Online Verhalen

De zon stond hoog aan de lucht. Er was een enkel toefje wolk te zien, maar verder was het strak blauw. Dara vlocht haar vingers in die van Aden. De frisse wind blies door haar kastanjebruine haren, die voor haar donkere ogen dansten. Ze haalde haar andere hand door de zwarte haren van Aden, die naar haar staarde met zijn bruine fonkelende ogen. Ze stonden in een groot grasveld, leunend tegen de glanzende rode scooter van Dara. De spierwitte windmolens staken af van de helderblauwe lucht. Dara snoof de lentelucht op en slaakte een zucht. Aden maakte zijn handen los en liet ze over haar schapenwollen vest glijden. Hij gaf een zachte kus op haar voorhoofd, waarna ze voorzichtig glimlachte. Ze opende haar mond.
'Wat er ook gebeurt, zelfs als de hemel valt. Ik beloof je, dat ik je nooit meer los zal laten.' fluisterde ze. De woorden vloeiden langs haar perzikkleurige lippen en kaatsen tegen Aden's bleke wangen. Hij schraapte zijn keel.
'Gewoon jij en ik. Voor altijd. En eeuwig.' zei hij.

Een kort stukje, maar toch heel mooi geschreven. Je word er meteen in gegooid, wat wel leuk is. Voorlopig kan ik er niet meer over zeggen.

Dara sloeg haar armen om zich heen en liet haar rug tegen de muur rusten. Ze liet haar ogen de zaal rondkijken, maar de beelden drongen niet door. Ze was ontzettend zenuwachtig, haar ouders zouden er ook zijn. Dara was een violiste, al ruim negen jaar. Regelmatig moest ze spelen op zakenfeestjes van haar vader, dit keer op een gigantisch cruiseschip. De gouden kroonluchters hingen aan het met engelen beschilderde plafond. Ze hield haar adem in terwijl ze rondkeek, het was indrukwekkend. Gouden kroonlijsten, prachtige pilaren en duur eten geserveerd door dames in uitdagende pakjes en grote tooien op hun hoofden. Dara had al vaker op een cruise gezeten, maar dit was werkelijk fantastisch. Ze keek nog even naar zichzelf voordat ze moest spelen. Ze -oftewel haar moeder- had haar best gedaan. Haar haar was opgestoken, aan haar oren hingen grote diamanten en ze had een lange rode jurk aan.
'En dan nu, Dara Yung en MacKenzie Stephens!' sprak iemand met een donkere radio-stem. Ze haalde diep adem, greep haar eikenhouten viool vast en liep het glanzende zwarte podium op. Bij de ouderwetse microfoon stond een charmante dame. Amerikaans, dacht Dara. Grote implantaten, duidelijk geverfd blond haar en nepwimpers tot haar achterhoofd. Om haar volmaakte botox lippen zat een engelen lach wat Dara misselijk maakte, ook al was ze dat al voor dat ze haar zag. De vrouw opende haar mond en liet een luide gil horen, wat blijkbaar haar gezang was. Dara sloot haar ogen en legde het instrument op haar schouder. Met haar strijkstok schoof ze razendsnel over de snaren en haar vingers dansten over de hals van de viool. De noten klonken erg luid in de gigantische zaal. De vrouw zong werkelijk prachtig. Onmenselijk hoge uithalen en nog meer woorden waarvan ze ze niet kon verstaan begreep. Hopelijk deed zij het ook wel goed, anders waren haar ouders weer ontevreden en mocht ze niet naar het Shi Fi festival met Aden. Aden was niet Koreaans zoals zij, dus haar ouders mochten hem al sowieso niet. Het lied was afgelopen, applaus en dan weer achter de wijnrode gordijnen verdwijnen. Terwijl ze achter de gordijnen stond, trilde ze door het intensieve gespeel van zichzelf. Ze kon de mensen nog horen applaudisseren, maar wist zeker dat haar ouders op hun stoel zouden blijven zitten en met een zuur gezicht zouden meeklappen. Dara ruimde haar viool op in het kistje en nam het mee naar de zaal. Haar ouders zaten aan een tafel volgeladen met glazen rode wijn, lege porseleinen borden, donkerblauwe servetten en kaviaar met crackers op een zilveren etagère. Al dat moois deed pijn aan haar ogen. Vlug ging Dara naast haar moeder zitten, die glimlachend naar haar vijftienjarige dochter keek. Haar vader zat te praten met een blanke meneer met een grote snor en schonk geen aandacht aan haar. In haar ooghoeken bekeek ze haar moeder. Haar huid was bleek en kreeg al rimpels, ze was niet meer de jongedame die harten stal. Ze was een magere vrouw geworden, met waterige ogen waarvan de glans verdwenen was. Ze had de hoop opgegeven voor een gelukkig leven. Ze had het goed, maar Dara wist vanbinnen dat ze doodongelukkig was omdat haar huwelijk op de klippen lag. Haar vader was ook oud geworden, en helaas ook zijn jeugdige ziel verloren. Zijn stijve houding en strakke blik stonden getatoeëerd in haar netvlies.
'Heb ik het goed gedaan?' vroeg Dara voorzichtig. Haar moeder kneep in haar hand, bevestigend dat haar dochter zichzelf bewezen had. Haar vader wierp een snelle blik op Dara, maar keek weer naar de snor van de blanke meneer.
'Dara, kan ik even met je spreken?' vroeg iemand opeens. Ze keek op. Achter haar stond haar muziekleraar Bae. Met een kort knikje groette ze hem en liep met hem mee. Op het dak van het schip was het ijskoud, maar Bae gaf er niet veel om dat ze bijna doodvroor. Net zoals hij nooit gaf om haar wanneer ze doodmoe was en geen noot meer uit haar viool kon krijgen, laat staan haar keel.
'Hier, het is jeweetwel.' zei hij en gaf een plat klein mobieltje. Daarna liep hij met zijn handen op zijn rug weg, terug naar binnen. Dara hield het apparaatje tegen haar oor en schuifelde dichter naar de reling. Ze keek uit over de woeste zee, ze wiegde behendig heen en weer. Vreemd, binnen merkte je er niets van.
'Hai engel.' klonk aan de andere kant van de lijn. De stem was hypnotiserend, ze vergat adem te halen. Het was Aden.
'Hoi.' fluisterde ze en tikte met haar zwart gelakte nagels op de ijzeren reling van het schip, ze was altijd nerveus als ze bij hem was. Tegelijkertijd voelde ze zich veiliger dan ooit bij hem, maar iets blokkeerde haar om dat ook te laten zien.
'Ging het goed?' vroeg Aden lief.
'Ja.'.
'...Niet dus?'.
'Mijn vader vond het niks. Mama wel, maar Bae weet ik niet.'.
'Het maakt niet uit wat je doet, Dara. Als jij het doet is het altijd goed.'. Dara glimlachte.
'Zeg, je kijkt naar de maan, toch?'.
'Ja, het is volle maan...Mooi.' fluisterde ze. De maan stond hoog aan de donkere hemel. Af en toe zweefde er een wolk voorbij, maar de maan was perfect te zien. Scherp en helder.
'We kijken allebei naar dezelfde maan.' fluisterde Aden. Allebei zeiden ze niks.

