Online Verhalen

Laat ik me even voorstellen ik ben Michael en ben dus nieuw hier Hier zal een verhaal volgens, waarvan de hoofdstukken in het begin niet veel met elkaar te maken lijken te hebben. Natuurlijk wil ik ook graag kritiek.


Tura¢ar is de koning van een land een adelijke titel.
Kabra¢ is opperheerser, de koning der koningen, is een adelijke titel. Hij moet oorlogen voorkomen en altijd bemiddelen.
Trus'tur is een prins erfgenaam van de Kabra¢.
hera¢ is een provinciebestuurder.
Ik hoop dat dit een handig lijsje is, wat het de adelijke titels betreft. Veel plezier met lezen en alsjeblieft plaats een reactie.


Proloog

Continent Mythor, Baronie Altarish in de hoofdstad Atras in de gevangenis.


Tarzus vroeg zich af waar hij was. Hier was hij toch niet in slaap gevallen? Iets zei hem dat hij gedeelte van zijn geheugen had verloren, er was iets gebeurd de vorige avond, maar wat?
Hij zat in een cel en rook de zilte lucht van de zee, toen hij beter om zich heen keek ontdekte hij tralieraam en een metalen deur die zijn kamer afsloot. De muur waarin zich het raam bevond had gigantische kasteelstenen. Aan die muur kon Tarzus zien dat hij zich in en toren bevond. De andere muren van zijn cel bestonden uit bakstenen, die eens gestuukt waren. Het stuukwerk lag grotendeels afgebladerd op de grond. Zelf lag hij op een matras van stro in zijn wapenuitrusting, hij merkte dat al zijn wapens verdwenen waren. Zijn wapenuitrusting hadden ze natuurlijk niet kunnen verwijderen. Alleen de eigenaar kon het magische harnas uittrekken.

Hij fronste zijn voorhoofd en probeerde de herinneringen boven te halen. Zo zat hij enkele seconden totdat hij merkte dat het een zinloos was. Hij stond op en liep naar een oude gebarsten spiegel aan de muur. Hij keek naar zichzelf met zijn magentakleurige ogen. Zijn zwarte harnas was gemaakt van het metaal Mergothium, een oersterk metaal. Gouden klinknagels en zilverdraad sierde het harnas. Er was een bijzonder Keltisch patroon op aangebracht, die over het gehele harnas liep. In het eerste opzicht leken het wel honderd verschillende zilverdraadjes, maar in werkelijkheid was het er maar één.

Hij streek zijn kwikzilveren haren naar achteren en merkte een hoofdwond op aan de achterkant van zijn hoofd. Verbaasd trok hij zijn hand terug en staarde naar zijn vinger die bedekt waren met vele rode schilfertjes. Dit gaf hem wel enige aanwijzingen over zijn geheugenverlies. Het laatste wat hij zich herinnerde was de oorlogsraad die soepel verlopen was. Ze hadden immers al meerdere jaren een veiligheidszone om hun land Tarzustria behouden. Dit gebied werd tegenwoordig Norov genoemd ook wel niemandsland, wat in werkelijkheid geen passende naam was voor dit gebied.

Bij al zijn bewegingen voelde Tarzus een stekende pijn op zijn borstkas, kennelijk was er een rib gebroken of gekneusd. Toen hij zijn harnas verwijderde merkte hij ook enkele beurse plekken op. Kennelijk had hij gevochten.
Tarzus liep naar het raam en keek naar buiten. Het viel hem op dat hij de bouw van de huizen niet kende. De huizen hadden platten daken en bestonden uit kalkstenen. Bij de rand van het dak en om elk raam prijkte vele ornamenten. De ramen waren erg opvallend, het leek op een vierkant met daarboven een ingezakte dakvorm. Een andere beschrijving had hij er niet voor.

Tarzus stak zijn hoofd tussen de tralies en zag dat de toren zich aan de uiterste zijden van gevangenis bevond. Direct onder hem stonden vele grashalmen en op enkele meters afstand van het cellencomplexen bevonden zich al enkele huizen. Direct naast de toren waarin Tarzus zich bevond was een borstwering. Ten miste dat dacht Tarzus, want vanuit zijn oogpunt was het slecht te zien. Tarzus had zo zijn vermoede dat de borstwering vol zou staan met bewakers. Tarzus kon vanuit zijn positie bijna de gehele stad overzien. In de verte zag hij de zee, die het zwakke zonlicht weerkaatste. Tarzus proefde de zilte smaak van de zee. Vlak bij zee zag hij vele grootte schepen aangemeerd liggen. De enige slotsom waarop hij kon komen was één van de eiland baronieën. Op welke baronie hij zich bevond zou hem een zorg zijn. De enige gedachte die zijn hoofd vulde was ontsnappen!

De eiland baronieën hadden een eeuwenoude vete met Tarzustria. Deze vete had te maken met het uiterlijk van de Tarzustrianen. Velen hadden groen of zilver haar en vlijmscherpe en lange hoektanden. Zij waren volgens de legenden allemaal vampiers, wat natuurlijk volslagen onzin was, slechts enkele Tarzustrianen waren vampiers. Hijzelf was geen vampier, maar hij was wel de meest belangrijke persoon uit het land. Hij was de heerser van Tarzustria. Zijn eigen familie had de vampiers, groen en zilverharen verenigd. Zo was hun land ontstaan, maar vier landen waren erop uit dat zij allen werden uitgeroeid tot de laatste aan toe.
Echter door de grootte strategen in Tarzus' familie was het land nog nooit ten prooi gevallen aan de landen Windrov, Kaltrov, Baronie Linargh en Baronie Altarish. Hij moest zich op het moment op één van de Baronieën bevinden. De landen hadden hun aanvallen nooit gestaakt op Tarzustria. Al achthonderd jaar duurde deze eindeloze strijd.

Maar de vijand had zijn familie wel systematisch uitgeschakeld, hijzelf was nu de laatste Tarzus Tarzustria. In zijn familie was het de traditie geweest de oudste zoon Tarzus te noemen, zoals de eerste heerser van Tarzustria. Hijzelf had eerst een andere naam, hij was de tweede zoon geweest, maar toen zijn broer het leven liet werd hij Tarzus VI. Zijn stamboom was een oeroude tovenaarsfamilie, die met elke generatie toenam in kracht. Dat was ook de reden geweest dat zijn familieleden vaak heel oud waren geworden. Zij hadden het eeuwige leven, maar de meesten van zijn familieleden waren dan alsnog in het gevecht gestorven. Hijzelf was nu het oudste van de gehele lijn, hij was maar liefst driehonderdentwintig jaar oud.

