Online Verhalen

Mijn eerste echte poging om mijn filmverhaal om te vormen tot een verhaal. Vandaar ook de naam "Wout R the story" i.p.v. "Wout R the Movie". Ik ondervind al een jaar hoe moeilijk het is om filmische gevoelens om te zetten in woorden. Sommige gevoelens zijn gewoon onbeschrijfbaar terwijl ze heel gemakkelijk in beeld gebracht kunnen worden. Maar dit maakt dit misschien ook wel als een uitdaging. Ik hoop dat ik jullie kan boeien en dat ik jullie kan overtuigen om de film ook te kijken (zie mijn profiel voor link naar mijn site).





Korte inhoud

De ontsnapping van een zware crimineel brengt jeugdherinneringen boven bij Wout R. Herinneringen die hij had geprobeerd te verdringen. Trachtend zijn jeugd te verwerken, probeert hij tegelijk de crimineel op te pakken. Oog om oog, tand om tand...?

Proloog

Een dik pak witte sneeuw bedekte het plattelandse landschap zodat het een wit tapijt vormde, dat in plaats van warm en knus aan te voelen, juist koud en nat was. Het was niet warm die dag, maar dat deerde mij op dat moment niet echt. Ik trok enkel mijn lange zwarte jas dicht om de koude te trotseren terwijl ik van het rechte pad afweek om zo de diepe sneeuw in te lopen. Mijn voeten kregen een ijskoude douche van gekristalliseerd water te verduren toen ik de eerste stap had gezet en zo een halve meter de grond in was gezakt. Langzaam trok ik mijn been weer uit de sneeuw en zette weer een stap vooruit. Ik herhaalde het patroon zodat ik achter mij een spoor van vernieling op het prachtige witte tapijt achterliet. Mijn inspanningen begonnen hun tol te eisen: mijn adem begon zwaarder te worden en verrijpte in de lucht, zodat er kleine ijskristallen aan mijn baardje bengelden. Ondanks dat ik niet voorbereid was op het weer, leek ik de koude toch te overwinnen. Een gevoel van intens geluk leek mij warm te houden, een gevoel van genot dat van binnenin kwam. Daardoor kon ik door blijven stappen ook al zakte ik elke pas een halve meter onder het oppervlak.
Een andere kracht die me staande hield, was de gedachte aan mijn broer. Alles wat ik in het leven gepresteerd had was dankzij hem, hij was de motor die mij draaiende hield. Ik wist dat hij mij niet kon horen en dat hij mij nooit zou kunnen antwoorden, maar toch voelde ik een extra kracht in me als ik aan hem dacht. Hij had zijn leven voor mij gegeven en alleen daarvoor was ik hem al mijn leven verschuldigd.
Ik had hem altijd mijn grote broer genoemd, hoewel we beide even oud waren. Mensen vonden het vreemd om te horen dat wij broers waren, omdat we zo verschillend waren. Misschien was de kracht van onze band wel dat we altijd op elkaar moesten steunen, omdat we niemand anders hadden en niemand anders wilden vertrouwen. Onze ouders hadden we nooit gekend.
De gedachte aan mijn broer stuwde mij voort. Ten langen leste draaide ik mij om en keek terug op het pad dat ik bewandeld had. In mijn opluchting dat ik terug op een bewandelbare weg was, zag ik over het hoofd dat ik geen enkel spoor had achtergelaten. Het witte tapijt leek onaangeroerd.

Leuk om nu heel het verhaal te kunnen lezen. Ik had de film een tijdje geleden al bekeken. Stak goed ineen vond ik, al duurde het wel even voor ik het snapte Ik ben dan ook geen filmexpert , maar het idee vond ik wel leuk.
Ik vind het ook interessant om de film te bekijken en daarna het verhaal erachter te lezen. In een film zie je nl. ook wel gevoelens, maar in beperkte mate en gedachten kom je meestal niet te weten. Eens controleren of ik je film wel juist geïnterpreteerd en gesnapt heb.

Mooi en een tikje mysterieus geschreven. Ik had de film natuurlijk voor het grootste gedeelte al gezien, dus ik weet hoe dit verhaal zal lopen. Zal het zeker volgen!

