maag.
“Zorg jij nu maar dat hij kan slapen, dan maak ik al iets te eten klaar. Ik rammel.”

Sorry dat het de vorige keer zo kort was, maar ik had weinig tijd.
En Carpe Diem leuk dat je gewoon even laat weten dat je wel meeleest, maar waarschijnlijk niet veel gaat reageren (goed begrepen van mij, toch )
Hier een volgend stukje, het is de eerste keer dat ik zo echt schrijf hoe ze met elkaar flirten en ik ben er een beetje onzeker over, dus als jullie daar nog iets op aan te merken hebt, zeg het gerust Normaal komt hier nog het einde van de maaltijd, maar omdat ik nu ook weer weg moet (tjee, de vakantie is bijna gedaan en het wordt voor mij al gelijk terug drukker ), post ik dat later. Annabel stond in de keuken spaghettisaus te maken toen Terrentius terugkwam. Hij was ergens wel blij dat ze even alleen waren zonder dat Vilmar toekeek en hij profiteerde daarvan door Annabel direct te omhelzen. Hij wilde net zijn lippen in haar nek drukken toen ze hem een tikje op zijn handen gaf.
“Af jij, je weet dat ik dat niet graag heb als ik kook,” zei Annabel met een glimlach, “tenzij je graag wat saus op dat mooie witte T-shirt hebt.”
“Ik ben al weg,” en hij hield zijn handen in de lucht alsof hij ze gebrand had, “Kom maar naar de woonkamer als je terug in de stemming bent.” Terrentius wiebelde suggestief met zijn wenkbrauwen terwijl hij dit zei.
“Och jij,” zei Annabel lachend, “dek liever de tafel. Het eten is bijna klaar.”
“Wat denk jij eigenlijk over het verhaal dat Vilmar verteld? Het lijkt niet direct iets met ons te maken te hebben.”
“Behalve een paar dingen, maar je weet dat Vilmar zei,” riep Annabel om boven het gekletter van het bestek te kunnen. Op dat vlak was hij net een kind, in plaats van vorken en lepels te pakken, grabbelde hij maar wat in de la.
“Jaja, het is een lang verhaal en jullie moeten veel geduld hebben, enzovoort enzoverder,” mopperde Terrentius, “alsof we kleine kindjes zijn.”
Annabel goot de spaghetti af en haar gezicht hing in een dampwolk dus ze hoorde dat laatste niet.
“Inderdaad, we moeten geduld hebben,” zei ze terwijl ze de kommen op tafel zette, “maar als je goed geluisterd hebt dan vind je hier en daar toch al iets wat wij kunnen plaatsen.”
“Oh ja?” zei Terrentius terwijl hij de gemalen kaas uit de koelkast pakte en ging zitten.
“Dan heb ik dus niet goed geluisterd.” En hij nam een eerste hap van zijn spaghetti. “Hmm, heerlijk!”
“Ja, ik kan geweldig goed pasta in een kom gieten,” zei Annabel met een grijns, “zeker nadat jij mij geleerd hebt hoe.”
“Je hebt gewoon talent. Als ik spaghetti kookte was het echt niet zo lekker. Is het anders met wat extra liefde gemaakt?” vroeg hij terwijl hij onder tafel zijn been tegen dat van Annabel drukte.
“Dat kan wel de oorzaak zijn van dat net ietsje extra,” vervolgde hij.
“Zwijg en eet,” zei ze, alhoewel ze een glimlach niet kon verbijten. Ze werd nog altijd wat verlegen van dit soort aandacht en wist niet altijd goed wat antwoorden op zijn plagerijtjes. Maar het voelde wel heerlijk om geliefd te zijn, dacht ze met een verzaligde zucht.
“Wat bedoelde je nu met dat er wel een paar dingen te plaatsen waren in Vilmar zijn verhaal?” vroeg hij nadat ze een poosje in stilte gegeten hadden. Hij was er nog steeds nieuwsgierig naar.
“Oh, gewoon,” antwoordde Annabel, “die twee broer die op ons lijken en dan die ene heks die verdween. Daar heb ik zo’n naar gevoel bij.”
“Nee! Dat kan toch niet!” riep Terrentius verbaasd uit.
“Wat?” zei ze, “Komaan Terrentius, antwoordt!”
“Ik kreeg juist een idee. Zij zou toch niet die stiefmoeder van jou kunnen zijn?”
“Ik mag toch hopen van niet,” zei ze, “maar het zou wel verklaren waarom Vilmar zei dat de reden dat de heks dit aanrichtte niet meer te achterhalen was.”
Mijn stiefmoeder was dan ook heel erg oud, tenzij Vilmar loog over de tijd, dacht Annabel. Maar aan de andere kant was het een heks, je weet nooit hoe lang die kunnen leven.

