When I give up

[pebblooz]

Geïnspireerd door Taylor Swift, ondanks dat ik totaal geen fan ben en nooit naar haar liedjes luister *ahum*. Ik geloof dat ik hier niet meer mee verder ga, maar als er zoveel enthousiaste reacties komen post ik wel een klein vervolg. In ieder geval, veel plezier!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De stoffige lucht was zachtoranje, met de grote zon laag drijvend langs de horizon. De droge, gemartelde aarde onder mijn beknelde rug deed pijn. Ik ademde zwaar en langzaam. Ik waagde een poging om mijn vingers te verschuiven, maar de schurende grond hield mij tegen. Ook al was het nog vroeg, ik voelde de zon al branden op mijn gemartelde lichaam. Ik had het gevoel alsof ik verdoofd was, verdoofd door alle pijn die mijn ziel met mee moest slepen. De schaafwonden op mijn knieën brandden gruwelijk, alsof ze vers waren. Ik geloof dat ze dat ook waren, maar omdat ik hier al een poos lag, was ik de tijd kwijt. Kermend kroop ik overeind, in mijn bruut toegetakelde hoofd hoorde ik zijn stem scherp en helder.
'Noah, ik heb nooit echt van je gehouden. Dacht je dat nou echt?' grijnsde hij en streelde mijn wang, waarna hij tevreden naar zijn verroeste truck liep en wegreed met stofwolken achter zich aan. Ik had al jaren een zwak voor hem, hij was een opmerkelijke gozer die niet altijd even vriendelijk of eerlijk was. En dat trok mij aan, geen idee waarom. Nooit gedacht dat ik hier zou komen te liggen. Plotseling, in de verte, zag ik een donkere vogel opvliegen. Met ingehouden adem kroop ik helemaal overeind, zodat ik op mijn trillende benen stond. Mijn maag draaide abrupt om. Onhandig strompelde ik richting de zon, hopend dat dat zou leiden naar Dashville, mijn dorp. Mijn oude gouden ketting met een gigantische klok eraan, bungelde zielig om mijn hals.

Ik liep urenlang, merkte ik na een heleboel braakneigingen. De pijnlijke dorst had zijn hoogtepunt bereikt en speelde in op mijn bewegingen. Even stopte ik. Drukte mijn handen tegen mijn ogen, waardoor er zwarte tranen zich tussen mijn vingers persten. Mijn maag voelde uitgedroogd en in elkaar gekrompen, de honger was zo extreem dat ik er bijna niks meer van voelde. Te zwak om door te lopen, zei mijn lichaam. Maar ik was als de dood dat, als ik zou stoppen en zou slapen, nooit meer wakker zou worden. De enige optie was dus om door te lopen. En dat deed ik dus.

Aangekomen bij de zoveelste dode struik, voelde ik dat mijn laatste energie opgebrand was. Wanhopig zakte ik neer op mijn knieën, zonder dat ik mijn hersenen het seintje gaf om dat te doen. Het stof van de grond vermengde zich met mijn bloed. Met een klap viel ik, gevoelloos, op de grond. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, mijn beeld werd telkens wazig en viel af en toe weg. Ik wilde gillen, in de hoop dat iemand mij zou horen.

Maar, wat ik ook probeerde, uiteindelijk verliet het bewustzijn mijn lichaam.