Online Verhalen

'Hoezo niet? Ik heb de kaartjes al besteld. Het was zo moeilijk ze te krijgen.' riep Chris.
'Ik heb al iets te doen. Sorry.' zei Lydia afwezig.
Chris keek haar ongelovig aan. 'Dit meen je niet!' mompelde hij. Hij pakte zijn jas en wilde de deur uitgaan.
'Waar ga je heen?' vroeg Lydia zacht.
'Weet ik niet.' zei hij hoofdschuddend en hij klapte de deur achter zich dicht.
Lydia keek naar de vloer. Nu me snel omkleden, dacht ze. Ze stond op en liep naar haar slaapkamer. Ze ploeterde tot achter in haar kast waar ze haar nieuwe kleren verstopt had. Ze haalde een zwart kort rokje met kant aan de uiteinden, een rood shirtje en een zwart corset tevoorschijn.
Ze verkleedde zich en trok er een rood met zwarte legging onder aan.
Hierna tilde ze met moeite haar laarzen, waar een gigantische plateauzool onder zat, uit de kast. Hier kan ik nooit op lopen, dacht ze wanhopig. Maar toch deed ze die maar aan, want hij had gezegd dat ze mooi waren. Om haar outfit compleet te maken deed ze nog allerlei kettingen om haar hals en polsen.
Eindelijk was de aankleding klaar en kon ze met de eyeliner in de weer. Ze maakte zich donker op en bond haar bijna witte haren in een staart, waarna ze er een grote zwarte strik in deed met een doodskop erop. Ze bekeek zich in de spiegel en vroeg zich af wat ze nou eigenlijk deed.
Daar ging de bel. Haar hart klopte in haar keel. Als het Chris maar niet is, dacht ze. Ze rende naar de deur en deed open.
Lydia keek recht in twee strak blauwe ogen omlijnt met eyeliner. Eén daarvan zat een beetje verstopt achter een lok zwart haar.
'Mijn zwarte roos, je staat in volle bloei.' fluisterde hij.
Lydia voelde haar hoofd licht worden. Waar het van kwam wist ze niet. Soms dacht ze van verliefdheid, maar het voelde als een soort angst. Het vreemde was, dat zodra het over was, ze verlangde naar meer.
'Frey, wat ben je vroeg. Chris is nog maar net weg.' zei Lydia voorzichtig.

Het valt me op dat de teksten die mensen zeggen beginnen zonder hoofdletter. Dit hoort wel met een hoofdletter te zijn, dus:
'Hoezo niet? Ik heb de kaartjes besteld. Het was zo moeilijk om ze te krijgen.'
Daarbij is het beter te lezen als je een spatie zet tussen de tekst en de persoon die het zegt, dus:
'Sorry.' Zei Lydia.

Voor de rest mag je zo hier en daar wel een keertje op enter drukken. Het is nu een grote lap tekst achter elkaar, terwijl je dit door middel van enters in verschillende alinea's kan verdelen.

Maar verder vind ik het al een leuk stukje. Ik ben benieuwd hoe het verder loopt.

Ik ga lekker uitgebreid reageren, dus zet je maar schrap
Zoals Frelunior al zei, begin altijd een nieuwe zin met een hoofdletter. En idd een spatie achter elk gezegde deel. Ook staat het netter en leest het fijner, om elke keer als iemand anders iets zegt, dat op een nieuwe regel te laten beginnen. Zo voorkom je dat het een grote brok tekst wordt, iets wat mensen afschrikt als ze voor het eerst je verhaal zien. Dat wil je toch niet
Gedachten hoeven trouwens niet tussen haakjes (volgens mij, correct me if i'm wrong). Je kunt er gewoon: Nu me snel omkleden en dan is het zo ver, dacht ze. van maken.

Ze ploeterde tot achter in haar kast waar ze haar nieuwe kleren verstopt had. Het was een zwart kort rokje met kant aan de uiteinden. En een rood shirtje en daar deed ze dan weer een zwart korset overheen.

Hier staat twee keer 'en' achter elkaar. Dat maakt het een beetje rare zinnen. Ook kloppen de zinnen sowieso niet. Ik zou er een opsomming van maken:
Ze ploeterde tot achter in haar kast waar ze haar nieuwe kleren verstopt had. Ze haalde een zwart kort rokje met kant aan de uiteinden, een rood shirtje en een zwart korset tevoorschijn.
Je snapt hopelijk wel wat ik bedoel:)

Ze deed het aan en stroopte er een rood met zwarte legging onder.

Stroopte staat hier een beetje vreemd. Volgens mij stroop je een legging juist af, en doe hem dus uit. Je stroopt hem niet aan.

Toen tilde ze met moeite haar laarzen uit de kast, waar een gigantische plateauzool onder zat, waarvan zij dacht dat ze er nooit op zou kunnen lopen.

Als je dat stukje na die eerste komma daar zet, leest het alsof er onder de kast een gigantische plateauzool zit
Toen tilde ze met moeite haar laarzen uit de kast. Het waren laarzen waar een gigantische plateauzool onder zat en waarvan zij dacht dat ze er nooit op zou kunnen lopen.

