Waar was God?
Geplaatst: 22 feb 2011 15:46
Dit is een kort essay dat ik voor godsdienst heb geschreven. Wat vinden jullie ervan?
Tweede Kerstdag 2004. Terwijl de meeste mensen gezellig met hun familie rond de kerstboom zitten, cadeautjes uitpakken, konijn eten of napraten over de gezelligheid van de vorige dag, vaagt een enorme vloedgolf 230.000 mensen met hun huizen van de Zuidoost-Aziatische aardbodem. Mensen verloren hun ouders, kinderen, broers, zussen en andere familieleden. Wie weet hoeveel mensen er niet helemaal alleen zijn overgebleven, zonder huis, zonder thuis, zonder geld?
Op 1 mei 2003 werd de oorlog in Irak officieel ‘over’ verklaard, maar nog leefden Irakezen in angst om door een bombardement om het leven te komen. De dingen die daar in gevangenissen werden gedaan, waren op beelden vastgelegd en waren schokkend.
Ondertussen vallen er 800.000 doden in Rwanda, Afrika, omdat de Hutu’s en Tutsi’s hun handen niet thuis kunnen houden. In bloederige burgeroorlogen roeien ze elkaar uit.
Geen wonder dat velen bij zichzelf denken: ‘Waar is God?’
Als God goed en almachtig is, waarom doet Hij dan niet iets aan al die ellende? Voor mij is dit een van de redenen om niet in God te geloven. Toch zijn er genoeg mensen die er anders over denken.
‘Het is een straf van God voor de mensheid!’ Goed, dit is een uitstervende groep, volgens mij. Echte hel- en verdoemenissprekers zie je gelukkig niet zo vaak meer. De stelling ‘Het is een straf van God’ roept bij mij veel vragen op. In iedere erge gebeurtenis op aarde worden er altijd onschuldige mensen getroffen, vaak kinderen. Waar worden die dan voor gestraft? Wat hebben ze verkeerd gedaan? ‘Wij zijn allen zondaars’ is het antwoord. Enge types, als je het mij vraagt. Als een geloof moet bestaan door de angst van zijn volgelingen, kan het maar beter niet bestaan. Mijn oma is tot het allerlaatste moment van haar leven letterlijk doodsbang geweest voor het hiernamaals, want ‘hel en verdoemenis’. Ik weet niet of het leven een zin of een bedoeling heeft, maar als er een bedoeling is, kan dat niet de bedoeling zijn.
Over bedoelingen gesproken, er zijn ook veel mensen die er heilig van overtuigd zijn dat alles een bedoeling heeft. Alles. Een mug die tegen de muur wordt geplet, het laatste blaadje dat van een boom valt in de herfst, een ontmoeting tussen twee mensen die verliefd worden en een paar jaar later trouwen, maar ook een Afrikaans kindje dat op een veel te jonge leeftijd van honger sterft. Het had allemaal een reden, een achterliggende gedachte. Veel mensen geloven dat die achterliggende gedachte bij God vandaan komt. Ik niet. Ik geloof niet eens dat alles een achterliggende gedachte heeft, laat staan dat die bij God vandaan komt.
Stel dat alles een reden heeft. Hutu’s en Tutsi’s maken elkaar om een reden af. Welke reden dan? Dat weten wij niet, dat weet God. Zou God dan zo vriendelijk willen zijn die reden met ons te delen? Dan kan ik Hem uitleggen dat het geen goede reden is en Hem met klem verzoeken er wat aan te doen, almachtig als Hij is.
Ik weiger te geloven dat oorlogen, wereldrampen en al het andere leed ergens toe dienen. Ik geloof dat ze er niet hoeven te zijn. Wereldrampen gebeuren nu eenmaal, niets aan te doen. Laten we de slachtoffers met z’n allen zo goed mogelijk proberen te helpen. Wat oorlogen betreft, die hebben nooit een goede reden. Het komt altijd door bepaalde gewoonten van mensen met een bepaalde mentaliteit, die alleen zichzelf maar kunnen helpen, maar dat niet doen. Of er loopt een of andere slimme gek rond, die een oorlog op gang brengt. Het is treurig, maar het is de realiteit. Het is nergens goed voor. Er is niemand die dat zo stuurt en er een bepaalde bedoeling mee heeft, of er baat bij heeft. Ook God niet.
Dus waar is God? Dat weet niemand zeker. Het maakt ook niet uit. We hebben gezien dat Hij in ieder geval niets aan rampen doet. Probeer er zelf wat aan te doen, zou ik zeggen. Voor zover dat mogelijk is, tenminste.
Niets heeft een bedoeling en niets heeft een reden. Het leven heeft geen zin, maar je kunt wel zin aan je leven geven. Leuke en mooie dingen zijn zeer zinvol, omdat ze mooi of leuk zijn. Mijn visie luidt dus: ik weet niet waar God is tijdens rampen, ik denk niet dat Hij of wie dan ook er een bedoeling mee had. Of het leven zelf zin heeft weet ik evenmin, maar ik ga het niet afwachten. Ik geef het zelf wel zin.
