Online Verhalen

Heee allemaal!
Mijn eerste verhaal hiero, en al lang geleden dat ik een verhaal heb geschreven!
Commentaar en reacties zijn natuurlijk altijd welkom, graag zelfs!
& als iemand een mooiere titel weet.... !

Het proloog is een beetje kort, maar jah

Proloog
‘Sanne, wacht!’ klonk zijn stem over het verlaten schoolplein.
‘Alsjeblieft, wacht!’ klonk zijn stem nog eens toen zij verder liep. Sanne telde in haar hoofd tot tien en draaide zich langzaam om. Ze balde haar handen tot vuisten om niet boos uit te vallen. Ze voelde de pijn van haar nagels in haar handpalmen en haar boosheid zakte een klein beetje. Nu stond Ruben voor haar. Hij zocht naar woorden, maar haalde toen gelaten zijn schouders op.
‘Sorry,’ zei hij zacht.
‘Waarom? Waarom doe je dit?’ vroeg zij, even zacht.
Ruben zuchtte. ‘Ik wil je niet gelukkig zien met een ander.’ Hij keek naar de grond toen hij dit zei. Verbaasd keek Sanne op en zag in zijn donkerblauwe ogen dat hij het meende.
‘W-Wat… Wat wil je nou?’ vroeg ze aarzelend.
‘Ik weet niet,’ antwoordde hij schouderophalend. Sanne kreeg bijna medelijden met hem toen ze naar zijn mooie ogen keek en zijn blonde, halfkrullende haar. Hij leek niet te weten wat hij moest zeggen.
Even aarzelde Sanne opnieuw, toen vroeg ze: ‘Zullen… Zullen we het goed maken? En... het opnieuw uit maken? Dat is niet zo goed gegaan de vorige keer... Zullen we alles goed uitpraten en afsluiten?’ Ze durfde het bijna niet te vragen, bang voor zijn reactie. Hij knikte alleen maar, bijna onmerkbaar.
‘Het spijt me,’ mompelde hij zacht.

De kille januariwind waaide door de bomen, terwijl Sanne langzaam het schoolplein af fietste. Ze dacht na en hoopte dat nu eindelijk alles eens goed zou komen. Al het gezeur en gedoe moest nu klaar zijn. Haar hand ging even naar het hartje om haar nek en het klavertjevier om haar pols. Ze glimlachte in zichzelf en fietste rustig naar huis.

Wat een mooie proloog! Hij is inderdaad een beetje kort, maar hij is zeer sterk, en dat maakt het weer goed! Toch heb ik één foutje ontdekt ^^

‘Sorry,’ zei hij zacht. ‘Waarom? Waarom doe je dit?’ vroeg zij, even zacht. Hij zuchtte, ‘Ik wil je niet gelukkig zien met een ander.’ Hij keek naar de grond toen hij dit zei. Verbaasd keek Sanne op en zag in zijn donkerblauwe ogen dat hij het meende.
‘W-Wat… Wat wil je nou?’ vroeg ze aarzelend. ‘Ik weet niet,’ antwoordde hij schouderophalend. Sanne kreeg bijna medelijden met hem toen ze naar zijn mooie ogen keek en zijn blonde, halfkrullende haar. Hij leek niet te weten wat hij moest zeggen.
Even aarzelde Sanne opnieuw, toen vroeg ze: ‘Zullen… Zullen we het opnieuw uit maken? En alles goed uitpraten en afsluiten?’ Ze durfde het bijna niet te vragen, bang voor zijn reactie. Hij knikte alleen maar, bijna onmerkbaar. ‘Het spijt me,’ mompelde hij zacht.

Hier ga je enkele keren in de fout met het entergebruik. Iedere keer dat een verschillend personagie wat zeg moet er een enter komen, dus niet gewoon in de tekst hangen, op die manier:

‘Sorry,’ zei hij zacht.
‘Waarom? Waarom doe je dit?’ vroeg zij, even zacht. Hij zuchtte, ‘Ik wil je niet gelukkig zien met een ander.’ Hij keek naar de grond toen hij dit zei. Verbaasd keek Sanne op en zag in zijn donkerblauwe ogen dat hij het meende.
‘W-Wat… Wat wil je nou?’ vroeg ze aarzelend.
!!‘Ik weet niet,’ antwoordde hij schouderophalend. Sanne kreeg bijna medelijden met hem toen ze naar zijn mooie ogen keek en zijn blonde, halfkrullende haar. Hij leek niet te weten wat hij moest zeggen.
Even aarzelde Sanne opnieuw, toen vroeg ze: ‘Zullen… Zullen we het opnieuw uit maken? En alles goed uitpraten en afsluiten?’ Ze durfde het bijna niet te vragen, bang voor zijn reactie. Hij knikte alleen maar, bijna onmerkbaar.
!!‘Het spijt me,’ mompelde hij zacht.

Waar ik enterde heb ik twee rode uitroeptekens gezet, zodat het duidelijk is. Voor de rest is het zeer mooi geschreven.

@ xIMISSYOU ; heel erg bedankt voor je reactie en verbeteringen! Ik heb het gelijk veranderd (:

Het is idd mooier en duidelijk zo, dankjewel!

Ten eerst vind ik je titel echt heel mooi
'Gevonden geluk' heeft wel iets.
Yep
*knikt*
En ten tweede vind ik het een interssant beginstukje.
Ben benieuwd wat je ervan gaat maken. =D

Wel heb ik een zinnetje gevonden

xILY. schreef: Ze glimlachte voor zichzelf en fietste rustig naar huis.

voor zichzelf = in zichzelf, neem ik aan^^

Dankjewel ! Ik heb het verbeterd, hierbij het volgende stukje! Sorry dat het zo lang duurde, heb het nogal druk met school :s Het is een beetje saai (a') maar dat is nodig voor latere stukjes enzo... Noujah, lees maar gewoon! (:



-------------------------------------------------------------------------------------

Yara krabbelt:

Heeey !
Heb je ’n leuke klas & mentor?
Mijn klas is wel leuk denk ik (:
Heb je je boeken al gekaft?
Ik ben bijna klaar, hihi =)

Iloveyouuu! xxx.

De veertien jarige Sanne zuchtte even en klikte internet weg. Ze zou later wel terug krabbelen, daar had ze nu geen zin in.
Het schooljaar was pas net begonnen, maar Sanne had er nou al geen zin meer in. Haar zomervakantie was ontzettend leuk en Sanne baalde vreselijk dat de vakantie zo snel alweer afgelopen was. Tot overmaat van ramp zat ze ook niet bij haar beste vriendinnen Yara en Britt in de klas!
Wel lief dat Yara even krabbelt, bedacht Sanne. Ze kende Yara nu net twee jaar, maar na een paar dagen waren ze al beste vriendinnen geworden. Het klikte gewoon precies, waar Sanne ontzettend blij mee was, want Yara was echt een superleuke vriendin.
Sanne kende Britt al drie jaar, maar dit was heel anders gelopen. Het klikte helemaal niet gelijk, integendeel: het was juist eerst ruzie en zelfs ‘oorlog’ tussen twee delen uit de klas. Sanne zat in het ene deel en Britt in het andere deel. Na een paar dagen ging het echter wel goed en werden Britt en Sanne beste vriendinnen.
Het was niet zo dat ze altijd met z’n drieën optrokken, maar Sanne kon het met beide meiden echt heel goed vinden. Yara en Britt waren ook vriendinnen, maar geen beste vriendinnen. Sanne vond zelf dat ze het meest op Yara leek: ze hadden allebei halflang blond haar in laagjes en blauw-groene ogen. Ook hadden ze bijna hetzelfde karakter: rustig en lief. Af en toe had Sanne wel eens een uitbarsting en was ze ontzettend hyperactief, vooral als ze gingen logeren bij elkaar.
Britt was wat anders, zij had blond haar tot iets over haar schouders en blauwe ogen. Ze was altijd overenthousiast, maar toch ook superlief en zorgzaam. Ja, bevestigde Sanne in zichzelf, Yara en Britt zijn geweldige vriendinnen.

