Online Verhalen

Het verhaal gaat over twee moeders, Elise en Anneke, waarvan hun kind wordt ontvoerd. Elise is met haar 3 jarige zoon en 7 jarige dochter in de dierentuin, Anneke is met haar 4 en 8 jarige dochter in de dierentuin. De eerste moeder was zo bezig met haar dochter dat ze haar 3 jarige zoon uit het oog verloor en kwijtraakte. De andere moeder raakte haar 4 jarige dochter kwijt in het restaurant waar ze waren voor wat drinken en eten.

Elise vertelde later 'was zo bezig met mijn dochter die weer eens vervelend was, dat ik mijn zoon uit het oog verloor. Toen ik keek waar hij stond was ie weg, natuurlijk overal rondkijken en zoeken, maar nergens. In paniek riep ik om hulp, een gezin kwam helpen maar nergens. Ik had hem echt duidelijk gezegd dat ie bij mij moest blijven, en normaal luistert hij goed. Ben ik nu een slechte moeder, is mijn fout dat ie weg is, onzekerheid en verdriet gaan door mij heen. Snel ben ik naar de ingang gegaan, en hem laten oproepen en mensen gevraagd of ze hem gezien hadden. Heb een tijd gewacht en gewacht, maar mijn zoon kwam maar niet. Ik zag veel mensen met kinderen, ik bekijk elk kind goed, maar geen een is mijn zoon. De politie word gebeld, want dit was een mogelijke ontvoering, ontvoering van mijn zoon. Ik wacht in verdriet en leegte, wachtend totdat mijn zoon weer gevonden is.

Anneke vertelde later 'toen we wat gingen drinken moest moest mijn dochter naar de wc. Ze kan het alleen dus ik laat haar gaan, natuurlijk wel zicht houden op de wc. Dan zie ik een moeder met haar zoon de wc ingaan. Vreemd wel de dames wc, maar ja de moeder zal ook wel moeten. Geef er geen aandacht aan. Dan komt de moeder weer naar buiten, haar zoon aan haar hand. Goed ingepakt tegen de kou met sjaal en must op, ik geef er geen aandacht aan. Wat blijft mijn dochter lang weg, ik kijken en roepen. Geen gehoor, ik nog een keer roepen, geen gehoor. Ik ga verder op de wc kijken, zie ik in een van wchokjes een jongetje liggen, bewusteloos. Op de grond ligt mijn dochters vest, en haar schoenen. Ook een tas met meisjes kleren, jas en verschillende spullen. Ik schreeuw om hulp, al snel komen er medewerkers. De paniek slaat toe bij mij, een waas voor mijn ogen, dan gaat er een lichtje branden. Die mevrouw met haar zoon, dat jongetje was mijn dochter. Waarom zag ik dat niet, ik herken mijn eigen dochter toch wel. Ik vond het al zo vreemd dat ie zo vreemd liep, en de moeder zorgde telkens dat ie niet vol in het gezicht werd gezien. Toen ze langs liep, was ze druk bezig met de muts en sjaal, ze praatte ook tegens het jongetje. Ze noemde hem Erik, en ze was rustig en ontspannen.

Later bleek dat het bewusteloze jongetje het zoontje was van Elise. Een moeder had hem ontvoerd, gedrogeerd, en meegenomen naar het restaurant. Waarschijnlijk om hem te vermommen om hem mee te nemen. Anneke vertelde, mijn dochter was voor haar mogelijk meer in waarde toen de mevrouw haar zag. Ze gedrogeerde ook mijn dochter. Later bleek dit met alcohol, bij het jongetje zo veel dat ie bewusteloos raakte. Bij mijn dochter genoeg om haar mee te nemen, maar dat ze nog wel kon lopen. Ze kleden toen mijn dochter aan met de jas, sjaal en must van jongetje en nam haar zo mee. Mijn dochter werd later terug gevonden, toen de mevrouw aan de kant werd gezet door de politie doordat ze te snel reed. Deze vonden mijn dochter, gedrogeerd en nog aangekleed met jongens kleding, jas en sjaal op de achterbank. Dit was natuurlijk verdacht, en de mevrouw werd aangehouden, en al gauw was de link gelegd dat het meisje mijn dochter was.

