Online Verhalen

Ik ben voor het eerst in 2 à 3 jaar weer begonnen aan een verhaal en ga het dit maal ook een keer proberen af te maken.
Het proloog is niet heel erg lang, maar er is hard aan gewerkt.
Reacties en opbouwende kritiek stel ik zeer op prijs

Proloog

Bomen vlogen langs Synestra heen en takjes braken onder haar voeten, terwijl ze van het dorp weg rende. Haar witte gewaad was besmeurd met bloed en modder waardoor ook haar lange bruine haar aan haar rug plakte. Uit een diepe wond op haar hoofd stroomde het bloed wat een deel van haar gezicht rood kleurde. De dolk in haar handen hield ze vast alsof het haar leven was wat ze vast had. Wat in zekere zin ook waar was. Met angstige ogen keek ze achterom of ze niet gevolgd werd. Tranen vulden haar ogen, terwijl ze haar pas versnelde.
Haar bestemming was een groot meer waarachter een rotsformatie lag. Daar zou ze veilig zijn. Haar benen begonnen hevig te protesteren tegen de inspanning en haar voeten, die open lagen, begonnen steeds heftiger te kloppen. Ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde de pijn te negeren.
Het was niet ver meer. In de verte verscheen de open plek van het meer al en als ze boven de bomen uit had kunnen kijken had ze de bergtoppen met hun witte sneeuw gezien. Het meer zelf kon ze nauwelijks zien. Het enigste wat het meer weerspiegelde was het zwart van de hemel en ze kon alleen zien dat het meer er was door de glinsteringen op het water die het rode gloed achter haar weerspiegelden.
Met het laatste restje energie dat ze had trok ze een sprintje en verstevigde haar grip op haar dolk waardoor haar knokkels wit kleurden. Schichtig keek ze nog een paar keer achterom, maar nog steeds volgde niemand haar.
De laatste meters tot aan de open plek waren het zwaarst. Haar benen begonnen steeds meer tegen te werken en de wonden op haar voeten zaten nu vol met vuil, maar toch ging ze door. Eenmaal op de open plek aangekomen zakte ze op de grond, sloeg haar handen voor haar gezicht en begon met huilen. Eerste met lange halen en snikken, maar naarmate de tijd verstreek werden deze steeds korter en stiller tot het geluid uiteindelijk verstomde.
Na een lange tijd zo gezeten te hebben stond ze op en keek nog één keer achterom naar het dorp waar de hemel nu steeds feller rood kleurde. Daarna begon ze vastberaden richting de rotsformatie te lopen.

Oeeh, een veelbelovend begin! Ik vind het echt goed geschreven, je leest de spanning zo terug. Ben benieuwd wat er met Synestra is gebeurd en wat er met die dolk aan de hand is =)
Heb er even wat kleine foutjes uitgehaald (vind je hopelijk niet erg )

Bang keek ze telkens achterom of ze niet gevolgd werd. Haar groene ogen stond bang en waren nat van de tranen.

Je gebruikt hier twee keer bang in twee zinnen. Probeer dat te variëren, dat leest een stuk fijner als lezer. Bijv angstig. Tip: zoek op google voor een site met synoniemen, dat kan je ook helpen als je niet op het juiste woord kan komen Oja, ogen zijn meervoud. Wat is dat toch met ogen en dan enkelvoud schrijven? Dat doen nml wel meer mensen hier^^

Snel sloeg ze haar kaken op elkaar en probeerde de pijn te negeren.

Ik vind sloeg hier te hard klinken, ik zou er klemmen van maken.

Het was niet ver meer, want in de verte verscheen de open plek van het meer al en als je boven de bomen uit kon kijken had je de bergtoppen met hun witte sneeuw gezien. Het meer zelf zag je niet, want het kon niets anders dan het zwart van de hemel weerspiegelen.

Het is vreemd dat je hierbij opeens overspringt naar de tweede persoon. Ik zou het vanuit Synestra's oogpunt blijven schrijven, dus je vervangen door zij. Dat kan gemakkelijk =)

Het meer zelf zag je niet, want het kon niets anders dan het zwart van de hemel weerspiegelen.

