Online Verhalen

Hallo mensen.
Dit is mijn eerste verhaal. Ik ben een tijd geleden begonnen het te schrijven en ik voelde de laatste tijd echt de drang om het andere mensen te laten lezen. Het begin mag misschien wel saai zijn, maar ik beloof je dat het spannender word. Ik zou het fijn vinden als jullie me ook op de fouten willen wijzen in het verhaal. Dan doe ik er zo snel mogelijk iets aan.


In een andere wereld leefde een jong vrouw, Katy. Ze was een bekende machtige magiër. Ze had controle over aarde, lucht, water, vuur en licht. Omdat ze zo machtig was vreesden veel mensen haar en zouden haar het liefst dood hebben. Maar dat was ze nog niet en dat kwam doordat ze nog twee gaven had. Ze kon in alles wat leeft veranderen en ze had genezende krachten. Katy was een gehard mens omdat ze vroeger op jonge leeftijd haar ouders kwijt raakte en toen ze zestien was, werd Triasa, de stad waar ze woonde, overvallen door barbaren. Toen ze de stad uit vluchtte, was ze alles kwijt. Op haar zwerftocht ontdekte ze haar krachten. Ze besloot haar jeugd achter zich te laten en begon aan een nieuw leven. Ze bouwde een huis aan de rand van een bos en maakte er een boerderij van. Daar leefde ze twee jaar ongestoord en gelukkig.

Katy stond een van de paarden te borstelen toen ze gegil hoorde. Ze keek in de richting waar het geluid vandaan kwam en zag een stofwolk haar kant op komen. Mannen op paarden en een paar mensen te voet kwamen dichterbij. Het waren stevige mannen op vurige paarden. Ze kende dat soort mensen maar al te goed. Barbaren. De barbaren zaten de mensen die te voet waren achterna en beleefden veel plezier met ze op te jagen. Katy legde de borstel weg, zadelde het paard, pakte haar pijl en boog, steeg op en reed naar de mensen toe. Ze legde een pijl klaar, richtte en schoot. De pijl suisde op een van de barbaren af en kwam terecht in zijn hart. De barbaar hapte naar adem. Zijn ogen draaiden weg en hij viel als dood gewicht van zijn paard af. Even was er verwarring onder de mensen en barbaren. Toen zagen ze haar. Katy legde nog een pijl klaar en schoot. De volgende barbaar volgde zijn makker naar de dood. Daarna stuurde ze de andere twee er achteraan. Behoedzaam reed ze naar de mensen toe.
“Is alles goed?” vroeg ze bezorgd en nieuwsgierig.
Een vrouw keek haar met angstige ogen aan. Ze scheen nog niet te beseffen wat er zojuist gebeurd was. Maar na een paar seconde veranderde haar gezicht. Katy zag opluchting. Ze viel op haar knieën en begon te huilen. Een man ging naast haar zitten en begon haar te troosten. Een andere man kwam naar Katy toegelopen.
“Wij komen uit Krando. Ons dorp is overvallen door barbaren. Wij zijn de enige die overgebleven zijn. Zou u ons alstublieft willen helpen?.” Vroeg de man aan Katy met een smekende blik in zijn ogen.
“ Ik zal jullie naar mijn huis brengen. Daar zijn jullie veilig,” zei Katy tenslotte op een barse toon. Ze was niet blij om te horen dat er nog een dorp was overvallen door die idioten.
Ze liepen net weg in de richting van Katy’s huis, toen een pijl Katy’s rechterschouder doorboorde. Een stekende pijn verspreidde zich door haar schouder. Ze slaakte een gil die vervuld was van pijn. De pijl ging er aan de achterkant in en ze zag de punt aan de voorkant in het bloed glinsteren da langzaam naar beneden liep. Ze voelde het langzaam over haar huid kruipen. Ze negeerde de pijn, pakte haar pijl en boog en riep dat de mensen naar het bos moesten rennen. Ze draaide zich om en zag dat degene die de pijl had afgeschoten een van de twintig barbaren was die daar verschenen waren. Ze legde haar pijl en- boog weer weg. 'Geen eerlijk gevecht,' zei ze tegen zichzelf. De barbaren reden naar voren en vormden een kring om haar heen. Één van de barbaren reed naar voren. Katy nam aan dat het de hoofdman was.
“Wat brengt een mooie gewapende dame hier?” vroeg hij met een grijns op zijn gezicht en hij boog een beetje naar voren in zijn zadel. “Je pijl terug geven,” zei Katy geërgerd en ze trok de pijl uit haar schouder. Ze moest veel kracht zetten. Een stekende pijn verspreidde zich weer door haar schouder. Erger dan toen de pijl zich in haar schouder boorde. Ze moest haar kaken op elkaar klemmen om niet weer te schreeuwen en de tranen sprongen in haar ogen. Ze keek even naar het ellendige ding en gooide hem toen naar de hoofdman toe. Die ving hem behendig op.
“Ach, arme dame… Nu heb je een gat in je schouder!” zei de barbaar met een bezorgde stem. Katy besefte dat hij dit natuurlijk helemaal niet meende. “Niet voor lang,” zei Katy nog steeds geërgerd en ze genas haar schouder. Kleine blauwe lichtjes die een blauwe gloed gaven zweefden bij haar schouder. Na een paar seconden waren ze weer weg. De wond in haar schouder was compleet geheeld. Het enige wat verraadde dat ze gewond was geweest, was het bloed dat nog op haar huid en kleren zat. Ze kon duidelijk de verbazing zien op hun gezichten. 'Stomme idioten. Jullie hebben echt de verkeerde gekozen om grapjes mee te maken.' dacht Katy boos. Daarna glimlachte ze flauwtjes en maakte ze met een serie ballen van vuur een einde aan hun levens. De paarden schrokken van de plotselinge hitte en gingen er in paniek vandoor. Katy reed achter een paar paarden aan en wist ze tot stilstand te brengen door ze de weg te blokkeren met een muur van lucht. Toen alle paarden stil stonden, steeg ze af en pakte de teugels. Ze steeg weer op en reed naar haar huis toe met de paarden achter haar aan. Ze zouden wel eens van pas kunnen komen. Ze zag dat de mensen al bij haar huis waren aangekomen. Ze steeg af en wendde zich naar de mensen toe.
“Ga maar naar binnen. Ik kom zo.” Opgelucht dat ze aan de barbaren ontsnapt waren en dat Katy oké was, liepen ze naar binnen. Katy zette de paarden bij de anderen paarden op een afgebakend stukje grond. 'Ik heb geen zin om ze met de hand af te zadelen,' dacht ze vermoeid. Dus zadelde ze de paarden af met magie. De singels gingen vanzelf los en de zadels vlogen naar een schuur waar ze netjes op een rij kwamen te liggen. Met de hoofdstellen ging het op dezelfde manier. Daarna ging ze naar binnen. Binnen legde ze haar pijl en boog weg en deed de deur dicht. Meteen kwam een van de mannen op haar afgelopen. Hij zag dat Katy bloed op haar kleren had.
“Bent u gewond geraakt?” vroeg hij bezorgd. “Niet echt, het is niks. Ik heb er geen last van maar bedankt voor je bezorgdheid,” zei ze geruststellend. Even drong de man nog aan om de wond te verbinden maar toen werd hij onderbroken door de andere man die goed aanvoelde dat Katy geen hulp nodig had. Hij onderbrak het onderwerp en Katy slaakte een zucht van verlichting. “Hebt u dit zelf gebouwd?” vroeg de man die het huis aan het bewonderen was. “Ja. En u hoeft me geen u te noemen hoor,” zei Katy met een glimlach. Ze was blij dat ze eindelijk weer eens bezoek had. “Dan hoeft u dat ook niet bij ons te doen,” sprak de man namens alle drie. Katy knikte goedkeurend en liep naar het haardvuur. Ze pakte een paar houtblokken van de kleine stapel die er naast lag en gooide ze erop. Daarna pakte ze een pan, deed er water in en hing het boven het vuur. “Een kom soep gaat er wel in bij jullie, denk ik,” zei ze terwijl ze de ingrediënten zocht. “Als je dat hebt, graag!” Was het antwoord. Na een tijdje zaten allemaal te smullen van een kom soep. Katy keek naar buiten en zag dat de zon al zakte. “Ik moet de dieren even eten geven. Ik ben zo terug.” “Moeten we niet helpen?” Vroeg de vrouw toen Katy opstond. “Het zijn er zo veel.” “Nee hoor, jullie hoeven niet te helpen. Het gaat in mijn eentje wel lukken.” Katy liep naar buiten. Ze voelde de warme zomerwind tegen haar huid blazen. Ze voerde de dieren en ging toen weer naar binnen. Binnen zag ze dat de mensen al bijna sliepen. Daarom liep ze naar een grote kast toe en haalde daar dekens en kussens uit. Ze verontschuldigde zich dat ze geen normaal bed voor ze had maar dat werd weggewuifd. “Het is niet erg.” Zei de vrouw. “We zijn al lang blij dat we niet onder de blote hemel hoeven te slapen.” Daarop wenste Katy de mannen en vrouw een goede nacht en ging toen ook naar bed. Ze lag echter nog een tijd wakker en het was al diep in de nacht voordat ze in slaap viel.