Die volgende week, maandagavond, kwam Dara thuis. Ze had nog even bijles gevolgd, dus het was al bijna etenstijd. Dara liep naar de modern witte woonkamer, waar ze haar moeder aantrof. Mevrouw Yung stond voor het raam, dat eigenlijk een glazen muur was. Je kon zo uitkijken over het Koreaanse stadsplein. Dara liep voorzichtig naar haar moeder toe. Die keek peinzend uit het raam. Vaag zag je de weerspiegeling van een huilende moeder en een bezorgde dochter.
'Mama?' piepte Dara ademloos. Haar moeder had haar armen om zichzelf heen geslagen en sloot haar ogen. Haar mascara was helemaal uitgelopen over haar gerimpelde wangen.
'Dara. Ga alsjeblieft naar je kamer. Ik roep je wel als het eten klaar is.'.
'Waar is papa?'.
'Dara, nu.' beet haar moeder haar toe, waarna haar dochter meteen haar tas op de bank smeet en naar boven liep, kwaad. Wat was er toch met haar moeder?

Zuchtend zat Dara aan haar kleine bureautje. Haar kamer was haar domein, vond ze. Omringd door babyroze muren, kleine schilderijtjes en spiegeltjes, posters van kittens, stoffen kussens met leuke print, make-up spullen en bakjes met veertjes-pennen. Dara staarde naar Aden's schetsboek. Hij had het boek vol getekend met haar in allerlei omgevingen. Als hij niet bij haar was, bladerde Dara er doorheen om de tijd te verdrijven.
Vreemd, er was een bladzijde vermist. Het was er uit gescheurd. Dara liet haar koude vingers langs het gerafelde papier glijden. Zou Aden dat gedaan hebben? Plotseling, uit haar gedachten slingerend, gilde haar moeder dat het eten klaar was. Meteen liep haar dochter op haar spierwitte enkelsokjes de donkere houten trap af, die kraakte van hier tot Amsterdam aangezien Tokio niet zo ver was. Toen Dara beneden was zat haar moeder al aan 'tafel'. In Korea is het gewoon dat de tafel erg laag is en dat je op een kussen zit in plaats van een stoel. En omdat mevrouw Yung modern en toch traditioneel is deed ze dat. Witte vierkante borden bulgogi, vierkante schaaltjes met dampende rijst en allerlei groentes in beschilderde schaaltjes. Dara keek rond of er noedels waren, gelukkig, die waren er. Vlug ging ze tegenover haar moeder zitten en vouwde haar benen onder zich.
Mevrouw Yung huilde nog steeds, terwijl ze Soju naar binnen giet. Dara had het op een feestje geproefd, het is een beetje zoete vodka.
'Eet.' beval mevrouw Yung. Dara beet op haar wang en pakte haar metalen eetstokjes om noedels te pakken. Mevrouw Yung at niet, maar beval Dara alles op te eten. Na het avondeten had ze verschrikkelijke buikpijn en rende ze continu naar de wc. De hete sambal was ondragelijk, terwijl ze heel wat gewend was. Toen ze weer in haar kamer op haar bed lag, hoorde ze de voordeur opengaan. Zweetdruppeltjes stonden op haar voorhoofd. Ze slikte moeizaam en greep naar haar glas water dat op haar Hello Kitty-nachtkastje stond. Misschien moest ze eens over haar obsessie komen van Hello Kitty. Toen ze geboren was, was ze al omringd door het roze katje dat haar leven verwelkomde.

WARNING: SCHELDWOORDEN!!

