Online Verhalen

Hierbij wil ik dan het verhaal van DarkSideXx en mij posten. even een inleiding: Ik schrijf Axel in de ik-persoon, DarkSideXx schrijft Roxanne in de ik-persoon. het zijn 2 studenten die bij elkaar in een appartement wonen.

Hoofdstuk 1: A New Day

Axel:

De kou kwam als een golf mijn kamer binnen en ik trok mijn dekbed nog een stukje op. Ik hoorde de regen op het veels te kleine balkon kletteren. Het einde van een mooie zomer, dacht ik bij mezelf. Ik staarde naar het plafon en herkende de lamp weer. Net terug van vakantie met mijn broer, lekker een weekje in Zuid-Spanje. We hebben uren lang op het strand gelegen en gepraat over hoe het leven ons verging. Ik studeerde en had een krap leven qua geld betreft. Mijn broer daarintegen was al gelukkig getrouwd. Of het gelukkig was in de zin dat hij blij was met het huwelijk of dat hij blij was dat hij getrouwd was bleef voor mij onduidelijk. Mijn moeder vondt dat je maar zo snel mogelijk moest trouwen, kinderen krijgen en hard werken. Een leven opbouwen, zoals ze dat noemde. In mijn examenjaar van de HAVO overleed ze plotseling aan een hartstilstand, niemand zag het aankomen. Ik zag mijn kans en wilde studeren. Mijn moeder en ik konden het niet zo goed vinden. Wij hadden overduidelijk andere plannen over de toekomst. “Het is verdomme mijn leven!” had ik haar wel eens toegeschreeuwt terwijl ik boos de trap op liep. Ik was nooit lang boos maar bleef altijd maar op mijn kamer te zitten in de hoop dat ze dachten dat ik wel boos was. Ik wist dat het niet werkte, maar een mens blijft hopen. Tenminste, ik deed dat wel. Voor mijn gevoel was het uren dat ik nep boos op mijn bed zat maar als ik dan weer op de klok keek was die maar vijf minuten verder gekropen. Mijn pa kwam dan altijd mijn kamer binnen en vertelde mij rustig dat ik niet zo moest doen, want dat had allemaal geen zin. Mijn vader is mijn alles, bedacht ik en glimlachte. Ik draaide een kwartslag en keek nu recht in mijn boekenkast. De bovenste plank stond vol met dvd’s van CSI, NCIS, Bones en natuurlijk Wire in the Blood. Er zijn maar weinig mensen die de serie kennen maar ik, was toch overduidelijk een fan. Een plank daaronder, mijn studieboeken. Weinig interessants, bedacht ik me en probeerde weer in slaap te vallen. Schaapjes tellen werkte nooit bij mij. Ik begon hoopvol maar er was altijd een schaapje die niet kwam. Ik lag ongemakkelijk en draaide een paar keer voordat ik weer in slaap viel.

“RRRRRRRR” klonk er door mijn kamer. Mijn arm vloog door de lucht en raakte iets op mijn nachtkastje. Raak, dacht ik bij mezelf en hoorde iets op de grond vallen. Helaas, de wekker ging door. Op de tast zocht ik het nachtkastje af en vond mijn wekker. Ik drukte op het knopje en de rust in kamer Axel was wedergekeerd. Langzaam kwam ik tot leven en gooide het dekbed van me af. Oeh, dat is koud, dacht ik en greep weer naar het dekbed. Ik zat inmiddels rechtop in bed met het dekbed om me heen gewikkeld. Het licht in de gang floepte aan. Dat was Rox, mijn huisgenoot en tevens beste vriendin. Ik ken haar nu een jaar, allebij tweedejaars studenten. Ik gooide mijn benen uit bed en stond meteen in iets nats. “Verdomme, het heeft naar binnen geregent” mompelde ik en iets achterin mijn hoofd vond dat dat helemaal niet kon, maar het was te vroeg om daar naar de luisteren. Ik zocht de muur af naar een lichtknopje en vond die uiteindelijk. Ik knipte het licht aan en keek naar de grond. “Nee, het heeft niet naar binnen geregent” mompelde ik en raapte de fles water van de grond. Droogt wel weer op. Ik stond op en liep richting de deur. Ik moest drie keer aan de kruk trekken voordat de deur zich eindelijk overgaf. “De deur klemt” gooide ik de gang in. “Ik hoorde het ja” kwam er uit de badkamer. “Goedemorgen Rox” zei ik terwijl ik richting de kamer liep. “Morgen, Ax” kreeg ik terug. “Kan ik zo douche?” vroeg ik terwijl ik in mijn boxer op de bank neer plofte. “Ik wilde net gaan” en hoorde de badkamer deur op slot gaan. Ik zette de kleine beeldbuis tv aan. “Negenentwintig doden bij bomaanslag Ba...” ik zette hem meteen weer uit. Al dat geweld tegenwoordig. Ik stond op en liep naar de keuken. Haalde 2 pannentjes uit het kastje en zette ze op het vuur. Deed een klontje boter in de pannentjes en brak er een eitje in. Ondertussen pakte ik wat brood voor mezelf en wat Cola Light uit de koelkast. Een paar minuten later zat ik aan tafel een broodje ei te eten. Roxie kwam weer binnen lopen. “Ik heb een eitje voor je gebakken, staat nog op het fornuis.” Begon ik trots. De reactie was enthausiast: “Oh, lekker! Je bent een schat, maar dat wist je al he?” Ik knikte.