Zit jij toevallig op het van maerlant? Dit verhaal kwam me namelijk bekend voor en ik heb even oude schoolkranten opgezocht en er staat een verhaal met precies dezelfde naam in, geschreven door Kitty. Als dat geen toeval is, is het wel heel erg vreemd.

Over je verhaal zelf, het is goed geschreven. Je blijft overzicht houden op je omgeving, wat iedereen doet en hoe iedereen reageert op elkaar, en dat is een heel goed begin. Als je die basisvaardigheden hebt, dan wordt het verhaal meteen al een stuk beter. Als een verhaal, hoe interessant ook, niet goed is opgezet, is het niet leuk om te lezen.
Let wel op je spelling, ik heb veel fouten gezien, als je wilt kan ik ze voor je eruit halen, maar dan wordt mijn volgende reactie wel een enorme lap tekst Maar in het kort, let op je tijden, dat je altijd de verleden tijd gebruikt, let op die en dat en let op je werkwoorden.

Ze zaten de mensen achterna en beleefde grootte plezier met ze op jagen.

De eerste keer gaat het goed, daarna vergeet je de 'n'. Dit doe je vaker, blijf daar dus op letten. Ze zaten en ze beleefden

Ze keek in de richting waar het geluid vandaan kwam en zag een stofwolk haar kant op komen. Ze zag mensen dichterbij en ze zag stevige mannen op vurige paarden. Ze kende die soort mensen maar al te goed.

Deze zinnen lopen niet lekker. Je begint drie keer achter elkaar de zin met 'ze'. Probeer dat af te wisselen, dat leest echt een heel stuk fijner door. Ook is het niet mooi om twee keer in een zin 'ze zag' te gebruiken. Een voorbeeld hoe het mooier zou staan.
Ze keek in de richting waar het geluid vandaan kwam. Een stofwolk kwam haar kant op met. De wolk kwam steeds dichterbij en na een tijdje kon ze vage vormen onderscheiden. Mensen! Stevige mannen op vurige paarden. Ze kende dit soort mensen maar al te goed.
Ook is het een regel dat iedere keer als iemand anders spreekt het op een nieuwe zin wordt gezet. En het is niet "Blablabla." Zegt zij, maar "Blablabla," zegt zij. Bij alles wat iemand zegt, spreekt, snauwt, mompelt, kortom, bij alles wat aangeeft hóe iemand het zegt, moet er een komma. Ook na een vraag- en uitroepteken moet een komma, maar na een zin die niet zegt hoe iemand iets zegt, moet een punt. Om het lekker ingewikkeld te maken
Dus
"Ik ben blij dat het goed met je gaat," zei ik en gaf haar een knuffel.
Ze bleef stokstijf staan. "Auw, dat doet zeer!"
"Wat is er gebeurd?" vroeg ik bezorgd.
"Niks." Humeurig haalde ze haar schouders op.

Snap je het? Zelf wist ik ook niet hoe het moest, totdat iemand mij erop attent maakte hoe het moest. En nu stoor ik me eraan als ik het verkeerd lees, hoezo hypocriet

Je hebt een goed oog voor detail, zoals de wind voelen blazen en bloed over huid voelen kruipen. Dat maakt het allemaal een stuk realistischer, ook al is het fantasy.