Ik vind dit een mooie zin, maar snap het niet helemaal. Is het nacht? Waarom kan ze dan wel de bergen zien want volgens mij, hoe wit de bergen ook zijn, kun je ze niet zien als het echt zo donker is dat je het meer niet kunt zien. En volgens mij zie je toch altijd het glinsteren van het water. Correct me if I'm wrong

Eerste met korte halen en snikken, maar naar mate de tijd verstreek werden deze steeds langer totdat ze huilde zonder tranen en zonder geluid.

Volgens mij kan huilen zonder tranen én zonder geluid helemaal niet. Je huilt of alleen met traanloze snikken, of alleen met tranen, of met beiden. Zonder geluid huilen heet volgens mij anders.

Oké dat waren de foutjes die ik kon vinden. Ik hoop dat je er iets aan hebt Ik heb zelf nml altijd dat als ik een verhaal schrijf, ik sommige dingen niet weet en als anderen mij daar op kunnen wijzen om mijn verhaal geloofwaardiger te maken, vind ik dat fijn. Maar ik vind het echt een goede en spannende proloog en hoop snel iets verder te kunnen lezen

Bedankt voor het commentaar.
Het zou nu beter moeten zijn en hier een klein stukje erbij.
Ik ben op het moment even bezig met een ander verhaal dat ik even belangrijker vindt

*****

Aïsha haar moeder had net een nieuw huis gekocht. Niet echt een nieuw huis het was eerder oud en onbewoonbaar, maar haar moeder was er gek op dus ging ze er niet tegenin. Haar moeder was voor de zoveelste keer die dag naar de bouwmarkt toe om spullen te halen om alles op te knappen. Ze kon maar niet begrijpen waarom ze dit huis gekocht had. Er moest zo ontzettend veel aan gedaan worden, ook heel erg veel zwaar werk en haar moeder wist dat zij dat niet samen konden. Ze had ook gewoon een nieuw huis kunnen kopen, maar nee een oud huis had meer sfeer had ze gezegd. Aïsha had alleen haar schouders opgehaald en verder zitten mokken.
Langzaam slofte ze door het huis. Overal waar ze haar voeten neerzette walmden stofwolkjes op, even bleven ze in de lucht hangen om vervolgens weer richting de grond te dwarrelen en zich bij de rest van het stof te voegen. Ze keek er even ongeïnteresseerd naar en slofte daarna verder richting het raam, ze veegde er even met haar mouw langs om het ergste vuil eraf te halen zodat ze naar buiten kon kijken. In de verte zag ze de auto van mijn moeder al weer aankomen en ze slaakte een diepe zucht. Dat werd zo dus weer klussen.
“Ik was juist net blij met een beetje rust,” mompelde ze terwijl ik weer naar beneden begon te lopen. Bij de laatste trede van de trap plofte ze naar waardoor er een grote stofwolk ontstond. “Dat eeuwige stof ook altijd in dit oude rot huis,” riep ze kwaad uit terwijl ze haar handen voor haar ogen sloeg zodat er geen stof in zou komen.
Ze luisterde hoe haar moeder de sleutel in het roestige sleutelgat probeerde te steken en een glimlach speelde even rond haar mond. Ze liet haar moeder zo vijf minuten staan voordat ze opstond om de deur voor haar open te doen.

