Online Verhalen

JAAA!!! Een nieuwe versie, joehoe!! Ik vind dat ik mijn oude verhaal niet goed had uitgewerkt, maar dat het wel leuk was. En daarom bedacht ik, waarom herschrijf je hem niet? Sommige mensen zeiden dat ook al, maar ik was te lui om dat te doen en wilde het verhaal eerst afmaken. Nu weet ik zeker dat ik het verhaal ga herschrijven, maar verwacht er niet te veel van. Ik hoop dat je het leuk zal vinden!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Ik ben Marley Lockridge, vijftien jaar en heb nog geen strafblad. Mijn ouders zijn al sinds mijn derde gescheiden en ik woon nu bij mijn moeder Juliana. Ook wonen Jason, mijn broer, en Davis, Juliana's vriend bij ons. Juliana en ik hebben geen geweldige band, we hebben eigenlijk een beetje de pest aan elkaar. En mijn broer Jason is net een tweede vader voor me, hij speelt de baas maar troost mij ook als ik het niet meer zie zitten. En Davis dan. Davis, Davis. Hij leeft al twee maanden met ons, maar sinds ik hem voor het eerst gezien had voelde ik me meteen aangetrokken tot hem. Terwijl Bryce, mijn voormalige vriendje, al sinds de eerste hebben.
Ja, natuurlijk schaam ik me dood. Maar diep vanbinnen moet ik er ook om lachen, want dit is echt zo dom. Davis loopt gewoon naakt de badkamer binnen als ik mijn tanden aan het poetsen ben en gedraagt zich als mijn jongere broertje, die ik nooit heb gehad. Davis en ik doen rondom elkaar altijd heel vreemd en opgejaagd, en we maken gauw ruzie als het even niet goed loopt of als iets niet lukt. En daarom voel ik me aangetrokken tot hem, tot mijn grote verbazing. Verder heb ik mijn vriendin Francis, mijn allerbeste vriendin. Ze is nogal sportief, tot tegenstelling van mij. En dit is mijn verhaal.

Ik lig op mijn bed, het witte matras plakt aan mijn kokendhete rug. Boven mij hangt Davis. Ik laat mijn handen over zijn gladde borstkas glijden. Mijn hart klopt vredig voort, mijn borstkas gaat rustig op en neer en een enkel zweetdruppeltje glijd van mijn voorhoofd naar mijn slaap. Het is ochtend en ik voel de zon branden, ook al lig ik in de schaduw van Davis.
'Ik ben zo blij dat jij mijn meisje bent.' hoor ik Bryce zeggen. Ik open mijn ogen. Boven mij hangt geen Davis, maar Bryce. Zijn haren bungelen voor zijn ogen. Ik knipper nog een paar keer met mijn ogen. Zijn sixpack drukt op mijn buik, pijnlijk.
'Zie je wel dat je Davis leuk vind. Ik heb je verteld dat je actie moest ondernemen, en nu lig je onder Bryce in plaats van Davis. Wat ben je toch een sukkel.' zegt het duiveltje droog, dat op mijn linkerschouder ligt.
'Helemaal niet. Je was gewoon in de war.' gilt het engeltje kwaad, dat opstaat van mijn rechterschouder, klaar om het duiveltje aan te vallen. Ik knijp mijn ogen weer even stevig dicht. Ga weg, gilt een stem in mijn hoofd.

'Wat?' gil ik en veer overeind. Ik knipper met mijn ogen. Ik zit in de klas, naast Francis. Voor onze neuzen liggen proefwerken van wiskunde. Ik kijk er verbijsterd naar. Mijn borstkas gaat in een razendsnel tempo op en neer. De leraar kijkt me aan, met ogen die ik niet kan beschrijven. Verbaasd, geïrriteerd en een tikje spottend. Het was maar een droom. Ik lag niet in de armen van Davis. Ik lag niet in de armen van Bryce. Ik zit op school. Te dagdromen. Typisch ik.

Terwijl ik nadenkend bij mijn kluisje sta met mijn boeken tegen mijn borstkas gedrukt, word ik gebeld door Juliana. Geërgerd wurm ik mijn mobiel uit de kleine zak van mijn strakke spijkerbroek, waarna ik hem onhandig tegen mijn oor druk. Het koude metaal geeft door mijn dunne hemdje mijn rug kippenvel. Met mijn enkel tik ik tegen de donkerblauwe kluisjes aan.
'Marley, hier is je moeder-' hoor ik Juliana zeggen.
'Ja, mam. Ik weet het, wat is er?' onderbreek ik haar met een zucht. Mijn franje-tas bungelt aan mijn dunne schouder, hij is vol met boeken.
'Vanavond moet ik weg en Jason is naar zijn vrienden. Je bent dus alleen. Ik laat geld achter voor pizza.' zegt Juliana, ik hoor dat ze met haar gedachtes heel ergens anders is en ze weinig interesse toont.
'Waar is Davis?' vraag ik met gefronste wenkbrauwen.
'Ja, dat is goed. Dag, Marley.' roept Juliana gauw en hangt op. Ik luister naar het monotone gepiep van mijn mobiel, waar daarnet een stem inzat. Ik slik de brok in mijn keel weg en prop mijn mobiel weer in mijn broekzak.

De weg naar mijn sofa thuis heb ik de hele tijd gezucht en bijtend op mijn lip rondgelopen. Eindelijk zit ik op de bank, met een dik boek op mijn schoot. Het is doodstil in huis, heerlijk deprimerend. Het licht van buiten valt door de enorme ramen-muur heen in de open woonkamer, waar ik dus in mijn eentje zit. De letters in mijn boeken lijken met elkaar te versmelten, ik kan me niet goed focussen. Heel diep in mijn hart en achterhoofd waar eerlijkheid schuilt weet ik waarom dat komt, maar ik weiger om dat toe te geven.
'Hey Marley,' grijnst iemand plotseling. Met een gilletje rol ik van de bank af en verberg me achter de bank.
'Haha! Doe niet zo gek, ik ben het.' zegt Davis en loopt naar me toe. Verschrokken kruip ik overeind. Davis staat voor me, met een glimlach om zijn lippen. Hij heeft een grijs shirt aan en een afgezakte spijkerbroek. Zijn spieren zie je door zijn shirt heen. Mijn mond staat een beetje open en ik strek mijn vingers uit naar zijn borstkas. De glimlach om zijn lippen versmelt tot een grijns. Ik knipper met mijn ogen en leg mijn kleine hand op zijn machtige borst. Dan leg ik mijn andere hand erop. Ik glijd naar zijn buik, omdat ik bijna op mijn tenen moet staan om bij hem te komen. Ik schuifel wat dichter naar hem toe, starend naar mijn handen. Wat doe ik? Waarom voelt dit zo gruwelijk goed? Mijn hart versnelt zijn tempo en ik voel vlinders door mijn bloed pompen. Ik voel zijn vingers om mijn heupen, hij klemt ze in mijn broek, zodat zijn koude vingers mijn slip raken. Samen bevriezen we, in de toestand waar we nu staan, met het gevoel dat we nu delen. Ik hef voorzichtig mijn hoofd op naar zijn prachtig scherp gesneden gezicht. Ik knipper nog een paar keer. Ik voel zijn hart tegen mijn borstkas kloppen, het gaat in een kalm ritme. Waarom flipt hij niet zoals ik? Hij kijkt zo ontspannen en vredig, zijn prachtige ogen bevestigen dat doordat zijn oogleden een beetje gezakt zijn en de glans schittert. Dit voelt geweldig. Bryce is kwijt in mijn hoofd, de mist die Davis creëert blokkeert Bryce's stem en lippen die ik altijd voel in mijn nek. Nu maakt mijn nek plaats voor de lippen van Davis. Wat doe ik in godsnaam?