‘Sanne! Kom je eten?!’ riep haar moeder vanaf onder aan de trap.
‘Joo!’ riep Sanne terug en ze liep haar kamer uit en de trap af. Het hele gezin zat al aan tafel, op haar oudste zus Jessica na. Jessica was nu twintig jaar en werkte vaak tot na het avondeten bij de groentewinkel. Haar oudere broer Josh, van zeventien jaar, zat schuin tegenover Sanne aan tafel, naast haar vader. Rechts van haar zat haar moeder en daarnaast haar zusje Daisy, van elf jaar. Met haar oudere broer en zus kon Sanne het goed vinden, maar met Daisy was het vaak mis.

Het was al 22.00 uur en Sanne gaapte terwijl ze haar nachtlampje uitdeed. Ergens vaag achter in haar hoofd hoorde ze een stemmetje: Sanne, ga nou slapen, het is al laat, morgen ben je heel moe. Sanne, VWO4 wordt ontzettend moeilijk, dat kun je helemaal niet. Ga nou slapen, dan ben je morgen niet zo moe, morgen zit je weer in die leuke klas met allemaal vage mensen, Sanne.
Sanne draaide zich om en hield haar ogen stijf dicht, ze wilde dat stemmetje helemaal niet horen. Maar het stemmetje ging niet weg en bleef achter in haar hoofd mompelen. Met de gedachte: ik zie wel wat er morgen gaat gebeuren; ik ben niet bang, viel Sanne onrustig en draaierig in slaap. Misschien zag ze er toch meer tegenop dan ze zelf toe zou willen geven.

‘Piep piep piep,’ deed de wekker een week later op maandagochtend. Sanne had ondertussen haar rooster gekregen en begon langzaamaan weer te wennen aan het dagelijkse schoolleven. Op maandag kon ze altijd uitslapen tot 8.15, dan nam ze de bus van 9.27 en was ze om 10.30 ongeveer op school. Vaak iets eerder, soms iets later.

Sanne reisde al vanaf de eerste klas met de bus en vond het heel normaal om met de bus naar school te gaan. Het was een grote school, met meer dan 2500 kinderen erop en veel kinderen kwamen van veraf. Sommigen moesten een uur fietsen om op school te komen en Sanne moest een uur met de bus. Daarom begon de school normaal gesproken om 9.00, maar op maandagochtend kon Sanne om 10.45 beginnen.
Zelfs dat was nog te vroeg, dacht Sanne terwijl ze nog heerlijk in bed lag. Ze zag er niet meer tegenop om naar school te gaan, maar ze had gewoon geen zin. Met heimwee dacht ze terug aan de tweede klas, toen ze het echt leuk vond om naar school te gaan. Ze zat bij Yara en Britt in de klas en de rest van de klas was ook super.
Gelijk daar achteraan dacht ze ook aan Ruben, haar ex-vriend uit de tweede klas. Ze verdrong de gedachte aan hem gelijk en stond snel op om zich om te kleden. Dromen kon een andere keer nog wel, het was echt helemaal over. Sanne snoof in zichzelf om haar domme gedachten, want ze hoefde ook he-le-maal niets meer van hem. Ze was klaar met hem, al ruim een jaar. Met die gedachte in haar achterhoofd pakte ze haar schooltas in en liep naar beneden, nadenkend over de lange schooldag die komen zou.

Hey,

Weer heel mooi geschreven! Je schrijfstijl is echt goed en ik lees er redelijk goed doorheen! Toch nog twee foutjes ontdekt:

xILY. schreef:De 14-jarige Sanne zuchtte even en klikte internet weg. Ze zou later wel terug krabbelen, daar had ze nu geen zin in.

14 - jarig schrijf je beter volluit, dat maakt het mooier, zoals:

De veertien jarige Sanne zuchtte even en klikte internet weg.

Het was niet zo dat ze altijd met z’n drieën optrokken, maar Sanne kon met beide meiden echt heel goed.

Ik geloof dat er hier nog 'vinden' achter moet

Voor de rest ben ik zeer benieuwd hoe dit gaat lopen! VWO4, wat voor richting is dit? Ken ik niet. Nouja, ik kijk uit naar meer

Hoi hoi,

Je hebt een lekkere vlotte schrijfstijl. Aan de titel zou ik als ik jou was niets veranderen.

In het proloog heb je het over Sanne en hij. Ik neem aan dat het Ruben betreft, daar zou ik toch een paar keer zijn naam gebruiken, als alleen het woordje hij.
Met de spreekzinnen heb ik ook nog wel eens moeite, maar heb opgezocht hoe dat ook al weer moest.
'gesprek,'zei Sanne. 'gesprek'
Hij zuchtte. 'gesprek.'

Een gesproken zin moet op een nieuwe regel begonnen worden, net zo als de vertelde zinnen die daar weer op volgen. Het heeft iets te maken met openen en sluiten .
In één van mijn andere verhalen zul je zien dat ik het daar ook fout heb gedaan, maar het maakt het wel makkelijker leesbaar.

Succes met je verhaal, en ben benieuwd hoe het afloopt

Dankjewel allebei!

@xImissyou ; Ik zit zelf ook in de 4e klas van het VWO. Letterlijk; Voorbereidend Wetenschappelijk Onderwijs, net als je TL, Havo hebt enzo, VWO is nog iets hoger dan Havo.
Is dus op het voortgezet onderwijs een 'niveau' of hoe je dat ook maar noemt
Hopelijk snap je het nu wat beter

Hierbij het volgende stukje!

-------------------------------------------------------------------------------------

‘Zullen we vanavond dan een filmpje maken?’ vroeg Josh, haar broer. Sanne zuchtte, daar had ze nu echt geen zin in.
‘Hmm… ik heb nog huiswerk voor morgen. En ik heb eigenlijk ook niet zoveel zin nu. Doen we een andere keer, oké?’ stelde ze voor. Haar broer haalde zijn schouders op en liep door naar de zolder, waar zijn slaapkamer was. Sanne deed de deur van haar slaapkamer weer dicht en keek met afkeer naar het huiswerk wat op haar bureau lag. Het huiswerk was niet het enige, haar hele bureau lag vol met allemaal boeken, papieren en andere troep.
Zuchtend pakte Sanne haar Frans boeken van de stapel en ging op haar bed zitten om het huiswerk te maken. Waarom was het ook altijd zo veel?!