“Hoi mam,” zei ze nors en gaf haar moeder een kus op haar wang terwijl ze de spullen van haar over pakte. De geur van chinees dreef haar kant op. “Mam we eten toch niet weer chinees hé? Dat komt me ondertussen wel een beetje mijn neus uit,” als teken dat ze het echt zat was trok ze haar neus op tegen de geur.
“Aïsha wees blij dat je te eten hebt, want er zijn zat kinderen op deze wereld die dat niet hebben,” zei haar moeder geïrriteerd terwijl ze de deur achter zich dicht deed. “En waarom liet je me eigenlijk vijf minuten voor de deur staan?”, haar moeder keek haar kwaad aan.
“Mam ik had je gewoon niet zien aankomen en ik was boven op mijn kamer aan het kijken hoe ik het hebben wou,” loog Aïsha snel. Ze haatte het als haar moeder zo deed.
“Aïsha ik heb je zelf beneden op de trap zien zitten. Ik ben dit gedoe van jou echt zat. Je doet niets anders meer dan dwars liggen en liegen!” haar moeder verhief nu haar stem, zette haar handen op haar heupen en keek Aïsha recht in de ogen aan.
Kwaad zette Aïsha de tassen op de grond neer en keek haar moeder kwaad aan.
“Vind je het gek dat ik zo doe of zal ik het je even uitleggen? Door jou moet ik naar een hele andere stad verhuizen waardoor ik alle vrienden die ik eindelijk had kwijt ben. Ik kan helemaal niets goed meer bij je doen. En door jou is papa er niet meer!”, schreeuwde ze haar moeder toe. “Je snapt er ook helemaal niets van!”, tranen rolden nu over Aïsha haar wangen door de frustratie. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek haar moeder uitdagend aan.
Haar moeder stond als versteend naar haar dochter te kijken en tranen welden op in haar ogen.
“Hoe kan je dat zeggen? Ik wil dat je nu naar je kamer gaat.” Snel veegde ze even met haar handen langs haar ogen om vervolgens Aïsha weer aan te kijken die er nog steeds stond. “Naar je kamer, nu!”, schreeuwde ze nu.
Aïsha keek haar met grote ogen aan. Dit was de eerste keer dat ze haar moeder had horen schreeuwen. Ja ze had wel eens haar stem verheven, maar nu schreeuwde ze zo dusdanig hard dat ze over haar woorden struikelde.
“Val dood,” Mompelde AÏsha terwijl ze zich kwaad omdraaide en naar de trap stormde. Ze hoorde hoe haar moeder huilend op de grond ging zitten, maar voelde zich er niet schuldig door. Het was ook allemaal haar schuld, tenminste dat maakte ze zichzelf wijs.
Kwaad stampte ze de trap op. Het stof vloog alle kanten op waardoor haar ogen en neus begonnen te jeuken, maar dat kon haar niets schelen. Toen ze boven was liep ze naar haar kamer toe en smeet de deur achter zich dicht wardoor er een doffe dreun door het huis galmde.
Ze ging op het luchtbed in haar kamer zitten, want dat was het enigste wat er nog maar in haar kamer stond en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ze wist dat ze eigenlijk niet zo tegen haar moeder moest doen, maar ze kon het niet helpen. Het was ook haar moeders schuld dat haar vader dood was. Zij was hem niet op gaan halen nadat die tot laat moest gaan werken.
Ze dacht terug aan de nacht dat er politie aan de deur had gestaan. Ze hadden haar verteld dat haar vader was dood gereden door een auto. Eerst had ze het niet kunnen geloven totdat haar moeder langs het mortuarium was geweest om zijn lichaam te identificeren. Nou ja ze hadden alleen zijn gezicht nog laten zien, omdat het er niet echt smakelijk uit zag. Ze wist nog dat haar moeder helemaal overstuur was thuisgekomen en haar had vertelt dat het inderdaad haar vader was die daar lag. Ze had niet meer geweten hoe ze had moeten reageren. Eerst had ze alleen maar gehuild, maar daarna was ze kwaad geworden op haar moeder. Ze had haar uitgescholden en gezegd dat ze het haat nooit zou vergeven. En ze had het haar moeder inderdaad nooit vergeven en haar dat laten merken ook.
Haar vader was haar steun en toeverlaat geweest, haar rots in de branding en haar uitlaatklep en nu had haar moeder dat van haar afgenomen. Ze kon het haar gewoon niet vergeven hoe graag ze het ook wou.
Ze pakte haar mobiel en keek of één van haar vriendinnen nog iets van zich had laten horen, maar net zoals de afgelopen vijf dagen was dat nog steeds het geval. Ze slaakte een zucht. Dit had ze natuurlijk kunnen verwachten en ook hiervan gaf ze haar moeder de schuld, want die moest zo nodig naar de andere kant van het land verhuizen. Een eenzame traan rolde langs haar wang die ze vervolgens snel weg veegde. Ze mocht geen zwakheden vertonen.
Langzaam ging ze languit op haar luchtbed liggen en sloot haar ogen en zag het gezicht van haar vader. Een kleine glimlach speelde nu rond haar lippen. Ze dacht aan alle fijne momenten die ze met hem had meegemaakt en langzaam zakte ze weg in een diepe, onrustige slaap.

