Online Verhalen

Beste Mensen,

Nu ik begin aan dit verhaal, weet ik nog niet hoe dit zal lopen, wat ik er mee ga doen. Ik weet wel dat het begin een stukje waarheid zal bevatten, uit een verhaal wat ik gisteren nog heb gemaakt. Ik wens iedereen veel plezier met lezen, en natuurlijk zijn de tips, verbeteringen of commetaar van harte welkom!


_______________________________________________________

Proloog

De ademhaling van de acht jongens om me heen was gejaagd. Ik voelde de zweetdruppels in mijn nek naar mijn rug glijden. Krampachtig had Gijs mijn hand vast. Joris rende voorop, zo nu en dan gaf hij wat comando's, je kon merken dat hij verstand had van het leger. De bomen raasde aan ons voorbij, maar we leken het niet te merken. We keken alle negen naar hetzelfde punt, een kaarsje dat op de open heide in het midden flakkerde. Ik keek vluchtig achterom, een schaduw met een zwarte mantel rende over de heuvel achter ons. We werden achtervolgd.
Als in het niets was daar een kuil. Ik hoorde Stijn nog roepen, en ik ving een glimp op van het gezicht van Tristan. Voordat ik iets kon zeggen, was het zwart om ons heen. Nergens waren de bomen, geen sterren aan de hemel. Moedeloos zakte ik in elkaar.

Ja zeg, je moet me nog wel vertellen over gisteren met Joris eh? Hopelijk ga je hiermee door, veel succes!

'Daphne, moet je dat nou wel doen? Ik bedoel, het zijn wel acht jongens! En dan helemaal alleen in dat donkere bos, zonder leiding...Ik weet niet of dat nou wel zo verstandig is.'
Ik zuchte, mijn moeder maakte zich altijd en overal zorgen over. Maar ik begreep het wel. Daar ben je moeder voor.
Ik draaide me naar mijn moeder toe en zei: 'Mam, er is echt geen probleem. Het zijn mijn vrienden, misschien wordt het tijd dat je gaat accepteren dat ik meer jongensvrienden heb, dan meidenvriendinnen. Ik bedoel, jij weet toch ook wel dat ik in goede handen ben!'
Mijn moeder pakte nors mijn oude knuffel in mijn weekendtas in en ritste hem dicht. 'Heb het er maar met je vader over, ik heb je gewaarschuwd, dame.'
' Dus, wil je zeggen dat ik mag gaan?' Hoopvol keek ik haar aan. 'Vooruit, je bent inmiddels bijna vijftien.' zei ze.
Ik vloog haar om de hals en gaf haar een dikke zoen. Daarna pakte ik min mobiel om Joris te sms'n en ik rende mijn zolderkamer uit.

Met mijn gitaar op mijn rug loop ik de trappen op van het betonnen gebouw. Ik hoor mijn vader achter me aankomen met de tasssen in zijn handen.
'Hé, wacht even! Ik ben geen 14 meer, zoals jij bent!' zegt mijn vader. Ik lach en neem een tas van hem over. We lopen naar nummer negenentwintig. Met een plof zetten we de tassen neer terwijl mijn zusje de sleutels uit mijn vader's handen gritst. Ze opend de deur en vliegt naar binnen. Met een glimlach op mijn gezicht schud ik mijn hoofd.

Later op de avond tijdens het eten, besloot ik maar om het er even met mijn vader over te hebben. Voorzichtig vroeg ik hem of ik naar een klein feestje mocht van Joris. Tot mijn verbazing zei hij direct ja. Ik staarde hem aan of hij gek was geworden. Misschien was hij dat ook wel. 'Het zal wel bij je opgroeiing horen' was zijn antwoord.

Hee!

Ik heb je verhaal gelezen, het trekt aan om verder te lezen

Er is maar 1 verbeterpuntje wat ik kan vinden; eerst zeg je dat de hoofdpersoon 15 is en in je post erna laat je de vader zeggen dat hij geen 14 meer is zoals de hoofdpersoon. Is ze nu 14 of 15?

Ik hoop dat je snel nog een stukje post!