‘Hoi Sanne, met Linda,’ zei een stem aan de telefoon.
‘Hey Linda,’ antwoordde Sanne.
‘Ik wou even vragen, welke bus neem jij morgen? Want ik weet niet of ik bz zou doen of niet,’ zei de stem weer.
Sanne dacht even na en antwoordde toen: ‘Gewoon de bus van acht uur, als er niets uitvalt. Want ik heb muziek.’ Het was even stil aan de telefoon.
‘Oké,’ klonk het toen, ‘dan neem ik die ook. Nou, dan zie ik je morgen! Doei!’
‘Doeg!’ zei Sanne, waarna ze het gesprek beëindigde.
Sanne kende Linda al ruim tien jaar en kon goed met Linda opschieten. Af en toe konden ze elkaar niet uitstaan, maar meestal ging het super tussen hen. Linda woonde nog iets verder van school af dan Sanne, maar ging wel met dezelfde bus. Tenminste, als ze even laat moesten beginnen.

‘Sanne, ga je naar bed?’ riep haar moeder van onder aan de trap.
‘Bijna!’ schreeuwde Sanne terug. Vlug klikte ze Hyves aan en logde snel in. Eén nieuw bericht, las Sanne. Nieuwsgierig klikte ze op haar inbox.

Feeeessiee!

Heeee allemaal! (:
Aanstaande zaterdag geef ik een feestje, omdat ik jarig was 2 week geleden
Heb je zin om te komen?
Zonee, meld je ff af, dan weet ik waar ik op kan rekenen!

Tot zaterdag dan hè! (:
Liefs, Laura.

(Ps: Schoolstraat 23 )


Sanne klikte vrolijk Hyves weer weg en sloot de computer af. Feestje, daar had ze wel zin in! Ze had haar vriendinnen uit de tweede klas nog lang niet allemaal gesproken en het was altijd heel gezellig op hun ‘meiden-party’s’. Daarbij kwam dat Laura echt een gezellige en leuke meid was en dat Sanne nu al naar het feestje uitkeek. Alleen het vervoer nog even regelen, dacht Sanne, hopelijk gaat Linda ook, dan wordt het wat makkelijker!

Twee dagen later, op woensdag, zat Sanne in de bus naar school. Linda zat, zoals gewoonlijk, naast haar spelletjes te spelen op Sanne’s mobiel. Sanne was naar buiten aan het kijken en zag de omgeving voorbij glijden.
‘Hoe laat ben je vanmiddag uit?’ vroeg Linda, met haar blik op het telefoonschermpje gericht.
‘Half twee,’ antwoordde Sanne, terwijl ze Linda’s kant op keek.
‘Mazzelaar,’ antwoordde Linda, ‘ik pas om half vier.’
‘Verschil moet er wezen hè,’ reageerde Sanne glimlachend. Stiekem observeerde ze haar vriendin even. Linda was net als zij veertien jaar, had halflang lichtblond haar en gedroeg zich soms een beetje jongensachtig. Het kon haar niet zoveel schelen wat anderen van haar vonden en ze kleedde zich dan ook hoe ze dat zelf wilde. Sanne moest wel eens lachen om haar, maar soms kon Linda ook vreselijk irritant zijn!

‘We gaan even som 24a bespreken. Pakt iedereen zijn boek er even bij?’ vroeg meneer de Graaf in de wiskundeles. Sanne kreunde zachtjes. Wiskunde het eerste blok was echt niet leuk. Gelukkig voor haar zat ze met wiskunde wel bij Yara in de klas, anders was het zeker niet uit te houden.
‘Ga jij naar de verjaardag van Laura?’ fluisterde Yara.
Sanne knikte, ‘Jij dan?’
‘Ik weet nog niet,’ zei Yara, ‘mijn ouders willen niet rijden. Maar als de ouders van Leonie en Judith kunnen rijden, kan het wel.’
Sanne knikte begrijpend. Omdat hun school een streekschool was, woonden ze vaak ver uit elkaar. Dit was vooral met feestjes wel eens lastig, als ze vervoer moesten regelen.

‘Sanne, hoe doen we vraag b?’ vroeg meneer de Graaf toen. Sanne keek verschrikt naar Yara en hoorde toen achter zich fluisteren: ‘Eerst delen door twee en dan de som verder uitrekenen.’
‘Eerst… delen door twee? En dan de som verder uitrekenen?’ probeerde Sanne. De leraar knikte instemmend. ‘Ja, en dan doen we…’
Terwijl de leraar verder uitlegde keek Sanne dankbaar achter haar, waar Jan-Dirk zat. Ze kende hem eigenlijk alleen van naam, hij zat bij Yara in de klas, maar ze was hem wel ontzettend dankbaar. Yara zat haar uit te lachen en Sanne keek quasi beledigd naar haar beste vriendin. ‘Alsof jij op zat te letten,’ grinnikte ze toen.
Langzaam keek Sanne de klas rond. De meeste mensen kende ze wel van de afgelopen drie jaren. Rechts voorin de klas zat Ruben, naast Jesse. Onopvallend keek Sanne naar Ruben. Ze zag dat hij tekende, dat kon hij altijd al goed. Hij tekende vroeger altijd domme poppetjes in haar schrift. Even later zei hij wat tegen Jesse, waarop ze allebei heel hard begonnen te lachen. Onbewust glimlachte Sanne mee toen ze zag wat een lol de jongens hadden.

Toen ze nog in de tweede klas zaten konden ze ook zoveel lachen samen. Vaak waren ze met z’n zevenen: Sanne, Linda, Ruben en nog vier andere jongens. Ze hadden het altijd leuk samen. Vroeger. Nu niet meer. Sanne sprak de jongens nog maar af en toe, twee daarvan zaten bij haar in de klas, de anderen sprak ze nooit meer. Ruben sprak ze ook nooit meer, maar daar had ze goede redenen voor. Daar was ze helemaal klaar mee.
Yara stootte haar aan, ‘Als we nu huiswerk maken, hoeven we dat thuis niet meer te doen.’
Sanne knikte en begon samen met Yara aan haar wiskundehuiswerk van die week.

Geen reacties? Noujah, hier verder (:

------------------------------------------------------------------------------------
Sanne zuchtte diep, in de vierde klas had je zoveel meer huiswerk als in de derde klas. Ze werd er he-le-maal gek van en schoof definitief al haar schoolboeken aan één zijkant van haar bureau. Het was nu oktober, ze zat een aantal weken op school en ze verlangde ontzettend naar de vakantie. School was druk, lastig en een belemmering van haar vrije tijd.
Sanne liep in twee stappen van haar bureaustoel naar haar bed en ging zitten terwijl ze haar kamer kritisch bekeek. Het kleine kamertje is een enorme bende, bedacht Sanne, maar ik heb geen zin om het op te ruimen. Misschien is Yara wel online, dacht Sanne en gelijk werd ze wat vrolijker. Vlug liep ze naar de kamer van haar ouders en pakte de laptop uit de kast. Een paar minuten later was hij helemaal opgestart en Sanne zette MSN aan.
‘Hmm, Yara niet online. Niemand leuks online eigenlijk,’ mompelde Sanne in haarzelf. Sanne baalde, ze had net zin in een gesprek met Yara. Volgende week was het toetsweek en iedereen had het alleen nog maar over school, toetsen en cijfers. Sanne was toe aan een goed gesprek, maar dat lukte niet zonder gesprekspartner.
Hé, Ruben online. Sanne snoof verachtend, daar ging ze geen gesprek mee voeren. En al helemaal geen goed en diepzinnig gesprek. Ze klikte MSN weer weg en keek even op haar mail. Verbaasd keek ze naar het mailtje in haar inbox.

Van: Ronald
Aan: Sanne ;
Onderwerp: Maatschappijleer

Heeej,
Moet ik nog wat voor maatschpijleer doen ofnie?
Want ik heb al ff iedereen die eilandontwerpen gestuurd,
Kweetniet of tie goed is?!

