Ik ben zelf niet goed in grammatica en alles, maar er mag altijd verbeterd worden door jullie! 
Ik ben altijd open voor tips, maar ik wil geen afzeik manier tips hebben of iets want dat vond niemand leuk
“John het is over…” ik was even stil. Ik beet op mijn lip om de tranen binnen te houden. Mijn hart bonkte enorm in mijn borstkas. Het deed zeer. Steken van verdriet gingen door mijn lichaam. Ik keek naar de jongenman die tegenover me stond, ik zag pijn in zijn ogen. Het was pijnlijk hem zo te zien. Ik ben altijd open voor tips, maar ik wil geen afzeik manier tips hebben of iets want dat vond niemand leuk Ik draaide mijn rug naar hem toe en mompelde wat zachtjes naar hem; “Sorry…” en toen liep ik weg. De jongenman bleef alleen achter. We hebben altijd gezegd dat we samen een toekomst zouden op gaan bouwen. Alleen al bij die gedachte brak mijn hart, dat ik onze band heb verbroken. Mijn benen voelde zwaar, de regendruppels vielen zachtjes op mijn schouders. Ik moest hem uit mijn geheugen wissen, en zo snel mogelijk. De pijn in mijn hart werd zwaarder en zwaarder. Het werd gewoon ondragelijk.
Eenmaal thuis aangekomen slenterde ik naar mijn kamer. Ik trok mijn hoodie aan met mijn favoriete band op de voorkant aan, dan nog een losse trainingsbroek eronder aan. Ik droogde mijn haar en keek ondertussen naar de gitaar die in een hoekje stond van mijn kamer. Ik had de gitaar van John gekregen, mijn naam stond erop gegraveerd. Ik pakte de gitaar op en liep naar het balkon. Ik keek ernaar, maar op het punt dat ik hem over de reling wou gooien hoorde ik een stem. Ik keek naar het balkon naast die van mij. Zijn ogen zagen er eenzaam uit, zijn huid was lijk bleek maar zijn lange zilveren haar lokken vergezelde zijn breed gebouwde schouders.
“Weet je het wel zeker?” hoorde ik hem zeggen. Ik keek naar hem, ik kreeg het ineens warm in mijn hele lichaam. Dit gevoel heb ik al een tijdje niet gevoeld. Ik voelde enorme spanningen door mijn lichaam gieren. Ik zag alles om me heen een beetje zwart worden. Ik rende meteen naar binnen en sloot de gordijnen. Ik probeerde mezelf te kalmeren, maar dat lukte niet. Die jongenman heeft me al met één blik van mijn stuk gebracht…
Ik zat diezelfde middag lui op de bank tv te kijken. Ik dacht telkens aan het moment dat onze ogen elkaar kruiste en die paar seconden elkaars blikken vasthielden. Zijn ogen leken enorm eenzaam, ze waren koud. Het leek wel of ik in zijn ogen zijn verleden kon zien, hij had warmte nodig. Maar kon ik die wel bieden aan hem? Ik stond zuchtend op en liep naar de keuken voor een tweede kopje thee. Ik keek rond de keuken en zag wat oude bakspullen van mijn moeder staan. Ja, mijn ouders zijn dood. Het is al 5 jaar geleden of iets, maar het kan me toch niets schelen. Ik pakte het op en keek ernaar. Wat als ik een taart bak en hem gewoon welkom heet? Ja! Dat is een steen goed plan!
Ik liep zenuwachtig naar het appartement van de jongenman. Ik stak mijn hand uit om aan te bellen maar zo ineens vloog zijn deur open. Hij stond met nat haar, ontblootte bovenlichaam met alleen een spijkerbroek aan. Zo te zien was lichtelijk gespierd. Ik voelde mijn hoofd enorm rood worden, en het ergste was nog dat ik alles was vergeten wat ik wou zeggen tegen hem. Ik zag hem mij van top tot teen bekijken. “U-uhm... ik heb een cake gebakken, welkom in de flat…” stotterde ik zachtjes. Ik keek hem voorzichtig aan, wachtend op antwoord. Hij nam het aan en keek er twijfelend naar. “Bedankt…” mompelde hij. “Hou je wel van cake?” vroeg ik voorzichtig. Maar op een of andere reden bleef hij mij aankijken, maar niet recht in mijn ogen maar… naar mijn nek? “Is er iets mis?” vroeg ik ineens. Het leek wel of hij ontwaakte uit een trans. Ik zag in zijn ogen dat hij naar me keek met verafschuw en sloot ineens de deur. Ik bleef achter, verbaasd kijkend naar zijn gesloten deur. Wat bezielde hem toch?
Bedankt voor het lezen! 