De verwarming was veel te hoog aangezet. De zon scheen onverbiddelijk door het stoffige raam van het lokaal. De idiote uniformen, bloesje met plooirok of lange broek, waren vreselijk warm. Het was zomer- of winterversie, maar geen tussentijd want dat was 'onzin'. De leerlingen hadden proefwerken voor zich ademden hijgend terwijl ze ijverig aan het pennen waren. Het krijtbord was donkergroen en stoffig van het witte krijt dat in de handen lag van de leraar, die met een rood hoofd door het lokaal gluurde. Dara tikte met haar Hello Kitty-pen op haar papier, door haar klamme handen gleed hij steeds weg. Met haar pump schopte ze zachtjes tegen de tafelpoot aan, ze verveelde zich. Het proefwerk was ingewikkeld en onoverzichtelijk. Ze liet een zucht ontsnappen. Ze staarde naar de witte klok met zwarte wijzers. De secondewijzer tikte zo langzaam dat het haar irriteerde. School, school, school. Ze haalde altijd goede cijfers, met een beetje moeite een tien. Maar als ze echt niks deed was het een vijf. Dara rolde met haar ogen.
'Mevrouw Yung, lukt het een beetje?' kuchte de leraar, hij zweette. Dara knipperde een paar keer, waarna ze knikte en de leraar keek weg. Ze focuste zich op hem, zweetdruppeltjes liepen over zijn slapen en over zijn neus. Je zag zijn poriën heel duidelijk wanneer hij zweette, wat hij nogal vaak deed. Plotseling rinkelde de bel. Geschuif van stoelen en tafels en geklets van de leerlingen klonk in de ruimte die ooit nog stil was geweest.

Data negeerde de stromende regen, wanneer ze door de straat liep van school naar haar huis. Het was verbazingwekkend rustig.
'Sandara!' klonk het opeens. Dara draaide zich om. Haar vriendinnen Bom, CL en Minzy renden naar haar toe. Zij zaten al lang niet meer op school, wel woonden Bom en Minzy bij hun ouders. CL had haar eigen kleine appartement. Bom en Minzy vloog haar om de hals, CL stond er een beetje bij. Ze had haar geverfde blonde haar was gestijld en één pluk over haar zwarte eyeliner oog viel. Haar gebruinde gezicht was toegetakeld, een rode plek zat op haar wang. Dara kuchtte.
'C, wat is er gebeurd?' vroeg ze. Bom zuchtte en Minzy schudde haar pony goed.
'Jonghyun.' zei ze met een grafstem en zette haar diamanten zonnebril op.
'Laten we wat soju gaan drinken.' zei Bom, wat eigenlijk niks voor haar was. Minzy pakte haar paraplu en klapte hem open. De meisjes liepen naar een verlaten kroeg. CL nam meteen plaats bij de deur en bestelde iets. Minzy en Bom stonden buiten onder de paraplu. Dara ging naast haar vriendin zitten en streek over haar arm, die verdwaald op de houten tafel lag. Het stonk er naar sigaretten en de standaard kroeglucht.
'Vertel nou wat er is gebeurd.' zei Dara en speelde met een glas.
'Um chang sae kki*!' gilde CL woedend, toen de serveerster per ongeluk tegen de tafel aanstootte, terwijl ze de groene fles soju op tafel zette.
'C, doe even rustig.' fluisterde Dara geschrokken. CL had haar zonnebril afgezet, ze had enorme pupillen. Haar bewegingen waren vreemd, alsof ze niet meer wist hoe ze het moest doen. Ze zette een glas soju aan haar lippen en gooide het naar achter.
'Wat heb je gedaan?' fluisterde Dara behoedzaam. Haar vriendin zuchtte en priemde haar vinger in de verte. Ze begon te prevelen, maar Dara verstond er niks van.
'C, wat is er gebeurd? Praat alsjeblieft even duidelijk.' jammerde ze. Bom kwam naast haar zitten, terwijl ze hun vriendin medelijdend aankeken. Ze zette zichzelf voor schut, met dat gestrompel en gebrabbel. Bom zuchtte.
'Jonghyun heeft het uitgemaakt...Je weet hoe hij is.'.
'Heeft hij...Heeft hij haar geslagen?' haperde Dara.
'Op straat lagen rotten. Verkracht gewoon. De eikel.' beet Minzy opeens, die naast CL kwam zitten. De blondine, die altijd zo sterk was geweest.
'Zijn jullie al naar de politie geweest?'. CL giechelde en smeet een glas op de grond. Afgrijselijk, ze leek net een klein kind.
'Ze liet ons beloven om dat niet te doen. Ze smeekte erom.' fluisterde Bom en streelde CL door haar haren. De tranen rolden over Minzy's wangen. Die was wel gauw emotioneler, maar dit was ook om een goede reden. Hoe kon iemand zo wreed zijn?

