Online Verhalen

Het ging al een tijdje niet zo goed met me. Ik was telkens moe terwijl ik bijna altijd sliep als het even kon. Soms was ik plotseling dagen ziek met hele erge hoofdpijn koorts echt ziek dus. Iedereen maakte zich zorgen om mij. Toen het mijn moeder te lang duurde heeft ze een afspraak gemaakt bij de dokter voor me. De dokter verwees me direct door naar een specialist naar het horen van mijn verhaal. De specialist deed verscheidene onderzoeken zoals een bloedonderzoek CT-scan en nog veel meer om een diagnose te krijgen. Ik moest een paar dagen wachten voor alle resultaten bekend waren. Toen de resultaten bekend waren belde de specialist ons om te ons te vertellen dat we terug moesten komen want de resultaten waren niet goed. Daar aangekomen keek de specialist heel ernstig.Hij had de diagnose. De diagnose kwam heel hard aan. Het was één simpel woord van zes letters met zo’n harde betekenis KANKER!
Ik had Acute Lymfatische Leukemie met uitzaaiingen in de hersenen en de lever. Ze konden niks meer voor me doen. Ze konden me alleen nog maar pijn medicatie geven en nog wat medicijnen voor andere symptomen. De specialist gaf me ongeveer nog een half jaar als het zo door ging. Als het beter zou gaan langer.

Weer terug thuis stortte ik helemaal in elkaar. Ik besefte wat er aan de hand was en wist dat ik doodging. Ik belde mijn beste vriendin op die direct langs kwam. Haar vertelde ik het hele verhaal en ze was er ook kapot van.

Dagenlang heb ik daarna bijna de hele dag op bed gelegen ik kwam alleen mijn bed uit om te eten. Tot mijn moeder kwam en vertelde. Dit zei ze met een brok in haar keel.
'Je kunt wel in een hoekje gaan zitten en wachten tot het niet meer gaat, maar je kunt ook nog wat van je leven maken en de dingen doen die je nog graag wilt doen.'Zei mijn moeder
'Oké ik zal het proberen.'
De volgende dag kreeg ik honderd euro en heb ik in één dag uitgegeven. Het waren vooral dingen voor mijn moeder, want zelf had ik er niet veel meer aan.

Er ging een half jaar voorbij en ik voelde me nog redelijk. Heel langzaam viel ik wel steeds meer af, maar ik was er nog. Ik wou nog graag op vakantie voor de laatste keer. Ik wou nog heel graag naar Kroatië. Daar ben ik heen gegaan samen met mijn ouders, mijn beste vriendin en nog wat meer mensen uit mijn familie. Het was een afscheid vakantie, mijn laatste vakantie. Ik heb heel veel lol gehad en veel gedaan en heb echt genoten.

Na terugkomst ging het bergafwaarts met me. Ik kreeg steeds meer pijn en werd ook steeds lichter. Bij de controle bij de specialist bleek dat ik nog meer uitzaaiingen had en dat het nu niet lang meer kan duren. Inmiddels was de diagnose al negen maanden geleden gesteld. Ik kreeg sterkere pijn medicatie en mocht weer naar huis. Ik heb mijn beste vriendin gebeld om te vragen of ze wou komen. Samen hebben we de kleren uitgezocht die ik aan zou krijgen als ik er niet meer was. Het werd een rokje met legging een en Blouse, mijn favoriete kleren. Samen hebben we een mail gestuurd naar iedereen die moest weten dat het niet lang meer zou duren.

In de laatste twee weken van mijn leven kwam iedereen afscheid nemen, leraren, vrienden, familie, (oud) klasgenoten. Dat duurde in totaal 10 dagen. Nadat iedereen afscheid had genomen was ik er klaar voor. Mijn ouders waren bijna continu bij me en op het moment dat ik stierf waren ze opgelucht dat het klaar was. Niet omdat ze er blij mee waren. Nee nu had ik geen pijn meer. Mijn gevecht tegen deze verschrikkelijke ziekte heeft één jaar geduurd, langer dan dat de specialisten zeiden.

Hee,

Ik vind dat je een heel intrigerend onderwerp hebt gekozen. En ik vind je opdeling van het verhaal ook super. Dat je eerst begint met een vraag, dan een uitleg geeft en dan het antwoord geeft, dat vind ik echt aantrekken in het verhaal.

Toch heb ik wel wat inhoudelijke feedback
Nu zijn het allemaal een beetje toen toen toen.. achter elkaar geplakt. De dingen die de persoon deed zijn opgenoemd, en daar blijft het een beetje bij.. Dat is wel jammer want je kunt heel diep op dit onderwerp ingaan

Ik geef je dit alleen als tip mee voor je volgende stukjes, en als je het er niet mee eens bent. Hé wie ben ik dan om te zeggen dat het zo moet hahah.

Veel succes met verder schrijven.

Sorry, maar ik heb je stukje gelezen en ik kan er persoonlijk niet echt de drama in terug vinden.
Je verhaal is kort, eigenlijk te kort. Je vertelt gewoon praktisch niks, waardoor het ook niet boeiend is om te lezen. Je stelt de lezers een vraag, een hypothetische vraag, maar doet daar feitelijk niks mee. Je geeft eerder een zeer onbevredigend antwoord op de vraag met wat "jíj" zou doen.
Je vertelt niks over het ziektebeeld, welke vorm van kanker bijvoorbeeld, niks over de symptomen die erbij horen, niks over de behandelingen. Bedoel, er zijn terminale varianten, maar niet allen zo snel. Of de ziekte moet al jaren slapende zijn en ineens in actie komen.
Eveneens vertel je niks over hoe de persoon zich eronder voelt, wat er door hem/haar heen gaat. Het is nogal kaal op deze manier en dat is zonde. Sowieso kunnen doktoren, zelfs de beste specialisten enkel een schatting maken van hoe lang je nog hebt. Dit komt nooit, en dan ook nooit overeen met de verwachting. Mijn opa bijvoorbeeld bleef nog drie jaar leven, als je het zo mag noemen, terwijl de arts hem nog een paar weken gaf.

Klein ander puntje, cijfers voluit schrijven! Dat staat veel netter.