Maar let er wel op dat je je hoofdpersoon niet overpowered. Nu kan ze én aarde én lucht én water én vuur én licht controleren en als dat nog niet genoeg is, kan ze zichzelf ook genezen en in alles wat leeft veranderen. Als je dit leest, vindt je het zelf ook niet een beetje veel? Je kan met gerust hart je persoon zoveel krachten geven als je nodig vindt, maar maak haar dan niet te sterk, dat maakt het niet leuk. Zeg nu zelf, een gevecht waarvan je de uitslag al weet is toch een stuk saaier om naar te kijken dan naar een gevecht waar het de hele tijd nog spannend is.
Vat het niet al te ernstig op, ik heb zelf ook de neiging om mijn hoofdpersonages te overpoweren. Dat maakt het voor mij leuker om te schrijven, maar soms moet je aan de lezer denken.
Als je het overpoweren tegen wilt gaan, kun je een paar anderen om haar heen net zo goed maken, of je kunt haar laten lijden onder haar krachten. Dat ze er eigenlijk niet blij mee is, dat ze het een last vindt. Of je moet er een goede reden voor verzinnen.

Dat stukje over de pijl teruggeven komt op mij over als een machtsvertoon. Dat je wilt laten zien hoe goed ze wel niet is in het genezen. Zeg het maar als ik het verkeerd heb hoor^^ Maar als dat zo is, zou ik het weghalen, want ik kon me herinneren uit je verhaal dat ze een lief en zorgzaam persoon is (correct me if I'm wrong). Nu klopt het namelijk niet van het beeld wat ik van je hoofdpersoon in mijn hoofd heb en dat is nooit goed, dat maakte je karakter niet constant. Of je laat haar denken dat ze het doet omdat ze bandieten haat. Als je iemand goede beweegredenen meegeeft, kan dat een lezer sneller alles doen geloven.

Oja, je typte dat Katy een vloedgolf van vuur uitstuurde en dat de mannen meteen gedood werden en dat hun paarden bleven leven. Volgens mij zaten de mannen nog op hun paarden en het lijkt me dat, als er een vloedgolf aan vuur over je heen komt, dat die nietsontziend is en de paarden ook doodt. Anders zou ik er een vuurbal van maken, of een gerichte golf vuur.

LAat je niet ontmoedigen door mijn kritiek, het is om je verhaal te verbeteren op de kleine puntjes die ik niet vind kloppen. Ik vind je verhaal nog steeds goed verteld, je beheerst de basisdingen goed, maar er zijn een paar kleine dingetjes die niet kloppen.
Dus heel veel succes met schrijven en hopelijk heb je wat aan mijn tips

Dit commentaar werd u aangeboden door: het tipex-team van Online Verhalen. Voor meer informatie kunt u de website bezoeken: www.onlineverhalen.nl^^

Groetjes Saskia

Hee

Ik heb je hele verhaal gelezen
Ik vind het zeker wel interresant, zoals Saskia al aangaf probeer op te passen met je personage uber machtig te maken. Maar ik kan dat nu nog niet goed beoordelen of je dit ook echt gedaan hebt, omdat ik niet weet hoe machtig je tegenpersonages zullen zijn.

Op sommige punten mag je wel iets uitgebreider zijn.

Bijvoorbeeld wanneer ze de pijl uit haar schouder haalt.. Mijn eerst puntje hierbij is je kunt niet zomaar een pijl uit je schouder trekken in verband met de kop die eraan zit. Daarbij lijkt het alsof Katy geen pijn voelt wanneer ze dit doet, wat een beetje vreemd is, aangezien dit bijna pijnlijker is dan de pijl in eerste instantie in je schouder geboord krijgen.
Hier zou ik dus nog even aandacht aan besteden, want dit zijn punten die je verhaal realistisch maken.

Ook het paarden vangen mag uitgebreider. Want ze schoot vuur en toen nam ze de paarden mee, Hoe heeft ze het voor mekaar gekregen om de paarden te vangen? Hoe kon ze ze allemaal meenemen?

Dit waren twee voorbeeldjes van punten die me opvielen Ik hoop dat je er wat mee kan. En veel succes met meer schrijven, ik hoop hier zeker nog wel wat van te lezen!

Ahh, ik zag dat je een paar dingen veranderd had. Ik hou van mensen die dat meteen doen Maar nu zie ik iets wat ik de vorige keer verkeerd las, sorry

Ze keek in de richting waar het geluid vandaan kwam en zag een stofwolk haar kant op komen. Mensen kwamen dichterbij. Het waren stevige mannen op vurige paarden. Ze kende die soort mensen maar al te goed. Barbaren. Ze zaten de mensen achterna en beleefden grootte plezier met ze op jagen.

Ik las het dat je twee keer de barbaren beschreef, maar het waren en de barbaren en de mensen die ze opjaagden. Maar nu mis ik de mensen die aan komen rennen.
Ik zou ervan maken: Mensen kwamen dichterbij, opgejaagd door stevige mannen op vurige paarden. Ze kende dat soort mensen maar al te goed.

En mijn tip van ieder conversatie op een nieuwe regel beginnen staat nog steeds. Dat maakt het een stuk duidelijker wie wat zegt. Dus:

Hij veranderde het onderwerp en Katy slaakte een zucht van verlichting.
“Hebt u dit zelf gebouwd?” vroeg de andere man die het huis aan het bewonderen was. “Ja. En u hoeft me geen u te noemen hoor,” zei Katy met een glimlach. Ze was blij dat ze eindelijk weer eens bezoek had.
“Dan hoeft u dat ook niet bij ons te doen,” sprak een andere man namens alle drie.

Bij je eerste zin over het onderwerp veranderen, dan moet de man wel doorpraten om het onderwerp te kunnen veranderen. Nu kun je beter zeggen dat hij zijn mond hield. Want een andere man vraagt door en die ene man zegt zelf niks meer.