Tarzus klopte op de muur in een bepaalde code, om erachter te komen of hier ook nog andere landsgenoten zaten. Niet veel later kreeg hij antwoord van de persoon aan de andere kant van de muur. Het bleek kolonel Hasmar O’tarwesh te zijn. Snel liet Tarzus weten dat hij hier gevangen zat. Als antwoord terug kreeg hij de vraag hoe ze moesten ontsnappen, aangezien ze over drie dagen geëxecuteerd zouden worden volgens de wachter die de kolonel had gesproken.
Tarzus antwoordde terug dat iedereen zijn wapenuitrusting nog aanhad en dat je met het metaal de voegen kon slopen. 'Als iedereen twee stenen weet te verwijderen kunnen we ons verzamelen hier onder aan de muur en dan stelen we een schip.'

Zoals u wenst mijn heer antwoordde de kolonel die het bericht vervolgens doorgaf aan alle andere landgenoten. Overal in het cellencomplex was het geklop te horen. Uiteindelijk kreeg Tarzus een bericht dat hier honderddrieëntwintig landgenoten opgesloten zaten. Tarzus sloopte een deel van zijn beenbeschermers en begon met het verwijderen van het cement tussen de voegen van twee stenen. Vijftien uur later had hij de stenen los en kon hij als hij het wilde ze er zo uitschoppen.
Snel vroeg hij zijn kolonel hoe het stond met de vorderingen van de andere landgenoten. Hij stelde ook voor dat meerdere landgenoten moesten gaan schreeuwen om vrij gelaten te worden en dat ze verder op de muren zouden kloppen. De berichten werden vliegensvlug doorgegeven en zo begon stap twee van zijn plan.




‘Hou je kop stelletje groenharen, ’schreeuwde de wachter gefrustreerd. Hij stopte met het duwen van een grote kar vol borden pap. Dat was het avondeten voor de gevangenen.
‘Ach laat ze toch, het is toch leuk om te zien dat ze merken dat hun laatste uren geslagen hebben, ’zei de tweede wachter.
‘Ik vertrouw het niet, het klinkt bijna of ze met elkaar communiceren, ’zei de eerste wachter achterdochtig.
De tweede wachter barstte uit in een luidde lachbui.

‘Ze zijn misschien slim, mijn vriend, maar communiceren met behulp van kloppen lukt zelfs hen niet. Maar ga nu maar weer aan het werk we moeten deze beesten nog voeren. Vergeet niet dat je niet je hand door het luik mag steken, straks zuigen ze je nog leeg, ’zei de tweede wachter die zich bulderend van het lachen verwijderde.
Het lachen zal je straks wel vergaan als ik gelijk heb, dacht de eerste wachter die de vijand allerminst onderschatte zoals de tweede wachter.
Hij liep naar de kar met pap en begon met het uitdelen.





Tarzus merkte dat zijn luik werd opengedaan en dat er voer naar binnenkwam.
Snel gaf hij een bericht door dat niemand het mocht eten, aangezien het wel vergiftigd of verdovend kon zijn. Ze zouden uitbreken en zorgen dat ze flink wat schade zouden aanrichten. Hij zou de andere schepen tot zinken brengen dacht hij strategisch. Dan was er in ieder geval een vijand minder voor enkele maanden.

De schemering begon in te vallen, snel gaf hij het signaal dat het tijd was voor actie. Tarzus wrikte de twee stenen los en wrong zich door het gat, vervolgens klom hij vliegensvlug langs de muur naar beneden. Bij de opleiding van hun soldaten was met alles rekening gehouden. Zij moesten muren kunnen beklimmen zonder hulpmiddelen. Overal zag hij dat het schouwspel zich herhaalde, de muren van de gevangenis krioelde van zijn landgenoten. Beneden aangekomen verzamelde iedereen zich tot een enorme groep van rond de tweehonderd man. Snel sprak hij ze mensen toe en bracht hun op de hoogte van zijn plan, hij wilde een enorme brand zien. De hoofdstad zou branden en als het aan hem lag mocht iedereen sterven.

Heeey, Michael! Ik dacht ik reageer meteen als je jezelf trouwens wilt voorstellen, daar hebben we een speciaal topic voor :klikkerdeklik

Je vindt het trouwens toch niet erg als ik je help met je spellingsfouten? Ik wordt dan gewoon je nieuwe, verbeterde spellingscontrole Ik ben wel heel erg nauwkeurig, dus bereid je maar alvast voor^^

Tarzus vroeg zich af waar hij was, hier was hij toch niet in slaap gevallen.

De ene keer vind ik dat hier een vraagteken moet, de andere keer weer niet. Hm.. beslis zelf maar

Iets zij hem dat hij gedeelte van zijn geheugen had verloren, er was iets gebeurd de vorige avond, maar wat?

zij=zei

Hij zat in een cel en rook de zilte lucht van de zee, toen hij beter om zich heen keek ontdekte hij tralies en een metalen poort die zijn kamer afsloot.

Poort is niet fout, maar dan denk ik eerder aan een grote stadspoort dan aan een simpele deur. Kan ook aan mij liggen, sommige dingen triggeren bepaalde gedachten bij mij=P laat aub nooit je karakter schuddebuiken, dan denk ik aan de kerstman^^ weet je dat ook weer

Zelf lag hij op een matras van stro in zijn wapenuitrusting, hij merkte ook dat al zijn wapens verdwenen waren

Ook staat een beetje vreemd in deze zin. Je zegt eerst dat hij wel zijn wapenuitrusting heeft, maar niet zijn wapens. Die ook klopt dan niet.

