Online Verhalen

Hee,

Ik was naar school aan het fietsen en was het eerste uur vrij. Achter mij kwamen twee bruin getinte jongens fietsen en toen bedacht ik het raarste van het raarste. Het gebeurde gelukkig niet, maar dit bracht mij wel op het idee om een geheel nieuw verhaal/tussendoortje te gaan schrijven. Het is echt een verhaal dat alle kanten op kan gaan. Ik zou zeggen, veel leesplezier ^^ (:

Flubby.

Proloog

Het was ochtend. Ik was vandaag het eerste uur vrij en was nu op weg naar school. Mijn weduwefiets kraakte elke keer weer als ik een wenteling had gemaakt met mijn trappers. Achter me hoorde ik twee bruin getinte jongens met elkaar in hun moedertaal praten. De ene jongen was klein van stuk. Hij had brede schouders. Ook had hij een gezicht dat wat weg had van een baby. De andere jongen leek wat ouder. Hij was ook een stuk langer en iets lichter getint dat die andere jongen. Ik wilde ze afschudden door sneller te gaan trappen, maar telkens als ik dat deed, deden zij precies hetzelfde. Mijn ogen werd groot van angst. Het voelde niet veilig, zeker niet nu we een straat insloegen waar bijna nooit iemand kwam. Langs beide kanten van de weg waren bomen en struiken te zien. De weg zelf bestond uit klinkers. Ik hoorde beide jongens naderen. De kleine jongen fietste rakelings langs mij heen. Hij ging staan en racete vervolgens de eerste de beste straat in. Er liep een rilling over mijn rug heen. De andere jongen ging naast mij fietsen. Angstig wierp ik blikken opzij. De jongen keek mij met een eigenaardige glimlach aan. Hij maakte een beweging met zijn handen, waardoor hij steeds dichter naar mij toe ging fietsen. Ik moest steeds verder naar rechts uitwijken tot mijn voorwiel in de goot langs de kant van de weg bleef steken en ik in de bosjes viel. Mijn fiets viel bovenop mij. Ik voelde mijn hart bonken in mijn keel. Dit voelde niet goed. De bruin getinte jongen was gestopt. Snel gooide hij zijn fiets neer en kwam op mij af gelopen. Ik wilde wegrennen, maar de jongen pakte mij bij mijn armen en sleepte mij verder het bosje in.

Hier een volgend deel (: Veel leesplezier ^^

Hoofdstuk 1

In mijn kleren zaten enkele scheuren. Mijn jas hadden ze in de sloot gegooid. Achter mijn jas was nog een schoen de sloot in gegaan. Tranen stonden in mijn ogen. Ik voelde me vies, koud en vernederd. Elke seconde liep er een rilling over mijn rug heen. Waarom moest ik het slachtoffer zijn? Verkracht, ik was verkracht. Vieze, vuile neger dat het was! Ik kon hem wel wurgen, maar ik zou hem wel nooit meer vinden.
Tijdens de verkrachting stribbelde ik nog tegen, waardoor ik een klap in mijn gezicht kreeg. Mijn wang was inmiddels blauw geworden. Ik hoopte dat het niet zou opvallen.
Gelukkig kwam er na een halve minuut een vrouw in een blauwe Mercedes langs. Ze heeft alles kunnen zien gebeuren, maar reed verder. Ik nam deze kans als ontsnapping. Ik schoot in mijn kleren en holde zo hard als ik kan bij deze nare plek vandaan. En nu was ik op school. Waar kon ik anders naar toe gaan? Als ik naar huis zou gaan, werd ik ondervraagt door mijn ouders. Op school was ik tenminste veilig. Inmiddels was toch al het derde uur begonnen en kon ik snel mijn gymkleren uit mijn kluisje halen om ze vervolgens aan te trekken. Ik besloot dat dit het beste was. Met een langzame beweging opende ik de hoofddeuren van de school. Het was stil in de gangen. Niemand zwierf er rond. Zelfs de leraren, die normaal gesproken patrouilleerden, waren in de verste verte niet te bekennen. De kluisjes waren om de hoek. Ik glipte tussen de deuropening door en ging die hoek om. Nee hè, er stond een conciërge die de gangen aan het vegen was. Ik dacht na. Hoe kwam ik langs de conciërge heen? Kruipen! Ja, dat was een goed idee. Ik bukte. Nu ik toch al vies was, kon de vloer me ook niets meer maken. Snel bewoog ik op handen en voeten langs de eerste rij met kluisjes. Nog een paar passen en ik had mijn eigen kluisje bereikt. Aan de andere kant van de rij kluisjes hoorde ik de conciërge fluiten. Ik had Freek altijd al een vreemde vogel gevonden. Op dit moment werd dat gevoel als maar erger. Ik maakte een kokhals beweging met mijn gezicht, terwijl ik de laatste pas naar mijn kluisje maakte. Pfieuw, ik was er. Ik mocht van geluk spreken dat ik het onderste kluisje van de rij kluisjes had. Ik hoefde niet op te staan, waardoor de conciërge mij hoogst waarschijnlijk niet op zou merken. 3 – negentien overslaan… 19 – naar links draaien. En open was het kluisje. Ik glimlachte zelfvoldaan. Snel griste ik mijn gymkleren uit mijn kluisje. De broek was grijs met aan de zijkanten de drie strepen van Adidas. Mijn shirt was grijs, donkergrijs om precies te zijn. Nu er toch niemand in de gangen was, kon ik me net zo goed hier omkleden. Zo makkelijk was ik op dit moment wel. Wie zou het verschil zien. Kleren met scheuren of een onderbroek? Ik gleed snel uit mijn broek en trok mijn Adidas gymbroek aan. Even keek ik om me heen of er niemand in de buurt was, voordat ik ook mijn shirt uit deed om mijn gymshirt aan de trekken. De vieze kleding stopte ik in mijn kluisje. Niemand zou ze hier kunnen vinden. Ik stond op en wilde weglopen toen ik gekuch achter mij hoorde.