Eén dingetje: ik weet dat de hoofdpersoon een tiener is. 'Koude' is absoluut niet fout, sterker nog, het is prachtig taalgebruik. Alleen is het erg ouderwets en niet erg geloofwaardig uit de mond van deze hoofdpersoon. Wellicht is het ook wel dialect, zou kunnen.

Verder niets op of aan te merken! Lekker bezig.

Hoi Patrick,

Het is al een tijdje geleden dat je aan dit verhaal geschreven hebt maar hierbij alsnog een reactie van mij. Iemand die de film tot op heden nog niet gezien heeft. Dit kan positief zijn of negatief maar voor nu ga ik uit van positief omdat de film mijn mening over het verhaal nog niet kan beïnvloeden.

Als eerste valt het me op dat je regelmatig vergeet om komma's te plaatsen. Dit is iets kleins maar geeft wel even een adempauze bij het lezen.

k trok enkel mijn lange zwarte jas dicht om de koude te trotseren

Tussen lange en zwarte moet een komma. Het zijn beide bijvoeglijke naamwoorden wat dus betekent dat je er een komma tussen moet zetten om mensen een adempauze te gunnen.

Tevens beschrijf je dat er ijskristallen aan het baardje bengelen.Volgens mij moet dit bungelen zijn. Bengelen is mogelijk maar persoonlijk vind ik het geen mooi woord.
Ook ik struikel over het woordje 'koude'. Alsof er een woordje mist. De zin lijkt voor mij niet compleet maar wellicht is het inderdaad dialect zoals Artemiss aandraagt.

Het was niet warm die dag, maar dat deerde mij op dat moment niet echt.

Deze zin kwam op mij heel raar over. Je beschrijft dat er een dikke laag sneeuw ligt wat voor mij aangeeft dat het buiten koud is. Sneeuw blijft immers niet liggen wanneer het dooit. Het vriest dus en dat houd in dat het koud is. De zin is dus eigenlijk overbodig want het is niet meer dan logisch dat het koud is. Hij voegt niet echt iets toe.

Verder beschrijf je de omgeving en gedachten van de hoofdpersoon wel heel mooi maar dat ben ik ook wel van je gewend. Het zijn even wat kleine technische dingetjes die mij zo opvielen.
Wellicht ga ik je film nog even kijken. Of ga je verder posten met het verhaal? In dat geval is het kijken van de film voor mij nog niet goed

In elk geval: Succes.

Ik vind het een leuk verhaal al ken ik de film niet. Je schrijft erg fijn naar mijn mening al moet je de komma's niet meer vergeten in het vervolg

Het is erg mysterieus. En vraagt zeker om meer. Ik heb de film niet gezien, misschien dat ik dat alsnog zal gaan doen. Goed geschreven en in vergelijking met andere verhalen hier ook in goed Nederlands geschreven. Compliment!

Bedankt voor jullie reacties. Heb nog een stukje klaar voor jullie

-----------------

Het snerpende geluid van de wekker wekte mij uit mijn vreemde droom. Toen ik rechtop ging zitten in bed, zag ik nog steeds het witte tapijt van sneeuw voor mij. Na mijn voeten onder de deken te hebben uitgeslingerd, kroop ik kreunend mijn nest uit. De weg naar de badkamer voelde aan alsof mijn voeten weldegelijk door de sneeuw hadden gebaggerd en ik was blij toen ik uiteindelijk op het wollen tapijt stond. Ik bekeek mezelf in de spiegel en draaide mijn hoofd in verschillende richtingen. Met een zucht gooide ik wat water in mijn gezicht.

