Vrij zijn
Geplaatst: 11 okt 2010 17:55
Dit krijg je als je je een avond verveelt =) Mijn eerste one-shot, en ik ben er niet helemaal tevreden mee.
Maar ik had mijn zelf een uitdaging gegeven, van xYaartje had ik een liedje gekregen waarop ik mijn one-shot heb gebasseerd.
Dit keer het liedje Runaway- van The Corss
had het nog nooit gehoord vond het wel een super lief liedje =D
Ik ben van plan om hier een serie onshots van te maken.. dus hoop dat de volgende wat beter zijn.
Veel leesplezier!
------------------------------------------------------------------------------------------------
05-05-2154
Vrij zijn
Ik kon mijn haar langs mijn gezicht voelen waaien terwijl ik over het balkon staarde, de bruine lokken draaide in de wind, Maar mijn ogen fixeerde zich alleen op het pad. Het pad weg van mijn veilige thuis haven, naar de weide wereld. Een gevaarlijke wereld maar wel een wereld met hém erin. Ik had een besluit genomen, voor eens in mijn leven zou ik totaal het omgekeerde doen. Zou ik niet de dingen doen die van mij verwacht werden. Ik zou de veiligheid verlaten.
Zonder dat ik echt keek wat ik pakte, stopte ik mijn kleren in mijn tas. Als laatste legde ik een foto boven op. Mijn ouders en ik zelf stonden erop. We waren toen jonger geweest, ik was gelukkig geweest met ons warme gezinnetje, maar uiteindelijk groei je uit het nest zoals ze dat zeggen. Vast beraden pakte ik mijn tas, ik wierp nog een laatste blik op mijn kamer voor ik de deur dicht deed. Het enige wat ik achterliet was een kort briefje, voor mijn vader zou dat genoeg zijn. Hij zou mijn keuze begrijpen, hij had hem zelf ook al eens gemaakt ookal was het om andere redenen geweest.
Ik stapte in de auto, en duwde het gaspedaal rustig naar beneden. Weg was ik, de veiligheid was nu officieel achter mij. Hoe verder ik het pad af reed hoe meer ik in de wereld van nu terecht kwam, een wereld waar ik mijn hele leven voor was afgesloten.
Straten waren gebarsten, huizen waren kapot geschoten. Je zou denken dat ze nu verlaten zouden zijn, maar dat waren ze niet. De mensen konden nergens anders heen en dus bleven ze in de huizen wonen waar ze al zoveel leed hadden ondergaan. Ik draaide mijn ogen weg toen ik een meisje hupsend naast haar moeder zag lopen. Het was nog een kind, een kind die door deze verschrikkelijke oorlog haar been was verloren. En geen enkele goede medische hulp had gekregen om dat been te vervangen. Ik probeerde mijn ogen zoveel mogelijk op de weg te houden, de beelden om me probeerde ik uit te bannen, maar ik wist nu al zeker dat ze me in mijn dromen zouden najagen. Ik stopte uiteindelijk voor een hotelletje. Hotel Small Valley. De naam klonk lievelijk maar zodra ik dichterbij liep was het al duidelijk dat het alles behalve een onschuldig hotel was. Afgetuigde motoren stonden vlak voor het gebouw en zodra ik binnen liep overviel een walm van sigaren, alcohol en zweet mij. Ik voelde me plots heel kwetsbaar, terwijl de mannen in de lounge naar me staarde. Hun ogen duister en hongerig. Met mijn handen in elkaar en voor mijn borstkast liep ik langs ze heen. Mijn ogen schoten steeds paniekerig in het rond. Ik hoorde sommige fluisteren achter me terwijl er eentje luidkeels floot. Ik probeerde zijn woorden die hij daarna sprak te negeren.
'Hee popje, wat dacht je dat je mij vannacht komt vergezellen.' Een rilling liep over mijn rug, met snelle passen maakte ik me een weg naar de bali. Een jong meisje met een hoop make-up zat daarachter. haar zwart omringde ogen staarde verveelt naar me, terwijl haar vinger haar blonde haren omkrulde.
'Kan ik iets voor u doen?' ze deed niets eens de moeite om haar stem ook maar iets beleefd te laten klinken.
'ik... ik was op zoek naar Milan Grey,' begon ik nerveus, mijn ogen schoten nog steeds naar de mannen achter me.