Hey,
ik vind het wel een mooi geschreven verhaal, maar ik zou graag meer willen lezen over hoe de hoofdpersoon zich voelt. Verkracht worden is niet niks namelijk en ik vind zelf dat je daar een beetje overheen gaat..

Verder schrijf je erg beeldend en het leest lekker, dus dat zeker weten vast houden! =)
Ben benieuwd naar meer!

@ Cherry: Bedankt voor je reactie. Zou je misschien nog een voorbeeld kunnen geven van wat jij bedoelt met dat ik over het verkracht zijn heen schrijf. *shame* Trouwens, het volgende stuk is kort, maar ik wilde ook eigenlijk weten of hierin de gevoelens beter zijn beschreven.

“En waar zijn wij mee bezig?” Angstig keek ik in het gezicht van Freek, de conciërge.
“Ik – Ik ben de eerste drie uur vrij.” Ik beet op mijn leep, terwijl mijn blik zich nu op de grond vestigde.
“Je weet dat je dan in de aula hoort te zitten.” De conciërge keek mij met een woedend oog aan. Ik zuchtte en sjokte naar de aula toe. Hij hoefde zeker niet te weten hoe ik me voelde. Ik was verkracht in hemelsnaam. Terwijl ik naar de aula liep, balde ik kwaad een vuist. Misschien hield ik er wel een trauma aan over. Opnieuw rilde ik. Tranen schoten weer in mijn ogen. Ik kon ze niet tegenhouden. Bang was ik, bang dat het nogmaals zou gebeuren. Zouden ze bij mij op school zitten? In een flits keek ik om me heen. De enige die nog op de gang was, was de conciërge.

Leuk verhaal, ik wacht op een vervolg! Komen ze erachter? Word ze geholpen? ...

Hey..
Euhm een voorbeeld geven.. even denken.
Nou misschien kan je nog wat meer beschrijven over wat er nou in het hoofdpersonage omgaat,
bijvoorbeeld:
Ze voelde een knoop in haar maag van misselijkheid, de schaamte bij haar gedachten dat die twee alles met haar hebben gedaan wat zij voor haar achtiende, laat staan met twee tegelijk, niet voor mogelijk had kunnen houden. Ze voelde zich vies, als een vaatdoek dat kots, schijt en bloed had moeten opvegen en niet was schoongespoelt. Alsof zij haar ziel hadden vervuild, een plek dat onbereikbaar was voor alle zeep, shampoo en water wat ze zou willen gebruiken.

Nouja een beetje op die manier?

Ik vind dat je in het volgende stuk al wel beter hebt omschreven en de spanningsvraag: zouden ze hier op school zitten?
Dat is echt heel goed, ik ben benieuwd naar meer! ^^

Succes, Liefs

Ps: ik hoop dat je wat hebt aan mijn uitleg, leg eigenlijk niet zo vaak mensen wat uit ^^"