Online Verhalen

Het begon vandaag allemaal goed net zo als elke maandag. Duits een gezellig uur, maar dan krijg je je verplichte vakken, in dit geval Engels. Ik heb een hekel aan dat vak, maar dan zit je ook nog alleen wordt je volkomen genegeerd en denk je waarom zit ik hier altijd. Iedereen is met elkaar en ik zit alleen, niemand weet hoe dat voelt als je altijd alleen zit, je voelt je minderwaardig en je denkt dat je er niet bij hoort. Als de bel dan gaat en je dan naar je kluisje gaat en dan gaat iemand R over je praten tegen M terwijl je er naast staat. En je hebt dat geen idee waar het over gaat. In het tussenuur ben ik naar de mediatheek gegaan, omdat ik niet met mijn klasgenoten in de kantine wil zitten, want ze negeren me toch en dan zit ik dus ook alleen in een grote kantine, dan zit ik liever in de mediatheek en leer vast voor Duits. Dan heb ik weer engels en gaat het precies hetzelfde, ik ben dan ook blij als ik na dat uur eindelijk pauze heb, want dan zie ik mijn echte vriendinnen weer, waar ik geen les mee heb, waar ik dan gewoon even mee kan praten. Maar als de bel gaat ben ik weer alleen. Nou ja alleen ik heb mijn profiel vakken dat is iets beter dan de verplichte vakken, maar bij scheikunde ga ik bij mensen zitten met wie ik normaal niet om ga, ze zijn wel aardig, maar toch ik zit liever achteraan met vriendinnen en te praten tijdens de les. Nu zit ik vooraan en let ik echt alleen maar op. Toen dat uur voorbij was had ik biologie ik dacht echt leuk een keer een vak wat wel meevalt, maar het viel deze keer helemaal niet mee. P maakte me met B alleen maar belachelijk over mijn uiterlijk, terwijl ik zo mijn best doe om er een beetje leuk uit te zien. En dan beginnen R, L en J ook nog te roddelen op papier zodat ik het niet hoor. Of ze kijken duidelijk om. Ik ging me dan ook steeds erger te voelen. Bij wiskunde kreeg was het nog een beetje je doen en maakte de voldoende op mijn herkansing het wel weer een beetje goed, maar op de fiets naar huis dacht ik, ik wil niet meer naar school. Ik voelde me echt heel erg verdrietig, maar ook boos dat ik me alles laat zeggen, maar snappen ze dan niet dat ik ook maar een mens ben. Een mens op deze wereld en ik ben niet de ergste laten ze eerst maar eens naar hun zelf kijken, want ik zeg ook nooit wat over hun, nooit wat over hun uiterlijk nooit waar ze vandaan komt. En weet je wat het ergste was dat ze me dik vinden ze zeggen dat ik de aardbeving in Haïti heb veroorzaakt en de Tsunami in 2005. En dat ik zo lelijk ben dat zo uit de hel ben gevallen. Ze snappen met z'n allen dat dat gewoon niet leuk is om te horen en hoe boos je ervan wordt, maar ook zo verdrietig, maar ook hoe alleen je dan voelt. Ik lach er in de klas misschien wel om, om niet te laten merken dat ik boos en verdrietig ben, maar op de fiets naar huis stort ik dan in elkaar mentaal dan, ik stort niet in op straat en als ik weer thuis kom is alles weer normaal, want ik wil niet dat mijn ouders merken wat ze allemaal zeggen en dat hoeven ze ook niet weten, maar het vreet me van binnen helemaal op. Van binnen ben ik altijd aan schreeuwen en huilen van verdriet en boosheid op hun. Dit was bijna een normale maandag voor mij. Nu alleen de woensdag nog overleven, want maandag en woensdag zijn de ergste dagen voor mij. Als deze dagen voorbij zijn kan ik vast vooruit kijken naar de volgende week. Dit maakt me uiteindelijk helemaal kapot, misschien niet nu maar misschien wel volgend jaar of als ik er ooit aan terug zal denken, dan denk ik aan deze tijd en denk ik wat een afschuwelijke tijd.

