Online Verhalen

Lekker oud en lekker vaak gebruikt
Maarja.

Vampieren VS weerwolven

Je hebt een huis, dat huis is door tweeën gedeeld en daar wonen de wezens van de nacht. Iedere avond worden ze terug verwacht.

De weerwolven worden als het bijna volle maan word in hun kooien gestopt en de vampiers worden binnen gehouden.
Je hebt een paar bewakers, die zijn sterker als een vampier of een weerwolf. Die kijken of er 's avonds iedereen is. Als er iemand niet is gaan ze diegene zoeken. En ja, ze vinden diegene altijd terug.
Overdag moeten ze allemaal naar school, vampiers gaan daar naartoe met allemaal een cape aan en dan moeten ze binnen blijven. De ramen zijn speciaal zo gemaakt dat het zonlicht de huid van hen niet zal verbranden.

De weerwolven zijn juist in het huis 's nachts wat agressiever doordat de maan er dan natuurlijk is. Elke week is er een dag waarbij ze samen in een kamer moeten zitten. De bewakers zijn er dan ook om op te letten dat ze elkaar niks aandoen. De bewakers proberen hen met elkaar te laten praten, soms moeten ze zelfs spelletjes met elkaar doen. Schaken, ganzebord noem maar op.

En natuurlijk dan word een weerwolf verliefd op een vampier en andersom.
Dat mag natuurlijk niemand weten...
Maar bij de vampiers is het altijd de traditie om uit te huwelijken (ofzo?:P)


naam: Kanon
Geslacht: M
Leeftijd: 19
uiterlijk: http://www.soundfans.com/images/an-cafe-kanon.jpg
Zijn hoektanden zijn scherp, zowel boven als onder. Naast zijn bovenste hoektanden is de tand er achter ook scherp. Waar dat vandaan komt is niet duidelijk.
innerlijk: Rustig, houd van grappen, aardig, vreemd, vampier hater
extra: Hij is overgeplaatst vanuit Japan, dus komt nieuw binnen.
achtergrond: Hij komt uit Japan, hij is daar ook opgegroeid. In Japan zijn er geen regels voor de weerwolven en de vampiers. Alleen dat ze elkaar haten. Weerwolven in Japan zijn ook altijd donker, alleen is Kanon in zijn wolven vorm helemaal wit met een zwarte streep over zijn rug van zijn neus tot aan het puntje van zijn staart.
Hij is opgegroeid bij weerwolven, dan word je automatisch bij je ouders weggehaald als die er geen zijn. Bij Kanon is het anders gegaan, zijn ouders zijn vermoord. Waarom weet hij niet. Hij wou daar zou graag achter komen dat hij er helemaal gek van werd.
Omdat Kanon zo wild was geworden en door hem bijna de weerwolven ontdekt waren is hij overgeplaatst.

Wat een beetje vreemd is aan Kanon, het feit dat hij altijd op zijn tenen loopt. Als hij zijn voeten plat op de grond wil zetten doet dat pijn bij hem. Hij heeft ook nooit schoenen aan in het huis. Hij houd van mensenvlees en bloed en wil dat ook geregeld binnenkrijgen. Een van zijn ogen is bruin terwijl zijn andere oog heel lichtblauw is.

http://i700.photobucket.com/albums/ww1/ ... kanch2.jpg


Sorry het lukte me niet om goed uit te leggen dus stel maar vragen hoor

Ik geef de voorkeur aan Vampiers...

Naam: Lilith Alistair
Leeftijd: 17 (in mensenjaren dan)
Geslacht: Vrouw
Uiterlijk: http://i25.photobucket.com/albums/c81/C ... _feimo.jpg
Karakter: Fel, houdt van sadistische grappen, maar kan heel kil en afstandelijk overkomen.
Achtergrond: Ze is een directe afstammeling van de Alpha. De allereerste Vampier die er ooit bestaan heeft. Nee, de allereerste was niet Dracula, maar iemand anders... Door deze krachtige bloedlijn kan ze met training en voeding compleet resistent worden tegen zonlicht. Op het moment kan ze maar enkele uren verdragen.
Ze is vrij rebels tegen het regime van de "school" waar zij leven. Echter, ze zal nooit een smet brengen op haar bloedlijn. Tenminste, zo denkt ze er op het moment over. Toch twijfelt ze wel eens aan de regels die er zijn. Zo ook de onderverdeling tussen hen en de Weerwolven. De Vampiers uit haar familie achten de wolven als minder.

Jaaa, ik doe ook weer mee Ik was plaatjes aan het zoeken voor mijn personage en kwam deze tegen. Helemaal perfect toch? Ik vind hem wel iets weerwolfachtigs hebben^^

Naam: Ryon
Leeftijd: 18
Geslacht: man
Uiterlijk: http://s1124.photobucket.com/albums/l56 ... chien7.jpg
Karakter: Hij is wild, houdt van alle spelletjes (gevaarlijke en niet-gevaarlijke), probeert stoer te doen om zijn gebrek aan kracht goed te maken, strijdlustig, luidruchtig, lacht veel en vaak, is diep in zijn hart onzeker omdat hij een halfje is en probeert dat te overschreeuwen.
Extra: Hij is een halfbloed, hoewel zijn weerwolftrekken overheersen. Hij kan ook niet goed tegen zonlicht, net zoals vampiers, maar hij heeft maar weinig bloed nodig om te overleven. Hij verandert wel elke maan in een weerwolf, maar is niet zo sterk als de rest. Zijn ouders zijn onbekend, hij is in voor het huis ten vondeling gelegd en is bij de weerwolven opgevoed

Lilith ontwaakte bij het horen van de zoemer via de intercom. Ze opende haar ogen traag en keek naar de bordeauxrode fluwelen gordijnen die om haar hemelbed hingen. Een nieuwe ochtend van een dag die hetzelfde als altijd zou zijn. Ze zuchtte even. Ze kon maar beter voortmaken, anders kwam ze de ontbijtzaal niet meer in.
Ze trok haar deken van zwanendons van zich af, en stapte uit bed. Haar blote voeten werden zacht gekieteld door het hoogpolige zwarte tapijt waar haar bed op stond. Lilith streek de gordijnen rondom haar bed opzij, bond ze vast en liep naar haar ladekastje. Zij was één van de weinigen die het geluk had om alleen op een kamer te slapen. Velen sliepen met een kamergenoot samen, wel van dezelfde sekse. Zonder toezicht was het strikt verboden om samen te zijn met een jongen, als je een meisje was, en visa versa.
Lilith woonde namelijk op een internaat. En niet zomaar één. Ze woonde op Dracolyn, een school specifiek voor Vampier en Weerwolven. Welke idioot het briljante idee had gehad om twee vijandelijke rassen bij elkaar te stoppen, wist niemand. De school, of internaat, was groot. Dat moest ook wel, want feitelijk al direct na geboorte werden de wezens hier gestopt. Dit om hun populatie te reguleren.
Deze school, Dracolyn, stond namelijk onder toezicht van een "neutrale" macht. Deze macht was sterker dan welke Vampier, Lycan of Weerwolf dan ook. Degene die probeerden te ontsnappen, werden gegrepen en zwaar gestraft. Vaak zo erg dat hun wil werd gebroken en er niets meer overbleef dan een gehoorzame slaaf.
Lilith had schone lingerie gepakt, ontdeed zich van haar zijden nachtjapon, en begon met omkleden. Uit haar klerenkast haalde ze een donkerblauwe lange rok, afgezet met zilverdraad, een witte blouse met franje bij de hoge hals en bijpassend een donkerblauwe jas, eveneens afgezet met zilverdraad. Echter, weigerde Lilith zoals elke dag om een cape te dragen. In plaats daarvan hadden haar jasjes altijd een lange sleep tot boven de grond.
Ze nam plaats aan haar kaptafel met spiegel en bekeek zichzelf streng. Haar huid was wit, strak en zonder enig foutje, alsof het uit wit marmer was gebeiteld. Haar haren hadden de kleur van een heldere volle maan; zilverwit. En haar ogen waren zo blauw en kil als ijs op de zee.
Lilith pakte haar borstel van het tafeltje en borstelde haar golvende haren door tot het nog gladder uitzag en de glans van een parel had. Ze pakte van voren twee plukken en zette die naar achteren vast met een zwart klipje. Enkele slierten haar die te kort waren vielen terug naar voren, maar gaven net dat speelse effect wat Lilith wilde. Nog even keurde zij zichzelf, besloot toen dat het goed was, en verliet haar slaapkamer om naar de eetzaal te gaan.
Ze groette beleefd een vrouwelijke wachter, die elke ochtend stond toe te kijken dat elk meisje haar kamer verliet. Zo werden ze ook gelijk geteld. De jongens hadden precies hetzelfde, maar dan een mannelijke wachter. De meisjes sliepen in de westelijke vleugel en de jongens in de oostelijke vleugel. Daarbij waren de vleugels nog eens verdeeld in Weerwolven/Lycan zijde en Vampier zijde. Hoewel er onderlinge haat was tussen Vampiers en Weerwolven/Lycans, was er nauwelijks ruzie tijdens het ochtendritueel. Dit omdat niemand wilde om al zo vroeg op het matje te moeten komen.
Lilith daalde de trappen af naar de grote hal, ging links en aan het einde van de gang rechts. Daar was de grote eetzaal. Er stonden twee tafels, ieder bijna net zo lang als de eetzaal zelf, met evenveel stoelen als dat er leerlingen waren. Een lege stoel viel direct op. Aan het hoofd van de tafels, helemaal voorin zaten de Docenten aan hun eigen tafel. Elke Docent was van de neutrale macht. Hoe dichter je bij de Docenten zat, hoe hoger je werd geacht.
Lilith zat vanwege haar goede voorkomen, maar tien plekken bij hen vandaan. Ze nam plaats op haar stoel en keek voor zich uit. Zij zat met haar gezicht richting de tafel van de Weerwolven/Lycans. Vaak was er duidelijk verschil te merken in tafelmanieren alleen al. Zijzelf gruwelde soms van hun manieren met eten. Echter, in al die jaren al dat zij op Dracolyn zat, was ze het normaal gaan vinden, en stoorde zij zich er niet meer zo erg aan.
Wat nog wel vervelend kon zijn, ondanks altijd al ruimte te hebben gedeeld met Weerwolven/Lycans, waren de gemengde lessen. Lilith zag nu al op tegen de eerste les van die dag, Geschiedenis. De reden waarom dit een gemengde les was, was omdat het over de geschiedenis van de Wereld ging. En dat was voor iedereen hetzelfde.

Ooc: au, CN, dat deed zeer haha, als eerste spellingsoptie voor lycan: jerrycan

Bic:

Een heel irritant gezoem klonk door de kamer. Ryon draaide zich op zijn buik en drukte zijn kussen op zijn hoofd. Slaperig mompelde hij wat en was meteen weer in dromenland.
"Opstaan!"
Het kussen werd ruw van zijn hoofd getrokken en ijskoud water werd in zijn nek gedruppeld. In een klap was Ryon wakker, draaide zich geschrokken om en keek recht in het grijnzende gezicht van Carrol, zijn kamermaatje.
"Verdomme, Carrol, moest dat nou?"
Grijnzend knikte hij. "Natuurlijk, anders wordt je nooit wakker. Kom op, slaapkop, je hebt nog maar tien minuten om in de eetzaal te komen."
Met een ruk keek Ryon op de klok die naast zijn bed stond. Shit, Carrol had gelijk! Meteen sprong hij uit bed en struikelde bijna over de hoop kleren die er lag. Met veel geluk lukte het hem om te blijven staan en hij sprintte naar de kleine badkamer die aan hun kamer vastzat.
Het was niet meer dan een kleine douche, een wc en een wastafel, allemaal gepropt in een kleine ruimte van anderhalf bij twee. Hoe ze dat voor elkaar gekregen hadden vroeg hij zich elke keer weer af.
Met zijn kenmerkende snelheid sprong hij onder de douche en was er bijna net zo snel weer uit. Zijn huid was nog een beetje vochtig toen hij de kamer weer in rende en een stel kleren uit de openstaande laden van zijn kast haalde. Een spijkerbroek en een wit shirt met opdruk. Er waren genoeg vampiers die van ouderwetse kleding hielden, maar de meeste weerwolven en lycans hielden toch meer van wat modernere kleding. Natuurlijk waren er altijd uitzonderingen.
Carrol was op zijn gemak zijn schoenen aan het aantrekken. Donkergroene diesels. Ryon dook onder het bed en viste zijn zwarte all stars eronderuit. Heel de kamer was een chaos, maar het was een geordende rotzooi. Meestal kon hij alles vinden wat hij zocht.
Op een been hinkend trok hij zijn al gestrikte schoenen aan en kon nog net de stapel kleren ontwijken. Het leek alsof er een bom in de kamer was ontploft, overal lagen kleren, lege verpakkingen, papieren en nog veel meer. Weerwolvenkamers waren altijd een grote bende, de meisjes waren zelfs nog erger. Ryon en Carrol waren een keer langs de buitenkant van het internaat geklommen en in een van de meisjeskamers beland. Daar was het een nog grotere rotzooi, met allemaal tassen, make-up en schoenen die overal rondslingerden. Natuurlijk waren ze betrapt, maar omdat er geen meisjes waren geweest, was de straf niet zo hoog geweest. Een week nablijven.
"Kom je?" vroeg Carrol ongeduldig. Hij stond al bij de deur en keek Ryon ongeduldig aan.
"Even wachten." Ryon rende naar de wastafel en probeerde zijn wilde haren wat te temmen. Meteen spong het weer in model, dus stand ontploft kapsel. Hij trok een gezicht naar zijn spiegelbeeld en bond zijn masker om. Hij was een halfje, half weerwolf, half vampier. Het enige wat hij van zijn vampierbloed merkte was dat hij ontzettend gevoelig voor zonlicht was, daarom droeg hij ook dat masker.
"Ik ben klaar," riep hij naar Carrol en rende naar hem toe. Carrol grijnsde naar hem en samen liepen ze de deur uit.
Vrolijk begroetten ze de mannelijke wachter die ongeduldig door de gangen beende . De man grimaste naar hen en wees naar de klok die aan de muur van de gang hing. Ongewild keek Ryon erop en voelde zichzelf enigszins verbleken. Shit, nog een minuut.
Meteen begonnen ze beiden te rennen om op tijd in de eetzaal te zijn. De gangen waren verlaten, wat logisch was omdat iedereen al in de eetzaal was, en hun voetstappen galmden door de stilte.
Net voordat de deuren van de eetzaal gesloten werden, kwamen ze de hoek om rennen.
"Wacht!" schreeuwde Ryon. De mannen keken op en stopten waar ze mee bezig waren.
"Bedank," hijgde hij toen ze voor de deur tot stilstand kwamen. Ze knikten hen toe en snel liepen Carrol en hij naar binnen.
Iedereen staarden hen aan terwijl ze naar hun plekken liepen. Gelukkig hoefden ze niet zo ver te lopen, ze waren namelijk niet belangrijk genoeg om dicht bij de Docenten te zitten. Niet erg, vond Ryon, maar het was wel pech dat hij met zijn gezicht naar de kant van de vampiers moest zitten. Snel schoof Ryon op zijn stoel en Carrol ging naast hem zitten.
Voordat hij begon met eten keek hij even naar de vampiers. Het bloed wat door hun aderen stroomde, stroomde ook door de zijne, maar verder waren ze zo verschillend als dag en nacht. De vampiers aan de overkant waren koel, arrogant, beheerst en voelde zich duidelijk verheven boven de weerwolven. Hij mocht ze niet, vooral niet de zwartharige vrouw die naar hem staarde, of in ieder geval zijn richting opkeek. Hij kende haar, het was Ashleen, een van de hogere vampiers. Ze zaten bij elkaar in een paar klassen, waaronder Geschiedenis wat ze als eerste les zouden hebben.
Hij onderdrukte de neiging om kinderachtig zijn tong uit te steken of om op de tafel te gaan dansen, zoals zij duidelijk verwachtte dat weerwolven zouden doen, en richtte zich op zijn bord met eten. Saai brood met kaas of worst. Hij had zin in een lekker stuk vlees, maar dat kwam pas 's avonds. Zuchtend begon hij zijn boterham te beleggen en at het zonder enig enthousiasme op.