Maar toch deed ze die maar aan, want 'hij' had gezegd dat ze mooi waren.

Ik zou die 'hij' hier schuingedrukt maken, of je moet bedoelen dat die jongen eigenlijk geen hij is, maar een zij:)

Je gebruikt ook redelijk veel toen achter elkaar. Probeer die juist te vermijden, toen zorgt ervoor dat het een opsomming wordt, in plaats van een lopend verhaal.

Afgezien van die paar fouten die ik eruit heb gehaald, vind ik het een goed begin. Volgens mij houdt Lydia niet echt van al die donkere kleding en doet ze het voor haar vriendje. Ben benieuwd waarom ze het precies doet.
Hopelijk heb je iets aan mijn tips en schrijf je snel verder. Succes!!
p.s. Je hebt toch nog een verhaal staan bij het Fantasie Hoekje? Ga je daar nog mee verder? Ik heb het gelezen en vond het een erg interessant verhaal.

Groetjes, Saskia van het Tipex-Team

Dankjewel!!! Voor de tips! Ze hebben geweldig geholpen en ik heb mijn best gedaan alles er uit te vissen. Het is op zo`n forum zo handig dat anderen ernaar kijken en je helpen!
Helemaal top.

Nou laat snel weten wat jullie er van vinden ik ga zeker verder, maar verklap nog niets flauw he?

En Saskjezwaard ik ga zeker verder met dat verhaal, was alleen een tijdje op vakantie, vandaar dat het zo stil was, vanaf nu ga ik ook daar anders verder schrijven met je tips.
Ik was ook van plan om er tekeningen bij te maken. Maar ik zou graag iemand zijn mening daar over willen. Of het verhaal er leuker van word of juist niet?

Tekeningen bij dit verhaal, of juist bij je andere verhaal? Ik vind tekeningen over het algemeen wel iets toevoegen aan het verhaal, je krijgt zo beter een beeld van wat de schrijver precies bedoelt. Ik heb soms ook iets in mijn hoofd, maar vind het dan moeilijk om het zo te beschrijven dat de lezer hetzelfde beeld in zijn/haar hoofd krijgt.

Je hebt trouwens de 'hij' niet helemaal goed verbeterd, ik zou de aanhalingstekens gewoon helemaal weglaten. Ook heb je als Chris 'Weet ik niet.' zegt, nog op dezelfde regel gelaten. En bij je tweede denken heb je ook niet de aanhalingstekens weggehaald. Waarschijnlijk allemaal gewoon overheen gelezen:) Mijn verhalen schrijf ik vanuit de ik-vorm en laat mijn personages zoveel denken als ze willen, maar omdat jij in de derde persoon schrijft, kan jij dat volgens mij niet doen. Omdat ik zelf niet vanuit de 3e persoon schrijf, weet ik niet hoe ik het denken zou doen, maar ik las net ergens op de site dat het of ' of " moet zijn, afhankelijk van wat je gebruikt voor je conversaties. Dan moet jij dus " gebruiken, of niks. Het ligt er natuurlijk aan wat je zelf mooier vind

Het ziet er nu wel een stuk beter en verzorgder uit. En ik ben blij dat je met dat verhaal verder gaat

Frey keek haar aan en pakte haar bij haar pols.
'Mensen als hij zijn gedachteloos, ze zeggen me niets.' zei hij en trok haar mee de gang op. Lydia deed de deur achter zich dicht en draaide hem op slot. Zodra ze zich omdraaide duwde Frey haar met haar rug tegen de deur.
'Hou op! Straks zien de andere flat bewoners het!' siste ze.
Een gevoel van angst bekroop haar. Waarom had ze ooit contact met deze gast gezocht!
'Wees niet zo bang ik doe je niets.' zei hij met een diepe stem.
Hij pakte de kanten uiteinden van het rokje vast en scheurde het eraf. Lydia haar hoofd bonsde. Ze had geen idee wat ze zou moeten doen. Frey gooide het gedeelte van het kledingstuk weg.
'Nu kunnen we gaan.' zei hij. Ze liepen naar de lift, die naar de parkeer garage onder de flat leidde. Ze stapten in de lift en drukten op de knop. Frey ging tegenover Lydia staan. Ze merkte dat hij naar haar keek.
'Wat ben je verlegen.' zei hij voorzichtig. Lydia haar keel zat dicht en ze kon geen enkel geluid uitbrengen. Het belletje van de lift ging en de deuren schoven open. De parkeergarage stonk naar benzine, een bekende en vertrouwde lucht voor Lydia. Frey pakte Lydia bij haar middel en leidde haar de goede kant op. Uiteindelijk kwamen ze bij een glimmende zwarte sportwagen. Frey hield de passagiersdeur voor Lydia open en liet haar instappen. Hij knipoogde naar haar en liep naar de andere kant van de auto, hij stapte in de auto. Zodra hij de deur had dichtgeklapt kwam er een auto naar binnen rijden.
'Dat is Chris!' fluisterde Lydia. Ze keek Frey angstig aan. Frey zei niets en bleef voor zich kijken. Hij pakte haar staart en trok haar naar beneden.
'Wat doe je?' piepte ze.
Frey zei niets maar startte de auto en reed weg. Het geluid van de motoren galmde door de hele parkeergarage. Lydia merkte dat ze uit de garage waren en ze kwam weer voorzichtig overeind.
'Je moet niet bang voor hem zijn.' zei Frey kortaf. Hij gaf plankgas en ze scheurden over de verlaten en donkere wegen. Voorzichtig keek Lydia naar Frey. Ze wist niet wat ze zeggen moest. Frey leek er geen aandacht aan te schenken en keek strak naar de plak asfalt voor zich.
Lydia draaide steeds meer haar gezicht in zijn richting. Ze werd steeds zelfverzekerder.
De angstige gevoelens ebden weg en maakte plaats voor een vertrouwd gevoel. Ze zag hoe er een glimlach op zijn gezicht verscheen, maar het was niet een vriendelijke glimlach.
'Bevalt het.' zei hij plotseling. Lydia schrok op uit haar gedachten, ze voelde hoe ze begon te blozen. 'Ik keek alleen of...' stamelde ze, terwijl ze haar rokje recht trok.
Frey ging plotseling de bocht om en reed een smal weggetje in. Lydia keek geschrokken op en probeerde dingen te herkennen, maar hier was ze nog nooit geweest.
'Het is toch niet deze kant op?' vroeg ze angstig.
Frey gaf geen antwoord, maar bleef maar rijden.

