Nachtmerries

[Cubiculum Nephilia]

Hoofdstuk 1

De eerste ontmoeting
Met een blik die niet veel goeds voorspelde, stapte Ingrid via de achterdeur het huis binnen. Ze was geïrriteerd en niet te min ook. Haar hele humeur verpest door een paar mensen. Althans, een paar, eerder het halve dorp. Waarom moesten mensen dan ook zo sloom doen als ze gingen winkelen? Serieus, alsof ze er liever niet zouden lopen. Doe dat dan ook niet!
Ingrid blies nog een stel volle longen leeg om kalmte te winnen. Helaas had het weinig effect. Ze werd er niet kalmer op en er al helemaal niet blijer van. Tot overmaat van ramp wist haar moeder haar humeur helemaal te verstieren, door met vragen te komen over wat er gekocht was en waarom ze zo boos keek.
‘Maakt het wat uit?’, reageerde Ingrid met een snauw. Als er iets erger was dan slome mensen, dan was het wel een Gestapoverhoor.
‘Doe niet gelijk zo lelijk’, antwoordde haar moeder verbouwereerd. ‘Ik toon enkel interesse.’
‘En ik heb geen interesse in jouw interesse.’ Nors liep Ingrid de woonkamer door en stiefelde snel de trap op voordat haar moeder verder zou gaan zeuren. Die zogenaamde interesse van haar kwam nogal te laat. Daar had ze jaren geleden mee moeten komen. Nu niet meer. Ingrid was die drang naar een moederdochter band ondertussen allang ontgroeit.
Ze ging regelrecht naar haar kamer, smeet de deur daarvan achter zich dicht en draaide het slot erop. Zo wilde ze verdere verstoringen voorkomen. Het enige wat ze nu nog wilde, was ontspannen. Lekker films kijken met het verstand op nul. Heerlijk. Als het goed was, dan had ze zelfs nog wel wat snacks in een lade liggen voor tijdens het vermaak.
Tevreden over haar eigen plan, schoof Ingrid haar bank in de juiste positie voor haar tv. Ze wist ook al precies welke films ze ging kijken. Die had ze namelijk net gekocht. Soepeltjes liet ze zich op haar bank vallen, waarna ze haar tas van de Free Recordshop leeg kiepte op de zitting naast haar. Verscheidene dvd’s vielen eruit, maar er was maar één box in speciaal waar ze op aasde. The ultimate Nightmare collection.
Die was pas net uit. Alle zeven films van A nightmare on Elmstreet, met haar favoriete slechterik; Freddy Krueger. Hoewel deel vijf en zes om te janken waren zo slecht gemaakt, bleef het altijd leuk om te zien hoe de slachter met de handschoen, tiener na tiener liet sterven. Ergens was het idee wel beangstigend natuurlijk, om te sterven in je droom en dan ook daadwerkelijk sterven. Niet dat je er iets van zou merken, tenzij het net zo pijnlijk zou voelen als wanneer het je in de werkelijkheid zou overkomen. Tja, zie daarvoor maar eens bewijs te krijgen. Tot dusverre is nog nooit iemand teruggekomen om het even te vertellen.
Na de box uit de hoes te hebben gehaald, keken twee onheilspellende ogen Ingrid aan. Het was het gezicht van Freddy uit deel zeven. Het deel waarin hij meer duister is en meer botstructuur toont. Daardoor lijkt hij minder menselijk dan in eerdere delen. Toch waren deel één tot en met drie de besten naar haar mening. Zelfs met gebrekkige special effects uit de jaren tachtig.
De ogen verder negerend, sloeg Ingrid de box open en drukte dvd één uit zijn houder. Ze zette haar tv aan, gevolgd door haar Playstation drie. Een moment wachtte ze op het piepje, waarna ze de disc in de lade kon schuiven. Ze zette het beeld op de juiste poort, zodat ze het menu van haar console te zien kreeg. Met één van de controllers selecteerde ze de film en drukte op afspelen. Verder zou het een kwestie zijn van goed gaan liggen en naar het scherm blijven kijken.