Achter elke glimlach schuilt een traan van verdriet

Dit is een klein stukje ik kan wel alles vertellen wat er gebeurd is, maar dan ben ik nog even bezig, ik moest gewoon even ergens mijn verhaal kwijt. En dit is vandaag echt gebeurd.

Dat is wel erg, van die kinderen. Gewoon terug zeggen, je hebt vriendinnen dus die kunnen je helpen, FIGHT BACK!. Anders kom ik wel naar jou school

Ik las het verhaal en ik zag het precies voor me. Ik ken het gevoel van de basisschool, toen hoorde ik er helemaal niet bij; niet vanwege mijn uiterlijk of gedrag, maar vanwege mijn zusje (Omdat ze Autisme heeft) sinds ik op de middelbare school zit heb ik dat schild om me heen laten zakken en ben ik vrolijker gaan doen. Meer mijzelf laten zien. Ik vond een hele hoop vrienden, allemaal zijn ze vreemd en raar, maar ik zou ze nooit voor wie dan ook willen ruilen.
Mijn tip: Negeer die mensen om je heen en wees jezelf bij je vriendinnen, spring rond, huppel, doe gek. Voor je het weet vind je mensen die er altijd voor je zullen zijn.

ik had het tegenovergestelde timbertje, mijn basisschool was geweldig. Iedereen was exact gelijk daar, niemand deed lelijk tegen een andere.

Toen ik op de middelbare school op de 1e dag raar aangekeken werd toen ik zei dat ik op schaken zat was volledig nieuw voor mij. Op de basisschool deed niemand er raar over dus ik snapte er niks van wat daar ineens zo komisch aan was.

Vooral het woord homo werd mij vaak nageroepen, iets wat me nog steeds achtervolgt omdat ik er soms door over mezelf twijfel. Vooral omdat ik al niet het meest mannelijke wezen ben dat er te vinden is.

In havo 4 had ik helemaal een rotklas, allemaal jongens die zichzelf helemaal geweldig vonden. Toch was het dat jaar, dat ik mijn belangrijkste les leerde.

De mensen die jou pesten, zijn veel onzekerder over zichzelf dan jij bent. Ze maken zichzelf groter door anderen kleiner te maken. Het maakt niet uit hoe je bent, hoe je eruit ziet of wat dan ook, als ze maar 1 gaatje kunnen vinden, vallen ze je aan. Vaak is het dat je vrij emotioneel bent, open of gewoon wat meer een eenling dan zij zijn.

Wat je moet leren, is om niet te kijken naar de mensen die tegen je zijn, maar naar de mensen die voor je zijn. Als ze over je roddelen, negeer ze, of soms nog beter, geef ze gelijk. Wanneer je ze gelijk geeft, gaat de lol eraf.


Terug vechten zoals summer zegt werkt vaak niet. Daar hopen ze juist op, dat maakt het 'spannend'. Laat ze lekker hun gang gaan. Jij bent geweldig en jij weet het, als anderen het niet zien is dat hun probleem niet de jouwe


(ah, ik zie dat dit bericht al uit februari is, agja maakt 't uit )

leuk die reacties en het is inmiddels wel opgelost, maar in mijn stamklas zeg maar is het nog niet leuk, ik zit bijna altijd alleen, maar de vakken met mijn profiel gaan nu weer beter, gelukkig

Ik ken het gevoel. Heb zo op deze manier een heel schooljaar doorgebracht. Een ding als tip, laat je hoofd er niet door hangen, wat ze ook zeggen want ooit zal al het gene waarmee ze jou gepest hebben zicht tegen hun keren. Reageer er gewoon niet op, laat zien dat het je niets doet. JE kan ze zo alleen maar irriteren en het word ze daarna snel beu. Trek je op aan je echte vrienden. Want die zijn goud waard.

Daar heb je helemaal gelijk in ben het helemaal met je eens en uiteindelijk komt het ook wel weer goed (voor de meesten)