Online Verhalen

Hey.
Ik had zin om een FanFiction erbij te schrijven. En ben wel trots op dit resultaat (: Het gaat over 30 Seconds to mars&Pixie Lott. Oké, oké. Ook Ian Somerhalder komt aan bod <333
Veel leesplezier.
Xoxo.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Stralende ogen keken naar het podium, waar ik zometeen zou gaan verschijnen. Ik stond stijf van de zenuwen en haalde moeizaam adem. Voor zo’n groot publiek had ik nog nooit hoeven op te treden. Wat wil je ook als je het voorprogramma van één van de beroemdste bands van de wereld bent, van 30 seconds to mars! De band begon te spelen. Het was het teken dat ik het podium mocht betreden. Ik probeerde kalm te blijven, maar het wilde niet. De microfoon begon ik fijn te knijpen om de zenuwen tegen te gaan. Ik stapte trillend het podium op en keek het publiek aan.
“Hallo Michigan!” schreeuwde ik, terwijl ik naar midden holde. Nog even en ik kon beginnen met zingen. 1… 2… 3…
“what do you do when you're stuck, because the one that you love has pushed you away and you can't deal with the pain.” Ik keek glunderend het publiek in, aangezien ze uit volle borst meezongen. Ik wist niet wat mij overkwam.
“And now you're trying to fix me, mend what he did, I'll find the piece that i'm missing, but I still miss him I miss him, I'm missing him. Oh I miss him, I miss him I'm missng him.”
Ik begon zelfverzekerde te worden naarmate het lied vorderde.
“And you're sitting in the front row, wanna be first in line. Sitting by my window, giving me all your time. You could be my hero, if only i could let go. But his love has still hit me, like a broken arrow. Like a broken arrow.”
Ik begon over het podium te lopen, voelend hoe het publiek met mij aan het meeleven was.
“He's still phoning my place, that i can't turn down. He's still in my brain, when you're around.” Ik haalde adem, “and now you're trying too convince me, he wasn't worth it, but you can't complete me. It's the thought that he’s missing, I miss him, I'm missing him. Oh I miss him I miss him, I'm missing him.”
Ik begon met mijn hoofd te schudden voor het refrein.
“And you're sitting in the front row, wanna be first in line. Sitting by my window, giving me all your time. You could be my hero, if only i could let go. But his love has still hit me, like a broken arrow. Like a broken arrow.”
Nu kwam die verrekte uithaal, die nooit goed ging op het podium. Ik beet kort op mijn lip, haalde adem en ging zingen.
“What do you do…” De uithaal ging goed! “…when your hearts in two places, you feel great but you're torn inside. You feel love but you just can't embrace it, when you found the right one at the wrong time.”
Stralend glimlachte ik naar het publiek, maar mijn blik viel op een verlegen glimlachende man met zwart, halflang haar. Hij wierp mij een kushandje toe. Even verschenen er rode blosjes op mijn wangen tot ik opnieuw het refrein moest aanslaan.
“And you're sitting in the front row, wanna be first in line. Sitting by my window, giving me all your time. You could be my hero, if only i could let go. But his love has still hit me, like a broken arrow. Like a broken arrow.”
Na het nummer keek ik weer naar de plek waar de man had gestaan, maar hij was verdwenen. Ik trok een wenkbrauw op, maar verliet toen het podium om het podium aan de sensatie van de avond over te laten, 30 seconds to mars.
“Prachtig gezongen, Pixie.” Jared glimlachte naar mij, terwijl hij het podium af liep. Ik knikte vriendelijk, waarna ik haastig het podium verliet. Waar was die man heen gegaan? Waarom zo mysterieus? Ik wilde weten wat hij hier deed en waarom hij zo plotseling verdween. In een flits van een seconde voelde ik iets langs mijn rug gaan. Ik draaide mij om. Er ging een rilling door mijn lichaam heen van de schrik. Recht voor mij stond de man met het zwarte haar. Hoe was hij hier binnen gekomen? Er stond toch genoeg bewaking?
“W- wat doet u hier?” vroeg ik angstig met een Brits accent, die ook overduidelijk tijdens mijn optreden was te horen.

