Online Verhalen

Mijn nieuwste verhaal, waarvan ik Hoofdstuk 1 - 3 enkele maanden geleden heb geschreven. Als het goed word beoordeeld, schrijf ik misschien verder





Proloog
Valerie was een forse, leuke, opgewekte aap. Sommige andere apen in de dierentuin waren bang van haar, maar de meesten waren blij dat ze er was. Het was erg lastig om te leven in een kooi als je weet dat er erg weinig ruimte is, men je aanstaart, en je er niets aan kan doen. Maar Valérie probeert hun vaak op te vrolijken. Meestal lukt dat ook, maar niet iedereen kan opgewekt blijven in deze barre omstandigheden. 3 jaar geleden stierf Orsomix, een prachtige jonge gorilla, zoon van Armoa en Kranon. Armoa kon dat niet aan en zo stierf zij ook. Kranon is sindsdien nooit meer de oude geweest. Maar als Valérie er niet was geweest, had Kranon ook zelfmoord gepleegd.

Hoofdstuk 1
De aap, Valérie, woonde zoals al verteld in een dierentuin. Maar in deze gevangenis wilde ze gewoon niet blijven. Dus, op een héél speciale dag, namelijk op de 45ste verjaardag van de dierentuin, brak ze uit haar kooi. Ze liep achteruit, helemaal tot aan het einde van de kooi, en riep een aap. "Hé, Kranon!" Kranon keek haar vragend aan. Valérie wenkte hem. Toen Kranon aarzelend op haar afkwam, wees ze naar het zichzelf. "Ik ga uitbreken." Kranon zweeg even maar knikte toen. "En ik wil dat jij me helpt." Hij knikte. "Kijk, ik ga een aanloop nemen en loop tegen de tralies." Kranon keek haar aan alsof Valérie gek was geworden. "Maar natuurlijk zal ik de tralies niet kunnen breken en zal ik sterven aan mijn verwondingen." Kranon zweeg. "Daarom wil ik dat jij me een duwtje geeft, zodat ik kan lopen." Ze wenkte hem om nog dichter bij haar te komen. Hij ging achter haar staan en Valérie begon af te tellen. "3 ..." Enkele apen keken op omdat ze het zo luid zei. "2 ..." De apen keken van Kranon naar Valerie, en toen naar de plek waar Valérie naar keek: De Traliesen. "1 ...." Toen hadden ze het door. "0! DUW ME NU!" De anderen wilden haar nog tegenhouden, maar Kranon duwde haar en ze vloog door de tralies.

*
Valérie had pijn. Overal. Maar ze glimlachte. Het was haar gelukt. "WHEEEEEEEE" riep iemand. Snel keek Valérie op. Voor haar stond een kleuter. Iederen gilde en de moeder van het kind snakte de peuter mee. Er was nu overal paniek en Valérie zag al enkele verzorgers op haar afkomen. Ze aarzelde geen moment en sprong op, keek nog even naar de menigte en de andere apen, en liep toen weg. Ze zag enkele verzorgers snel een reserve-tralies in plaats van de andere zetten. Valérie lette even niet op en botste tegen het podium waar de toespraak over het 45ste bestaan van de dierentuin werd gehouden. "Aie!" riep ze. Fijn, nu had ze ook al pijn aan haar neus. Ze sprong snel het podium op en wist dat iedereen haar nu kon zien en wist dat ze een gemakkelijk doelwit was voor verdovingspijltjes. Ze sprong snel van het podium en hoorde enkele pijlen achter haar neerploffen. Valérie liep snel langs de leeuwen, tijgers, schildpadden en andere beesten.

Ze keek de hele tijd om zich heen, en zag al vele mensen vertrappeld worden. Dat zag ze met pijn in haar hart. Maar ze mocht niet aarzelen. Niet nu het bijna gelukt was. Plots stond ze weer bij de andere apen. Toen wist ze dat ze verdwaals was. De apen keken haar aan. "Bevrijd ons...." hoorde ze hun zeggen. Maar ze schudde haar hoofd en wees vluchtig naar de verzorgers die achter haar zaten. "Maar ik kom terug." fluisterde ze. Ze wilde al weer weglopen, maar de apen namen haar vast. "Xaf kan ons bevrijden." Toen stond ze stil. "Xaf? Weet u waar die zich bevind?" De oude aap knikte. "In het park." Toen liep ze het bos uit.