Kijk maar ff (;
Doei .


Sanne trok een moeilijk gezicht en bekeek de bijlage. Wauw, het was echt mooi geworden. Ze moesten voor maatschappijleer een opdracht maken over een eiland. Er moesten vijfhonderd mensen op één eiland kunnen overleven en een nieuwe samenleving kunnen opbouwen, dat was de opdracht. Ronald zat bij haar in het groepje en had voorgesteld om digitaal ontwerpen te maken voor het eiland en iedereen was enthousiast.
Ronald zat ook al bij haar in de brugklas, maar in de tweede en derde klas zat hij in een andere klas. Nu zat hij wel weer bij haar in de klas – tenminste, in de mentorklas – en Sanne kon het op zich wel goed met hem vinden. Ze trok eigenlijk niet zoveel met hem op, maar hij was best aardig.
Sanne dacht even na en kwam tot de conclusie dat ze met veel mensen uit de klas het wel goed kon vinden. Er waren natuurlijk uitzonderingen: Jesse, Leon en Danny waren vrienden van Ruben en hadden dus vooroordelen over haar en zij over hen. Josefien was een vreselijk kind en één en al irritantheid. Ze liep constant achter Sanne en haar vriendinnen aan en dacht dat ze alles heel goed kon. Sanne kon zich af en toe kapot ergeren aan haar, omdat ze steeds met haar meepraatte en zich er steeds mee bemoeide. Eigenlijk mocht de hele klas haar niet en dat was altijd al zo geweest. Het vreemde was wel dat ze het zelf niet doorhad. Ze had zelf niet door hoe irritant en vervelend ze was, dat vond Sanne altijd wel apart.
Gelukkig waren er meer leuke dan niet-leuke mensen in de klas en Sanne trok toch alleen op met de mensen die zij aardig vond. En dat was toch vooral met Yara, haar beste vriendin. Britt had veel nieuwe vrienden en vriendinnen gemaakt dit jaar en ze zaten dan in een grote groep in de aula. Yara en Sanne liepen vaak bij andere vriendinnen en zaten ergens anders. Sanne voelde dat Britt en zij steeds meer uit elkaar aan het groeien waren. Eerst was het heel close, maar Britt kreeg steeds meer vriendinnen en had minder tijd voor haar.
Sanne slikte even en bedacht dat ze niet langer op nummer één stond bij Britt. Natuurlijk, ze waren nog goede vriendinnen, maar Sanne vroeg zich af of zij bij Britt even hoog stond als Britt bij haar. Tegelijkertijd sprak ze zichzelf streng toe, ‘Ik kan het Britt niet kwalijk nemen dat ze zo’n spontaan en geweldig karakter heeft. Ze heeft alle vrijheid om met de mensen om te gaan waar ze mee wíl omgaan.’ En met die gedachte in haar achterhoofd staarde ze in haar spiegel, en een meisje met groen/grijze ogen staarde in gedachten verzonken terug.

Het was vrijdagavond en Sanne was televisie aan het kijken. Ze lang half onderuitgezakt op een heerlijke grote stoel en zapte wat langs de zenders. Er was niets leuks meer voor om elf uur ’s avonds, merkte Sanne.
‘Sanne, doe je de televisie uit? En ga je naar bed?’ vroeg haar moeder.
‘Bijna,’ antwoordde Sanne lui, terwijl ze verder zapte.
‘Nee, nu,’ zei haar moeder, terwijl ze op haar horloge keek. ‘Het is al elf uur, nu opschieten.’ Sanne mopperde wat en deed de televisie uit. Terwijl ze het laatste beetje cola uit haar glas op dronk, voelde ze dat ze een sms’je kreeg. Toen de cola op was pakte ze haar telefoon uit haar broekzak, mompelde een ‘welterusten’ en liep de trap op naar boven. Het sms’je kwam van Ronald.

Hey, ging maatschappijleer goed? (;

Sanne glimlachtte even. Ze moesten vandaag ‘hun’ eiland presenteren, maar Ronald moest naar de tandarts. Leuk dat hij er even naar vraagt, vindt Sanne.

Haaaii, ja ging goed. Kom je ff op msn dan vertel ik het (: Lieeefs.

Snel trok Sanne haar kleren uit en haar pyjama aan toen haar mobiel weer een geluidje maakte.

Okiej, ben er over een kwartiertje ongeveer. Moet nog even douchen !

Sanne glimlachtte en ging met haar telefoon op internet. Ze had haar telefoon, een HTC Hero, ongeveer een halfjaar geleden gekregen van haar vader. Het mobieltje beviel ontzettend goed, ze kon op internet, ze kon spelletjes downloaden, ze kon eigenlijk alles wat ze nodig had. Zo had ze ook MSN erop gedownload en ze had al regelmatig wat gekletst via haar telefoon.
Sanne zette MSN aan en deed haar status op ‘afwezig’. Zo kon ze praten tegen de mensen waar ze mee wilde praten en als er vervelende mensen tegen haar praatten, deed ze net of ze afwezig was.

‘Tududuh,’ klonk een kwartier later een msn-geluidje door het stille huis. Snel zette Sanne het geluid uit en bekeek wie er tegen haar praatte.

En weer een stukjee...
Het is niet zo lang, omdat dit het laatste stukje is van hf 1.
Reacties zijn nog steeds welkom (:
Enjoy!


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘Tududuh,’ klonk een msn-geluidje door het stille huis. Snel zette Sanne het geluid uit en bekeek wie er tegen haar praatte. Het was Mabel, een vriendin uit de buurt.

Mabel zegt:
Heeee

Sanne’ zegt:
Heeey

Mabel zegt:
Hoe gaat iee?

Sanne’ zegt:
Goeedhoor. Met jou?

Mabel zegt:
Ook goed
Ga je morgen mee naar het buurthuisdingiets?

Sanne’ zegt:
Euhm…
Okee is goed. Hoe laat?

Mabel zegt:
Iets voor 8 bij mij?

Sanne’ zegt:
Ja is goed, tot morgen dan!

Mabel zegt:
Doeeeg!

Het buurthuis was een gebouwtje vlakbij hen in de buurt. Ze konden daar gezellig kletsen, wat drinken en voetballen op de voetbal-tafel of poolen. In het gebouwtje was ook een karaoke-mogelijkheid en daar werd vaak gebruik van gemaakt. Het was gebouwd omdat er niet veel te doen was voor de jeugd, daarom had de gemeente bedacht om een buurthuis te bouwen. Eens in de twee weken op zaterdagavond was het de beurt aan de jeugd van twaalf tot zestien om in het buurthuis te komen, als ze zouden willen.

Sanne klikte het gesprek met Mabel weg en praatte tegen Ronald, die net online kwam. Het gesprek begon als een doorsnee gesprek: hoi, hoe gaat het, vertel over maatschappijleer etc. Na een uur waren ze nog aan het MSN’en en na twee uur ook nog.
Sanne merkte dat ze het fijn vond om met Ronald te praten, ook al was dit eigenlijk hun eerste serieuze MSN-gesprek. Ooit in de eerste klas had ze wel eens met hem gepraat op MSN, maar dat was niet echt een serieus gesprek. Ze hadden nooit meer dan een paar woorden gewisseld en dat was in die jaren niet echt veranderd, tot nu.
Het gesprek werd steeds persoonlijker en Sanne begon het steeds interessanter te vinden. Ronald bleek een stuk minder saai dan hij eruit zag en Sanne kon goed met hem praten. Ze begonnen elkaar vragen te stellen en Sanne vroeg naar zijn vriendin, waarmee hij al ruim anderhalf jaar verkering had. Het bleef even stil en hij reageerde even niet.