Het meisje begon verveelt de naam in haar computer te type.
'Kamer 105,' Sprak ze uiteindelijk. Ik dankte haar snel en maakte me een weg naar de kamer.
'Hou het stil!' hoorde ik haar nog naroepen. Ik negeerde dat en werkte me een weg naar boven op zoek naar de kamer.
Daar was het.
105
Opgelucht liet ik een glimlach over mijn gezicht verspreidde, hier was ik dan eindelijk. Met trillende hand klopte ik op de deur. Wat nou als hij me zou wegsturen?
De deur werd nog bijna geen tel later open gedaan. Daar stond hij dan, in pak en al. Zijn wenkbrauwen trokken hoog boven zijn zonnebril op.
'Yara?' sprak hij verbaasd. Ik glimlachte weidt naar hem voor ik een stap naar binnen zette.
'Hee Milan,'
'Wat doe je hier?' Sprak hij terwijl zijn blik al naar mijn tas gericht was, ik nam aan dat hij zelf al een conclusie wist te trekken aangezien hij gelijk verder ging met praten.
'Nee, echt niet. ik bel nu je vader op.' Ik zag hem al naar de telefoon in de kamer lopen.
'Milan! je hebt me nog geeneens het woord gegeven.' gromde ik boos naar hem, waarom dacht hij uberhaupt dat hij deze beslissing voor mij kon maken.
Hij luisterde in iedergeval naar die woorden, met zijn armen over elkaar draaide hij zich naar mij toe.
Uit mijn mond kwam meteen een stortvloed van woorden.
'Voor een keer in mijn leven wil ik niet meer achter muren leven Milan, ik wil de wereld zien hoe hij is. Niet hoe mijn ouders hem voor mij maken! ik wil kunnen zien wat jij ziet, ik wil jou kunnen begrijpen.' begon ik terwijl ik mijn blik naar de grond bracht.
'Ik wil bij jou zijn, niet duizende kilometers verderop.' fluisterde ik uiteindelijk zachtjes. Zijn armen sloegen om mijn lichaam, meteen nestelde ik me er diep in.
'Alsjeblief, laat me vrij zijn.' Zijn grip versterkte iets om me heen, dat was antwoord genoeg.
Maar ik had mijn zelf een uitdaging gegeven, van xYaartje had ik een liedje gekregen waarop ik mijn one-shot heb gebasseerd.
Dit keer het liedje Runaway- van The Corss
had het nog nooit gehoord vond het wel een super lief liedje =D
Ik ben van plan om hier een serie onshots van te maken.. dus hoop dat de volgende wat beter zijn.
Veel leesplezier!
------------------------------------------------------------------------------------------------
05-05-2154
Vrij zijn
Ik kon mijn haar langs mijn gezicht voelen waaien terwijl ik over het balkon staarde, de bruine lokken draaide in de wind, Maar mijn ogen fixeerde zich alleen op het pad. Het pad weg van mijn veilige thuis haven, naar de weide wereld. Een gevaarlijke wereld maar wel een wereld met hém erin. Ik had een besluit genomen, voor eens in mijn leven zou ik totaal het omgekeerde doen. Zou ik niet de dingen doen die van mij verwacht werden. Ik zou de veiligheid verlaten.
Zonder dat ik echt keek wat ik pakte, stopte ik mijn kleren in mijn tas. Als laatste legde ik een foto boven op. Mijn ouders en ik zelf stonden erop. We waren toen jonger geweest, ik was gelukkig geweest met ons warme gezinnetje, maar uiteindelijk groei je uit het nest zoals ze dat zeggen. Vast beraden pakte ik mijn tas, ik wierp nog een laatste blik op mijn kamer voor ik de deur dicht deed. Het enige wat ik achterliet was een kort briefje, voor mijn vader zou dat genoeg zijn. Hij zou mijn keuze begrijpen, hij had hem zelf ook al eens gemaakt ookal was het om andere redenen geweest.
Ik stapte in de auto, en duwde het gaspedaal rustig naar beneden. Weg was ik, de veiligheid was nu officieel achter mij. Hoe verder ik het pad af reed hoe meer ik in de wereld van nu terecht kwam, een wereld waar ik mijn hele leven voor was afgesloten.