Door de gangen weerklonk het geluid van kettingen die over de grond heen schuurde. Aan het einde van die kettingen werd een jongen meegetrokken. De kettingen zaten vast aan zijn hals en aan zijn polsen. Tevergeefs probeerde hij zich los te trekken en hij bleef grommen en tegenstribbelen. De zwarte haren van de jongen waren aan zijn gezicht geplakt door het rode vloeistof wat op hem zat.
Twee bewakers hadden het uiteinde vast en sleepte hem mee over de gang. De bewakers waren sterk, ook sterker als de jongen. De jongen maakte allemaal onverwachte bewegingen in de hoop zo los te komen, maar ze hielden hem stevig vast.
"Laat me gaan!" door het gegrom was wat de jongen zei bijna onverstaanbaar. In plaats van dat de jongen de andere kant op trok draaide hij met een ruk om en rende op een van de bewakers af. Hij zette zijn tanden in een van de mannen die hard begon te gillen en tegen de buik van de jongen aan duwde. De tanden van de jongen schraapte het vel van de man af en had een klein stukje in zijn mond. Snel slikte hij het door en toen hij naar rechts keek zag hij een paar lange tafels staan waar wat mensen aan zaten. Hij ging wat door zijn knieën en sprong naar de tafels toe, maar toen hij in de lucht hing werd hij hard terug getrokken. Nu was er nog maar een man die hem ging trekken, want de andere man was zijn wonden verzorgen.
Hij werd in een kooi gegooid en een vrouw kwam voor zijn kooi staan. "Wat is je naam?" de jongen keek niet op en de vrouw pakte een blaaspijp, ze richtte die op de jongen en toen ze blies had de jongen een pijltje in zijn schouder.
Hij kreunde hard van de pijn.
"Je naam." zei de vrouw opnieuw streng en de jongen keek nu wel op.
"Kanon" zei hij en de vrouw keek hem minachtend aan.
"Heb je in de gaten dat je net een bewaker hebt verwond?" De vrouw wist niet goed hoe ze precies op hem moest reageren. Hij was namelijk uit een andere streek, en per streek hadden weerwolven en vampiers andere eigenschappen.
Kanon knikte rustig. "Ja, en ik zal het zo weer doen. Hij was best lekker"
De vrouw keek Kanon ongelovig aan. "Naar de eetzaal!" zei ze hard en ze deed het hek open. Een bewaker kwam zijn kooi binnen lopen en sleurde hem aan zijn bovenarm mee.
Hij zette hem aan de tafel neer en Kanon kon alleen maar grommen. Hij stond op en tegelijkertijd dat hij dat deed kreeg hij een pijltje in zijn rug. Kreunend ging hij weer zitten en trok het pijltje uit zijn rug. Weerwolven in Japan konden niet tegen sap van de vuurpijl plant. En bij Kanon maakte ze daar nu gebruik van. Zijn ogen speurde de tafels af naar fatsoenlijk eten, maar het enige wat hij zag waren boterhammen.
"Dus, aangenaam." zei hij rustig en keek de eetzaal rond. "Wat moet dit voor plaats voorstellen? En hoe kom ik weg?" Hij hoopte dat iemand zijn vraag gewoon zou beantwoorden.
Een computerstem vulde de ruimte. "Het is niet de bedoeling om te bespreken hoe je hier uit kan komen" zei de stem en Kanon gromde.
Iedereen in dit gebouw had hetzelfde apparaatje, het lijkt op een Iphone. Maar daarmee moeten ze zichzelf identificeren wanneer ze het huis binnen komen en ze kunnen daarmee hun kamer in. Langs iedere duur in het gebouw zit een kaartlezer, en daar moet je het apparaatje tegen houden.
In plaats van een studentenkaart hadden hun dus dat soort mobieltje. Ze konden er niet mee bellen, maar ze konden wel naar elkaar een sms sturen. Ook kunnen ze geen nummers toevoegen, maar staan alle weerwolven en vampiers er in die in het huis verblijven. De computerstem verteld je als je iets fout doet en dan komen de bewakers naar je toe, de naam is shiver en vanaf je kleine laptop kun je haar vragen stellen.

De aandacht werd kort getrokken toen twee jongens op het allerlaatst binnenkwamen rennen. Lilith keek er niet naar. Ze vond het niet interessant om te weten wat er binnenkwam. Weerwolf of Vampier, wat dat betreft waren jongens gelijk. Ze liet een zachte zucht ontsnappen en keek naar de tafel. Er stond ontbijt op tafel, maar ze had geen trek. Zelfs niet in het glas bloed wat ernaast stond.
Toen er kort erop nog meer tumult klonk vanaf de gang, keek Lilith wel richting de deur. En met haar de rest van de zaal. Ze zag hoe een vrij wilde jongen naar binnen werd gebracht. Hij was zelfs getekend. Dat hadden ze al lang niet meer meegemaakt. De laatste die zo werd binnengebracht, zat nu mak als een lammetje aan één van de tafels.
Een stem sprak door de speakers van de intercom: "Jongens en meisjes, ik wil jullie voorstellen aan onze nieuwste leerling, Kanon. Hij is een Weerwolf uit Japan en is hier om net als jullie discipline en balans te leren! Hij zal echter iemand nodig hebben om hem rond te leiden. Geen zorgen, de bewaking en ketens blijven nog wel even tot hij zich wat meer heeft aangepast. Eens zien, wie zal hem begeleiden..."
Er heerste een doodse stilte. Velen leken te denken: 'Begeleiden? Dat díng?', Lilith hoorde het als velen fluisterstemmen in haar hoofd. Niet alleen de Vampiers dachten dit, maar enkele Weerwolven ook.
"Alistair, Lilith", luidde er opeens weer uit de intercom.
Een grote hap naar adem was hoorbaar door de hele zaal. Iedereen leek geshockeerd te zijn door dit besluit. Enkele de Docenten keken er stoïcijns onder. De Vampiers keerden hun hoofden naar Lilith toe. Zijzelf had eerst nog een gezonde kleur gehad, maar trok nu iets bleek weg bij het horen van haar naam.
"Lilith, wees beleefd, stel jezelf voor en de rest van de dag leidt je Kanon rond. De lessen zul je later moeten inhalen."
Lilith slikte kort. Waarom zij? Van iedereen, waarom zij? Ze hadden toch best een Weerwolf aan hem kunnen koppelen? Was dit een test? Het kon best zo zijn. Hopelijk zou ze ervoor slagen. Zo ja, dan was ze dichterbij vrijlating uit deze gevangenis. Lilith voelde de blikken van één ieder op haar prikkelen. Rustig dronk ze nu wel haar glas bloed leeg. Ze zou het nodig gaan hebben.
Daarna stond ze met gratie op, en liep naar de kant van de Weerwolven en bleef bij Kanon staan. Ze richtte haar kalme blik op de nieuweling, stoïcijns, omdat ze geen vooroordeel wilde vellen.
'Lilith, aangenaam', sprak ze tegen Kanon en boog licht als wijze van begroeting.
Ze rechtte zich weer en wachtte op een reactie, als die mocht komen. Wat ze niet besefte, was dat er nog iets bloed bij haar mondhoek zat. Het was nog warm en verspreidde voor anderen een zoete geur door de lucht.

Ooc: en ik blijf maar doorschrijven

Bic:

Ryon werd in het eten van zijn boterham gestoord door de deur die plotseling opengegooid werd. Verbaasd draaide hij zich om, nooit werd de deur geopend als het ontbijt nog niet afgelopen was. Dit moest wel heel dringend zijn.
Een jongen met zwart haar werd de zaal binnen gesleurd. Uitdagend keek hij om zich heen. Ryon keek hem vol interesse, nu was het fijn dat hij niet dicht bij de Docenten zat, zo kon hij de jongen een stuk beter bekijken. Een fijne geur van bloed hing om hem heen, wat Ryon normaal gesproken niet opgemerkt zou hebben, maar nu was hij nog maar twee dagen verwijderd van dat hij bloed moest drinken en hij werd dan altijd overgevoelig voor de geur. De jongen werd nog interessanter. Hij rook als een weerwolf, maar die hadden geen bloed nodig om te overleven. Had hij een van de bewakers aangevallen?
De intercom kraakte even als teken dat er zo gesproken zou worden. Een stem klonk: "Jongens en meisjes, ik wil jullie voorstellen aan onze nieuwste leerling, Kanon. Hij is een Weerwolf uit Japan en is hier om net als jullie discipline en balans te leren! Hij zal echter iemand nodig hebben om hem rond te leiden. Geen zorgen, de bewaking en ketens blijven nog wel even tot hij zich wat meer heeft aangepast. Eens zien, wie zal hem begeleiden..."
Ryon haatte de stem van Shiver. Ze was een van de Docenten en was er gebrand op dat de regels werden nageleefd. Hij had haar nog nooit gezien, maar haar stem wel vaak afkeurend horen praten omdat hij weer eens straf moest ontvangen. Ze zou hem echter nooit kunnen breken.
Een ijzige stilte volgde nadat Shivers stem wegstierf. De ene helft van de massa leerlingen keek naar elkaar, de andere helft staarde in shock naar de jongen, die blijkbaar Kanon heette. Zelf bleef Ryon de jongen opnemen, zonder zich zorgen te maken of hij de begeleider werd. Hij was toch niet belangrijk genoeg. Naast hem staarde Carrol met open mond naar Kanon. Hij gaf hem een por in zijn maag en Carrol draaide zich naar hem om, nog steeds met openhangende mond.
Voordat hij iets kon zeggen klonk Shiver weer: "Alistair, Lilith."
Iedereen besloot op dit moment om naar adem te happen. Het geluid golfde door de zaal en kaatste tegen de wanden. Geamuseerd keek Ryon naar de plek waar Lilith zat, net zoals de rest van de leerlingen dat deed. Ze zag er iets bleker uit dan eerst, maar dat was het enige waaraan je zag dat ze geschrokken was. Vampiers waren meester in het verbergen van emoties. Dat had hij dan zelf ook geërfd, alhoewel het dragen van zijn masker daarbij een handje hielp.
"Lilith, wees beleefd, stel jezelf voor en de rest van de dag leidt je Kanon rond. De lessen zul je later moeten inhalen."
Zonder een spier te verrekken dronk ze haar glas leeg en stond elegant op. Ondanks dat hij haar, net zoals de rest van de vampiers, niet mocht, had hij nu wel bewondering voor haar.
Ze ging voor de jongen staan en boog licht voor hem. "Lilith, aangenaam."
Ze verspreidde een zoete geur die Ryons aandacht meteen trok. Een rood vlekje zat bij haar lippen. Ze was het vergeten af te vegen!
Meteen sprong hij overeind, je wist nooit hoe nieuwe leerlingen reageerden op bloed. En deze zag er gevaarlijk uit.
"Je hebt bloed; bij je mond!" schreeuwde hij naar Lilith toe.

Kanon schudde zijn hoofd toen hij een stem zijn naam hoorde noemen, een paar druppeltjes bloed vielen uit zijn haren door de beweging. Hij kon er niet tegen als andere zijn naam gewoon zomaar rond riepen.
Toen hij hoorde dat iemand hem rond moest begeleidde zette hij zijn tanden strak op elkaar en hij liet zijn tanden boos zien, zijn scherpe hoektanden waren nu duidelijk te zien. Net zoals een wolf zou doen reageerde hij, vooral toen de vrouw het had over discipline en evenwicht. Hij keek naar de tafel waar de vampiers aanzaten, hij vroeg zich af waarom hun bloed hadden en hij niet.
Hij zag iemand opstaan van de andere tafel en zag het meisje al naar hem toelopen. Hij had daar niet zoveel zin in. Hij hoorde dat ze achter hem stond "Lilith, aangenaam" hoorde hij haar zeggen en hij draaide om. "Niks zeggen wat je niet meent" gromde hij zachtjes. Hij hield zijn hoofd scheef terwijl hij naar haar keek en voelde hoe iemand langs hem af overeind sprong.
Zelf sprong hij uit reflex ook op en gromde naar Ryon. "Ik had dat al gezien, en geroken." langzaam liep hij nog een paar kleine stapjes naar Lilith toe likte zijn mond af. Hij voelde hoe de bewakers zijn kettingen al strakker begonnen te trekken. Hij stond nu een paar centimeter van Lilith af, bewoog zijn hoofd snel richting haar en met een simpele beweging van zijn tong likte hij het langs haar lippen af. De bewakers trokken hem weg, maar het was al wel te laat, als hij haar had gebeten had hij dat makkelijk kunnen doen.
"Doe niet zo overdreven, trouwens, alsof ik haar ga aanvallen." hij schudde zijn hoofd en een grijns was op zijn lippen te zien. "Het is nog niet eens haar eigen bloed" Hij stond door de ruk van de bewakers nu een aantal meter van hen af.
"Ik wil trouwens ook wel zo'n glaasje bloed" zei hij, en hoopte dat iemand hem dat aan kwam geven. "En een douche" zei hij er rustig achteraan.

Even stond Lilith als verbijsterd. Ryon, zij kende hem van de lessen, had haar willen waarschuwen. Een Weerwolf nota bene. En een ander had haar lippen gelikt! Hoewel het snel was gegaan, voelde ze nog hoe zijn warme tong haar zachte, bleke lippen had beroerd. Vlug herstelde zij zich van de ervaring. Haar ogen bleven kalm naar Kanon kijken.
'Waarom zou ik het niet menen?', vroeg ze op een wat nieuwsgierige toon.
Vervolgens wendde ze haar blik naar Ryon.
'Bedankt voor de waarschuwing.' Ze knikte hem kort toe, en richtte haar aandacht weer op Kanon. 'Als je een douche wilt, dan zal ik je daar eerst heen begeleiden. Bloed wordt echter enkel op bepaalde tijden aan Weerwolven gegeven. Schoolbeleid', dat laatste zei Lilith op een wellicht wat verontschuldigende toon.
Ze probeerde zich te concentreren op Kanon en zijn gevangenhouders, maar haar hoofd bleef gevuld met de gedachten van de anderen. Vooral de Vampiers vonden het weerzinwekkend dat de nieuweling Lilith had gelikt over haar mond.
'Volg mij maar.' Ze gebaarde naar de deur, en wachtte tot Kanon in beweging kwam.
Hij treuzelde iets, waardoor de wachters een ruk gaven aan de ketens. Lilith zuchtte erom.
'Gezien hij benen heeft, lijkt het mij dat hij heus zelf in staat is om te bewegen', gaf ze als snauw tegen een bewaker, toen ze langs de brede man heenliep.
Terwijl ze Kanon begeleidde naar de publieke douches, vertelde ze hem over de verschillende vleugels, afgescheiden kamers en hoe het in elkaar stak op een kamer. Ze vertelde over de belangrijkste regels, die nageleefd diende te worden, en de mogelijke straffen als ze overtreden werden.
Voor de deur van de douches bleef Lilith staan en wendde zich tot Kanon.
'Hier kan je, je opfrissen', zei ze en gebaarde naar de deur. 'Ik zal hier op je wachten.' De hele tijd had ze haar gratie behouden, maar ze probeerde er niet mee zich boven zijn niveau te plaatsen. Juist de hele tijd moest ze denken aan die korte, intieme aanraking. Hij was zo dichtbij geweest. Zijn lichaam had warmte uitgestraald en zijn adem had heet langs haar gezicht gestreken. En toen, toen was er die warme maar ook vochtige aanraking geweest. Ze kon hem nog steeds proeven.

'Waarom zou ik het niet menen?', vroeg Lilith op een wat nieuwsgierige toon.
"Omdat ik aan kettingen hang" antwoordde Kanon op haar vraag. Hij geloofde niet dat ze het 'aangenaam' vond om hem te ontmoeten. Hij hoorde al hoe de vampiers over hem spraken, en zelfs de weerwolven keken soms angstig naar hem.
Japan had een sterke bloedlijn van weerwolven, en als Kanon echt boos werd veranderde hij er soms ook in een zonder dat het volle maan was. Maar avond moest het dan zeker zijn.
Bewakers gaven hem af en toe een ruk met de kettingen zodat hij door zou lopen. Hij hoorde Lilith wel praten, maar had verder geen idee van wat ze zei. Af en toe hoorde hij een paar zinnen en dan knikte hij even als teken dat hij het had begrepen of had gehoord.
"Zijn hier ook normale mensen ergens?" vroeg hij gewoon, niet wachtend totdat ze klaar was met praten. Hij wou meer weten, gingen ze met z'n alle naar school of zaten ze op een school waar ook normale mensen op zaten. Hij hoopte het tweede, dan kon het nog eens heel leuk gaan worden.
Toen Lilith hem zei waar hij zich kon opfrissen keek hij de bewakers vragend aan. Hij snapte niet hoe hij met kettingen aan moest gaan douchen. De bewakers keken elkaar aan en met een verveelde blik in hun ogen. Ze maakte zijn kettingen los en toen hij binnen was deden ze de deur van buiten af snel dicht.