Langzaam liep AÏsha door het bos heen. De zon drong door de bladeren heen en scheen in heldere stralen op de grond waardoor ze de schaduwen vervormden. Ze had deze droom al vaker gehad en wist precies wat er komen ging, maar toch schrok ze.
Vanuit een schaduw sprong iemand bovenop haar. Ze voelde hoe diegene haar tegen de grond aan drukte vlak voordat de pijlen boven hun hoofden door de lucht heen suisden. Voorzichtig keek ze naar boven naar degene die bovenop haar gesprongen was.
Het was een vrouw met lange puntige oren en lang bruin haar dat over hun heen gewaaierd lag. Haar ogen waren felgroen met goud spikkels er doorheen en haar huid was crème kleurig. Het gewaad wat ze aanhad was voorheen wit, maar was nu besmeurd met bloed en modderen op haar hoofd had ze een diepe hoofdwond waar het bloed uitsijpelde.
Aïsha was bang zoals ze altijd was in deze droom. Hoewel alles zo levensecht leek, wist ze dat het een droom was. Het enigste wat veraarde dat het niet echt was, was feit dat er geen mensen met lange punt oren bestonden. Ze gilde toen er een pijl zich in haar arm boorde.
“Het is maar een droom,” zei ze tegen zichzelf met opeen geklemde kaken. Ze voelde de plek kloppen op de plek waar de pijl zat. Langzaam bracht ze haar hand er naartoe en brak de schaft af waardoor er een pijnlijke schok door haar arm ging en weer slaakte ze een gesmoorde gil. Ze voelde hoe de vrouw die bovenop haar lag opstond en haar overeind trok toen het suizen van de pijlen even minder werd.
Aïsha liet zich meevoeren terwijl ze steeds harder begon te rennen. Na een tijdje renden ze sneller dan een normaal mens zou moeten kunnen zonder dat ze moe werd. Ze voelde hoe de grond onder haar door leek te glijden, de bomen langs haar leken te zweven en alles om haar heen was een grote waas. Alles voelde heel onnatuurlijk en weer bedacht ze zich dat het alleen een droom kon zijn.
Na weer een tijdje gerend te hebben zette ze haar voet verkeerd neer en ze voelde hoe haar enkel brak. Ze liet zich op de grond vallen en sloeg haar handen om haar enkel heen. Een schelle gil ontsnapte aan haar keel en tranen welden op in haar ogen. De vrouw die zojuist nog bij haar was, was gewoon verder gerend zonder nog om te kijken.
“Ik moet wakker worden,” zei ze terwijl ze zich kneep.

Snel schoten haar ogen open, maar ze was niet in haar slaapkamer. Ze was weer in een bos, maar dan een heel ander bos dan waar ze met in haar droom was geweest. Hier was geen zon, maar was de hemel gitzwart en het enigste licht wat er om haar heen was kwam van de vuurvliegjes die overal rond vlogen. Snel keek ze naar haar arm of de pijl er nog uitstak, maar deze was verdwenen en ook haar enkel leek niet meer gebroken te zijn. Blijkbaar had ze het toch allemaal gedroomd, maar waar was ze nu dan?
Ze stond op en keek bang om zich heen ze ontdekte een groot meer in de openplek waar ze stond en achter dat meer lag een grote rotsformatie die tot ver in de hemel reikte. Het meer weerspiegelde niets meer dan de lichtjes wat van de vuurvliegjes af kwam.
Ze zag allemaal mensen in water baden en keek haar ogen uit. Langzaam begon ze richting het meer te lopen in de hoop iemand te vinden die haar kon vertellen waar ze was. Toen ze dichterbij was zag ze dat alle mensen die in het water stonden punt oren hadden. Verschrikt zakte ze in elkaar en alles werd zwart voor haar ogen.

Bomen vlogen langs Synestra heen en takjes braken onder haar voeten terwijl ze van het dorp weg rende.

Voor terwijl een komma, is een bijzin

Haar witte gewaad was besmeurd met bloed en modder en uit een diepe wond op haar hoofd stroomde bloed die een deel van haar gezicht rood kleurde.

Hier gebruik je tweemaal hetzelfde woord in één zin, ik zou dit altijd zoveel mogelijk proberen te voorkomen.

[Door het zweet en opgedroogde bloed plakte haar lange bruine haar tegen haar rug.

En hier gebruik je weer het woordje bloed. Probeer het zo te schrijven dat het allemaal aan elkaar gekoppeld is, waardoor je niet zovaak eenzelfde woord hoeft te gebruiken. Want het bloed dat in haar haren zit en op haar jurk is dat hetzelfde bloed als dat uit haar voorhoofd stroomd? of komt het ergens anders vandaan

[qoute]Wat is zekere zin ook waar was.[/quote]
is=in

Bang keek ze telkens achterom of ze niet gevolgd werd. Haar groene ogen stonden angstig en waren nat van de tranen.