[Cubiculum Nephilia]

Nieuw stukje erbij!

Halverwege de vijfde film werd er op de deur geklopt. In eerste instantie hoorde Ingrid het niet, of ze wilde het niet horen. Zo heel boeiend was deel vijf namelijk niet. Er werd nogmaals geklopt, harder deze keer. Het klonk alsof de boodschap dringend was. Zelfs de klink ging naar beneden, maar hij schoot net zo hard weer omhoog zonder de deur te openen. Met een zucht zette ze de film op pauze.
‘Ja?’, vroeg Ingrid op verveelde toon.
‘Het eten staat klaar’, klonk het gebrom van de andere kant.
‘Ik kom eraan!’
Ze wachtte tot ze het bekende gestommel hoorde op de trap, voordat ze overeind kwam van haar bank. Ze had geen zin om haar vader direct te moeten zien. Zeker niet als hij zo klonk. Waarschijnlijk was het weer een rotdag geweest op werk, of haar moeder had verteld over de snauw. Dan zou ze het nog wel krijgen.
Morrend rekte Ingrid zich uit. Eigenlijk had ze ook helemaal geen trek. Nu zou ze aan tafel moeten zitten en iets moeten eten. Liever zou ze de films verder kijken. Met tegenzin deed ze haar slaapkamerdeur van het slot en slenterde naar beneden.
‘Wat eten we?’, riep ze vanuit de gang naar de eetkamer.
‘Witlof’, kwam het brommende antwoord van haar vader.
Ugh, witlof, smerig, dacht Ingrid bij haarzelf. Waarom witlof? Haar moeder wist toch dat ze dat niet at. Was dit een wraakactie voor de snauw vanmiddag? Zou nog best eens kunnen. Haar humeur betrok gelijk weer en met een zuur gezicht liep ze de woonkamer in verder naar de eetkamer.
‘Waarom nou weer witlof? Jullie weten dat ik dat niet lust’, mokte ze, terwijl ze plaats nam aan tafel.
‘Omdat wij wel witlof lusten. En jij gewoon moet eten wat de pot schaft’, zei haar vader en gaf haar een waarschuwende blik.
‘Er is zeker geen appelmoes?’ Ingrid probeerde haar stem zo neutraal mogelijk te maken.
‘Misschien in de voorraadkast’, antwoordde haar moeder. ‘Maar waarvoor heb je die nodig?’
‘Om de witlof erin te verzuipen.’ Er klonk een zucht in koor. Wie zou al eerste boos worden?
‘Dat is niet nodig’, reageerde haar moeder nog verrassend kalm. ‘Ik heb het deze keer niet gestoomd. Het is in de oven bereid, gerold in ham en overgoten met kaas. Je vindt het vast lekkerder zo.’
Kort trok Ingrid een wenkbrauw op, om op die manier te zeggen: “wat weet jij daar nou van?”. Ze sprak de woorden echter niet uit, want ze voelde de blik van haar vader branden. Dus zei ze enkel mat: ‘We zullen zien.’
Ze boog zich naar de pannen toe en begon op te scheppen. Eerst een stukje vlees, daarna twee aardappeltjes en als laatste wendde ze zich tot de groente van vandaag. Het lag in een ovenschaal en inderdaad er zat ook ham en kaas bij. De geur voorspelde echter niet veel goeds. Ingrid was er zeker van dat het net zo bitter zou smaken als altijd. Vooral die groene brei op de bodem maakte het zorgwekkend.
Met een zuinig gezichtje schepte ze één stronk op haar bord. Hoe kon ze dit het beste wegwerken zonder appelmoes? Even tuitte ze bedenkelijk haar lippen, sneed toen de witlof met garnering klein en prakte haar aardappels er doorheen. De neutrale smaak van die knolsoort zou toch wel helpen? Zo niet, dan had ze altijd nog het vlees om de smaak mee weg te werken.