Een vrouw kwam aanlopen met een stapeltje kleding. "Geef dit aan hem, het is zijn uniform. Hij moet het gelijk aan doen." Ze gaf het stapeltje aan Lilith en liep verder.
Iedereen moest een uniform aan, de weerwolven groene, en de vampiers blauwe en de school zegt dan dat het uitwisseling studenten zijn.
De rest van de school had bruine uniformen. De school begon over een kwartier en dan werden ze allemaal buiten verwacht. Ze werden dan opgewacht door bewakers die hen naar het schoolgebouw leidde. Eenmaal daar werd iedere groep opgewacht door een "student" in een grijs uniform. Die zogenaamde student zorgt ervoor dat ze allemaal bij iedere les aanwezig zijn. Soms zitten ze in de les met normale mensen, naarmate ze vinden dat je het beter doet mag je bij meer mensen zitten. Daarom hadden ze niet altijd dezelfde lessen samen.
Ze moeten leren hoe ze omgaan met normale mensen en hoe ze zichzelf weer normaal kunnen gedragen. Sommige hebben ook een kracht, en die vampiers of weerwolven krijgen ook aparte lessen daarin zodat ze ermee om leren gaan.

Ooc: Lilith was het toch niet eens met de scheiding tussen weerwolf en vampier? Zeg maar of je het eens bent wat ik zeg over Lilith, CN, anders verander ik het weer =)

De jongen gromde naar Ryon. "Ik had dat al gezien en geroken."
"Maar zij kennelijk niet," gromde hij terug. Hij kon evengoed wolverig doen als Kanon.
Toen likte hij het bloed op Liliths lippen weg. Geschokt bleef Ryon even staan, maar liet zich grijnzend weer op zijn plaats zakken. Alles waardoor vampiers vernederd werden vond hij leuk. Hij had het zelf niet op vampiers, ze waren zo ontzettend arrogant. Hij had het eigenlijk ook niet zo op weerwolven, zelfs zij voelden zich te goed voor hem. Maar hij bleef doen alsof hij ze mocht, om zijn leven geen hel te maken. De enige paar weerwolven die hij wel aardig vond waren Carrol en Astria.
"Doe niet zo overdreven, trouwens, alsof ik haar ga aanvallen." Kanon schudde zijn hoofd en grijnsde. "Het is nog niet eens haar eigen bloed. Ik wil trouwens ook wel zo'n glaasje bloed. "En een douche."
Ryon trok zijn wenkbrauwen op. Veel eisen voor een nieuweling. De meesten die hier nieuw binnenkwamen waren geïntimideerd door de grootte van het huis en de hoeveelheid weerwolven en vampiers die er waren, waardoor zij zich realiseerden dat er meer en sterkere soortgenoten waren. Kanon zou er snel achter komen dat opstandigheid niet werd getolereerd door de hogere weerwolven.
Lilith had zich snel hersteld. 'Bedankt voor de waarschuwing,' zei ze tegen Ryon en knikte hem kort toe. Verbaasd daardoor was hij te laat met reageren. De meeste en zeker de hogere vampieren deden alsof hij niet bestond, omdat zijn bloed besmet was met het vuile bloed van de weerwolven. Alsof hij zijn ouders had uitgekozen.
"Graag gedaan," mompelde hij naar haar. Hij had kunnen weten dat ze hem niet zou negeren. Ze keek in tegenstelling tot haar soortgenoten niet door hem heen alsof hij lucht was, maar keek hem recht aan. Af en toe begroette ze hem zelfs als ze elkaar op de gang tegen kwamen. Dat deed ze meestal als ze samen met meerdere vampiers was, alsof ze iets moest bewijzen, maar ach, het was beter dan niets.
Ze verdwenen de eetzaal uit. Meteen begon iedereen door elkaar heen te praten over wat er was gebeurd. Ryon ging weer verder met eten.
"Zou hij bij ons in de klas komen?" hoorde hij een meisje vragen aan een ander meisje.
"Ik hoop het wel," zei het andere meisje. "Hij ziet er leuk uit en straalt iets gevaarlijks uit."
Ze giechelden beiden.
Ryon rolde met zijn ogen en propte het laatste stukje brood in zijn mond. Een hand werd op zijn schouder gelegd en hij sprong een stukje de lucht in van schrik. Met een bonzend hart draaide hij zich om. Een van de begeleiders stond voor hem met in zijn handen Ryons schooluniform. Die was helemaal vies geworden toen ze hem in de fontein hadden geduwd die in een paar eeuwen niet schoongemaakt was. Dat hij altijd al een keer in de fontein had willen zwemmen had hij er maar niet bijgezegd, dan zou hij er nooit zonder straf af zijn gekomen.
"Dank je," zei Ryon en pakte zijn uniform aan.
Hij stond op en liep de Eetzaal uit om zich om te kleden. De begeleider in het grijs volgde hem als een trouwe hond en zei onderweg niks tegen hem. Maar goed ook, hij had geen zin in een diepzinnig gesprek die sommige begeleiders met hem probeerden te houden. Het eindigde altijd in een preek dat hij niet zo vaak de regels moest verbreken.
In zijn kamer had hij weer even wat privacy. Hij trok zijn kleren uit en gooide die op de hoop die er al lag. Snel trok hij het uniform aan. Hij haatte de fletse kleur groen.
Toen hij de deur uit kwam lopen, stond de begeleider in de gang te wachten. Weer zonder iets te zeggen liepen ze de gangen uit, naar de hal waarin alle andere leerlingen zich hadden verzameld. Snel liep Ryon naar Carrol, die naar hem zwaaide. Astria stond naast hem en glimlachte toen hij aan kwam lopen.
"Goedemorgen, Ryon. Ik zag dat je weer je uniform vies had gemaakt."
Grijnzend knikte hij. "Volgens mij is dit mijn nieuwe record. Hij is wel anderhalve dag schoon gebleven."
Een bel rinkelde door de hal. Dat was het teken dat iedereen groepje voor groepje naar buiten moest lopen. Ryons groepje was een van de eerste, omdat er veel vampiers met een hoge rang inzaten. Ze hadden samen Geschiedenis, een van de vakken die Ryon oersaai vond. Hoezo was het belangrijk hoe de oude Grieken geleefd hadden, die waren toch allang dood?
Slenterend volgde hij de "student" in het grijs die hen begeleidde naar het schoolgebouw. Deze dag zou hetzelfde zijn als de dag ervoor en de dag daarvoor: oersaai.

Zoals ik al had gezegd bij de chat. Het klopt wel, behalve dat Lilith het enkel zou doen wanneer zij alleen is. Ze zou het juist doen met meerdere bij zich, omdat ze zich verzet tegen regels die in haar ogen verkeerd zijn.
--------

Lilith keek naar het stapeltje kleren in haar handen. Kort fronste ze erom en hield het pakketje toen uitgestoken naar één van de mannelijke bewakers.
'Ik mag daar niet naar binnen', merkte ze koeltjes op.
'Wij zijn geen bodes', kaatste de man terug. 'Je doet het zelf maar. Je hoorde de vrouw. Jij moest de kleren geven.'
Een boze glans gleed over Lilith haar ogen. Haar pupillen werden zo klein als speldenkopjes en haar nagels groeiden door haar ergernis.
'De regels zeggen anders dat het strikt verboden is om alleen te zijn met iemand van het andere geslacht', siste ze.
'Wij zullen buiten staan wachten. Dus feitelijk ben je niet alleen', kwam het weerwoord. 'Ga. Nu.'
Oh wat zou ze graag zijn ogen eruit geplukt hebben, en vertrapt onder de hak van haar zwarte laarsjes. Lilith onderdrukte met moeite de neiging, slikte een sis in en liep naar binnen.
'Laat dan wel de deur open', merkte ze op.
Ze keek niet of de bewakers dit ook echt deden. Ze vertrouwde erop. Het was immers toch hun regel en bevel? Met de kleren en een handdoek in haar handen, liep Lilith verder de kamer in. Deze was opgedeeld in twee ruimtes; één ruimte om de kleding achter te laten en in het andere deel waren de douches.
'Kanon, ik heb schone kleding voor je. En een handdoek!', riep ze de ruimte in.
Streng sprak ze zichzelf toe om niet de verkeerde kant op te kijken, ook al zou ze niet direct Kanon kunnen zien. Ze zou de kleren ergens neerleggen op een bankje en dan de ruimte weer verlaten.
'Ik hang het naast je eigen kleren!', riep ze er achteraan.
Netjes hing Lilith de kleren op, naast de kleren van Kanon, en draaide zich daarna om, om de ruimte weer te verlaten. Haar gedachten zaten weer bij die lik. Ze had de gedachten van anderen gehoord. Zo ook dat sommigen het zagen als een vernedering voor haar. Zijzelf kon -hoe ze er ook over nadacht- niet als een vernedering beschouwen. Het deed iets anders met haar.

Kanon voelde de warme stralen over zijn rug glijden. Door de rust in zijn lichaam hoorde hij zijn hartslag. Hij telde ze dan en altijd had hij tien hartslagen per minuut. Hij wist niet hoe het kwam, het enige wat hij wist was dat normale weerwolven een normalere hartslag hadden.
Hij was blij te horen dat Lilith een handdoek voor hem had en snel draaide hij de kraan dicht liep snel richting de handdoek en sloeg die om zijn middel heen. Met zijn handen streek hij zijn haren naar achter waardoor hij nu een beetje een gladjanus leek. Hij keek naar de kleding die netjes was opgehangen. "Moet ik dit werkelijk aan?" mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Lilith. Hij liep langs haar heen richting de deur en rende erdoorheen, maar hij was niet snel genoeg want een bewaker had hem alweer bij zijn schouders te pakken.
"Het is ongehoord om zonder shirt over de gangen te lopen Kanon, trek wat kleding aan" hoorde hij een computer stem door de gangen en de bewaker duwde hem terug en deed de deur dicht. Kanon ging tegen de deur aan hangen. "Wat heb ik daar nou aan, een stom apenpakje" zei hij binnensmonds. Hij duwde zichzelf van de muur af en liep richting het uniform. Hij pakte met zijn duim en wijsvinger de mauw vast en hield hem wat omhoog om te bekijken. Met een vieze bliek liet hij het weer los en rukte de blouse van het haakje af waardoor er een scheur in zat. "Tuurlijk, een paar van de sterkste wezens op aarde leven hier en ze zorgen nog niet eens voor sterk stof" Hij keek naar de scheur en met een grijns trok hij de scheur verder door totdat een stuk van zijn mouw er af was, nu had zijn blouse een korte mouw en een lange mouw. Kanon haalde zijn schouders op en trok van de andere mouw ook de helft af. hij deed het blouseje aan en toen hij zijn broek aan moest doen draaide hij zich met zijn rug naar Lilith toe en deed shaamteloos zijn handdoek af en deed rustig zijn broek aan. Hij had zijn uniform aan en liep weer richting de deur en klopte er op. "Ik ben klaar" zei hij rustig en de bewaker deed de deur op een kier en keek naar Kanon. De deur ging verder open en Kanon stapte rustig de deur door. "Je hebt twee leerlingen van een ander geslacht bij elkaar gedaan. Ik krijg jou nog wel" hij gromde kort naar de bewaker en keek om zich heen. Hij had werkelijk geen idee welke kant hij op moest.

Ryon zat half slapend naar het geneuzel van de leraar te luisteren. Meneer de Ruiter gaf geschiedenis en hij zag er net zo stoffig uit als zijn vak was. Zijn stem was ademloos en hoog, met veel gepiep en gekraak. Bovendien sprak hij altijd op een zachte toon, waardoor Ryon hem vaak niet hoorde achterin in de klas.
De leerlingen naast hem hadden er ook last van. Carrol ondersteunde zijn hoofd met zijn hand en keek verdwaasd voor zich uit. De twee mensenmeisjes die in de andere rij zaten waren aan het giechelen en bij elkaar in het schrift aan het tekenen. Af en toe keken ze op en wierpen dan verliefde blikken naar de twee jongens die een paar tafels schuin voor hen zaten. Dat waren Chase en Landon, twee vampiers. Bijna alle meisjes in de klas waren verliefd op hen, ondanks dat ze hen meestal negeerden. Misschien juist daardoor.
De bel rinkelde en iedereen werd plotseling weer actief. Tassen werden op tafels gegooid en boeken erin gepropt. Stoelen werden naar achteren geschoven en binnen mum van tijd was het lokaal leeg. Ryon keek nog even achterom voordat hij de deur achter zich sloot en zag dat meneer de Ruiter verbaasd knipperend met zijn hand nog uitgestoken voor het bord stond. Grijnzend zwaaide Ryon even naar hem en liep snel achter Carrol aan, naar de volgende les.
De gangen waren voor het grootste gedeelte gevuld met leerlingen in bruine uniformen. De groene en blauwe kleren die de leerlingen van Dracolyn aanhadden vielen daartussen goed op. Toen Ryon en Carrol lang kwamen lopen, werden ze door een groepje brugklassers openlijk aangestaard.
"Hij heeft een masker op," hoorde hij een meisje fluisteren.
Hij negeerde het, dat hoorde erbij als je hier in de eindexamenklas zat. Bij de gewone leerlingen, dus de mensen, was het examen gewoon het schoolexamen en het centraal examen. Bij de leerlingen van Dracolyn was er nog een extra examen toegevoegd: niet opvallen en samenwerken met de gewone leerlingen. Als je daarin slaagde, mocht je van Dracolyn af en je eigen leven beginnen in de buitenwereld.
De meeste leerlingen waren al gewend aan de 'uitwisselingsstudenten', zoals de vampiers en weerwolven zichzelf noemden, maar de brugklassers moesten elke keer als ze een uitwisselingsstudent zagen giechelen, wijzen en staren. Irritant. Zelf trok Ryon ook nog eens extra aandacht door zijn masker.
Ze kwamen aan bij het volgende lokaal, B13, Frans. Ryon had geen idee waarom hij Frans moest leren, maar hij vond het wel leuk om te doen. Niet dat hij er heel erg goed in was, maar hij kon het goed genoeg om gemiddeld te zijn.
Mevrouw van Rooy was een vrouw met zwart haar tot haar kaken. Haar gezicht bestond alleen maar uit hoeken, een scherpe neus, uitstekende jukbeenderen en driehoekjes als wenkbrauwen. Ze had geen greintje vet op haar hele lichaam.
"Asseyez-vous s'il vous plaît ," zei ze met een verrassend volle stem.
Braaf ging iedereen op hun eigen plek zitten. De vampiers zo ver weg van het raam als mogelijk was en, als compensatie, de weerwolven bij het raam. Als een bruine scheidingslijn zaten de gewone leerlingen in de middelste rij. Ryon en Carrol zaten nu in het midden.
Eigenlijk wilde Ryon ook bij de vampiers zitten om zo ver mogelijk uit de zon te zijn, maar daar had hij jammer genoeg geen recht op. Het masker voor zijn gezicht beschermde hem voldoende om naast het raam te zitten, maar op zonnige dagen begon zijn huid na een paar lessen te brandden.
Mevrouw van Rooy begon in het Frans te praten en droeg iedereen op om een Franse werkwoordoefening te doen. Ryon ging ijverig aan de slag, maar na de eerste tien woordjes dwaalden zijn gedachten weer af. Hetgeen wat vanochtend was gebeurd bleef telkens door zijn hoofd spelen en hij stelde zichzelf telkens meer vragen. Waarom kwam die weerwolf hier, waarom moest Lilith hem begeleiden en bij wie zou hij in de klas komen te zitten?
"Iedereen klaar?"
Ryon keek geschrokken op en zag dat de rest hun blaadjes allemaal hadden ingevuld.
"Oké, dan beginnen we met nakijken."
Van de eerste tien had hij er negen goed, maar de rest was allemaal fout. Niet gek als je las wat er stond. Ecrrirent in plaats van écrire, nous êtes in plaats van nous sommes. Hele stomme foutjes die hij had kunnen vermijden als hij had opgelet. Zuchtend zette hij een grote streep door zijn blaadje en stopte het weg in zijn schrift, naast de andere blaadjes met een grote, blauwe streep.
Mevrouw de Rooy deelde nu luistertoetsen uit om alvast te wennen aan het school examen. Nu nam Ryon zich echt voor om goed te luisteren, hier wilde hij goede punten mee scoren. Dan wist hij dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.
Na een half uur en heel veel snel gesproken Frans later ging de bel en had Ryon hoofdpijn.
"Ik haat Frans," mompelde hij terwijl hij naar buiten liep. Hij wreef met zijn vingers over zijn slapen om het gebonk in zijn hoofd wat te verlichten. Gelukkig had hij, als het een echt examen was geweest, een 7,6 gehaald.
Carrol die naast hem liep knikte. "Ik ook. Ik dacht echt dat er geen einde aan kwam, die vrouw bleef maar zeuren en snel dat ze praatte. Het was alsof ze een zin in één woord wilde zeggen. Ik zweer het je, ze haalde geeneens adem."
Ryon knikte grijnzend. Carrol was altijd slecht geweest in Frans, hij vond dat ze hun best deden om alles zo vloeiend mogelijk uit te spreken zodat je niet door had dat het afzonderlijke woorden waren. Daar had hij voor een deel wel gelijk in, maar je moest gewoon goed luisteren.
"Gelukkig hebben we nu pauze," verzuchtte Carrol en rommelde wat in zijn tas.
Ryon nam een slok water uit zijn flesje en samen liepen ze naar de hal toe.