Hoofdstuk 2
Valérie liep zo snel als ze kon naar de poort. Maar ze stopte plots, opeens, ineens, heel bruusk. Ze had iets verschrikkelijks gehoord, een korte, luide gil, alsof een enorm dier werd geslacht. Ze wist dat het van onder haar kwam. Meteen keek ze naar onderen, en zag daar het levenloze lijf van een oude man. En toen wist ze wat er gebeurt was. Ze had een man vertrappeld. Die was nu dood. Allemaal door haar. Valérie snikte. Ze was een moordenaarster. Dit hele plan liep in het honderd, dat wist ze. "Ik heb haar bijna!!!" Een zware stem onderbrak haar gedachten. Meteen sprong ze achteruit, en zag 100 - 200 meter verder een verzorger staan. Een pijl zoefde langs haar hoofd.

Ze sprong meteen achteruit, zichtbaar geschrokken. De verzorger kwam steeds dichterbij en wilde alweer een nieuw pijltje afvuren. Valérie liep sneller en sneller achteruit, zonder de poort te kunnen zien. Toen sprong ze achterwaarts en liep ze vooruit naar de poort. Valérie wist natuurlijk niet hoe ze een poort moest openmaken, dus sprong ze de lucht in, en probeerde over de poort te springen. Maar ze haperde met haar poot en kwam vast te zitten aan de poort. "Au!!!!" Riep ze verschrikt uit. Haar vlees werd gesneden door de punten van de poort. Ze brulde zo luid dat de volledige dierentuin haar kon horen. Alle vogels vlogen uit de bomen, de leeuwen en andere dieren werden onrustig ... Alle dieren van de dierentuin hadden elkaar beloofd dat ze iedereen van de dierentuin zouden helpen, mochten ze ooit gewond raken of vermoord worden door de verzorgers. De Ringstaartmaki's maakten een immens luid geluid, waardoor iedereen wist dat het tijd was om Valérie te redden. Valérie ondertussen raakte los van de poort en schreeuwde nog een laatste keer. Ze liep hinkelend van de poort naar een graspleintje. Daar zag ze een stenen muurtje en ze liep zo snel mogelijk naar het muurtje. Toen viel ze neer. Ze was té veel verzwakt.

De dieren ondertussen wilden allen uitbreken. Er klonken overal kreten en schreeuwen. De bazen van de dierentuin hadden alles besproken, 10 minuten lang. Valérie was al zeker 30 minuten vrij. Toen de mannen de schreeuwen hoorden wisten ze meteen wat ze moesten doen: De Wanhoops Beveiligings Laser Ding (DWBLD), dat enkel in de grootste noodgevallen mocht worden gebruikt. Ze lieten alle verzorgers de de mensen laten verdwijnen van bij de kooien, en drukten toen op de rode knop. "Ik hoopte dat dit nooit zou moeten gebeuren ..." Zei de grote baas nog. Toen drukte hij.

Meteen schoten er allemaal lasers op de traliesen, en toen een babyleeuwtje de laser aanraakte was hij direct dood. Alle traliesen waren nu beveiligd ... Op één stuk na. De reserve-traliesen van de apen waren vrij van lasers, en daar kon men ontsnappen ...

Geen tips, hints, vragen? Commentaar?

Hoofdstuk 3

Karnon, De Gouden Slang werd in 1960 gevangengenomen door ontdekkingsreizigers in een mayatempel. Hij verbleef eerst in de dierentuin T' Reptiel, maar werd in 1986 overgeplaatst naar Aapson, dezelfde dierentuin waar Valérie zou worden geboren. Toen in 2003 Valérie werd geboren, was Karnon volgens de mensen al ongeveer 40 a 60 jaar. Maar in werkelijkheid was Karnon een magische slang, dat al 200 jaren oud was. Hij was een mytisch wezen waar niemand iets van wist: Een Quardion Sirtemphus Serpentus, dat al zeker 3 miljoen jaar uitgestorven was. Maar drie gouden slangen bleven over: 2 in een oud mayageberg en 1 in een kleine oude mijn. De slangen uit de mayaberg gaven Karnon een leven: ze lieten hem na 100 jaar alleen, hij was opgevoed en wel. Na ongeveer 60 jaar rondzwerven werd hij gevangengenomen en overgeplaatst, tot hij in 2006 uitbrak uit zijn kooi, dat plots volledig was gesmolten ...