*um chang sae kki= stomme hoer

Radeloos lag Dara in haar bed, later die avond. Haar roze satijnen dekens plakten aan haar bezwete rug. Wanhopig zocht ze naar een koel plekje op haar kussen, maar tevergeefs. Haar kleine eenpersoonsbed was volgebouwd met kussens van Hello Kitty en haar vriendjes, alles was veels te benauwend. Bom en Minzy hadden CL naar huis gebracht, want mevrouw Yung had haar dochter woedend naar huis gebeld. Meneer Yung was niet thuis, hij had een zogenaamde zakenreis, vermoedde Dara. Ze wist dat hij iets met zijn secretaresse had, een Westerling. Onlogisch en onredelijk, want zij mocht niet omgaan met een Amerikaan, Aden dus. Dara zuchtte en kroop overeind. Ze tastte naar haar -ja hoor,- Hello Kitty glitter borstel op haar nachtkastje en knipte een lampje aan. Het was zo'n baby-lamp, met figuurtjes die schaduwen vormden op de muren. Ze werd er rustig van. Zacht neuriënd borstelde ze haar steile haar, dat soepel over haar blote schouders viel en een beetje afstak van haar witte nachtjapon met pofmouwen. Ze stopte met neuriën, wanneer ze haar moeder hoorde schreeuwen in de gang beneden. Ze had een gesprek met haar echtgenoot, ze huilde. De rillingen liepen over Dara's rug toen ze haar moeder moest horen piepen en snikken.
'Wie is dat op de achtergrond? Hallo? Waarom lacht er iemand? Waar ben je?' jammerde mevrouw Yung wanhopig. Haar dochter hoorde haar stampen op het parket.
'Praat tegen me, yeobo*, jebal*!' gilde mevrouw Yung. Dara wenste dat ze haar ogen niet had opengedaan en geluisterd naar het gegil van haar moeder. De tranen liepen over haar vertrokken gezicht, ze wilde dat het zou stoppen. Dat haar moeder zou stoppen. Dat haar vader zou stoppen. Dat alles even zou stoppen.

*yeobo= darling, dear, honey
*jebal= ik smeek het je

Wow, heftig! Zo erg voor Cl! en ik ben benieuwd wat er allemaal aan de hand is met Dara haar vader en moeder. Mooi geschreven!

Jammer dat je proloog zo kort is, ik denk dat het meer indruk gemaakt had als het langer was geweest omdat je dan een beter setting neer had kunnen zetten. Je woordkeuze klopt soms niet helemaal, perzik lippen (perzikkleurige lippen) en nog een paar dingen gedurende je verhaal. Dat is jammer. Wel trek je soms hele mooie details erin, maar het gebeurd niet vaak genoeg om daadwerkelijk mijn aandacht helemaal bij het verhaal te houden. Probeer je zinnen eens hardop voor te lezen, als je moeite hebt het in één keer eruit te krijgen, of het klinkt raar, dan klopt het niet. Wat ook onhandig is, is om teveel namen in één keer erin te mikken, niemand onthoud dat. Probeer het gedoseert te doen, leest makkelijker. Je verhaal heeft iig de making voor een goede drama op dit punt.

EDIT: Oh ik zie nu ineens dat dit verhaal geen drama is! My bad!

Muziek: Replay - SHINee/ Look at Me - Taeyang (Big Bang)

Helaas voor Dara, want het leven ging gewoon door. Het was zaterdag. Vandaag zou ze naar de training gaan van Aden, voor kickboksen. Een wrede sport uit Japan en de Verenigde Staten, vond Dara. In een stel korte broekjes rondlopen en elkaar trappen. Aden had een keer iemands schouder uit de kom geschopt van een nieuweling die dacht dat hij wel met een gevorderde kon vechten. Niet dus. Een zwaar gevoel zakte naar haar maag, wanneer ze naar de badkamer liep. Ze gooide haar kleren in de wasmand en gooide water in haar gezicht. Gauw trok ze haar kleren aan en poetste haar tanden. De rest deed ze ook vluchtig, met haar aandacht ergens anders. Hoe zou het met CL gaan? Wat zou die nu aan het doen zijn? De rillingen liepen over haar rug toen ze Minzy's stem hoorde.
'Op straat lagen rotten. Verkracht gewoon. De eikel.'
Rustig blijven Dara, CL ligt vast nog gewoon te ronken in haar bed. Ze zou straks wel even langsgaan, gewoon om te checken hoe het ging. Of zou ze daar geen behoefte aan hebben? Zou een sms'je genoeg zijn? Dara schudde haar hoofd en liep naar beneden, de stilte was anders dan normaal. Veel leger. Alsof er iemand was geweest en verschrikkelijke dingen hier had gedaan. Weer trok kippenvel over haar blote onderarmen. Diep in haar ziel wist ze dat er iets goed mis was, maar ze wilde het niet weten. Ze was bang voor wat er gebeurd zou zijn. Ze liet een zucht ontsnappen en trok een zwarte trenchcoat aan en een stel rode gladiator hakken. Het leer deed pijn aan haar voeten, maar ze waren te mooi om over te klagen. Ze glommen in het zonlicht, toen ze naar buiten liep. Met een onzeker gevoel liep ze door de straten naar CL's huis, zonder te weten wat ze er eigenlijk zou moeten doen. Haar hakken tikten op het grijze beton van de stoep. Het ritme stelde haar gerust, net zoals het kloppen van haar eigen hart. Het gaf een teken van leven, wat soms erg fijn was, als het thuis weer zo stil was.
'Hier gaat ie dan,' fluisterde Dara toen ze voor CL's deur stond. Ze belde aan. Gestommel en heftig gehijg klonk in de gang, merkte ze. De houten deur vloog open. Voor haar neus stond CL met haar iPod-oortjes nog vast. Ze had een wit met zwarte teddy aan en een lichte spijkerbroek met scheuren. Haar kleine voeten met rode teennagels staken eronder uit. Haar gezicht was rood, haar haar was oranjebruin geverfd.
'Hey.' zei Dara zacht. CL's gezicht vertrok geërgerd.
'Wat is er nou weer?' zei ze scherp. Dara schrok van haar stem. Ze keek haar vriendin recht aan. De pupillen van haar ogen waren ter grootte van een chihuahua-oog.
'Wat heb je gedaan?' riep ze geschrokken en vloog CL aan bij haar gezicht.
'Niks! Blijf van me af!' sputterde die boos en sloeg de handen van haar vriendin weg.
'Jij hebt wat lopen slikken, hè?' fluisterde ze, licht pissig.
'Ja. Wat gaat jou dat aan?' beet CL en duwde Dara van de drempel af. In een fractie van een seconde vloog de deur even hard weer dicht. Nog nooit had CL drugs gebruikt, de laatste paar maanden in ieder geval. Alleen in bepaalde periodes, als ze in een dip zat of met extreem wilde feestjes. Peinzend liep Dara terug naar de poort van haar appartement. Ze draaide zich nog een keer om, maar wist dat CL haar niet meer wilde zien. Met een diepe zucht liep ze verder naar de Aden's trainingsplek, of hoe hij dat noemde. Het zou vast weer bloederig worden. Net zoals de vorige keer. En de keer daarvoor.

