Als de nacht van toen..
Geplaatst: 04 sep 2010 22:35
Ik wil hier gewoon eff wat kwijt, dus ik denk, dan doe ik dat maar!
Niet nu, niet morgen, het zal niet meer terug komen. Het was die ene keer mijn enige kans geweest en ik heb het laten schieten, uit voorzorgsmaatregelen.
Hoe vaak had ik mij die dagen erna wel voor mijn kop willen slaan?
Hij was daar geweest, net als ik, net als vele anderen, maar ons verhaal leek specialer.
We dronken wat, dansten wat, onder het mom van een gezellige avond.
Ik was niet alleen daar gekomen, maar ik was daar ook niet met hem.
Ik was met een ander, gewoon, zoals vrienden met elkaar gaan stappen, zo was ik daar met de ander.
Hij wilde die avond wat met mij drinken en de ander leek niet zo gediend van zijn aanwezigheid.
Wist ik veel..
Nee, dat is niet waar, ik wist het, ik wist het donders goed en toch!
De concurrentiestrijd die langzaam aan begon, de flirtende woordspelingen, de ene arm die de andere opvolgde en om mij heen werd geslagen.
Ik wist wel wat er gaande was, maar waande mij in hogere sferen, vereerd en gevleid door de aandacht, flirterig door de drank en vermoeid door het dansen.
Zo en nu en dan ontsnapte ik aan de twee, liep ik door de menigte op weg naar de toiletten, kreeg zo nu en dan speelse blikken van anderen wiens moed gesterkt werd door de drank.
Soms voelde ik mij ook moedig genoeg om met een van hen een kort gesprek aan te knopen, dat meestal nergens over ging.
Eenmaal terug waren de posities veranderd, nieuwe locatie: aan de bar.
Nog een shot, om mijn zelfvertrouwen een boost te geven.
Schudde na het doorslikken mijn hoofd, sterk, maar zoet.
Hij kwam naast me staan, maakte een compliment over mijn uiterlijk.
Ik glimlachte wat, maar wilde hem liever meteen een zoen geven.
De ander probeerde zo nu en dan wanhopig aandacht te krijgen, als een jehova die zijn voet tussen de deur zette, hopend op nog een bekeerd persoon.
Ik kon niet toe geven aan allebei, de ander was lief, als een broer voor me, gezellig als we wat gingen doen, maar het niveau bleef daarop.
Hij was anders, mooi, grappig, charmant, en de ogen.. ik ben meerdere malen verdronken in die ogen, die avond.
De ander zou mij thuis brengen, zo was de afspraak.. ik ben daar strak in.
Maar hij liep mee naar buiten, onderweg werd de ander gepasseerd door een kennis.
Hij hield me vast, geleund tegen zijn fiets, een innige omhelzing volgde.
Zo nu en dan wist zijn hand een plek te bereiken, waar ik steeds met mijn hand, de zijne probeerde af te poeieren.
Onze handen plots gestrengeld in elkanders. Het mocht niet eindigen, vond ik.
De ander zette de tocht door en zo werden wij ook gedwongen mee te lopen.
Voor het laatst deed hij een poging om met zijn lippen, de mijne te mogen bezegelen.
Maar standvast dat ik was, zelfs na een paar 0,4 cl vriendjes, negeerde die pogingen.
Het mocht niet, niet nu, misschien morgen…
De ander was terug, nam mij achterop en zette zijn voeten op de pedalen, hij wilde weg, weg van zijn ondergang. En ik moest weg, weg van dat, waar ik op dat moment het meest naar hunkerde.
Ik hunker nog steeds naar dat wat ik toen achter heb gelaten, maar nooit heb ik meer kunnen verdrinken in zijn ogen..
Niet nu, niet morgen, het zal niet meer terug komen. Het was die ene keer mijn enige kans geweest en ik heb het laten schieten, uit voorzorgsmaatregelen.
Hoe vaak had ik mij die dagen erna wel voor mijn kop willen slaan?
Hij was daar geweest, net als ik, net als vele anderen, maar ons verhaal leek specialer.
We dronken wat, dansten wat, onder het mom van een gezellige avond.
Ik was niet alleen daar gekomen, maar ik was daar ook niet met hem.
Ik was met een ander, gewoon, zoals vrienden met elkaar gaan stappen, zo was ik daar met de ander.
Hij wilde die avond wat met mij drinken en de ander leek niet zo gediend van zijn aanwezigheid.
Wist ik veel..
Nee, dat is niet waar, ik wist het, ik wist het donders goed en toch!
De concurrentiestrijd die langzaam aan begon, de flirtende woordspelingen, de ene arm die de andere opvolgde en om mij heen werd geslagen.
Ik wist wel wat er gaande was, maar waande mij in hogere sferen, vereerd en gevleid door de aandacht, flirterig door de drank en vermoeid door het dansen.
Zo en nu en dan ontsnapte ik aan de twee, liep ik door de menigte op weg naar de toiletten, kreeg zo nu en dan speelse blikken van anderen wiens moed gesterkt werd door de drank.
Soms voelde ik mij ook moedig genoeg om met een van hen een kort gesprek aan te knopen, dat meestal nergens over ging.
Eenmaal terug waren de posities veranderd, nieuwe locatie: aan de bar.
Nog een shot, om mijn zelfvertrouwen een boost te geven.
Schudde na het doorslikken mijn hoofd, sterk, maar zoet.
Hij kwam naast me staan, maakte een compliment over mijn uiterlijk.
Ik glimlachte wat, maar wilde hem liever meteen een zoen geven.
De ander probeerde zo nu en dan wanhopig aandacht te krijgen, als een jehova die zijn voet tussen de deur zette, hopend op nog een bekeerd persoon.
Ik kon niet toe geven aan allebei, de ander was lief, als een broer voor me, gezellig als we wat gingen doen, maar het niveau bleef daarop.
Hij was anders, mooi, grappig, charmant, en de ogen.. ik ben meerdere malen verdronken in die ogen, die avond.
De ander zou mij thuis brengen, zo was de afspraak.. ik ben daar strak in.
Maar hij liep mee naar buiten, onderweg werd de ander gepasseerd door een kennis.
Hij hield me vast, geleund tegen zijn fiets, een innige omhelzing volgde.
Zo nu en dan wist zijn hand een plek te bereiken, waar ik steeds met mijn hand, de zijne probeerde af te poeieren.
Onze handen plots gestrengeld in elkanders. Het mocht niet eindigen, vond ik.
De ander zette de tocht door en zo werden wij ook gedwongen mee te lopen.
Voor het laatst deed hij een poging om met zijn lippen, de mijne te mogen bezegelen.
Maar standvast dat ik was, zelfs na een paar 0,4 cl vriendjes, negeerde die pogingen.
Het mocht niet, niet nu, misschien morgen…
De ander was terug, nam mij achterop en zette zijn voeten op de pedalen, hij wilde weg, weg van zijn ondergang. En ik moest weg, weg van dat, waar ik op dat moment het meest naar hunkerde.
Ik hunker nog steeds naar dat wat ik toen achter heb gelaten, maar nooit heb ik meer kunnen verdrinken in zijn ogen..