Met een handdoek om mijn middel kwam ik de badkamer weer uit en liep de kamer in. Op de tafel lag een briefje: Hey, ik ben al naar school. Zou jij op de terugweg even wat eten voor vanavond willen kopen? Roxxx. Natuurlijk ging ik eten halen! Ik liep mijn kamer in haalde een licht blauwe kapotte spijkerbroek uit de kast en een zwart overhemd. Ik liep naar de badkamer en begon met wax mijn haar ruig alle kanten op te zetten. Daarna met haarlak eroverheen om er voor te zorgen dat het de rest van de dag bleef zitten. Ik rende het appartement uit en begon aan mijn 6 verdiepingen afdaling in het gebouw. Eenmaal beneden liep ik rustig door de garage en zag van verre mijn baby-blauwe pick-up truck al staan. Tenminste, hij was ooit baby-blauw. Rex heet mijn pick-up. Een roestige Ford f-100 uit 1956. (zie onderaan) ik had altijd de droom om daar een mooie pick-up van te maken, maar dat lukte nooit zo goed. Hij reed nog amper en het licht was amateuristisch aan de motorkap en achterklep geplakt. Als het donker was moest ik uitstappen en elk lampje zelf aanklikken. Ik had ook geen sleutel meer maar startte de motor door 2 draden tegen elkaar te houden. Soms verveelde ik me zo dat ik ging tellen hoelang het duurde voordat hij startte. Als het warm was duurde het soms maar 8 seconde, maar in de winter duurde het soms wel 25 seconde. Met een hoop gekraak opende ik de deur en stapte in. Deze keer duurde het 18 seconden voordat het grote monster tot leven kwam. Met een zwarte rookwolk achter mij reed ik de garage uit. Ik reed over landweggetjes want over de snelweg ging ik maar niet met dit ding. De laatste keer dat ik over de snelweg ging was ik blij dat ik de 80 haalde toen plotseling de motorkap er vanaf vloog. Ik stopte zo snel ik kon en probeerde mijn motorkap te redden van de verdoemenis van de grote vrachtwagen die eraan kwam. Het was me gelukt en sindsdien ging ik nooit harder dan 60 kilometer per uur. Ik reed over een landweggetje en er zaten allemaal kuilen in de weg. Bij elke kuil hoorde ik vanalles rammelen en de achterbumper die met een kabaal op het wegdek terecht kwam.

Ik reed het parkeerterrein op en zocht een plaatsje voor Rex. Ik parkeerde hem tussen een grote BMW en een cabrio Mercedes in. Met een hoop gekraak vloog de deur weer open en ik stapte uit. Ik liep over de parkeerplaats het grote gebouw in. Het was een oud klassiek gebouw met grote zuilen en grote ramen. Ik liep door de klapdeuren de drukke gang van de school in. Mijn schooljaar was weer begonnen.

Rex:


Reacties zijn welkom, volgende hoofdstuk wordt geschreven door DarkSideXx

Zeer goed begin.
Paar kleine dingetjes om het verhaal wat leesbaarder te maken.
- Een gesproken tekst kun je het beste beginnen op een nieuwe regel.
- cijfers kun je het beste uitschrijven.
- en als laatste, gebruik zo nu en dan de enterknop. Je hebt nu best wel grote stukken zonder enter. En dat leest lastig. Probeer als je schrijft op de "rustpunten" in de tekst een enter te plaatsen. Vaak helpt het als je daarna je verhaal nog even doorleest.

Verder ziet het er best goed uit en leest het ook wel goed weg.
Ben benieuwd hoe jullie verder gaan.