Zodra Liltih de voetstappen van Kanon had horen naderen, keek ze kort naar hem, naar zijn lichaam. Maar voordat die te snel afdwaalden naar beneden, sloot ze haar ogen. Zo bleef ze staan, geduldig, maar toch ook benauwd. Ze was alleen met een jongen, een weerwolf nota bene. Wat als hij iets zou proberen?
Tot haar opluchting was het enige wat Kanon probeerde om te ontsnappen. Ze zag het niet, maar hoorde het wel. Ze hoorde daarop volgend geritsel van kleding, gemompel over een "apenpak", en het scheuren van stof. Pas toen Kanon op de deur klopte, en zei dat hij klaar was, deed Lilith haar ogen weer open.
Ze stapte samen met Kanon naar buiten. Ze zweeg tegen de bewaker, maar wierp hem nog wel een vuile blik toe. Kort daarop hoorde ze een piepje, als een soort alarm. Fronsend haalde ze haar pocketcomputer uit haar jasje. Ze bekeek het bericht:
Kantoor, direct. Reden: verschillende sekse in één kamer.
Lilith haar ogen verkleurden van woede. Wat was dit voor onzin?! Met diep rode ogen keek ze naar één van de bewaker en voordat iemand zich had kunnen bewegen, haalde ze uit. Met haar nagels als klauwen, maakte ze diepe groeven in de man zijn hals. Bloed gutste eruit. Even blonk er een soort krankzinnigheid in Lilith haar ogen. Het leek erop dat ze erop door zou gaan. Echter, wist ze haar kalmte te hervinden, pakte Kanon bij zijn kraag beet en sleurde hem mee.
'We worden op kantoor verwacht', zei ze ijzig.

Kanon keek verbaasd naar het gepiep en zag aan de ogen van Lilith dat ze boos werd. Maar dat ze die bewaker een klauw zou geven had hij nooit gedacht. Hij likte zijn lippen af bij het zien en het ruiken van het bloed. De bewaker wou weg lopen en Kanon trok hij hem terug en duwde hem op de grond. Hij zette zijn tanden in de hals van de bewaker en dronk als een klein katje het op. Zijn bruine oog verkleurde naar ijs blauw zoals zijn andere oog en hij stond op toen hij vond dat hij genoeg had. Hij hielp de bewaker overeind, maar hij zat nu wel weer onder het bloed.
Hij voelde de hand van Lilith die hem mee sleurde en hij draaide zich snel om.
"Waarom heb jij zijn bloed niet gewoon gedronken? Hij lag toch al open" vroeg hij haar verbaasd.
'We worden op kantoor verwacht', zei Lilith ijzig.
Toen Kanon dat hoorde keek hij haar verbaasd aan. "Dat kan niet, ik ben er pas een dag!" riep hij ongelovig uit. "Waarom?" Met zijn handen probeerde hij het bloed van zijn mond te vegen. Maar helpen deed het niet, langs zijn mond was het nog steeds rood.
Hij wist nog steeds niet wat hij hier op deze school kwam doen, alleen leren zichzelf te beheersen. Helaas hadden ze daar misschien wel wat meer voor nodig.

"Waarom heb jij zijn bloed niet gewoon gedronken? Hij lag toch al open", vroeg Kanon haar verbaasd.
'Beheersing', antwoordde Lilith daar kortaf op.
"Dat kan niet, ik ben er pas een dag!" riep hij ongelovig uit. "Waarom?"
Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Kanon probeerde om het bloed weg te krijgen. Even bleef ze staan. Ze draaide zich voor Kanon en keek hem recht in zijn ogen aan.
'Om wat die bewakers hebben geflikt. Door hen wordt het óns verweten dat wij in één kamer zaten. Iets wat strikt tegen de regels is. Daarom moeten wij op kantoor komen.' Het was duidelijk te horen dat Lilith nog wat pissig was.
Ze bekeek zijn gezicht. Haar ogen werden naar het bloed getrokken. Ze dacht er niet veel bij na. Hooguit werden haar gedachten teruggebracht naar die ochtend. Zijn warme natte tong op haar lippen. Lilith deed een stap naar voren, hield met één hand Kanon op zijn plaats -voor het geval dat-, en likte het bloed van zijn mond weg.

"Wat heb je aan beheersing?" zei hij nors tegen Lilith. Hij zag ook helemaal geen rede waarom hij zichzelf zou beheersen. Hoe meer bloed hoe beter, was zijn gedachte altijd. Hij dacht na over hoeveel bloed hij eigenlijk wel niet dronk en schaamde zichzelf er bijna voor. Hij was nu wel rustiger, als hij over de dag bloed drinkt is hij veel rustiger.
Kanon schrok toen Lilith opeens bleef staan en keek terug naar haar. Zijn oog dat ijs blauw was geworden kleurde weer terug naar zijn eigen kleur bruin. En toen Lilith zei waarom ze naar het kantoor moesten zuchtte hij. "Is het altijd zo ernstig hier?" vroeg hij haar wat serieus.
Toen hij Lilith naar zijn gezicht zag staren beet hij met zijn voortanden op zijn onderlip. Hij wist namelijk al waar ze naar keek. Met zijn ogen keek hij naar rechts om haar ogen te ontwijken toen ze een stapje naar voren deed.
Toen hij de tong van Lilith voelde bleef hij gewoon staan, meer omdat zijn instinct alleen maar dacht dat ze het deed om hem schoon te maken. Wolven likken elkaar namelijk zo vaak om elkaar schoon te maken. Kanon begon met zijn voeten te tikken, hij had nooit veel geduld gehad en probeerde stil te staan totdat zij klaar was.
"Als je dit beheersing noemt kan ik het ook wel" zei hij rustig tegen haar.

Het duurde niet lang, maar ze was wel secuur. Niets bleef zitten. Lilith nam daarna weer een stap naar achteren. Eventjes laaide haar ogen weer op naar rood, door het bloed, maar daarna doofde het terug naar het ijsblauw van voorheen.
'Ja, het is hier altijd zo ernstig', beantwoordde ze nuchter zijn eerder gestelde vraag. 'En de beheersing hoort eigenlijk ook te gelden voor zulk soort onrechtvaardigheden. Dat is echter één van mijn zwakke punten. Ik kan er slecht tegen. Zoals je misschien gemerkt hebt.' Even kijkt Lilith Kanon nog in zijn ogen aan.
Daarna draaide ze zich om en vervolgde de weg naar het kantoor.
'Feitelijk zijn de regels zo dat de Machten altijd gelijk hebben. Dat stuit mij nogal tegen mijn borst. Zeker bij zulke flauwekul, zoals daarnet. Het expres bij elkaar zetten van twee verschillende seksen zonder toezicht', vertelde ze.
Bij twee massieven deuren hield ze halt. Haar houding veranderde naar meer elegant weer, en haar gezicht ging terug naar ernstig.
'Hier moeten we zijn.'
Lilith nam de zwaar koperen ring ter hand, draaide deze een kwartslag en duwde de deur open. Achter de deur bevond zich een uitgerekt vertrek wat werd verlicht door brandende fakkels. De ruimte eindigde bij een massief kersenhout bureau. Daarachter zat een gedaante, roerloos, ijzig, gehuld in een grijze pij met de kap over diens hoofd heen.
Zonder iets te zeggen, liep Lilith naar binnen. Ze nam aan dat Kanon vanzelf wel zou volgen. Voor het bureau lagen twee houten plankjes. Hier moesten zij op gaan zitten, op hun knieën. Dit was feitelijk al het begin van de straf, gezien dat nooit lekker zat. Je knieschijven konden er behoorlijk beurs van aanvoelen naderhand.
Lilith nam plaats en wachtte op Kanon, om vervolgens de preek van háár aan te moeten horen.

"Dankje" zei Kanon toen Lilith klaar was.
'Ja, het is hier altijd zo ernstig', beantwoordde Lilith en Kanon zuchtte. Hij had overal camera's zien hangen. Maar hij wou hier weg, en daar zal hij ook alles aan proberen te doen. Om de school heen leken eindeloos veel bomen te staan. De school leek wel midden in een bos te staan.
"Onrechtvaardig is heel makkelijk weer goed te krijgen. Je dood diegene gewoon" zei hij heel simpel en glimlachte naar Lilith. Toen ze omdraaide volgde hij haar en luisterde naar wat ze te vertellen had. Hij was best blij dat ze degene was die praatte, want hij was daar vaak heel slecht in.
"Jammer dat we dan niet meer gedaan hebben" mompelde Kanon tegen haar. Als hij dan straf kreeg wou hij wel gewoon dat hij dan zelf wel iets leuks had gedaan. Maar nu kreeg hij straf terwijl hij helemaal niks leuks had gedaan. Lilith liep naar binnen bij twee massieven deuren en hij volgde haar langzaam. Zijn voetstappen waren bijna niet te horen omdat hij op zijn tenen liep. Vragend keek hij naar Lilith die met haar knieën op een plankje ging zitten en snel volgde hij haar voorbeeld.
"Lilith, je weet de regels." Een kille stilte viel en de vrouw trok haar de kap verder over haar hoofd heen. "Kanon" Haar kap verplaatste zich een beetje naar hem toe, alsof ze nu naar hem aan het kijken was. "Nog nooit heb ik meegemaakt dat een vampier of weerwolf zoveel regels heeft overtreden in een dag"
Kanon schraapte zijn keel, niet omdat hij wou beginnen met praten, maar hij vond het wel grappig om te horen. De vrouw klonk naar zijn mening meer als een computer dan als een werkelijk persoon.
"Heeft Japan allemaal van jou soort gevallen?"
Kanon was om zich heen aan het kijken, naar wat hij allemaal zag in de ruimte en was helemaal niet aan het letten op wat de vrouw zei. Hij gromde toen hij een stroomstoot kreeg en keek de vrouw hatelijk aan.
"Ik vroeg of ze in Japan allemaal van jou soort gevallen hebben?" De stem klonk bozer als dat ze het op het begin vroeg en Kanon had eigenlijk zin om de vrouw aan te vallen maar hij ontspande zichzelf en keek naar het zwarte gat onder de kap.
"Nee, niet zo erg." zei hij zo beleefd mogelijk.
"Wij mogen niet meer als tien weerwolven en vampiers in een klas zetten" ging de vrouw verder. "Al onze klassen zaten vol, behalve de eind examen klas" de stem klonk wat triester naarmate ze dat zei. "Maar de prinsen van alle scholen vonden dat we jou in een jaar tam moeten krijgen. Als ons dat lukt winnen wij een gouden beker" De vrouw zei de laatste zin heel streng en kanon haalde alleen zijn schouders op.
"Je moet meer begeleiding krijgen, je bent wild en ongetemd."
"Dat hoor ik wel vaker van de meiden" grijnsde Kanon.
De vrouw had een brief in haar hand en gaf het aan een jongen in een grijs uniform die opeens uit de schaduwen stapte. De jongen begon te lopen met de brief richting het grote schoolgebouw. Het schoolgebouw was een oud kasteel geweest en zag er daardoor heel mysterieus uit.
De jongen zag Ryon en liep er snel op af en stak zijn hand uit waar hij de brief in vast had. "Het is dringend" zei de jongen ernstig tegen Ryon.
De vrouw had Kanon ondertussen uitgelegd dat hij iedere dag ieder uur dat hij wakker was een glaasje bloed zou krijgen.
"Lilith word je vaste begeleider. Ze gaat je leren hoe je jezelf kan beheersen en gaat je menselijk gedrag aanleren" De vrouw bleef praten over zijn gedrag en over dat hij het moest verbeteren. Maar Kanon dacht dat ze dat alleen deed omdat ze dan langer op dat plankje moesten zitten.
"Kamer 707 is van jou dit apparaatje heb je nodig om binnen te komen" ze gooide het apparaatje naar Kanon die hem makkelijk ving.
"Mag ik vragen waarom jullie samen in een ruimte waren. Met tweeën?" vroeg de vrouw uit het niets Kanon keek naar de vrouw en beet op zijn lip waardoor hij een gaatje prikte in zijn lip. Hij zuchtte om zichzelf, dat deed hij zo vaak.
"Ik biecht het op" zei Kanon alsof hij er heel veel moeite mee had. "We waren daar, opgesloten en toen gebeurde het gewoon. Ja we begonnen met zoenen... Meer zal ik maar niet vertellen" Het werd helemaal stil alsof ze perplex was van wat Kanon vertelde.
"Jij gaat nu naar je kamer. Lilith wacht bij de deur totdat de andere begeleider er ook bij is. NU!" Kanon stond met wat moeite op door het plankje wat tegen zijn knieschijven had gedrukt en liep weer op zijn tenen de deuren uit. "Ik weet niet goed welke kant ik op moet" zei hij met een grijns en wachtte totdat Lilith hem naar zijn kamer begeleidde.

Lilith die had besloten om enkel te spreken wanneer toegesproken, luisterde naar alles. De vrouw had haar gelukkig weinig te vertellen, behalve dat ze de regels wist. Met andere woorden dat zij zich daar ook naar diende te gedragen. Lilith zweeg erop. Er viel niks over te zeggen.
De rest liet ze maar wat langs zich heen gaan. De woorden waren niet aan haar gericht. Alles ging nu over Kanon. Pas bij de woorden; "Je moet meer begeleiding krijgen, je bent wild en ongetemd", lette Lilith weer op. Een naar voor gevoel plaatste zich op haar borstkas. Dat "meer begeleiding" klonk absoluut niet veel belovend.
"Dat hoor ik wel vaker van de meiden", zei Kanon met een grijns.
Lilith keek kort opzij naar hem, fronste haar wenkbrauwen en schudde haar hoofd om de arrogantie. Jongens, zie je wel, altijd hetzelfde.
"Lilith wordt je vaste begeleider. Ze gaat je leren hoe je jezelf kan beheersen en gaat je menselijk gedrag aanleren."
Ze wist het! Al toen Lilith haar naam in de eetzaal hoorde vallen, had ze zo'n donker vermoeden. En nu werd het bevestigd. Voorlopig zat ze aan Kanon vast. Fijn. Ze moest dus met hem rond blijven lopen, alsof hij haar huisdier was. Zij werd verantwoordelijk gesteld voor zijn gedrag, en hij was al geen makkelijke! Lilith onderdrukte een zucht en luisterde verder.
"Mag ik vragen waarom jullie samen in een ruimte waren. Met tweeën?", vroeg de vrouw plotseling. Lilith opende haar mond om te antwoorden, maar Kanon was haar voor.
"Ik biecht het op", sprak Kanon op een toon of hij er veel moeite mee had. "We waren daar, opgesloten en toen gebeurde het gewoon. Ja we begonnen met zoenen... Meer zal ik maar niet vertellen".
Er viel een stilte, een enge stilte. De vrouw was met stomheid geslagen, maar Lilith misschien nog wel meer. Met grote ogen wegens de leugen keek ze opzij naar Kanon. Wist hij wel wat hij nu teweeg bracht? Kennelijk wel, want hij zat erbij te grijnzen. Hij genoot hier gewoon van! De schoft! Die zou ze nog wel krijgen, bedacht Lilith zich.
Ze hield zich in om niet zijn gedachten te gaan peilen. Liever hoorde ze namelijk andermans gedachten niet. Per persoon ging het nog wel makkelijk, maar een hele zaal zoals vanochtend was onmogelijk om buiten te sluiten. Als dit schandaal maar niet buiten deze deuren kwam.
"Jij gaat nu naar je kamer. Lilith wacht bij de deur totdat de andere begeleider er ook bij is. NU!" De vrouw leek haar stem weer te hebben gevonden.
Kanon stond als eerste op en was al bij de deur, nog voordat zij was opgestaan. Ze hoorde hem zeggen dat hij niet wist welke kant op te moeten. Lilith slikte en deed een stap naar voren.
'Moet ik vierentwintig-zeven in zijn buurt blijven?', vroeg ze zacht aan de vrouw.
Ondanks dat de kap het verborg, voelde Lilith dat haar een kille, peilende blik werd toegeworpen. Boos haast.
'Jullie slapen en douchen nog apart. Verder dien je ten alle tijden bij hem te zijn, en hij bij jou. Er hangt veel vanaf, Lilith', sprak de vrouw streng verder. 'Hij moet leren, en jij bent een prima leermeester.'
Dat was het. Lilith kon het praktisch voelen hoe haar lot zojuist was bezegeld. Als zij Kanon niet "tam" kreeg, dan zat zij voorlopig nóg een jaar op Dracolyn vast.
Ze slikte. Fijn. Had zij dat. Lilith knikte zwijgzaam en draaide zich om. Ze liep naar Kanon toe, ging langs hem heen het kantoor uit, en wachtte tot hij de deur weer had gesloten. Direct greep ze hem beet en duwde hem enigszins hardhandig tegen de dichte deur aan. Boos, maar ook wat beschaamd, keek Lilith hem doordringend aan.
'Wat dacht je met die opmerking te bereiken?!', siste ze hem toe. 'Je loog tegen de hoogste Macht dat wij... Dat wij...' Ze leek het niet eens te kunnen zeggen. 'Dat we meer hadden gedaan dan we ooit zouden moeten doen', draaide ze om de exacte woorden heen. 'Ben je gek ofzo? Of had je soms gewild dat er ook maar íets was gebeurd in de douches?'