Oja, trouwens, goed veranderd, de leestekens bij de dialoog =)

En je hoeft niet bang te zijn dat ik je ken, hoor. Ik ben vorig jaar geslaagd en ben van school af. Ik ken geen Kitty van naam of gezicht, het enige waardoor ik wist dat je op het van maerlant zit is omdat je verhaal in de waja stond en ik me dat herinnerde omdat er nooit echte verhalen in stonden, alleen maar grappige columns enzo

O, daar ben ik niet bang voor hoor.
Je mag me best kennen.

Bedankt allemaal voor jullie tips.
Nu weet ik al veel meer waar ik in de volgende stukjes op kan letten!
Ik zal kijken of ik vanavond weer een stukje kan typen. Dan kunnen jullie weer lekker verder lezen!

Let alsjeblieft niet op de spellingsfouten. Ik ben namelijk nog steeds niet goed in spellen en werkwoorden.


Schreeuwend en badend in het zweet werd Katy wakker. Ze zag alles wazig en rolde uit haar bed. Met een bonk kwam ze op de vloer terecht. Pijn verspreidde zich door haar hele lichaam. Ze sloeg haar armen om haar heen en kneep haar ogen stijf dicht. Ze schreeuwde nog een keer en geschrokken kwamen de mannen en vrouw binnen. Ze riepen verschillende dingen maar Katy hoorde ze niet. De pijn was te intens. Ze wist niet hoe lang ze daar lag. Het kon minuten zijn maar ook uren. Ze merkte dat ze opgetild werd en op haar bed werd gelegd. Zodra haar hoofd het kussen raakte, zonk ze weer weg in de duisternis.
Overal was duisternis. Ze draaide rond en rond op zoek naar licht totdat ze duizelig was. Ze zakte op de grond en viel achterover. Ze was hier eerder geweest. Elke keer dat ze een leven ontnam met magie kwam ze hier terecht. Ze voelde een ijzig briesje op haar huid. De wind bracht een stem mee. “Goedzo,” fluisterde het naar haar. Telkens weer. Ze sloeg haar handen voor haar oren. Ze wilde het niet horen. Maar de stem bleef ze horen.
“Goedzo.” Bleef het maar zeggen.
“Je bent de dienaar van het kwaad waard.” Ze drukte haar handen dichter tegen haar oren. Ze wilde dit niet horen, ze wilde de dienaar van het kwaad niet zijn.
“Ik wil de dienaar van het kwaad niet zijn,” zei ze zachtjes.
“Ik wil de dienaar van het kwaad niet zijn,” zei ze steeds harder. Uiteindelijk was ze aan het schreeuwen. Ze gaf een gil. Zo hard dat haar eigen trommelvliezen pijn deden.
Haar ogen vlogen open. Haar zicht stelde zich langzaam scherp. Ze zag het plafond van haar huis. Langzaam kwam ze overeind en voelde een kloppende pijn in haar hoofd. Ze hoorde een stoel naar achteren schuiven en even later een hand die haar ondersteunde.
“Gaat het?” hoorde ze een stem zacht zeggen. Het drong even niet tot haar door maar nadat degene het herhaald had, knikte ze moeizaam. Ze zwaaide haar benen over de rand van haar bed. Ze zette haar ellebogen op haar knieën en leunde met haar hoofd op haar handen. Ze bleef even zo zitten tot de pijn in haar hoofd wat minder werd. Ze keek op. Ze was alleen in haar kamer. De deur ging open en de vrouw kwam binnen. Katy had niet eens gemerkt dat ze weg was gegaan. De vrouw gaf haar een glas water aan en Katy pakte het dankbaar aan. Ze dronk het op en voelde zich meteen weer een stuk beter. Ze zette zich af van de bedrand en stond op. Even stond ze nog onstabiel maar na even wennen ging het beter. De vrouw stelde voor om iets te gaan eten. Dat aanbod nam Katy graag aan. Ze wist niet hoe lang ze in die duisternis was geweest, maar honger had ze zeker. Samen liepen ze naar de grote kamer waar een heerlijke geur hing. Katy ging zitten en de twee mannen gingen ook aan tafel zitten.
“Je hebt wel het goede moment uitgekozen om wakker te worden. We gaan net eten!” zei hij opgewekt. Katy glimlachte en vroeg hoe lang ze bewusteloos was. “Nou, gelukkig niet zo heel lang. Vanochtend stapte je de bewusteloosheid in en nu ben je er weer uitgestapt. Voor als je het nog niet gemerkt had, het is nu avond,” zei de man terwijl er een bord onder zijn neus werd geschoven. De andere man kreeg er ook een onder zijn neus en Katy ook. De vrouw kwam aan tafel zitten en ze begonnen met eten. Katy voelde met elke hap kracht terugkomen.
Na het eten ruimde de vrouw de tafel weer af en verzekerde de mannen haar dat de dieren ook eten kregen. Ze stuurde haar weer naar bed om snel weer beter te worden. Met nog enigszins pijn in haar hoofd stapte ze weer haar bed in. Al snel was ze in slaap gevallen. Ze sliep als een blok en zonder dromen.