Paula67 schreef: 'Mevrouw Yung, lukt het een beetje?' kuchte de leraar, hij zweette. =>
"Mevrouw Yung, lukt het een beetje?", kuchte de zwetende leraar.

Of iemand ".." gebruikt of '...' voor gesproken zinnen maakt niet uit. Zolang de schrijver maar consistent is, niet niet elke keer wisselt van aanhalingstekens. Over de komma na de gesproken zin heb je gelijk.

We belong together - Big Bang/ My Heaven - Big Bang

Toen Dara de kleine zaal binnenliep schrok ze zich bijna dood. Een bezwete jongen met een bloedneus en een te hoge opgetrokken trainingsbroekje viel voor haar voeten neer door Aden die op twee benen heen en weer sprong, grijnzend.
'Aden!' riep Dara stralend en vloog haar geliefde aan zijn nek. Hij rook naar uitgewerkte deodorant, ongelooflijk sexy. Hij pakte haar vast en trok haar voorzichtig weg, glimlachend als een engel.
'Hey baby, hoe gaat het?' vroeg hij. Dara stak twee duimen op, hij grijnsde. Met de rug van zijn hand veegde hij over zijn mondhoek, ongelooflijk mega sexy. Ze ging zitten op een zo'n houten stoeltje bij de ring. Aden was overenthousiast, hij stuiterde bijna door de ring. Hij had een rood satijnen broekje aan en wit verband om zijn enkels en handen. Zijn zwarte haar stond alle kanten op, wat nogal schattig was. Zijn tegenstander leek net een opgepompte macho op steroïden, met die arrogante blik naar haar.
'Lekker meisje heb je daar!' grijnsde de macho, in het Koreaans. Helaas voor hem verstond Aden toch wel wat van de plaatselijke taal. Dara zag zijn gezicht betrekken en briesend en half snuivend op zijn tegenstander af komen. Een kleine man in een trainingspak duwde hem naar achter, waarbij de macho vals lachte. Ze voelde haar wangen rood worden, ze brandden bijna. De kleine man gaf aan dat het 'gevecht' kon beginnen. Normaal wachtte Aden altijd af, maar dit keer ramde hij volop in het gezicht van de macho. Ze slaakte een gil en veerde overeind, maar de trainer deed niks. Aden lag op de macho en ramde grommend in zijn gezicht, Dara zag het bloed uit de tegenstander' neus druppelen. Ze kneep haar ogen dicht en ging weer zitten, met haar handen voor haar gezicht om de wrede moordpogingen van haar geliefde niet te hoeven zien.
'Aden, houd op!' gilde ze wanhopig.

Muziek: Haru Haru - Big Bang / Lalala - Se7en

Aden werd overmeesterd door de macho. Sterke vuisten kaatsten tegen zijn kaken. Zweetdruppeltjes vlogen van zijn gezicht, ze glinsterden in het zonlicht. Dara voelde haar hart heftig in haar keel bonzen. Het stof van de grond van de ring dook omhoog toen Aden op de grond viel. Zijn ogen waren wijd open. Zijn gespierde borstkas ging in een rap tempo op en neer. Dara vloog naar hem toe en knielde bij hem neer. De tranen prikten in haar ogen. Haar handen raakten zijn warme lichaam aan, bezorgd en vluchtig.
'Aden, kijk me aan. Aden!' schreeuwde ze en liet haar hoofd op zijn borstkas zakken, wanhopig. Ze voelde zijn hart kloppen. Aden begon te kermen en duwde haar zonder pardon weg. Hij krabbelde overeind. Dara stond ook op en zette een stap achteruit, angstig. Hij ging met de rug van zijn hand over zijn mondhoek, om het bloed weg te vegen. Hij schudde zijn hoofd en haalde diep adem. Daarna vloog hij met een verbeten gezicht de macho weer aan. Dara viel bijna tegen de touwen aan door zijn plotselinge reactie. Ze durfde niet dichterbij te komen. De man in het trainingspak duwde de jongens uit elkaar en stuurde de macho weg, die grijnzend de ring verliet naar de kleedruimte.
'Ik krijg je nog wel, idioot!' brulde Aden woedend. Dara voelde een koude traan over haar rode wang rollen. Ze pakte zijn pols voorzichtig vast en probeerde wat te zeggen, maar de woorden waren gevormd tot een brok in haar keel. Hij gromde en rukte zijn pols van haar weg, waarna hij de ander kleedruimte binnenliep, half vloekend. Ze voelde nog meer tranen over haar wangen glijden, ze had het gevoel alsof ze brak. Waarom deed Aden dit? Hoe kon hij dit doen? Wie was dat beest dat haar zo behandelde? En waar was die lieve engel die haar in zijn armen nam? Ze perste haar lippen op elkaar en snelde de trainingszaal uit, uit angst zichzelf niet nog meer voor schut te zetten. Toen ze buiten kwam, wist ze niet meer wat ze moest doen. Naar wie kon ze gaan? CL? Het leek een onmogelijke optie, maar wel de voor de hand liggende. Met rode oogleden en nog steeds natte wangen rende ze naar CL's huis, zich wringend door de zwarte mensenmassa die haar hardhandig opzij duwden. Het leek alsof ze verdronk in de drukte.