Nou... Ja, misschien niet zo vaak inderdaad. (haha, goed begrepen ja! ^^)
Maar dat komt omdat ik meestal niet veel tips voor jou -of anderen- heb, omdat ik een verhaal al geweldig vind als ik het aan één stuk door wil lezen (wat nu het geval is). En anders heb ik telkens reacties van "Leuk, verder!" Haha, dat wil ik je niet aan doen x]

Maar, aangezien ik nu eenmaal ik ben, laat ik meestal toch wel een reactie achter bij de verhalen die ik echt leuk vind =]

Ben echt heel benieuwd hoe je het gaat laten eindigen. En ik heb ook zo'n vermoeden dat Annabels stiefmoeder inderdaad die heks is, maar dat moet ik nog even afwachten.
Trouwens, ik vond het een heel lief stukje, dus je hebt het goed gedaan =D

Ja, ik vond het ook een heel lief stukje. Je beschrijft goed hoe ze speels met elkaar flirten, daar hoef je niet onzeker over te zijn, maar juist trots
Ik ben ook erg benieuwd wat er precies de relatie is tussen die twee prinsen en Terrentius en Annabel. Of verbeeld Annabel het maar...
Wat is trouwens frigo? Is dat iets Belgisch? Ik heb er nml nog nooit van gehoord. Ook zou ik geen Engelse woorden, zoals living, gebruiken in een Nederlands(Belgisch) verhaal. Ik zou er woonkamer van maken ofzo.
Maar schrijf lekker door, je hebt iig twee (niet zo) stille lezers

Oef ik ben blij dat het in goede aarde is gevallen. Ik was dus echt niet zeker over dat stukje (of het niet té was ofzo).
Saskjezwaard: frigo is het woord dat veel Vlamingen gebruiken voor koelkast, net als living hier in Vlaanderen veel vaker gebruikt wordt dan woonkamer. Ik stond er niet bij stil toen ik het schreef, is nu braaf aangepast

Dan (probleem ) had ik gezegd dat ik vandaag het einde van de maaltijd zou posten, maar ik heb totaal geen inspiratie meer. Gisterenavond (toen ik al in bed lag) had ik wel het goede vervolg, maar ja je schrijft dat dan niet op omdat je net zo lekker knus in je bed ligt en nu is het weg Het zal wel terugkomen, niet getreurd, ik moet gewoon langer nadenken.
Ik had even gedacht om gewoon te beginnen met de volgende dag, maar dan maak ik het mezelf te makkelijk en dat is ook niet altijd de bedoeling.

Maar ik heb wel een vraagje voor jullie. Voor mij lijkt het alsof ik nu schrijf in een heel andere stijl dan in het begin. Voor een deel is dat logisch omdat er toen niet echt veel gelegenheden waren voor Annabel om te praten dus zijn er daar ook minder dialogen.
Nu zou ik graag weten of jullie er een beetje hetzelfde over denken en of dat dat stoort.

Groetjes en ik hoop (ook voor jullie ) dat ik vrij snel een goed vervolg vind.