In de eerste zin hier heb je al staan dat ze bang is, in de tweede zin herhaal je het weer. je kunt er dan beter van maken: Met angstige ogen keek ze telkens achterom of ze niet gevolgd werd. Tranen vulden haar ogen, terwijl ze haar pas versnelde. ( bijvoorbeeld. )

Snel klemde ze haar kaken op elkaar en probeerde de pijn te negeren.

Snel vind ik hier niet zo kloppend, omdat snel vooral een hele vlugge beweging inhoud en ik denk niet dat dit voor de kaken geld.

Het was niet ver meer, want in de verte verscheen de open plek van het meer al en als ze boven de bomen uit had kunnen kijken had ze de bergtoppen met hun witte sneeuw gezien.

Woordjes als want zou ik zoveel mogelijk erbuitten houden. Ze maken de tekst te informatief en halen het denkbeeld van de lezer weg.

Het meer zelf kon ze nauwelijks zien, want het enigste wat het weerspiegelde was het zwart van de hemel.

zelfde..

Het enigste wat waaraan ze kon zien dat het meer er was waren de glinsteringen van het water die de rode gloed achter haar weerspiegelden.

Woordje wat weghalen.

Haar hart klopte in haar keel toen ze de open plek ontdekte.

Ontdekte dat woordje klopt niet, want ze heeft de openplek al in je vorige zinnen gezien, misschien bedoelde je bereikte? maar dat zou ook niet kloppen want ze heeft hem nog niet bereikt

Na een lange tijd zo gezeten te hebben stond ze op en keek nog één keer achterom naar het dorp waar de hemel nu rood kleurde.

Je hebt het eerder al over een rode gloed gehad weerspiegeld in het water, maar nu noem je dat er eigenlijknu pas een rode gloed zou ontstaan, dat klopt dus niet Misschien kun je doen, waar de rode gloed bijna door het duister werd vervangen... ofzo


Ik heb je proloog alvast heel goed nagekeken, en misschien wat dingen genoemd die Saskia al had genoemd maarja.
Ik vind het zeker veel belovend, en ik vind je heel mooi de dingen beschrijven, het is kloppend makkelijk weg te lezen en goed voor te stellen dus top !

Dank je voor je tips
Als het goed is zou ik het nu verbeterd moeten hebben.

Ik had al eerder willen reageren, maar had het te druk maar hier is mijn reactie dan eindelijk
Over je dialoog, ik vind het heel geloofwaardig. Ik kan me zo voorstellen dat een kwade puber dit gesprek met haar beetje overspannen moeder houdt.
Ik ben wel een paar kleine foutjes tegengekomen, daarvan heb ik er een paar uitgehaald:

Ja ze had wel is haar stem verheven, maar nu schreeuwde ze zo dusdanig hard dat haar stem er van oversloeg.

Neee!!! waarom doen zoveel mensen dit fout? In spreektaal klinkt het als is, maar is is een werkwoord en past niet in deze zin. Het is eens. Dus 'Ja, ze had wel eens haar stem verheven, maar nu schreeuwde zo dusdanig hard dat haar stem er van oversloeg.' Ik zou het trouwens ook vermijden om hier twee keer haar stem in dezelfde zin te gebruiken.

“Val dood.” Mompelde AÏsha terwijl ze zich kwaad omdraaide en naar de trap stormde.

Ik heb dit ook pas net geleerd en weet er het fijne niet van, maar achter een gesproken zin en als daarna iets volgt wat zegt hoe de persoon het zegt, dus bv gromde, snauwde, mompelde of zei, dan is het komma kleine letter. Dus: "Val dood," mompelde Aïsha terwijl...
Snap je wat ik bedoel? Bij de rest hoeft dat niet. Dan kun je gewoon een punt gebruiken, dus "Ik ben blij dat je dat zegt." Stralend keek Aïsha haar moeder aan. En na de aanhalingstekens hoeft nooit een extra komma, dat is een overbodig leesteken. Dus niet: Je doet niets anders meer dan dwars liggen en liegen!", haar moeder...
Maar: Je doet niets anders meer dan dwars liggen en liegen!" haar moeder...

