Ben hiermee overnieuw begonnen, mnisschien zijn er mensen die het leuk vinden!
________________________________________________________________________
Proloog
Andrew was een van de eerste bewoners van het eiland. De regering had er nooit iets over gezegd. Niemand wist wat er tussen de bomen en varens van de dichte jungle huisde. Niemand wist waarin hij werkelijk terecht was gekomen.
De meeste mensen kwamen alleen in het bewoonde deel, gingen ‘s morgens en ‘s avonds af en aan met de ferry naar het vasteland, om te werken, te studeren. Andrew wist eerst niet eens van de afzetting. Hoe had hij het moeten weten? Natuurlijk, hij ging wel eens de jungle in, maar nooit te ver. De regering had nog niet alle delen van het eiland geklaard, en raadde de bewoners met klem aan niet te ver buiten de bewoonde stukken te komen. Er konden gevaarlijke dieren in de jungle zitten, tussen de bomen en in de planten. Dat snapte Andrew best. Een enkele keer was hij ze ook tegen gekomen; pas geleden had hij een slijmerige, felrode kikker gezien die aan een blad vastgeplakt zat, en toen ze net verhuisd waren was hij in de tuin bijna op een grote slang gaan staan. Als die beesten al zo vlak bij de huizen voorkwamen, zat er vast nog veel meer op het dichtgegroeide en onbewoonde deel van het eiland waar hij niet eens bij na wilde denken. Hij voelde ook absoluut niet de aandrang de regels te overtreden en te ver af te dwalen. Er was genoeg te zien in het gebied dat wel geklaard was, sterker nog, hij kon uren lopen tot hij op het punt kwam waar de uitgeholde wandelpaden ineens ophielden en hij tegen een muur van vreemde, fijnbladerige planten aanliep. Het ging altijd goed, hij overschreed de grens nooit. Tot op die ene dag.
Eiland van het verleden
Dank je wel! Heb er een stukje bij, kijk het later nog even na 
_______________________________________________________________
Hoofdstuk 1
Het was vrijdag toen het gebeurde. Andrew had een dag vrij. Hij hoefde niet met de ferry naar school en hij had zich voorgenomen zo veel mogelijk van zijn vrije tijd te genieten. Het weer was goed, zoals gewoonlijk. De zon was fel en helder en maakte de vochtige lucht warm en drukkend. Het was het soort weer waarbij je shirt bij de kleinste inspanning al aan je rug ging plakken. Niet door zweet, maar door de hoge luchtvochtigheid die altijd op het gehele eiland aanwezig was.
Andrew was van plan geweest uit te slapen, maar toch was hij vroeg wakker geworden. Zijn moeder was bezig in de tuin, en haar gerommel in combinatie met het geblaf van de hond had hem al spoedig uit zijn slaap gehaald. Inmiddels was hij gedoucht en aangekleed en zijn moeder was nog steeds buiten aan de gang. Ze was bezig bij de palmen; ze had de grote trap neergezet en aan plotseling bewegende palmbladeren kon hij zien dat ze er kokosnoten uit aan het halen was.
Andrew keek ernaar, door het keukenraam, terwijl hij tegen het aanrecht aanleunde en zijn grote glas fruitontbijt opdronk. De keukendeur stond open, hij hoorde het ruisen van bladeren en ver op de achtergrond af en toe het geronk van graafmachines. De wind blies geregeld een zacht briesje door de deur, dat door zijn haren gleed en ondanks het feit dat het warm was, toch verkoelend aanvoelde in de benauwde keuken. De airconditioning in de hele voorzijde van het huis had het begeven, een paar dagen geleden al. Het was niet de eerste keer, maar voorheen was Andrews broer er altijd geweest om hem te maken. De laatste tijd was George echter zo druk bezig met de verbouwingswerkzaamheden op het eiland dat hij af en toe zelfs in het weekend niet naar huis kwam, en zowel Andrew als zijn moeder hadden niet genoeg vertrouwen in zichzelf om te proberen het systeem te herstellen.
