Online Verhalen

Hey,
Ik had weer eens zin om iets anders te schrijven, dus ben maar met iets nieuws begonnen!
Geen idee of het wat wordt!
Maar daar kom ik vanzelf achter!
Reacties zijn altijd welkom!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Verliefd zijn is een grote tegenstander van Haat!
Men zegt dat haat en liefde daarentegen niet ver uit elkaar ligt, sterker nog, zeer dicht bij elkaar!

Ik ben verliefd, maar het eerste wat ik dacht was: Kut!
Verliefd zijn brengt al die onzekerheden met zich mee, zoals een eeuwigheid voor de spiegel staan en je afvragen of hij jou ook leuk vindt?
Zoals wanhopige conflicten met jezelf, waarin je je afvraagt of het wel verstandig is om hem wéér een smsje te sturen?
Zoals om de halve minuut op je mobieltje kijken in de hoop een reactie te hebben gekregen op dat verstuurde smsje.
Jezelf dan betrappen op een teleurgestelde blik als je ziet dat het smsje van iemand anders komt.
Jezelf voor schut zetten, om zijn aandacht te krijgen, op de meest originele maar gênante manieren of momenten.

Natuurlijk, verliefd zijn is lang zo gek nog niet en ik loop eigenlijk alleen maar wat te zeuren.
Maar het is een feit dat het zijn onnodige complicaties met zich mee brengt.
Dit is mijn verhaal!


Ik was nooit zo van het verliefd zijn en vond het eigenlijk maar een chemische reactie waarbij je hersenen verslavende stoffen als Adrenaline, Endorfine, Dopamine, Fenylethylamine en Noradrenaline aanmaakte. Een soort van natuurlijke harddrugs, heb ik ooit ergens gelezen.
Ik was dan wel niet geïnteresseerd in ‘verliefd’ zijn, maar vond dit proces wel erg interessant. Vaak bestudeerde ik het gedrag van meisjes uit mijn klas, hoewel ze allemaal in de pubertijd verkeerden en er eigenlijk steeds dezelfde symptomen bleken te zijn, hield dit proces me geboeid.
Oke, dus ik ben iets anders dan mijn leeftijdsgenoten?! Wat dan nog?
Dat ze jong en onbezonnen zijn en dat elk meisje haar eigen chickflick leven lijdt, betekend niet dat ze dom zijn, daar zorgen het opstandige gedrag en hun hormonen wel voor!
Het is dan ook geen misbruik maken van, maar juist gebruik maken van de situatie en in elke situatie is een wetenschappelijk onderzoek veroorloofd.
Mijn naam is Elisa, 17 jaar, 198 dagen en 13 uur oud en ik ben ervan overtuigd dat ik mijn leven wil wijden aan de wetenschap!
Tenminste, op dat moment nog wel.
Hoe kon ik weten dat ik in precies 21 dagen, 6 uur en 10 minuten, een hele andere levensloop zou willen kiezen?

Ik stap het wiskunde lokaal in en kijk geërgerd naar de verdeling in de klas, de giechelende populaire meisjes staan weer om de groep jongens heen en ik zie mijn kans schoon een mooie plek uit te zoeken, aangezien nog bijna geen enkele stoel is gevuld.
Ergens vooraan, dat zou het meest praktisch zijn als ik op zijn minst 80% van de lestijd nuttig wilde maken aan het opnemen van de stof. De overige 20% is ging altijd op aan het in en uitpakken van de tassen (vooral door de minder geïnteresseerden), het stellen van domme vragen en een vaak ontstane kettingreactie van meisjes die naar de wc moesten.
Juist! Vooraan dus.

Het kost me weinig moeite de som op te lossen die de leraar op het bord kalkt en ik besluit nogmaals aantekeningen te schrijven bij de som, die ik dan op wetenschappelijke basis zou kunnen ontleden.
Plots voel ik iets tegen de achterkant van mijn hoofd. Nog voordat ik wil weten wat het is, hoor ik een paar meisjes gniffelen. Ik heb me altijd afgevraagd, waarom er niet meer leergierige mensen in de klas zaten. Rustig draai ik me om en kijk strak in de richting van Melissa, ze trekt een brede grijns, alsof ze denkt dat ze iets gewonnen heeft.
‘Is er iets, Elisa?’ hoor ik mijn docent zeggen.
Ik draai me weer om, kijk hem aan en vraag ‘Waarom is de evolutie dusdanig uit de hand gelopen, dat zelfs de mensheid er op achteruit gaat?’.
De wat oudere docent fronst zijn wenkbrauwen en krabt even aan de achterkant van zijn schedel ‘Hoe bedoel je dat?’.
‘Nou, zoals ik het nu zie, zijn er een paar mensen in dit lokaal, wiens gedrag weer sterk overeen komt met dat van aap!’ verklaarde ik, zonder achterom te kijken.
Ik hoorde een paar meisjes een beledigde ‘Oh!’ uitroepen, maar verder bleef het akelig stil, ik was tevreden, mijn punt was gemaakt.

Haha, ik vind dat wetenschappelijke erin wel wat hebben! x]
Leuk beginnetje ook en ik houd er wel van dat Elisa wat van zich afbijt. Ik heb wat met sterke, onfhankelijke hoofdpersonen ;]
Ik ben benieuwd naar het volgende stukje =D

Edit: haha, lees nu pas wat ik zelf geschreven heb. Hoe bedoel je ik begin vaak met 'ik'? x]

Dank je! Haha, ach dat doet iedereen, niets ergs!