Ze hadden haar vertelt dat haar vader was dood gereden door een auto. Eerst had ze het niet kunnen geloven totdat haar moeder langs het mortuarium was geweest om zijn lichaam te identificeren, tenminste alleen zijn gezicht de rest hebben ze niet eens meer laten zien, omdat dat er niet heel erg smakelijk meer uit zag.

vertelt= verteld. Van die laatste zin zou ik twee zinnen maken. Het leest nu nml niet makkelijk door. Je gebruikt ook hier weer twee keer meer achter elkaar, probeer dat te vermijden. Ik weet dat het moeilijk is, ik doe het zelf ook, maar het kan echt storen als je het leest.

Haar vader was haar steun en toeverlaat geweest, haar rots in de branding en haar uitlaadklep en nu had haar moeder dat van haar afgenomen.

Hier moest ik serieus lachen. Niet omdat de zin zo grappig is, maar omdat je een woord verkeerd hebt geschreven wat daardoor heel raar staat. Een uitlaadklep is klep waarmee vrachtwagens uitladen. Jij bedoelde een uitlaatklep

Ze pakte haar mobiel en keek of één van haar vriendinnen nog iets van zich had laten horen, maar net zoals de afgelopen 5 dagen was dat nog steeds het geval

Probeer alle getallen gewoon voluit te schrijven, iig 1 t/m 10. De rest hoeft niet, maar leest wel mooier.

De zon drong door de bladeren heen en schenen in heldere stralen op de grond en vervormde de schaduwen.

De zon is enkelvoud dus scheen ipv schenen

Vanuit een schaduw sprong iemand bovenop haar en drukte haar tegen de grond en niet veel later hoorde ze pijlen over de grond scheren.

Probeer en en en te vermijden, anders wordt het zo'n opsomming. Dat doe je trouwens bij de vorige quote ook.

Vanuit een schaduw sprong iemand bovenop haar en drukte haar tegen de grond en niet veel later hoorde ze pijlen over de grond scheren.

Het niet veel later haalt voor mij de spanning uit de zin. En pijlen scheren door de lucht, niet over de grond

Je beschrijft helemaal hoe de elf eruit ziet, maar eerst zeg je dat ze op Aïsha spring. Ik weet niet wat voor ogen zij heeft, maar als er iemand op mij ligt, kan ik alleen haar gezicht zien en hoogstens een klein stukje van haar gewaad. En al helemaal niet haar voeten Ik snap dat je de beschrijving van Synestra zo compleet mogelijk wilt maken, maar verdeel dat in delen. Dat wordt geloofwaardiger.

Aïsha was bang zoals ze altijd was in deze droom, maar het leek zo levensecht.

Maar wordt gebruikt bij een tegenstelling, maar in deze zin volgt die niet. Je kunt er beter van maken: "Aïsha was bang zoals ze altijd was in deze droom. Hoewel alles levensecht leek, wist ze dat ze droomde."

Na weer een tijdje gerent te hebben zette ze haar voet verkeerd neer en ze voelde hoe haar enkel brak.

Gerend en ik weet niet of je je enkel kan breken als je je voet verkeerd neerzet als je heel hard rent. Het lijkt me eigenlijk een beetje overdreven. Misschien dat ze haar enkel verstuikt?

Snel stortte ze op de grond en sloeg haar handen om haar enkel heen.

Stortte vind ik iets dat je gebruikt als je er zelf geen controle over hebt, maar snel zegt dat dan weer wel. Ik zou stortten vervangen door: snel liet ze zichzelf op de grond vallen...

Aan het einde, is haar enkel dan genezen of doet het nog steeds pijn? Mij lijkt het nml niet dat ze zonder pijn kan lopen als ze net haar enkel heeft gebroken. Dan moet ze minimaal hinken. Oja, en de pijl die in haar arm is geschoten, daar moet ze ook last van hebben. Of je moet er neerzetten dat ze, ondanks dat ze verwachtte dat er pijn door haar arm zou schieten, de wond die de pijl veroorzaakt had helemaal geen pijn deed. Of zoiets


Er zitten hele mooie zinnen bij, zoals die met die vuurvliegjes en dat met die stof die in haar neus gaat zitten. Kleine details die een verhaal een stuk geloofwaardiger en mooier maken =)
Pfoe, mijn reactie is een stuk langer geworden dan verwacht, maar al deze puntjes betekenen niet dat ik je verhaal niet goed vind. Ik ben heel erg benieuwd wat er verder gaat komen