Toen hij opstond merkte hij dat hij op een aantal plaatsen licht gewond was. Toen hij zijn gezicht in zijn handen legde ontdekte hij iets hard. Toen hij zijn handen bekeek zag hij vele rode schilfertjes, blijkbaar had hij een hoofdwond

Probeer te vaak toen achter elkaar te vermijden, dan worden dingen snel een opsomming. Dus vermijd het alsjeblieft zo vaak mogelijk! Een voorbeeld hoe het anders kan:
Hij stond op en merkte dat hij op een aantal plaatsen licht gewond was. Hij voelde voorzichtig over zijn hoofd en ontdekte iets hards. Verbaasd trok hij zijn hand terug en staarde naar zijn vinger die bedekt waren met vele rode schilfertjes. Blijkbaar had hij een hoofdwond.
Door het heel anders op te stellen, heb ik al drie keer 'toen' weggehaald. Meestal kun je door je zinnen anders op te stellen het weglaten.

Ze hadden immers al meerdere jaren een veiligheidszone om hun land Tarzustria behouden, dit gebied werd tegenwoordig Norov genoemd ook wel niemandsland. Wat in werkelijkheid geen passende naam was voor dit gebied.

Dit kan een zin worden, de eerste zin loopt namelijk door in de tweede. Als je het te lang vindt, probeer je zin anders op te stellen (hm, enigszins herhaling^^)

Tarzus liep naar het raam en keek naar buiten, het viel hem op dat hij de bouw van de huizen, niet herkende.

En dit zijn weer twee zinnen en de komma achter de 'huizen' kan weg.

Deze vete had temaken met het uiterlijk van vele Tarzustrianen met hun groene of zilveren haar en hun vlijmscherpe en lange hoektanden.

Ik zou hier twee zinnen van maken. 'Deze vete had te maken met het uiterlijk van de Tarzustrianen. Velen hadden groen of zilver haar en vlijmscherpe en lange hoektanden.

Zo was hun land ontstaan, maar vier landen waren eropuit dat zij allen werden uitgeroeid tot de laatste aan toe.

erop uit

Echter door de grootte strategen in Tarzus zijn familie was het land nog nooit ten prooi gevallen aan de landen Windrov, Kaltrov, Baronie Linargh en Baronie Altarish.

Dit mag ook, maar het leest netter als je Tarzus' familie schrijft.

Hijzelf had eerst een andere naam, hij was de tweede zoon geweest, maar toen zij broer het leven liet werd hij Tarzus VI.

Een 'n'tje vergeten bij zij(n) broer ^^

Dat was ook de reden geweest dat zijn familieleden vaak heel oud geworden waren.

Het is niet fout, maar het leest fijner weg als je neerzet: waren geworden

Tarzus antwoordde terug dat iedereen zijn wapenuitrusting nog aanhad en dat je met het metaal de voegen kon slopen. Als iedereen twee stenen weet te verwijderen kunnen we ons verzamelen hier onder aan de muur en dan stelen we een schip.

Blijf hier in de verleden tijd schrijven. Ook een plan moet in die tijd geschreven worden, alleen als je het in een conversatie zet hoeft dat niet.

Zoals u wens mijn heer antwoordde de kolonel die het bericht vervolgens doorgaf aan allen andere landgenoten.

wenst, maar ik zou hier gewoon verder gaan met hoe je het neerzette, dus beschrijvend wat er werd gezet. Om het plotseling te veranderen naar wat er echt werd geklopt is een beetje vreemd. En sowieso moet er dan iets om aan te geven dat het geklopt is( hm, klinkt raar) maar wat weet ik niet. Aanhalingstekens? Om dat probleem te vermijden kun je het weer samenvattend schrijven. En het is alle anderen, dus zonder n.

Vijftien uur later had hij de stenen los en kon hij als hij het wilde ze er zo uitkikken.

Ik neem aan dat je hier uitkicken bedoelt? Ik zou in een fantasyverhaal zoveel mogelijk engelse woorden vermijden, dus maak er uitschoppen van.

De tweede wachter barste uit in een luidde lachbui.

barstte

Ze zijn misschien slim, mijn vriend, maar communiceren met behulp van kloppen lukt zelfs hun niet.

Volgens mij moet hun, hen zijn. Hun is alleen meewerkend voorwerp, hen is de rest. Hm, niet zon goed uitleg^^

Lach maar dat zal je straks wel vergaan als ik gelijk heb dacht de eerste wachter die de vijand niet onderschatte

Het lachen zal je straks wel vergaan als ik gelijk heb, dacht de eerste wachter...

Hij liep naar de kar met pap en begon met het uitdelen van het eten.

Door de kar met pap neer te zetten geef je in mijn ogen aan dat je het al hebt genoemd, maar dat heb je niet. Als je in een eerder stukje zet: ‘Hou je kop stelletje groenharen, ’schreeuwde de wachter gefrustreerd. Hij stopte met het duwen van een grote kar vol borden pap. Dat was het avondeten van de vele gevangenen.
Dan leg je het meer uit. Zo weet de lezer precies waar het voor bedoelt is en waar de kar plotseling vandaan komt

Snel gaf hij en bericht door dat niemand het mocht eten, aangezien het wel vergiftigd kon zijn of verdovend.

en bericht=een bericht. En het leest fijner weg als je neerzet: aangezien het wel vergiftigd of verdovend kon zijn. Maar sowieso vind ik vergiftigen en verdoven dubbelop. Volgens mij zijn er genoeg vergiften die je bewusteloos maken.

Twee stenen en een volwassen man in wapenuitrusting kan zich daar doorheen wurmen? Dan moeten het wel hele grote stenen zijn (moet je dan aangeven) of Tarzus is heel smal en de rest van zijn mannen ook. Nu komt het mij wat ongeloofwaardig over. Kijk maar naar een bakstenen muurtje, als je daar twee stenen uithaalt zal je er ook niet doorheen kunnen.