Je gebruikt heel vaak het woordje 'haar'. Probeer dit op sommige punten te vervoegen met 'der'.
Ook schrijf je:
Lydia haar hoofd bonsde
Het leest makkelijker, en je laat gelijk een paar maal een 'haar' weg door het te vervoegen met Lydias hoofd bonsde (ik weet even niet of het Lydias of Lysdia's is, ik dacht Lydias)
En dan vond ik nog een zin waar ik me nogal ergerde omdat er driemaal 'haar' in voor komt:
Hij pakte haar bij haar staart en trok haar naar beneden.
Je kan een paar maal 'haar' vervoegen met 'der'. Dus:
Hij pakte haar bij der staart en trok haar naar beneden.
De eerste 'haar' zou je tevens kunnen vervoegen met Lydia.
(jemig, ik kan nu het woord 'haar' niet meer gezien na dit getypt te hebben )

Maar voor de rest is het een mooi vervolg op het eerdere stukje. Ik ben benieuwd hoe het verder loopt.

Volgens mij is 'der' meer spreektaal dan het echt geschreven taal is. Wat je wel zien voorkomen is dat haar vervangen wordt door d'r. Of dat nu mooier is dat blijft natuurlijk een tweede.
Zelf stoor ik me echter niet aan het gebruik van het woordje 'haar'.

@frelunior: het is Lydia's. Spreek het maar eens uit als de s eraan vast geplakt zit:P Dan veranderd de uitspraak.

Bedankt wederom voor de reacties ik heb hier echt wat aan. Ik gebruikte inderdaad veel haar. Wauw wat dubbelzinnig XD Maar goed, ik heb nu een paar keer haar vervangen of weggelaten en heb er bij de volgende stuk tekst rekening mee gehouden... Maar die heb ik wel bij de bewerking van die post erbij getypt, want het was maar zo`n klein stukje...
Veel leesplezier

Het werd alsmaar donkerder en donkerder. De verlichting van de stad scheen niet op dit stukje aarde.
Plotseling zette Frey de auto stil. Daar stonden ze dan, op een strand tussen de bosjes. Lydia durfde hem niet aan te kijken, maar Frey merkte dat haar ademhaling heviger werd.
Het was stil, doodstil. Geen enkel straaltje licht scheen hier en behalve dat was er ook niemand te bekennen. Lydia keek naar de portier hendel. Als ze snel zou zijn, zou ze kunnen uitstappen.
Ze voelde hoe haar hart tekeer ging.
Frey rekte zich uit en ging leunde achterover. Hij frunnikte wat aan de sleutelhanger die aan zijn autosleutels hing.
Toch werd Lydia er niet rustiger op. Haar hoofd begon te bonken en ze had maar één doel voor ogen: Hoe kom ik weg? Ze beet op haar lip en liet langzaam haar hand naar het portier glijden. Maar zodra ze probeerde de hendel te pakken, smeet Frey de deurvergrendeling erop.
Hij zei niets maar ging met zijn mobieltje zitten te spelen. Lydia keek hem angstig aan. Vervolgens wilde ze wat zeggen, maar ze kon geen geluid uit haar keel krijgen. Ze ramde aan de deur, deze was met geen mogelijkheid open te krijgen.
Tranen sprongen in haar ogen.
Frey begon te grinniken, hij stopte zijn mobiel in zijn broekzak. Vastberaden pakte hij Lydia's schouder en drukte haar terug in de stoel. Waarna hij zich over haar heen boog.
'Wat wil je, gek! Laat me met rust.' schreeuwde ze uit. Ze begon zachtjes te snikken. Lichter en lichter werd ze in haar hoofd, ze werd bang dat ze het bewustzijn zou verliezen.
Frey zuchtte en hield zijn pols voor haar neus. Hij drukte op een knopje en zijn horloge lichtte op. 'We zijn hier al tien minuten. Denk je, dat als ik je wat aan had willen doen, ik dat niet allang had gedaan?' vroeg hij.
Langzaam voelde Lydia hoe haar lichaam zich ontspande. Frey startte de auto weer en reed weg. Niet lang daarna reden ze weer op de snelweg. 'Sorry.' zei Lydia zacht.
Frey keek haar aan, terwijl hij glimlachend zijn hoofd schudde. Maar hij zei niets.
Daar ergerde Lydia zich aan. Hij was zo mysterieus soms! Aan de andere kant was dat aantrekkelijk, waardoor hij onweerstaanbaar was.
Ze reden af op een rood stoplicht. Frey remde niet af. Tenslotte reed hij er met volle vaart doorheen. Gelukkig was er op dat moment geen kruisend verkeer.
Lydia pakte haar mobieltje om te kijken hoe laat het was. Op het scherm stonden allemaal meldingen dat ze wel twintig oproepen had gemist. Ze keek naar het nummer en zag dat het van Chris was.
Even voelde ze een flauwe steek in haar maag, maar dit was zo veel meer opwindend dan zo'n saai vioolconcert. Ze kon zich er nauwelijks druk om maken, dus stopte ze haar mobieltje maar weer weg.
Frey reed een parkeerplaats op van een groot bedrijven terrein. Lydia keek verbaasd om zich heen. 'Wat doen we hier nou weer?'vroeg ze fluisterend. Frey parkeerde de wagen en stapte uit.
Lydia keek naast zich en zag dat hij haar portier opende. Voorzichtig stapte ze uit.