Ronald- Larissa, ik hou van je!! zegt:
Euhm. Weet niet zo goed eigenlijk.
Dit blijft onder ons hè?

Sanne’ zegt:
Natuurlijk. Hoezo weet je het niet dan?

Ronald- Larissa, ik hou van je!! zegt:
Ik weet niet of ik nog wel verliefd op der ben.
Tis een heel leuk meisje, maar jah… het gevoel is gewoon weg.

Sanne’ zegt:
Awh, vervelend! Hoelang heb je dat gevoel al dan?

Ronald- Larissa, ik hou van je!! zegt:
Al sinds de zomervakantie ongeveer

Sanne fronste haar wenkbrauwen even. Als Ronald Larissa niet meer zo leuk vond als zij hem kon hij het toch beter uitmaken?!

Het MSN-gesprek duurde tot half drie, tot drie uur, tot half vier, tot vier uur… Sanne begon nu wel een beetje moe te worden en vertelde Ronald dat ze nu toch ging slapen. Ronald was ook moe, zei hij, en ze sloten allebei, na een laatste groet, MSN af.
Sanne dacht even na en het schoot haar te binnen dat ze toch zeker vier uur met Ronald had liggen MSN’en. Het was een heel fijn en goed gesprek geweest en ze hadden een soort van beste-vrienden-vriendschap gesloten. Msn'en met Ronald voelde heel vertrouwd, alsof ze dat al jaren deden. Ze vond het bijzonder dat ze het zo goed konden vinden met elkaar.
Haar vriendin Britt had ook een beste vriend: Jonas. Ze praatten heel vaak en lang met elkaar en Britt kon alles tegen hem zeggen. Ze vond hem geweldig, maar voelde niets voor hem en dus konden ze beste vrienden zijn.
Zo’n gevoel had Sanne ook bij Ronald. Bovendien was Ronald al bezet, en het zou oneerlijk en achterbaks zijn als Sanne hem van Larissa af zou pakken. Gelukkig voor Sanne was ze niet verliefd op hem en konden ze beste vrienden worden.
Sanne verbaasde zich hoe snel dat ging, vrienden maken. Ze hadden ontzettend lang gepraat, dat wel, maar dit was hun eerste serieuze MSN-gesprek en Sanne hoopte met heel haar hart dat er nog vele gesprekken zouden volgen.
Met een gelukkige glimlach op haar gezicht vertrok Sanne moe, maar blij naar dromenland.

Hallo xILY.,

Hierbij een reactie van mijn kant op je verhaal. Voor deze reactie heb ik gebruik gemaakt van je eerste twee posts. Zo kan ik wat gerichter feedback geven, ander wordt het ook zo'n lang verhaal

Je citaten zitten goed in elkaar. Uiteraard moet je hier wel op blijven letten maar het is ook moeilijk om dit helemaal goed te doen.

Je proloog is kort en niet helemaal duidelijk. Door de opmerking van Ruben dat hij Sanne niet gelukkig wil zien met een ander kreeg ik het idee dat ze al uit elkaar waren en hij een jaloers ex-vriendje was terwijl zij al iemand anders leuk vond. Verderop schrijf je dat ze het opnieuw gaan uitmaken. Dit verwarde me een beetje. Wellicht kun je hier wat duidelijker in zijn. Verder zit deze prima in elkaar

Je tweede stukje vond ik wat lastiger.

Ze zat niet bij haar beste vriendinnen Yara en Britt in de klas en had net een geweldige vakantie achter de rug.

Hier benoem je iets negatiefs en daarna positiefs. De combinatie loopt niet helemaal lekker. Je zou ervoor kunnen kiezen haar een rotvakantie te geven.

Bv: 'Ze had net een rotvakantie achter de rog en tot overmaat van ramp zat ze niet bij haar beste vriendinnen Yara en Britt in de klas.'

Of positief voor negatief benoemen.

Bv: 'Ze had net een geweldige vakantie achter de rug. Het gelukzalige gevoel dat zij toen gehad heeft wordt nu overschaduwd door het nieuws dat ze niet bij Yara Britt in de klas zit.'

Wat mij ook opviel is dat Sanne in het tweede deel veertien jaar is maar al wel in VWO4 zit. Heeft zij klassen over geslagen? Normaal gesproken zit je als 14-jarige in de tweede of misschien net de derde klas. Vaak wordt je 15 in de derde klas tenzij je een klas hebt overgeslagen.

Daarnaast spreek je over kinderen op school. Naarmate je ouder wordt, en zeker in de vierde klas noem je dit geen kinderen meer maar leerlingen. Voornamelijk omdat de kans groot is dat je anders gepest gaat worden. Tevens spreek je dan niet meer echt over logeren volgens mij maar over blijven slapen bij...

Na een korte beschrijving over haar zusje schiet je ineens door naar bed. Dit is voor mij een heel snelle en plotselinge wisseling die ik niet direct door had. Wellicht kun je aangeven dat je gebruik maakt van een tijdsprong door het te benoemen. Bijv: 'Het is al 22.00 uur. Ergens vaag achter in haar hoofd hoort Sanne....'
Daardoor wordt het wat duidelijker.

Je gebruikt een witregel tussen het benoemen van de schooltijden en dat ze zelfs op maandag nog te vroeg op school. Dit hoort nog gewoon aan elkaar aangezien je niet door gaat met een ander personage of een tijdsprong hebt gebruikt.

Als laatste moet ik bekennen dat ik de blauwe kleur van de hyveskrabbel niet prettig vind lezen. Je zou ervoor kunnen kiezen deze cursiefgedrukt te plaatsen. Dan komt de boodschap ook wel over

Verder ziet het er keurig uit. Momenteel heb ik nog geen idee waar het verhaal naar toe moet maar dat komt vast als ik verder lees.

Ik hoop dat je er wat mee kan. Anders mag je me natuurlijk altijd een pb sturen.

Ik heb nog niet je volledige verhaal kunnen nakijken omdat het al zoveel was, toch wilde ik je deze feedback al vast geven.

Het eerste wat me aan dit verhaal opviel was dat je ook blauwe stukjes in je geschreven stukken heb staan. Persoonlijkvind ik dit nogal storend staan.

'Sanne, wacht!’ klonk zijn stem over het verlaten schoolplein.
‘Alsjeblieft, wacht!’ klonk zijn stem nog eens toen zij verder liep.

Hier gebruik je twee keer achter elkaar klonk zijn stem. Over algemeen leest het niet fijn weg om twee keer hetzelfde woordgebruik achter elkaar te gebruiken. DIt komt vaker voor in je verhaall dat je twee zinnen achter elkaar dezelfde woorden gebruikt. Ik ze aangeven welke zinnen het zijn maa r er verder niet te veel aandacht aan besteden.

Hij keek naar de grond toen hij dit zei. Verbaasd keek Sanne op en zag in zijn donkerblauwe ogen dat hij het meende.

Sanne kreeg bijna medelijden met hem toen ze naar zijn mooie ogen keek en zijn blonde, halfkrullende haar.