Ryon en Carrol hingen in de haltegen een van de grote pilaren die overal in de hal stonden, wachtend op Astria. De andere leerlingen ontweken hen en er was geen gezellig kletsend groepje dat op maar een paar meter afstand stond, zoals dat in eigenlijk de hele hal het geval was.
Humeurig at Ryon zijn boterham met rauw vlees op. Als hij nog maar zo kort van bloed drinken verwijderd was, was hij altijd met moeite vrolijk te krijgen.
De menigte spleet uiteen en Astria kwam naar hen toelopen. "Hé," riep ze vrolijk. "Hoe waren de lessen?"
"Saai," gromde Ryon
Astria keek hem onderzoekend aan, om daarna met plagerige oogjes aan Carrol te vragen: "Moet hij weer ongesteld worden?
Grinnikend knikte Carrol. Ryon negeerde ze, dat grapje maakten ze wel vaker. De maandelijkse periode van de vrouw en van hem leken helemaal niet op elkaar, behalve dat er bloed bij betrokken was, maar Astria vond van wel en bleef dat vaak herhalen.
Ze begonnen met elkaar te praten, maar Ryon volgde het niet. Hij was meer geïnteresseerd in zijn eten.
Plotseling waren Astria en Carrol stil. Verbaasd keek Ryon op en keek recht in het gezicht van een van de begeleiders. Wat had hij nou weer gedaan? De begeleider stak zijn hand uit waar een brief in lag.
"Het is dringend," zei de man.
Ryon pakte de brief aan en scheurde hem open. Grondig las hij de brief door en verfrommelde hem uiteindelijk. Hij moest naar het kantoor komen. Waarom? Voor zover hij zich kon herinneren had hij deze week nog niks uitgespookt. Als iemand hem weer ergens van de schuld had gegeven, zou hij het wel in diegene stampen dat hij dat niet nog een keer zou doen.
"Kom," zei de begeleider en draaide zich al om, zonder te kijken of Ryon volgde.
Grommend van onmacht liep hij toch maar achter de begeleider aan. De lange tocht terug naar Dracolyn was saai. De man probeerde niet eens een gesprek aan te knopen, waar Ryon toch verontwaardigd over was. Niet dat hij dan zou praten, maar nu ontnam die man hem de mogelijkheid om hem af te snauwen dat hij helemaal niet met een begeleider wilde praten, zeker niet met hem. Daar werd Ryon nog humeuriger door.
In Dracolyn was het stil. Alle leerlingen zaten nog in de klas en de muren van elk lokaal hier waren zo dik dat er geen enkel geluid doordrong, ook al zou je je longen uit je lijf schreeuwen. De voetstappen van de man waren nauwelijks te horen en dat irriteerde Ryon nog meer. Expres ging hij met zijn voeten stampen, maar de begeleider trok zich er niks van aan. Irritante vent.
Eindelijk waren ze bij het voorhalletje van het kantoor. Ryon kende het hier net zo goed als zijn eigen kamer, hij was hier al te vaak geweest.
"Je gaat naar binnen. Ik wacht hier totdat je weer naar buiten komt," zei de man zonder enige intonatie in zijn stem.
Dat kon er ook wel weer bij. "Ja, meester." Spottend boog hij licht voor de man en ging de voorhal binnen.
Stokstijf bleef hij stilstaan. Lilith hield de nieuwe jongen tegen de deur aangedrukt. Ze hadden overduidelijk ruzie. Misschien moest hij later maar terugkomen, hij was niet sterk genoeg om het voor een van beiden op te nemen. Hij zou eerder een last worden dan een hulp. En bovendien wist hij niet voor wie hij het op zou moeten nemen. Zijn instinct zei Kanon, hij was een medewolf, maar zijn verstand zei dat Lilith dit niet zomaar deed.
Slikkend stapte hij weer naar achteren, maar herinnerde zich de man die voor de deur stond te wachten. Hij zou niet tevreden zijn als hij nu al naar buiten zou komen.
Nog steeds hadden ze niet door dat Ryon er ook stond. Hij kon niet horen wat Lilith tegen Kanon zijn, ze fluisterde het te zacht. Of ze siste het, dat kon natuurlijk ook. Nu hij er even langer over nadacht wist hij zeker dat het sissen was, vampiers hielden van sissen.
Hij zette zijn voeten zo neer dat ze hard klonken in de stilte. Zo moesten ze hem wel horen en dan zou hij pas bedenken wat hij zou zeggen. Hij was niet goed in dingen plannen, de meeste goede dingen kwamen impulsief in hem naar boven. Daarom kwam hij ook zo vaak in de problemen.

Kanon stribbelde niet tegen toen Lilith hem tegen de deur aan duwde en hij keek rustig terug in haar ogen. Hij snapte wel dat ze boos was, maar Kanon had er zijn eigen bedenkingen over.
"Ik hoopte dat ze haar kap afdeed" zei hij rustig tegen haar. Kanon was niet altijd arrogant, maar kon soms zo overkomen. Toen Lilith het had over dat ze de grootste macht was en hij tegen haar had gelogen keek hij haar verbaasd aan.
"Lilith, heb je haar ooit echt gezien? Wat is ze eigenlijk?" vroeg hij serieus aan haar. Hij rechtte zijn rug een beetje, maar zonder te proberen hoger als haar te komen. Hij wist dat ze hoger in de rangorde stond als hem. Want zij was hier langer als hem. Kanon keek niet als weerwolf of vampier, hij zag alles in rangorde. Dat kwam omdat hij een hele tijd in een echte wolven roedel had geleefd doordat hij door een bende vampiers achterna werd gezeten. Hij veranderde toen ook helemaal niet meer terug in een mens.
"Rustig, we kunnen het altijd nog opnieuw proberen" Hij gaf Lilith een kus op haar mond. "Je moet niet bang zijn voor iets wat je niet kent. Als je dat wel bent ga er dan met een roedel op af om er meer over te weten te komen" Hij keek langs Lilith heen en zag Ryon staan. Net toen hij zijn mond open wou doen om iets te zeggen tegen hem gingen achter hem de massieve deuren open. Uit reflex pakte hij de schouder van Lilith vast maar voelde hoe hij met zijn rug tegen een pinnetje aan kwam. De deuren konden in het midden dicht worden gedaan, dus een ijzeren pin van een paar centimeter stak nu door zijn rug heen. Het bloed bewoog zich langzaam over de grond en de geur verspreidde zich door de kamer.

"Ik hoopte dat ze haar kap afdeed", zei Kanon rustig tegen Lilith.
'Die doet ze nooit af, niemand van de Machten die een kap draagt', antwoordde ze iets kalmer.
"Lilith, heb je haar ooit echt gezien? Wat is ze eigenlijk?", vroeg Kanon vervolgens.
'Nee, ik heb haar nooit gezien. We weten eigenlijk niet wát ze zijn, maar we weten wel dat ze sterker zijn. Maar stop met die vragen! Je loog over...', begon ze weer, maar Kanon kapte haar halverwege haar zin af.
"Rustig, we kunnen het altijd nog opnieuw proberen", zei Kanon haast speels. Hij gaf Lilith een kus op haar mond. "Je moet niet bang zijn voor iets wat je niet kent. Als je dat wel bent ga er dan met een roedel op af om er meer over te weten te komen".
Wederom verbijsterd keek Lilith hem aan. Wist hij wel waar hij mee bezig was? Een kus... Zijn lippen hadden zacht aangevoeld. Warm en zacht. Ze kon hem proeven op haar lippen. Ergens smaakte het naar meer, maar dat wilde ze niet aan zichzelf of hem toegeven.
'Doe niet zo dwaas', sprak Lilith zacht.
Ze wist niet echt hoe te reageren op dit voorval. Ook had ze Ryon gehoord en geroken. Ze keek over haar schouder naar hem. Haar aandacht werd echter weer naar Kanon getrokken toen hij ineens haar schouders beetpakte. Ze keek vragend, maar zag de deuren al achter hem opengaan. Pas toen ze het bloed rook, begreep ze wat er was.
'Kan je genezen?', vroeg Lilith Kanon snel, terwijl ze hem beetpakte en met gemak van de pin aftrok.
Anders moest zij het proberen met de stof in haar speeksel. Ze wist dat het bij mensen effect had, maar niet of het ook zou lukken voor Weerwolven. De geur van het bloed zeurde aan haar hoofd. Een dorst, of eigenlijk honger, drong naar voren. Het zeurde, verlangde, en gebood haar om die dorst te bevredigen.
Lilith haar hoektanden groeiden iets over haar lippen heen. Nee, ze moest er tegen vechten! Dit was niet het moment. Ze hield Kanon iet wat krampachtig vast.
'K-kanon?', vroeg ze toen een antwoord nog uitbleef. Bezorgd keek ze naar zijn gezicht.

Een blik over haar schouder zei Ryon dat Lilith hem opgemerkt had. Een paar seconden daarvoor had Kanon hem even recht aangekeken. Hij had nog steeds niet kunnen zien wat ze precies deden, Liliths grote hoofd zat overal voor.
De zoete, koperachtige geur van bloed hing plotseling in de lucht. Het was overheersend, overweldigend, het greep Ryons wil en richtte het alleen naar de bron van het heerlijke parfum. Een waas verscheen voor zijn ogen en hij hoorde zijn eigen hart bonken, het bloed pompen door de aderen. Zonder dat hij het doorhad waren zijn eigen hoektanden gegroeid en ongewild likte hij er even aan, zoals je deed bij een gat in je mond nadat je net je losse tand eruit had getrokken.
In een oogwenk stond hij achter Lilith. Alles om hem heen was grauw, het bloed stak daarbij felrood af. Het trok zijn aandacht en liet hem niet meer los. Zijn hele lichaam trilde, wilde het bloed proeven.
Hij sprong naar voren, duwde Lilith aan de kant en voelde het bloed over zijn lippen stromen. Hongerig bleef hij het bloed oplikken, bleef het drinken. Zijn verstand was uitgeschakeld, zijn instincten en vooral zijn bloedlust hadden zijn lichaam overgenomen. Het bloed dat hij opdronk maakte hem sterker, voor heel even onverslaanbaar.

Kanon kreunde van de pijn, Normaal als er iets in hem kwam had hij er niet zo'n last van. "Het is zilver" mompelde hij zachtjes. Het maakte niet uit als hij een zilveren ketting aan had of gewoon zilver op zijn huid. Maar als het zijn bloed aanraakte leek het alsof er vuur door zijn aderen stroomde.
"Wie maakt zo'n ding van zilver?" gromde hij verbaasd en toen hij keek naar het pinnetje wist hij het al. Het hoorde er niet echt te zitten, misschien was het wel gewoon om weerwolven er af en toe in te laten vallen.
"Ik doe niet dwaas, weet je wat dwaas is? Dat ik vandaag echt pech heb." hij draaide zich op zijn buik en duwde zichzelf omhoog op zijn knieën terwijl hij naar de gedaante keek achter het bureau. Gegrom kwam uit zijn mond en langzaam liet hij zijn zes scherpe tanden zien. Hij hoorde zijn hartslag langzaam kloppen en schrok van de jongen met het masker die het bloed begon te drinken. Hij legde zijn vlakke hand op de zijkant van het gezicht van de jongen.
"Doe normaal." zei hij luid en gaf de jongen een tik op zijn achter hoofd. "Dat is mijn bloed!"
Hij had het er niet op als weerwolven of vampiers zijn bloed opdronken. Dan was dit ook nog echt voor zijn neus.
De zwarte kap stond naar Kanon gericht en opeens voelde hij in zijn bovenarm iets en hij zakte kreunend met zijn handen op de grond. Hij haalde het eruit en zag een klein houten bolletje.
"Wie zijn jou ouders?" galmde het door de kamer heen.
Kanon haalde zijn schouders op. "Die hebben mij verlaten en in een weeshuis gestopt. Nou en?" De vrouw zei verder niks meer en ze leek wat op een papiertje te zetten. Kanon had nu op twee plekken pijn en keek naar Lilith. "Ja ik kan genezen, maar dit is iets anders." zei hij rustig. Voor zijn huid was het moeilijker om van zilver te genezen.

Wat nu allemaal gebeurde, verwarde Lilith nogal. Ryon die het bloed gretig oplikte, en de hoogste Macht die zoiets laags uithaalde? Lilith voelde zich boos worden, boos op Ryon en boos op de Macht. Haar ogen dreigden rood te gaan kleuren.
'Vuil, laag bij de grond kruipende Takkewijf!', viel Lilith uit.
Het kostte haar al haar zelfbeheersing om niet de hoogste Macht fysiek aan te vallen. Wel gaf ze Ryon een flinke trap.
'Zit jij nou in eindexamen?!', riep ze hem verontwaardigd toe.
Daarna richtte Lilith zich op Kanon. Hij zei dat hij wel kon genezen, maar zilver ging moeizamer. Kort beet ze op haar onderlip. Moest ze het proberen? Zou ze zich dan wel kunnen beheersen? Ze slikte moeizaam. Het zou wel beter voor hem zijn. God, waarom zij toch?
Met wat bevende handen pakte Lilith Kanon zijn shirt beet en trok het omhoog, zodat de wond zichtbaar werd. Om het gaatje heen waren zwartzilveren lijnen zichtbaar. Alsof er vergif door de aderen stroomde. Wat feitelijk ook zo was.
'S-sorry.' Op voorhand verontschuldigde Lilith zich tegenover Kanon.
Vervolgens boog ze zich naar de wond toe en plaatste haar mond er overheen. Ze begon van het bloed te drinken. Eerst zoog ze het uit de wond, maar de dwang begon overhand te nemen. Haar ogen liepen rood aan en ze beet Kanon. Doordat ze nu op deze manier dronk, zoog ze beter/sneller het vergif uit zijn lichaam. Echter, ze moest dan wel de beheersing weer vinden om Kanon niet té ver leeg te drinken.
Daar gingen al enkele slokken meer dan noodzakelijk. Van binnen vocht Lilith tegen de stem, de dwang, om meer te drinken. Ze wist zich los te maken. Met half besef van wat ze deed, likte Lilith met zorg over de zilverwond, en over de wondjes die zij erbij had gemaakt. Haar speeksel deed zijn werk; het genas de wonden. Wellicht wat minder snel dan bij mensen, maar het hielp.
Gelukkig was het dus niet voor niks geweest. Even nog hield Lilith Kanon zijn shirt geklemd in haar vuisten. Ze moest de lust overwinnen. Zowel de lust naar bloed, als de pure lust die er vaak bij kwam. Plots krabbelde ze naar achteren alsof ze zich aan Kanon had gebrand. Lilith rilde over haar lichaam en ademde zwaar. Langzaam maar zeker kleurden haar ogen terug naar hun ijsblauwe kleur. Het bloed van Kanon nog om haar mond zittend.