'Is dit wel wat ik wil?' vroeg ze zich af. Ze keek voorzichtig naar Frey, die zich als een gentleman gedroeg en probeerde haar subtiel duidelijk te maken dat ze haar arm, in de zijne moest haken. Verlegen deed ze voorzichtig wat hij van haar verlangde.
Uit het niets hoorde ze sirenes. In de verte zag ze hoe een paar rode zwaailichten door de duisternis vlogen.
'Dat is op de snelweg.' zei Frey koeltjes en grinnikte. Hij kon merken dat Lydia ervan geschrokken was. Ze had in een klein soort hikje in haar ademhaling, maar dat kon ook wel eens de oorzaak zijn van de kou.
Dus trok hij zijn jas uit en sloeg die om haar schouders heen.
'Dankje.' zei ze zacht, 'Waar gaan we nu heen?'
Met zijn vrij hand wees Frey naar een loods verderop. De lichtten brandden bij de ingang brandden nog. Lydia keek hem twijfelachtig aan. Maar ze liepen verder.
De politieauto's waren zo ver weg, dat het helemaal stil was. Ze hoorden enkel elkaars voetstappen op de betonnen ondergrond, waar op sommige plaatsen een dun laagje water op lag.
Ze kwamen aan bij de ingang en daar stond een brede kerel die de weg versperde. Lydia vond hem er niet bepaalt uitzien als een uitsmijter.
Hij droeg een smerig overal, oude werkschoenen. Ook had hij een baard en een vieze muts op en droeg zijn vette bruine haren in een staart. Om het helemaal compleet te maken zaten overal zwarte vegen olie.
Bij de aanblik van Frey klaarde zijn norse gezicht op. 'Lang niet gezien.' grinnikte hij, terwijl hij Frey een klop op zijn schouder gaf. Met zijn weerbarstige en in olie gedrenkte handen pakte hij de deurkruk en trok de deur open.
'Bedankt.' zei Frey en hij liet Lydia voorgaan, waarna hij haar volgde. Lydia was verbaasd van wat ze zag. Er stonden een stuk of vijf auto's en onder twee daarvan lagen mannen te sleutelen aan de onderkant. Verderop stond een rek met auto-onderdelen en daarvoor stond een houten beschadigde tafel, met allerlei gereedschap en een paar vellen papier. Daar stonden twee jongens naar te kijken en te discussiëren. Geen van de aanwezigen keek op of om.
Lydia keek Frey vragend aan, maar hij bleef maar verder lopen. Ze liepen verder en gingen door een deur, die leidde naar een grote gang. Het was zo'n gang net als in een ziekenhuis, maar dan tien keer erger. Het had een typische lucht, het was stil, en elke voetstap die je maakte hoorde je terug in detail.
Een blonde lok irriteerde Lydia's oog. Ze veegde hem er lopende weg uit en merkte op dat er maar geen einde aan de hal leek te komen. Plotseling ging Frey de bocht om, waarvan Lydia nooit had gezien dat dat kon, door de lichtval. Weer stonden ze voor een deur. En wat voor één. Een zwaar metalen deur met bouten aan de zijkanten. Op ooghoogte, zat een klein rondje wat wees op een opening, maar van buitenaf kon je er niet doorheen kijken.
Frey klopte aan. Een paar tellen later werd er open gedaan. Voor heen stond een grote donkere man. Met diep zwarte kleren aan, die je dankzij zijn huidskleur bijna niet meer kon onderscheiden.
'Frey, lang niet gezien. Wie heb je bij je?' zei hij met donkere stem. Frey keek schuin naar Lydia en zei: 'Dit is onze nieuwe vriendin: Lydia genaamd.'
Bij deze woorden verscheen een grijns op de gezicht van de bewaker. Dit beviel Lydia niet. Haar verstand vertelde haar nogmaals dat ze hier weg moest wezen. Toch bleef ze waar ze was en rende ze niet gillend de hal in, op weg naar de loods, naar buiten en wanhopig zoekend naar een taxi of welke willekeurige voorbijganger dan ook.
Dit was hetgeen wat haar verstand haar vertelde, maar iets in haar stribbelde tegen. Was het de adrenaline?