Straten waren gebarsten, huizen waren kapot geschoten. Je zou denken dat ze nu verlaten zouden zijn, maar dat waren ze niet. De mensen konden nergens anders heen en dus bleven ze in de huizen wonen waar ze al zoveel leed hadden ondergaan. Ik draaide mijn ogen weg toen ik een meisje hupsend naast haar moeder zag lopen. Het was nog een kind, een kind die door deze verschrikkelijke oorlog haar been was verloren. En geen enkele goede medische hulp had gekregen om dat been te vervangen. Ik probeerde mijn ogen zoveel mogelijk op de weg te houden, de beelden om me probeerde ik uit te bannen, maar ik wist nu al zeker dat ze me in mijn dromen zouden najagen. Ik stopte uiteindelijk voor een hotelletje. Hotel Small Valley. De naam klonk lievelijk maar zodra ik dichterbij liep was het al duidelijk dat het alles behalve een onschuldig hotel was. Afgetuigde motoren stonden vlak voor het gebouw en zodra ik binnen liep overviel een walm van sigaren, alcohol en zweet mij. Ik voelde me plots heel kwetsbaar, terwijl de mannen in de lounge naar me staarde. Hun ogen duister en hongerig. Met mijn handen in elkaar en voor mijn borstkast liep ik langs ze heen. Mijn ogen schoten steeds paniekerig in het rond. Ik hoorde sommige fluisteren achter me terwijl er eentje luidkeels floot. Ik probeerde zijn woorden die hij daarna sprak te negeren.
'Hee popje, wat dacht je dat je mij vannacht komt vergezellen.' Een rilling liep over mijn rug, met snelle passen maakte ik me een weg naar de bali. Een jong meisje met een hoop make-up zat daarachter. haar zwart omringde ogen staarde verveelt naar me, terwijl haar vinger haar blonde haren omkrulde.
'Kan ik iets voor u doen?' ze deed niets eens de moeite om haar stem ook maar iets beleefd te laten klinken.
'ik... ik was op zoek naar Milan Grey,' begon ik nerveus, mijn ogen schoten nog steeds naar de mannen achter me.
Het meisje begon verveelt de naam in haar computer te type.
'Kamer 105,' Sprak ze uiteindelijk. Ik dankte haar snel en maakte me een weg naar de kamer.
'Hou het stil!' hoorde ik haar nog naroepen. Ik negeerde dat en werkte me een weg naar boven op zoek naar de kamer.
Daar was het.
105
Opgelucht liet ik een glimlach over mijn gezicht verspreidde, hier was ik dan eindelijk. Met trillende hand klopte ik op de deur. Wat nou als hij me zou wegsturen?
De deur werd nog bijna geen tel later open gedaan. Daar stond hij dan, in pak en al. Zijn wenkbrauwen trokken hoog boven zijn zonnebril op.
'Yara?' sprak hij verbaasd. Ik glimlachte weidt naar hem voor ik een stap naar binnen zette.
'Hee Milan,'
'Wat doe je hier?' Sprak hij terwijl zijn blik al naar mijn tas gericht was, ik nam aan dat hij zelf al een conclusie wist te trekken aangezien hij gelijk verder ging met praten.
'Nee, echt niet. ik bel nu je vader op.' Ik zag hem al naar de telefoon in de kamer lopen.
'Milan! je hebt me nog geeneens het woord gegeven.' gromde ik boos naar hem, waarom dacht hij uberhaupt dat hij deze beslissing voor mij kon maken.
Hij luisterde in iedergeval naar die woorden, met zijn armen over elkaar draaide hij zich naar mij toe.
Uit mijn mond kwam meteen een stortvloed van woorden.
'Voor een keer in mijn leven wil ik niet meer achter muren leven Milan, ik wil de wereld zien hoe hij is. Niet hoe mijn ouders hem voor mij maken! ik wil kunnen zien wat jij ziet, ik wil jou kunnen begrijpen.' begon ik terwijl ik mijn blik naar de grond bracht.
'Ik wil bij jou zijn, niet duizende kilometers verderop.' fluisterde ik uiteindelijk zachtjes. Zijn armen sloegen om mijn lichaam, meteen nestelde ik me er diep in.
'Alsjeblief, laat me vrij zijn.' Zijn grip versterkte iets om me heen, dat was antwoord genoeg.
ik vond dit zelf een van mijn mindere stukken, omdat ik er een beetje het hoofddoel bij miste 
had het als een uitdaging gedaan xD