[Cubiculum Nephilia]

We gaan gewoon verder...
_____________________________

Ingrid plofte terug neer op haar bank. Ze had haar slaapkamerdeur weer op slot gedraaid om te voorkomen dat iemand zomaar binnen zou kunnen komen. Nadat ze met de nodige moeite haar witlof had weggewerkt en de rest ook had opgegeten, was ze direct terug naar haar kamer gegaan. Ze had geen zin in een toetje. Eveneens had ze geen zin om haar vader aan te horen over zijn werkdag. Vaak praatte hij namelijk alsof hij een god op de werkvloer was. Hoe bedoel je last van arrogantie?
Om gedachten daaraan uit te bannen, drukte Ingrid gelijk weer op de startknop van haar controller. Haar beeldscherm kwam uit bevroren toestand en direct werd iemand door Freddy gedood. Op sadistische wijze was hij een model in spe in haar droom aan het overvoeden. Ingrid moet erom grinniken. Dat zou een mooie straf zijn voor ouders die hun kinderen forceren om hun bord leeg te eten. Ze kon het zo voor zich zien.
Met een grijns op haar gezicht geplakt, keek ze de film af. Elke moord was op zich goed uitgekiend. Het enige wat aan de film schortte was goed acteerwerk, een beter verhaallijn en de special effects. Alleen Freddy bleef redelijk consistent door alle films heen. Met name qua uiterlijk; verbrand lichaam, groenrood gestreepte trui, een vieze bruine hoed en zijn handelsmerk; de handschoen met vier messen. Het enige wat was veranderd aan Freddy door de films heen, was dat hij meer de hoofdrol kreeg. Hij had meer tekst gekregen. Niet altijd de beste tekst, maar het maakte Freddy zelf er niet minder op.
Geboeid door Freddy zelf, stopte Ingrid snel de volgende film erin. Ze wist dat deze zelfs nog slechter was qua verhaallijn en acteerwerk, maar toch was het verhaal in zijn geheel, van alle zes de delen sterk. Deel zes was misschien de slechtste, maar bevatte wel cruciale informatie over haar favoriete filmschurk.
Deel zeven was meer een extra traktatie voor elke Freddy fan. Het idee dat hij werkelijk zou bestaan en de werkelijkheid in zou kruipen. Hierin was het uiterlijk wel iets veranderd. Hij leek minder verbrand, maar qua gedrag wel meer sadistisch in vergelijking met deel vier tot en met zes. Ook zijn handschoen was daarin anders. Meer organisch zoals het werd omschreven.
Dat was het enige minpunt aan deel zeven, Freddy zijn uiterlijk. Verder stak het verhaal goed in elkaar en op wat bijrolletjes na was het ook weer een genot om naar te kijken. De psychologie die erachter zat, achter elk deel trouwens, was heel goed vertolkt.

[Saskjezwaard]

Oeeh, ik krijg ergens een naar voorgevoel Wat is het weer goed geschreven, vooral de witlof. Hou je er zelf ook niet van:) Ik kom er net achter dat je dit verhaal hebt geschreven en volg het nu trouw

Althans, een paar, eerder het halve dorp.

Althans betekent tenminste (even opgezocht). Staat hier niet zo goed

Verder geen foutjes natuurlijk Ik ben echt heel benieuwd wat er gaat gebeuren, zoals ik al zei ik heb een naar voorgevoel...