Frelunior schreef:Je gebruikt heel vaak het woordje 'haar'. Probeer dit op sommige punten te vervoegen met 'der'.
Ook schrijf je:
Lydia haar hoofd bonsde
Het leest makkelijker, en je laat gelijk een paar maal een 'haar' weg door het te vervoegen met Lydias hoofd bonsde (ik weet even niet of het Lydias of Lysdia's is, ik dacht Lydias)
En dan vond ik nog een zin waar ik me nogal ergerde omdat er driemaal 'haar' in voor komt:
Hij pakte haar bij haar staart en trok haar naar beneden.
Je kan een paar maal 'haar' vervoegen met 'der'. Dus:
Hij pakte haar bij der staart en trok haar naar beneden.
De eerste 'haar' zou je tevens kunnen vervoegen met Lydia.
(jemig, ik kan nu het woord 'haar' niet meer gezien na dit getypt te hebben )

Maar voor de rest is het een mooi vervolg op het eerdere stukje. Ik ben benieuwd hoe het verder loopt.

Zeg alsjeblieft dat je een grapje maakt... Echt, laat het niet zo zijn dat het onderwijs faalt.
Als jij "der" gaat schrijven in je scripties op middelbaar onderwijs of hoger, reken er dan maar op dat je een één krijgt voor enkel de moeite, maar hoger niet.
Der... Alsjeblieft zeg. Het is of d'r of haar. Der bestaat enkel als "her en der", maar nooit als verwijzing naar een vrouwelijk persoon. d'r mag, maar is inderdaad meer spreektaal. Schrijftaal is gewoon haar, en niks anders. Stoort het? Probeer dan iets te maken als "Hij greep het meisje bij haar haren".
En het is: Lydia haar... of Lydia's geen Lydi-as.

De bewaker maakte aanstalten haar aan te raken. Dit werd voorkomen door de blik die Frey hem toewierp. Lydia zag het. Het was een ijskoude zielloze blik, die niet onthulde wat voor gedachten erachter schuilde. Ze liepen verder en bevonden zich in een draaikolk van dansende mensen.
Lydia bekeek ze eens goed, ook al had ze dat niet gedaan toch zou het haar wel opgevallen zijn dat ze er anders uitzagen dan 'normaal'. Ze droegen vooral opvallende kleren: Donker afgerafeld, alternatief of juist veel kleuren, neon buisjes in hun haar en aluminium kleurige outfits. Iedereen zag er anders uit, niemand was hetzelfde. Er werd veel gedanst en gezongen. Hiertussen zag Frey er niet 'normaal' uit. Hij droeg gewoon een donker pak en had zijn haren in een punt opzij gekamd.
'Kom.' zei Frey en pakte Lydia haar pols. Hij trok haar mee door de mensen massa. Ze kwamen uiteindelijk uit bij de bar. 'Twee 'Baco's' graag.' riep hij naar de barkeeper. Die de bestelling goed verstond door de rumoerigheid van de club heen.
Hij zette twee glazen neer op de bar en riep het te betalen bedrag. Lydia verstond het niet, want zo goed waren haar oren nog niet ontwikkeld.
Frey pakte een briefje van twintig, gooide het naar de man alsof het een flyer was van het goede doel en liep verder. Lydia pakte beide glazen van de houten bar en achtervolgde hem door de zee van mensen.
Even was ze Frey kwijt, maar ze zag nog net op tijd dat hij bij een paarse deur stond en wenkte haar. Ze liep naar hem toe en overhandigde zijn glas drinken aan hem.
Aan weerszijden van de deur stonden twee grote gespierde wolkenkrabbers. Ze droegen elk een zonnebril en een oortje in hun rechteroor. Frey was druk met één van hen in gesprek. De ander pakte de deurkruk en deed de deur open.
Frey liep meteen naar binnen zonder af te wachten wat Lydia zou doen. Lydia dacht na, keek scheef naar het plafond en haalde haar schouders op. Hier staan blijven zou ook niet veel opleveren. Dus liep ze achter Frey aan, die in middels uit het zicht was verdwenen. Toen ze de deur voorbij was, kon ze alleen haar weg vervolgen door bij een trap omhoog te lopen. Lydia keek naar het glas drinken in haar hand. Ze moest het eerst voor de helft leegdrinken anders zou ze dat onderweg naar boven wel morsen. Na die zwarte taak te hebben vervult, volgde ze haar weg.
'Daar ben je dan eindelijk.' riep Frey naar haar, die verderop stond. Naast hem zat een man op een loungebank. De man zat onderuitgezakt, zag eruit als begin veertig, was fors. Zwart krullend haar en droeg allemaal gouden juwelen.
Frey ging op een bank ertegenover zitten, waarna hij op de lege plek naast zich klopte.
Normaal gesproken had Lydia zich als een hondje gevoelt, maar ze had zo veel ontzag voor hem, dat het nu leek alsof ze geen keus had. Ze werd met een magneet in haar achterste naar de bank getrokken en ze plofte neer.
'Is het lekker?' vroeg de man die tegenover haar zat. Lydia keek hem vragend aan met een opgetrokken wenkbrauw.
De man richtte zijn ogen op haar drankje. Plotseling had ze het door en grinnikte wat onhandig. 'Ja heerlijk.' giechelde ze en nam nog een slok.
Frey schudde zijn hoofd en liet zijn hand tegen zijn voorhoofd rusten. 'Franky, ik ben hier niet voor niets gekomen hoop ik.' zei Frey zuchtend.

