Online Verhalen

'Zal ik uw koffers even pakken, mevrouw Turner?' Meneer Folkland maakte een kleine buiging en pakte de hand vast van de vrouw voor hem. Teder gaf hij een zachte kus op haar hand. Zijn lange bruine leren jas wapperde in de wind die rustig waaide. Het inktzwarte haar zat warrig en zijn groene ogen schitterde achter de ronde glazen van zijn brilletje. Mevrouw Turner glimlachte nerveus. 'Nou kom toch Hervé, ik ben het maar! En bovendien, u hoeft echt niet zo formeel te doen tegen een dame die oorspronkelijk van het platteland komt'. 'Dat zou ik toch echt niet denken, Sophia. Je bent beeldschoon!'. Hij had gelijk. Sophia Turner was een plaatje om te zien, en dan hadden we het nog niet eens gehad over haar beeldige karakter! De rode krullen hingen netjes over haar schouders en de smaragd groene jurk tot haar enkels waaide net als het haar van Hervé in de wind. Chocolade bruine ogen keken verwonderd naar de onderzeeër voor haar. 'Mag ik u uitnodigen om aanboord te komen van mijn nederige zeeschip?' Hervé boog weer en wees met zijn witte handschoen naar de deur. Ze glimlachte nogmaals en pakte haar handtas van de grond.

Aangekomen bij de onderzeeër van Hervé opende ze de deur. Verbaasd keek ze rond. Het was een aardig optrekje. Er zat een klein wit keukentje in, een mini-woonkamer met rode stoffen stoelen, een deur naar de kleine maar schone badkamer en een deur naar een slaapkamer. In de slaapkamer stonden 2 bedden. Ze schrok van Hervé die plots achter haar stond.'Ja, we slapen bij elkaar, maar er kan een gordijn tussen worden getrokken, hoor. Ik gun je natuurlijk ook tijd voor jezelf.'

'Uhum.' Ze draaide zich om en keken naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Een man met rossige krullen stond ik de deuropening. 'Ach ja, dat is waar ook. Sophia, mag ik je voorstellen aan mijn goede vriend en stuurman van dit zeeschip, Ryan Boulaire'. Hij liep naar Sophia toe en kuste haar hand. Toen hij opkeek zei hij: 'Het is me een genoegen om u te mogen ontmoeten, mevrouw Turner.' Sophia bloosde en glimlachte verlegen naar hem.

________________________

Hoor graag jullie meningen, commetaar, heel graag verbeteringen en tips! Verder schrijven? Bedankt voor het lezen!

De bruine ogen keken haar aan alsof ze het achtste wereldwonder was. Sophia voelde een hand op haar schouder, ze draaide zich om. 'En dit is Viola Sandlicé, ze is de kok en tevens een goede vriendin van me.' 'Je kent wel erg veel mensen, Hervé!' zei Sophia. De man glimlachte naar haar en verliet de ruimte, opweg naar de slaapkamer om de koffers van Sophia neer te zetten.

'Het is niet te geloven! Ongelovelijk! Ik mag koken voor de échte mevrouw Turner!' Het kleine donkere vrouwtje die Viola werd genoemd door Hervé lachte vrolijk naar haar. Ze had pikzwarte ogen, het leken net kralen in het lieve poppenhoofdje. 'O, het spijt me Mevrouw Turner, ik ben helemaal vergeten te vragen wat u vanavond wilt eten! O, en ik heb al uw boeken gelezen, ik weet dan wel helemaal niks over de zee, maar ze zijn zo zeer boeiend!' Ze glom helemaal van opwinding. Ryan kwam tussenbeide en zei: 'Viola, laat Mevrouw Turner even rusten, ze heeft vast een lange reis achter de rug, niet waar?' Dankbaar knikte ze naar Ryan Boulaire en liep naar de rode stoffen stoelen. Toen ze zat zei ze tegen Viola die nog steeds haar vragend aankeek: 'Kook maar wat je lekker vindt Viola Sandlicé.' Viola schonk haar een stralende glimlach en liep naar buiten. Waarschijnlijk om haar koffers te pakken.

Ryan kwam naast haar zitten in de andere stoffen stoel. Hij streek zijn witte overhemd glad en zei: 'Zo Mevrouw Turner, wat brengt..' Hij werd onderbroken door Sophia. 'Ach toe, noem me toch gewoon Sophia, dat is veel makkelijker voor u.' Even was Ryan overrompeld maar hij herstelde zich snel en glimlachte zijn parelwitte tandenbloot. 'Maar natuurlijk Mevr...ik bedoel Sophia, zo...verteld u eens, wat brengt u hier?' Sophia kruiste haar benen over elkaar. 'Nou Meneer Boulaire...' 'Alstublieft, noem me toch gewoon Ryan.' Sophia bloosde en Viola stak haar hoofd om de hoek. Ze keek me een blik naar de twee mensen die boekdelen sprak. 'Nou, dat is een lang verhaal, kan ik u zeggen, Ryan' zei ze. 'We hebben alle tijd van de wereld, dus neem gerust de tijd' antwoorde hij. Sophia begon te vertellen.

Leuk verhaal, je verteld alles op een leuke manier, beschrijft dingen aardig goed en bouwt het rustig op.

Even over het volgende stukje:
Zijn lange bruine leren jas wapperde in de wind die rustig waaide.
Het stukje leest nogal raar. Het gaat over zijn jas die in de wind waait, maar het stukje 'die rustig waaide' maakt de zin op een bepaalde manier vreemd klinkend. Je kan beter schrijven:
Zijn lange bruine leren jas wapperde in de wind. De wind, die rustig waaide.
Al ga je zo wel meer een soort van filosofische kant op. Het weglaten van 'die rustig waaide' zou mischien logischer zijn.

Voor de rest vind ik het erg leuk geschreven, schrijf lekker verder.

Goh Daph, wat een bekakte namen...Leuk verhaaltje trouwens. Ga je nog verder met het Rode Lint of wat, eh?

Leuk verhaal! Je gaat toch nog wel verder he???

Ohh, Wat erg! Ik wil heel graag verder schrijven, en heb het stuk al klaar liggen, maar ik heb het zo druk met de Musicals, en zit midden in een toetsenweek.. :S
Anyway, ik post zo snel mogenlijk weer!