Toen de zon weer op kwam werd ze wakker. Ze voelde zich weer helemaal top. Rustig maar met krachtige stappen liep ze de grote kamer in. Ze zag dat de mannen en vrouw nog sliepen. Met zo min mogelijk geluid zette ze een ketel water op om thee van te maken. Zodra de ketel goed hing en het vuur wel even zonder haar kon, liep ze naar buiten en gaf de dieren te eten.
Zachtjes deed ze de deur weer open en liep naar binnen. Ze sloot de deur met zorg en zag dat de mannen en vrouw ondertussen wakker waren geworden. Ze zei ze goedemorgen en ging weer naar de ketel toe. Die kookte en ze deed er theekruiden bij. Ze zette de ketel op tafel.
“De thee is klaar en voel je vrij om het te pakken,” zei ze terwijl ze bekers pakte en op tafel zette naast de ketel. Daarna haalde ze brood, vlees en kaas uit de voorraadkast en zette het ook op tafel. Borden verschenen ook en al snel zaten ze met z’n allen van het ontbijt te genieten.
Na het ontbijt bedankten de mannen en vrouw haar voor alles en zeiden dat ze toch echt weer verder moesten. Katy knikte begrijpend en zei dat ze toch nog een ding voor ze wilde doen. Ze nam ze mee naar buiten en liet ze drie paarden kiezen. De mannen en vrouw protesteerden, maar Katy verzekerde ze dat ze snel spijt zouden krijgen als ze de paarden weigerden. Uiteindelijk namen ze de paarden aan en was het afscheid daar.
“Bedankt voor al je hulp. Als we een plek hebben gevonden om te wonen, komen we je zeker nog een keer opzoeken,” verzekerde een van de mannen haar.
“Dat zou leuk zijn. Ik kijk al uit naar die dag.” Antwoordde Katy. Ze zei de mensen gedag en keek ze na tot ze nog maar een klein stipje waren. Ze zuchtte. Ze was weer alleen. Even keek ze naar haar voeten. Ze keek weer op en wreef in haar handen.
“Oké. Er is nog genoeg te doen,” zei ze met opgewekte stem tegen zichzelf en ging weer aan de slag. Toen ze alle dagelijkse klusjes had gedaan, stond de zon al hoog tegen de hemel. Ze bedacht dat als ze snel was, ze nog wat dieren kon verkopen op de markt in Arona. Ze zadelde haar paard, Nightlight, en koos een paar dieren uit om mee te nemen. Ook koos ze een paar paarden. Daartussen zaten ook een paar paarden van de barbaren. Gelukkig was Arona niet ver weg, maar toch kostte het haar even tijd om daar te komen. Het zand dat door de hoeven van de dieren opwaaide kwam in haar ogen en ze moest het er vaak uitwrijven. Langzaam werd de stad groter. De muur van geel steen met daarin een grote, stevige poort zouden haar afschrikken als ze deze stad zou moeten aanvallen. De muren waren gebouwd toen het land lang geleden aangevallen werd. Alle dorpen en steden zonder muren waren tot de grond toe afgebrand.
Ze reed de drukke en gezellige stad binnen. De poortwachters knikten haar vrolijk toe en Katy beantwoorde dat door ze goedendag te zeggen. Ze reed de brede hoofdweg af en kwam op de overvolle markt terecht. Lang de rand, waar het wat rustiger was, reed ze naar de plek waar ze haar dieren kon verkopen en steeg af. Ze hoefde Nightlight niet vast te binden. Die liep nooit weg van zijn baas. Een boer kwam op haar af.
“Je bent laat. Meestal ben je zo vroeg,” zei hij op vriendelijke toon tegen haar.
“Ja. Helaas wel. Er kwam iets tussen. Maar hier ben ik. Klaar om wat beesten bij je aan te smeren.” Katy en de boer lachten. Daarna begonnen ze te onderhandelen over een varken.
Katy verkocht een aantal dieren en praatte met veel mensen. De tijd vloog voorbij en voordat ze het door had, begon het al weer donker te worden.
Ze was net de overgebleven dieren weer klaar voor vertrek aan het maken toen een man op haar af kwam lopen. Zijn boosheid straalde van hem af. Katy keek verbaast naar hem. Ze had hem nog nooit gezien en vroeg zich af waarom hij dan zo boos op haar af kwam lopen. Hij bleef een op een afstandje van haar staan. Zijn handen had hij gevouwen tot vuisten. Hij drukte zo had met zijn nagels in zijn hand dat hij kleine wondjes veroorzaakte en zijn knokkels wit waren. Even keek hij haar woedend aan.
“Moordenaar!” siste hij.

Hé, dit is anders. Je verhaal in de waja was een stuk korter =)
Alsjeblieft, verdeel je verhaal op in alinea`s! Nu zijn het twee grote brokken tekst waar het moeilijk is om de zin terug te vinden als je naar beneden scrolt. Een tip voor alinea's maken is om elke keer als je een soort van adem moet halen, dat je dan een enter zet. Elke keer als je met een nieuw onderwerp begint ook. En liever te veel alinea's dan te weinig. Je schrikt hierdoor mensen af om je verhaal te lezen en dat wil je hopelijk niet
Nog steeds, zet nieuwe gesprekken op een nieuwe regel. Nu zit het ergens in de blok tekst verstopt en weet je bijna niet wie wat zegt. Dus gebruik alsjeblieft wat vaker je enter =)
Bij een van de laatste zinnen zou ik van zijn vingers zijn nagels maken, omdat het best wel vreemd leest dat iemand met stompe, ronde vingers, wondjes kan maken in zijn handpalm.
En misschien zou je Arona kunnen besvchrijven, hoe het eruit ziet want nu heb ik eigenlijk geen beeld. Sowieso mogen er meer beschrijvingen in je verhaal, dus bijvoorbeeld hoe de mensen, het paard, haar huisje, de omgeving eruitziet. Dat maakt een verhaal realistischer en automatisch een stuk beter.
HEt wordt nu wel spannend, met die man^^
Succes met schrijven!