Het valt me op dat je alleen de wachters laat praten. Je zou de toespraak van Tarzus ook uit kunnen schrijven, nu wordt je verhaal wat aan de samenvattende kant, alsof je het vanaf een hele afstand ziet en alles een beetje beschrijft. Probeer de lezer wat meer in het verhaal te trekken door gebeurtenissen die net gebeuren. Zoals bij die wachters, daar had ik echt een goed gevoel bij. Bij Tarzus is het nog meer, hij doet dit, dat, zus zo, als een lijstje dat zo is opgetekend. Omschrijf meer dingen, stop er emoties in, zet een conversatie op. Zo sleur je de lezer in het verhaal

Haha, leuke moordzuchtige gedachten op het einde ik weet niet of ik het al had gezegd, maar ik vind het kloppen op de muren heel goed verzonnen! Is toch handig als je gevangen zit^^
Oja, stoor je niet teveel aan mijn lange feedback, dat is gewoon omdat ik al je foutjes eruit wil halen. Ik weet uit ervaring dat je zelf over zulke dingen heen leest. Dus ik hoop dat je hier iets aan hebt met je eindeloze taak van je verhaal nakijken. Ik zou er echt geen geduld voor hebben, haha
Maar post gauw door, de spanning zit er nu nog niet echt in, maar ik weet dat dat nog komt heel veel succes met schrijven (en nakijken)!!!

groetjes, Saskia
(oja, dit is vanuit het tipex-team)

‘We zullen allereerst naar de haven moeten gaan, daar moeten we minstens drie schepen in onze macht krijgen. Verwoest de rest van de schepen. Niets zullen we heel laten, branden zal deze stad. Vernietig hun opslagplaatsen en dood iedereen die in de weg staat. Het is tijd, ’zei Tarzus fluisterend.
Opeens ging er een alarmbel, ze waren dus ontdekt, dat geheime gedoe kon nu wel achterwegen gelaten worden.

‘Activeer je amulet, ’bulderde Tarzus net op tijd toen een pijlensalvo hun kant op kwam. Echter geen enkele Tarzustriaan werd geraakt, alle pijlen leken af te ketsen op een magisch krachtveld.
‘Snel naar de haven, ’bulderde Tarzus nog eens.
De Tarzustrianen begonnen te hollen door de geplaveide hoofdstraat, Tarzus en Kolonel Hasmar bleven enigszins achterop. Toen ze de haven naderde doemde opeens een heel garnizoen soldaten op die hen de weg versperde.

Tarzus rende naar voren en begon een paar symbolen in de lucht te tekenen, meteen ontstond er een enorme drukgolf die de vijanden vloerde. Vervolgens kwamen de Tarzustrianen op de soldaten afgestormd en staken de soldaten dood me hun eigen wapens.
‘Naar de schepen, ’beval Tarzus, die nog meer soldaten aan zag komen.

Om hem heen stonden vele pakhuizen, met de voorraden van de stad. Tarzus tekende meerdere symbolen, waardoor de soldaten op een onzichtbare muur stuitte. Vervolgens schoot er vuur uit zijn handen waarmee hij meerdere pakhuizen aanstak. Vol blijdschap en met een duistere lag schoot hij stralen in het rond.
Zijn landsgenoten hadden intussen drie schepen ingenomen. De wachters die zich op de schepen hadden bevonden waren snel uitgeschakeld. Snel grepen enkele landsgenoten een boog en schoten vuurpijlen af op de overige schepen.

De vlammen likten al snel langs de masten van de schepen.
Tarzus liet met zijn krachten de schepen nog sneller vergaan. Overal was de vlammenzee te onderscheiden, maar voor Tarzus was dat niet genoeg. De stad branden en de vlammen grepen alles aan wat maar kon branden.
Boven de stad prijkte de burcht van de baron, een haast onneembare vesting.
De baron was één van Tarzustriaans grootste vijanden.

Tarzus zocht zijn laatste krachten en liet zo het paleis van de Baron verdwijnen in een enorm gat. Over het hele eiland gingen schokgolven en uit het gat kwam opeens magma spuiten. Brokken steen en as vlogen door de lucht, huizen die nog niet in brand stonden vlogen inbrand of storten in. Overal was geschreeuw te horen van mannen, vrouwen en kinderen. Maar dat liet Tarzus koud, het was hun verdiende loon.
Tarzus zakte opeens in elkaar en het krachtveld begon zwakker te worden, hetzelfde krachtveld dat het rondvliegende puin tegenhield.

Kolonel Hasmar greep zijn heer onder zijn oksels en gooide hem over zijn schouder. Vervolgens rende hij naar het laatste aangemeerde schip. Snel werden de trossen gelost en werden de zeilen gehesen. Het schip verliet de haven in rap tempo.
Het krachtveld begaf het nu volledig, zodat nog meer huizen aan de lava werden prijsgegeven.
Enkele stenen misten de drie schepen op een haar na, op het schip ontstonden enige beschadigingen van de kleinere stenen.

De Tarzustrianen keken voldaan naar de verwoestingen die hun heer had aangericht. Hier hadden ze geen maanden werk verwoest, maar werk van jaren. Deze vijand zou zich niet snel meer laten zien op het slagveld. De zon begon op te komen met een rode gloed en gaf alles een onheilspellend uiterlijk.
De Tura¢ar werd naar zijn kajuit gebracht, waar Kolonel Hasmar hem op een stoel liet zetten.
De Tarzustrianen verlieten de kajuit en lieten de Tura¢ar en zijn kolonel alleen.

‘Dat was geen goede zet heer, we hadden allemaal wel kunnen sterven door uw gevaarlijke toeren. Ik had beter van u verwacht mijn heer, al die arme mensen die zo eerloos zijn gestorven, ’zei Hasmar O’tarwesh.
‘Ze hadden het verdient, vandaag heb ik ze terugbetaald met gelijken munten, zij hadden ook geen medelijden met onze vrouwen en kinderen in het verleden. Eigenlijk had ik hun eiland moeten laten zinken, dan waren we eindelijk van die ratten verlost, ’zei Tarzus duister en bitter.

‘Heer zo ken ik u niet, wat heeft u zo veranderd? ’vroeg de kolonel die angstig naar zijn heer keek.
‘Niets, de haat is nu eindelijk naar buiten gekomen en dit voelde goed, onze tijd van niet aanvallen en alleen maar verdedigen is voorbij. Vanaf morgen gaat er een nieuwe tijd aanbreken op dit continent, ’zei Tarzus luguber en met een duistere ondertoon.

Tarzus herrees uit zijn stoel en opende de deur van zijn kajuit en liep vervolgens naar het bovendek. Hij zag nog steeds lijkbleek, maar zijn donkergroene ogen straalden kracht uit. Elk gesprek verstomde en iedereen keek naar de Tura¢ar die wel een verandering leek te hebben ondergaan.