Wat stom, ik zag dat nog niemand van het tipex-team had gereageerd, terwijl je je verhaal bijna tien dagen geleden al had aangemeld Shame on us. Is niet echt goede reclame
Ik had het wel gezien, maar vergat het de hele tijd en als ik het weer zag, had ik geen tijd of geen zin om uitgebreid een tekst door te spitten. Dus sorry dat het zo lang duurde, maar hier is het dan eindelijk: je uitgebreide commentaar

De spierwitte windmolens staken af van de helderblauwe lucht.

Afsteken tegen

Dara snoof de lente-lucht op en slaakte een zucht.

Lentelucht

Aden maakte zijn handen los en liet ze over haar schapenwollen-vest glijden.

Schapenwollen vest

De woorden vloeide langs haar perzikkleurige lippen en kaatsen tegen Aden's bleke wangen.

woorden is meervoud, de tweede keer doe je het goed, maar vloeide moet ook met een 'n'
Zo dat was je proloog. Fijn dat het zo klein is, dat kijkt een stuk makkelijker na =)
Vind het wel grappig om te lezen dat je bij elke zin ons meer informatie geeft hoe de personages en hun omgeving eruit zien, terwijl je toch niet echt bezig bent om de omgeving te beschrijven. Het wordt terloops genoemd en elke keer wordt het beeld weer wat duidelijker. Knappe manier van omschrijven. Mooie proloog ook =)

Hier had ik ook zelf moeite mee, hoe de leestekens zijn bij het schrijven van een dialoog. Na een paar keer zelf verbeterd te zijn en een paar boeken doorgespit hoe het daar eigenlijk stond, weet ik (denk ik) wat de regels zijn.
Als het personage spreekt en je eindigt de zin, om verder te schrijven met 'zei ze,' of een ander woord waarmee je aangeeft hoe het karakter het zegt (bv. schreeuwen, fluisteren, mompelen, sissen), dan moet er een komma komen. De zin loopt dan eigenlijk als het ware door. Zoals ik het nu zeg, zul je er niet veel van snappen, dus geef ik een paar voorbeelden (jeej )
"Hé, kijk eens uit waar je loopt," zei Linda boos. Zoals je hier ziet, loopt eigenlijk de zin door.
"Hoe gaat het met jou?" ik keek haar vragend aan. Bij een uitroepteken of vraagteken moet de zin die erop volgt beginnen met een kleine letter
"Ik heb hier dus echt geen zin meer in." Ze draaide zich om en liep geïrriteerd weg. Hierbij mag je wel een punt en daarna een hoofdletter gebruiken omdat de zin af is. Je zegt hierna niets meer over hoe de zin gezegd is, maar je begint een nieuwe zin
Snap je wat ik bedoel? Uit ervaring weer ik dat het even wennen is, maar na een tijdje kruipt het (als het goed is) er automatisch in.

Hoofdstuk 1:

Dara sloeg haar armen om zich heen en liet haar rug rusten tegen de muur.

Het is niet fout, maar het zou mooier staan als je neerzette: 'en liet haar rug tegen de muur rusten.'

De gouden kroonluchters hingen aan het engelen beschilderde plafond.

Je bent 'met' vergeten tussen het en engelen.

Ze hield haar adem in als ze rondkeek, het was indrukwekkend.

terwijl staat hier beter als 'als'.

Ze had haar best gedaan, oftewel, haar moeder.

Deze zin klopt zo niet. Of je maakt er: Ze -oftewel haar moeder- had haar best gedaan. of Ze had haar best gedaan, oftewel, haar moeder had haar best gedaan.

Om haar volmaakte botox-lippen zat een engelen lach wat Dara misselijk maakte, ookal was ze dat al.

Of botoxlippen, of botox lippen. En ookal moet los, dus ook al.

Bij dit stukje denk ik dat je het applaus en de buigingen etc. wat langer kunt doen, nu is het eventjes genoemd, maar is het al snel weer voorbij. Dat is misschien ook je bedoeling, om te laten zien dat het allemaal aan Dara voorbij gaat, maar het zou mooier zijn als je dat ook beschreef, aangezien de rest van het verhaal heel erg uitgebreid is qua omschrijvingen. Je zou dan neer kunnen zetten dat het allemaal aan haar voorbij ging.

Misschien zou je ook de toch naar buiten kunnen beschrijven. Nu staat ze opeens buiten, poef, magisch. Je zou kunnen zeggen dat ze niet met elkaar praten of je zou de omgeving wat meer kunnen beschrijven.

De stem was zo hypnotiserend dat ze vergat adem te halen, het was Aden.

Ik zou hier twee zinnen van maken, dat geeft meer dramatisch effect.

Zo, dat was hoofdstuk 1. Als je wilt dat ik meer nakijk, zeg je het maar, maar ik denk dat ik nu al een hele waslijst heb opgeschreven. Dat komt ervan als je vraagt of mensen de spellingsfouten eruit halen Het zijn kleine foutjes, dus trek het je niet aan dat het zo;n hele lijst is =)

Je moet er wel opletten dat je constant blijft met je beschrijvingen. Niet dat het allemaal niet klopt of telkens verandert hoor. Maar als je een klein deel van je verhaal uitgebreid omschrijft, verwacht de lezer automatisch dat de rest van het verhaal ook wat uitgebreid beschreven is en af en toe mis ik dat. Bijvoorbeeld, de zangeres wordt goed beschreven, maar de ouders van Dara niet. Het is alsof je honderd procent geconcentreerd bent bij het eerste stukje van je post en daarna wat afzakt en daarbij de beschrijvingen vergeet. Dat is erg zonde.