Ik had mijn ontbijt snel naar binnen gewerkt en was daarna meteen op pad gegaan. In tegenstelling tot mijn droom was buiten alles groen. Het was redelijk warm voor november en veel bladeren waren nog niet gevallen. Ik bekeek de lucht toen ik een eerste stap naar buiten zette. Het zag er ook niet naar uit dat het kouder zou gaan worden. Mijn horloge, die ik tevoorschijn toverde door mijn mouw op te stropen, gaf aan dat het tijd was er een beetje tempo achter te zetten. Ik wilde uiteraard niet te laat komen. Een auto had ik niet en de fiets die ik ooit bezat was allereerst mij veel te klein geworden en daarbij had ik die enkele jaren geleden volledig in prak gereden. Daardoor was ik genoodzaakt alles te voet te doen, maar dat deerde mij niet echt. Ik vond het wel fijn om rustig op mijn gemak te wandelen en een briesje wind door mijn haren te voelen blazen.
Mijn tocht zou vandaag niet ver zijn: na enkele minuten had ik mijn eindbestemming al bereikt. Ik drukte mijn vinger op de deurbel. De deur werd al snel opgedaan door een jonge vrouw met blonde haren. Ze glimlachte zenuwachtig en schudde mijn hand, die ik meteen naar voren had gestoken. Ik voelde een ring tegen mijn vingers aan duwen toen onze handen elkaar omsloten. Ze gebaarde mij om binnen te komen terwijl ze nerveus de straat afspeurde en de deur achter ons sloot. Ik volgde haar door de gang die enkel verlicht werd door een muurlamp. Ze opende voor mij de deur naar de woonkamer en bood me onmiddellijk de relaxte fauteuil aan in de hoek van de kamer. Ik ging zitten.
“Ik heb koffie gezet,” zei ze. “Melk en suiker?” Ze keek me nog steeds met een nerveus glimlachje aan.
“Doe maar zwart,” antwoordde ik ontspannen.
Ze verliet de kamer door een andere deur die kraakte toen die open en weer dicht ging. Ik nam me de tijd om de kamer in mij op te nemen. Twee grote boekenkasten namen het grootste deel van de kamer in en aan de andere muren hingen verschillende ingelijste foto’s en ingekaderde schilderijen. De wanden waren bekleed met een zacht witkleurig behangpapier. De krakende deur waarschuwde mij voor de terugkomst van de jongedame en ik hoorde haar naaldhakken op de houten vloer. Ze zette een wit kopje neer op de tafel waardoor de koffie er half overheen gutste. Haar eigen beker zette ze aan de andere kant van de eiken salontafel voordat ze de rode gordijnen dicht trok. Ze ging in op de bank tegenover mij zitten en nam een slok van haar koffie. Bij elke teug keek ze me aan over het kopje heen. Haar zee blauwe ogen staarden mij indringend aan en haar rode lippen omklemden bij elke slok de beker. Na enkele slokjes zette ze het kopje terug op de tafel, maar haar ogen bleven op mij gericht. Het maakte mij gedeeltelijk zenuwachtig: een mooie vrouw die mij steeds aankeek. Na een tijdje bewogen haar lippen toch.
“Wout R, toch?”
Ik knikte rustig, wetende wat de volgende vraag zou zijn.
“Waarom die R?” Het was een vraag die ik elke keer opnieuw kreeg.
“Mijn vorige naam beviel mij niet meer door gebeurtenissen uit het verleden. Ik moest mijn naam veranderen.”
Haar gezicht bleef me vragend aankijken. Ik slaakte een onhoorbare zucht.
“Ik ben een wout die Wout heet. De R is enkel een overblijfsel van mijn oude naam. Een echte achternaam heb ik niet meer.”
Ik zag aan haar dat ze het nog steeds niet helemaal begreep, maar ze leek op te geven en keek weg.
“Maar goed,” sprak ze. “De reden dat ik je heb laten komen…”
Ze stond op en pakte een van de ingelijste foto’s van de muur. Terwijl ze in mijn richting liep bekeek ze de foto zelf en veegde het stof er van af. Ze overhandigde de lijst aan mij en ging weer zitten. Ik nam de man in me op. Het leek alsof de vent met korte, wilde zwarte haren mij op zijn meest indringende manier probeerde aan te kijken.
“We zijn getrouwd,” zei de vrouw, niet wetende of ze blij moest zijn terwijl ze sprak.
Ik legde de foto naast het kopje voor me neer en knikte.
“Hij bedriegt u?” was mijn eerste conclusie.
“Nee.” Ze klonk zowel vastberaden als teleurgesteld tegelijk.
Ik bracht mijn vinger naar mijn mond, haar verhaal afwachtende.
Ze wees naar een andere foto op de muur, haar vinger trilde lichtjes.
“Ik was vorige week met ons zoontje van vijf hem gaan bezoeken op zijn werk, maar de receptioniste vertelde me dat hij vrij had genomen die dag.”
Bedenkelijk bekeek ze de ingelijste foto’s.
“Toen ik hem er ’s avonds mee confronteerde, ontkende hij het in alle toonaarden. Maar later die zelfde nacht hoorde ik hem een telefoontje plegen. Het was… mysterieus. Vreemd zelfs. Alsof hij iets aan het plannen was.”
Haar ogen waren waterig geworden.
“Dus u denkt dat uw man op een crimineel spoor beland is?”
Ze knikte vertwijfeld. Ik speelde nadenkend met mijn neus.