'En jij jongedame, hoe kom jij terecht bij een stuk gespuis als dit.' vroeg Franky en stak een sigaar op. Hij speelde ermee tussen zijn met goud behangen vingers.
Lydia kleurde en ze wist zo snel niet wat voor antwoord ze zou moeten geven. Ze nam nog snel maar een slok om haar keel wat te smeren en wist toen uit te brengen: 'Toevallig.'
Frey grijnsde naar Franky. 'Die zit maat.' zei hij en pakte de sigaar uit de handen van Franky. Vervolgens nam hij er een trek van, waarna hij hem terug gaf.
Koeltjes blies hij de rook uit.
Lydia had geen idee van wat ze moest zeggen. Dus besloot ze maar het laatste steeltje drinken achterover te gooien. Voorzichtig keek ze naar Franky. Maar die was verwikkelt in een soort vreemde mentale strijd met Frey, wat behoorlijk begon te lijken op een staar wedstrijd.
Langzaam en behoedzaam stak Franky zijn rechterhand in de linkerkant van zijn jasje. Lydia keek geschrokken op en haar ogen leken in een soort van shocktoestand te zijn. Op de achtergrond hoorde ze de klok maar één keer in de drie seconden tikken. Ze keek vanuit haar ooghoek naar Frey. Hij had de altijd kalme grijns op zijn gezicht en zat lekker onderuitgezakt op de bank. Zijn lichaamshouding was eveneens ontspannen.
Franky haalde een witte envelop tevoorschijn en gooide hem bij Frey op schoot. Opgelucht haalde Lydia weer adem en de spanning die haar lichaam verstijfde trok algauw weg.
'We gaan nu weer.' zei Frey als teken van: 'dankjewel voor de envelop' Daarbij stond hij op en pakte Lydia haar glas uit haar hand. Het lege glas werd op een salontafeltje gezet en daarna was zijn hand vrij om die van Lydia te pakken. Frey hees haar overeind.
'Ciao.'mompelde Franky met zijn schorre stem.
Ze liepen hetzelfde traject door, maar dan andersom en ze kwamen uit in de club. Lydia omklemde stevig Frey zijn arm. Frey merkte het en wurmde zich voorzichtig los.
'Ontspan nou eens.' commandeerde hij.
Lydia keek hem verbaasd aan. Hier stonden ze dan, midden tussen de dansende zee van mensen. Nou ja, mensen. Het was een vreemde groep met mensen die er allemaal verschillend uit zagen. Geen één was hetzelfde. Het leek vreemd, maar toch mooi. Het was net één grote discovloer met glitters en spiegels overal. Maar ook met donkere gedeeltes, want hier en daar liepen figuren met donkere kleren aan en inktzwart haar. Sommige jongens zelfs opgemaakt met eyeliner.
Frey pakte Lydia vast bij haar heupen en trok haar naar zich toe. Heel langzaam en ontspannen begonnen ze te dansen, op de sfeer van de muziek.
Lydia staarde naar Frey zijn borstkas en durfde niet ietsjes lager of hoger te kijken. Bij het idee alleen bloosde ze al.