Dus zeg het maar als je wilt dat ik verder controleer, ik doe het met liefde

Dat vind ik juist heerlijk als je dat doet! Ga vooral zo door, ik ben ook een beetje nieuw met de beschrijvingen. Ik geniet ervan om beschrijvingen te lezen in een boek, dus ik wilde dat ook eens proberen. Zo te zien doe ik het niet verkeerd!

Muziek: Forever with you - GD&TOP ft. Park Bom

Toen Dara eindelijk voor CL's huis stond, durfde ze nauwelijks aan te kloppen. Ze legde haar hand op de houten deur. Hij was koud. De tranen stroomden nog steeds over haar brandende wangen, vermengd met de heftige make-up. Dara slikte en klopte zacht. Helaas hard genoeg zodat CL na een aantal seconden de deur opentrok en haar naar binnen sleurde, zonder een woord te zeggen. Dara strompelde, half overstuur, de artistieke woonkamer in. Ze werd in een leren bank gekeild, terwijl CL naast haar plofte om meteen haar huilende vriendin in haar armen te sluiten. Ze rook naar sigaretten, soju en bier. Dara kon wel eeuwig janken. De spanning in huis en de druk die haar ouders op haar uitoefende had de controle overgenomen. En natuurlijk wat er gebeurt was met CL en Aden. Dara huilde uit op haar vriendin's schouder, half jammerend over alles wat er gebeurt was. Het voelde goed om alles eruit te gooien, vooral bij iemand die nauwelijks luisterde omdat ie stijf stond van de verdovingsmiddelen. Zo kon ze zeggen wat ze wilde, zonder dat CL haar zou confronteren met iets.
'Sandara, rustig maar. Alles komt goed, meisje.' hoorde ze CL zeggen. Soms deed ze dit wel vaker bij haar, gewoon bij haar kruipen en even alles uithuilen. Maar de laatste paar maanden kropte ze steeds meer op, ze wilde haar "tweede moeder" niet lastig vallen. Dara kneep even haar ogen dicht, ze was tegelijkertijd doodmoe zonder te weten waarom. Haar lichaam voelde zo zwaar, haar spieren verkrampten bij elke beweging en haar verbeten gezicht brandde door de zoute tranen.

Muziek: Confessions II - Usher

'Nee hoor, volgens mij slaapt ze nog.' hoorde Dara CL zeggen. Ze voelde de pijn steken in haar hoofd. Ze kneep haar ogen dicht en zuchtte. Daarna probeerde ze haar ogen voorzichtig open te doen. Haar zicht was wazig. Ze lag op de bank, met haar kleren aan.
'Oh! Ze is wakker, wacht even.' zei CL, haar voetstappen klonken steeds dichterbij. Dara verschoof een beetje en legde haar hoofd op de armleuning van de bank. Er werd een stuk plastic tegen haar oor gehouden met geruis en gekraak.
'Hier is je moeder.' zei CL en liep weer weg. Dara wreef in haar ogen en zuchtte. Ze kuchte en legde het ding tegen haar oor.
'Ja?' murmelde ze slaperig.
'Sandara, waar ben je? Je bent de hele nacht weggeweest! Ik was doodongerust.' riep mevrouw Yung paniekerig.
'Mam! Ik ben bij...eh, een vriendin. Je hoeft helemaal niet ongerust te zijn, ik ben zo thuis.' mompelde Dara en drukte haar duim op het rubberen knopje met het rode telefoontje, dat eerder leek op een stel oorwarmers. Ze ketste het apparaat tegenover haar en zwaaide haar loodzware benen uit bed. Bijna onmiddellijk ging haar eigen mobiel af. Het toontje was irritant hoog en klonk scherp in haar oren. Ze pulkte het ding uit haar strakke broekzak en bekeek het scherm. Een lachende Aden stond op het piepkleine schermpje, ze nam op.
'Wat is er, Aden?' snoof ze en stond op, ze moest de bank vasthouden om niet om te vallen.
'Dara, het spijt me. Wat ik gisteren heb gedaan, kan gewoon niet. En ik houd zoveel van je, ga alsjeblieft niet bij me weg! Ik kan niet zonder je, engel.' ratelde Aden. Dara's mondhoeken krulden omhoog, maar tegelijkertijd rolden de tranen weer over haar opgezwollen wangen. Ze had altijd een beetje een opgezet hoofd als ze net uit bed kwam.
'Aden, ik houd ook van jou. Doe dat alsjeblieft nooit meer, oké?'.
'Nooit meer.' verzuchtte Aden. Ze hoorde de paniek in zijn stem opklaren, de mist was voorbij voor hem.
Dat ze zoveel voor iemand kon betekenen, het was gewoonweg magisch.