Inspiratie gaat en komt wanneer het het zelf wilt Jammer, maar het komt idd nog een keer terug:)
Ja, je schrijft wel in een iets andere stijl. Eerst was het meer sprookjesachtig en, - ik weet niet - grootser (?). Het is moeilijk te beschrijven, maar ik vond het eerst ook wat volwassener. Nu is het eigentijds, wat moderner en ook luchtiger. Ik vind het niet storen, als je het niet had gezegd, had ik het waarschijnlijk niet eens opgemerkt. Het hoort volgens mij ook bij de ontwikkeling van Annabel. Eerst vond ik haar heel kinderlijk en daar hoorde die sprookjesachtige en volwassenere stijl bij, nu is ze wat volwassener en daar hoort juist die moderne en wat luchtige stijl bij. Is juist goed, zo versterk je haar ontwikkeling

Ik had ook even terug moeten lezen om het te zien, maar inderdaad je schrijfstijl veranderd een beetje naarmate het verhaal vordert. Alleen ik vind het juist beter!
Dat is volgens mij vooral omdat je in het begin niet veel dialoog had en nu veel meer, denk ik. ^^
(zoals je zelf al zei x])

Jammer dat je even geen inspirtatie heb, maar ik begrijp het wel. Inspiratie kan je natuurlijk niet oproepen of zo, het komt wanneer het komt.
Maar ik blijf wachten op het einde! =D

Hier ben ik weer - met een nieuw stukje Vandaag hadden we geen school dus heb ik eens rustig kunnen nadenken over dit verhaal. En je ziet, inspiratie is terug
Bedankt trouwens voor de reacties op mijn vraag. Ik concludeer daaruit dat ik dus niets moet veranderen. (Dankje ook voor die theorie, Saskjezwaard, waardoor het lijkt alsof ik het erom gedaan heb )
Geniet ervan!
Terrentius zag de vertwijfelde uitdrukking op Annabel haar gezicht, die dreigde te veranderen in ongelukkig omdat er allerlei herinneringen bovenkwamen. Hij kon er niet tegen om haar ongelukkig te zien dus leidde hij haar af.
“Kom Annabel, we zijn nu maar wat aan het gissen. Laat die heks het nu niet verderven,” zei hij en hij legde zijn hand op die van haar. “Het zou veel verstandiger zijn om te wachten tot het einde van Vilmars verhaal.”
Dankbaar hief ze haar gezicht op en keek hem in de ogen. Wat begrijpt hij me toch goed, dacht ze.
“Goed idee,” antwoordde ze, “laten we alvast beginnen met onze gedachten te verzetten door de afwas te doen.”
Samen ruimden ze de tafel af en na de afwas gingen ze naar de woonkamer. Lekker tegen elkaar aan genesteld zaten ze in de zetel naar de televisie te kijken. Dit was zo één van de gestolen uurtjes waar ze later beiden nog naar zouden uitkijken.
De avond vorderde en Annabel dommelde langzaam maar zeker in. Haar hoofd lag op Terrentius zijn schouder toen ze echt in slaap viel. Hij wilde haar niet wakker maken om haar naar haar kamer te brengen dus liet hij het zo. Langzaam en met een tederheid waar hij zelf geen weet van had, streelde hij haar haren terwijl hij zapte naar de actiefilm die vanavond uitgezonden werd.