Frey legde zijn wijsvinger en middelvinger onder Lydia haar kin en tilde deze omhoog, waardoor ze nu recht in de prachtige ogen van Frey keek. Ze had ze nog nooit eerder zo goed bekeken.
'Laten we gaan.' zei hij zacht en pakte haar hand vast met zijn rechterhand. Voorzichtig trok hij Lydia voorzichtig met zich mee.
Langzaam begon haar hoofd lichter te worden. 'Was het dat ene mixje?' vroeg ze zich af. Het voelde niet goed of slecht. De kleuren van alle mensen vervaagden en werden een grote mistige vlek met allemaal kleine vlekjes. De dansvloer leek uit geverfde wolkjes te bestaan en Frey die voor haar liep, leek een arm van een kilometer te hebben, zo ver liep hij vooruit.
Nu pas merkte Lydia hoe warm het in de ruimte was. En het leek alsmaar warmer te worden. De hitte bekroop haar en nestelde zich tussen haar kleren en kroop naar Lydia's keel.
Net op tijd, volgens Lydia's gevoel, stonden ze buiten. Waar het dan weer ijskoud was. Waarom moest alles altijd zo extreem in dit leven?
Frey liet haar hand los. Zijn zwarte haardos leek onzichtbaar in de duisternis van de nacht. Het was koud en je hoorde stille avond geluiden. Het gaf Lydia dat bekende gevoel dat het nacht was, ook altijd wanneer ze op stap was.
Frey liet zijn hand in zijn jaszak glijden en haalde er een sigaret uit, waarna hij in zijn andere zak op zoek naar vuur ging.
Lydia keek hem voorzichtig aan. 'Wat gaan we nu doen?' vroeg ze nieuwsgierig. Iets in dit hele avontuur maakte dat ze meer wilde. Dat ze nog niet naar huis wilde en dat ze al helemaal niet wilde dat dit deze avond ooit zou eindigen. Hij mocht doorgaan tot in de eeuwigheid en daarna nog een keer opnieuw beginnen.
Ondanks dat ze meer vertrouwen in Frey had gekregen, begon ze nu toch weer over hem te twijfelen, want hij zij niets. Stak alleen zijn sigaret aan, liep naar de auto die verderop stond en gebaarde met één hand dat ze hem moest gaan volgen.
Lydia haalde haar schouders op en deed wat er van haar verwacht werd. Elke keer weer had ze zich voorgenomen om tegen te stribbelen en elke keer weer kwam dat er niet van. De vent die nu naar de auto liep, had zo iets speciaals. Wat het was wist ze niet. En of het wel helemaal zuiver was, wist ze ook niet. Maar ze wist wel, dat ze dit gevoel nog lang wilde behouden en dat ze dat alleen op deze manier kon verkrijgen. Ze leek wel verslaafd aan drugs, maar zo'n soort gevoel was het ook.
Niet veel later reden ze alweer op het grote plak zwarte asfalt. Geen van beide zei ook maar een woord. De geluiden afkomstig van de auto waren de enigen die de stilte onderbraken.

Lydia streek een paar lokken achter haar oor. 'Dus waar gaan we nu naar toe?' vroeg ze vrolijk. Ze keek naar Frey, maar die vertrok geen spier en bleef doen wat hij deed: autorijden. Op de weg letten en met een veel te hoge snelheid zich door het verkeer manoeuvreren. Wat niet moeilijk was, omdat er rond dit tijdstip geen file's stonden en er maar weinig verkeer op de weg aanwezig was.
Lydia keek op haar horloge. De grote wijzer stond bijna op de twaalf en de kleine wijzer stond net iets voor de drie. Even had ze een wazige gedachte over Chris, ze vroeg zich af wat hij nu deed. Hij had niet meer gebeld of ge-sms't, dat baarde Lydia toch wel zorgen. Niet dat het haar veel schelen kon, wat ze erg egoïstisch van zichzelf vond. Uit het niets bedacht ze zich, dat ze vol met tegenstrijdigheden zat.
Ze schudde haar hoofd, bij wijze van, dat ze de gedachte van zich afschudde. Frey keek haar aan en glimlachte. Hij stuurde met volle vaart de auto aan de kant en stopte voor een torenhoge wolkenkrabber, waarvan de top vanaf hier niet te zien was.
'Ik moet je iets laten zien.' zei Frey en stapte uit voordat Lydia kon vragen wat. Lydia rolde met haar ogen: 'Fijn hier woonde hij waarschijnlijk, maar wat een rare manier om te zeggen dat hij me 'iets' wil laten zien.' dacht ze. Ze schrok op uit deze gedachte, omdat het portier naast haar werd geopend.
'Waar gaan we heen dan?' vroeg Lydia terwijl ze uitstapte.
Frey ging achter haar staan. 'We gaan testen of jij me blind vertrouwt.' fluisterde hij in Lydia's rechteroor. Lydia haalde haar wenkbrauwen op. Voor ze goed en wel besefte wat er gebeurde, blinddoekte Frey haar. Ze slikte en kon even niets uitbrengen. 'Hoe kon hij dat toch zo snel?' vroeg ze zich af.
Hij legde zijn handen op haar schouders en duwde haar voorwaarts. 'Eerst komt een trapje.' zei hij zacht.
Voorzichtig stapte ze bij de treden op en uiteindelijk stond ze voor, wat bleek uit de woorden van Frey, de ingang van het gebouw.
Frey pakte zijn sleutels en opende de deuren, waarna hij ze open klapte. 'Loop maar verder.' zei hij terwijl hij zijn linkerarm op haar schouder had, waarmee Frey haar stuurde en met zijn rechterarm probeerde hij zijn sleutel in zijn jaszak te proppen.
Wanneer een zintuig wegvalt, gaan je andere zintuigen automatisch beter werken. Dat merkte Lydia nu ook, ze hoorde dat dit een grote ruimte was, waar ze nu door liepen. Waarschijnlijk een welkomst hal van een bedrijf of hotel. Ze hoorde elke stap die zij en Frey zetten op de gladde vloer.
'Stop.' zei Frey plotseling. Lydia reikte haar armen uit om te voelen wat er ging gebeuren. Maar Frey duwde haar armen weer naar beneden met de woorden: 'Ik ben je ogen nu.'
Lydia zuchtte: 'Daar kan ik het dan maar weer mee doen.'
Ze hoorde een soort klik geluid en toen iets dat open schoof. Angstgevoelens bekropen haar nu weer. De kleren die ze aan had begonnen vochtig te worden van het zweet. 'Loop maar weer verder.' mompelde Frey. Dat was niet nodig geweest, want bij deze woorden duwde hij haar meteen naar voren.
Lydia had geen benul waar ze zich nu bevond. Ze hoorde de deuren weer dichtschuiven. Een vreemde vorm van Claustrofobie pakte haar lichaam in en ze piepte: 'Frey ben je er nog?'
Er kwam geen antwoord of enkel ander geluid. Ook de handen zaten niet meer om haar schouders geklemd.
Weer hoorde ze een klik geluid. Daarna ervoer ze gevoel, zoals ze dat nog nooit eerder had gedaan ook al kwam het haar wel bekend voor. Het trok door haar hele lijf en ze werd er duizelig van. Toch stond ze aan de grond genageld, helemaal verstijfd.
'Vertrouw me.' zei Frey. Hij pakte Lydia haar schouders en draaide haar gezicht naar zich toe, terwijl hij haar tegen zich aandrukte.
Dankbaar en gerustgesteld klampte ze zich aan hem vast. Even had ze gedacht dat het vreemde gevoel door haar heen trok, omdat ze zo in paniek was geweest. Maar ook nu, nu ze wist dat Frey er was, ging het vreemde gevoel niet weg. Lydia kon maar één ding doen en dat was hopen totdat dat vreemde gebeuren voorbij was.
Het liefst had ze haar blinddoek afgetrokken en met haar ogen gezien wat er aan de hand was. Waarom ze het niet deed? Dat wist ze zelf ook niet goed.