Ik had je stuk de eerste keer voor een deel gelezen, en was dus nu wel nieuwsgierig naar hoe je het nu zou schrijven. En ik moet toegeven dit is echt tien keer beter. Je neemt de tijd met beschrijvingen en ze zijn super. Het enige wat ik mis is een beetje wat dieper op het gevoel voor Davis in gaan... aangezien hij de vriend van haar moeder is. Het lijkt me dat je nogal in tweestrijd zit als je je tot die persoon aangetrokken voelt en pas in je laatste zinnetje krijg ik dat gevoel eenbeetje van je hoofdpersoon. Ik zou dit verder uitwerken. voor de rest super!

De late middagzon schijnt door de witte gordijnen. De schaduwen van de boomtakken glijden over mijn naakte rug heen. De gebroken witte lakens liggen verfomfaaid over onze lichamen heen. De witte kamer is zo zacht en vredig dat het me zenuwachtig maakt, alsof de sfeer zo verbroken kan worden. Speels kruipen de vingertoppen van hem over mijn onderrug. Het ritme van zijn ademhaling is rustig en relaxed, ik voel het tegen mijn nek aan blazen. Mijn rode krullen liggen naast mijn hoofd onder het kussen, dat gepropt in een hoekje ligt.
'Marley,' hoor ik Davis fluisteren, met zijn husky stem.
'Davis,' hoor ik mezelf zeggen, met mijn piepstem.
'Kom eens hier,' zegt hij, waarna ik met al mijn gewicht op hem rol. Hij heeft zijn boxer aan. Even kijkt hij me aan, ik leg mijn kin op zijn borstbeen.
'Wat is er?' vraag ik en laat hem een plukje haar achter mijn oor steken.
'Ik geloof,' begint hij, 'Dat ik verliefd op je ben.'. Het blijft even stil.

Note: Ik schrijf dit allemaal op mijn iPad, dus sorry voor de spelfouten of omdat het stukje zo kort is... Mijn vingers gaan snel pijn doen. Probeer maar eens met één vinger te typen.
----------------------------------------------------------------------------------------------------



Onmiddelijk stuif ik de badkamer in, mijn gezicht is lijkwit in de spiegel. Verbijsterd schuifel ik de douchecabine in, en laat het warme water over mijn lichaam vallen. Ik ben vergeten mijn onderbroek uit te doen, konijntjes slip. Ik zak wanhopig neer op de grond, met mijn rug tegen de koude witte tegelmuur. Wat heb ik gedaan? Ik ben ontmaagd door mijn eigen stiefvader. Ik knijp verwoed mijn ogen dicht. De gedachten in mijn hoofd zijn gesmolten tot een stroperige vloeistof, ik kan niet meer helder denken. Ontmaagd. Het woord geeft me kippenvel. Bryce en ik zijn maar tot het tweede honk gegaan, en met Davis maakte ik gewoon een homerun. Ik voel me goor. Alsof er opgedroogde modder op mijn huid ligt te rotten. Dit is allemaal mijn eigen schuld. Als ik niet zo naar Davis had lopen gluren, was dit nooit gebeurd. Abrupt begin ik te huilen. Mijn schouders schokken heftig en ik hap naar adem. Ik wrijf in mijn natte ogen, de mascara loopt over mijn wangen en vingers. Ik kan nauwelijks meer denken. Ik hoor alleen dat vreselijke gekreun van mezelf en Davis. En ik hoor Juliana huilen, Jason schreeuwen en Bryce bulderen. Ik gil bijna van het huilen. Wat moet ik nou doen? Voor eeuwig in deze douche blijven en verschrompelen door het water?
'Marley, wat is er aan de hand?' roept Davis plotseling. Betraand kijk ik op. Dan ga ik echt compleet door het lint. Hij trekt de glazen deur open en duikt naar me toe. Gillend schop ik om me heen en mep hem met shampooflesjes. Hij moet weg, straks ziet iemand ons nog. Davis schreeuwt wat en schudt mij even wild door elkaar. Ik stop met huilen, tegenstribbelen en krijsen. Davis komt naast me zitten, trekt de glazen deur weer dicht en zegt niks. Nog een beetje overstuur kijk ik hem aan. Hij leunt tegen de muur aan, en kijkt met zijn glinsterende ogen naar mijn gezicht. Hij raakt me niet aan, hij bekijkt me alleen maar. De kalmte voel ik door mijn kokende bloed stromen, koelt alles af en brengt me bij zinnen. Ik sla mijn handen om me heen, een poging om mijn naaktheid te verbergen. Vredig blijven we daar zitten. Zonder iets te zeggen. Zonder elkaar aan te raken. Af en toe hap ik weer naar adem, maar ik ben rustig.

De houten zitting van die verschrikkelijke school stoelen doen pijn aan mijn arme rug. Ik zit moederziel alleen in de kantine. De school is al uit, of sommige lessen zijn nog bezig. Ik haal mijn handen door mijn haren en zucht. Vandaag zal Bryce me meenemen naar zijn huis, waarna we een beetje zullen gaan flikflooien. Maar ik weet dat ik het hem eerst moet vertellen. Ik slaak een diepe zucht. De zon brand door de ramen en verblind me telkens als ik kijk. Kwaad ram ik mijn vuist op de tafel waar ik aan zit. Het klinkt keihard in de grote zaal. Spontaan begin ik te schokken. De tranen druipen over mijn wangen. Ik haal mijn handen weer door mijn haren, terwijl ik krampachtig probeer adem te halen. Wat heb ik gedaan? Dit is allemaal mijn eigen schuld.
'Marley? Marley, wat is er?' roept Bryce. Ik kijk om. Daar staat hij, met zijn warrige haar en groene ogen die me bezorgd aankijken. Ik schud mijn hoofd en slinger mijn tas om mijn schouder. Paniekerig hobbel ik naar hem toe op mijn stiletto's, waarna ik in zijn armen vlieg.
'Schatje, wat is er nou?' vraagt hij en pakt mijn wangen vast. Ik klamp mijn vingers om mijn polsen, half jammerend.
'Ben je gevallen? Logisch met die hakken, haha.' zegt hij en kust me. Shit.

De rest van de dag durf ik het niet te zeggen. We lopen door het park, hand in hand. Bryce vertelt mij over zijn dag, ik bid dat hij nooit ophoudt. Hij mag het niet weten, nooit niet. Daar schaam ik me teveel voor. Het betekende toch ook niets? Of wel..?
'Wat ben je stil vandaag.'. Ik bijt op mijn lip. Niet zeggen, niet huilen. Davis ruik ik nog steeds in mijn kleren, zijn geur zweeft verdwaald over mijn lichaam.

