De kamer
Geplaatst: 08 okt 2010 19:38
Vandaag moest ik Meneer Bakelmeirer's huis schoonmaken, hij is sinds kort overleden. Ik reed met mijn witte auto naar zijn huis. Toen ik voor de deur stond en de huissleutels pakte, voelde ik een sterke windvlaag. Alsof ik bijna geduwd werd. Toen ik eenmaal de deur opende, rook ik een muffe geur. Mijn voeten stonden op de houten vloer, de houten vloer kraakte. Ik deed de deur dicht, een harde klap dat galmde door het huis. Ik pakte mijn schoonmaak spullen, en voelde dat iemand aanwezig was.
,,Is daar iemand?'' vroeg ik en keek om me heen. Ik dacht, even bij mezelf, om even een muziekje aan te zetten. Ik liep naar de platenspeler, zocht een plaat uit van de Beatles en zette de plaat in de platenspeler. Heerlijke muziek. Ik maakte de houten keuken schoon, de woonkamer, badkamer, slaapkamer en studiekamer. Ik had alle kamers schoongemaakt, maar een kamer ontbrak. Een houten deur, voor de trap. Ik was nieuwsgierig, en probeerde het open te maken. De deur was op slot. Ik probeerde alle sleutels, van klein tot groot. Een sleutel werkte, een zwarte sleutel, met een soort klein diamantje in. De deur ging open. Ik ging de kamer in. De muziek stopte, alsof alles stil stond. Ik keek om me heen. Ik zag een rare portret, helemaal met bloed besmeurd. Ik maakte het portret schoon en zag een raar meisje met grote ogen en lang zwart haar met krullen. Ze had een soort porselein pop in haar handen. Het leek wel alsof ze naar me keek. Achter mij sloot de houten deur. Ik voelde een drukte in mijn longen. Het leek alsof ze uitbarstte. Ik probeerde mezelf te redden van de pijn. Het lukte niet, ik was zwak. Ik lag op de grond, helemaal bleek en mijn ogen stonden wijd open. Ik zag dat rare meisje, ze keek me aan met haar cirkelvormige ogen, bloederige ogen.
,,help....'' ik wou haar hand pakken, maar zij wou dat niet laten gebeuren. Ze liet haar porselein pop laten zien, die zwarte ogen had. Toen ik keek naar de ogen, was ik helemaal verstijfd. Ik deed mijn ogen, rustig......dicht en voelde alweer de sterke windvlaag.
Dat was het verhaal die ik aan mijn kinderen vertelde, kleinkinderen en achterkleinkinderen, en vele generaties verder. Ik noemde ook het verhaal, De kamer. En elke dag als ik met mijn zilveren wandelstok langs het huis loop, voel ik altijd die windvlaag, alsof het iets betekent, maar wat, weet ik niet. Het enigste wat ik weet is dat ik door de porselein pop breekbaar ben. Daarom noemen ze mij ook ''De porselein dame''.
Als dit nog kort is ga ik wel van deze one-shot een heel verhaal maken over haar achterkleinkind.
,,Is daar iemand?'' vroeg ik en keek om me heen. Ik dacht, even bij mezelf, om even een muziekje aan te zetten. Ik liep naar de platenspeler, zocht een plaat uit van de Beatles en zette de plaat in de platenspeler. Heerlijke muziek. Ik maakte de houten keuken schoon, de woonkamer, badkamer, slaapkamer en studiekamer. Ik had alle kamers schoongemaakt, maar een kamer ontbrak. Een houten deur, voor de trap. Ik was nieuwsgierig, en probeerde het open te maken. De deur was op slot. Ik probeerde alle sleutels, van klein tot groot. Een sleutel werkte, een zwarte sleutel, met een soort klein diamantje in. De deur ging open. Ik ging de kamer in. De muziek stopte, alsof alles stil stond. Ik keek om me heen. Ik zag een rare portret, helemaal met bloed besmeurd. Ik maakte het portret schoon en zag een raar meisje met grote ogen en lang zwart haar met krullen. Ze had een soort porselein pop in haar handen. Het leek wel alsof ze naar me keek. Achter mij sloot de houten deur. Ik voelde een drukte in mijn longen. Het leek alsof ze uitbarstte. Ik probeerde mezelf te redden van de pijn. Het lukte niet, ik was zwak. Ik lag op de grond, helemaal bleek en mijn ogen stonden wijd open. Ik zag dat rare meisje, ze keek me aan met haar cirkelvormige ogen, bloederige ogen.
,,help....'' ik wou haar hand pakken, maar zij wou dat niet laten gebeuren. Ze liet haar porselein pop laten zien, die zwarte ogen had. Toen ik keek naar de ogen, was ik helemaal verstijfd. Ik deed mijn ogen, rustig......dicht en voelde alweer de sterke windvlaag.
Dat was het verhaal die ik aan mijn kinderen vertelde, kleinkinderen en achterkleinkinderen, en vele generaties verder. Ik noemde ook het verhaal, De kamer. En elke dag als ik met mijn zilveren wandelstok langs het huis loop, voel ik altijd die windvlaag, alsof het iets betekent, maar wat, weet ik niet. Het enigste wat ik weet is dat ik door de porselein pop breekbaar ben. Daarom noemen ze mij ook ''De porselein dame''.
Als dit nog kort is ga ik wel van deze one-shot een heel verhaal maken over haar achterkleinkind.