In één adem doorgelezen
ik ben benieuwd naar je vervolg!
Er vielen wel een paar foutjes me op.

Jij beschrijft dialogen met '...' .
Gedachtes beschrijf je ook met '...' of je laat de aanhalingstekens helemaal weg. Dat maakt het een beetje verwarrend. Gebruik liever een "..." voor gedachtes.

En dan een paar taalfoutjes, de meeste niet echt storend, het lijkt een hele lijst maar het is dan ook een hele lap tekst waar ik ze uit gehaald heb..

ze ramde aan de deur
rammelde

Ze had in een klein soort hikje in haar ademhaling, maar dat kon ook wel eens de oorzaak zijn van de kou.
Het eerste gedeelte van jou zin klopt niet.. En het tweede gedeelte, is het net alsof die hik de oorzaak van de kou is. Terwijl het andersom is, dus dan moet het zijn 'maar die kon ook wel eens veroorzaakt zijn door de kou'

Lydia was verbaasd van wat ze zag
Je bent verbaasd over en onder de indruk van

Het was zo'n gang net als in een ziekenhuis, maar dan tien keer erger.
'net' kun je hier beter weglaten

Ze veegde hem er lopende weg uit
Ze veegde hem er al lopend uit

Plotseling ging Frey de bocht om, waarvan Lydia nooit had gezien dat dat kon, door de lichtval
Door deze zin krijg je opeens de indruk dat Lydia daar eerder is geweest, maar het toen niet had gezien. De hele zin loopt sowieso niet zo lekker vind ik..

Voor heen stond een grote donkere man. Met diep zwarte kleren aan, die je dankzij zijn huidskleur bijna niet meer kon onderscheiden.
Het is voor hen, en ik zou als ik jou was zeggen 'die je dankzij zijn huidskleur bijna nietm eer van hem kon onderscheiden

... naar buiten en wanhopig zoekend naar een taxi of welke willekeurige voorbijganger dan ook.
die zin loopt niet zo lekker..

Lydia bekeek ze eens goed, ook al had ze dat niet gedaan toch zou het haar wel opgevallen zijn dat ze er anders uitzagen dan 'normaal'
gedaan, toch
en ik zou gaan voor: als 'normale' mensen

... riep hij naar de barkeeper. Die de bestelling goed verstond door de rumoerigheid van de club heen.
riep hij naar de barkeeper, die de bestelling goed verstond ondanks de rumoerigheid in de club

... en overhandigde zijn glas drinken aan hem.
aan wordt hier onjuist gebruikt, het is óf overhandigde hem zijn glas drinen, óf en gaf zijn glas drinen aan hem

De man zat onderuitgezakt, zag eruit als begin veertig, was fors. Zwart krullend haar en droeg allemaal gouden juwelen.
ik zou zeggen 'en was fors'. Je tweede zin heeft geen persoonsvorm en is grammaticaal oncorrect.

Frey ging op een bank ertegenover zitten
Ten eerste zou het zijn er tegenover, maar aangezien Frey op een bank tegenover een persoon gaat zitten is het 'tegenover hem'.

Nou ja, de meeste dingen zijn zoals ik al zei niet heel erg storend, maar zonder die kleine foutjes wordt het toch weer wat beter.
Ik wacht met smart op een vervolg!