‘Hé Nerd! Leuke tas!’ hoor ik iemand achter me zeggen. Ik zucht even, die stem herken ik uit duizenden. Door de zucht zakten mijn schouders een beetje, alsof ze iets meer ontspannen. De jongen verschijnt opeens voor me en kijkt me grijnzend aan.
‘Wat?’ vraag ik nuchter, ik heb geen zin in dit gedoe, maar het is elke dag blijkbaar weer onvermijdelijk.
Twee vrienden van Lucas komen elk aan een kant van hem staan en slaan hun armen over elkaar.
Ik neem hun houdingen in me op, armen over elkaar geslagen en een zelfvoldane gezichtsuitdrukking. De houdingen bevestigen alleen maar mijn al eerder getrokken conclusie, deze jongens zijn onzeker als de pest en proberen dit te verbergen door hun armen over elkaar te slaan en een stoere blik op te zetten. “Ogen zijn de spiegels van de ziel, alleen daarin ligt de waarheid” denk ik tevreden.
‘Wat heb je er allemaal inzitten?’ hoor ik Lucas zeggen en voor ik het kan beseffen, wordt ik van beide kanten vastgepakt, terwijl Lucas de tas van mijn schouders probeert te trekken.
‘Waarom vind je dat überhaupt interessant?’ vraag ik terwijl ik het gewoon toe laat.
Toch houden de jongens me stevig vast, soms duwen ze me alsof ik me verzet en ik kan niets anders dan droog voor me uitkijken. Wederom moet ik weer wachten tot die hond van een Lucas uitgesnuffeld is.
‘Aha!’ hij lacht en houdt dan trots een tampon omhoog.
Ik rol met mijn ogen en vraag me af waarom dit nou zo’n geniale vondst is.
De jongens lachen op zijn commando en duwen me op de grond, een van hen maakt een schijn schop beweging. Ik zucht, draai me om en zie de jongens boven me staan.
‘Ben je nou klaar? Of zoek nog meer puberale spullen?’ vraag ik ongeïnteresseerd.
Lucas kijkt me arrogant aan en spuugt naast me op de grond ‘je moet je bek eens houden!’.
Ik trek mijn wenkbrauw op en kom overeind. Lucas staat nu nog geen vijf centimeter van me af en kijkt me aan, dan snuift hij even en glimlacht weer kwaadaardig.
Ik begin me een beetje te ergeren aan zijn haantjes gedrag en pak mijn tas op, net als ik weg wil lopen, bedenk ik me.
‘Oh Lucas..’ ik draai me naar hem om en haal ondertussen het hele o.b. doosje uit mijn tas.
‘Wat moet je, pisvlek?’ zijn vrienden lachen om het scheldwoord en geven Lucas een high five ter beloning van zijn goede woordkeuze.
‘Neem het hele doosje maar, als dat alles is wat je wilt! Je hebt het denk ik harder nodig dan ik..’ ik overhandig hem het doosje en loopt dan weg.
‘Jij moet oppassen met je vieze gore bek!’ hoort ik hem nog roepen.
Maar zijn gedrag heeft eigenlijk nauwelijks indruk op me gemaakt, zoals altijd.
“Het is een jongen en vooral in de pubertijd moeten ze een reputatie waarmaken, om angst te creëren, dwing je respect af bij mensen” ik schud lachend mijn hoofd “alleen bij domme mensen, die niet voor zichzelf denken”.

Haha, Elisa is zo leuk rationeel niet onder de indruk van alles^^ goed beschreven alles en goede woordkeuze. Jaa, jongens hebben wat met ongesteld zijn en tampons, waarom weet ik niet.
ik ben benieuwd hoe het verder gaat, dus schrijf maar snel door

‘Ben je nou klaar? Of zoek nog meer puberale spullen?’ vraag ik ongeïnteresseerd.

Jij moet oppassen met je vieze gore bek!’ hoort ik hem nog roepen.

De eerste zin klopt nog niet helemaal. En bij het tweede zinnetje de t nog weghalen. Voor de rest vind ik het lekker weglezen! Het is niet helemaal mijn soort verhaal, maar dat ligt meer aan mij dan aan jouw schrijven

Succes verder met het verhaal!

@ MVisser: Dank je!
Jammer, maar er zijn genoeg verhalen online, wie weet of er iets tussen zit waar je je wel in kan vinden!


Ik doe mijn veiligheidsbril op en neem een pipet, dat ik in glaasje doop, om het te vullen met blauwe vloeistof. Mijn partner staat naast me te sms’en en heeft al laten merken dat ze absoluut geen hand uit gaat steken om , zoals zij het noemde, ‘waterige toestanden door elkaar te gooien’ omdat ze dat elke dag al deed. Toen ik haar had gevraagd of ze daar een voorbeeld van wilde geven, had ze geantwoord ‘drink jij nooit shotjes of mixjes ofzo?’ en dat op een vrij verbaasde en arrogante toon.
Het irriteerde me. Schijnbaar waren de enige belangrijke dingen in het leven van deze puber: drank, jongens, status en uiterlijk. Dat verbaasde me eigenlijk niets, 80% van mijn klas deelde dezelfde interesses. Op de jongens na, die waren dan weer geïnteresseerd in de meisjes.
Na het toevoegen van de substantie, lees ik de volgende stap in mijn aantekeningen.
‘Nog 5 minuten’ de scheikunde docent staat aan de andere kant van het lokaal, met zijn handen op zijn rug. Ik kijk op en zie hem ernstig kijken naar het duo voor hem, dat meer aan het ouwehoeren is, dan dat het zich bezig houdt met de resultaten van het onderzoek. Zijn blik glijdt door het lokaal en stopt bij mij, hij knikt goedkeurend en besluit een kijkje te komen nemen. Ik kom overeind, stoot mijn partner aan, die abrupt stopt met sms’en en een glimlach opzet, en vouw ook mijn handen op mijn rug, zodat hij alle ruimte heeft om de installatie te observeren.
De man buigt zich over het glazen buisje dat verwarmt wordt door een kleine blauwe vlam, de groene substantie borrelt zachtjes en dampt een klein wolkje in zijn gezicht.
‘Elisa’ na lang genoeg gekeken te hebben, komt hij overeind ‘ik bewonder je enthousiasme voor mijn vak. Niemand heeft ooit op zo’n hoog niveau gescoord en je installaties zijn uitermate professioneel!’.
Ik voel mijn wangen rood kleuren en zachtjes stamel ik een ‘dank u wel, meneer’ terug.
Hij glimlacht en klapt één keer in zijn handen, waarna hij zich naar de rest van de klas keert ‘handen van het werk, ik kom nu iedereen beoordelen.’
Zwijgzaam gehoorzaamt ieder duo en iedereen neemt afstand van hun installatie , om lijdzaam toe te kijken hoe de docent onvoldoendes en matigs uitdeelt.
Als laatste komt hij naast mij staan ‘Iedereen zou eigenlijk een voorbeeld moeten nemen aan Elisa, zij weet tenminste wel wat het verschil is tussen een emulgator en een suspensie!’
Op dat moment gaat de bel, die een einde maakt aan jaloerse blikken en nijdig gesnuif.
Ondanks het feit dat ik een snelle leerling ben en gulzig de scheikunde lessen beoefen, wordt ik niet graag opgehemeld om mijn resultaten en al helemaal niet jaloers aangekeken.
Ik ben van mening dat ieder goed is in zijn eigen ding.
Hoewel ik ook vind, dat je niet genoegen mag nemen met ‘goed’! Er valt altijd wel iets te verbeteren.
Toch was zijn opmerking juist, ik weet wat het verschil is tussen een emulgator en een suspensie!