Om ongeveer half twaalf zat Dara aan haar bureau thuis. Ze had gejammerd op haar moeders schouder, een beetje liegen en dingen ernstiger laten lijken. Ze moest er niet aan denken om haar moeder te vertellen over haar verslaafde vriendin CL die in een appartement woonde dat op instorten stond. Bom kende haar moeder, die was Dara's vriendin vanaf de kleuterklas. Ze waren praktisch zusjes. En Minzy kende mevrouw Yung ook, maar Minzy was een beetje vreemd door haar spontane opmerkingen die nergens op sloegen. Zoals;
'Mijn broertje moet soms ook buiten plassen.'.
'Het ruikt hier naar konijntjes en rupsen.'.
'Vorig jaar had ik mezelf gesneden aan papier en toen zag ik een vlinder bij het raam.'.
Maar na al haar bizarre en emotionele gedrag was ze wel een echte vriendin.
'Sandara, ik hoop voor je dat je je huiswerk aan het maken bent!' gilde mevrouw Yung plotseling. Geschrokken keek Dara naar wat voor haar neus op het bureautje. Biologie, bloedsomloop, hoofdstuk vier. Ze zuchtte en pakte haar roze - ja hoor! - Hello Kitty-pen weer in haar handen om ijverig verder te schrijven over plasma. Door de zenuwen, gecreëerd door het gegil van haar moeder, proefde ze nauwelijks de vanille-lolly.

Muziek: Baby Goodnight - GD&TOP


Dara kon zich nauwelijks concentreren. Ze zat in de klas, helemaal achterin in haar uppie. Ze tikte met haar vingers op de tafel, waar haar schriften en boeken lagen. Tussendoor een verdwaald blad papier met tekst over het vak dat ze nu had. Ze wist eigenlijk niet welk vak ze had. Het boeide haar weinig. Ze zag het nut er niet meer van in om nog haar best te doen voor school. Haar moeder was toch al teleurgesteld, maar haar vader was hoe dan ook al teleurgesteld, maakt niet uit of hij er wel was of niet. Dara beet op haar lip. Diep in haar hart wilde ze niets liever dan haar ouders trots laten voelen vanwege haar, maar omdat ze nooit omkeken scheelde het naar niet meer. Ze zuchtte. Alles wat ze kon verwachten van haar ouders, was niets meer dan een gevoelloze blik. Ze kwamen wel opdagen op uitvoeringen waar ze viool moest spelen, maar dan alleen omdat ze haar erop wilden wijzen dat ze beter haar best moest doen of als ze een noot was vergeten. Dara hief haar hoofd op. Haar ogen dreven in een poel van tranen. Uit alle macht probeerde ze te stoppen, maar het gaf alleen maar een brok in haar keel die kramp gaf. Dara boog haar hoofd weer naar voren. De tranen stroomden over haar rode wangen, terwijl ze haastig haar spullen inpakte. Ze moest hier zo snel mogelijk weg, ze stond op. Dara hees haar tas over haar schouder en greep nog een paar velletjes papier die los op de tafel lagen. De klas keek haar verbaasd aan, de leraar nog verbaasder. Dara snifte even en mompelde iets van 'sorry', waarna ze vervolgens huilend de klas uit snelde. De leraar deed niks, zo verbaasd was hij. De klas maakte weer geluid, ze begonnen te kletsen en te schreeuwen. Ze gooide de deur niet dicht, ze moest zo snel mogelijk weg. Ze rende over de gladde vloer van de gang. Haar voetstappen echoden in de eindeloze hal. De oranje kluisjes raasden aan haar voorbij, ze rende totdat ze niet meer kon. Nog een gang in, links, rechts. Ze hijgde vermoeid. Ze wilde hier weg, maar het leek net een doolhof. Alle gangen leken op elkaar, ze kon geen verschil zien door haar tranen. De witte deuren van de lokalen leken ook al zo op elkaar, ze snapte er niets van. Ze stopte even met rennen. Ze was te moe om nog door te lopen.

Na nog een paar minuten rond gelopen te hebben, zag Dara de uitgang en de bordjes die naar de kantine wezen. Ze voelde haar humeur opbloeien, terwijl ze als een debiel door de gangen rende naar de uitgang van de kantine. Ze kwam uit op straat. Het was ontiegelijk druk. Leerlingen uit de onderbouw die pauze hadden renden heen en weer, anderen lachten weer of gilden naar elkaar. Dara liep zo onzichtbaar mogelijk langs iedereen door en glipte tussen de poort door die haar de vrijheid gaf die ze zo nog had. De zon brandde op haar kruin, het was de laatste tijd erg warm. Dara blies haar adem uit, ze liep met de mensenmassa mee door de stad. Door de drukte leek ze net onzichtbaar. Niemand zag haar, of confronteerde haar met het feit dat ze aan het spijbelen was. Ze liepen gewoon langs haar heen. Alsof ze een onzichtbare spook was die door de mensen heen zweefde.

Een paar uur later liep Dara tevreden door de stad. Ze had zich getrakteerd met een hoop nieuwe kleren, ze had wel zestien tassen bij zich. Likkend van een romig ijsje en genietend van het zonnetje liep ze over de betonnen stoep. Ze had haar uniform nog wel aan, de goedkope stof kriebelde. Dara likte nog even van haar ijsje en keek rond. Ze zag een zielige oude man staan met een klein gitaartje in zijn verrimpelde handen. Hij speelde een aparte melodie, maar toch besloot ze om hem geld te geven. Ze gaf hem een paar Won en complimenteerde over zijn spelen. Daarna liep ze verder, nog steeds likkend van haar ijsje. Haar tong en gehemelte voelden verschrompeld door het ijs, maar de smaak was rijk en van citroen dus het maakte niks uit. Eigenlijk had ze bubblegum moeten nemen, maar die was op.
'Sandara?' riep iemand plotseling. Dara herkende die stem uit duizenden. Het was...