Leuk verhaal ik wacht op meer

'Nee, ik wil niet.' brom ik. Bryce ligt praktisch op mijn lijf, ik krijg het er irritant warm van. We staan tegen de voordeur van mijn huis. Hij kan het niet laten om zijn koude handen onder mijn shirt te schuiven. Ik knijp met beide handen in zijn schouders, maar hij is zo sterk (of ik ben zo slap) dat hij het niet merkt. Bryce glimlacht ondeugend en besnuffelt mijn nek. Ik wiebel geërgerd, dat hij op moet rotten. Maar omdat hij een man is gaat hij gewoon door. Ik sla met mijn hand op de deur en probeer op en neer te springen. Bryce gaat ongegeneerd door met mijn nek onder lebberen.
'Bryce, kappen nou!' roep ik en ram de onderkant van mijn vuist tegen de bel aan. Een hoge klingel stijgt op uit de oude villa. Bryce grinnikt en volgens mij denkt hij dat ik het niet meen.
'Je wilt het wel, schatje. Kom eens hier met die lekkere billen van je.' grijnst hij en knijpt mijn zijn ene hand in mijn bil. Ik slaak een gil en voor de laatste keer smak ik mijn vuist op de deur. Precies op dat moment zwaait de deur open. Ik voel dat ik geen steun meer heb en met de zware Bryce op me val ik naar achteren op de deurmat met een gil.
'Godverdomme Bryce! Flikker op.' kerm ik vermoeid en rol Bryce van mijn lijf af. Hij krabbelt langzaam overeind en hijgt naar adem. Ik voel me net een platte hamburger. Ik kijk omhoog, en wie zie ik daar? Alsof het nog niet erger kan, staat Davis daar met rode wangen ons gapend aan te staren. Mijn hart bonst in mijn keel, terwijl ik voorzichtig mij aan hem vastklamp om omhoog te komen. Davis houdt mijn middel vast, Bryce schudt zijn hoofd schaapachtig. Ik haal diep adem.
'Davis, wil je alsjeblieft Bryce de deur wijzen?' kreun ik en leun tegen mijn stiefvader aan. Ik schaam me dood, ik kan wel janken. Straks gaat Bryce vragen stellen, straks wilt hij weer sorry zeggen, terwijl ik juist degene ben die dat moet zeggen. Met gebogen rug loopt Bryce de deur uit, mij geen blik waardig te gunnen. Ik gooi de deur dicht en draai me weer om naar mijn stiefvader. Ik ontdek lippenstift in zijn nek, net onder zijn kaak. Ik steek mijn vinger uit en priem hem richting de afdruk.
'Davis, wat is dat?' snuif ik pissig. Hij werpt een blik in de spiegel en grijnst vrolijk.
'Wat denk je dat het is?'. Ik voel mijn bloed koken. Heb ik daar nou mijn relatie voor op spel gezet? Kwaad duw ik hem weg, half snuivend van woede.
'Je hebt met Juliana gezoend!' schreeuw ik. Davis valt neer op zijn kont, midden in de hal.
'Nee, ben je gek geworden? De enige die ik gezoend heb, ben jij! Vanmorgen nog!' roept hij geschrokken. Ik werp ook een blik in de spiegel. Op mijn lippen zit een fuchsia kleur, dezelfde kleur als bij Davis. Mijn bloed koelt af, de mist van woede klaart op en ik kan weer helder denken. Ik kuch ongemakkelijk. Verontschuldigend, maar niet behulpzaam, loop ik langs Davis heen. Ik krabbel op mijn stiletto's naar de woonkamer. Ik kijk vereenzaamd om me heen. Het is leeg, stoffig en miserabel sinds Juliana eindelijk lange uren op kantoor maakt. Ik slik. Achter mij hoor ik Davis de kamer binnenlopen. Hij ploft neer op de bank en kijkt me verbaasd aan. Ik krab aan mijn zwarte franjes-jack, met mijn leren vingerloze-handschoentjes. Ik voel me erg ongemakkelijk, in al mijn dure biker-kleren, mijn verwarde rode haar en enorme zonnebril. Ik pak het pootje vast en klem hem om de hals van mijn shirt. Ik peuter aan mijn puntige nagels, de schram die mijn nagels veroorzaakt hebben op mijn pols neemt mijn aandacht weg. Ik slik nog een keer.
'Was dat je vriendje?' vraagt Davis, met zijn heerlijke husky stem. De spikes op mijn handschoenen glinsteren in het licht. Ik sluit mijn ogen krampachtig, daarna open ik ze weer en kijk Davis aan. Hij zit daar zo relaxed, met zijn joggingbroek en hoodie. Als een klein jochie, met grote puppy-ogen.

Neeeeee!!! Mijn concepten zijn WEG! Kan iemand hier iets aan doen? Mijn laatste reacties zijn ook weg
Waaarommm? Het was net zo'n lang stuk!!! Enjoy dan maar alsnog...

edit: Waarom ben ik zo lang weggeweest? Ik ben niet lang weggeweest, maar ik kon weer eens niet inloggen op OV met Firefox. Al een paar dagen niet. Boos omdat het de zoveelste keer was wachtte ik een dag. Volgende dag weer niet. En nu bedacht ik weer: Laat ik Safari eens proberen! En nu doet ie het, dit word een lang stuk, dus...BE PREPARED!


Ik kom naast Davis zitten en probeer hem niet aan te kijken. Zijn hoofd ligt naast mijn linkerdij. Ik staar naar het scherm van de glanzende televisie. De stekels aan mijn riem prikken in de bank, merk ik.
'Houd je van mij, Marley?' vraagt Davis luchtig. Ik voel dat mijn hart zijn tempo versnelt. Houd ik van hem? Ja, want ik word zenuwachtig bij hem. Ik krijg een apart gevoel als hij me vasthoudt in zijn gespierde armen. En ik smacht naar zijn lippen. Nee, ik kan niet verliefd zijn op mijn stiefvader. Dat mag niet eens? Hoe vaak heb ik mezelf daar van overtuigd? Ik kijk hem aan. Ik smelt vanbinnen wanneer ik in zijn prachtige ogen kijk.
'Houd je van mij?' vraag ik met een brok in mijn keel.
'Met heel mijn hart.' zegt hij terug. Ik glimlach onwennig.
'Ik houd ook van jou.' piep ik. Wanneer die woorden uitgesproken zijn, valt nog een baksteen in mijn maag. Ik heb het toegegeven. Ik heb het bevestigd. Ik kan nu niet meer terug, het is nu geen droom meer. Het is de keiharde waarheid. De last is nu alleen maar groter. Ik houd nu definitief van iemand anders, niet meer van Bryce. Hoe ga ik hem dat vertellen? Nu pas merk ik dat Davis met zijn handen over mijn heupen ligt. Hij is naar me toe gekropen en zijn gezicht rust in mijn nek. Ik snuif diep zijn geur in en sluit mijn ogen ontspannen. Hij trekt mij op zijn schoot, ik zoen hem rustig. We hebben geen haast meer, onze wereld stort sowieso al in. Het kan me eigenlijk niets schelen of Juliana het te weten komt. Of eigenlijk wel. Ik weet het niet precies, net zoals ik meerdere dingen niet weet van mezelf.

De volgende dag is het zaterdag. Ik lig op mijn bed, helemaal aangekleed. Zelfs met mijn sleehakken aan, met strikjes die ik uit verveling erop heb genaaid. En glitterpailletten. Ik zucht en wiebel met mijn voeten. Ze steken net over mijn bed uit, ik ben blijkbaar gegroeid. Ik heb al drie en een half keer mijn kamer opgeruimd. Voor de helft omdat ik het toen opgaf. Ik lig op mijn pas gewassen dekbed, moe omdat ik nog te veel energie over heb. Helaas kan ik niets doen. Er is niks wat ik kan doen. Ik heb de hele beneden kamer al opgeruimd, gestofzuigd en zelfs gedweild. En ik heb ook de ramen staan lappen, maar nee hoor. Niets kan deze ellendige zaterdag sneller voorbij laten gaan. Ik dwaal steeds af naar maandag. Hoe ik Bryce moet gaan omhelzen omdat ik hem zogenaamd zo gemist heb. Hoe ik mezelf überhaupt moet opstellen tegenover hem. Ik voel me net een hoop papieren die bij elkaar geraapt moeten worden, maar ik ben de paperclip kwijt. In ieder geval, ik lig dus in mijn eigen wanhoop-kooi opgesloten op bed. De zon is nergens te bekennen, terwijl ik de gordijnen weggeschoven heb. Het regent erg hard, toch is de straat erg druk met auto's die over het glibberige wegdek schuiven. Ik snuif de frisse geur van mijn dekens op, maar de geur dringt nauwelijks tot me door. Ik sta echt stijf van het piekeren en de zenuwen. Maandag. Nog nooit heb ik zo opgekeken naar een maandag. Ik rol om op mijn rug, en ga met mijn hand door mijn haar. Dan trek ik een pluk rode krullen voor mijn ogen. Veel te rood. Veel te springerig. Dan valt mijn oog op nog een andere pluk haar, die enorm pluizig is. Ik bekijk hem aandachtig. Zal ik het eens verven? Gewoon, voor de lol? Ik zwaai mijn benen uit bed en sta op, om vervolgens naar de spiegel te lopen. Ik woel door mijn 'poofy' kapsel. Zal ik het eens zwart verven? Of bruin? Ik haal mijn schouders op en loop naar beneden. Ik huppel naar het tafeltje in de gang. Ik trek mijn leren jasje aan, hijs mijn tas over mijn schouder en grijp mijn sleutels van het eikenhouten tafeltje. Dan loop ik de voordeur uit, de zogenaamde vrijheid tegemoet. Voor mij is het net een bos vol gevaren, ik moet koste wat het kost Bryce zien te vermijden. Hij is elke zaterdag in de stad met zijn vrienden, waarom weet ik niet. Nog nooit is het voor gekomen dat ik hem ben tegengekomen, maar ik heb zo'n naar voorgevoel dat dat wel eens kan gaan gebeuren. Vandaag.