De volgende morgen werd Annabel langzaam wakker. Ze werd zich eerst bewust van iets zwaar dat om haar middel lag, maar dat toch een geruststellende warmte uitstraalde. Voorzichtig deed ze haar ogen open en zag dat ze in de armen van Terrentius lag met haar hoofd op zijn borst. Hij lag onderuitgezakt met één been nog op de grond en een ander uitgestrekt naast haar op de bank.
Toen ze haar hoofd ophief om op de klok te kijken werd hij ook wakker.
“Hé,” zei hij met een schorre stem en hij gaf haar een kusje.
“Ook goedemorgen,” antwoordde ze, “we moeten gisterenavond nogal moe zijn geweest dat we zo in slaap vielen.”
“Jij lag al na een uurtje in te snurken,” zei hij met een plagerige glimlach.
“Oh nee! Snurk ik echt?” riep ze verbaasd uit. Ze kon er niet aan denken dat ze gesnurkt had. Wat moest hij wel niet van haar denken.
“Ja, en er liep ook zo’n schattig straaltje kwijl uit je mond. Je bezorgde me meteen een excuus om de prachtige lippen van je aan te raken.”
Aan de manier waarop hij het zei had ze wel door dat hij haar zat te stangen. Eigenlijk moest ze boos op hem zijn, maar dat kon ze toch niet als hij daar zo gelukkig zat met zijn haar zo schattig in de war. Ook had hij op zijn linkerwang een lichtroze afdruk van het kussen. Al met al slaagde hij erin om er haast onweerstaanbaar uit te zien. Ze wilder liever niet denken hoe zij eruit zag. Dat was ’s morgens meestal een ramp.
“Waar ga je naartoe?” vroeg Terrentius. Annabel was immers rechtgestaan om zich naar de badkamer te haasten en zich wat te fatsoeneren.
“Ehm,” zei ze en ze kleurde lichtjes rood. Ze kon toch moeilijk zeggen dat ze er waarschijnlijk als een vogelverschrikker uitzag en dus naar de eerste de beste spiegel wilde rennen?
“Ja?” drong hij aan. Inmiddels stond hij vlak voor haar en keek haar indringend aan terwijl er een lok bruin haar voor zijn oog viel.
“Ik ga gewoon even naar de badkamer,” mompelde ze en weg was ze. Terrentius stond haar verbaasd na te kijken. Pas toen hij in de keuken aan het ontbijt begonnen was, besefte hij dat ze zich waarschijnlijk een beetje schaamde voor hoe ze eruitzag. Oké, haar haren zaten slordig in de knoop, maar ze zag er op de een of andere manier stralend uit. Hij wilde wel vaker wakker worden naast haar, dacht hij met een grijns.

Oké, hier ben ik weer. Sorry hoor, maar ik ben ziek geweest en dan veel inhaalwerk voor school enzovoort, je kent het wel. Ik begon echt gek te worden, zeker omdat iedereen in huis ziek was (ik was nog de gezondste en mocht dus voor de was ed zorgen, en ik zó goed strijken ).