Hoofdstuk 1, deel 2:

Ik zag hoe Axel aankwam zetten met zijn rammelbak en gromde luid door de zaal heen toen hij hem neerzette naast mijn Mercedes. Omdat ik zeker wist dat iedereen in de zaal nu naar mij staarde bleef ik stug het raam uitkijken naar Jolientje, de rammelbak van Axel die nu ook nog eens zijn spiegel kwijtraakte en uitgerekend in mijn auto viel. Ik gromde nog een keer en draaide me daarna snel om naar de docent die chagrijnig naar mij toe zat te kijken. ‘Sorry, meneer’ zei ik snel en schudde mijn hoofd. Tot het mij te binnenschoot dat als ik nu lekker lui in de les zat, Axel dus nu naar binnen moest komen rennen om zijn lessen te volgen. Hij was dus weer te laat, een perfect begin van zijn schooljaar, Ik zuchtte. Gelukkig maar dat hij niet bij mij in mijn lessen zit, dat had nooit goed gekomen. Toen mijn klas doodstil bezig was met een opstel schrijven, hoorde we een keiharde knal in de zaal naast ons. Ik mompelde zonder dat iemand het echt kon horen ‘Ja, hoor daar is ‘ie dan’. We hoorden een luid gejammer en daarna een harde stem. ‘En waar denk jij vandaan te komen, zo’n half uur nadat de les is begonnen’ ‘Ja, nou euhm.. kent u mijn auto? Dat ding dat bijna uit elkaar valt, ik ben wat euhm… delen kwijt geraakt en die moest ik ophalen en daarom ben ik dus zo laat’ zei Axel makkelijk. Ik rolde met mijn ogen, natuurlijk is hij wel zo slim dat hij zich hieruit weet te mompelen. Ik werd aangestoten door Elize, ik draaide me om en keek haar aan. ‘Is hij echt zijn onderdelen verloren?’ ‘Nee, hij is gewoon lui’ zei ik lachend terug. ‘Hij is alleen wel zijn spiegel net verloren, maar dat weet hij nog niet’, ik voelde een plannetje in mij opkomen.


Na een klein uurtje was mijn les klaar, ik stond op en pakte mijn spullen op een snel tempo. Zo kon ik de spiegel nog pakken voordat Axel ook maar in de buurt was gekomen van Jolientje. Ik dropte al mijn spullen op de achterbank en pakte de spiegel die ik in mijn achterbak stopte. Daarna besloot ik op de voorkap te gaan zitten van mijn auto en wachtte op Elize, Axel en Jay. Elize was de eerste die verscheen in de drukte van het gebouw. ‘Elies! Hier zo’ schreeuwde ik en zwaaide wild met mijn armen. ‘Hé! Professor McBride zocht je nog, hij wilde weten waarom je zo aan het grommen was in de les’ zei ze lachend. ‘Ja, jammer dan. Dat zal helaas moeten wachten tot de volgende les’ zei ik lachend en gaf haar een knuffel. ‘Ik moest even sprinten om Jolientje haar spiegel op te vangen en in mijn achterbak te stoppen, ben benieuwd hoe Ax erop reageert’ zei ik. ‘Alsof hij dat nog doorheeft, er is zoveel mis met dat misbaksel’ zei ze en ging naast mij op de voorkap zitten. Mijn auto was in tegenstelling tot Axel z’n wagen, modern, mooi gelakt en compleet met alle onderdelen. Maar ik heb hem wel zelf helemaal opgeknapt, ik kreeg een oude Mercedes van mijn ouders en heb hem verder zelf afgemaakt. Ik ben een aardige monteur, al zeg ik het zelf. Maar Axel wilt geen hulp van me, en ik heb het toch druk genoeg met mijn studie Journalistiek. ‘Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat jouw auto ook eens zo’n bak was’ zei Elize. ‘Nee, maar ik ben dan ook gewoon een goeie monteur. Ax is gewoon koppig en kan er niks van, hij moet nu zijn auto zelfs startten met twee draadjes, wist je dat al?’ zei ik lachend. Ze schoot in de lach ‘Dat meen je niet!’ ‘Jawel, ik meen het. Het is echt zielig, dan wil je hem helpen en dan begint hij te tieren dat hij het zelf wel kan. Ik heb het helpen opgegeven, elke keer als hij werkt aan Jolientje zit ik er met een krukje naast te kijken wat hij allemaal wel niet verkeerd doet. Het is leuker dan tv’ grinnikte ik duivels. Iemand schraapte zijn keel, ‘Hij heet Rex hoor’ kwam het corrigerend uit Axel z’n mond. ‘Alsof dat wat uitmaakt, ik dat misbaksel zoals ik wil hoor’ zei ik. ‘En daarbij komt Jolientje kan toch niet toppen aan mijn Mercedes-Benz CLK DTM AMG Cabrio, tenminste niet zolang je er mij niet aan laat werken’ zei ik. Hij gaf me een gemene blik. ‘REX, is mijn geweldig mooie wagentje. Hij betekend heel veel voor me, waag het niet hem nog een keer te beledigen’ ‘je kan zeggen wat je wilt Ax, hij is nog steeds even lelijk als toen je hem kocht, misschien zelfs lelijker’ zei Jay nu. Hij sloeg een arm om Axel heen en gaf hem een stoot met zijn vrije hand.