Als ik bij de zoveelste kapper aankom, kan ik eindelijk geknipt worden. De basiskleuren van de zaak zijn oranje en zwart, een beetje goedkoop. Ze hebben vooral plastic en glazen meubelen, om modern eruit te zien. Ik neem plaats bij de wasbak en laat de magere kapster haar werk doen. Ze heeft pikzwart piekerig haar, een bleke huid en donkere kringen onder haar grijze ogen. Ze ziet er ziek uit, en verdrietig. Alsof ze elk moment over je heen kan vallen en haar hart uitstorten. Ik probeer te ontspannen, maar door haar zachte aanrakingen word ik helemaal geïrriteerd. Ik krijg zin om iets in haar gezicht te gooien, ze is te fragiel voor woorden. Alsof ik van porselein ben begint ze mijn haar te wassen. Het zeep sopt en schuimt in mijn haren, het water is ook veel te warm. Ik haal diep adem en schraap mijn keel.
'Kun je alsjeblieft een beetje opschieten?' vraag ik hard. Het meisje stopt even. Dan gaat ze door, in -jawel- een rap tempo. Ze boent mijn haren een beetje droog en raast met de schaar langs mijn lokken. Ik sluit mijn ogen en geniet van het ruwe getrek aan mijn haar. Zonder dat ik het merk, vliegen de uren voorbij.

Ik rust in de 'comfortabele' stoel, maar word wakker geschud door het fragiele meisje.
'Slaap je nou?' vraagt ze, haar stem is ook hoog en zo voorzichtig. Ik open mijn ogen en glimlach als ik mijn spiegelbeeld zie. Mijn haar is stijl, glad en zonneblond. Mijn glimlach vervormt zich tot een enorme grijns. Ik sta op en reken af bij de balie, waar er ook zo'n fragiel meisje staat. Maar dan met witblond haar, ze staart met haar linkeroog naar rechts en met haar rechteroog kijkt ze me aan. Het geeft mijn grijns alleen maar een extra boost. Bijna huppelend loop ik de zaak uit, met mijn nieuwe kapsel. Ik loop over de straat heen, en ik voel de kou niet meer.

Ik kan het niet geloven. Ik loop in mijn eigen straat, op weg naar huis. En daar ben ik zelfs niet veilig. Ik zit gebukt achter een bosje in mijn eigen tuin. Bryce staat voor de voordeur, hij bonkt kwaad op de deur. Hij schreeuwt mijn naam. Doodsbang probeer ik adem te halen. Ik wist het. Dat nare gevoel in mijn buik bevestigd dat Bryce zou komen. Ik voel de tranen opwellen, mijn hart klopt razendsnel. Ik kan het niet geloven, mijn hart schreeuwt tegen me dat ik op moet houden. Op moet houden met hem voor de gek houden, en door gaan met Davis. Hoe onmogelijk dat ook mag klinken. Ik haal even diep adem en sta dan op. Bryce is gewoon doorgegaan met zijn geschreeuw.
'Bryce?' roep ik, mijn stem trilt als een rietje. Mijn benen zijn zo slap dat het me moeite kost om te bewegen. Nu rollen de tranen echt over mijn wangen. Snikkend strompel ik naar hem toe. Bryce draait zich om en kijkt me verbaasd aan. Hij snelt naar me toe en houdt mijn schouders vast. Ik schud huilend mijn hoofd, en sla zijn armen weg. Hij begrijpt er duidelijk niks van, want hij tilt mijn kin op.
'Wat is er nou weer met je aan de hand? Waarom huil je?' vraagt hij zachtjes, en lief. Ik stamp met mijn ene hak op de grond en piep even hard uit wanhoop. Ik moet het zeggen!
'Marley?' vraagt hij weer. Ik draai me om en schop tegen de vuilnisbak aan, kwaad omdat ik zo'n watje ben.
'Marley, doe normaal!' roept hij geschrokken. Achter hem zie ik dat de voordeur open staat. Davis staat in de deuropening, alleen gekleed in een spijkerbroek. Zijn gladde en gespierde bovenlichaam glanst in de zon. Ik knijp mijn ogen dicht en hef mijn hoofd op naar de hemel. Dit moet gebeurd zijn. Anders kan ik niet verder met mijn leven. Anders sleep ik dat blok van schuld met mij mee.
'Ik heb iets ergs gedaan.' huiver ik, zonder hem aan te kijken. Bryce zet een stap vooruit, onze neuzen zijn ongeveer vier centimeter van elkaar verwijderd.
'Wat dan?' vraagt hij. Hij heeft echt geen idee.
'Ze is met mij naar bed geweest.' zegt Davis plotseling. Ik kijk Bryce aan. De kleur in zijn gezicht trekt weg. Ik kijk toe hoe de woede zich vermengt met zijn heldere groene ogen. Hij trekt zijn lippen open, zijn tanden lijken net slagtanden. Ik voel de angst over mijn nek kruipen en mijn luchtpijp dichtknijpen. Ik haper.
'Wat!?' schreeuwt Bryce, recht in mijn gezicht. Ik voel de tranen nu nog krachtiger stromen. Ik snif.
'Hoer!' brult hij vervolgens, weer recht in mijn gezicht. Ik demp het geluid om me heen. Ik zie alleen maar Bryce's mond bewegen en allerlei dingen roepen, maar ik hoor niet wat hij zegt. Ik zie Davis op hem afstormen en hem een grote duw geven. Ik doe niks. Ik ben verlamd van alles. Davis schreeuwt naar Bryce. Die geeft Davis een grote duw, daarna loopt hij kwaad weg. Davis schreeuwt nog wat na, maar Bryce is uit het zicht. Dan loopt hij naar me toe. Ik voel hoe zijn ene arm onder mijn knieholtes gaan en de andere arm onder mijn schouders. Hij tilt me op, en brengt me naar binnen. Ik verberg mijn gezicht in zijn nek en klem mijn armen ook om zijn nek. Ik tril als een gek. Door de kramp in mijn keel, door de angst die mijn luchtpijp dichtknijpt, moet ik weer huilen. Dit keer met gepiep en gejammer. Als we binnen zijn zak ik neer op de grond en begin te gillen van het huilen. Ik ram met mijn knokkels tegen de witte muur aan, zo kwaad ben ik. Dit is allemaal mijn schuld, ik gil door. Davis probeert me te stoppen. Mijn knokkels ram ik zo hard tegen de muur dat ze beginnen te bloeden. Ik huil en gil door elkaar. Ik kan er niet meer tegen.

Hé, lees je verhaal nog steeds hoor deze versie is al veel beter dan de eerste! Davis is cool haha gezien wat er nu met Davis is gebeurd en niet met Bryce krijg ik het vermoeden dat je het ook inhoudelijk iets veranderd hebt, of niet? Maakt het wel weer interessant overigens

Hoi Peblooz,

Vanmiddag heb ik enkele van je eerste posts gelezen. Ik moet bekennen dat je voor mij wel heel snel van situatie wisselt. Hierdoor heb ik nog niet echt de kans gekregen om in het verhaal te komen.
De droom die je beschrijft begint al met verschillende settings. Dit is nog leuk omdat dromen natuurlijk heel raar in elkaar zitten. Wel had ik direct door dat het een droom was aangezien je anders direct in het begin alles al weg zou geven. Wat ik knap vind is dat Marley overeind kan veren als zij in een klaslokaal zit. Lag ze op haar tafel te slapen? Zat ze onderuit gezakt?

