Online Verhalen

Een meisje zit aan de waterkant. Haar knieën zijn tegen haar lijf gedrukt. Haar armen wikkelen zich er losjes om heen. Ze staart naar de schim in het water. De schim die als een duistere gedaante terugstaart, met lege diepzwarte ogen. Ze kon erin verdwijnen, erin verdrinken als ze te dichtbij kwam.
Gebroken rode lippen splijten van elkaar. Rood leven glijdt tussen de scheurtjes door.
"Waarom haat je me?" Ik ben toch niet slecht?
Een vis breekt door het water. Zijn glanzende schubben stralen in de zon. En even is hij prachtig. Één seconde is hij vrij van de wateren die hem opsluiten.
Met een klap wordt hij teruggetrokken. Kristallen schitteren om hem heen en hij verdwijnt in het zwart. Gevangen onder de oppervlakte.
Even is de zwarte schim verdwenen. Even voelt het meisje zich vrij. Heel even durft ze te lachen.
Langzaam keert de schim weer, met tanden ontbloot in een wrede grijns en ogen vol lege diepten.
"Je bent waardeloos." De lippen in het water vormen de woorden.
Het is haar stem die haar oren horen.
Ze schudt haar hoofd heen en weer. Haar haren schudden mee. Vallen als een gordijn voor haar ogen en verblinden het zicht.
"Er zijn mensen die van me houden." ze protesteert, weigert toe te geven aan de schim.
Een hand veegt de haren weg. Een woeste blik kijkt haar aan. Ze bijt haar lippen. Misselijk makend metaal stroomt over haar tong.
De duistere schim kijkt een kort moment vol meeleven. Een kort moment glinsteren de lege ogen op. Dan is hij verdwenen. Weg, alleen glad duister water blijft over.
Het meisje staat op. Kijkt naar de rode gloed van de weglopende zon.
Blijf dat geloven. Blijf tegen mij vechten, uiteindelijk zul je jezelf toch niet kunnen verslaan.
Het was de stem van de duistere schim in haar hoofd.
Het was haar eigen stem.

Wauw, weer geweldig!!!!!
Hm, mijn reacties op je verhaal worden nogal eentonig, maar dat vind je hopelijk niet erg
Een ding (geeft wat zin aan mijn reactie^^):

Een vis brak door het water.

^breekt

DAt was het zinvolle weer
Echt een superone-shot. Mensen kunnen zichzelf soms kapot maken van binnen. En als anderen dan ook nog gaan helpen, gaat het helemaal verkeerd.
Super geschreven

De titel prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Alleen heb ik wel een paar aandachtspunten voor je. Waar je overigens niet verplicht bent iets mee te doen. Het blijft jouw verhaal.

De schim die als een duistere gedaante terugstaart, met lege diepzwarte ogen.
Diep zwarte ogen kan ik me voorstellen, maar tot zover mijn verbeelding gaat kunnen alleen oogkassen leeg zijn.

Met een klap wordt hij teruggetrokken. Kristallen schitteren om hem heen en hij verdwijnt in het zwart.
Ik vind het mooi hoe je na deze zin de titel laat terug komen, maar is de vis werkelijk een gevangene of gewoon terug gekeerd naar zijn leefomgeving? Wel denk ik te begrijpen waarom je voor deze titel hebt gekozen en dat maakt het niet minder mooi.

Ze bijt haar lippen. Misselijk makend metaal stroomt over haar tong.
Het ervaren van angst had van mij nog wel uitgebreider gemogen: kortademig, zweten, versnelde hartslag etc.

Een kort moment glinsteren de lege ogen op.
Deze zin... Ik heb het herhaalde malen hardop aan mezelf voor gelezen. Volgens ben je in staat iets te bedenken dat veel beter klinkt, maar dat is een persoonlijke mening.

Het meisje staat op. Kijkt naar de rode gloed van de weglopende zon.
Mijn voorkeur zou hier meer uitgaan naar een ander woord voor weglopende. Ik heb nog nooit de voeten van deze ster gezien.

Blijf dat geloven. Blijf tegen mij vechten, uiteindelijk zul je jezelf toch niet kunnen verslaan.
De eeuwige strijd, die ieder innerlijk voert. Kunnen we ons normaal patroon echt veranderen en verder ontwikkelen of blijven we wie we zijn? Ook als we ons anders voordoen naar de wereld om ons heen.

Een onderhoudend verhaal dat ik na afloop bijna meteen nog eens ben gaan lezen. Misschien zoek ik teveel achter bepaalde zinnen, maar het heeft in ieder geval mijn aandacht weten vast te houden. Ga zo door.