[Cubiculum Nephilia]

Leuk om te weten dat ik toch één lezer heb. En dat van die althans... Ik denk dat dat persoonlijke smaak is, want als ik mijn verhaal hardop lees, dan staat het er naar mijn oren juist goed. Misschien dat anderen hun mening daarover willen delen?
____________________________________________________________

Tegen de tijd dat Ingrid haar Playstation en tv uitzette, had ze alle zeven delen bekeken, en was het onderhand half twaalf. Ze gaapte even en rekte zich lui uit. Haar hoofd voelde zwaar aan. Tijd om naar bed te gaan. Ergens had ze geen zin om te gaan slapen. Niet vanwege de films, maar eerder omdat ze morgen weer naar school moest. Daar zag ze echt tegenop. Gelukkig zou ze maar een halve dag hebben, net als vandaag.
Rustig kleedde Ingrid zich om, poetste haar tanden in de badkamer, ging nog even naar de wc en dook vervolgens onder haar donsdeken. Ze controleerde haar wekker of die op de juiste tijd stond. Toen dit het geval bleek, draaide ze zich op haar rechterzij en sloot haar ogen.

Ingrid opende haar ogen. Ze voelde zich wat duf. Misschien toch niet zolang achter elkaar film kijken in het vervolg. Even keek ze naar haar wekker, want ze had het alarm niet gehoord. Ze zou zich toch niet verslapen hebben? Tot haar opluchting gaven de rode cijfers aan dat het pas kwart voor zes was. Ze had nog een kwartiertje tot dat irritante piepding zou aankondigen dat het tijd was om eruit te komen.
Tevreden bleef Ingrid onder de haar deken liggen. Het was nog zo lekker warm in bed. Het zou zonde zijn om die aangename temperatuur te vroeg te verlaten. Enkel moest ze niet weer in slaap vallen. Als ze een hazenslaapje zou ervaren, dan zou ze daarna nog vermoeider zijn dan dat ze zich al voelde.
Het kwartiertje leek helaas snel voorbij te gaan, want voor Ingrid haar gevoel waren er pas vijf minuten voorbij toen de wekker al afging. Een snerpend geluid wat zich herhaalde op het ritme van iemand met een versnelde hartslag, vulde de kamer. Gelijk drukte ze het uit en een vervelende stilte daalde neer.
Snel stapte Ingrid haar bed uit en zette haar stereo aan om de stilte te verdrijven. Het was niet dat ze bang was voor stiltes, maar het zorgde om de één of andere vage reden voor een ongemakkelijk gevoel. Muziek, of gewoon geluid in het algemeen, stelde haar meer op haar gemak. Het was een teken van leven. Al kon ze best soms van stilte genieten. Dat kwam echter alleen voor als ze ging mediteren.
Terwijl ze haar heupen bewoog op de maat van de muziek, trok Ingrid haar klerenkast open. Ze liet haar blik glijden over alle kleuren en besloot uiteindelijk om een bordeauxrode broek te pakken, met een oranje vest waaronder ze een zwart shirtje zou dragen. Na zich te hebben aangekleed, trok ze haar zwarte sportschoenen aan en verliet haar kamer.
Beneden in de keuken verbaasde ze zich over de afwezigheid van haar moeder. Zou zij zich soms hebben verslapen? Vaak was haar moeder namelijk eerder dan Ingrid al op en bezig. Nu was het nog stil op de begane grond. Het zal wel. Rustig maakte ze ontbijt klaar en terwijl haar havermout in de magnetron warm stond te worden, haalde Ingrid de krant uit de brievenbus.
Tijdens het naar binnen werken van de pap, las ze enkele artikelen, maar geen één drong echt tot haar door. Het was meer alsof haar ogen de letters wel lazen, alleen niks opsloegen in het geheugen. Zuchtend schudde Ingrid haar hoofd om zich meer wakker te krijgen. Het had echter geen effect, de teksten bleven niet hangen. Daarom vouwde ze de krant weer dicht. Dan maar een bus eerder dan normaal pakken, bedacht ze zich.