Heel erg mooi geschreven. Aan de ene kant is ze het pispaaltje van de klas. Aan de andere kant geliefd bij de leerkrachten. En in tegenstelling tot de meeste anderen in die situatie laat ze niet zomaar over zich heen lopen door de klas.
Ze voelt zichzelf beter dan de rest, en laat dat ook merken.

Ondanks het feit dat ik een snelle leerling ben en gulzig de scheikunde lessen beoefen, wordt ik niet graag opgehemeld om mijn resultaten en al helemaal niet jaloers aangekeken.

Hier moet de 't' bij 'wordt' weggehaald worden.

Even een persoonlijke noot: niet alle jongens hebben wat met ongesteld zijn en tampons.

@ Murdocku:

Haha, dank je! Nee weet ik, maar ik omschrijf dan ook het meest stereotype
en i <3 Murdock uit de serie ^^ Die man spoort voor geen meter!

Ik spoor ook niet Vandaar die naam (eigenlijk een lang verhaal maar dat wil ik je hier besparen )

Vertel me dat dan maar een andere keer

Hey Cherry! Ik zie dat je lang niet meer geschreven hebt aan het verhaal maar je bent laatst weer online gekomen dus misschien...
Paar aanmerkingspuntjes:

Ik was dan wel niet geïnteresseerd in ‘verliefd’ zijn, maar vond dit proces wel erg interessant.

Ik zou van 'dit', 'het' maken eerlijk gezegd, dat staat iets beter.

De overige 20% is ging altijd op aan het in en uitpakken van de tassen (vooral door de minder geïnteresseerden),

Het woordje 'is' staat daar een beetje vreemd.

‘Jij moet oppassen met je vieze gore bek!’ hoort ik hem nog roepen.
Maar zijn gedrag heeft eigenlijk nauwelijks indruk op me gemaakt, zoals altijd.

'Hoort' moet dat 'hoor' zijn. Bovendien zou ik die twee zinnen aan elkaar koppelen met 'maar' als voegwoord. De tweede zin komt er nu erg 'als-mosterd-na-de-maaltijd' achteraan.

“Het is een jongen en vooral in de pubertijd moeten ze een reputatie waarmaken, om angst te creëren, dwing je respect af bij mensen” ik schud lachend mijn hoofd “alleen bij domme mensen, die niet voor zichzelf denken”.

Zegt ze dit of denkt ze dit? Als iemand iets denkt hoort dat niet tussen aanhalingstekens te staan. Als ze het zegt en de aanhalingstekens dus goed geplaatst zijn zou ik de punt in de aanhalingstekens zetten.

Zwijgzaam gehoorzaamt ieder duo en iedereen neemt afstand van hun installatie , om lijdzaam toe te kijken hoe de docent onvoldoendes en matigs uitdeelt.

Ik zou die spatie tussen installatie en de komma weghalen en ik vraag me af hoe je matigs uit kunt delen. Punten worden naar mijn weten onder verdeeld in 'onvoldoendes' en 'voldoendes'.

Verder vind ik de hoofdpersoon een beetje een betwetertje, maar ik ben wel benieuwd naar het vervolg!

Oké.. dat is heeeel lang geleden!
Het is nu laat en ik verveelde me, dus ging ik weer eens naar mijn verhalen mapje en toen kwam ik deze tegen.
Heb er maar weer wat bijgeschreven, omdat ik het idee gewoon leuk vind!
Enjoy!



De middelbareschooltijd is, zoals mijn moeder het verschrikkelijk tuttig kan omschrijven, de mooiste tijd voor een meisje om haar schoonheid te ontwikkelen en te laten zien wie ze is.
En natuurlijk heeft ze het dan niet over innerlijke schoonheid, dat volgens mij boven het uiterlijke gaat.
Ze deelt dezelfde mening als de 17 jarige meiden uit mijn klas, die elke pauze de kans schoon zien om zichzelf alweer op te maken in de wc’s en “duckface” foto’s te maken met hun blackberry’s, waarop zij trots hun decolleté presenteren alsof het een medaille is.
Ik walg van het idee, maar zie het ondertussen ook als pure leedvermaak.
Sommige meiden weten gewoon niet beter.

Als uiteindelijk de laatste bel is gegaan, loop ik het muzieklokaal uit om mij een weg te banen naar de kapstokken.
‘Hé pukkelkop!’ hoor ik Melissa achter me roepen.
“Natuurlijk” ik draai me om “die zoekt nog steeds wraak voor de opmerking van vanochtend”.
Ik heb ook geen pukkelkop, dat maakt ze ervan, omdat het dan zo lekker grof gebekt klinkt schijnbaar.
In feite was ik mijn gezicht elke ochtend en avond, met gezichtsgel zonder geur- en kleur- stoffen dat ook niet is getest op dieren. Daar ben ik namelijk op tegen, hoewel ik vind dat alles voor de wetenschap bedoelt is, vind ik het testen op dieren tegen de biologische wetenschap in gaan, dieren zijn niet gemaakt om op te testen.