Ik ben zelf niet laaiend enthousiast over dit stukje, maar als alles goed gaat komt er morgen nog één
Terrentius merkte niet meteen dat Vilmar de keuken binnenliep en schrok dan ook toen hij goedemorgen zei.
“Hé, Vilmar, ik had je niet horen komen aankomen,” zei Terrentius terwijl hij de roereieren op tafel zette. “Goed geslapen?”
“Prima, dankje,” zei Vilmar terwijl hij aan de kant ging staan, “Jullie ook?”
“Goed,” zei Terrentius een beetje blozend. Hij werd er een beetje verlegen van dat Vilmar aannam dat hij en Annabel al samen sliepen terwijl dit helemaal zo niet was. Ze hadden al wel wat gevreeën, maar geen van de twee had de grote stap gezet. Ze maakten zich er ook niet druk over, het zou wel gebeuren als de tijd daar was.
“Oh Vilmar!,” riep Annabel toen ze Vilmar zag terwijl ze binnenkwam. Ze wierp eerst nog snel een blik naar Terrentius en toen hij in haar ogen keek, bloosde ze licht. Ze zag er weer helemaal tiptop in orde uit, zoals hij wel verwacht had.
“Goedemorgen Annabel,” groette Vilmar, “je ziet er zo fris uit.”
Terrentius keek verbaasd. Het leek wel of die eenhoorn wist wat er daarstraks gebeurt was en Annabel daar nu goedmoedig mee plaagde. Althans dat dacht hij zodra hij de twinkelende ogen van Vilmar zag.
Annabel negeerde hem en werkte snel haar ontbijt naar binnen. Hij kon wel raden waarom ze half schrokte. Ze stond waarschijnlijk te trappelen om het vervolg van Vilmar zijn verhaal te horen. En ze had gelijk. Terrentius, die net gedaan had met eten, besloot dan ok om er iets aan te doen.
“Vertel je de rest van je verhaal Vilmar?” zei hij.
“Zodra Annabel gedaan heeft met eten, Terrentius,” antwoordde hij, “zullen we weer in de tuin gaan zitten? Het is nog altijd zulk lekker weer.”
Terrentius knikte terwijl hij de tafel begon af te ruimen met een toestemmend knikje van Annabel. Ze was ondertussen bijna klaar en propte net als een ongeduldig kind haar laatste boterham in haar mond om mee te kunnen helpen. Terrentius wist wel dat ze wat ongeduldig was, maar dit had hij toch echt niet verwacht.
Vilmar babbelde vrolijk door over het weer en leek het ongeduld van de twee jonge mensen niet te merken.
“Moet jij niets meer eten, Vilmar,” vroeg Annabel.
“Nee, ik heb al gegeten hoor,” zei hij rustig.
“Goed, neem jij een kan limonade mee naar de veranda?” zei ze tegen Terrentius terwijl ze al naar buiten ging. Vilmar was wel verplicht te volgen zodra ook Terrentius de keuken verliet met een glazen en limonade op een blad.