[Cubiculum Nephilia]

Ingrid stond op van de keukentafel en liep naar de voordeur. Zonder haar jas te pakken, deed ze de deur open, stapte naar buiten en trok de deur weer achter zich dicht. In de koelte van de ochtend liep ze richting de bushalte. Kennelijk had ze geluk, want ze stond er nog maar net toen de bus al kwam aanrijden. Het metalen gevaarte stopte netjes bij de halte. De deuren werden geopend en Ingrid stapte naar binnen.
Ze groette de buschauffeur netjes met een “goedemorgen”, waarop ze een vriendelijke “goedemorgen” terugkreeg plus knipoog, en liep verder de bus in. De deuren sloten zich, maar in plaats van te gaan zitten, bleef Ingrid prompt staan. Dit klopte niet. Ze had geen kaart of iets aan de chauffeur laten zien. Daarbij had ze niet eens haar boekentas bij zich. Was ze zo in de war? Gelijk draaide ze zich om.
‘Chauffeur’, begon ze, maar hield op toen ze zag dat de chauffeur in het gangpad stond. Dat terwijl de bus toch echt reed.
‘Ik droom’, mompelde ze. Nu pas kreeg ze het door. Dit was een droom. Tegelijk met dat besef kreeg ze er een kijkpunt bij, als derde persoon. Ze zag zichzelf in het gangpad staan met de chauffeur, terwijl de bus zonder bestuurder doorreed. Toen de man naar voren begon te rennen, liet ze zich vanuit derde persoon wakker worden.
Haar ogen vlogen open en Ingrid keek naar het witte plafond van haar kamer. Dat was realistisch en heel vreemd, bedacht ze zich. Gelukkig was ze nu wakker. Wakker en veilig. Echter, toen ze overeind wilde komen, voelde ze een onverklaarbare druk op haar lichaam. Ze kon niets bewegen en leek wel verlamd. Een angstgevoel borrelde in haar op. Wat was dit? Zat er soms een belangrijke zenuw bekneld? Ze opende haar mond om haar ouders te roepen, maar er kwam geen geluid uit haar keel zetten. Hoe kon dat?
Ingrid haar hartslag versnelde zich door de paniek die haar nu echt begon te overspoelen. Ook drong ineens een geluid tot haar door, wat haar angst enkel versterkte. Het geluid van de voordeur die opensloeg, gevolgd door snelle voetstappen op de trap. Inbrekers?! Nee, zei een klein stemmetje achterin haar hoofd. Dit moest ze toch herkennen. Dit was als die nachtmerrie uit haar kindertijd. Ze sliep nog steeds! Dit was een droom in een droom situatie. Ze moest wakker worden. En wel nu!
Haar deur vloog open

[Vivian]

Ik weet niet zo goed hoe ik moet quoten, dus dat laat ik maar even achterwege
De volgende zin in je verhaal viel me op.
'Althans, een paar, eerder het halve dorp.'
En omdat ik zag dat er al eerder iemand op gereageerd had, besloot ik toch mijn mening te geven.
Het woord 'althans' is in mijn ogen niet zoveel mis mee. Het is de opbouw van de zin die niet lekker weg leest.
Wat ik zou doen als ik jou was, ik zou deze zin en de vorige zin samenvoegen tot één geheel.

'Haar hele humeur verpest door een paar mensen. Althans, een paar, eerder het halve dorp.'

Haar hele humeur verpest door een paar mensen. Het halve dorp zelfs!

Of zoiets ...

Ik hoop dat ik je heb kunnen helpen
Uiteraard is het jouw verhaal, en het is leuk om te lezen!

[Requiem]

Ik weet niet of je nog hieraan gaat schrijven maar ik vind hem heel leuk geschreven, en wil dolgraag weten wat er nou in die deuropening staat.

Goede beschrijvingen, eigenlijk heb ik niks aan te merken behalve dat je gemeen bent door op het leuke moment te stoppen. ^^

Oh ja, en die althans-zin.
Suggestie:
Althans, een paar? Eerder het halve dorp! Uitroepteken kan eventueel een punt worden. ;P