Elise en Anneke sluiten later hun armen met blijdschap maar ook met verdriet hun kinderen om hun heen. Een ervaring die ze lang zal bij blijven, een ervaring die elke moeder vreest.

Hallo Sandra,

Ik heb gelezen in je voorstel-topic dat je pas een jaar in Nederland woont. Dan moet ik zeggen dat ik het heel knap vind, dat je al zoveel in één jaar hebt geleerd. Er zijn mensen waarbij het Nederlands niet zo wilt vlotten, ook al wonen zij al langer in Nederland.
Dan even over je verhaal; Het is niet persé nodig om een samenvatting te plaatsen bovenaan je verhaal. Het is juist de bedoeling dat de lezer dat op het einde van het verhaal voor zichzelf kan maken.
Ook is voor mij niet helemaal duidelijk hoe je het verhaal had willen vertellen? Was dit als een soort krantenartikel bedoeld? Dat wat je leest feitelijk verteld is door de moeders aan de krant?
Zo ja, dan zou je wat kleine aanpassingen moeten gebruiken. Zoals verduidelijken dat het eigenlijk een quote is.

Elise vertelde later 'was zo bezig met mijn dochter die weer eens vervelend was, dat ik mijn zoon uit het oog verloor. Toen ik keek waar hij stond was ie weg, natuurlijk overal rondkijken en zoeken, maar nergens. In paniek riep ik om hulp, een gezin kwam helpen maar nergens. Ik had hem echt duidelijk gezegd dat ie bij mij moest blijven, en normaal luistert hij goed. Ben ik nu een slechte moeder, is mijn fout dat ie weg is, onzekerheid en verdriet gaan door mij heen.

Ik zal een voorbeeld geven met dit stukje verhaal:

Van onzer verslaggever
Elise, moeder van de vermeende ontvoerde jongen, vertelde later: "Ik was zo bezig met mijn dochter, die weer eens vervelend was, dat ik mijn zoontje uit het oog verloor. Toen ik opkeek naar waar hij had gestaan, bleek hij weg te zijn. Natuurlijk heb ik direct overal rondgekeken, naar hem gezocht, maar ik kon hem nergens vinden. In paniek riep ik om hulp. In reactie daarop schoot een gezin te hulp, maar ook zij konden hem niet vinden. Ik had nog zo duidelijk tegen mijn zoontje gezegd dat hij bij mij moest blijven. Normaal luistert hij dan ook. Ik voelde mij een slechte moeder. Het was mijn fout dat hij weg was. Ik had beter op moeten letten. Gevoelens van onzekerheid en verdriet gingen door mij heen"

Zo maak je er echt een tekst van die wordt gezegd in een krantenartikel.

Of jouw bedoeling moet zijn geweest om gewoon een verhaal te vertellen van twee vrouwen apart. Ieder uit hun oogpunt. Dan zou je het weer iets anders moeten aanpakken. Laat eerst maar eens weten hoe je het bedoelde, dan kan ik je nog weer verder helpen misschien.

Verder is het verhaal makkelijk om te lezen alleen iets voorspelbaar op het einde.
Ik wens je succes met je verdere verhalen!

Mijn nederlands heb ik geleerd door en cursus te volgen toen ik nog in Amerika woonde. Ik wist 2 jaar terug dat er een tijd zal komen dat ik naar Nederland zal gaan, dus heb een taalcursus gevolg. Het is nu in mijn voordeel, en kan aardig nederlands schrijven, lezen en natuurlijk ook praten, wat ook goed was om eventueel een baan te vinden.

Ik schrijf mijn verhalen in oogunten van de hoofdpersonen hoe hun het beleven. Eerst volgt een inleidin over het verhaal en dan de verhalen van de hoofdpersonen. Het einde volgt dan in een eindstuk hoe het afloopt voor beide moeders. In het engels is het voor mij natuurlijk makkelijker in grammatica en volgorde van tekst, dan in het nedelrands.