En een volgend stuk
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“Herken je me niet, Pixie?” Het ene oog van de man werd groter, terwijl het andere klein bleef. Even fronste hij verbaasd, maar glimlachte toen vriendelijk naar me.
“Nee.”
“Nee?”
“Nee, ik herken u werkelijk waar niet. Wie zou u dan moeten zijn?” De man kwam woedend met een hoge snelheid op mij af en greep mij stevig vast. Ik slaakte een gilletje, waarna ik voetstappen hoorde verschijnen. De man verdween als sneeuw voor de zon.
“Wat is er aan de hand Miss Lott?” vroeg een stevige, bruin gekleurde man aan mij. Hij droeg een zwart pak en had zijn haar gemillimeterd. Ik schudde mijn hoofd, waarna ik trillend onderuit tegen de muur op de grond zakte. Wat was die man? Hij had de snelheid van een hyena, de kracht van een bruine beer en het uiterlijk van een vampier uit The vampire diaries, waarvan ik alle afleveringen al duizend keer had gezien. De bodyguard verdween schouderophalend. Mijn ogen flitsten van links naar rechts uit angst voor de onbekende man. Hij zou toch niet terugkomen? Ik hoorde gestommel aan mijn rechterkant. Instinctief draaide ik mijn gezicht naar die richting en zag Jared om het hoekje verschijnen. Opgelucht slaakte ik een zucht.
“Je mist ons hele optreden. Er is nog plaats op de eerste rij.” Hij glimlachte, maar zag toen mijn angstige blik. “Wat is er aan de hand?”
Ik wierp een blik op de grond en sloot mijn ogen.
“Niets. Er is helemaal niets.” Ik keek met een gemaakte glimlacht in het gezicht van de leadzanger van 30 seconds to mars.
“Mooi. Ga je mee?” Hij stak zijn hand uit en hielp me overeind.
Ik hoorde dat er één of andere gitaarsolo was. Nu snapte ik ook waarom. Met trillende benen liep ik via een zijdeur naar de zaal, om vervolgens op de eerste rij te gaan zitten, op de plaats waar de onbekende, bovennatuurlijke man gezeten had. Uit angst van zijn terugkomst bleef ik opzij kijken. Ik kon nauwelijks van het prachtige optreden genieten.

Tipex Team FTW! We hebben weer eens iets te doen, haha.

Behalve dan dat ik de band 30 Seconds to Mars niet ken en Pixie Lott me maar heel vaag iets zegt, denk ik toch wel dat ik dit verhaal van commentaar kan voorzien.
Je zinsopbouw is prima, heb ik geen foutjes in kunnen ontdekken, behalve dit kleinigheidje:

Flubby schreef:
Voor zo’n groot publiek had ik nog nooit hoeven op te treden.

Ik zou 'had ik nog nooit op hoeven treden' gezegd hebben. Of 'hoeven optreden', maar dit klinkt om de een of andere reden niet zo lekker.

De verhaallijn met de mysterieuze man is wel interessant. Pas op dat het interessant blijft, want je bent niet de eerste die zoiets geschreven heeft. Een persoon die zegt dat de hoofdpersoon hem/haar zou moeten herinneren... Het komt vaker voor.

Bij het typen van de liedtekst werd je een beetje slordig. Let erop dat je aan het eind van een zin tussen aanhalingstekens altijd een komma krijgt als er nog wat achteraan komt. Dus: "Hallo Michigan," schreeuwde ik.
De zinnen altijd beginnen met een hoofdletter. Het Engelse "I" is altijd met een hoofdletter. Let in de liedtekst ook op de interpunctie.


Ga vooral door, hou het interessant! Succes.