Melissa komt dichterbij met zo’n beetje de hele meidengroep uit de klas om haar heen.
Iedereen staat me met een nijdig gezicht aan te staren en Mellisa zelf trekt een wenkbrauw op.
‘Wel een beetje asociaal he, die opmerking van vanochtend!’ de meisjes knikken en zeggen zachtjes ‘ja’ om haar opmerking meer kracht bij te zetten en hun druk uit te oefenen op mijn antwoord.
‘Technisch gezien, Melissa, is het gooien van een natte prop papier, tegen het achterhoofd van een klasgenoot, zeer zeker afgeleid van het banale gedrag dat apen en mensapen ook vertonen. Daarin zie ik geen onjuistheid in mijn opmerking en ook geen asociaalheid. Het was alleen maar een constatering die ik uit documentaires heb kunnen voltrekken.’ Antwoord ik nuchter.
De blik in de ogen van het groepje meisjes is ondertussen veranderd, alsof ze zonet een papegaai in een tutu ‘la vie en rose’ hebben zien zingen.
Mellisa lijkt ook even van de wijs gebracht, maar haalt al snel haar neus op en brengt een geërgerde ‘what ever!’ uit.
‘Ik zou maar oppassen als ik jou was, je begint te brutaal te worden, als jij zo nodig met je neus in de boeken wilt zitten, blijf je daar toch lekker. Daar hoef je geen grote mond voor te hebben!’ vervolgd ze.
Daar had ze echter een punt, hoewel er een keerzijde zat aan haar verhaal ‘ik zou wel willen, maar je provocerende gedrag dwingt mij om mijn mening en die kan ik niet ongehoord laten. Als jij dus wilt dat ik mijn, zoals jij het wilt noemen, grote mond houd, zul je mij met rust moeten laten.’
Ze opent kort haar mond om hem vervolgens weer te sluiten, kort weer te openen en dan te besluiten om alleen haar armen over elkaar heen te slaan en te lachen.
‘Je bent zielig Elisa, iedereen weet het!’ grinnikt ze, waarop de rest van de groep meisjes haar volgt.
‘We gaan, ik heb geen zin om langer mijn tijd te verspillen aan zo iets sneus’ dirigeert ze de arme schapen achter haar.
Ik blijf alleen achter in de hal en draai me om, zodat ik de groep meisjes smoezend de hal uit zie lopen.
Ze had gelijk, hoewel ik haar liever geen gelijk gaf, had ze het toch.
Niet dat ik daadwerkelijk triest was, want triest is meer een emotie dan een karaktereigenschap.
Maar in de ogen van mijn klasgenoten was ik, zoals zij het woord ‘triest’ bedoelden, alleen in mijn manier van doen en daar was de hele school van op de hoogte.

‘Mam, hou op!’ ik schud mijn hoofd, om haar hand van me af te poeieren. Ze had altijd de neiging om mijn haar goed te doen, op momenten dat ik al een muur van afgrijzen en irritatie om me heen had gebouwd en de uitdrukking op mijn gezicht bijna net zo duidelijk was als een bord waar in neonletters ‘blijf uit mijn buurt’ op stond.
‘Je plukje zat verkeerd’ merkt ze geërgerd op ‘niets om meteen boos over te worden’.
‘Ik ben 17, ik zie zelf wel wanneer mijn haar goed zit en om eerlijk te zijn zie ik mijn haardracht liever als functioneel dan als een schoonheidsding’ het was niet voor het eerst dat ik die opmerking maakte en het was de waarheid, maar mijn moeder negeerde het echter en deed alsof ze niets gehoord had.
Mijn vader keek me grijnzend aan, vanaf de andere kant van de eettafel.
Hij stond altijd aan mijn kant, maar zat, net als iedere vader, vast tussen dochter en vrouw. Daarin mocht hij geen partij kiezen, of eerder nog de kant van moeders kiezen dan over te lopen naar de mijne.
De stilte aan tafel werd ongemakkelijk en ik verplaatste mijn bestek een beetje, om mijzelf afleiding te geven.
Ik moet toegeven dat een moeder altijd sluwe manieren heeft om schuldgevoelens bij anderen op te wekken en dat deze uitermate weinig energie kosten, maar veel uitwerking hebben.
‘Mag ik nog wat prei?’ doorbrak ik voorzichtig de stilte.
Mijn moeder gooide haar bestek met veel lawaai op haar half lege bord, schoof de stoel naar achteren en stapte, zonder een woord te zeggen, van tafel.
Ik zocht naar mijn vaders blik, die zijn mondhoeken afveegde aan het servet, zich excuseerde en mijn moeder achterna ging.
Wederom bleef ik alleen aan tafel achter, zoals bijna elke dag van de week.
Ook ik besloot maar van tafel te gaan en mij op te sluiten in mijn kamer om alvast een tentamen te gaan leren, er zat niets anders op dan wachten tot mijn moeder weer half huilend mijn kamer binnen kwam om mij om vergiffenis te vragen.



Hopelijk snel meer! hangt van de inspiratie enzo af! xx

ps: heeeeel snel slapen! :')

Hey Cherry,
Leuk verhaaltje trouwens. Mar dit moet ff eerst. Hoezo ga jij om VIER uur in de ochtend een verhaal posten?! Sorry maar het viel me gewoon op. Weet je ik vind je verhaal egt magnifique. Omdat het in de ik-persoon is geschreven lijkt het alsof je zelf Elisa bent. Egt leuk. En trouwens ik ken toevallig een meisje die Elsia heet op school. Zij is ook heel slim en goed in natuur en techniek enz. Ze lijkt een beetje op je hoofdpersoon. Tenminste dat is wat in me op kwam in de eerste instantie. Maar nogmaals heel leuk. Ik zou zegge: 'You go girl'..
Groetjes
Jenna

Hey Jenna,

Bedankt voor je reactie!
Ja, ik verveelde me gister en wilde nog niet slapen en was toch vrij vandaag!
Ik zal kijken of ik vanavond nog verder ga schrijven! ^^ maar tof, misschien moet je het haar laten lezen.. misschien herkent ze zichzelf wel in het verhaal.. zelf ben ik echt helemaal niet als Elisa in het verhaal..
Was slecht in wiskunde en natuurkunde en trok me veel meer aan van wat anderen van me vinden/vonden..
=) des te leuker is het schrijven denk ik?!