Iemand gaf Ryon een klap op zijn hoofd, maar hij voelde het bijna niet. De geluiden om hem heen verdwenen en hij zag en hoorde alleen maar het bloed.
Een trap in zijn maag deed hem van het bloed wegrukken en hijgend lag hij op de grond. Plotseling kwam een chaos van geluid op hem af en hij hoorde nog net:
"...in eindexamen?"
Trillend bleef hij op de koude tegels liggen, starend naar het grijze plafond. Wat had hij gedaan? Hij had iemands bloed gedronken, iets wat hij had gezworen nooit meer te doen. De vorige keer was het bijna fataal afgelopen en hij was het vergeten alsof dat niets was. Nu had hij geluk dat er iemand bij was die sterk genoeg was om hem weg te schoppen terwijl hij dronk.
Hij sloot zijn ogen en liet de kilte van de tegels in zijn lichaam stromen, dat vreselijke lichaam dat hem altijd verraadde. Hij haatte dat deel van hem dat smachtte naar bloed, dat gruwelijke ding in hem dat andere mensen pijn wilde doen om te overleven. Hij probeerde het altijd te onderdrukken, maar dat lukte niet als hij niet om de twee weken een glas bloed kreeg. Het was alsof de Neutrale macht wilde dat hij zijn beheersing kwijtraakte, de dag dat hij een glas mocht drinken verschoof elke keer weer met een paar uur. Deze keer was het zo dat hij al drie dagen te laat was.
Langzaam duwde Ryon zich weer overeind en zag de chaos om hem heen. Lilith was bezig met Kanon te genezen terwijl de hoogste Macht van alles aan het opschrijven was. Waarom had ze niet ingegrepen? Waarom had ze Kanon verwond? Was het een soort test geweest? Hopelijk niet, anders was hij ontzettend hard gezakt.
Lilith had hem weggeschopt en ondertussen iets over het eindexamen gezegd. Had ze het erover gehad dat hij zichzelf niet kon beheersen? Makkelijk gezegd van iemand die elke dag een paar glazen bloed mocht drinken. Zo kon hij zichzelf ook beheersen, kon hij dat monster in zijn binnenste de mond snoeren. Maar hij had dat voorrecht niet, dus moest hij extra opletten.
Wat wankel ging hij staan. Als hij bloed had gedronken voelde hij zich altijd slap. Het energieke monster dat tijdens het drinken van het bloed actief werd en hem van energie en kracht voorzag, ging altijd slapen als hij klaar was met drinken. Dan liet al zijn kracht hem in de steek en was hij voor even alleen maar wolf.
Hij strompelde in de richting van Kanon en zakte voor hem op zijn knieën.
"Kanon, het spijt me," zei Ryon. "Ik kon mezelf niet meer beheersen."
Hij wilde meer zeggen, maar de vrouw in de grijze pij wenkte hem. Het bevel van de hoogste Macht kon hij niet negeren zonder in nog meer problemen te raken.
Met moeite stond hij weer op en liep naar de kamer toe. De deur sloot hij achter zich en zwaaiend op zijn benen liep hij naar de houten plankjes toe. Als een zoutzak plofte hij erop neer, om meteen in een kleermakerszit te gaan zitten. Die houten plankjes konden hem gestolen worden.

Kanon hoorde wat Lilith tegen de jongen zei en moest even kort lachen. Maar moest toen gelijk hoesten. Zwart slijm kwam door het hoesten vrij uit zijn keel en hing uit zijn mond. Hij veegde het met de achterkant van zijn hand af en bekeek het moeizaam. "Bloedvergiftiging" kreunde hij in zichzelf. Er zat zilver schaafsel aan de pin die nu in zijn bloed zaten. Als er geen schaafsel op had gezeten was de wond al bezig met het genezen. Kanon was weer een klein beetje bij zinnen gekomen en hoorde de stem van Lilith. Ze zei sorry, maar hij had niet in de gaten dat het voor hem was. Hij wou eigenlijk alleen maar op zijn bed liggen. Hij verstijfde toen hij de mond van Lilith op zijn lichaam voelde en snapte eigenlijk niet waar ze mee bezig was. Het maakte hem ook niet uit, hij wist dat als er echt heel erg veel schilfers in zijn lijf zaten hij toch wel zou sterven.
Toen Lilith haar tanden er ook nog in zette gromde hij alleen maar. Hij sloot zijn ogen en had even geen benul van wat er om hem heen gebeurde. Alles verdween in het zwart en na een tijdje opende hij weer langzaam zijn ogen. Hij zag de jongen met het masker naar hem toe lopen en keek naar hem. "Kanon, het spijt me," zei hij. "Ik kon mezelf niet meer beheersen."
Kanon knikte alleen als teken dat het goed was. "Ik ben hier nog niet eens heel lang, en al twee mensen hebben mijn bloed op." grapte hij zacht. Alleen kwam het eerder zielig als grappig over omdat hij nog wat zwak was. Hij keek naar Lilith die verderop zat. "Dankje." zei hij en maakte een klein buig beweginkje naar Lilith als blijk van zijn dank. Hij voelde de kracht al iets meer terug komen.
"Wat is nu eigenlijk de bedoeling?" vroeg hij toen aan Lilith omdat de jongen de deur door was gegaan.

Haar ademhaling was nog zwaar en het kostte Lilith veel moeite om zich op de vloer te houden. Ze wilde Kanon niet plots bespringen. Al was het misschien wel aan haar te ruiken dat ze in een dergelijke bui was. Met een wat verwilderde blik keek ze naar Kanon die tegen haar sprak. Hij bedankte haar en vroeg vervolgens wat de bedoeling was.
De vraag drong niet gelijk tot haar door. Ze hoorde de woorden, maar kon zich niet op de betekenis concentreren. Haar gedachten zaten bij foute dingen. Dingen die Kanon had gesuggereerd, maar die niet echt waren gebeurd. Nog niet, maar het mocht ook niet. Het druiste tegen elk principe in.
Focussen! Dat moest Lilith doen. Focussen. Ze sloot haar ogen om zich af te sluiten van afleidingen. Ze hoorde Kanon een stap nemen, en in een reflex kroop zij juist iets uit zijn buurt.
De woorden. Wat had hij ook al weer gezegd?
"Wat is nu eigenlijk de bedoeling?", dat waren de woorden. Het bracht echter juist een vraag bij Lilith op; de bedoeling van wat? Vroeg hij het vanwege de zilveren pin? Of ging het om hun samengesmolten lot?
Lilith haar borstkas rees en daalde in een onregelmatig tempo. Haar gedachten waren verspreid. Ze moest ze weer zien te verzamelen. Wat was nu het belangrijkste? Kom op, dit was makkelijk om te weten. Echter, de gedachten glipte langs haar heen en ze pikte wederom een verkeerde op. Het had met haar en Kanon te maken. Ze schudde haar hoofd. Nee! Dat was fout.
Nog een keer. Wat had prioriteit? Lust... Nee... Fysiek contact... God, nee! Rust... Ja, ze moest rust hebben. En zij niet alleen. Langzaam opende Lilith haar ogen. Moeizaam, alsof ze veel energie in een gevecht had verbruikt, kwam ze met behulp van de muur overeind. Kom op meid, beheersing! Waar is die trots en gratie gebleven?, beet ze zichzelf in gedachten toe.
Lilith haalde nog een keer diep adem, voor ze het waagde om zich weer tot Kanon te richten.
'Ik... Ik moest je naar je kamer begeleiden', sprak ze langzaam. 'Daar kun je dan rusten.' Ze slikte even en ging haar geheugen na. O ja, de Macht vond dat ze praktisch elke minuut van de dag hem in de gaten moest houden.
'Jij dient onder toezicht te blijven. En ik... heb de taak om... zorg voor jou te dragen.' Lilith koos haar woorden voorzichtig. Ze wilde het niet laten klinken alsof ze praktisch zijn meesteres was geworden. 'Kom, dan toon ik je kamer.'
Nog iets rillend van de emoties die door haar lichaam gierden, ging Lilith Kanon voor naar de Oost vleugel van de school. Daar waren de kamers van de jongens. Ze hoopte dat een begeleider naar hen toe zou komen, zodat ze niet hoefde na te denken over wat er kon gebeuren als ze haar beheersing zou verliezen. Of wat er zou gebeuren als Kanon haar nog een keer zou kussen. Aan kussen gedacht, Lilith kon hem nog steeds op haar lippen proeven, maar dit mede door het bloed van Kanon wat er nog zat.

Ryon voelde zich weer een stuk beter. Zijn lichaam begon langzaam aan het extra bloed dat door zijn aderen stroomde te wennen en zijn energie kwam daarmee ook terug. Eerst was er atlijd een gigantisch dal, waarbij hij zich rot, moe en brak voelde, daarna kwam er een piek, waarbij hij zichzelf moest inhouden om niet door de kamer te springen. In de weinige keren dat hij in de bibliotheek kwam had hij een boek over halfbloeden geleend en daarin stond dat dat heel normaal gedrag was als het halfje niet aan een regelmatige toevoer van bloed gewend was. Als de hoge Macht hem nou eens vaker dan een keer per twee weken bloed gaf, zou hij eraan kunnen wennen en zou hem dat niet meer overkomen. Dan zou hij zich ook beter kunnen beheersen.
"Ryon, je hebt het bloed van een leerling gedronken, je weet dat daar een zware straf op staat?' klonk de eentonige stem van de vrouw voor hem.
Hij werd boos. "Ja, dat weet ik. Ik heb er spijt van dat ik het heb gedaan, maar dit zou allemaal niet gebeurd zijn als jullie me vaker bloed zouden geven. Dan had ik mezelf kunnen beheersen bij de geur van vers bloed."
"Dus jij zegt dat het onze schuld is dat jij het bloed van een leerling gedronken hebt?"
"Nee, dat zeg ik niet. Luister, ik wil de straf die ik krijg voor wat ik heb gedaan vrijwillig ondergaan, als ik maar vaker bloed zou mogen krijgen. Ik vind het niet leuk als ik mezelf niet meer kan beheersen, dat is een gruwelijk iets."
Nog nooit had hij hier met iemand over gesproken, maar de kilte en de onpersoonlijkheid van de gedaante voor hem hielp hem daar toch mee. Hij zou geen ongemeend medelijden of onbegrip krijgen, maar een koel en onpersoonlijk antwoord. Voor de eerste keer was hij blij dat de hoogste Macht zo kil was.
Het was even stil terwijl de vrouw dacht over wat ik had gezegd. Ryon zijnbegon te wiebelen en zachtjes op zijn dijen te trommelen. Hij had sowieso al moeite met stilzitten, maar nu was het al helemaal erg.
"Dus je wilt graag vaker bloed om jezelf beter te beheersen?" vroeg ze. Ryon knikte. Weer was het even stil.
"Dan zal ik doorgeven dat elke woensdag een glas bloed voor je klaarstaat, zodat dit niet vaker gebeurd."
Verrast zat hij even helemaal stil. Had hij dat nou goed gehoord? Maar de Docenten maakten nooit grapjes, en zij al helemaal niet.
"Dank u," zei hij verrast.
"Je straf is verlaagd naar twee middagen nablijven."
Nu staarde hij haar openlijk verbijsterd aan. Op iemands bloed drinken stond normaal een veel hogere straf dan dit, wat had hij gedaan dat hij maar twee middagen hoefde na te blijven?
"Dank u," wist hij uit te brengen.
"Nu, de reden dat je hier bent gekomen. Ik wil dat je samen met Lilith Kanon begeleidt. Hij is onvoorspelbaar en Lilith kan en mag hem niet overal bij begeleiden. Dat wordt dan jouw taak. Je bent dag en nacht bij hem, je krijgt dus ook een nieuwe slaapplek. Begrepen?"
Met een zwaar gevoel in zijn maag knikte Ryon. Daar had hij dus echt geen zin in, hij was niet gemaakt om te begeleiden. Hoe kon je nou ervoor zorgen dat iemand de regels niet overtrad als hij er zelf ook maling aan had? Dit zou nog wel eens een uitdaging kunnen worden
"Dan mag je nu gaan."
Hij stond op en liep de deur uit. De begeleider in het grijs stond nog steeds op hem te wachten.
"Waar zijn Lilith en Kanon heen gegaan?" vroeg Ryon wat onbeleefd aan hem.
Hij keek me een tijdje onderzoekend aan voordat hij antwoordde. Ryon keek naar beneden en zag dat er bloedvlekken op zijn groene uniform zaten. Geweldig, kon hij ze dadelijk weer met de was meegeven. Nu had hij officieel zijn record verbroken, na een halve dag had hij hem alweer vies gemaakt.
"Naar Kanons kamer."
Hij begon te lopen en als een hondje volgde Ryon hem, ondertussen grimassen naar zijn rug trekkend. De gangen waren nog steeds verlaten, toen Ryon op zhijijn horloge keek zag hij dat er een andere les was begonnen. Ze liepen van het lesgedeelte naar de slaapvertrekken en bij een deur bleef de begeleider staan.
"Hier is zijn kamer."
Dat was het enige wat hij zei voordat hij zich omdraaide en weer wegliep.
"Eikel," mompelde Ryon in zichzelf.
Even bleef hij voor de deur drentelen, maar hij wist dat hij niet te lang kon wachten. Hij haalde diep adem en klopte op de deur.

Kanon ging tegen de muur aan staan toen het met Lilith zo lang duurde. Voor hem leek ze wel een eeuwigheid na te denken. Hij vond het onbeleefd om mensen uit hun gedachte te storen dus bleef hij zo stil mogelijk wachten.
Toen ze opstond keek Kanon haar rustig aan met een van zijn mondhoeken een tikje omhoog zodat hij een klein beetje grijnsde. Toen Lilith zijn kamer ging wijzen liep hij snel achter haar aan en toen ze bij de deur waren aangekomen liep hij gelijk naar binnen. Er stond een bureau, bed, nachtkastje en een kast. Meer was er niet. Op het bureau stond een kleine laptop en op het nachtkastje stond een gek apparaatje wat hij Lilith al in haar handen had zien hebben. Hij liep richting zijn bed en ging er op zitten, tot zijn verbazing veerde het goed mee en was zijn bed niet super hard. Hij keek de kamer rond. En zag in nog twee andere hoeken van de kamer twee dezelfde setjes staan. Precies hetzelfde als die van hem, alleen dan in een andere hoek. In de hoek waar niks stond hing een schilderij. En een wand waardoor niemand je kon zien omkleden.
Hij ging op bed liggen en bekeek het plafond, hij wist niet precies waarom hij hier zat. Hij wist dat hij hier zal voor zijn zelfbeheersing. Maar was dat de rede waarom ze zo tegen hem deden? Kanon dacht na over wat er gezegd was. Veel kon hij er niet uithalen, hij was te gevaarlijk en hij had zelfs een begeleider.
Kanon pakte het gekke apparaatje van zijn nachtkastje en tikte op het scherm. Het licht begon te branden. "Welkom kanon, ik hou je vorderingen bij. De aanvaring die je hier zult hebben en hoe vaak je bij alle lessen aanwezig zou zijn. Je moet me altijd bij hebben anders gaat het alarm af. Met vriendelijke groet, Shiver" Kanon keek vreemd naar het apparaatje en kreeg een rilling over zijn rug. De stem van Shiver was overal leek het wel.
Hij legde het apparaatje weer terug want hij begreep er niet veel van, hij keek naar de andere bedden en vroeg zich af waarom er drie stonden.
Op alle drie de bedden stond een briefje. hij keek achter zich of hij er eentje kon vinden en stond toen op en haalde hem onder zijn kont vandaan.
'Kanon' stond er op het briefje, dat wou aangeven dat dit zijn eigen bed ook was.