Het ruisen van bladeren en verre gebrom van graafmachines werd af en toe overstemd door een kortstondige, holle bonk. Het was het geluid van vallende kokosnoten, die zijn moeder losmaakte van de boom en vlak naast haar trap op de grond liet vallen. De hond rende telkens gretig op de bruine ballen af, zijn oren naar voren en zijn staart in de lucht. Hij probeerde er tevergeefs zijn kaken omheen te krijgen, maar ze pasten niet in zijn bek, dus tikte hij af en toe met zijn voorpoot of zijn neus om ze in beweging te krijgen. Andrew zag het hoofd van zijn moeder na een tijdje achter een palmblad vandaan komen. Ze keek naar de hond en zei iets, en de hond keek zoekend en met gespitste oren omhoog. Andrew glimlachte en sloeg het laatste laagje van de dikke, oranje brei in zijn glas achterover. Hij was blij dat hij weer eens vrij had, het was lang geleden dat hij op een doordeweekse dag niet naar school hoefde. Vroeger, op het vasteland, sprak hij dan vaak met vrienden af, maar hier had hij die nog niet. De meeste bewoners van het eiland waren oudere mensen, of koppels met jonge kinderen. Soms miste hij de gezelligheid van leeftijdsgenoten, vooral nu George zo vaak afwezig was. Eerst had hij verwacht dat hij het heerlijk zou vinden om doordeweeks van George af te zijn, maar nu miste hij een stukje gezelligheid in huis. Toch voelde hij zich niet echt eenzaam, en dat mocht hij ook niet van zichzelf. Zijn moeder moest werken, maar als ze er was deed ze haar best voor hem en ze had de hond gekocht voor de dagen dat ze werkte, zodat hij dan gezelschap had als George ook weg was.
_______________________________________________________________
Hoofdstuk 1
Het was vrijdag toen het gebeurde. Andrew had een dag vrij. Hij hoefde niet met de ferry naar school en hij had zich voorgenomen zo veel mogelijk van zijn vrije tijd te genieten. Het weer was goed, zoals gewoonlijk. De zon was fel en helder en maakte de vochtige lucht warm en drukkend. Het was het soort weer waarbij je shirt bij de kleinste inspanning al aan je rug ging plakken. Niet door zweet, maar door de hoge luchtvochtigheid die altijd op het gehele eiland aanwezig was.
Andrew was van plan geweest uit te slapen, maar toch was hij vroeg wakker geworden. Zijn moeder was bezig in de tuin, en haar gerommel in combinatie met het geblaf van de hond had hem al spoedig uit zijn slaap gehaald. Inmiddels was hij gedoucht en aangekleed en zijn moeder was nog steeds buiten aan de gang. Ze was bezig bij de palmen; ze had de grote trap neergezet en aan plotseling bewegende palmbladeren kon hij zien dat ze er kokosnoten uit aan het halen was.
Andrew keek ernaar, door het keukenraam, terwijl hij tegen het aanrecht aanleunde en zijn grote glas fruitontbijt opdronk. De keukendeur stond open, hij hoorde het ruisen van bladeren en ver op de achtergrond af en toe het geronk van graafmachines. De wind blies geregeld een zacht briesje door de deur, dat door zijn haren gleed en ondanks het feit dat het warm was, toch verkoelend aanvoelde in de benauwde keuken. De airconditioning in de hele voorzijde van het huis had het begeven, een paar dagen geleden al. Het was niet de eerste keer, maar voorheen was Andrews broer er altijd geweest om hem te maken. De laatste tijd was George echter zo druk bezig met de verbouwingswerkzaamheden op het eiland dat hij af en toe zelfs in het weekend niet naar huis kwam, en zowel Andrew als zijn moeder hadden niet genoeg vertrouwen in zichzelf om te proberen het systeem te herstellen.
Het ruisen van bladeren en verre gebrom van graafmachines werd af en toe overstemd door een kortstondige, holle bonk. Het was het geluid van vallende kokosnoten, die zijn moeder losmaakte van de boom en vlak naast haar trap op de grond liet vallen. De hond rende telkens gretig op de bruine ballen af, zijn oren naar voren en zijn staart in de lucht. Hij probeerde er tevergeefs zijn kaken omheen te krijgen, maar ze pasten niet in zijn bek, dus tikte hij af en toe met zijn voorpoot of zijn neus om ze in beweging te krijgen. Andrew zag het hoofd van zijn moeder na een tijdje achter een palmblad vandaan komen. Ze keek naar de hond en zei iets, en de hond keek zoekend en met gespitste oren omhoog. Andrew glimlachte en sloeg het laatste laagje van de dikke, oranje brei in zijn glas achterover. Hij was blij dat hij weer eens vrij had, het was lang geleden dat hij op een doordeweekse dag niet naar school hoefde. Vroeger, op het vasteland, sprak hij dan vaak met vrienden af, maar hier had hij die nog niet. De meeste bewoners van het eiland waren oudere mensen, of koppels met jonge kinderen. Soms miste hij de gezelligheid van leeftijdsgenoten, vooral nu George zo vaak afwezig was. Eerst had hij verwacht dat hij het heerlijk zou vinden om doordeweeks van George af te zijn, maar nu miste hij een stukje gezelligheid in huis. Toch voelde hij zich niet echt eenzaam, en dat mocht hij ook niet van zichzelf. Zijn moeder moest werken, maar als ze er was deed ze haar best voor hem en ze had de hond gekocht voor de dagen dat ze werkte, zodat hij dan gezelschap had als George ook weg was.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~