Hier en daar zitten er ook wat spelfoutjes in of missen er woorden. Wellicht komt dit door je zinsopbouw. Deze is niet verkeerd maar anders dan gemiddeld. Dat is niet verkeerd. Het kan zelfs heel goed uitpakken. Probeer wel de zinnen goed lopend te houden en niet in clichés te vallen.

Zoals ik net al aangaf vind ik dat je heel snel van situaties veranderd waardoor ik het gevoel heb losse delen te lezen en niet echt een verhaal. Het kan zijn dat dit in de loop van het verhaal veranderd maar daar ben ik momenteel nog niet.

Wat ik jammer vind is dat je zo snel beschrijft dat Davis zich blijkbaar ook aangetrokken voelt tot Marley. Tenminste, dat idee krijg ik uit je derde post. Als ik even snel door je volgende posts lees zie ik dat het ook klopt. Zo is al een groot deel van het verhaal weg gegeven. Persoonlijk denk ik dat je hier meer spanning in het verhaal had kunnen brengen door hier naartoe te schrijven. Wat dat betreft sluit ik me bij Jodiejj aan.

Nu weet ik niet hoe je eerste versie van dit verhaal was. De beschrijvingen zijn prima. De omgevingen kan ik voor mij zien en de personen deels. Ik denk dat je deze nog beter kunt beschrijven. Hoe ziet Marley eruit en wat maakt Davis zo aantrekkelijk? Dit zou je in je eerste beschrijving kunnen vermelden. Je kan het ook stukje bij beetje doen. Er zijn zoveel manier dat je zelf moet beslissing welke voor jou het beste is en welke het beste bij het verhaal past.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Succes met je verhaal.

Het vuur wakkert voor mijn ogen. De warmte voel ik branden op mijn huid, door mijn hemd en onderbroek heen. De fleece deken ligt verfomfaaid op mijn schoot. Ik zit met gebogen rug op het kriebelige tapijtje dat voor de open haard zit. Mijn handen zijn verwikkeld in verband, mijn knokkels waren helemaal kapot. Mijn haar is vochtig en hangt zielig om mijn gezicht heen. Ik staar naar de rijke vlammen die dansen voor mijn ogen. Ik bevochtig mijn onderlip met mijn tong, maar het doet pijn en ik weet niet precies waarom. Davis zit tegenover me, hij bekijkt me met een schuin hoofd. Ik knipper langzaam met mijn ogen. Hij glimlacht. Zijn donkere warrige haren glanzen in het licht van het vuur. Hij heeft geen shirt aan, maar een geruite pyjamabroek. Zijn bovenlichaam is glad en gebruind. Ik slik moeizaam. Mijn lichaam voelt zwaar, en mijn
hersenen zijn traag met de signalen die ze moeten sturen. Het lijkt net of ik stoned ben. Één keer en daarna nooit meer. Het was geweldig, maar toen het uitgewerkt was kreeg ik de ergste hoofdpijn ooit. Ik probeer diep adem te halen, maar mijn borstkas brand. Davis' hand kruipt naar mijn bovenbeen toe. Met zijn duim streelt hij de naakte huid. Mijn hele wereld is op zijn kop gedraaid. Ik dacht dat ik de liefde van mijn leven al ontmoet had, maar toen ik Davis zag had ik dat dus fout. Maar misschien is hij ook niet de ware? Ik ben bang. Dat het niet gaat lukken. Dat ik weer iets stoms doe, waaraan de relatie kapot gaat. Serieus, deze relatie heeft nul komma nul procent kans om te slagen. Hij is mijn stiefvader. Hij is ongeveer de grote broer van Bryce. Juliana zal er kapot aan gaan als ze erachter komt. En ze komt er wel achter. Ik weet zeker dat ze gek is op Davis, echt stapelgek. Nooit is ze zo verliefd geweest, laat staan op mijn vader. Ze hadden altijd ruzie en voor mijn moeder was het nooit goed. Daar irriteerde mijn vader zich aan, op één avond kwam de druppel die de emmer liet overlopen. Ik weet nog hoe hij grommend, dronken en woedend zijn auto instapte en met gierende banden wegreed. Precies bij het kruispunt voor ons vorige huis, werd hij aangereden. Ik had alles gezien, met mijn zuivere kinderogen. Ze waren vergiftigd met de tragische dood van mijn vader. De piepende banden, het geluid van de bumper die in de zij van mijn vaders auto kwam. Het klinkt nog steeds vers in mijn oren. Ik heb het verwerkt, geloof ik. Ik denk nauwelijks aan hem. Hij was nooit echt belangrijk in mijn leven. Ik had andere doeleinden, zoals mijn poppenhuis. Hij was ook nauwelijks thuis, dus zo erg vond ik het niet. Het klinkt misschien erg, maar ik heb nooit van mijn ouders gehouden. Ze waren er nooit. Niet op breng-je-vader-mee-naar-school-dag of bij presentaties. Nooit.
'Wat is er toch met ons?' vraagt Davis opeens. De woorden kaatsen tegen mijn wangen aan. Zijn adem adem ik in en blaas hem weer uit tussen mijn koraalrode lippen. Zijn stem prikkelt mijn zintuigen en streelt mijn oortrommels.
'Ik ben veel te oud voor jou, en jij bent veel te jong voor mij. En toch, houden we van elkaar. Het is raar.'. Ik kijk Davis niet aan, ik vecht tegen mijn tranen. Ik wil het liefst zeggen dat het me dwars zit, dat ik dit eigenlijk niet wil. Maar dat het zo goed voelt, en dat ik het daarom niet kwijt wil. Maar al dat kan ik niet zeggen, want dat durf ik niet. God, wat een goede reden. Ik schaam me diep tegenover mijn vrienden, familie en de rest van de wereld. Vooral tegenover Davis, omdat ik van hem houd. Bij die gedachte rolt er een traan over mijn huid, hij ontsnapt en rolt van mijn waterlijn over mijn wang naar mijn kaak.
'Waarom huil je?' vraagt Davis bezorgd en kruipt naar me toe. Hij stopt een blonde pluk achter mijn oor en drukt een lange kus op mijn voorhoofd. Ik snif vluchtig.
'Ik schaam me.' piep ik, na een tijdje. Davis heeft zijn neus tegen mijn voorhoofd gedrukt.
'Waarom schaam je je?' fluistert hij. Ik slik moeizaam.
'Omdat ik van je houd.' roep ik uit en druk mijn gezicht in zijn nek. Bevend blijf ik snikken. Hij slaat zijn armen om me heen en streelt mijn rug. Ik begin mijn hart uit te storten op zijn schouder. En hij luistert. Hij streelt mijn wang en geeft me soms een kleine kus op mijn voorhoofd. En hij luistert weer zonder me te onderbreken. Hij toont ook werkelijk interesse, terwijl hij me wel aanraakt. Voor dat ik het weer vliegen de uren voorbij, maar de open haard blijft wakkeren. Davis ligt op zijn rug tegen de muur aan, en ik lig naast hem met mijn kin op zijn buik.
'En nu ben ik dus bij jou. Maar ik weet niet hoe het nu verder moet, of ik nog wel zo kan leven.' fluister ik schor. Mijn oogleden zijn zwaar. Ik staar naar het vuur, dat danst voor mijn ogen. Davis krabbelt in mijn nek en luistert aandachtig. In mijn ooghoeken zie ik dat hij naar me kijkt, en af en toe verlekkerd op zijn onderlip bijt. Man, mijn oogleden zijn echt loodzwaar. Ik gaap en ril even. Ik knipper langzaam. Bij de derde keer dat mijn ogen sluiten, gaan ze niet meer open. Ik ben te zwak om ze open te houden, ik val volgens mij in slaap op zijn sixpack. Mijn hoofd valt met een plof neer. De blonde donshaartjes over de huid voelen zacht aan, als veertjes. Dan val ik in een diepe slaap, met de donshaartjes van Davis tegen mijn wang.