Er was een begeleider geweest in de Oostvleugel. Hij kwam naar hen toe lopen om zijn mening te geven over het zo samenlopen. Lilith had de man echter een dusdanige blik toegeworpen, dat hij zijn mond hield. Wel liep hij het laatste stukje mee.
Kanon liep zijn kamer in, en in plaats van mee te lopen om hem eventueel nog het één en ander uit te leggen, flitte Lilith weg. Ze ging met onmenselijke snelheid door de gangen terug naar haar eigen kamer. Sommige anderen keken haar verbaasd na en fronsten toen zij de geur oppikte van de nieuweling. Gretig wilden zij weten wat er was gebeurd. Echte, omdat er niemand was om hun nieuwsgierigheid te bevredigen, begonnen ze zelf maar met speculeren.
Lilith vluchtte haar kamer in en draaide de deur achter zich op slot. Wat een dag. Ze sloot haar ogen wederom en met een diepe zucht, wist ze haar ademhaling te normaliseren. Het liefst zou ze direct in bed kruipen, slapen en de volgende dag pas wakker worden. Nog liever wilde ze dat deze dag een droom was. Dat hij anders was verlopen.
Ze opende haar ogen weer en liet haar blik over haar spullen gaan. Iets klopte niet helemaal, maar ze kon niet thuisbrengen wat er niet klopte. Vermoeid schudde Lilith haar hoofd. Daar zou ze later wel achter komen. Voor nu had ze een douche nodig.
Na zich te hebben ontdaan van haar kleding, lingerie en haarklem, liep Lilith haar badkamer in. Ze draaide de douche aan, maar in plaats van warm of heet te douchen, koos ze voor een ijskoude douche. De thermostaatkraan draaide ze tot onder de twintig graden en het water kletterde op haar neer als een winterse regenbui. Maar daar hield Lilith van. Het kalmeerde haar. Zo kon ze haar gedachten verzamelen, ordenen, en de gebeurtenissen in perspectief te zien.
Het eerste wat na deze hergroepering bij Lilith te binnenschoot, was dat ze had gedronken van een ander, maar ze had er geen oproep voor gehad. Werd het haar vergeven, omdat ze er feitelijk iemand mee had geholpen? Het zou kunnen. Lilith knikte even om zichzelf gelijk te geven. Dat moest het wel zijn.
Het tweede wat te binnenschoot, was wat er nu anders was geweest in haar kamer. Er had een witte envelop op haar salontafel gelegen. Die lag daar vanochtend nog niet. Gevoed door nieuwsgierigheid draaide Lilith de douche uit. Ze liep naar een kast die in de badkamer stond, en pakte er een handdoek uit. Secuur droogde zij zich af, vooral haar haren kregen bijzonder veel aandacht, waarna ze de handdoek om haar lichaam bond en ze de badkamer verliet.
Regelrecht liep Lilith op de envelop af. Ze nam plaats achter haar kaptafel, blikte kort naar zichzelf in de spiegel, voordat ze het witte voorwerp oppakte. Ze was tevreden over haar eigen witte teint, er zat geen spoor van bloed meer op haar gezicht. Vervolgens opende Lilith de envelop en begon de brief, die erin zat, te lezen.
Met elke regel die ze las, werden haar ogen groter van verbazing en ontzet.

Geen reactie. Ryon haalde zijn schouders op, dan hadden ze pech. Met trillende vingers pakte hij de deurklink vast. Waarom was hij zo zenuwachtig? Hij schudde zijn hoofd en haalde diep adem. Er was niks om zenuwachtig over te zijn. Hij deed de deur open en stapte naar binnen.
Kanon lag languit op een van de bedden en was net een briefje aan het lezen.
"Hoi," zei Ryon schuchter. Wat? Hij was nooit verlegen. Maar dit was wel de jongen waarbij hij zijn zelfbeheersing had verloren. Het voelde op een of andere manier toch raar als hij binnen zou stappen als hij normaal deed.
Hij slikte iets weg en probeerde zijn houding te hervinden. "Ik ben je tweede begeleider. Bij alle dingen waar Lilith je niet mee kan begeleiden, moet ik er zijn."
Hij liep naar Kanon toe en stak zijn hand uit. "Ik ben trouwens Ryon, nog sorry van daarnet."

Kanon keek op toen hij de deur hoorde en keek verbaasd naar de jongen. "Jij was net ook bij die gekke vrouw." mompelde hij rustig en snapte niet wat de jongen hier kwam doen. Hij ging rechtop zitten en bekeek het laatje wat in zijn nachtkastje zat en toen hij hem openmaakte zag hij er een boekje in zitten. Groot stond er Diary op, hij was echt niet van plan om een dagboek bij te houden. Toen Ryon begon over dat hij zijn tweede begeleider was keek hij hem ongelovig aan.
"Dus wij gaan samen in bad en samen slapen?" was de vraag die als eerste in hem op kwam. Hij kon nu dus echt geen kant op met twee begeleiders, niet proberen te ontsnappen, geen bloed drinken. Want zoals hij het nu zag waren hun altijd bij hem.
"Je had al sorry gezegd" zei hij rustig toen Ryon zichzelf voorstelde en hij pakte de hand van hem en schudde hem kort. "Ja, je weet al dat ik Kanon heet volgens mij" zei hij en er stond iemand opeens in de deuropening. Met grote ogen keek hij naar de jongen die aan het trillen was.
"B-b-b-loed" zei de jongen, Kanon stond gelijk op en liep naar de jongen toe. De jongen had een glas in zijn handen met rood vloeistof. Hij kon de geur al ruiken en pakte snel het glas uit de handen van de jongen en gooide de deur voor zijn neus dicht. Hij dronk gelijk het halve glas leeg en zette het neer op zijn bureau. "Als je ook zin hebt, drink maar hoor" zei Kanon met een glimlachje. Het probleem was dat Kanon de rang niet wist, of Ryon nou boven hem stond of dat ze misschien gelijk waren. Even ging de gedachte door zijn hoofd dat hij zelfs wel boven hem zou kunnen staan. Maar hij schudde zijn hoofd. Hij had niet voor niks het glas helemaal tot de helft leeg gedronken, tot de helft zodat er geen verschil zou zijn.
Hij vroeg zich even af waar Lilith was, maar dat verdween al snel toen hij bedacht dat ze niet bij elkaar op de kamer mochten.

Daar leek verandering in te komen. In de brief die Lilith had gevonden, stond namelijk dat ze vanaf nu bij Kanon én Ryon in één kamer zou verblijven. Dit besluit was genomen kort na het "bloed incident", zoals het werd genoemd in de brief.
De drie bedden in de kamer van Kanon, was voor hen drieën. Het bed vlak naast dat van Kanon was bestemd voor Ryon. Het bed was het meest afgelegen stond, was voor Lilith bestemd. Dit konden de jongens weten door de briefjes die op de bedden lagen. Al Lilith haar bezittingen zouden door de begeleiders later op de dag verplaatst worden. Voor nu moest zij zich bij de jongens voegen om afspraken te maken over het wassen en aankleden.
Haar hart stopte even, van schrik, voordat het gehaast verder begon te pompen. Ze zou al haar privacy verliezen? Zomaar? En dat dankzij één nieuwe jongen op school? Het was niet te geloven. Het voelde bijna als een nachtmerrie. Stel dat die Kanon ideeën kreeg. Wat dan? Lilith dacht weer aan wat Kanon had gezegd tegen de Hoogste Macht, en vervolgens op de gang had gedaan. Die kus...
Vastberaden schudde Lilith haar hoofd. Dit was allemaal een test. Een vreemde test, maar wel één die behaald diende te worden. En behalen zou ze hem. Zij wilden dat ze bij twee jongens kwam te slapen? Best. Ze zou zich groot houden en haar kuisheid bewaren. Ze zou met die jongens samenleven en Kanon discipline bijbrengen.
Met de brief ter hand liep Lilith met rechte rug en geheven hoofd terug naar de Oostvleugel. Jongens van zowel Weerwolven als Vampier keken verbaasd naar haar. Wat moest zij hier?, dachten de meesten. Het was vooral merkwaardig omdat ze zonder begeleider liep. Lilith negeerde hen echter. Voor één keer deed ze haar uiterlijk en rang eer aan; hooghartig en kil.
De kamer kwam in zicht. De deur was gesloten met één begeleider naast de deur. Hij knikte Lilith enkel toe en deed voor haar de deur open. Even haalde ze nog diep adem, waarna ze de kamer binnenstapte. De deur werd achter haar gesloten, en kort voelde het alsof ze zojuist in een kerker was gedumpt en de sleutel weggegooid.
Ze bleef staan, keek de kamer rond, om vervolgens haar blik van Ryon naar Kanon te laten glijden.
'We moeten praten', zei ze op vlakke toon.
Haar stem was zacht, maar elke emotie was eruit verdwenen. Afgesloten achter dikke muren. Niemand die mocht weten hoe ze hier over dacht. Lilith liep naar de twee jongens toe en bleef voor het bed van Kanon stilstaan.
'Er zullen enkele regels moeten worden opgesteld', meldde ze. Ze gaf geen verklaring, maar reikte Kanon de brief aan.

"Je had al sorry gezegd," zei Kanon en schudde Ryons uitgestoken hand. "Ja, je weet al dat ik Kanon heet volgens mij."
Gelukkig, hij zag er niet boos uit. Ryon glimlachte opgelucht en draaide zich om toen hij het geluid van een opengaande deur hoorde. Een jongen stond in de deuropening, duidelijk bang voor Kanon.
"B-b-b-loed," zei hij met trillende stem en had een glas in zijn uitgestoken hand.
Kanon pakte het aan en gooide de deur voor de jongens neus dicht. Hij dronk het glas voor de helft leeg en zette het neer op zijn bureau.
"Als je ook zin hebt, drink maar hoor," zei hij glimlachend.
Ryon huiverde en schudde zijn hoofd. "Bedankt voor het aanbod, maar het hoeft niet."
Hij haatte bloed. Het was dat zijn lichaam het nodig had en het daardoor lekker liet ruiken en smaken als hij het nodig had, maar zonder die truc van zijn hersenen vond hij het afgrijselijk smaken. Koperachtig en het was zo dik als je het doorslikte, alsof je slijm dronk. Nee,bloed was niks voor hem.
"Wat kom jij hier eigenlijk doen?" vroeg Ryon nieuwsgierig. "Normaal komen er bijna nooit volwassen weerwolven in Dracolyn en ze komen al helemaal niet uit Japan."
De deur ging plotseling open en zuchtend draaide Ryon zich om naar de deuropening. Wie had nu weer iets van hen nodig?
Lilith stond in de deuropening. Wat deed een meisje op de jongensafdeling? Ze keek ons beiden strak aan.
"We moeten praten," zei ze zonder enige emotie.
Ze liep naar hen toe en bleef voor Kanons bed stilstaan.
"Er zullen enkele regels moeten worden opgesteld." Dat was het enige wat ze zei. Ze gaf Kanon een brief die ze in haar hand had gehad.
"Hoezo moeten er regels worden opgesteld?" vroeg Ryon verbaasd. Toen bekeek hij haar wat beter. Ze zag er ijskoud uit, een beschermingsmechanisme van vampiers als ze hun emoties niet wilden laten zien. Waarschijnlijk stond er iets in de brief waar zij en Kanon en Ryon niet blij mee zouden zijn. Zijn blik viel op de twee overige bedden en hij liep er naar toe.
Ryon stond er op het briefje dat op de dekens lag. Een bang vermoeden kwam in hem op toen hij naar het bed liep wat helemaal in de hoek gedrukt was, zo ver mogelijk van de andere bedden af. Het briefje dat daarop lag stak wit tegen de grijze dekens af. Hij pakte het op en las het.
Lilith
Verbijsterd staarde hij van het briefje naar Lilith. Er moest een vergissing gemaakt zijn, dit kon niet kloppen.
"Moet jij hier samen met ons slapen?" vroeg hij ongelovig

Toen Ryon zei dat hij niks te drinken hoefde pakte Kanon het glas en dronk hem leeg. Kanon merkte dat Ryon nieuwsgierig was naar hem en hij glimlachte.
"In Japan zitten weerwolven met de sterkste bloedlijn" zei hij rustig om te beginnen. Hij dacht na over wat hij nog meer moest vertellen over zichzelf of over het feit dat hij hier zat. Hij wist het niet geheel zeker, maar dacht dat hij het wist. "De gevechten tussen weerwolven en vampiers is daar ook ongekend. Iedere dag gaan er stervelingen dood. Ook weerwolven en vampiers zijn daar niet veilig." hij ging opnieuw op het bed zitten met zijn rug tegen de muur aan. Nu kwam voor hem het deel dat hij moest zeggen waarom hij hier was. "Ik ben pas 19, maar ik leef langer. Mijn hart klopt heel traag dus ik word iedere twintig jaar een jaar ouder" dat dacht hij, want hij wist het natuurlijk niet zeker. Normale weerwolven in Japan hadden dat niet. "Op het begin ging mijn hart niet zo langzaam, de laatste eeuw is dat zo geworden." Hij deed zijn mond open om verder te vertellen maar hij hoorde de deur open gaan en keek verbaasd toen Lilith binnen kwam. "Hallo." zei hij met een grijns.
"We moeten praten," zei Lilith zonder enige emotie.
Kanon keek haar met een grote frons aan en pakte de brief aan en begon haastig te lezen. Naarmate hij de brief las hoe groter de lach op zijn gezicht werd.
"Dit is geweldig jongens" zei hij lachend en zag het al helemaal voor zich. met zeven man op een kamer omdat hij gewoon onhandelbaar was. Hem maakte het niet uit of het jongens of meisjes waren, hij had al genoeg gezien. "Hoe erger ik me gedraag, hoe meer mensen er op mijn kamer komen?" vroeg hij aan Ryon en Lilith. "Dus als ik de halve school ga vermoorden krijg ik iedere dag een slaap feestje?" Kanon vond het wel gezellig dat Lilith en Ryon bij hem sliepen.
Kanon liep naar Lilith toe en sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. "Wat leuk dat je hier ook blijft slapen" hij liet haar weer los en keek naar Ryon. "Zijn hier ook leuke spelletjes?" vroeg hij aan hem.
Hij was totaal vergeten dat Lilith het had over regels opstellen, want hij zag het gewoon vanzelfsprekend: Geen regels.

Een innig knuffel wat wel het laatste wat Lilith had verwacht als reactie van Kanon. Ze had verwacht dat hij verbaasd zou zijn, meer geschokt, zoals Ryon. Hij vond het zelfs leuk dat ze bij hem moest slapen. Nu leek zij de enige te zijn die even verbijsterd stond. Om zichzelf mentaal bij elkaar te rapen, streek Lilith haar kleding recht.
'Ik moet inderdaad bij jullie op de kamer slapen. Vanwege Kanon', sprak ze rustig.
"Zijn hier ook leuke spelletjes?", vroeg Kanon aan Ryon. Hij klonk als een opgewonden pup.
Even had Liltih genoeg van dit gedrag. Dit was helemaal geen leuke situatie, en zeker geen spel. Wist hij dan niks anders dan zich wild te gedragen? Lichtelijk geïrriteerd pakte ze Kanon in zijn kraag en wierp hem terug op zijn bed.
'Er zijn hier geen spelletjes', bracht ze met een snauw uit.
Het was niet haar bedoeling geweest om te snauwen, maar er was te veel gebeurd op één dag.
'Mijn spullen worden zo overgebracht, jullie dienen daarvan af te blijven. Ik gok erop dat ik de eerste wakker ben, van ons drieën, dus douche ook als eerste. Mocht het anders blijken, dan passen we dat later wel aan. Omkleden gebeurt ín de badkamer. Niemand hoeft de ander naakt te zien. Jij', hierbij keek ze Kanon aan, 'dient naar ons te luisteren. Wij zijn verantwoordelijk voor jou gesteld. Denk daar aan voordat je aan je streken begint. Niet alleen jij zal gestraft worden, maar wij ook. Mijn woord staat in principe hoger als dat van Ryon. Echter, als we elkaar gewoon met fatsoenlijk respect kunnen behandelen, is dat voor mij ook genoeg.' Dat laatste sprak ze wat vriendelijker uit.
'Het is een grote verandering voor ons alle drie. Tenminste, voor Ryon en mij zeker, want dit bij elkaar slapen alleen al, druist tegen ieder principe in.'
Na dat te hebben gezegd ging achter Lilith de deur weer open. Ze draaide zich om en keek wie er was. Het was de begeleider die eerder naast de deur had gestaan. Hij zei niks, maar stapte opzij om anderen erdoor te laten. Het waren anderen van de begeleiding. Ze droegen spullen met zich mee en zette dat rond het grauwe bed.
Lilith keek ernaar en kruiste haar armen even.
'Sorry om te storen', sprak ze op iets dwingende toon. 'Maar jullie verwachten toch niet dat ik daar op ga liggen?' Ze trok één wenkbrauw omhoog om haar opmerking te benadrukken. 'Ik heb een eigen bed, en dat sjouw je ook maar hier naartoe. En waag het eens om er een kras op te krijgen.'
Even werd er bedenkelijk naar haar gekeken, maar die bedenkelijkheid sloeg over naar een soort nederigheid.
'We zullen de bedden verwisselen', antwoordde één van de mannen.
Ze vertrokken met de helft, terwijl zij die achterbleven het huidige bed uit elkaar aan het halen waren. Deel voor deel werd dat naar buiten gesjouwd. Ondertussen begon Lilith haar spullen een beetje te ordenen in de ruimte waar zij voortaan zou moeten slapen. Net toen zij daarmee klaar was, kwamen de anderen terug met deel voor deel haar bed. Het duurde niet lang of haar luxe hemelbed met gordijnen en deken van ganzendons, stond klaar voor gebruik.
'Ik dank jullie', zei Lilith beleefd en knikte de mannen toe.
Vervolgens plofte ze op haar eigen bed neer en keek zwijgend naar Kanon en Ryon.