Liefs

Jaa, ga het haar zeker laten lezen. Alleen het probleem is dat ik haar niet egt goed ken. Moet ff bednken hoe ik dat ga doen. Maarja, schrijf snel verder
xxJenna

Oke, mijn concentratione is een beetje dood



‘Lieverd?’ klonk de huilerige stem van mijn moeder aan de andere kant van mijn deur.
Ik kijk op uit mijn natuurkunde boek en glimlach even ‘Ja mam?’.
De deur word zachtjes open gedaan en mijn moeder verschijnt met waterige ogen in de deur opening.
Daar was ‘ie dan, het moment van de verontschuldigingen.
Schuldbewust komt ze naast me op bed zitten en slaakt een zucht, die een intense melancholie en spijt met zich meedraagt.
‘Ik had niet zo moeten reageren’ begint ze zacht, terwijl ze aan het dekbedovertrek pulkt.
Mijn moeder was voorspelbaar, hoe vreemd haar stemmingswisselingen ook leken.
Ik sla mijn boek dicht en kijk naar haar rug ‘ondanks het feit dat je mijn moeder bent en je het allemaal goed bedoelt, begrijp ik dat de opmerking niet was wat je wilde horen. En ik moet bekennen dat ik het anders had kunnen formuleren. Je bedoelt het goed, dat doen alle moeders, maar ik ben 17 en dus geen klein kind meer.’
Ze draait zich om en kijkt me verdrietig aan en aan haar blik kan ik zien dat er een sentimenteel moment aan gaat komen, waarin ze nostalgisch begint over hoe ze vroeger mijn haren in een vlecht deed en dat met zoveel liefde deed, dat ze het moeilijk vond dat er nu zo’n afstand tussen ons is ontstaan.
‘Vroeger..’ maar ze stopt haar zin en glimlacht even, waarna ze weer zucht en daarmee probeert haar gevoelens in bedwang te houden.
Ik leg een hand op haar arm, dat schijnt namelijk een kalmerende en begrijpende uitwerking te hebben ‘ja, dat was vroeger, nu ben ik een tiener’ en daarmee was eigenlijk alles al gezegd.
Ze kijkt dankbaar naar mijn hand en draait zich dan verder naar me om, zodat ze dit meningsverschil met een omhelzing kan afsluiten.
Ik moest toegeven dat ze zich nog aardig groothield in tegenstelling tot andere keren.
‘Ik ga naar beneden koffie zetten’ haar stem klonk weer wat serieuzer, zoals een verstandige ouder hoort te klinken tijdens zo’n nuchtere opmerking.
Ze maakt zich los uit de omhelzing en staat op.
Mijn moeder was mooi en door de rimpels en kraaienpootjes heen kon je het jonge meisje zien, wie ze was geweest, toen ze mijn leeftijd had.
Ze was populair geweest en waarschijnlijk net zo’n meisje als Melissa, maar ze wist toen niet beter.
‘Ik kom zo, nog even een paar hoofdstukken doorlezen’ reageerde ik rustig.
‘Weet je, er is meer dan alleen boeken’.
‘Mam!’ ze wist weer een nieuw onderwerp aan te snijden, terwijl de zinloosheid van de inhoud voor mij al jaren vast stond.
Ze haalde haar schouders op en liep mijn kamer uit, met een heupwieg in haar pas, dat haar sierlijk maakte.
Het was duidelijk dat ik genetisch gezien meer van mijn vader had geërfd dan van haar.



Hoewel alle ochtenden over het algemeen dezelfde routine bevatten, was het vandaag zo’n ochtend waarin alles simpelweg minder soepel liep dan anders.
Toen ik na het douchen mijn haren wilde föhnen, bleef op geheel mysterieuze wijze mijn haar vast zitten aan het elektronische apparaat, waardoor een enorme klit van haar op mijn hoofd verscheen.
Ik probeerde het nog uit te zetten, maar schijnbaar was het ding een eigen leven gaan leiden, waardoor ik wanhopig naar het stopcontact greep om de stekker eruit te trekken.
Helaas greep ik mis, waardoor ik voorover viel en het apparaat met zo’n grote kracht uit mijn hand zwaaide, dat een groot stuk haar zich los maakte van mijn hoofd.
Chagrijnig kwam ik overeind om vervolgens in de spiegel mijn voorgevoel te bevestigen. Op de bovenkant van mijn hoofd was een kale plek ontstaan, die niet te bedekken viel als ik mijn haren los liet hangen.
Met tegenzin pakte ik een haarborstel tevoorschijn, om de rest van mijn haar los te borstelen en ze vervolgens samen te vatten in een paardenstaart.
“Fijn, alsof ik nog niet genoeg kenmerken had, waarop mensen mij als zwart schaap konden behandelen”.
Opeens herinnerde ik mij de woorden die Melissa de dag ervoor had gezegd ‘Je bent zielig en iedereen weet het’.
Het schijnt dat je vaak in een negatieve sfeer blijft hangen als je bewust opmerkt dat de dingen die je doet niet vlekkeloos verlopen.
De simpelste manier om daar van af te komen was door de positieve kanten van het verhaal te bekijken en je negatieve gedachten daardoor onder te laten sneeuwen.
Maar hoe wil je dat voor elkaar krijgen als er geen tijd voor is?
Ik keek op mijn horloge die precies gelijk stond met die van de lokale tijd, wat echter minder goed uitpakte omdat die aangaf dat ik mijn bus ging missen.
Geërgerd rende ik de badkamer uit om mijn schooltas te pakken. Op het moment dat ik de tas om mijn schouder wil hangen hoor ik mijn shirt een geluid maken, waar je op momenten van tijdnood niet echt op zit te wachten.
“Dit meen je niet!” ik laat de tas weer van mijn schouder zakken en hoor dan ook in de tas iets kapot gaan. “mijn natuurkunde project!!”.
Ik sluit mijn ogen en klem mijn kaken op elkaar, iets dat ik altijd doe om de woede niet in non-verbale geluiden naar buiten te laten komen. “even ademhalen..” ik tel in weloverwogen tempo tot tien en open dan weer mijn ogen.
Daarna loop ik naar mijn kleding kast en trek er een zwarte sweater uit, die ik over mijn shirt heen trek, mijn haar blijft, door de luchtvochtigheid, de koude temperatuur buiten en de droogheid door het föhnen, aan mijn hoofd vastplakken.
Ik doe mijn staart goed en draai me om naar mijn tas, die signalen aftekent, waarin duidelijk is te zien dat het waterproject voor natuurkunde geknapt is.
Vlug open ik de tas om mijn project eruit te tillen, hierdoor krijgt de kleine waterbak de kans om de gehele inhoud in mijn tas te laten verdwijnen.
‘NEE!!’ gil ik, waarna een soort oerklank vanuit mijn tenen omhoog borrelt.
Terwijl ik binnensmonds vloek, haal ik de drijfnatte boeken uit mijn tas en veronderstel ik dat mijn huiswerk evenmin droog is gebleven.
De hoop om überhaupt de volgende bus nog te halen, verdwijnt als sneeuw voor de zon en nog geïrriteerder dan dat ik al was, gooi ik de boeken op mijn bed.
Dit gaat nog een hele, hele lange dag worden.