Het zonlicht dat door de ramen schijnt is warm. Ik zit achterin de klas, in mijn eentje. Het is midden zomer. Ik voel me zwak en misselijk, vergeleken met het vrolijke weer ben ik net een zwarte stip in een zee van kleur. De geheime verhouding tussen mij en Davis knaagt aan me. Ik kan Bryce niet aankijken, en Francis begrijpt niet dat ik haar nodig heb. Ze is te druk bezig met haar nieuwe vriendin, Bessie. Ik ben achtergelaten, en dat is allemaal mijn eigen schuld. Juliana is ontslagen en ligt de hele tijd in bed, ze wil Davis ook geen seconde kwijt. Ik word er letterlijk gek van. Ik houd van hem, en ik hoor bij hem. Geloof ik. Dat zei Davis zelf, en ik vertrouw op zijn woorden. Maar hoe kan ik dat doen als hij er niet voor me is? Sinds ik Davis ken voel ik me zwak, en na onze 'ontmoeting' in bed voel ik me nog zieker. Ik kots alles eruit, heb hoofdpijn en ben duizelig. Ik heb altijd gedacht dat liefde heerlijk was, maar het maakt me gek en het is vermoeiend. Het lijkt net een House feest in mijn hoofd, met dat afschuwelijke gebonk.
'Juffrouw Lockridge, blijft u er ook nog even bij?' dondert de stem van de leraar plotseling. Ik staar hem aan met mijn ijzige blik. Waarom zeurt hij zo?
'Als uw lessen interessant waren zou ik er bij blijven. Misschien moet u meer uw best doen?' mopper ik. De leraar zucht en gaat weer verder met de les. Opeens keert mijn maag helemaal om. Ik sta op, zo snel dat mijn stoel achterover valt. Ik gris mijn tas van de grond en ren het lokaal uit. De leraar roept me, maar ik kan niet meer omkijken. Ik verdwijn in de eerst beste wc en vlucht in een hokje. Ik buk en hang over de pot en begin te overgeven. Als ik eindelijk mag stoppen, leun ik tegen de donkerblauwe muur van het hokje. Ik ben doodmoe. Zweetdruppeltjes vormen zich op mijn haargrens en ik hijg uitgeput. Wat is er met me aan de hand? Ik ben nooit ziek, alleen als ik niet naar school wil. Ik sluit mijn ogen krampachtig en haal mijn hand door mijn blonde haren. Dan schiet een vreselijke gedachte mijn hoofd binnen. Een tijdje geleden hadden Davis en ik in elkaars armen gelegen, zou Juliana het gezien hebben? Ik kan me niet inbeelden wat er daarna gaat gebeuren. Het is te pijnlijk. Ik graai naar mijn mobieltje en tik Davis' nummer in. Ik wacht todat hij opneemt, waarna ik diep adem haal en nog een keer mijn hand door mijn haar haal.
'Marley? Ik kan nu niet praten, ik ben...'. Ik onderbreek hem.
'Ik moet met je praten! Het is belangrijk.' fluister ik krampachtig. Ik hoor dat hij iets zegt tegen Juliana en daarna de kamer uitloopt. Ik haal nog een keer diep adem.
'Wat is er?' vraagt hij bezorgd. Dan rolt er een traan over mijn wang. Ik ben echt op. De slapeloze nachten hebben hun tol geeist. Het niet-eten heeft zijn limiet bereikt. Ik begin nu te snikken.
'Davis...' fluister ik sniffend.
'Liefje, wat is er?' vraagt hij meteen.
'Ik voel me echt niet goed. De hele tijd al niet. Ik kan niks binnenhouden.'. Ik leg mijn hete wang tegen de koele muur. Mijn tranen rollen nog steeds over mijn warme huid.
'Je moet steeds overgeven?' vraagt Davis langzaam. Ik knik, maar dan bedenk ik dat hij dat niet kan zien.
'Ja. Ik kan niet Davis, wil je me alsjeblieft ophalen?' piep ik.
Het is even stil aan de andere kant van de lijn.
'Marley?' vraagt hij schor.
'Ja?' snik ik.
'Hebben wij het veilig gedaan?'.

Haha had ik het toch goed goed geschreven, ben benieuwd hoe het nu verder gaat in deze versie!

Gimme gimme more!

Ja, je hebt het goed geraden! Bedankt trouwens


Ik stop abrupt met ademen. Mijn mobiel valt uit mijn handen en klettert op de grond. Ik voel dat de tranen zijn gestopt. Ik staar voor me uit. De teksten van de leerlingen die op de muren zijn geschreven dansen voor mijn ogen. Wie is hot? Bryce uit 39A. Ik slik moeizaam. Bryce. Ik voel mezelf weer misselijk worden. Wat is er gebeurd met mijn leven? Hoe heb ik het zo ver laten komen? Had ik me kunnen verzetten? Ik sluit mijn ogen en huiver. Ik heb kippenvel over mijn rug en armen. Dan open ik mijn ogen weer. Als een zombie prop ik mijn mobiel in mijn broekzak en krabbel overeind. Ik hijs mijn tas over mijn schouder en wankel het hok uit. Ik sta precies tegenover een meisje. Ze heeft steil blond haar, dat een beetje warrig zit. Haar wangen zijn vuurrood. Ze heeft een strakke spijkerbroek aan en een oversized trui. Ze ziet er breekbaar uit, alsof ze ieder moment kan instorten. Ik schuifel naar het meisje toe. Ik realiseer me dat dit meisje mij is. Ik slaak een hoge korte kreet en snel de wc uit. Verblind door woede ren ik door de gangen van de school naar buiten. De kou bijt in mijn huid. Ik haast me over de betonnen trappen naar het gigantische plein. Ik moet die poort uit, koste wat het kost. Ik ben woedend op mezelf. Dit is allemaal mijn schuld, bijt ik mezelf toe in mijn hoofd. Je verdient het niet om te huilen en om spijt te hebben van je fout. Je verdient het om te lijden van de leegte en stilte die straks om je heen heerst. Voor ik het weet sta ik buiten de poort, hijgend. Ik voel dat mijn lichaam langzaamaan begint te trekken aan de alarmbel. Het schreeuwt om rust, maar ik weiger om het te geven. Ik draai me om en begin wankelend naar mijn huis te lopen. De auto's flitsen langs me heen, het geluid klinkt ver weg. Ik wrijf verwoed over mijn wang, de ruwe stof van mijn trui doet pijn aan mijn huid. Ik kan niet eens bedenken wat er hierna gaat gebeuren. Mijn dromen ontsnappen als zand uit de vuisten die ik maak. Ik buig mijn hoofd en staar naar de grond. Ik loop langzaam door. Wat kan ik thuis doen? Zou Davis het hebben verteld? Maar ik weet het niet eens zeker! Het is nooit zeker geweest dat ik zwanger ben. Bij het woord voel ik de wanhoop, angst en woede weer opstijgen. De angst vloeit als gif door mijn aderen heen, samen met de woede die heel mijn lichaam verbrand. De wanhoop is vervormt in een enorm gewicht dat drukt op mijn borstkas. De tijd van janken is gekomen, geloof ik. Maar het lijkt alsof mijn emoties zo hard zijn toegeslagen dat mijn traanbuizen niet meer werken. Ik stamp nijdig door,gelukkig zie ik mijn huis al. Een vleugje tegenzin drijft door mijn hart, maar als snel heeft een onbekende emotie die al overmeesterd. Ik stop voor mijn huis. De muis grijze kiezelstenen liggen als een pad voor de donkerblauwe voordeur. Ik schuifel zo geluidloos mogelijk over de stenen, ookal weet ik dat alleen Davis thuis is. Als ik bij de deur aankom, leg ik mijn klamme hand op de metale deurknop. De kou van het voorwerp voel ik slechts een klein beetje. Ik blijf even zo staan. Twijfelend of ik wel naar binnen zou moeten gaan. Straks is hij kwaad, en daar heb ik al helemaal geen trek ik. Met een zucht duw ik mijn huissleutel in het sleutelgat, vervolgens zwaait de deur open. Ik hoor de grammofoon zachtjes en ruisend spelen in een andere kamer. Vluchtig stap ik over de denkbeeldige drempel en de echte drempel heen en loop naar binnen. Met mijn linkerhand doe ik de deur zachtjes dicht. Ik leg mijn tas langzaam op de grond en strompel met een alerte houding de woonkamer in. De grammofoon staat in een hoekje te spelen. Ik gluur naar de bank. Davis zit in het midden van de grote lounge bank, hij kijkt strak voor zich uit. Hij draagt een strak shirt en een baggy jeans, die bijna onder zijn kont hangt. In zijn hand heeft hij een fles met bruin spul erin. Hij neemt een grote slok, en kijkt me niet aan. De geur van sterke drank, wiet en nog iets zwaars hangt erg aanwezig in de lucht.