De knuffel die Kanon gaf aan Lilith verbaasde Ryon. Hij had wel gemerkt dat die nieuwe jongen een stuk aanhankelijker was dan de meesten hier. Hij zou dus op moeten passen dat hij zelf niet geknuffeld werd, daar hield hij niet zo van, vooral niet bij jongens. Dat was gewoon vreemd.
"Zijn hier ook leuke spelletjes?" vroeg Kanon aan Ryon.
"Er zijn hier geen spelletjes," snauwde Lilith. Ze leek genoeg van Kanon te hebben en Ryon gaf haar daarin gelijk. Hoe kon hij zo blij zijn dat iedereen hier kwam? Hij had dus kennelijk in een andere wereld geleefd dan zij hier. In Dracolyn mocht je veel meer doen als je een hoge rang had, maar dan was je ook een stuk arroganter en deed je het niet omdat je het kinderachtig vond. De lagere rangen waren veel gezelliger, maar die mochten niet veel doen.
Hij haalde zijn schouders op. "Ligt eraan wat je leuk vindt en bovendien, je kunt het zo leuk maken als je zelf wilt."
Met alles wat Lilith op bevelende toon tegen hen zei, was hij het eens. Hij zou waarschijnlijk toch als laatste douchen, hij versliep zich veel en hij had niet echt de behoefte om de anderen naakt te zien. Hoewel hij natuurlijk wel benieuwd was hoe een vrouw er uit zag, dacht hij niet dat hij nog veel zou kunnen zien als hij haar een keer naakt zag, aangezien zijn ogen er dan waarschijnlijk uitgestoken zouden worden.
De deur ging weer open en Ryon moest zich inhouden om niet met zijn hoofd tegen de muur te slaan. Wie kwam er nog allemaal binnen? Het waren een paar begeleiders met Liliths spullen. Met open mond keek Ryon naar de luxe die binnen gedragen werd. Zelf had hij niet zo veel naast kleren, maar zij had gewoon een hele inrichting van een huis. En dan eiste ze ook nog haar eigen bed!
Ryon liep naar zijn bed toe en plofte erop neer. Goed genoeg voor hem, ook al waren de dekens deprimerend grijs. Hij zou dadelijk ook zijn eigen spullen moeten halen, maar daar had hij geen zin in. De begeleiders zouden het waarschijnlijk niet voor hem willen doen.
Normaal zat Ryon vol energie, maar nu had hij geen puf om iets te doen. Hij wilde nu gewoon zijn ogen dichtdoen en wakker worden uit de nachtmerrie waar hij inzat. Op een kamer slapen met een vreemde weerwolf en koude vampier, dat moest toch een slechte grap zijn? Hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd en deed even zijn ogen dicht.
Hij werd ruw uit zijn rust gestoord door de begeleiders die aan kwamen lopen met het bed van Lilith. Met open mond staarde hij het enorme ding. Het nam bijna de helft van de kamer in! Gordijnen en een waarschijnlijk zacht matras voor het tere ruggetje van die arme vampier. Jaloezie schoot door hem heen, hoewel hij wist hoe oneerlijk ze het hier verdeelden op school. Wie meer geld had, had ook meer luxe en mogelijkheden.
Met een ruk stond hij op.
"Ik ga mijn spullen halen."
Zonder hun antwoord af te wachten liep hij de kamer uit en was eindelijk weer alleen. Stomme schoolleiding

Kanon zuchtte en luisterde naar wat Lilith te zeggen had. "Wat nemen jullie het serieus allemaal." gromde hij toen Lilith klaar was. Hij snapte niet waarom ze zo moeilijk deden. Hij had iedere dag gevaar gelopen in Japan. Vluchten en vechten was waar hij altijd mee bezig was. Dat hij nu rustig kon zitten maakte hem behoorlijk blij. Hij had altijd alleen moeten slapen omdat als ze in een grote groep zaten teveel opvielen.
Hij keek van Ryon naar Lilith en keek naar een grote spiegel die aan de muur hing. Toen Ryon weg was glimlachte Kanon naar Lilith. Hij had weer zin om terug te zijn, te vluchten en te vechten zoals hij altijd had moeten doen. "Ik ga even iets vragen" zei hij rustig en liep de deur uit. Wanneer hij de deur uit was keek hij of er iemand in de gang was en toen dat niet was begon hij te rennen. Hij rende gangen door, zo hard als hij kon. Zoekend naar een uitweg uit dit gebouw. Toen hij uit dit gebouw was zag hij twee hoge muren richting het schoolgebouw gaan en zelf stond hij er tussen in. Hij moest dus eerst nog door het schoolgebouw. Een geluk voor hem was dat hij niet snel moe werd, hij kon blijven rennen. Hij gooide de deur van het schoolgebouw open en keek om zich heen, de paar mensen die er liepen keken hem verbaasd aan, hij had namelijk een groen uniform aan.
"Kan ik helpen?" vroeg een meisje met lang zwart haar en een grijns speelde op de lippen van Kanon.
"Ja, ik kan de wc niet vinden" zei hij zielig en het meisje kreeg een nog grotere lach op haar gezicht. "Ik kan je daarmee helpen, loop maar mee" Het meisje liep voor Kanon uit een gang in en hij volgde haar.
"Hier is het" Kanon had een lach op haar gezicht "Dankje" zei hij en streelde met de achterkant van zijn vingers over haar wang. Ze keek verbaasd naar Kanon die zijn gezicht dichter naar die van haar bracht. Hij zette zijn lippen op die van haar en het meisje stribbelde niet tegen, ze zoende hem gewoon terug.
Kanon duwde het meisje hard tegen de muur aan en pakte haar pols. Hij sleurde haar mee de jongens wc in en drukte haar daar ook tegen de muur aan. Hij hield haar hoofd naar de zijkant en hij zette zijn tanden in de hals van het meisje. Zijn andere hand had hij op de mond van het meisje zodat ze niet kon gillen. Toen ze helemaal slap werd en ze naar beneden zakte liet Kanon haar op de grond liggen en hij maakte zijn gezicht schoon bij de wasbak. Hij liep de deur uit alsof er niks aan de hand was en zag een pijl met het woordje 'kantine' staan en volgde de pijlen ernaartoe. Hij had gelijk, want toen hij in de kantine was zag hij een deur naar buiten. Met grote passen liep hij erop af en tot zijn verbazing was hij gewoon open. Hij liep erdoorheen en rende de richting van de bomen. Hij bleef rennen en stopte met een bepaalde schrik in zijn ogen. Hij had zo ver gerend en nu stond hij voor een groot metalen muur. Maar dat was het niet alleen, de pinnen die op het hek zaten waren zelfs dodelijk voor vampiers en weerwolven.
Kanon ging zitten tegen een boom aan en met zijn gezicht in zijn handen. Er moest een uitgang zijn, dat kon niet anders. Althans, dat hoopte hij...

Het lag niet enkel aan het geld, dat er luxe was voor Lilith. Het zat 'm eigenlijk meer in de houding. Een houding die zeer bekend was in oud Japan. Je bent belangrijk, omdát je je belangrijk gedraagt. Het was iets wat Lilith van huis uit nog had meegekregen, en zij zich eigen had gemaakt door lessen geschiedenis.
Toen Ryon de kamer uit liep, gaf ze een knikje naar een begeleider die er nog was, om Ryon te gaan helpen met zijn spullen. Hij had feitelijk de verkeerde houding, zeker voor iemand die de krachten in zich had van twee rassen. Sommigen zagen het misschien als een fout, maar Lilith vond het eerder interessant. Wat waren bijvoorbeeld zijn mogelijkheden?
Kanon richtte zijn blik op Lilith, hij begon te glimlachen. Was hij iets van plan?
"Ik ga even iets vragen", zei hij toen.
Ze wilde overeind komen om wat te zeggen, maar Kanon sprintte de deur al uit. Gefrustreerd rende ze achter hem aan. Ze had hem toch gezegd dat zij bij hem moesten blijven?! Dadelijk kwam zij in de problemen dankzij die vlooienbaal!
Even was ze hem kwijt, maar rook toen dat hij buiten het internaat was. Ze volgde het spoor, de gangen door, terwijl ze werd nagekeken. Haar probleem was dat ze hier niet mocht flitten. Dat zou argwaan opwekken bij de normale kinderen. Verdomme!
Plots bleef Lilith stilstaan. Ze zag Kanon wat verderop staan met een meisje. Het meisje flirtte met hem, en kort erop gaf Kanon haar een kus. Een vreemd gevoel borrelde bij Lilith op. Een kille woede die stak. Was dit jaloezie? Jaloezie op iets wat feitelijk haar eten was? Het meisje was gretig, in tegen stelling tot wat Lilith was geweest. Dat stak nog meer.
Ze wilde net met gebalde vuisten er op af stappen, toen het tweetal de toiletten in verdween. Lilith trok een gezicht. Zou Kanon zich inlaten met zoiets laags? Ze wist namelijk prima wat die mensen uitspookten op de toiletten. En Kanon leek haar het type wat elke kans aangreep.
Lilith kruiste haar armen om het af te wachten. Een jongen kwam aanlopen en bleef bij haar staan.
'Hey', zei de jongen op overdreven toon de volgens mensen "stoer" was. 'Jij bent zo'n uitwisselingsstudent. Wat moet een mooie meid zoals jij hier alleen in de gang?'
Lilith bekeek het stuk ongedierte even. Hij droeg eveneens een uniform, maar had er een eigen draai aan gegeven. Net als zij. Hij had halflang bruin haar en bijpassende bruine ogen. Zijn huid was gebronsd alsof hij de zon zelf had ingeslikt. Ze wist dat dit soort jongens het goed deed bij menselijke meiden, maar aan haar had hij toch een verkeerde.
'Ga aan een gasbel', snauwde Lilith hem toe. 'Ik raak liever niks aan waar tien ziekten zich in hebben gemanifesteerd.'
De jongen opende zijn mond om wat terug te zeggen, maar Lilith zag vanuit haar ooghoeken Kanon wegrennen, en ze kon de geur van bloed ruiken. Verdomme! Nu waren de rapen gaar!
Boos rende ze hem achterna, naar buiten, de zon in. Misschien had hij verwacht dat zij niet zou volgen. Misschien dacht hij dat zij niet zou kúnnen volgen. Ha! Zou hij even van een koude Kermis thuiskomen.
Lilith begon eenmaal uit zicht van de school te flitten tussen de bomen door. Kanon zijn geur was hier zelfs nog makkelijker te volgen. Ze zag hem al wat verderop zitten, tegengehouden door de muren.
'Kanon!', riep ze boos uit.
Ze sprong naar voren, greep hem beet en in haar duik duwde ze hem voor zich uit. Zo zou hij als eerste de grond raken en zij bovenop hem landen.
'Wat denk je goddomme dat je aan het doen bent?!', gromde ze hem toe. 'Je kan niet zomaar de mensen vermoorden! Wil je soms op de brandstapel eindigen? Of gespietst op een zilveren staak?', tierde ze verder. 'En is dat soms jouw manier van werken? Eerst iemand proberen te winnen met een kus en dan je gang maar gaan?!'
Bij dat laatste klonk er een hint van gekwetstheid door in Lilith haar stem. Zelf had ze het niet door, omdat ze te boos op Kanon was. Feitelijk ook te bang. Bang voor de consequenties die dit voorval zouden hebben.

Kanon zag Lilith aankomen en een zucht streelde zijn lippen. Hij had geen zin om tegen te stribbelen en hij voelde hoe hij met zijn rug op de grond terecht kwam. Hij keek naar de pinnen van ongeveer vijf meter die op de metalen muur zaten. En keek toen naar Lilith. "Weet je waar ik mee bezig ben?" vroeg hij aan haar, maar hij wachtte niet op antwoord. "Degene die achter mij aan zitten laten zich echt niet tegenhouden door die muur" zei hij rustig tegen haar. Hij werd gezocht zonder dat hij zelf wist waarom, hij had een speciale kracht. Iets waar een vampier van zou dromen en een weerwolf bang van zou worden. Hij wist niet of ze hem wouden hebben voor zijn kracht, hij wist nog niet eens of ze hem wouden vermoorden.
Hij was bang dat de wezens die hem zochten straks voor zijn neus stonden terwijl hij geen kant op kon. "Ik wist ook niet dat vampiers zo makkelijk te winnen waren met een kus" mompelde hij tegen zichzelf. Ook al wist hij dat Lilith het ook zou horen. Hij keek naar haar en zijn hart maakte een raar sprongetje. Een zucht ging over zijn lippen en hij vertikte gewoon om ernaar te luisteren. Hij ging niet verliefd worden, hij moest eerst zichzelf in veiligheid brengen.

Wantrouwig of ze dit moest geloven, dat hij gezocht werd door iemand, keek Lilith naar hem terug. Ze was nog steeds boos op hem. Toen hij zei dat hij ook niet wist dat een Vampier zo gemakkelijk te winnen was met een kus, steeg het schaamrood kort naar haar kaken. Echter duurde die kleur niet lang, want ze wist een masker op te zetten. Een masker van boosheid.
'Ten eerste ben ik boven alles nog altijd een jonge vrouw', snauwde ze hem toe. 'Ten tweede ben ik heus niet emotieloos zoals jullie misschien denken.' Hierbij moest ze even haar tranen verbijten. 'En ten derde, ik twijfel of die personen die jou zoeken nog wel een kans krijgen als de Machten met ons klaar zijn! Iemand vermoorden is niet niks! Ze...'
Lilith haar stem stierf weg. Voor een moment zakte ze voorover op Kanon. Heel kort zou hij haar vrouwelijke rondingen kunnen voelen die zij verbergt met haar jasje. Vrijwel direct werd Lilith ook weer van Kanon afgetrokken. Hij kon zien dat zij wel wakker was, maar dat ze zich niet leek te kunnen bewegen. Ze werd geboeid door de Machten, en alvast door een viertal mee terug genomen naar het internaat.
Bloed was te ruiken, want de boeien bevatten spikes aan de binnenkant. Voor Weerwolven waren dit spikes van zilver, maar voor een Vampier zijn het spikes besmet met het bloed van een dode. Dit Dode Bloed verlamt een Vampier voor enige tijd, tenzij het in de bloedcirculatie blijft, dan verlamt het net zo lang als dat het besmette bloed in het lichaam wordt geforceerd.
De spikes waren Lilith haar huid binnengedrongen en haar bloed vermengde zich met dat van de doden. Haar rode vocht was een scherp contrast met haar altijd zo marmeren huid.
Één van de Machten die Liltih meesleepte, plukte nog de pijl uit haar rug. De pijl waarmee ze haar hadden verrast. Nu keken de overige Machten neer op Kanon. Ook hij zou worden meegenomen. Geboeid en wel.

Eenmaal terug op Dracolyn waren Lilith en Kanon meegenomen naar de Kerkers. Kanon zou in een te kleine zilveren kooi worden gestopt, met zilveren spikes naar binnen toe. Lilith werd aan haar boeien opgehangen. Elke arm droeg een deel van haar eigen gewicht. De ketens waren strak getrokken, zodat Lilith in kruisvorm hing.
'Zo', sprak de Hoogste macht zachtjes, maar haar stem was duidelijk hoorbaar. Ze klonk nog killer dan eerst.
'Jullie hadden dus besloten om eerst maar een leerling te doden en daarna nog proberen te ontsnappen ook.' De kap wendde zich tot Kanon.
'Ik geloof dat je iets niet helemaal begrijpt.' De stem werd ijzig. 'Je kan hier niet weg. En elke poging daartoe zal gestraft worden. Zeker als je leerlingen begint te doden.' Even keek de Hoogste Macht weg, en knikte naar iemand anders in de Kerker die uit het zicht bleef in het donker.
'Ik had gehoopt', vervolgde ze toen en richtte zich weer tot Kanon, 'dat omdat je uit een roedel komt, je meer verantwoordelijkheidsgevoel zou hebben. Kennelijk had ik dat mis.'
Er klonk plots een vreemd gezoem, alsof iemand iets had aangezet met hoge spanning.
'Nu zal je zien wat je ongehoorzaamheid kost.'
Blauwe flitsen van elektriciteit werden zichtbaar. Het schoot van een grote bol via de ketens naar Lilith toe. Haar eigen armen werden geleiders van de marteling. Haar hoofd had eerst verslagen naar voren gehangen, met haar zilveren haren bungelend voor haar gezicht. Nu wierp ze haar hoofd in haar nek en gaf een gil door de eerste stoot die ze voelde.