Meteen keken alle mensen naar het tweetal. Verbaast keek Katy de man aan.
“Moordenaar?” zei ze zachtjes maar duidelijk en met een scherpe ondertoon.
“Precies!” schreeuwde de man terug. “Jij bent een moordenaar. Sterker nog jij bent dé moordenaar. Je wilt niet weten hoe lang ik naar je heb gezocht. Eindelijk, eindelijk heb ik je en nu zal je boeten!” met woedende stem schreeuwde hij. Boos trok hij zijn zwaard en rende op Katy af. Deze kon nog net op tijd haar zwaard trekken om de slag af te weren. Met een krachtige duw viel de man op de grond.
“Voordat je iemand aanvalt is het wel zo beleeft om te vertellen waarom,” zei Katy op een koele toon. “Ik zou namelijk graag weten wie ik zogenaamd vermoord zou hebben en waarom jij er zo overtuigd van bent dat ik dat ben.”
“Gaan we ontkennen? Of ben je het misschien vergeten?” zei de man koel terug. “Goed, ik zal het je vertellen. Zie dat paard daar?” en hij wees naar een van de paarden die Katy had meegenomen. “Dat paard was van mijn broer. Ik herkende het meteen aan het brandmerk. Nadat mijn broer vermoord werd in het bos is het dier meegenomen. Ik heb het spoor gevolgd en kwam uit in Krando. Wat overigens al niet meer bestaat. Het is tot de grond toe afgebrand samen met zijn inwoners. Daar raakte ik het spoor kwijt. Denkend dat ik je nooit zou vinden, ben ik hier naartoe gegaan om even te blijven. En wie vind ik hier, de moordenaar van mijn broer,” zei hij terwijl hij opstond en het stof van zijn kleren klopte. Hij zag er inderdaad uit alsof hij al lange tijd op weg was. Zijn kleren waren vies en een beetje versleten. Met een kleine schrik herkende Katy de kleuren van de koning. Groen en rood.
Deze man komt van de koning. Als dat werkelijk zo is, dan heb ik geen enkele kans om hier heelhuids uit te komen. Katy dacht snel na. De mannen van de top waren corrupt. Als ze ergens van overtuigd waren, dan was het onmogelijk om ze van gedachten te laten veranderen tenzij je het tegendeel wist te beweren met harde bewijzen. Wat nog niemand tot nu toe was gelukt.
Even was Katy stil. De man kreeg een gemene grijns op zijn gezicht. “Ah, je beseft het eindelijk. Er is geen enkele mogelijkheid om hier uit te komen.”
Razendsnel dacht Katy na. Ze kreeg een idee.
“Maar hoe weet jij zeker dat ik in dat bos ben geweest, zijn paard heb meegenomen en Krando heb afgebrand. Ik kan dit paard net zo goed gevonden hebben of gekocht hebben. Laat ik in ieder geval jou iets duidelijk maken. Dit paard,” en ze wees naar het paard, “heb ik afgepakt van barbaren. Deze kwamen van Krando af en waren mensen uit Krando aan het opjagen. Later hebben die mensen mij verteld dat de barbaren Krando hebben afgebrand,” zei Katy geïrriteerd.
“En kun je dat bewijzen? Zijn die mensen hier?” vroeg de man kil.
“Nee, de barbaren zijn dood en de mensen zijn verder getrokken,” gaf Katy een beetje aarzelend toe.
“In dat geval ben je schuldig. Ik daag je uit voor een tweegevecht, als je dat durft.” Meteen begonnen de mensen om de man heen te praten.
“Maar meneer, dat kunt u niet doen! U weet niet wie u voor u hebt. Niemand heeft ooit van haar gewonnen. Ze is een magiër!” De man legde de mensen het zwijgen op.
“Dat maakt het alleen nog maar leuker,” zei hij met een gemene grijns. “Durf je nog? Magiër?”
De reactie van de mensen gaf haar een beetje moed.
Dat is waar ook. De mensen hier weten wie ik ben, wat ik ben. Ze hebben me vaak uitgedaagd maar altijd verloren. Dus ik kan deze man ook wel aan. Hoewel hij waarschijnlijk een betere zwaardvechter is dan de mensen hier.
Ze kreeg meer moet en toverde ook een glimlach op haar gezicht. Dit had de man niet verwacht. Even was verbazing te zien op zijn gezicht maar hij herstelde zich snel.
“Laten we naar buiten de muren gaan. Het zou zonde zijn als we de stad vernielden,” zei Katy met een zelfverzekerde stem. De man knikte na een paar seconden en volgde haar naar buiten de muren.
Het droge zand waaide met het geringste briesje in de ogen van Katy, de man en de bewoners van Arona die kwamen kijken. De bewoners van Arona bleven dicht bij de muren staan. Op een veilige afstand voor wat er nu gebeuren ging. Katy en de man stonden tegenover elkaar met een flinke afstand tussen beiden. Bijna tegelijkertijd pakten ze hun zwaarden en renden op elkaar af. De zwaarden knalden tegen elkaar. Hun gezichten raakten elkaar bijna.
“Je gaat eraan,” zei de man sissend.
“Dat wilde ik net tegen jou zeggen,” zei Katy niet al te aardig terug.
Ze duwden elkaar weg en stormden toen weer op elkaar af. Een reeks hakbewegingen van de man volgden en Katy blokkeerde ze. Daarna begon Katy de aanval en de man blokkeerde. Maar naarmate het gevecht vorderde wisten ze elkaar kleine wondjes toe te brengen. Beiden dachten ze hetzelfde. Wat een zwaardvechter.
Ze waren al lang bezig en de zon begon al weer te verdwijnen achter de horizon. Beiden begonnen ze er genoeg van te krijgen en namen op het zelfde moment actie. Het gebeurde in een flits. Het stof waaide op en het enige wat de bewoners van Arona hoorden was een hard scheurend geluid en een harde gil.
Toen het stof neergedaald was, was alles stil en niks bewoog. Op de plek van het gevecht was een grote scheur in de aarde en een gestalte die in elkaar gedoken zat. Langzaam kwamen de bewoners dichterbij. Ze zagen dat het gestalte Katy was. Van de man was geen spoor te bekennen. Hij was vast in die scheur gevallen. Daar zou hij nooit meer uitkomen. Hij was zo goed als dood.
Voorzichtig benaderde een man Katy. Hij had allang bedacht dat ze gewond was en wilde de wonden inspecteren. Maar Katy duwde de man weg. Ze stond op met de rug naar de mensen toe.
“Dit willen jullie niet zien,” zei ze moeizaam en vol pijn.
Plotseling kwamen er twee mannen uit de menigte. Ze droegen de kleuren van de koning.
“Jawel, dat willen we wel. We willen weten was meester Josan je aangedaan heeft voordat jij hem die afgrond ingooide,” zei een van de twee bars.
“Dus hij heette Josan. Nou, dan weten we ook weer wat we bij deze scheur moeten schrijven. Hier ligt de klootzak Josan.” Ze was niet bepaald in de stemming om nog aardig te doen. Vooral niet tegen de mensen van de koning. Niet dat ze dat al deed.
Even stonden de mannen met hun mond vol tanden. Daarna vonden ze zichzelf weer en begonnen haar uit te schelden. Ze hielden meteen op met praten toen Katy haar rechterhand op ze richten met nog steeds de rug naar de mensen toe.
“Als je het zo betreurt dat je meester dood is, dan ga je toch naar hem toe. Dan kun je daar uit gaan huilen over zijn dood!” De bewoners stapten snel ze ver mogelijk weg van de twee mannen en een grote scheur liet ze twee mannen vallen in de diepte. De duisternis in.
Even stonden de mensen de mannen na te kijken maar ze keken als snel keken ze weer naar Katy toen die instortte. Meteen rende een paar mensen op haar af. Ze wilden haar optillen en naar een huis brengen om haar te verzorgen toen plotseling iedereen stil stond.
“Mijn god.”