Wat ontzettend slecht van mij. Vraag ik om een nieuw stukje en laat ik het vervolgens ongelezen staan. Hierbij dan toch mijn reactie.

Net zoals in je vorige post zit dit deel over het algemeen goed in elkaar. Toch blijft het plaatsen van komma's iets wat lastig is want ook nu zag ik een paar vergeten komma's. Tussen twee bijvoeglijke naamwoorden moet altijd een komma komen te staan.

Na enkele teugen zette ze het kopje terug op de tafel,

Teugen zijn vrij grote slokken. In de context lijkt het erop dat ze kleine slokjes neemt. Ik zou het geen nippen willen noemen omdat je dit meer van alcoholische dranken doet. Een ander woord weet ik er ook zo snel niet voor.

Haar eigen beker zette ze aan de andere kant van de eikensalon tafel voordat ze de rode gordijnen dicht trok

.
Drinkt ze koffie uit een beker of ook uit een kopje/mok? Tevens is eiken salontafel los van elkaar geschreven. Oftewel eiken staat los van salon en salon staat weer vast aan tafel.

Ik speelde nadenkend met mijn neus.

Dit vind ik grappig. Hoe speel je precies met je neus? Ik weet wel dat je er nadenken overheen kunt wrijven of iets dergelijks maar bij spelen met je neus denk ik toch eerder aan hem plat duwen ofzo. Dingen die kinderen doen.

Ik nam me de tijd om de kamer in mij op te nemen.

Het woordje 'me' mag je weglaten. Dit voegt niets toe. Wellicht gebruiken jullie dit in België op deze manier? Het leest echter niet fijn.

Ze opende voor mij de deur naar de woonkamer en bood me onmiddellijk de relaxte fauteuil aan in de hoek van de kamer. Ik ging zitten

Van 'relaxte' zou ik 'comfortabele' maken. Persoonlijk vind ik dat netter staan. Relaxte klinkt als je hoofdpersoon nog echt een tiener is terwijl hij verder doet denken aan een jong volwassene.

Verder zit het allemaal weer goed in elkaar hoor. Heb je film nog steeds niet gezien en wacht daar ook maar mee totdat ik meer van je verhaal heb gelezen zodat ik er niet door beïnvloed wordt.

Succes!

Bepaalde woordkeuzes (relaxte, koude) zijn bewust gekozen. Later in het verhaal zullen jullie erachter komen waarom hij juist deze woorden gebruikt.
---

Zenuwachtig paradeerde ze door de woonkamer. Haar hakkenschoenen maakten een klikkend geluid op de parketvloer en braken de stilte die er gevallen was.
“Heb je kinderen?” vroeg ze.
“Twee,” antwoordde ik op haar vraag. “Een jongen en een meisje.”
Ze keek snel naar mijn vingers: “Getrouwd?”
“Nee,” was mijn antwoord. “Ik geloof niet in God en mijn ex-vrouw wilde niet trouwen voor de staat. Ik nam opnieuw een slok van mijn koffie.
“Zie je je kinderen vaak?”
Ik zuchtte door mijn neus en schudde mijn hoofd. “Ze zijn het land uit. Ik heb zelden contact met hen. Ze vinden het vreselijk om zonder mij op te groeien, maar mijn ex-vrouw wil geen contact meer hebben.“
Er ontstond traanvorming in de ogen van de vrouw en snikkend zei ze: “Ik ben bang dat mijn kinderen hetzelfde lot zullen ondergaan.”
“Dus u wilt dat ik u man probeer op het rechte pad te krijgen?” Ik dronk mijn kopje volledig leeg.
Ze knikte. “Als je dat voor me zou willen doen...” Toen begonnen de tranen te vloeien. Ik wist niet wat ik moest zeggen of doen en stond op.
“Ik zal doen wat ik kan,” zwoor ik. “Bedankt voor de koffie.”
“Nee, jij bedankt,” bracht ze snikkend uit. Ik hoorde het enkel in de verte, want ik had de voordeur al achter mij gesloten.

--------------------