Oké jongens, sorry dat het een dagje later was dan gepland, maar het ging dus niet zo goed als gehoopt. Ik ben nl. niet zo goed in dichten (gedichtjes bij een bepaald gevoel gaan nog, maar zoiets gelijk er nu in voorkomt...) en liep dan ook vast. Daarvoor wil ik wel JodieJJ heel hard bedanken. Ze heeft me ontzettend geholpen hiermee.
Geniet ervan. “Oké, ik had dus al gezegd dat de heks verdween. De twee koninkrijken bleven vijandig, aan de grens werd bijna de hele tijd gevochten en door de jaren heen won de oudste broer wat terrein om vervolgens weer wat te verliezen. Zo ging het jaren door en in het rijk van de oudste zoon waren de mensen relatief gelukkig. Het was een goede heerser dus het was niet verwonderlijk dat zijn volk bereid was voor hem te sterven,” zei Vilmar.
“Laat me raden, “ zei Annabel droog, “de andere broer was het tegenovergestelde en de mensen in zijn rijk waren helemaal niet gelukkig met hun nieuwe koning.”
Terrentius grinnikte en kneep in haar hand terwijl hij afwachtend naar Vilmar keek.
“Je hebt gelijk Annabel. De jongste broer verbood namelijk dat er tussen de twee rijken gereisd werd. Zo leefden er families die elkaar niet meer zagen door de hebzucht van één man. Maar het leven ging door en jaren gingen voorbij. Het vechten aan de grenzen hield geleidelijk aan op. Niet omdat de twee koningen daar bevel toe hadden gegeven. Nee, de aanvoerders van de legers waren het zelf zo moe, er werd met die oorlog nauwelijks iets bereikt. Daarom stonden er gewoon grenswachten.
Maar wat de heks niet wist, was dat er vrijwel direct na de splitsing van het Rijk een profetie werd uitgesproken. Eentje die voorspelde dat het Rijk terug verenigd zou worden door twee kinderen, sleutelkinderen zouden ze later genoemd worden.”
Vilmar keek hun een voor een aan.
“Al ooit van de profetie gehoord?” vroeg hij hun. Zowel Annabel en Terrentius schudden hun hoofd.
“Dan zal ik hem jullie maar vertellen,” zei hij gedwee, “want hij is van essentieel belang in dit verhaal.”
“Eén Rijk, twee delen
broers die de vrede verspelen.
Twee kinderen onwetend geboren,
beide voor de troon uitverkoren.
Voorbestemd, beide erfgenaam,
ongeremd, zonder blaam.
Hart en Kroon.
Samen zijn zij de troon.
Door haat verkracht,
door liefde weer samengebracht.
Verenigen zal de eendracht.”
Nadat hij de profetie op een plechtige toon had voorgedragen liet hij een stilte vallen om het goed tot hen te laten doordringen. Sereen keek hij hen aan.
Terrentius keek bedenkelijk, alsof hij niet zeker wist wat hij moest denken. Er waren stukjes van dit vers dat hem bekend voorkwamen, maar hoe hard hij ook zijn best deed zich te herinneren van waar dit kwam, hij hield alleen dat vage gevoel van bekendheid over.
“Hebben jullie begrepen wat er gezegd werd?” zei Vilmar.
Annabel knikte braaf. Ze had het helemaal begrepen en er begon bij haar zelfs het één en ander te dagen. Nu keek ze echter naar Terrentius en vrijwel meteen verscheen er een bezorgde frons op haar voorhoofd. Hij leek zo afwezig.
“Terrentius,” zei ze, “wat is er?”
Ook Vilmar keek nu naar hem. En dan nog met zo’n doordringende blik dat Annabel verbaasd stond dat Terrentius hem niet door zich voelde gaan.
“Terrentius,” zei ze nog een keer en ze schudde aan zijn arm. Dit leek wel effect te hebben.
“Hè?”
“Wat is er? Je leek helemaal weg,” vroeg Annabel. Terrentius deed zijn mond open, maar er kwamen geen woorden uit. Hij leek niet te weten hoe hij het gevoel dat hij juist had moest formuleren.
“Ik denk,” begon Vilmar langzaam, “dat onze vriend zich iets herinnerd uit zijn ver verleden. Iets dat met zijn echte ouders te maken heeft. Klopt dat, Terrentius?”
“Eh, ja. Ik had zo’n blij gevoel, alsof ik mensen terugzag die ik lang niet gezien had. En bij dat gevoel past dat vers dat jij net gezegd hebt,” zei hij en hij keek naar Vilmar, “maar daarna kwam er zo’n triest gevoel. Alsof ik een immens verlies had geleden.”
“Dat was je radeloosheid toen je ouders weer verdwenen, maar omdat je nog zo klein was besefte je het amper,” zei Vilmar.
“Wat?” vroeg Terrentius verbaasd, “weet jij meer over mijn ouders?”
“Inderdaad. Zij komen ook in het verhaal voor dat ik nu vertel. Een verhaal dat ik trouwens dringend moet afmaken.”
“Waarom dan Vilmar? Er was toch geen haast bij?”
“Jullie beginnen je meer vragen te stellen dan ik had gedacht, Annabel. Daarom moet ik snel verdergaan, voordat jullie misschien verkeerde ideeën krijgen.”

