Online Verhalen

Het is donker en de muziek staat hard. De mensen dansen om ons heen. Pien schreeuwde iets in mijn oor, maar ik verstond er niks van. Ze wijs naar iets in de verte. Het zal wel over Geert of Anthony gaan. Ik grinnekte, ze is altijd in de weer met die twee. Ik zie Christy en Dionne bij Gijs staan. Ach ja, dat had ik wel kunnen verwachten. Joris loopt lang en vraagt waarom ik niet dans. O ja, das waar ook. Ik dans niet, ik kan dat niet. Ik heb twee linkervoeten. Ik duw mezelf tussen de mensen door en loop naar de bar. Terwijl ik ga zitten kijk ik naar mijn schoenen, ze glimmen in het licht van de lampen. Heel even leef ik in een zeepbel, in mijn eigen wereld. Alles lijkt een waas. Door mijn zeepbel heen ruik ik een geur. Ik kan je vertellen dat ik een erg gevoelige neus heb, ik ruik werkelijk alles. Zo nu dan ook, rook ik een lekkere mannenlucht. Langzaam werd de zeepbel kleiner, tot ik weer terug was op het feest, het galabal.Er werd getikt op mijn schouder. Ik negeerde het. Ik kon alleen denken aan hem. Waarom was hij hier niet? O ja, onderbouw gala, logisch. Iemand trok aan mijn arm, het zal Laura wel wezen. Het werd inmiddels wreed irietant. Ik gleed moeizaam van mijn kruk af en draaide me om. Daar stond hij, als de God van het Bal. Een zwarte spijkerbroek, een witte blouse en een stel nieuwe schoenen staken onder zijn broek vandaan. Zijn haar had geen gel, en het zat goed in vorm, het krulde mooi. Blauwe ogen keken mij vrolijk aan. Zijn lippen voormde een woord. Het was een simpele 'Hoi' gevolgd door zes andere woorden. ''Mag ik deze dans van u?'' Hij maakte een kleine buiging. Ik voelde mijn benen trillen, mijn keel zat dicht en mijn hart bonkte in mijn borstkas. Ik kon alleen maar zijn hand vast pakken en hem aanstaren. Ik merkte niet dat de muziek verandere. Hij pakte mij voorzichtig vast bij mijn heupen. Ik legde mijn armen om zijn nek. Langzaam wiege we heen en weer, maar niet op de maat van de muziek. Ik zei toch dat ik niet kon dansen? Zo stonden wij de hele avond. We leefde samen in een zeepbel. Plots stond hij stil en trok me door de mensenmassa heen. Hij nam een deur, en 'poef', daar stonden we buiten in de sneeuw . Of het koud was? Geen idee. Ik voelde het niet.

Toen ik beterkeek zag ik in een boom een potje hangen dat beplakt was met zwart papier. Hij haalde het van de boom af en gaf het aan mij. '' Kijk, dit potje bevat dezelfde lichtjes als jou ogen, die ik 4 jaar voor het eerst heb gezien. Ik laat ze nu aan jou zien, zodat jij je kan verplaatsen in mij, en je ziet hoe mooi en lief je bent. Hij draaide de deksel eraf. Tientallen vuurvliegjes vlogen de donkere hemel in. Ze danste om ons heen. Hij trok me naar hem toe. Voorzichtig kuste hij me teder op mijn lippen. We leefde in onze eigen zeepbel, alles om ons heen was een waas. De wereld bestond niet meer. Ik zuchte van geluk. '' Ik houd van je'' waren zijn laatste woorden. Toen werd ik wakker in zijn armen. Dromen komen uit, ..... ( Hier hoort de naam van een Speciale Jongen te staan..)

Fin

Even voor de duidelijkheid, dit ik een kort verhaal over een galabal, zoals ik het zou willen hebben. Reacties, commetaar en tips zijn altijd welkom! Bedankt voor het lezen! Dap5hne

Omygosh omygosh! Verder kun je je vervolg gewoon als reactie doen, anders word het een rommel op het forum Laat mij zoenen met jeweetwel

Okee! Dankjewel! Zal ik in vervolg doen

Ik heb je verhaal samengevoegd.
Graag je verhaal gewoon in hetzelde topic doorposten.
Dit kan door op de "Post Reply" knop te drukken.

Ook heb ik bij een post van je een quote weggehaald. Het is namelijk niet nodig de persoon boven je te quoten. Men begrijpt wel tegen wie je het hebt
Je zou ook @ naam persoon kunnen zetten.