Super! Snel meer, ben onwijs benieuwd hoe het verder gaat

Ff spammen: snel verderrr!

Ik loop naar hem toe. Een beetje ongemakkelijk kniel ik bij hem neer en leg mijn hoofd op zijn knie. Davis krabbelt tussen mijn haren en met zijn andere hand heeft hij een fles vast. Hij bekijkt de inhoud. Moeiteloos slikt hij zo de laatste teug in en legt de glazen fles neer op de salontafel. Ik omklem mijn armen om zijn kuiten en staar voor me uit. Wat gaan we doen? Die vraag blijft door mijn hoofd malen, ik word er doodziek van.
'Hoe gaan we dit doen?' vraag ik. De tranen prikken weer in mijn ogen. Davis zwijgt.
'Davis?' vraag ik nog een keer, de eerste traan ligt al op mijn waterlijn.
'Ik weet het niet.' zegt hij schor. De eerste traan rolt over mijn wang, gevolgd door nog een heleboel. Hij weet het net zo min als ik. Ik besef nu pas, dat ik dacht dat ik kon bouwen op Davis. Dat ik erop kon rekenen dat hij alles wist. Ik druk mijn wang tegen zijn knie aan en snik hevig.
'Marley, ik weet niet wat we moeten doen.' zegt Davis, dan breekt hij. Hij stort neer in mijn armen en drukt zijn gezicht in mijn nek. Zijn gespierde armen sluit hij om mij heen, terwijl hij geruisloos huilt. Het maakt me alleen nog meer overstuur, maar krampachtig probeer ik de baas te blijven in de situatie waarin ik nu verkeer. Iets dat me nog nooit is overkomen, ik dacht altijd dat er iemand voor me klaar stond. Eerlijk gezegd staat er niemand écht voor me klaar. Ik duw Davis in één duw weg, plotseling. Ik krabbel overeind, ik durf hem niet aan te kijken. Met vuurrode wangen verdwijn ik naar boven, Davis blijft verbijsterd achter. Ik kan het niet hebben om iemand in mijn armen te hebben. Iemand die in mijn armen huilt en zijn hart uitstort. Ik ben er te zwak voor. Als een debiel ren ik naar mijn kamer. Ik sluit de gordijnen, knip het licht uit en omhels mezelf op het kleed van schapenwol. Ik klem mijn kaken op elkaar en probeer niet te huilen. Het voelt alsof ik neer ben gevallen. En uit alle macht probeer ik overeind te komen, maar steeds weer word ik neergeslagen. Ik ben tot mijn breekpunt gekomen. Ik kruip overeind. Strompel naar mijn bureau. Het is wazig voor mijn ogen. Ik zie iets zilver, ik grijp het. Scherp. Dan val ik weer neer op mijn schapenkleed. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en staar naar mijn bleke pols. Zonder te aarzelen glijd het scherpe voorwerp over mijn huid. De fysieke pijn trekt door heel mijn lichaam. Het bloed druppelt over mijn arm, warm bloed. Krampachtig druk ik het voorwerp neer, snuif diep in en ga weer liggen. De tranen vloeien over mijn wangen. Ik slinger het scherpe voorwerp weg, in een hoek. Dan bekijk ik mijn pols. Krassen. Bloed. Ik kan het niet goed zien door de tranen. Kalm leg ik mijn hoofd op de grond. De tranen drijven in mijn ogen, ze durven niet meer te rollen. Ik knipper langzaam, en ze wagen het risico om te rollen. Mijn rechterwang is helemaal nat van de tranen. Vaag zie ik het bloed druppelen op de houten vloer. Kippenvel trekt over mijn onderrug, ik weet niet waarom. Een bepaalde druk ontstaat in mijn hoofd. Ik kan niet helemaal goed denken. Mijn zicht valt steeds weg. Ik zie het bloed stromen, het houdt niet op. Een klein plasje vormt zich bij mijn onderarm. Mijn hoofd voelt licht. Mijn hele lichaam voelt licht. Het voelt net alsof ik al dagen niet meer gegeten heb. De druk in mijn hoofd verspreid zich over mijn lichaam.

Aaaah, neeeeee niet dood gaan!
Oh sorry, hoi, ik lees ook mee

Maar Davis moet even heeeeel snel komen anders hebben we een groot probleem!
Noujah, dat probleem is er natuurlijk al.
Maar beter ga je dat even heel gauw oplossen pebblooz!

Mooi geschreven, ik las trouwens net even je eerste post opnieuw, en die eerste zin klinkt zo leuk xD
''Ik ben Marley Lockridge, vijftien jaar en heb nog geen strafblad.''
Hihi - NOG geen strafblad, dat vond ik grappig

Keep going, je schrijft leuk!