hèhè, hier ben ik weer. Ik weet niet of jullie het al gemerkt hebben, maar regelmatig posten is dus blijkbaar niets voor mij! Bij een volgend verhaal ga ik het anders aanpakken zodat mijn lieve lezertjes regelmatig kunnen lezen. “Deze profetie werd dus uitgesproken,” zei Vilmar, “maar slechts enkele mensen wisten hiervan. In de loop der jaren – eigenlijk vooral meer eeuwen - is er echter een soort legende ontstaan die de vereniging van de rijken voorspelde. Dit verhaal werd zeer populair onder de bevolking omdat ze terug verlangden naar die oude tijd. Ook al hadden ze die zelf niet meer meegemaakt, ze kenden allemaal wel de verhalen over hoe goed het was. Zo ontstonden er verschillende versies van de legende en sommigen leken heel hard op de profetie zelf.
De heks leefde echter ondergedoken en als kluizenaar en daarom duurde het zo lang eer ze van de legende hoorde. Bang ging ze op onderzoek uit tot ze uiteindelijk de hele profetie te horen kreeg. Vanaf toen ging ze op zoek naar de twee kinderen. Ze heeft al verschillende keren het leven van onschuldige kinderen overhoop gehaald,” Vilmar haalde diep adem en creëerde een kleine pauze voor het dramatisch effect. Hij zag wel dat het lukte omdat Annabel ongeduldig knikte. Hij besloot hun niet langer te stangen en ging verder.
“Tot de tijd aanbrak dat het eerste kind geboren zou worden. Dit was ongeveer twintig jaar geleden, als ik het me goed herinner zelfs drieëntwintig. De prins van het kleinste koninkrijk, het deel van de jongste broer, heeft de huwbare leeftijd bereikt en de heks probeert hem aan de haak te slaan. Haar charmes – en haar magie, waren echter niet meer wat ze geweest waren en het lukte haar niet. De prins trouwde in plaats daarvan met zijn jeugdliefde die hem al na een jaar een prachtige zoon schenkt. Het gelukkige koningspaar kent echter de profetie. Dit kwam doordat toen de profetie gedaan werd, de voormalige koning van het rijk van de jongste broer die te weten kwam. Aangezien hij volledig tegen een hereniging was, vertelde hij de profetie door aan zijn kinderen en kleinkinderen, die het weer vertelden aan hun kinderen. Hij gaf er echter de boodschap bij dat ze op hun hoede moesten zijn en nooit een hereniging moesten toelaten. Alle afstammelingen van de jongste prins werden dus opgevoed met een zeer vijandig gevoel tegenover het andere rijk.
Daardoor komt het dat het jonge bruidspaar niet zo gelukkig was met hun zoontje als zou moeten zijn. Ze besloten een jaar van hun zoontje te genieten, maar dan moesten ze toch echt iets doen. En zo verstreek een jaar waarin de ouders dolgelukkig waren met hun prachtige kindje, maar op de dag waarop zijn eerste verjaardag gevierd zou worden, vertrokken ze. Vermomd, zodat niemand hen zou herkennen, reden de koning en de koningin met hun zoontje naar het bos. Verscholen tussen de bomen hadden ze opdracht gegeven om een prachtig huis te bouwen waar hun zoontje voortaan zou opgroeien met de beste pleegouders die het koningspaar kon vinden.”
Vilmar stopte en keek wat bezorgd naar Terrentius. Hij had ongetwijfeld door dat het hier over hem ging, maar hoe zou hij het opnemen dat zijn ouders hem wegdeden? De jongen zijn gezicht was een bizarre mengeling van gevoelens.
“Waren dat echt mijn ouders? Ze hebben me hier, in dit huis, achtergelaten?” vroeg Terrentius met schorre stem, “Waarom?”
Hij keek naar Vilmar, wachtend op een antwoord alsof er niets belangrijker was. Annabel kreeg medelijden met hem en pakte zijn hand en kneep er zachtjes in. Ze liet haar blauwe ogen ongerust over zijn gezicht dwalen.
“Wel, je ouders, en dan vooral je vader, waren zo opgevoed dat ze het idee alleen al dat de twee rijken opnieuw één zouden vormen niet konden verdragen. Je moeder heeft het er heel moeilijk mee gehad. Ze heeft je vader gesmeekt of er geen andere oplossing was, maar hij was onverbiddelijk. Niet dat hij niet van je hield, maar zijn gevoel over wat juist was, was sterker,” zei Vilmar.
“Toch snap ik nog altijd niet hoe ouders hun kind zo in de steek kunnen laten,” zei Annabel.
“Jij bent opgegroeid met ouders, Annabel, al zijn ze later gestorven. Ik heb mijn ouders nooit gekend en de afgelopen jaren heb ik me vaak afgevraagd wat er met mijn ouders gebeurd was,” zei Terrentius, “en ja, ik heb me ook afgevraagd of het mogelijk was dat ze me niet wilden houden. Ik moet wel toegeven dat ik altijd de hoop heb blijven koesteren dat ze door omstandigheden niet voor me konden zorgen of dat ze gestorven waren of iets dergelijks.”
“Een volkomen normale reactie, denk ik zo,” zei Vilmar.
“Maar,” vroeg Annabel zachtjes, “ben je dan niet boos?”
“Nu nog niet echt,” antwoordde Terrentius na een poosje. “Ik ben vooral opgelucht dat ik eindelijk weet wie ik ben, wat mijn stamboom is. En verbaasd ben ik ook, eigenlijk, maar vooral… verward.”
Plotseling keek Terrentius op een felle manier naar Vilmar, heel vastberaden.
“Voorlopig wil ik op één vraag antwoord Vilmar,” zei hij, “en dat is of mijn ouders nog leven.”