Dat hij mooie ogen hoofd en blond (half?)krullend haar, heeft niets te maken met het feit dat Sanne hem vol medeleven aankeek. Je omschrijvingvan je karakter Ruben kun je beter al eerder in het verhaal noemen. Je kunt in deze zin ook wel uiterlijke beschrijvingen gebruiken, maar zorg er dan wel voor dat ze te maken hebben met het medelijden.

Yara krabbelt:

Heeey !
Heb je ’n leuke klas & mentor?
Mijn klas is wel leuk denk ik (:
Heb je je boeken al gekaft?
Ik ben bijna klaar, hihi =)

Iloveyouuu! xxx.

Het is in opzichte niet erg dat je een krabbel heb geschreven. Ik bedoel in boeken kom je ook vaak genoeg tegen dat ze een briefje letterlijk erin opschrijven. Maar deze krabbel is vrij nutteloos en daarom stoor ik me er toch aan. Als tip wil ik je meegeven, schrijf alleen krabbels uit wanneer er belangrijke informatie instaat en schrijf ze alsjeblieft in ABN en zonder smileys. Ik weet dat ze in werkelijkheid natuurlijk niet in ABN zijn en dat er smileys bijstaan maar in een verhaal is het storend. Je kunt weleensvoor de grap de zogenaamde msn-taal beschrijven en dan bijv. met een opmerking van je MC erbij.

Dan krijg je het bijv zo.
Maria las het berichtje over. Iloveyouuuu! daarmee eindigde het. Standaard actie van Saskia om drie woorden aanelkaar te plakken en er ook nogeens veel te veel letters tussen te zetten. En dan lopen de ouderen nog te zeuren dat er veel te veel wordt afgekort door jongeren. Nou ze moesten dit eens lezen ze maken de woorden alleen maar langer!

Even een zelf bedacht fragmentje.

Jessica was nu twintig jaar en werkte vaak tot onder het avondeten bij de groentewinkel.

Onder moet na worden.

Op maandag kon ze altijd uitslapen tot 8.15, dan nam ze de bus van 9.27 en was ze om 10.30 ongeveer op school. Vaak iets eerder, soms iets later.

schrijf je tijden uit, dat staat netter daarbij hoef je de tijden dat ze op schoolkomt en vertrekt niet zoprecies te schrijven tenzij je er iets belangrijks mee wilt doen.

Sanne reisde al vanaf de eerste klas met de bus en vond het heel normaal om met de bus naar school te gaan. Het was een grote school, met meer dan 2500 kinderen erop en veel kinderen kwamen van veraf. Sommigen moesten een uur fietsen om op school te komen en Sanne moest een uur met de bus. Daarom begon de school normaal gesproken om 9.00, maar op maandagochtend kon Sanne om 10.45 beginnen.

Voor dit stukje geld hetzelfde.

boek en -werkboek van de stapel en ging op haar bed zitten om het huiswerk te maken.

Ik zou niet Fransboek en werkboek zeggen. Het is in dit geval storende gedetaileerde informatie als jegewoon frans huiswerk zegt is dat ook prima en snapt iedereeen wat je bedoelt.

‘Hoi Sanne, met Linda,’ zei een stem aan de telefoon.
‘Hey Linda,’ antwoordde Sanne.
‘Ik wou even vragen, welke bus neem jij morgen? Want ik weet niet of ik bz zou doen of niet,’ zei de stem weer.
Sanne dacht even na en antwoordde toen: ‘Gewoon de bus van acht uur, als er niets uitvalt. Want ik heb muziek.’ Het was even stil aan de telefoon.
‘Oké,’ klonk het toen, ‘dan neem ik die ook. Nou, dan zie ik je morgen! Doei!’
‘Doeg!’ zei Sanne, waarna ze het gesprek beëindigde.
Sanne kende Linda al ruim tien jaar en kon goed met Linda opschieten. Af en toe konden ze elkaar niet uitstaan, maar meestal ging het super tussen hen. Linda woonde nog iets verder van school af dan Sanne, maar ging wel met dezelfde bus. Tenminste, als ze even laat moesten beginnen.

In je verhaal gebruik je zoals hier, behoorlijk veel sociale netwerken zoals hier. Het is wel realistisch, maar niet boeiend voor een lezer om te lezen. Gebruik alleen sociale netwerken wanneer je echtwat belangrijks te vertellen hebt. Dit soort gesprekken hebben geen enkele waarde voor je verhaal.

Feeeessiee!

Heeee allemaal! (:
Aanstaande zaterdag geef ik een feestje, omdat ik jarig was 2 week geleden
Heb je zin om te komen?
Zonee, meld je ff af, dan weet ik waar ik op kan rekenen!

Tot zaterdag dan hè! (:
Liefs, Laura.

(Ps: Schoolstraat 23 )

Dit is een voorbeeld van een wel zinnig bericht. Ookal stoor ik me nog wel aan de smileys en sms taal, het hoort dat weet ik hehe gebruik zezelf ook veel te veel xD

‘Half twee,’ antwoordde Sanne, terwijl ze Linda’s kant op keek.
‘Mazzelaar,’ antwoordde Linda, ‘ik pas om half vier.’
Weer twee dezelfde woorden.

‘We gaan even som 24a bespreken. Pakt iedereen zijn boek er even bij?’

Gelukkig voor haar zat ze met wiskunde wel bij Yara in de klas, anders was het zeker niet uit te houden!

Het uitroepteken zou ik weghalen , staat wat storend.

Langzaam keek Sanne de klas even rond.

Langzaam en even zijn een soort van contradicties. Even houdt in dat Sanne kort de klas rond keek,terwijl langzaam aangeeft dat ze er haar tijd voor nam.

Onbewust glimlachte Sanne mee toen ze zag wat een lol de jongens hadden.

Toen ze nog in de tweede klas zaten konden ze ook zoveel lachen samen.

Van: Ronald
Aan: Sanne ;
Onderwerp: Maatschappijleer

Heeej,
Moet ik nog wat voor maatschpijleer doen ofnie?
Want ik heb al ff iedereen die eilandontwerpen gestuurd,
Kweetniet of tie goed is?!

Kijk maar ff
Doei

weer een niet zo boeiend bericht...

Hier stop ik even tot nu toe, omdat ik merk dat ik in herhaling val met mijn feedback

Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Je verhaal is voor de rest wel goed. Je bouwt je karakters goed op, geeft uitleg en neemt de tijd voor gebeurtenissen. Hou dat vooral zo aan.

Groetjes Jodie van het tipex-team.
(Verhaal is nagekeken naar aanleiding van opgave bij het tipex-team.)

Dan ook van mij nog even een reactie op de reactie van Jodiejj. Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Zo kan je best een uiterlijke beschrijving geven van een personage als je medelijden met iemand heb. Dat wekt bij de lezer soms juist meer medeleven op. Zo zag ik echt een jongen voor me met half lang, krullend haar die zielig voor haar stond. In dit geval werkte de beschrijving juist heel erg goed.
Dat wil niet zeggen dat het in elke situatie goed uitpakt natuurlijk maar het is zeker niet fout.

Tevens is het niet fout om tijden zoals bustijden e.d. uit te schrijven. Ik zou het heel storend vinden als er stond: 'ze kwam om negen uur zevententwingig aan.' Het is inderdaad waar dat je de meeste getallen het beste voluit kunt gaan schrijven maar dit geldt maar tot op een bepaalde hoogte. Zo zou vijfentwintighonderd nog kunnen maar ik lees dan toch liever 2500. Ik zou de tijden dus gewoon in getallen uitschrijven om het helder te houden.