‘Vanaf morgen zullen we geen genade meer tonen voor de vijand, de tijd van verdedigen en onderhandelen is voorbij, zowaar ik Tura¢ar Tarzus Tirantus Tarzustria ben. Vanaf morgen zullen de voorbereidingen worden getroffen voor een oorlog zoals onze vijand nog nooit heeft gezien. Onze ingenieurs hebben lang genoeg nieuwe wapens ontworden, nu is het tijd voor de praktijk. We zullen de vijand verpletteren en ze volledig uitroeien, zodat dit probleem voor eens en altijd verholpen zal zijn. Lang leven Tarzustria en al zijn onderdanen, ’bulderde Tarzus heerszuchtig, waarbij een duistere grijns over zijn gezicht trok.
‘Lang leven Tura¢ar Tarzus Tirantus Tarzustria, moge hij ons nog lang leiden, ’bulderde zijn onderdanen voldaan.

Over Tarzus zijn gezicht gleed vervolgens een zelfvoldane grijns.
Zijn zilveren haren, die tot aan zijn onderrug reikte en daar volledig recht waren afgesneden, wapperden in de zilte bries.

Hoofdstuk I
Het continent Mythor, koninkrijk Turgon in de hoofdstad Turgas.


Kabra¢ Tura¢ar Modrik Aslan’Otar zat op zijn troon en begon behoorlijk zijn geduld te verliezen, een woedeaanval dreigde in hem op te borrelen.
‘Genoeg, laat onmiddellijk mijn zoon hier brengen, ik heb me te lang niet bezig gehouden met zijn opvoeding, ’bulderde de Kabra¢ bevelend.
‘Mijn heer, wat bent u van plan als ik vragen mag, ’vroeg zijn adviseur Elbar O’Tarlar met een grijs van oor tot oor.
‘Geduld mijn vriend, straks zul je een wervelwind meemaken die dit paleis op zijn grondvesten zal doen schudden.’
De deuren naar de troonzaal werden geopende en daar kwam de Trus’tur de rechtmatige erfgenaam van Turgon, Baronie Malgash, Baronie Altarish, Baronie Linargh en van de titel van Kabra¢. Een titel die slechts één man op het continent mocht dragen. Het was zoiets als opperheerser, de titel was een gemaakt om oorlogen te voorkomen en om een partij te hebben die aan het einde van oorlogen over de vergoedingen besliste.
De bedienden en wachter verlieten de zaal op bevel van een handgebaar van de Kabra¢.
‘Mijn zoon je bent een schande voor onze trotse stamboom, ik moest een heerser van jou maken. Maar dat is mij blijkbaar niet gelukt, daarom heb ik besloten om je te onterven. Ik zal een nieuwe erfgenaam zoeken, ik zal je een landhuis geven en een grondgebied om over te heersen, maar meer niet. Morgen zal ik de papieren tekenen en dan ben jij wettelijk gezien niet meer mijn zoon en erfgenaam. Verdwijn nu uit mijn ogen en laat je hier niet meer zien, ’zei de heerser verbitterd over zijn zoon die aan het huilen en zeuren was dat hij dat niet kon maken.
‘Voer hem af naar zijn kamers, morgen zal hij dit paleis voorgoed verlaten, ’zei Modrik tegen de wachters. Lodrik werd huilen uit de troonzaal gesleept, terwijl hij hevig tegenspartelde. Uiteindelijk viel de poort van de troonzaal in het slot.
‘Heer ik spreek u niet graag tegen, maar dit lijkt me geen wijs besluit, wie wordt dan uw erfgenaam, ’vroeg zijn adviseur verbaasd.
‘Mijn wil is wet, genoeg heb ik van die jongen te dulden gehad. Hij ligt de ganse ochtend in zijn bed te rotten. Hij komt niet naar zijn exercities, verwaarloosd zijn leerwerk. Verpest elk buffet met gasten door zijn afschuwelijke tafelmanieren, verder heeft hij een pens. Het enige wat hij kan is vreten, zeuren en huilen. Hij is zeventien, hoe vaak heb ik Samona niet gesmeekt iets bruikbaars van hem te maken. De maat is nu vol en daarmee is deze discussie ten einde, ’zei de Kabra¢ die zich uitgeput in de kussens van zijn troon liet zakken.
‘Dan zal ik u alleen laten met u gedachten heer, ’zei Elbar die zich verwijderde uit de troonzaal. Snel liep hij richting de vertrekken van de Trus’tur.
Daar trof hij de jongen huilend aan, zijn heldergroene ogen stonden vol tranen en zijn blonde halflange haar hing slordig om hem heen.
Elbar liep naar de jongen toe en legde een arm om hem heen. De jongen begon heftig te snikken.
‘Rustig maar, ik zal je vader weer tot orde manen, maar wel op één voorwaarde je gaat onmiddellijk je slechte gedrag verbeteren. Laat je vader toch eens trots op je zijn, ’zei Elbar berispend.
‘Ik zal mijn best doen, ik zal voortaan alles geven, maar laat hem mij niet onterven. Ik beloof je dat ik minder zal eten en dat ik eerder zal opstaan. Ik zal hard werken aan mijn krijgskunsten en aan mijn studie, ’beloofde de jongen hem die daar zat met rood aangelopen ogen.
‘Ik zal je vader overhalen, maar zodra je de afspraak nalaat zal ik je er zwaar aan helpen herinneren. Op een manier waaraan je vader nooit gedacht zou hebben, heb je me goed begrepen, ’zei Elbar met en stem die geen tegenspraak dulden.
‘Ja, ik zal u, mijn vader en het koninkrijk niet teleur stellen, zowaar ik hier sta, ’zei hij terwijl er een geeuw uit zijn mond ontsnapte.
‘Goed, ik vertrouw je op je woord slaap lekker Lodrik, ’zei Elbar die de vertrekken van de jongen verliet.
Toen hij in zijn eigen kamer aankwam, ging hij achter zijn bureau zitten en pakte zijn schrijfgerei bijeen.
Hij pakte papier uit zijn bureaula en opende zijn inktpotje om zijn veer in de inkt te dopen. Meteen begon hij met het noteren van alle gebeurtenissen van deze bijzondere dag. Al jaren hield hij in het geheim een logboek bij, wanneer hij stierf zou het in het koninklijk archief terechtkomen.
Zo liet hij zijn ganzenveer over het papier krassen, na een kwartier schroefde hij zijn inktpotje dicht en stopte het papier terug in de la.
Vervolgens borg hij zijn ganzenveer op en maakte zich gereed voor de nacht. Deze nacht zoude er vele onverwachte wendingen komen voor het huis van Aslan’Otar, zonder dat Elbar daar in zijn dromen iets van zou merken.

