A thing called: Love.
Geplaatst: 18 okt 2010 19:03
Ik wist geen andere titel, dus dan maar... ja, dat. Het is echt redelijk kort, dit kwam in me op tijdens Natuurwetenschappen en ik moest het opschrijven, het stelt niet veel voor, ach ja, hier komt ie!
* Twee jongens.
------
‘Houd je echt van me?’ vroeg hij, hij zag er triest uit, alsof hij net had lopen huilen voor hij me wilde spreken. Misschien was dat ook al zo, ik bereidde me voor op het ergste: Wat had ik hem aangedaan? Zou hij het gedaan maken? Ik hield niet echt van dit soort gesprekken. Ik dacht na, een goed antwoord, dat moest ik hebben, iets wat ik goed kon formuleren, maar toen ik hem in zijn ogen keek, wist ik dat het menens was. Hij wilde me het nu. Niet over vijf minuten of over een tijdje, nu. Hij wist bijzonder goed dat ik het moeilijk had met mijn gevoelens uiten tegenover anderen. Het feit dat ik iemand in de ogen moest kijken of gewoon het bijzijn van een persoon maakte het al erg moeilijk.
‘Ik eh…’ Ik wilde de woorden zeggen, ja! Het lukte me niet, ik was te hard aan het piekeren, hij onderbrak het.
‘Jamie ik weet hoe moeilijk het is voor je en dat is verdomd schattig als je zo rood wordt en begint te struikelen over je woorden, maar zeg me voor deze ene keer dat je van me houdt…’ Hij was lief. Ik glimlachte en ik zou zweren dat ik hem hoorde giechelen.
‘Ja, ja! Ja, ik houd van je!’ Ik was zo opgelucht, zo verliefd, zo blij, ik kon wel huilen van geluk!
Hij glimlachte en ik deed hem na. Hij fluisterde iets, ik verstond het niet.
‘Wat zei je? Ik verstond het niet zo goed…’
‘Je bent een schat!’ Ik hoorde de vreugde in zijn stem, heel veel geluk, ‘Ik wil je wat vragen…’ zei hij nu serieus, zo serieus kende ik hem niet.
Hij stamelde, ‘W-w-wil je?’
‘Wil ik wat?’
‘Met me trouwen.’ Hij bloosde.
‘Ben je serieus?’
‘Altijd!’
Ik kon wel een gat in de lucht springen. NATUURLIJK WIL IK HET. Ik wist niet wat ik er van moest denken, vroeg hij het nou echt? Ik droomde toch niet? Ik kneep mezelf, nee, ik ben klaarwakker. Ik was gelukkig, echt gelukkig. Hij wilde samen met me oud worden, die gedachte deed me tranen in mijn ogen krijgen. Ik hield zo veel van hem. Hij was degene die me compleet maakte, dat gevoel als hij me kuste, de vlindertjes vlogen toen door heel mijn lichaam, ze fladderden door mijn aders, god! Ik voelde hoe een traan over mijn wang gleed, traag ging ze naar beneden, klaar om te vallen.
‘Hé, niet huilen, dat hoeft niet!’
‘Jawel, je bent altijd zo lief voor me, dat verdien ik niet.’
‘Jawel hoor! Dat verdien je zeker.’ Hij knuffelde me. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, zijn shirt werd bevochtigd door de zee van tranen die uit mijn ogen kwamen, het kwam allemaal zo opeens. Het was een heuse shock, eerst dacht ik dat hij het gedaan ging maken, maar dan… nee.
‘Ik houd van je.’
‘En ik van jou.’ Ik glimlachte, we staarden elkaar aan, we begonnen te lachen om niks. Lol om niks hebben was lang geleden.
Ik ben zo trots op mezelf dat ik nu kan zeggen: ‘Kijk, dat is mijn man!’
* Twee jongens.
------
‘Houd je echt van me?’ vroeg hij, hij zag er triest uit, alsof hij net had lopen huilen voor hij me wilde spreken. Misschien was dat ook al zo, ik bereidde me voor op het ergste: Wat had ik hem aangedaan? Zou hij het gedaan maken? Ik hield niet echt van dit soort gesprekken. Ik dacht na, een goed antwoord, dat moest ik hebben, iets wat ik goed kon formuleren, maar toen ik hem in zijn ogen keek, wist ik dat het menens was. Hij wilde me het nu. Niet over vijf minuten of over een tijdje, nu. Hij wist bijzonder goed dat ik het moeilijk had met mijn gevoelens uiten tegenover anderen. Het feit dat ik iemand in de ogen moest kijken of gewoon het bijzijn van een persoon maakte het al erg moeilijk.
‘Ik eh…’ Ik wilde de woorden zeggen, ja! Het lukte me niet, ik was te hard aan het piekeren, hij onderbrak het.
‘Jamie ik weet hoe moeilijk het is voor je en dat is verdomd schattig als je zo rood wordt en begint te struikelen over je woorden, maar zeg me voor deze ene keer dat je van me houdt…’ Hij was lief. Ik glimlachte en ik zou zweren dat ik hem hoorde giechelen.
‘Ja, ja! Ja, ik houd van je!’ Ik was zo opgelucht, zo verliefd, zo blij, ik kon wel huilen van geluk!
Hij glimlachte en ik deed hem na. Hij fluisterde iets, ik verstond het niet.
‘Wat zei je? Ik verstond het niet zo goed…’
‘Je bent een schat!’ Ik hoorde de vreugde in zijn stem, heel veel geluk, ‘Ik wil je wat vragen…’ zei hij nu serieus, zo serieus kende ik hem niet.
Hij stamelde, ‘W-w-wil je?’
‘Wil ik wat?’
‘Met me trouwen.’ Hij bloosde.
‘Ben je serieus?’
‘Altijd!’
Ik kon wel een gat in de lucht springen. NATUURLIJK WIL IK HET. Ik wist niet wat ik er van moest denken, vroeg hij het nou echt? Ik droomde toch niet? Ik kneep mezelf, nee, ik ben klaarwakker. Ik was gelukkig, echt gelukkig. Hij wilde samen met me oud worden, die gedachte deed me tranen in mijn ogen krijgen. Ik hield zo veel van hem. Hij was degene die me compleet maakte, dat gevoel als hij me kuste, de vlindertjes vlogen toen door heel mijn lichaam, ze fladderden door mijn aders, god! Ik voelde hoe een traan over mijn wang gleed, traag ging ze naar beneden, klaar om te vallen.
‘Hé, niet huilen, dat hoeft niet!’
‘Jawel, je bent altijd zo lief voor me, dat verdien ik niet.’
‘Jawel hoor! Dat verdien je zeker.’ Hij knuffelde me. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, zijn shirt werd bevochtigd door de zee van tranen die uit mijn ogen kwamen, het kwam allemaal zo opeens. Het was een heuse shock, eerst dacht ik dat hij het gedaan ging maken, maar dan… nee.
‘Ik houd van je.’
‘En ik van jou.’ Ik glimlachte, we staarden elkaar aan, we begonnen te lachen om niks. Lol om niks hebben was lang geleden.
Ik ben zo trots op mezelf dat ik nu kan zeggen: ‘Kijk, dat is mijn man!’
) Of wordt dit een langer verhaal. 