(ünd das war es für jetzt) ofzo...

Hey,
Leuk stukje. Ik heb zo een vermoeden dat ze zo een leuke jongen gaat ontmoeten. Heb ik gelijk. Maar ff over die Jane austen. Ik ken haar ergens van. Is dat niet van die film met die meisje die iedereen aan elkaar koppelde enz. Die heb ik een keer gezien. Egt een te gekke film. Een vande mooiste die ik heb gezien. Keep going.. En thanx dat je zo snel mogelijk schrijft....
Jenna

Haha.. wie weet wat er volgt Jenna!
En jane austen is een schrijfster uit 1800, die o.a. pride and prejudice, sense and sensibility, northanger abby en Emma schreef!
Fantastische schrijfster die vrouwen in haar boeken omschrijft als onafhankelijk.
She rocks!
Daarbij houd ik gewoon van kostuum drama's !!!

xx

Hmmm ja ik dacht al. Ik heb een paar films van haar gezien zoals emma en nog een paar. Ja en haar verhalen gingen meestal over verhalen. Ik vond haar films egt geweldig!
Jenna

Haha, jouw verhaal is echt grappig!
Een paar keer moest ik gewoon hardop lachen. :p

Ik vind het echt geweldig hoe mensen uit Elisa's klas haar niet mogen en dat ze daar gewoon boven staat. En dan maakt ze ook nog allerlei bijdehante opmerkingen. Nice!

x

Hej Cherry,
Zit egt elke seconden te wachten op je verhaal maar het komt niet. Heb je een schrijf dip ofzo? Schrijf snel verder, cause we want more

Edit:
Zeg alsjeblieft niet dat je het verhaal stop zet anders barst ik in tranen los..

Mmmm, even alles gelezen en echt leuk. ALsof ik wat over mezelf lees .
Ik vraag me wel af waarom je al zo'n lange tijd niets meer gepost hebt. Ik hoop wel dat je snel weer door gaat.

Liefs, Floor

OOOH! ik heb sinds gister weer het verhaal terug gelezen en
kreeg weer de kriebels in mijn vingers.. wel lang geleden dat ik op die
manier geschreven heb, dus het was weer moeilijk inkomen in die stijl.
Hopelijk heeft het geen afbreuk gedaan op het verhaal.
Sorry als het wel zo is!


Nadat ik me heb gemeld bij de receptie, iets dat voor het eerst gebeurd sinds de drie jaar dat ik op deze school zit, ren ik de trap op.
Het felrode briefje in mijn hand dreunt nog eens goed na in mijn geweten: 3 uur nablijven!
Hoewel ik mezelf zou willen vervloeken om het feit dat ik te laat ben, weet ik te concluderen dat het echter de samenhang van gebeurtenissen was, dat mij enorm heeft vertraagd.
Die gedachte kalmeert me, iedereen komt wel eens te laat en met mijn reputatie valt er heus wel een oplossing te vinden.
Daarnaast is het nablijven een goed moment om te investeren in mijn aanstaande toets van scheidkunde aan het eind van deze week.
Ik kijk weer op mijn horloge, als tegelijkertijd de bel gaat die het einde van het derde uur aankondigt.
Nu had ik Engels, Geschiedenis en Natuurkunde gemist, de volgende les is Gym.
Nadat ik het woord ‘Gym’ nog eens in mijn hoofd herhaal, realiseer ik me dat ik in alle haast mijn sportkleding ben vergeten mee te nemen.
De tas met spullen staat nu waarschijnlijk eenzaam op mijn bureau, in mijn slaapkamer, mijn naam te roepen.
Het lijkt er dus op dat het vandaag echt niet mijn geluksdag is, karma heeft het op mij gemunt en ik kan niet anders dan gebukt gaan onder haar strenge lotsbepaling.
‘Hé pisvlek’ hoor ik Lucas achter me zeggen, alleen klinkt het dit keer als mengelmoes van irritatie en teleurstelling.
Ik draai me verbaasd om, hij staat verderop bij zijn kluisje, terwijl hij de boeken in- en uitlaat.
Het feit dat hij geen vrienden om zich heen heeft staan en het toch aandurft om me op die manier aan te spreken prikkelt mijn interesse.
Toch zeg ik niets terug, hij weet mijn echte naam en ik ben gewend alleen te reageren op die naam.
Of op mevrouw Nielsen, maar zo noemen leraren mij alleen, wanneer ze merken dat ik door mijn ijverigheid hun vraag niet heb gehoord en ze verwachten dat ik wel een antwoord weet in tegenstelling tot mijn klasgenoten.
Er heerst een soort van spanning tussen Lucas en mij, na zijn begroeting.
De verdieping van de kluisjes is verder leeg en ik merk dat hij op een reactie wacht, want zijn tas is allang weer om zijn schouders geslagen en hij blijft met zijn gezicht naar zijn kluisje staan.
Ik draai me bij en leun met mijn linkerschouder tegen de kluisjes, terwijl ik mijn armen over elkaar heen sla.
Dan pas zie ik dat hij niet op mijn reactie staat te wachten, maar dat hij zachtjes staat te huilen.
Geschrokken van mijn ie wat verkeerde inschatting, laat ik mijn armen weer zakken en probeer mezelf een houding te geven waarin lijkt dat ik zijn tranen niet heb gezien.
Haastig pak ik mijn tas op en sla deze om mijn schouders, het had toch geen zin om naar gym te gaan, dus koos ik de route naar de mediatheek.