Ik ga beginnen met een vraag die je ongetwijfeld al wel vaker hebt gehad XD Hoe spreek je die namen uit? Als een K?

Verder zal ik even uitleggen hoe ik over het algemeen reageer op verhalen. Ik werk stukje bij beetje je verhaal bijlangs. Hierbij pluk ik dingen eruit die niet lekker lopen, of die ik gewoon anders gedaan zou hebben. Natuurlijk ben je nergens toe verplicht, aangezien schrijven heel erg persoonlijk is. Mocht je mijn reactie niet op prijs stellen, dan kun je dit gewoon zeggen en reageer ik niet weer inhoudelijk op je verhalen

Ik houd van prologen, ze nodigen over het algemeen uit om het verhaal te lezen. Dit omdat ze over iets kunnen gaan dat eerder gebeurd is, maar ook iets dat zich juist later afspeelt. Op dit forum ben ik een groot aantal verhalen tegen gekomen die dit helemaal verkeerd uitwerkten en het meer als een samenvatting gebruikten voor hun verhaal. Ik vind het dan ook erg fijn om te zien dat je dit in ieder geval goed hebt gedaan, dat maakt het al een stuk makkelijker om te beginnen aan je verhaal. Zo’n samenvatting verknald voor mij over het algemeen de leeservaring al, omdat ik toch al weet wat er gaat gebeuren.

Nu moet ik wel zeggen dat het zinnetje dat je onder ‘proloog’ hebt staan weinig voor mij doet. In Engelse verhalen vind ik dit over het algemeen wel een toevoeging, maar dit vind ik er eigenlijk een beetje rommelig uitzien. Misschien had je het korter op kunnen delen ofzo? Zodat het niet een uitgerekte uitleg lijkt? Het idee dat dit in een hele andere wereld afspeelt vind ik wel erg gaaf, ik houd van andere werelden. Gewoon omdat daar over het algemeen veel meer mogelijk is.

En om nu toch maar op je verhaal in te gaan. Aangezien ik daarom begonnen ben met deze reactie Ik vind het fijn om vanuit een mannelijk personage te lezen. Het ‘wijvengehalte’ is over het algemeen vrij hoog op schrijffora en niemand anders weet een man zo goed neer te zetten als een andere man. Wat ik wel erg jammer vind is dat je erg beknopt bent in je be- en omschrijvingen van de situatie waar Tarzus zich in bevindt. Dit kan in sommige situaties een toevoeging zijn aan je verhaal, maar doordat dit in principe nog maar een introductie is op je verhaal geeft het mij een afstandelijk gevoel van het verhaal. Het is moeilijk om de plek voor me te kunnen zien en daarbij ook het personage. Dat is zonde, want dergelijke toevoegingen doen een hoop in een verhaal.

In de echte wereld heb je een aantal zintuigen die je gebruikt om je omgeving in je op te nemen. Alle kun je ook in verhalen gebruiken. Dit omdat de fantasie van mensen het vaak wel aanvult. Deze zintuigen zijn zicht, horen, reuk, smaak en tast. De eerste twee worden in verhalen het meest gebruikt, daarna volgt reuk. Smaak en tast worden over het algemeen vergeten en dat is zeker bij verhalen die een zekere verwachting neer behoren zetten erg jammer.

In je eerste alinea gebruik meteen twee zintuigen, in de tweede alinea een derde. Zich, reuk en tast. Later in het verhaal voeg je er ook horen aan toe en ik vind het fijn om een verhaal toe te lezen die de meeste van de zintuigen op één of andere manier weet te raken. Ik vraag me af of je later in het verhaal smaak ook nog toe zult voegen, dus je maakt me in ieder geval nieuwsgierig. Op naar je verhaal zelf, ben nu lang genoeg globaal bezig geweest

Elfenring schreef:Tarzus vroeg zich af waar hij was, hier was hij toch niet in slaap gevallen. Iets zij hem dat hij gedeelte van zijn geheugen had verloren, er was iets gebeurd de vorige avond, maar wat?
Hij zat in een cel en rook de zilte lucht van de zee, toen hij beter om zich heen keek ontdekte hij tralies en een metalen poort die zijn kamer afsloot. Zelf lag hij op een matras van stro in zijn wapenuitrusting, hij merkte ook dat al zijn wapens verdwenen waren. Hij pijnigde zijn hersenen, maar de herinneringen kwamen helaas niet boven.

Ik vind het een mooi begin. Het is op een bepaalde manier een top van een spanningsboog, maar op een andere manier ook weer niet. Het besef dat er iets gebeurd is, maar dat het personage toch rustig bijkomt en zijn omgeving in zich opneemt maakt het naar mijn mening dat het een goed begin is. Wat ik wel vind is dat je meer met dit stuk had gekund dan dat je op dit moment doet. Je kunt de stukken nog meer opdelen, meer verduidelijken waardoor Tarzus beseft dat hij ergens anders is dan waar hij hoort. Ik vind het een mooi toevoeging dat je hem de zee laat ruiken, maar hoort hij hem ook? Kan hij door dat wel of niet te horen, maar wel te ruiken iets afleiden aan de plek waar hij is?

In de tweede zin schrijf je ‘zei’ overigens als ‘zij.’

Mirry schreef:Tarzus opende zijn ogen en knipperde een paar keer om zijn ogen te laten wennen. Hier was hij niet in slaap gevallen. Zijn [kleur] ogen gleden over de kale, stenen vloer, maar er kwam geen enkele herinnering naar boven drijven. Er was iets gebeurd de afgelopen avond, maar wat?
Hij zat overduidelijk in een cel, maar kon toch de zilte zeelucht ruiken. De [haarkleur]harige man keek omhoog en zag een klein raampje, enkel bedekt door tralies. Toen hij wat beter om zich heen keek zag hij nog meer tralies en een metalen poort die zijn cel afsloot. Zelf lag hij op een matras van stro. Hij droeg nog wel zijn wapenuitrusting, maar zijn wapens waren allemaal verdwenen. Tarzus fronste en sloot zijn ogen in de hoop dat hij zich zou herinneren wat er gebeurd was. Die herinneringen kwamen helaas niet.