‘Zeker weten dat je daarin mee wilt rijden Jay?’ vroeg ik lachend. ‘Ik moet wel, Axel is mijn vriend. Een beetje vertrouwen moet ik toch wel in hem hebben’ grinnikte hij en stapte in. De hele wagen kraakte toen ook Axel op zijn plek achter het stuur ging zitten. ‘Vertrouwen okay, maar je leven riskeren voor vertrouwen lijkt mij wel heel ver gaan Jay’ zei Elize. We hoorden hoe Axel een geïrriteerd geluid maakte vanachter het stuur. Elize stapte bij mij in en ik startte de auto. ‘Zie jullie over een half uur!’ zei ik en zwaaide naar de jongens toen we wegreden van de parkeerplaats. ‘Moet ik je nog ergens anders even afzetten?’ vroeg ik aan Elize. Ze schudde haar hoofd. ‘Niet speciaal nee, maar we kunnen nog wel wat eten en drinken gaan halen bij de supermarkt. ‘Nee, Axel gaat dat doen. Maar, we kunnen wel even bij de snoepwinkel wat gaan halen. En ik vraag me nog steeds af hoe dat feest gaat werken, je weer hoe het appartement van mij en Axel eruit ziet.. Het is nog net geen krot’ zei ik. ‘Ach..alsof dat wat uitmaakt. Dat feest van Ariel afgelopen week was ook in een klein appartement’ zei Elize. Dus we reden even snel langs de snoepwinkel terug en toen we na drie kwartier uiteindelijk bij mijn appartement waren beland was er nog geen zicht in de garage van Axel’s Jolientje. ‘Zullen we ze gaan zoeken?’ vroeg ik, Elize schudde wild haar hoofd. ‘Nee, die zoeken het zelf maar lekker uit’ zei ze. ‘Maar ik vind het toch wel lullig als ze dat ding helemaal hierheen moeten duwen’ zei ik. ‘Jay is sterk genoeg hoor, maak je daar maar geen zorgen om’ ‘Ik maak me ook geen zorgen om Jay, maar Axel is net een plank, geen spiertje te bekennen bij die gast’ ‘Maar hij is wel graatmager’ zei Elize lachend. ‘Tja, al vraag ik me wel af hoe hij dat voor elkaar krijgt. Weet je wat hij drinkt bij zijn ontbijt?’ Elize schudde haar hoofd. ‘Cola’ zei ik en we schoten beide in de lach. ‘COLA LIGHT’ hoorde we opeens achter ons, maar het leek wel iemand z’n mond uit te komen als een harde zucht. We draaiden ons snel om, en daar zagen we inderdaad Jolientje geduwd worden door Jay en Axel. Jay had totaal geen moeite met het duwen en zweette maar een klein beetje, maar Axel zag eruit alsof hij zojuist de marathon had gelopen.. Nee, wacht maak daar een triatlon van.

‘Charmant hoor’ zei ik, ik probeerde mijn lach te onderdrukken, zonder succes. ‘Ja, lach maar’ hijgde Axel. Jolientje stond eindelijk op haar eigen plekje. ‘drie kwartier?’ vroeg Elize met haar wenkbrauwen omhoog. ‘Sneller dan de vorige keer’ protesteerde Axel’ ‘Volgende keer rijd ik met jouw mee, Rox’ zei Jay die al frisjes naast mij stond. ‘Is goed hoor’ knikte ik vriendelijk. ‘Oh..ja, Ax… Ik heb Jolientje haar spiegel nog in mijn achterbak liggen. En je weet wat dat betekend!’ zei ik. Hij stond opeens rechtop en sperde zijn ogen wijd open, ‘Jij komt mooi niet aan mijn wagen’ ‘Ik heb haar spiegel gevonden, dus ik mag hem er weer opzetten. Dat heb je zelf gezegd, als ik ooit iets vind van jouw wagen mag ik het er zelf weer opzetten’ zei ik slim. Hij keek me neergeslagen aan, ‘Gemeen..’ klonk het uit zijn mond. Ik lachte luid en pakte de spiegel uit mijn achterbak om er binnen al wat aanpassingen aan te maken. We liepen langzaam naar boven en stopte alle boodschappen rustig in de kasten. ‘Klaar voor het feest van vanavond?’ vroeg Axel, ‘Zekers’ zei ik lachend en vertrok even mijn kamer in…