Het beeld van Lucas blijft naar genoeg door mijn hoofd spoken.
De psychologische verklaring achter die tranen wekten nieuwsgierigheid bij mij op “waarom huilde hij? en waarom zei hij iets tegen mij? Dan zou hij toch hebben gewild dat ik hem zag huilen…”
Ik opende de deur van de mediatheek en liep naar binnen, de benauwde geur van krakende hersenen en verveling kwamen me tegemoet.
De beheerder van de mediatheek kijkt me glimlachend aan, ik ben nou eenmaal vaste klant, nooit boete en houd me strikt aan de regels.
Dat maakt me bij leraren en volwassenen geliefd, maar bij klasgenoten gehaat.
Ik glimlach terug en sla de hoek om, naar de afdeling met boeken over de Nederlandse literatuur. Naast scheidkunde, natuurkunde en wiskunde is poëzie van de bovenste plank een geliefde hobby van mij. De shakespeariaanse teksten en gedichten hebben een ouderwetse, maar zeker niet oubollige manier van omschrijven van menselijke vergelijkingen met natuurverschijnselen.
Mijn ogen glijden over de boekenkaften, opzoek naar het complete naslagwerk van Shakespeare, als ik plots een nieuwe vertaling tegenkom.
Nieuwsgierig trek ik het kleine dikke boekje tussen de andere boeken vandaan en sla het open, zoals gewoonlijk speur ik de bladeren af, opzoek naar sonnet 29.
Het interessante aan sonnetten, ook wel klinkdicht genoemd, is het feit dat ze maar veertien regels hebben en metrisch zijn.
Ze zijn compact en zitten boordevol metaforische omschrijvingen, althans, die van Shakespeare.
Ik stop op de juiste bladzijde en lees de zoveelste vertaling van mijn favoriete sonnet:

Als ik zie hoe de wereld mij versmaadt,
Dan vliegt mijn eenzaamheid me naar de strot,
Dan brul ik dat zelfs God mij wreed verlaat
En spuug ik op mezelf en op mijn lot.
Dan denk ik: was ik maar een knappe vent,
Of iemand met een grote vriendenkring,
Een duizendpoot, behept met veel talent.
Nu voel ik mij slechts een mislukkeling.
Alleen door jou ontstijg ik die zelf-haat:
Jouw beeld, dat als het lied in mijn hoofd klinkt
Van d' leeuwerik die d' aarde achterlaat
En jubelend de ochtendstond bezingt.
Met jou, mijn lief, voel ik m' een god gelijk,
En blut of niet, de koning zelfs te rijk.

Er is iets in deze sonnet dat mij altijd heeft geïnteresseerd, een geheim verscholen of zelfs ontastbaar.
Het eerste gedeelte is namelijk prima te begrijpen en het tweede gedeelte dat een metafoor bevat op zich ook wel, maar het gevoel dat omschreven word blijft voor mij vaag.
Natuurlijk gaat het over een man, die zichzelf verafschuwt en zijn bestaan het liefst zou willen ontkennen en die door te denken aan zijn geliefde toch een soort van lichtpuntje ziet, maar zoiets heb ik nog nooit gevoeld.
Deze liefde die omschreven word, heb ik nooit ervaren, dus hoe kan men zo een gevoel ervaren enkel door te lezen?
Het roept wel een sfeer op of een glimp van een gevoel, maar ik ben van mening dat voor ieder individu dit gevoel verschilt.
De een zal het boek melancholisch tegen zijn borst drukken en de ander zou het met afgrijzen dichtslaan en terugzetten.
Iedereen ervaart liefde anders en zeker in de pubertijd, waarin liefde enkel een opwelling van hormonen is en haast niet te vergelijken is met de diepgaande verbondenheid zoals dat in deze sonnet omschreven staat.

Met een tevreden glimlach sla ik het boek dicht, de vertaling goedkeurend door de keuze te maken om het boek voor een tijdje te lenen.
‘Hallo Tom’ zeg ik opgewekt, terwijl ik het boek voor hem neerleg en gretig opzoek ga naar mijn mediatheek pas, die zich in de voorvak van mijn tas tussen de geo-driehoek en grafische rekenmachine lijkt te verstoppen.
‘Dag Elise’ de al wat oudere, maar wijs lijkende man kijkt mij van over zijn brilglazen aan. Zijn grijze ogen weerspiegelen dezelfde twinkeling als altijd ‘een keuze kunnen maken?’.
Ik knik en haal op dat moment mijn pasje tevoorschijn, die ik naast het boek neerleg ‘een nieuwe vertaling’ fluister ik, na wat geërgerde blikken te hebben ontvangen.
Tom lacht zachtjes, scant dan de streepjescode op het boek en vervolgens de code op mijn pasje, waarna hij beiden weer teruglegt op de verhoging voor mij.
‘Is sonnet 29 nog steeds je favoriet?’ fluistert hij nu terug.
Ik stop het boek en mijn pasje terug in mijn tas en knik resoluut ‘zeker, tot ik een betere en gevattere vertaling ben tegengekomen van de rest van de sonnetten’.
Tom knikt langzaam, met mijn argument instemmend, hij is net zo’n shakespeare fan als ik en kent ondertussen bijna elke sonnet uit zijn hoofd.
‘Ik moet nu gaan, voordat ik mij nog meer vertraag.’



TOT HIER! hopelijk snel meer!

Dat is alweer een tijdje geleden, maar ik had een deel er nog niet opstaan, dat ik al wel geschreven had..
Dus bij deze:



Ik zou eigenlijk een plek in de aula willen zoeken en de sonnetten willen lezen, maar mijn schuldgevoel over mijn afwezigheid bij een aantal lessen is groter en dwingt me naar de docentenkamer.
Het voorbereiden op mijn werkstuk heeft me toch zeker een week gekost en als ik mijn schets en plannen zou kunnen laten zien, zou ik er misschien met een waarschuwing mee weg komen.
Het was te proberen, de bevestiging krijg je pas als je het probeert.
Mensen maken namelijk altijd plannen om iets te ondernemen, maar halen zich van te voren al het idee in hun hoofd dat het plan niet zal slagen en proberen het dan niet eens meer.
Maar daardoor zal je nooit te weten komen of je plan dusdanig weloverwogen was dat het misschien toch een kans van slagen zou hebben.
Wetenschap dwingt je die plannen uit te proberen en falen is daarin alleen maar meer kennis opdoen.