Ik heb zitten prutsen in je stukje. Hierbij hem ik geprobeerd om het wat persoonlijker te maken. Meer op de persoon dan op de actie. Ook heb ik een paar kleine toevoegingen gedaan waardoor de lezer een beter beeld kan krijgen van niet alleen je personage, maar ook van diens omgeving. Ik benoem ook niet letterlijk dat hij een gedeelte van zijn geheugen verloren is, maar laat dit wel duidelijk merken in de bepaalde zinnen. Dit is wat meer op de persoon betrokken, waardoor de lezer hem als een wezen kan gaan zien met gevoelens en een eigen manier van handelen. Als je het los vast benoemd als ‘iets zei hem dat hij zijn geheugen verloren was,’ dan lijkt het alsof hij al tekenen ziet van hoe dit gebeurd kan zijn. Wellicht was dit iets waar je ook op zinspeelde, maar dat weet ik natuurlijk niet. Als dit zo is, gewoon mijn opmerking negeren. Vrij eenvoudig.

Elfenring schreef:Toen hij opstond merkte hij dat hij op een aantal plaatsen licht gewond was. Toen hij zijn gezicht in zijn handen legde ontdekte hij iets hard. Toen hij zijn handen bekeek zag hij vele rode schilfertjes, blijkbaar had hij een hoofdwond. Dit gaf hem wel enige aanwijzingen over zijn geheugenverlies. Het laatste wat hij zich herinnerde was de krijgsraad die soepel verlopen was. Ze hadden immers al meerdere jaren een veiligheidszone om hun land Tarzustria behouden, dit gebied werd tegenwoordig Norov genoemd ook wel niemandsland. Wat in werkelijkheid geen passende naam was voor dit gebied.

Ook hier zou je meteen in de eerste zin de verwondingen op de persoon kunnen betrekken. Beurse plekken, stijve plekken en zoals je later al doet, schaafplekken. Verwondingen in een verhaal vertellen een hoop. Een hoofdwond kan inderdaad een goede indicatie zijn over waarom iemand zich iets niet kan herinneren. Pijn in de ribben kan duiden op een personage dat gevallen is en daarna nog geschopt/geslagen. Pijn in de maag kan duiden op een maagstoot. Schaafwonden vertellen ook een hoop. Bijvoorbeeld wanneer je personage deze op de knokkels zou hebben, een zeker teken dat hij teruggevochten heeft. Een schaafwond bij het oog, of zelfs op de kaak kan aanduiden dat hij een klap in zijn gezicht heeft gehad. Schaafplekken op de knieën duiden op een val, eveneens op de ellebogen of op de muis van de hand. Schaafwonden op de bovenkant van de voeten duidt op slepen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Waar ik echter op doel is dat dergelijke toevoegingen meer kunnen vertellen over de situatie waar je personage zich in heeft bevonden. Ook kan hij op die manier zelf nagaan wat er eventueel gebeurd is.

Mirry schreef:Toen hij opstond vernam Tarzus meteen dat er wel degelijk iets gebeurd moest zijn. Hij voelde zich stijf en op het moment dat hij met zijn handen over zijn gezicht wreef voelde hij iets korreligs op de palmen van zijn handen. Langzaam trok hij zijn handen terug en keek ernaar. De roestkleurige schilfers waren niet moeilijk om te herkennen, geronnen bloed. Het kwam van zijn gezicht, dus moest hij een hoofdwond hebben. Dat verklaarde wel waarom hij zich de vorige avond helemaal niet kon herinneren.
Het laatste dat hij zich kon herinneren was de krijsraad, die soepel verlopen was. Ze hadden immers al meerdere jaren een veiligheidszone om Tarzustria weten te behouden. Dit stukje land dat om het land van de Tarzustrianen gewikkeld leek werd tegenwoordig al ‘Norov’ genoemd, niemandsland. Niet dat het een passende naam was voor dat gebied, maar daar was niets meer aan te veranderen.

Overigens vraag ik me af of ‘krijgsraad’ wel het juiste woord is in dit context? Krijgsraad gaat meestal om het veroordelen van een misdadiger die in het leger zat of zoiets toch? Hoe je verder gaat krijg ik niet het idee dat het die situatie was?

Elfenring schreef:Tarzus liep naar het raam en keek naar buiten, het viel hem op dat hij de bouw van de huizen, niet herkende. Dat betekende dus dat hij op één van de eilanden moest zijn die een eeuwenoude vete hadden met Tarzustria.
Deze vete had temaken met het uiterlijk van vele Tarzustrianen met hun groene of zilveren haar en hun vlijmscherpe en lange hoektanden.

Ik zou na ‘buiten’ een punt doen en dan een nieuwe zin beginnen. Het is nu een beetje goochelen met de komma’s en het staat raar. Ik heb geen verstand van komma’s, aangezien ik alles op gevoel doe... Ik denk dat het netter zou staan als je het gewoon als twee zinnen zou doen. Ik ga in het komende stukje niets veranderen aan de inhoud, maar komma’s en zinsbouw alleen Puur om het even kort weer te geven.

Wel vind ik het erg fijn dat je nu een beschrijving van het soort geeft, dit zou je ook van de huizenbouw kunnen zijn. Dit geeft de omgeving weer een beetje beter weer en dat is voor een lezer erg fijn Ook was je in dit stukje een spatie vergeten. In de laatste zin tussen ‘te’ en ‘maken,’ deze heb ik wel toegevoegd in het onderstaande stukje.

Mirry schreef: Tarzus liep naar het raam en keek naar buiten. Het viel hem op dat hij de bouw van de huizen niet herkende. Dat betekende dus dat hij op één van de eilanden moest zijn, die een eeuwenoude vete hadden met Tarzustria.
Deze vete had te maken met het uiterlijk van vele Tarzustrianen met hun groene of zilveren haar en hun vlijmscherpe, lange hoektanden.