Het nog jonge daglicht schijnt door het open raam. Het is warm. Ik zit bij het raam in mijn kamer, starend naar buiten. Onze tuin is groter dan ik had gedacht. Ik besteed er nu echt aandacht aan, merk ik. Nu zie ik dingen die ik eerder niet zag. Alsof er een hele nieuwe wereld voor mij opent. Misschien komt het omdat ik er tijd voor heb. Er tijd voor heb om dingen te waarderen die eerst zo vanzelfsprekend waren. Diep vanbinnen weet ik de exacte reden. Maar ik ben te bang om het hardop te zeggen. Of te denken. Dan werp ik een blik naar mijn onderarm. Een spierwit verband is erom heen gewikkeld. Ik heb spijt. Waarom heb ik dit mezelf aangedaan? Ik had nooit verwacht dat ik zo ver zou zakken. Is mijn leven nu voorbij? Heb ik het aan me voorbij laten gaan? Het is omdat ik een kind krijg. Bij de gedachte alleen moet ik al huiveren. Een kind. Moet ik het weghalen? Of is dat moord? Of is het te laat...? Ik word gek van deze vragen, hoofdpijn krijg ik ervan. Bonkende hoofdpijn. Maar ik blijf er van af. Voor mijn neus, naast het raamkozijn, staat een potje. De letters op het etiket zijn minuscuul. Slaappillen. Om van de pijn even weg te zijn. Ik grijp naar het potje en druk het tegen mijn borstkas aan. Mijn hart klopt snel. Ik haal diep adem en laat het potje over de rand van het raam hangen. Ik snuif diep. Dan laat ik het vallen. Ik knijp mijn ogen dicht. Zojuist heb ik mijn enige remedie laten gaan. Het geeft geen opluchting. En dat zou wel moeten. Ik open mijn ogen en sta langzaam op. Ik probeer te bedenken wat ik kan doen. Verdoving. Ik probeer de knop te vinden om mijn gevoelens uit te zetten, maar het grijpt naar mijn hart. Het breekt me, en de tranen beginnen te rollen. Dan hoor ik gestommel beneden. Voorzichtig draai ik me om. Ik loop naar de overloop. De trap. Ga je jezelf naar beneden duwen? Ik bijt op mijn onderlip en grijp naar de trapleuning, dan strompel ik naar beneden. Ik zie Juliana en Davis. Ze staan tegenover elkaar. Juliana heeft haar handen voor haar gezicht. Davis' ogen zijn rood en opgezwollen. Zijn armen heeft hij over elkaar gevouwen.
Als ik eindelijk beneden ben, ziet Davis me. Van zijn gezicht af te lezen, is het uitgesproken. Hardop. Mijn maag draait zich om, mijn leven staat op zijn kop. Davis staart nog steeds naar me, in zijn ogen voel ik de wanhoop branden. Juliana begint te snikken. Ze kijkt op. Ze ziet mij. Haar oogmake-up is volledig uitgelopen, ze lijkt net een bezopen kat. Haar mond valt open, op haar puntige stiletto's stampt ze naar me toe. Haar vuisten zijn gebald.
'Is het waar?' fluistert Juliana beheerst, als ze tegenover me staat. Davis hoor ik zuchten. Mijn moeder draait zich om naar hem. Ze snuift diep.
'Mam.' piep ik. Ze draait zich weer om naar mij. Ik zie haar knokkels wit worden.
'Mam, het spijt me...' fluister ik. Ik durf mijn blik niet af te wenden van haar ogen. Haar blik is zo intens dat ik begin te huilen van angst. Maar daar word ze alleen maar kwader van.
'Is het waar?' schreeuwt ze, in mijn gezicht. Ik tril op mijn benen. Ik omarm mezelf, hopend om door mijn eigen armen beschermd te worden. Juliana schudt haar hoofd, en haalt haar hand door haar piekerige haren. Dan, plotseling, duikt ze langs mij naar boven. Ik hoor gestommel en deuren slaan. Ik hoor haar huilen. Het geluid van een moeder die verraden is, door haar bloedeigen dochter. Davis kijkt me aan. Zijn blik is ijzig, of juist kwaad? Ik weet het niet. Ik begrijp het niet meer, ook al draait mijn hoofd op volle toeren.
'Davis, hier is je koffer en je spullen.' roept Juliana opeens. Ik spring weg van haar, wanneer ze de trap af bonkt met een zwarte koffer achter zich aan gesleept.
Ze duwt hem naar Davis toe en werpt nog een schoudertas in zijn armen. Juliana kijkt niet naar me, Davis ook niet. Hij hangt de schoudertas om zijn schouder en pakt de koffer op. Juliana loopt naar de gang toe en trekt de voordeur open. Hij loopt met gebogen hoofd het huis uit, zonder mij aan te kijken. Ik staar hem na. Als de voordeur dicht valt, begin ik naar de voordeur te strompelen om vervolgens het huis uit rennen. Ik grijp de deurklink en trek de deur open met alle kracht. De temperatuur buiten is aangenaam warm, het verwelkomt me als ik buiten ben, in mijn jumper met blote benen. Ik zie Davis al lopen, hij draait zich niet op of om. Ik begin naar hem toe te rennen.
'Davis!' schreeuw ik wanhopig. Hij stopt. Hijgend kom ik bij hem aan, ik klamp me vast aan zijn arm. Hij kijkt me nog steeds niet aan. Ik druk mijn wang tegen zijn gespierde arm aan. Hij zwijgt. Ik ga voor hem staan en pak zijn gezicht tussen mijn handen. Hij kijkt me eindelijk aan.
'Davis, je kan me niet achterlaten. Neem me mee, ik smeek het je.' fluister ik piepend.
'Hé! Ik praat tegen je!' roep ik, nog steeds machteloos, 'Wat moet ik dan doen om je bij me te houden?'. Nog steeds geen kik. Ik pak zijn handen en knijp er in.
'Hé! Davis!' roep ik, 'Wat wil je dat ik doe?'. Niks.
'Wil je dit dan?' vraag ik geïrriteerd en leg zijn handen op mijn borsten. Davis is stil.
'Of dit?' zeg ik en leg zijn handen overal op mijn lichaam. Hij schudt zijn hoofd. Ik duw mijn mond op de zijne en zoen hem zo intens mogelijk. Hij geeft geen kik. Ik begin op zijn borstkas te trommelen met mijn vuisten, huilend en scheldend. Voorbijgangers lopen ons snel voorbij. Davis grijpt allebei mijn polsen met één hand vast en duwt ze naar beneden. Hij geeft me een kus op zijn lippen, dan trekt hij mijn polsen opzij. Hij duwt me uit de weg, voel ik. Hij loopt kalm door. Zonder nog een woord te zeggen.
'Davis, godverdomme, houd op! Je kan niet weggaan. Dat mag niet!' gil ik.
'Marley, ga naar huis.' hoor ik hem roepen.
'Nee! Ik ga niet naar huis. En je kan me niet zo achter laten, ik draag jouw kind!' schreeuw ik stampvoetend. Davis blijft maar door lopen. Hij laat me achter. Hij laat me in de steek. Door de sterkte van woede, verdriet en onmacht bezwijk ik bijna, maar toch ren ik zo goed mogelijk naar huis. De wind die door mijn haren raast is warm en zacht, maar het kalmeert me niet. Mijn spieren doen zeer, voel ik, als ik bij de voordeur ben van mijn huis. Hij staat open. Een vreemd voorgevoel nestelt zich in mijn buik, als ik de leegte zie. Hijgend leun ik tegen de deurpost, mijn hart klopt razendsnel. Ik ben iemand kwijtgeraakt, maar ik moet bij zinnen blijven. Géén gevaarlijke dingen doen dus. Ik ben bang dat ik mezelf ga kwijtraken, net zoals Juliana deed toen mijn vader weg was. Ik staar mijn gympen. Ze zijn vies en versleten. Een zweetdruppel vermengt zich met een traan op mijn wang, maar ik boen ze verwoed weg. Niet huilen, daar los je niks mee op. Ik begin hardop te prevelen en heen en weer te wiegen. Helder denken probeer ik uit alle macht, maar het gaat niet. Mijn gedachten zijn waterig en lopen door elkaar.
'Marley, hier zijn je spullen.' hoor ik Juliana zeggen. Ik kijk op.
'Ik hoef je niet meer te zien.' zegt ze en gooit een tas in mijn schoot.

Wat heb jij je ontzettend sterk verbetert!!!!! De vorige versie van deze was redelijk oppervlakkig, dingen kwamen snel voorbij, hoewel het aan het einde wel sterker werd. Nu stop je er zoveel gedachten, emoties en beschrijvingen in, echt mooi om te lezen. Eén heel klein dingetje dat me opvalt: je laat je personages heel veel piepen, haha maar ik vind het persoonlijk irritant als iemand piept, ligt aan mij hoor hoewel het wel echt bij Marley past. Dus heeel misschien dat je rekening met mijn piepgevoelens wilt houden zo niet, ik blijf het toch lezen, hoor ik ben wel heel erg benieuwd wat er nu allemaal verder gaat gebeuren! Dus, schrijf heel snel verder

Ik vind het echt supermooi geschreven! En ben echt benieuwd wat er verder gaat komen. Dus wacht asljeblieft niet te lang met verder schrijven:D

Ik vind hem echt goed, weet niet hoe goed de vorige versie was?
Eigenlijk niet echt in de mood tips te geven en dat gaat ook lastig als ik ze niet heb...

Wanneer ga je verder met schrijven?:)

Hé! Ik heb nog niet alles uitbundig gelezen wat je hier hebt gepost, maar het onderwerp spreekt me aan... en ik denkt dat het, het verdere lezen ook wel waard is. Tot nu toe vind ik het anyway nice!

Verder ben ik het eerlijk gezegd wel een beetje met Saskjezwaard (ik gok dat je irl Saskia heet? ) eens, wat dat gepiep betreft.
Ik zal morgen eens uitgebreider alles lezen. Dan heb ik daar ook lekker alle tijd voor...