Ik ben nu je verhaal van begin af aan aan het lezen. Mijn moeder verzamelt sprookjesboeken, en we hebben dus thuis een paar meter staan. Ik heb er zelf dan ook een hoop van gelezen. Ik moet zeggen, dat er in de eerste stukjes een hoop (zeer bekende) sprookjes terug te vinden waren.
BV (Sneeuwwitje met zwart haar, rode lippen witte huid) (assepoester waar moeder overlijdt, vader hertrouwt en ook overlijdt, en waar stiefmoeder een heks blijkt te zijn, en waar ze van alles en nogwat moet doen). Maar vanaf je tweede stuk werd dit minder. Nu is het echt een eigen en nieuw sprookje geworden.

Sprookjes zijn over het algemeen voor kinderen bedoeld. Met je post van 22 januari ga je toch een bepaalde grens over. Ik denk ook dat het niet iets aan het verhaal toevoegt.

Omdat het zo'n lang verhaal is, wordt het lastig om specifiek op zinsbouw en spelling te reageren. Éen ding wil ik er wel over zeggen. Mijn complimenten. Ik zie weinig spelfouten/typefouten. De zinsopbouw is over het algemeen gewoon goed.

Okee, genoeg kritiek. Ik vind het heel goed geschreven. Er is inderdaad duidelijk verschil in stijl (voor mij wat makkelijker te zien omdat ik het verhaal in één stuk doorlees) en de stijl wordt naar mijn mening steeds beter. Dit komt volgens mij niet door het gemis aan dialogen in het eerste deel.
Ik heb het idee dat je door een aantal reacties te krijgen meer zelfvertrouwen hebt gekregen, en daardoor meer zin om te schrijven kreeg. Dit heeft je schrijfwijze goed gedaan.

Zoals ik al zei, lees ik heel veel sprookjes (momenteel in 1001 nacht aan het lezen, en dan de complete 1001 nachten) en deze eindigt zeker hoog in mijn lijst van mooie sprookjes.

Ik denk dat dit een sprookje in de stijl van de gebroeders Grimm is, in een nieuw jasje gestoken. En ik denk dat het daar dan ook zomaar bij zou kunnen.

Bedankt voor je reactie! Zoals je wel gemerkt zult hebben, lig ik een beetje stil met het verhaal. Maar je hebt gelijk, andere reacties stimuleren me meer om verder te gaan ^^ De post van 22 januari heb ik vooral toegevoegd omdat ik vond dat het zo raar was om nadat ze in slaap gevallen waren terug te beginnen met het verhaal. Kun je anders meer toelichten hoe je je kritiek bedoelt? En het was niet meteen mijn bedoeling om voor kinderen te schrijven, daar lijkt hele verhaal mij een beetje ingewikkeld voor, of niet?

En wat betreft de schrijfstijl, dat komt ook doordat ik het eerste deel al een paar jaar geleden geschreven heb (als schoolopdracht, vandaar de andere sprookjeselementen, die waren nl. verplicht) en ik heb altijd al zin gehad om dat verhaal helemaal uit te werken. Iets waar ik me het afgelopen jaar toe gezet heb. Al moet ik toegeven dat ik mezelf tegenwoordig niet meer aan het schrijven kan zetten
Ik ga het verhaal sowieso nog afmaken en dan komt het ook hier terecht, voor hoopvolle lezers die nog steeds af en toe kijken of ik een nieuw stukje geplaatst heb ^^