Ik stoor mij niet zozeer aan de krabbels en telefoongesprekken die beschreven worden. Dit is iets wat veel gebeurd onder de jeugd en geeft aan hoe Sanne met haar vrienden om gaat. Dit moet niet te extreem worden maar storend vind ik het momenteel nog niet. Ik zie regelmatig in boeken dat er volledige mailtjes, smsjes of brieven staan uitgeschreven. Uiteraard is het wel belangrijk om erop te letten of deze functioneel zijn. Wanneer dit niet zo is heeft Jodiejj gelijk en kun je deze beter achterwege laten.

Het ligt aan de leeftijd van de hoofdpersonage of je bepaalde zinnen met een uitroepteken laat eindigen of niet. Bij jeugd zou ik dit minder storend vinden dan bij oudere mensen omdat jeugd hierin nogal expressief is. Dit zou ik persoonlijk ook per situatie bekijken.

Het verhaal zit op zich gewoon goed in elkaar. De zinsopbouw is prima en ik heb weinig tot geen spelfouten ontdekt. Ik zou zeggen, schrijf rustig verder aan je verhaal, bekijk wat je met de feedback kan en wil doen en geef er je eigen draai aan.

Succes!

Marly, ik bedoelde het ook zeker niet als Fout inhoudelijk kun je nooit fouten maken, omdat het van jouw punt uitging, dit was dan ook mijn mening erover die ik heb ontwikkeld door feedback wat ik op eigen verhalen kreeg ( ik schreef behoorlijk gelijkwaardig aan wat ik hier lees )

En bij de bustijden ging het me meer om om hoe gedetaileerd het hier wel niet beschreven stond ik zou me ook eerder storen als je zeventwintig zou uitgeschrijven. Het ging me er alleen om dat dit misschien beter minder gedetailleerd kon, zodat er minder de nadruk op wordt gelegd

Dus vooral, voor als dat niet goed overkwam in mijn feedback.. dit was mijn mening, en dus niet algemeen fout, wat dat bestaat niet bij inhoud

Heel erg bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om te reageren!
Ik heb het nu heel druk met school, maar ik ga zo snel mogelijk tijd vrijmaken om te verbeteren en een nieuw stukje te schrijven (:

Nogmaals, dankjulliewel!

Ik heb de beginstukjes wat aangepast en verbeterd, dus tadaah, zie daar het resultaat (:
Ik heb de 'onnodige' sociale-netwerken-stukjes erin gelaten, omdat ik idd wilde laten zien hoe ze als vriendinnen met elkaar omgaan.
En @marly, ja, het is al uit met Ruben, en Ruben is in het proloog idd een beetje jaloers op haar nieuwe vlam!
Echt heel erg bedankt voor jullie reactie, ik heb er echt wat aan!
Verder, ik zal op de dubbele woorden letten, en ook op de krabbels, mailtjes etc.
Ohja, nog over de bustijden; vooral bij de bus is het zo dat als je 20 sec te laat bent, dat je dan de bus al kan missen. (ja, ik heb ervaring ) Dus daarom had ik dat wat uitgebreider gedaan!
Maar hierbij een nieuw stukje, enjoy! (:
Commentaar en reacties zijn welkom!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linda en Sanne hadden om half acht bij Sanne thuis afgesproken, maar zoals gewoonlijk was Linda er al vóór half acht. Linda was altijd vroeg, dat paste gewoon bij haar. Sommige mensen waren standaard te laat, maar Linda was altijd standaard te vroeg. Sanne had er die zaterdag niet aan gedacht om op tijd klaar te staan en deed snel wat make-up op. Ze hoorde dat haar moeder de deur voor Linda open deed en na een laatste check in de spiegel, rende Sanne de trap af.
‘Hoihoi,’ groette Sanne vrolijk.
‘Heee, klaar?’ vroeg Linda. Sanne knikte en pakte haar jas. Ze riep een groet naar haar ouders en liep snel achter Linda aan naar de auto. Ze zei Linda’s vader gedag en zo gingen ze op weg naar Laura.

‘Sanne! Linda!’ werden de meiden enthousiast begroet. Er zaten al een paar meiden en Sanne glimlachte naar hen. ‘Sanne!’ gilde Britt en tegelijk sprong ze Sanne om haar hals. ‘Ook leuk jou weer te zien, Britt,’ lachte Sanne, terwijl ze zich uit de omhelzing van Britt probeerde te trekken. Toen dat gelukt was, ging ze naast Britt op de bank zitten en keek rond naar wie er waren. Britt, Linda, Sarah, Jolien, Tania, Yvonne, Jessica, Sterre en natuurlijk Laura.
‘Is Yara er niet?’ vroeg Sanne verbaasd aan Britt. ‘Ze zou toch wel komen?
‘Ja,’ antwoordde Britt, ‘maar ze komen iets later. Benthe had nog een afspraak of zo.’
‘Oh, vandaar,’ reageerde Sanne gerustgesteld. Ze was al bang dat Yara niet zou komen, maar gelukkig was dat niet het geval.
‘Maar hoe is het met Sanne? Ik spreek je veel te weinig,’ klaagde Britt.
Sanne glimlachte, ‘Met mij alles goed. Ja, we moeten inderdaad vaker afspreken, maar euhm… hoe gaat het met jou?’
Britt stak twee duimen omhoog. ‘Top!’ lachte ze.

De avond was gezellig, zoals altijd. Sanne kon zichzelf zijn bij deze meiden en dat voelde goed. Ze merkte dat ze werd geaccepteerd, dat ze erbij hoorde. Het was een fijn gevoel, een gevoel diep binnenin haar dat haar blij maakte. Een gevoel dat haar vervulde met dankbaarheid voor zoveel lieve en leuke vriendinnen.
’Waar denk je aan?’ vroeg Yara, die er inmiddels ook al was, nieuwsgierig. Sanne glimlachte, maar antwoordde niet. Ze bleef in de verte staren en dacht aan de verjaardag van Laura van twee jaar geleden.

Sanne keek om zich heen en zag allemaal vrolijke gezichten. ‘Doeg!’ werd er over en weer geroepen. Sanne wachtte tot de meeste van haar klasgenoten weg waren en keek achterom. Daar liepen Ruben en Toine, druk te kletsen en te lachen. Ruben zag dat Sanne naar hen keek en wierp een liefdevolle glimlach naar haar. Sanne glimlachte terug en zocht met haar ogen naar Linda. Ze zouden samen met de bus terug gaan en Ruben en Toine wilden hen wel naar het busstation brengen.
’Zullen we gaan?’ vroeg Toine aan Sanne.
’Nog even wachten op Linda, hè,’ antwoordde Sanne. Toine knikte even en begon weer met Ruben te praten. Nog geen minuut later kwam Linda er al aan. Laura en Jessica liepen achter haar en ze gingen Sanne’s kant op.
‘Klaar?’ vroeg Sanne. Linda knikte. Sanne gaf Laura en Jessica allebei een dikke knuffel, hees haar tas op haar schouder en liep richting Ruben.
‘Ruben? Kom je, we gaan,’ zei ze. Ruben stapte op zijn fiets en reed langzaam de oprit af. Ondertussen had ook Linda afscheid genomen en Toine zat al klaar op zijn fiets. De beide vriendinnen sprongen bij Ruben en Toine achterop, zwaaiden nog even naar Jessica en Laura en gingen op weg naar het busstation.
Voor Sanne voelde het heerlijk: haar armen om de middel van haar vriendje. Ze voelde zijn warmte en ze voelde haar buik kriebelen. Dit was heerlijk, dit was echt, ze wilde dat het voor altijd zo kon blijven. Voor altijd achterop bij Ruben, haar armen om zijn middel en voor altijd samen. Sanne voelde zich geweldig en vrolijk, en ze zou deze dag nooit meer vergeten.