En dan eindelijk weer eens een stukje. Ik heb lang zitten nadenken over hoe ik dit zou opschrijven.
Anyway, tips en opmerkingen zijn nog steeds welkom en ik zou proberen er nu wat minder lang over te doen om een nieuw stukje te schrijven.

Oja, sorry, geen alinea's. Ik kon niet echt een plek vinden waar ik ze in kon zetten.


Katy zat in de eindeloze duisternis. De duisternis was stil. Nog nooit was hij stil geweest. Plotseling voelde ze weer de stekende pijn in haar linkeronderarm. Ze gilde van de pijn, viel achterover en de duisternis reageerde. Hij zei niks, maar Katy voelde de emoties. Woede. Woede over het feit dat ze gewond was geraakt. Maar daarna veranderde de emotie. Hij begon te twijfelen. De twijfel sloeg om in angst. Angst voor het feit dat ze iets hadden om haar uit te schakelen. De pijn maakte plaats voor vragen. Waarom was hij boos? Waarom was hij bang? Waarvoor? Wie zijn ze? Opeens was hij weer stil. Langzaam trok hij zich terug. Paniek sloeg bij Katy toe. Nee!Ze wilde niet weer alleen zijn!Ze wilde met iemand samen zijn. Maar hij trok zich terug en de duisternis begon te verdwijnen. Het maakte plaats voor het beetje licht dat tussen de oogleden van Katy doorscheen. Geluiden zwollen weer aan. Steeds meer licht drong tussen haar oogleden heen en voordat ze het door had waren haar ogen open.
De geur van bloemen drong tot haar door. Even verdween alles naar de achtergrond en zag ze weer het bloemenveld voor zich. Slechts één maal per jaar groeiden de bloemen voor haar huis en veranderde in één nacht de dorre woestijn in een bloemenzee. Ze genoot altijd van die bloemen. Ze roken ook zo lekker. Plotseling drong tot haar door dat de geur die ze rook van deze bloemen afkomstig waren. Ze keek opzij en zag op een oud en gammel kastje een klein bekertje met een bloem van de bloemenzee. Een glimlachje vormde zich op haar gezicht en besefte dat de bloemenzee nu in bloei moest staan. Ze wilde opstaan maar een duizeligheid overviel haar en ze zakte weer terug in de kussens. Voorzichtig stak ze haar hand uit naar de bloem. Het gevoel die de bloemen je gaven als je ze aanraakte was niet te beschrijven. De meeste mensen zouden het beschrijven als puur geluk. Maar zodra Katy’s vingertoppen de bloem raakten voelde ze niks. Een golf van wanhoop schoot door haar heen. Zou ze het nooit meer kunnen voelen? Weigerden de bloemen haar het gevoel te geven? Maar toen ze naar haar arm keek snapte ze het. Het was haar linkerarm. De arm die Josan had geraakt met dat vreemde goedje. Het brandde. Ze zou het nooit kunnen vergeten, dat gevoel. Het brandde alles behalve bot weg. Haar arm was niet veel meer dan een verzameling bewegende botten. Voordat ze de duisternis in viel had ze er snel een bezwering overheen gelegd zodat de botten bij elkaar bleven en de lucht om haar arm de huid vormde. Het zou haar niet verbaast hebben als de inwoners van Arona enorm geschrokken waren. Plotseling besefte ze zich dat ze niet ik haar eigen huis lag. Ze lag in een ander huis. Zouden er dan toch mensen zijn die niet schrokken van haar arm? Ze dacht even na en na een tijdje begon haar hoofd dof aan te voelen. Ze besloot om haar hersenen niet te veel te pijnigen. Ze staarde naar het plafond en voelde zich moe. Haar oogleden voelden zwaar en zakten langzaam dicht. Net toen haar oogleden bijna dicht waren ging de deur in de kamer open. Het wekte haar nieuwsgierigheid en dat hield haar wakker. Ze draaide haar hoofd in de richting van het geluid van zware voetstappen op krakend hout. Ze zag een paar voeten over de vloer naar haar toe lopen. Ze wou weten bij wie die voeten hoorden maar haar krachten waren nog niet terug en de poging om de bloem aan te raken had haar meer moeite gekost dan ze eerst dacht. Ze hoorde iemand zwaar ademen en het bed zakte naast haar in. Alsof iemand op het bed kwam zitten. Ze voelde dat degene die op haar bed zat zijn gewicht verplaatste. Een hand werd op haar voorhoofd gelegd. Er werd gepraat. Ze verstond het nog maar net. “Nog steeds koorts. Het zal waarschijnlijk ook niet snel zakken.” Koorts? Dacht Katy. Heb ik dat? Plotseling realiseerde ze ook wie er zo zwaar ademde. Dat was zij zelf. De persoon op het bed stond op en zei iets. Er werd geantwoord en voetstappen verwijderde zich. Zachtjes werd er in de kamer gepraat. Waarover had Katy geen idee. De voetstappen kwamen terug en het gesprek viel stil. Voorzichtig werd haar hoofd opgetild. Nu kon ze een beetje in de kamer kijken. Ze zag een man en een vrouw. De voeten van de man waren degene die ze eerst zag. Boven haar hoorde ze een zware stem. Dat is een man. Dacht ze. Een vrouwelijk gezicht kwam in haar blikveld en haar zicht op de kamer werd ontnomen. Voorzichtig werd iets aan haar lippen gezet. Ze voelde een koude vloeistof op haar lippen en vrijwel zonder denken deed ze haar mond open. De vloeistof rolde in haar keel en Katy slikte het door. Het voelde goed in haar keel die droog was. De vloeistof bracht haar weer dichter naar de werkelijkheid. Haar oogleden gingen weer omhoog en haar beeld werd scherper. Uiteindelijk was de vloeistof op en werd haar hoofd weer op het kussen gelegd. De deken die een beetje naar beneden was gezakt werd weer goed gelegd. Alle drie de mensen liepen de kamer uit en Katy hoorde de voetstappen zich van de deur verwijderen en verdwijnen. De stilte overheerste de kamer. Het duurde daarom ook niet lang voordat Katy weer in slaap was.