Op een dag zwierf de slang weer rond de dierentuin. Hij had zichzelf en alle dieren beloofd voor eeuwig te waken over de dierentuin, ook voor de kinderen en kleinkinderen ls de ouders/grootouders stierven. Hij passeerde weer het muurtje, dat zijn officiele uitkijkpost was geworden. Plots hoorde hij een onaards geschreeuw. Meteen keek hij om en zag een aap aan de poort hangen, vast aan zulke uitstekende toortsen. Hij kwam dichter en dichter, maar leek de aap niet te herkennen. Maar toen zag hij een klein litteken op de arm. En toen wist hij dat het Valérie was. Toen Valérie jaren geleden werd geboren, had ze een wonde opgelopen dat nooit meer was verdwenen. Hij wilde haar net te hulp schieten, toen ze van de poort sprong. Nee, eerder viel. Ze was geraakt door een verdovingspijltje. Hij zag haar strompelen naar de muur. Ze zou binnenkort flauwvallen. Meteen gleed hij op haar af.

Valérie was nog net bij bewustzijn toen ze Karnon zag. ‘Wie …” probeerde ze nog te vragen, maar Karnon onderbrak haar. ‘Het komt allemaal goed.’ Zei hij. Valérie lachte. Het klonk zὁ voorspelbaar … Maar ze wist dat het niet goed zou komen. Alleen de mysterieuze Xaf, de Levende Legende kon haar redden. Maar die bevond zich ergens ver weg, in een park. En ze twijfelde eraan of deze slang haar zou kunnen dragen …

Hoofdstuk 4

Valérie werd langzaam wakker. Ze voelde zich slecht, erg slecht. Ze had overal pijn. Langzaam aan trok ze zichzelf overeind. Toen keek ze om zich heen. Ze merkte nu pas op dat ze in een boom lag. Het was een oude, bijna dode boom, ongeveer het hoogste van allemaal. De takken waren op het puntje van de dood, klaar om van de boom te vallen. De plaats waar Valérie lag was ietsje dikker dan de andere delen, ongeveer op de plaats waar de stam stopte en de takken de bovenkant begonnen te vormen. Ergens op een ander stukje stond een grote gorilla. Hij had overal spieren, van zijn hoofd tot zijn benen. Hij was fors en lenig, gewoon dé superheld. Toen wist ze meteen wie het was. Het was de legende, de grootste der apen: Xafonus. Ze zag zijn gespierde lichaam en vond hem meteen dé droomman, net als een tiener en een idool.

Xafonus kwam meteen naar haar toe. “Gaat het een beetje?” Vroeg hij aarzelend. Valérie knikte verwondert en verbaast. Dat deze held haar had opgevangen, sterker nog, tegen haar praatte, dat was echt … Ze herinnerde zich niet dat Xaf zich ooit buiten zijn park had gewaagd, zelfs niet om een ontsnapte slang te redden toen die werd gevangen en gedood. En toch had deze moedige aap haar gered, terwijl hij haar ook had kunnen laten liggen … Xaf zag haar verbazing en lachte opgewekt. “Ik ben heus niet zo’n held als iedereen zegt hoor!” Hij liep naar haar toe en begon haar te onderzoeken, overal te kijken, op haar armen, benen en speciaal naar het litteken en de wonde die ze had opgelopen door de poort. Toen hij de wonde zag toonde hij een blik van afgrijzen. “Ai, dat moet pijn doen … Ik zal even Dafon roepen om je te verzorgen.” Valérie fronste haar wenkbrauwen. “Wie is Dafon?” vroeg ze voorzichtig, maar ze had er al meteen spijt van. Toen ze de woorden zei, trok een pijnscheut door haar lichaam. Xaf zag dat en nam haar meteen vast. “Rustig, je moet niet te veel praten.” Ze knikte. Dat was waar. Plots leek Xaf iets te herinneren. “Oja. Je vraag. Dafon is mijn persoonlijke apotheker.’ Valérie zag het al voor zich. Zo’n vriendelijke rustige aap dat altijd mensen uit de nood hielp, altijd weer wilde opscheppen over zijn Latijn en medicijnen kennis … Xaf onderbrak haar gedachten. “Maar Dafon is bijzonder.” Valérie keek hem vragend aan. Ze wilde bijna ‘Waarom?’ vragen, maar denkend aan de vorige keer dat ze iets zei zweeg ze maar. “Hij is … anders dan ons.” Hij aarzelde even, niet zeker of dit wel mocht verteld worden. “Hij is geen aap. Hij is een mens.” Xaf zei het kort en snel, en had het gevoel alsof hij zijn vriend en assistent had verraden. Valérie schreeuwde het uit. “Wat? EEN MENS? BEN JE HELEMAAL …” Meer kon ze niet zeggen, want haar arme stembanden hadden het begeven. Ze voelde een enorme pijnscheut door haar lichaam snijden, door het enorme geroep. Even dacht ze dat ze ging sterven. Toen hoopte ze dat ze zou sterven. Toen wist ze dat ze ging sterven.