En daar, op het busstation, had hij haar voor het eerst een kus gegeven. Weliswaar op haar voorhoofd, maar het was toch een kus. Toen hadden ze al best lang verkering, al drie maanden. Sanne was toen dertien jaar en wilde niets overhaasten. Ze was een jaar jonger dan haar klasgenoten doordat ze een klas op de basisschool had overgeslagen, maar ze wilde haar leven niet overhaast voorbij laten gaan.

‘Hallo, Sanne!’ riep Yara in haar oor. Een beetje verdwaasd keek Sanne op. ‘Waar zit jij met je gedachten, joh? Ik vraag al de hele tijd of je nog wat wil drinken, maar je reageert niet. Is er iets?’ ratelde Yara.
Sanne schudde snel haar hoofd en lachte geruststellend. ’Nee, er is helemaal niets, alles onder controle. En doe maar cola,’ reageerde ze, terwijl ze nog moest omschakelen. Waarom dacht ze nou weer aan Ruben? Waarom aan hun eerste kus? Sanne snapte het niet, ze dacht dat ze het hoofdstuk ‘Ruben’ had afgesloten, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze baalde er van. Ze wilde niet aan hem denken, nu niet, nooit niet. Ze was klaar met hem, het was over. Ze vond hem niet eens aardig. Toch? Sanne twijfelde aan zichzelf, alweer. Was ze wel over hem heen? Waarom kwamen die herinneringen terug? Die had ze toch verdrongen?
‘Hé oen, je cola,’ kwam Yara tussen haar gedachten in praten. Sanne bedankte Yara en probeerde Ruben te verdrijven. Ze was nu op een verjaardag, een gezellige verjaardag en daar kon ze Ruben niet bij gebruiken. Met die gedachte in haar hoofd mengde Sanne zich in de gesprekken van de meiden om haar heen, maar Ruben bleef ergens achter in haar gedachten rondspoken.

Goed, nieuwe poging, deze keer zal ik mijn best doen het wat vriendelijker te brengen.

1) Ik vind het allemaal iets te snel gaan, bepaalde dingen. Bijv. haar vriendschap met Ronald, die is 'opeens' beste vrienden na een MSN-gesprek. Dat vind ik een beetje raar, want na 1 MSN-gesprek met een jongen ben je nog niet meteen beste vrienden.

2) Dit hadden voorgangers ook al gezegd: je gebruikt veel krabbels en sms'jes. Nu kan dat best hoor, maar het is nogal. Tja, het is niet zo heel interessant voor de lezers, in ieder geval, niet interessant voor mij.

3) Wat een beetje met punt 2 te maken heeft, ik vind het iets té realistisch. Het lijkt voor mij nu net op een verslag over Sanne's leven, wat het minder interessant maakt.
Haar leven vind ik hierdoor nogal eentonig, het normale puberleven, als je begrijpt wat ik bedoel. Ze spreekt af met vrienden, heeft een probleem met Ruben en dat wordt steeds herhaald. Er gebeurt nog niet echt iets 'bijzonders', iets waardoor jouw verhaal uit de rest van dit soort verhalen springt.

4) Er komen in een keer heel veel nieuwe mensen, voor mijn gevoel. Eerst begint het met Sanne, Yara, Britt. Dan komt 'opeens' ene Linda opduiken die ze blijkbaar al 10 jaar kent, en daarna 'opeens' ene Laura die een feestje geeft. Op het feestje ook allemaal personen. Dan kom ik weer terug op punt 3, dat maakt het best wel saai. Al die vriendinnen, populair meisje, gelukkig.

Nou ja, ik hoop dat dit het iets duidelijker maakte. Ik geef enkel mijn mening, je hoeft er verder niks mee te doen. Ik lees dit verhalen ook meestal niet.
Ik wist niet zeker of ik mijn mening moest geven want ik neem aan dat je er niet veel aan hebt. Verder vind ik het wel goed geschreven hoor, je omschrijvingen maar niet echt een super verhaal.

Oh ja: dit vond ik wel een heel sterk stukje:

Sanne keek om zich heen en zag allemaal vrolijke gezichten. ‘Doeg!’ werd er over en weer geroepen. Sanne wachtte tot de meeste van haar klasgenoten weg waren en keek achterom. Daar liepen Ruben en Toine, druk te kletsen en te lachen. Ruben zag dat Sanne naar hen keek en wierp een liefdevolle glimlach naar haar. Sanne glimlachte terug en zocht met haar ogen naar Linda. Ze zouden samen met de bus terug gaan en Ruben en Toine wilden hen wel naar het busstation brengen.
’Zullen we gaan?’ vroeg Toine aan Sanne.
’Nog even wachten op Linda, hè,’ antwoordde Sanne. Toine knikte even en begon weer met Ruben te praten. Nog geen minuut later kwam Linda er al aan. Laura en Jessica liepen achter haar en ze gingen Sanne’s kant op.
‘Klaar?’ vroeg Sanne. Linda knikte. Sanne gaf Laura en Jessica allebei een dikke knuffel, hees haar tas op haar schouder en liep richting Ruben.
‘Ruben? Kom je, we gaan,’ zei ze. Ruben stapte op zijn fiets en reed langzaam de oprit af. Ondertussen had ook Linda afscheid genomen en Toine zat al klaar op zijn fiets. De beide vriendinnen sprongen bij Ruben en Toine achterop, zwaaiden nog even naar Jessica en Laura en gingen op weg naar het busstation.
Voor Sanne voelde het heerlijk: haar armen om de middel van haar vriendje. Ze voelde zijn warmte en ze voelde haar buik kriebelen. Dit was heerlijk, dit was echt, ze wilde dat het voor altijd zo kon blijven. Voor altijd achterop bij Ruben, haar armen om zijn middel en voor altijd samen. Sanne voelde zich geweldig en vrolijk, en ze zou deze dag nooit meer vergeten.

Haha, ik kan wel iets positiefs zeggen hoor.

Ik geloof dat het bijna niet meer nodig is, na alle goede feedback die je al gekregen hebt, maar ik zal mijn mening ook nog even geven.
Je schrijftstijl is keurig, net als je Nederlands. (Jammer van die twitterberichtjes tussendoor, maar dat is mijn smaak.)
Het verhaal is nogal voorspelbaar, maar ja, de pot verwijt de ketel...
Grappig is wel dat een heleboel dingen voor mij inderdaad enorm bekend voorkomen, aangezien ik ook in VWO4 zit. Als je hoofdpersoon wat ouder is, kun je wel wat meer laten gebeuren. Een relatie is heftiger op oudere leeftijd, dingen worden wat zwaarder, wat serieuzer. Je hebt er bij dit onderwerp altijd mensen tussen die denken 'Ach, tienersores...' Snap je?

Maar, op zich prima verhaal!

Heeey allemaal,
Ik heb niet zoveel inspiratie meer voor dit verhaal, weet niet helemaal wat ik ermee moet...
Dus ik stop ermee.
Misschien dat ik later ermee verder ga of ga herschrijven, maar voorlopig laat ik het even rusten!
Nogmaals ontzettend bedankt voor al jullie goede feedback en reacties!

Groetjes.