P_westdijk, dank je voor je commentaar ik kan je precies uitleggen waarom ik voor bepaalde woorden heb gekozen. Ik ga het zeker nog eens helemaal toepassen met jouw feedback en even bekijken hoe het er dan uitkomt

De schim die als een duistere gedaante terugstaart, met lege diepzwarte ogen.
Diep zwarte ogen kan ik me voorstellen, maar tot zover mijn verbeelding gaat kunnen alleen oogkassen leeg zijn.

leeg slaat hier niet op dat er niets in de oogkassen zit, maar meer dat er geen leven in te zien is er is alleen een soort leegte in te zien laat maar zeggen zo bedoelde ik het. maar ik ga er nog even naar kijken, paar keer overlezen of ik oogkassen niet mooier vind staan...

Met een klap wordt hij teruggetrokken. Kristallen schitteren om hem heen en hij verdwijnt in het zwart.
Ik vind het mooi hoe je na deze zin de titel laat terug komen, maar is de vis werkelijk een gevangene of gewoon terug gekeerd naar zijn leefomgeving? Wel denk ik te begrijpen waarom je voor deze titel hebt gekozen en dat maakt het niet minder mooi.

De vis sloeg inderdaad terug op de vis, maar ook op het meisje.
De vis zal nooit uit die rivier kunnen komen zonder dood te gaan. Dus op die manier zit hij gevangen in het water. Hiermee refereerde ik naar het meisje terug. Die, in haar ogen, vast zit in haar eigen lichaam en niet haarzelf durft te zijn voor de buiten wereld. en af en toe als ze een glimp van haar zelf durft te laten zien, wordt ze meteen weer teruggetrokken door de stemmen in haar hoofd die haar tegen spreken. hmmm... best lastig uit te leggen heheh xD

Oke nog een opmerking:P hehe

Ze bijt haar lippen. Misselijk makend metaal stroomt over haar tong.
Het ervaren van angst had van mij nog wel uitgebreider gemogen: kortademig, zweten, versnelde hartslag etc.

Het gaat hier niet over het ervaren van angst, meer moedeloosheid. waar je lichaam eerder heel passief van wordt.


dat was het enige wat ik er nog bij uit te leggen heb. Nu ga ik even kijken hoe ik jouw feedback verder kan toepassen in het verhaal

Hoi Jodiejj,

De titel heeft mij ook nieuwsgierig gemaakt. Ik zie, net als P_Westdijk, wat je met het verhaal wil zeggen. Toch komt dit niet helemaal op mij over. De punten die door P_Westdijk zijn genoemd vielen ook mij op.

Met de lege ogen kan je zeker werken. Dit is nog niet zo sterk als het zou kunnen zijn. Je zou kunnen kiezen voor zielloze of 'de ogen waar het leven lang geleden uit verdwenen is'.
Ik vind het leuk dat je probeert te ontsnappen aan de clichés die vaak in een verhaal naar voren komen. Dit is moeilijk en vraagt veel oefening. Probeer bij jezelf na te gaan of het geen verkeerd beeld op roept.
De weglopende zon kwam op mij ook raar over. Zag inderdaad ook een zon met armpjes en beentjes langzaam weglopen.

Dan even over het metaal dat over haar tong loopt. Ik ga ervan uit dat dit bloed moet zijn maar zoals het er nu staat lijkt het alsof ze een metalen plaatje op haar tong heeft liggen. Hierdoor haal je mij uit de sfeer van het verhaal terwijl het op andere punten best sterk is.

Probeer je verhaal voor jou te laten spreken. Wanneer je geen toelichting hoeft te geven weet je dat je doel behaald is en je een heel sterk verhaal hebt staan. Jij bent nu op de goede weg maar er nog niet helemaal. Maar ik denk dat maar weinigen hier op het forum op dat niveau zitten:)

Succes in elk geval.

Marly bedankt voor je tips ik zal het morgen ( Als ik op tijd wakker ben xD ) eens proberen te schrijven met jullie aanpassingen, want er jullie noemen inderdaad punten op. Zo vind ik inderdaad zielloze ogen mooier klinken dan legen. De tweede zin die je noemde vind ik iets te lang en ook niet helemaal kloppen bij het beeld. ik zit zelf ook nog te kijken naar de overgang van toen die vis uit het water sprong want deze vond ik ook nog niet lekker lopen. Dus daar ga ik ook even naar kijken

Alvast bedankt