Solus
Geplaatst: 18 sep 2010 21:04
1.
Mijn hoofd stuiterde op de stenen vloer, ik voelde geen pijn meer, het enigste wat pijn deed was mijn hart dat kapot barstte. Woorden zoals ‘verongelukt’ dreunden door mijn hoofd en maakte alles kapot. Al mijn gedachtes over later. Het voelde alsof de wereld kapot ging aan mijn voeten. Ik schudde mijn hoofd en gilde, ik maakte rare, schokkerige bewegingen. Bezorgde hoofden keken me aan.
Braaksel kwam mijn mond uit, met mijn gegil erbij. ‘Vincent, doe iets, ze gaat kapot.’ Riep een geschrokken stem. ‘Laat haar.’ Een barse stem. ‘Laat haar uithuilen.’ ‘Dit is geen uithuilen meer, ze draait helemaal door.’
De rest hoorde ik niet meer. Ik drukte mijn handen op mijn oren en schreeuwde zo hard als ik kon. Het lukte me niet meer om logisch na te kunnen denken. Het kon niet meer, alles draaide rond. Het voelde alsof mijn hart uit elkaar scheurde. Ik schreeuwde nogmaals, zo hard als ik kon. ‘Sarah, stop. Alsjeblieft, stop.’ June trok mijn handen van mijn oren. Ik schreeuwde harder. June legde haar hand op mijn mond, waardoor mijn geschreeuw minder hard door de kamer galmde. Ik trappelde woest met mijn benen. ‘Kom tot jezelf.’ Judith kwam er bij staan en pakte mijn gezicht vast. Ik hijgde en keek in haar groenblauwe ogen, ze stonden verdrietig.
Tranen baanden zich een weg over haar wangen.
Ik schudde mijn hoofd. Het lachende gezicht van Mark stond op mijn netvlies. Hij had gezegd ‘tot morgen’. Woede en ongeloof stortte zich weer op mijn lichaam. Ik kreunde, het leek alsof iemand op mijn maag sloeg met een hamer. En toen begon ik weer te gillen. ‘Nu.’ Hoorde ik iemand zeggen. Ik voelde een prik in mijn arm, het deed pijn, maar het was niets vergeleken met de andere pijn die ik voelde. De kamer waar ik was vervaagde, en de pijn ook. Ik probeerde te schreeuwen, maar het lukte niet meer. Alles zakte weg en werd zwart.
Mijn hoofd stuiterde op de stenen vloer, ik voelde geen pijn meer, het enigste wat pijn deed was mijn hart dat kapot barstte. Woorden zoals ‘verongelukt’ dreunden door mijn hoofd en maakte alles kapot. Al mijn gedachtes over later. Het voelde alsof de wereld kapot ging aan mijn voeten. Ik schudde mijn hoofd en gilde, ik maakte rare, schokkerige bewegingen. Bezorgde hoofden keken me aan.
Braaksel kwam mijn mond uit, met mijn gegil erbij. ‘Vincent, doe iets, ze gaat kapot.’ Riep een geschrokken stem. ‘Laat haar.’ Een barse stem. ‘Laat haar uithuilen.’ ‘Dit is geen uithuilen meer, ze draait helemaal door.’
De rest hoorde ik niet meer. Ik drukte mijn handen op mijn oren en schreeuwde zo hard als ik kon. Het lukte me niet meer om logisch na te kunnen denken. Het kon niet meer, alles draaide rond. Het voelde alsof mijn hart uit elkaar scheurde. Ik schreeuwde nogmaals, zo hard als ik kon. ‘Sarah, stop. Alsjeblieft, stop.’ June trok mijn handen van mijn oren. Ik schreeuwde harder. June legde haar hand op mijn mond, waardoor mijn geschreeuw minder hard door de kamer galmde. Ik trappelde woest met mijn benen. ‘Kom tot jezelf.’ Judith kwam er bij staan en pakte mijn gezicht vast. Ik hijgde en keek in haar groenblauwe ogen, ze stonden verdrietig.
Tranen baanden zich een weg over haar wangen.
Ik schudde mijn hoofd. Het lachende gezicht van Mark stond op mijn netvlies. Hij had gezegd ‘tot morgen’. Woede en ongeloof stortte zich weer op mijn lichaam. Ik kreunde, het leek alsof iemand op mijn maag sloeg met een hamer. En toen begon ik weer te gillen. ‘Nu.’ Hoorde ik iemand zeggen. Ik voelde een prik in mijn arm, het deed pijn, maar het was niets vergeleken met de andere pijn die ik voelde. De kamer waar ik was vervaagde, en de pijn ook. Ik probeerde te schreeuwen, maar het lukte niet meer. Alles zakte weg en werd zwart.