Tweede Kerstdag 2004. Terwijl de meeste mensen gezellig met hun familie rond de kerstboom zitten, cadeautjes uitpakken, konijn eten of napraten over de gezelligheid van de vorige dag, vaagt een enorme vloedgolf 230.000 mensen met hun huizen van de Zuidoost-Aziatische aardbodem. Mensen verloren hun ouders, kinderen, broers, zussen en andere familieleden. Wie weet hoeveel mensen er niet helemaal alleen zijn overgebleven, zonder huis, zonder thuis, zonder geld?
Op 1 mei 2003 werd de oorlog in Irak officieel ‘over’ verklaard, maar nog leefden Irakezen in angst om door een bombardement om het leven te komen. De dingen die daar in gevangenissen werden gedaan, waren op beelden vastgelegd en waren schokkend.
Ondertussen vallen er 800.000 doden in Rwanda, Afrika, omdat de Hutu’s en Tutsi’s hun handen niet thuis kunnen houden. In bloederige burgeroorlogen roeien ze elkaar uit.
Geen wonder dat velen bij zichzelf denken: ‘Waar is God?’
Als God goed en almachtig is, waarom doet Hij dan niet iets aan al die ellende? Voor mij is dit een van de redenen om niet in God te geloven. Toch zijn er genoeg mensen die er anders over denken.
‘Het is een straf van God voor de mensheid!’ Goed, dit is een uitstervende groep, volgens mij. Echte hel- en verdoemenissprekers zie je gelukkig niet zo vaak meer. De stelling ‘Het is een straf van God’ roept bij mij veel vragen op. In iedere erge gebeurtenis op aarde worden er altijd onschuldige mensen getroffen, vaak kinderen. Waar worden die dan voor gestraft? Wat hebben ze verkeerd gedaan? ‘Wij zijn allen zondaars’ is het antwoord. Enge types, als je het mij vraagt. Als een geloof moet bestaan door de angst van zijn volgelingen, kan het maar beter niet bestaan. Mijn oma is tot het allerlaatste moment van haar leven letterlijk doodsbang geweest voor het hiernamaals, want ‘hel en verdoemenis’. Ik weet niet of het leven een zin of een bedoeling heeft, maar als er een bedoeling is, kan dat niet de bedoeling zijn.
Over bedoelingen gesproken, er zijn ook veel mensen die er heilig van overtuigd zijn dat alles een bedoeling heeft. Alles. Een mug die tegen de muur wordt geplet, het laatste blaadje dat van een boom valt in de herfst, een ontmoeting tussen twee mensen die verliefd worden en een paar jaar later trouwen, maar ook een Afrikaans kindje dat op een veel te jonge leeftijd van honger sterft. Het had allemaal een reden, een achterliggende gedachte. Veel mensen geloven dat die achterliggende gedachte bij God vandaan komt. Ik niet. Ik geloof niet eens dat alles een achterliggende gedachte heeft, laat staan dat die bij God vandaan komt.
Stel dat alles een reden heeft. Hutu’s en Tutsi’s maken elkaar om een reden af. Welke reden dan? Dat weten wij niet, dat weet God. Zou God dan zo vriendelijk willen zijn die reden met ons te delen? Dan kan ik Hem uitleggen dat het geen goede reden is en Hem met klem verzoeken er wat aan te doen, almachtig als Hij is.
Ik weiger te geloven dat oorlogen, wereldrampen en al het andere leed ergens toe dienen. Ik geloof dat ze er niet hoeven te zijn. Wereldrampen gebeuren nu eenmaal, niets aan te doen. Laten we de slachtoffers met z’n allen zo goed mogelijk proberen te helpen. Wat oorlogen betreft, die hebben nooit een goede reden. Het komt altijd door bepaalde gewoonten van mensen met een bepaalde mentaliteit, die alleen zichzelf maar kunnen helpen, maar dat niet doen. Of er loopt een of andere slimme gek rond, die een oorlog op gang brengt. Het is treurig, maar het is de realiteit. Het is nergens goed voor. Er is niemand die dat zo stuurt en er een bepaalde bedoeling mee heeft, of er baat bij heeft. Ook God niet.
Dus waar is God? Dat weet niemand zeker. Het maakt ook niet uit. We hebben gezien dat Hij in ieder geval niets aan rampen doet. Probeer er zelf wat aan te doen, zou ik zeggen. Voor zover dat mogelijk is, tenminste.
Niets heeft een bedoeling en niets heeft een reden. Het leven heeft geen zin, maar je kunt wel zin aan je leven geven. Leuke en mooie dingen zijn zeer zinvol, omdat ze mooi of leuk zijn. Mijn visie luidt dus: ik weet niet waar God is tijdens rampen, ik denk niet dat Hij of wie dan ook er een bedoeling mee had. Of het leven zelf zin heeft weet ik evenmin, maar ik ga het niet afwachten. Ik geef het zelf wel zin.
heel duidelijk geschreven en je standpunt komt ontzettend goed over. Goede argumenten ook trouwens 