Ik klop op de gesloten deur van de docentenkamer, voordat ik hem open doe. Het zou onbeleefd zijn om zo maar binnen te wandelen.
Het ruikt er naar koffie en de zonneweringen creëren een mysterieuze schaduw over ruimte.
Er is niemand op één man na, maar het is niet mijn natuurkunde docent.
Hij staat met zijn rug naar me toe in een kopje koffie te roeren, terwijl hij naar een postvakje zoekt.
“Misschien in de pauze?” denk ik nog, terwijl ik me al weer om draai naar de deur.
‘Kan ik je helpen?’ hoor ik de man opeens achter me zeggen.
Geschrokken blijf ik staan, alsof ik me betrapt voel, terwijl dat eigenlijk helemaal niet van toepassing is want ik had mijn binnenkomst al aangekondigd door te kloppen.
Langzaam draai ik me om, richting de man met de koffie en merk dat hij al een paar stappen in mijn richting had gezet.
Ik herken hem niet, hoewel ik alle docenten op deze school weet te noemen en ik ga het rijtje namen in mijn hoofd af. Maar er komt niets bij me op.
‘Oh, wat onbeschoft van me’ glimlacht hij ‘mijn naam is Joseph Flesscher, ik ben de invalkracht voor de natuurkunde lessen.’
Ik neem de man voor me, genaamd Joseph, goed in me op, voor ik kan concluderen dat hij de waarheid spreekt en antwoord met mijn eigen naam ‘Elisa Nielsen’.
‘Ah, de mysterieuze afwezige’ knikt hij, waarna hij een slok van zijn koffie neemt.
Ik voel mijn wangen rood kleuren als ik terug denk aan de gemiste uren, waaronder natuurkunde.
‘Gaf u de les vandaag?’ vraag ik wat op mijn hoede, ik had het antwoord allang kunnen raden, maar bevestiging is natuurlijk belangrijk. Wat is een conclusie zonder bevestiging?
Joseph knikt en slaat zijn armen over elkaar ‘en waar was jij jonge dame?’.
‘Ik.. ik had een slechte ochtend’ stamel ik, onvoorbereid op de directe aanspraak.
Hij knijpt zijn ogen achterdochtig samen en snuift even.
Paniekerig probeer ik een excuus te vinden die ik dusdanig mooi zou kunnen formuleren dat hij het met een waarschuwing zou afpoeieren en ik dit benauwde kamertje uit kon, maar hij blijft me zo indringend aankijken dat ik het niet kan vinden.
Dan krullen zijn lippen tot een glimlach ‘Grapje! Je hoeft je niet bang te maken, ik zou alleen willen weten hoe het kwam dat jij zonder enige afmelding afwezig was in mijn les’.
Opgelucht haal ik adem, hoewel er alsnog een soort van schuldgevoel blijft steken in mijn maag.
‘Zoals ik al had verklaart’ begin ik rustig ‘ik had een slechte ochtend, uiteindelijk is mijn natuurkunde project over de stand van water in mijn tas geknapt, heb ik de bus gemist en is mijn shirt gescheurd. Ik beloof u dat het niet nogmaals zal gebeuren’.
Joseph steekt zijn handen in de lucht alsof hij de verontschuldiging niet in aan wil nemen ‘hé, ik ben niet boos, maar laat het inderdaad niet nogmaals gebeuren, of op z’n minst met afmelding. Anders ga ik me zorgen maken’.

Ik had zijn reactie niet verwacht en laat even mijn mond open vallen, zodra ik me er bewust van ben dat ik hem sta aan te gapen, sluit ik mijn mond om er vervolgens een verbaasde vraag uit te gooien.
‘Dat is alles? Moet ik me niet melden?’.
‘Doe niet zo raar, waarom zou je dat doen? Alles wat ik van je vraag is er gewoon weer te zijn de volgende keer en dan je presentatie over de waterstanden te doen.’ Hij zet zijn inmiddels lege kop koffie op de tafel naast hem en klapt even in zijn handen ‘Ik moet weer aan de slag, als dat tenminste alles is wat je wilde vragen?’.
Ik knik voorzichtig, trek de band van mijn tas strakker om mijn schouder en loop, me nogmaals excuserend, het benauwde hok uit.
‘Succes met je slechte dag!’ hoor ik hem nog roepen.

In de uren die ik daarop wel bewust probeer te volgen, merk ik dat mijn gedachten steeds afdwalen naar Joseph en Lucas en ook de docenten merken mijn slechte concentratie.
‘Mevrouw Nielsen?’ die vragende toon trekt mij meteen weer in de huidige situatie.
De lerares Frans staat met haar handen in haar zij ongeduldig met haar voet op de grond te tikken.
‘Pardon? Kunt u de vraag nogmaals herhalen?’ vraag ik zo kalm mogelijk, om mijn verwarring niet te veel te laten merken.
Ze schud teleurgesteld haar hoofd, teleurgesteld in mijn houding in haar les, terwijl ik vaak als eerste met het goede antwoord kom. Iemand anders krijgt de beurt om het goede antwoord te geven.
Ik word voor het eerst overgeslagen.
Achter mij hoor ik een paar meisjes gniffelen, ook zij hebben mijn afwezigheid opgemerkt en hopen waarschijnlijk dat ik een bepaalde ziekte heb, zodat ik nooit meer intelligente opmerkingen kan maken, waardoor zij slimmer lijken.
Het gniffelen gaat langzaam over in zacht gefluister op roddeltoon.
Ik probeer er niet naar te luisteren en doe alsof ik aantekeningen maak in mijn collegeblok.


Ik verheug me in de laatste minuten van de les al op de pauze. Niet dat de les me niet interesseert maar er bevind zich plotseling een storende gedachte in mijn hoofd die dusdanig veel ruimte inneemt, dat mijn concentratie verdrongen word.
Mijn pen is allang gestopt met schrijven en mijn ogen staan op een staar stand.
Als dan eindelijk de bel gaat, sta ik als een bezetene op en begin zo snel mogelijk mijn tas in te pakken, ik ben als een van de eersten het lokaal uit.


Alstu!

Leuk dat je weer verdergaat, hopelijk nu voor iets langer
Leuk stukje weer, je schrijfstijl leest heel fijn weg en ik ben benieuwd naar een vervolg!
Het enige waar ik me een beetje aan stoorde, is je manier van de dialoog weergeven. Je zou een kijkje kunnen nemen bij de schrijflessen, daar staat heel duidelijk hoe de dialoog gedaan zou moeten worden, echt heel handig!

Verder heb ik niets zinnigs te melden, dan alleen: keep going! (:
Liefs, Marit.