Xaf zag dat het helemaal misging. De arme V. (Valérie) had zo hard met haar stembanden geschreeuwt dat enkele spieren en zenuwen waren geknapt, waardoor ze was flauwgevallen. Hij riep meteen Dafon erbij.

Hoofdstuk 5

Dafon onderzocht haar dagenlang. Hij was ongeveer dé perfecte dokter: Had altijd de goede medicijnen, wilde – zoals Valérie al verwachtte – altijd zijn meester helpen, kende alle medische dingen enzo, had altijd geduld, schepte nooit op … Dat was precies zo’n soort mensen waar Valérie een hekel aan had. Dafon wist dat. Hij had al vaak als spion in de dierentuin gewerkt, zogezegd als verzorger. Hij hield oprecht van dieren, en had er al vaak kunnen redden. Alle dieren van de dierentuin hielden van hem, en hij terug van hun. Alleen, in de dierentuin zag hij er anders uit, en had hij een andere naam aangenomen, dus waarschijnlijk zou geen enkele dierentuin bewoner hem herkennen.

Hoewel Dafon hield van Valérie, wist hij da hij niets meer kon doen. Valérie viel gewoon niet meer te redden. Alleen een wonder kon haar redden. Wat Dafon ook opmerkte, was het stervormige litteken. Dat was wel héél speciaal, net zoals Harry Zotter, euh, Harry Potter ook speciaal was door zijn bliksemtje. Hij besprak dat met Xaf, en vertelde er ook meteen bij dat ze niet meer te redden viel. Xaf kon het eerst niet geloven. “Is het echt waar?” Vroeg hij fluisterend. Dafon knikte. Het speet hem dat hij Valérie niet meer had kunnen redden, want hij wist dat Xafonus van alle dieren hield, en nog meer van Valérie. De afgelopen dagen had Xaf zelfs een speciaal gevoel voor Valérie gekregen, dat gewoon niet te verwoorden viel. Echte liefde was het nou ook weer niet, maar meer … Broeder-Zuster Liefde.

Hij bleef dagen ontroostbaar, hij wilde niet meer eten en drinken, tot Dafon hem ertoe dwong. Maar zelf toen at hij zelden zijn bord volledig leeg. Zijn borden lagen meestal nog halfvol, bekers bleven onaangeroerd, alles leek slechter te gaan … Tot HET plots gebeurde. Het wonder. Waardoor Xaf weer blij werd. En Dafon ook. Zijn meester was bijna al zijn spieren kwijt en was écht mager, maar dat zou niet lang meer duren …

Hoofdstuk 6

Valérie was bijna gestorven, haar beenderen waren zachter dan ooit, en ze had een hoofd dat bijna ontplofte ... Het ging met de dag slechter ... Tot er een wonder gebeurde:

Op een dag kwam de jonge papegaai Doctor Pao naar de boom. Deze vreemde, roodkleurige maar vriendelijke vogel was jarenlang in dienst geweest bij een bekend dokter, dat echt ieder mens en dier hielp. De dokter hield oprecht van zijn vogel, maar Pao was toch vanochtend ontsnapt. Hij zwierf al enkele uren rond, maar stopte toen bij de boom en vond het er best wel gezellig vinden. Hij zei steeds maar een vreemde zin die hij dikwijls hoorde van de dokter. Bijvoorbeeld: "Tegen buikpijn valt niet veel te doen. U kunt deze pilletjes nemen blablabla dan geneest u blablabla doei", maar Xaf schonk niet veel aandacht aan de vogel. Tot hij plots iets érg belangrijks hoorde. Hij was net zuhtend opgestaan om de boom uit te klimmen en even de schildpad van het meer te bezoeken, toen hij plots enkele opmerkelijke woorden hoorde.


Uw papegaai kan niet meer roepen door het harde gekrijs? daar heb ik een oplossing voor! blablabla

Xaf sperde meteen zijn oren open, maar hoorde net niet waarmee hij Valérie kon genezen. Meteen liep hij naar de papegaai en schudde hem door elkaar. "WAT zei je?" De papegaai bleef even stil maar praatte toen door. "U hebt pijn aan uw vinger? Dan is uw voet gebroken." Xaf keek de vreemde vogel even achterbaks aan, en bleef doorzagen, maar uiteindelijk gaf hij het op. Hij liet wel iedere dag en nacht Dafon bij de papegaai zitten om te horen wat het was.

Uiteindelijk, na twee dagen, kon Dafon weer slapen. Hij stormde richting Xaf en probeerde zijn zenuwen te onderdrukken. "Meester!" Riep hij, "De papegaai zei het weer!"