En daar is weer een stukje ik moet zeggen dat ik het tot nu toe al een stuk beter vind dan wat ik gelezen had in de schoolkrant, dat was zo klein en te kort om echt goed in te leven.
Grr, dat krijg je van te veel schrijven, ik heb de neiging om na een zin alles op te slaan, druk ik op ctrl s en dat vindt de computer niet goed, haha xD is toch wel erg eigenlijk
Nog steeds vind ik het heel goed hoe je alle details omschrijft en hoe je het overzicht op je verhaal houdt. Dus dat je alles echt een soort van ziet, het hele beeld in plaats van het kleine deel van Katy's belevingswereld. Er zijn nog echter een paar puntjes die je kunt verbeteren.
Maar eerst de alinea's. Het is als schrijver toch wel moeilijk om zelf te zien waar een nieuwe alinea moet beginnen. Maar, zoals ik al zei, stop er alsjeblieft alinea's in! Nu is het één grote brok tekst, wat niet uitnodigt om te lezen, aangezien het toch moeilijker is om vanaf een scherm te lezen. Wij lezers zijn heel erg verwend en onze concentratiespanne is niet zo groot. Dus als het er heel erg compact uitziet en je, doordat het een grote tekst is, je het punt kwijtraakt waar je bent gebleven, zullen mensen al snel het wegklikken, wat ontzettend zonde is! Dus probeer het echt en het is niet erg als er een alinea verkeerd staat. We willen je graag daarmee helpen. Maar als je het niet probeert, kun je jezelf er nooit in oefenen.
Oké, dat was mijn pleidooi voor de alinea's nog een nieuwe tip: als er een hele kleine tijdsprong zit tussen twee zinnen, dan komt er een nieuwe alinea. Hoe kun je het beter uitleggen dan met voorbeelden? Dus driemaal raden wat ik ga doen^^ voorbeelden =D verrassing he^^

Ze roken ook zo lekker. Plotseling drong tot haar door dat de geur die ze rook van deze bloemen afkomstig waren.

Bij 'plotseling' kun je een nieuwe alinea beginnen. Eerst ga je namelijk over de herinneringen, daarna ruikt ze het echt en gaat ze bewegen.

Maar zodra Katy’s vingertoppen de bloem raakten voelde ze niks. Een golf van wanhoop schoot door haar heen.

Weer de tweede zin een nieuwe alinea. Je gaat hier over op voelen en daarna over op de arm.

Het zou haar niet verbaast hebben als de inwoners van Arona enorm geschrokken waren. Plotseling besefte ze zich dat ze niet ik haar eigen huis lag.

Weer bij 'plotseling' een nieuwe alinea. (verbaast is trouwens verbaasd) Je springt hier over van het ene onderwerp naar een nieuwe.
Dit zijn maar voorbeelden van hoe je het zou kunnen doen. Ik doe het ook maar op gevoel, het kan zijn dat jij een ander gevoel ontwikkelt dan ik. En bovendien is het lastiger voor mij om het aan te geven omdat ik zelf niet in de tekst kan schuiven om te zien of het goed staat. Maar probeer het, en je zult leren

Het eerste stukje vind ik een beetje vaag. Duisternis is in mijn ogen een levenloos iets, iets wat geen gevoelens kan hebben, niet kan reageren, er eigenlijk alleen maar is. Maak er iets levends van, dan klopt het meer. Een schaduw, een duistere gevoel, een donker iets.

Ik was trouwens verbaasd toen ik over het goedje las. Ik dacht, had ik nou iets gemist? Want ik kon me het niet herinneren. Maar volgens mij staat het ook niet in het vorige deel, dat er iets met een brandend goedje gedaan wordt. Zoals je ziet kan het plotseling introduceren van nieuwe dingen tot verwarring leiden, om dat te voorkomen zet het dan in het vorige deel.

Het lezen over die arm uitsteken om de bloemen aan te raken, las ik eerst als, o, ze steekt haar arm uit. Maar later stond er dat het haar bijna al haar kracht had gekost om dat te doen, dat ze eigenlijk niet eens haar hoofd op kon heffen. Dit spreekt elkaar een beetje tegen. Of laat het haar meer moeite kosten om haar arm uit te steken, of laat haar meer kracht hebben. Zelf zou ik voor het eerste gaan.

En dan nog iets, ik blijf zeuren stop er meer emoties in en gedachtengang in. Vooral het gevecht vind ik heel erg oppervlakkig beschreven, heel afstandelijk. Als ik wakker zou worden in een vreemd huis, met vreemde mensen, zou ik me afvragen waar ik was, nieuwsgierig en bang zijn. Je stopt er wel emoties in, maar persoonlijk zie ik liever meer. Ik weet niet of anderen zo denken

Het valt me trouwens op dat je heel veel dingen met een 't' schrijft die met een 'd' moeten. Moet=moed, beleeft=beleefd, verbaast=verbaasd. Let daarop voor de rest heb je geen opvallende fouten gemaakt, wat echt heel goed is!

Wat ik nog steeds vind, stop er meer beschrijvingen in. Vooral van hoe de omgeving eruit ziet. Nu heb ik helemaal geen beeld van hoe Katy's wereld eruit ziet. Ook de mensen mogen meer beschreven worden. Zelf vind ik het beschrijven van omgevingen ontzettend moeilijk, maar als je het probeert, leer je (om maar weer eens met clichés te gaan gooien ) Dus ik zou zeggen, give it a shot.
Dat miste ik ook bij het zwaardgevecht. Dat had wat uitgebreider gemogen, nu is het eigenlijk al weer over voor het begonnen is. Als je handelingen beschrijft ( en dan niet te plastisch), dan maak je er meer een gevecht van.

Zo, dat was mijn zeurreactie voor vandaag dit betekent niet dat ik je verhaal slecht vind, want je verhaal is zeker goed! maar zo kun je het nog mooier en beter maken. En doe met mijn feedback wat je wilt, maar stop er aub alinea's in!
Veel succes met verder schrijven