Elfenring schreef:Echter door de grootte strategen in Tarzus zijn familie was het land nog nooit ten prooi gevallen aan de landen Windrov, Kaltrov, Baronie Linargh en Baronie Altarish.

Niets groots… Doordat de naam van je personage met een s eindigt mag je in principe ook Tarsus’ familie zeggen.

Elfenring schreef: Snel liet Tarzus weten dat hij hier gevangen zat.

Dit stukje vond ik grappig. Het beeld dat ik even voor me zag was dat van een man die rustig aan een theetafeltje zit en zijn thee drinkt… Wel in een cel, maar niet als gevangene. Het leek mij vrij logisch dat de Kolonel beseft dat de persoon in de cel naast hem ook een gevangene is en er niet zit omdat hij zo mooi bij de muur kleurt. Daarna had ik het besef dat hij wellicht zijn naam doorgaf… My mind works in strange ways…

Verder vind ik het een leuk stuk. Hoewel ik dit nu volledig baseer op de eerste post. In de tijd dat ik dit schreef heb je nog twee posts erbij geplaatst. Deze zal ik ook lezen natuurlijk, puur omdat ik het een leuk idee vind en je uitwerking zeker niet verkeerd is. Van sommige stukjes had ik graag meer gezien, zoals hoe hij die stenen los haalde, of langs de wachten kwam. Dat zijn kleine dingen en misschien sluipt het verderop in je verhaal er wel in

Succes met schrijven!

Zo, ik heb eindelijk weer tijd om verder te gaan met spellingcorrector zijn bereidt u alvast maar voor, fasten your seatbelts, 'cause here... we... GO!^^

Het is tijd, ’zei Tarzus fluisterend.

Dit kan ook : ...Het is tijd," fluisterde Tarzus. Het is niet fout, maar je zou het ook kunnen overwegen om het zo te schrijven. En je hoeft trouwens geen spatie te doen na je komma, dus niet zo: Het is tijd, ' zei , maar het is tijd,' zei. Prop de komma en het sluitingsteken maar gewoon aan elkaar

Opeens ging er een alarmbel, ze waren dus ontdekt, dat geheime gedoe kon nu wel achterwegen gelaten worden.

Probeer woorden als ineens, plotseling, opeens etc. te vermijden. Bij sommige dingen kan het niet anders, maar hierbij kun je het neerzetten als: Een helder geluid schalde door de gangen. De alarmbel! Ze waren ontdekt.
De dus kan weg, die is te logisch. Dat klinkt wel raar he^^ maar probeer te zakelijke woorden zoals dus, want etc ook te vermijden, dat maakt een tekst te zakelijk. En achterwegen is achterwege.
Over dat pijlensalvo, waar komt dat plotseling vandaan? Daar kan ik me nu even geen voorstelling van maken. Misschien is het handig als je zegt dat (ik zeg maar iets) vanuit nissen pijlen worden afgeschoten. Nu lijkt het nml net alsof je er een stukje uitgeknipt hebt. En hoe weet Tarzus dat er pijlen worden afgeschoten? Dat is nu ook heel plotseling. Misschien dat hij het geluid hoort, of de helmen van de mannen ziet glinsteren. En die amuletten, is het niet logischer dat degenen die hen gevangen hebben genomen, die dingen ook hebben afgepakt? Sowieso is het een beetje vreemd dat ze hem zijn wapenuitrusting hebben laten houden, maar om ze dan ook nog een magieding te laten houden, is niet echt geloofwaardig. Het lijkt me dat de gijzelaars die dingen maar al te graag willen hebben, is toch wel handig, iets om pijlen mee tegen te houden en heel veel nieuwe harnassen. Misschien dat je ervan kunt maken dat de wapenuitrustingen magisch zijn en niet van het lijf af te halen zijn. Je kunt heel veel dingen in een verhaal stoppen, als je ze maar logisch verklaart. Als je dat vergeet, wordt het al snel ongeloofwaardig

Echter geen enkele Tarzustriaan werd geraakt, alle pijlen leken af te ketsen op een magisch krachtveld.

Echter, geen...
Als je zegt leken, dan geef je eigenlijk aan dat het door iets anders komt dan het magisch veld dat de pijlen afketsten. Dus dat er bijv een hogere macht is die de pijlen laat afketsen. Aangezien je dat waarschijnlijk niet bedoelt, zou ik leken weghalen.

‘Snel naar de haven, ’bulderde Tarzus nog eens.

Twee keer bulderen gebruiken zo vlak na elkaar is niet echt mooi. Je kunt ook het bulderen weghalen, dus:
"Snel, naar de haven!"

Vervolgens kwamen de Tarzustrianen op de soldaten afgestormd en staken de soldaten dood me hun eigen wapens.

Het geeft meer vaart als je neerzet: vervolgens stormden .... dan maak je het namelijk niet zo passief. En je bent een 't'tje vergeten bij me

Tarzus tekende meerdere symbolen, waardoor de soldaten op een onzichtbare muur stuitte.

Soldaten is meervoud en stuitte slaat nog terug op hen. Dus stuitten

Vervolgens schoot er vuur uit zijn handen waarmee hij meerdere pakhuizen aanstak

Weer kun je er meer vaart in krijgen door de vervolgens weg te halen en de zin wat om te bouwen. Een vuur schoot uit zijn handen...

Vol blijdschap en met een duistere lag schoot hij stralen in het rond.

Lag=lach

De stad branden en de vlammen grepen alles aan wat maar kon branden.

branden=brandde en dat laatste loopt niet zo lekker. De vlammen grepen naar alles wat maar kon branden.

Tarzus zocht zijn laatste krachten en liet zo het paleis van de Baron verdwijnen in een enorm gat.

DAt zocht vind ik vreemd weglezen. Tarzus schraapte zijn laatste krachten bijeen en...
Dit stukje zou je misschien wat uitgebreider kunnen omschrijven. HEt geluid, de stank, het felle licht van het vuur, het brandden van de hitte. Nu is het zo van: boem, paleis weg.

Brokken steen en as vlogen door de lucht, huizen die nog niet in brand stonden vlogen inbrand of storten in.

inbrand= in brand

Overal was geschreeuw te horen van mannen, vrouwen en kinderen. Maar dat liet Tarzus koud, het was hun verdiende loon.

Sowieso kunnen deze twee zinnen één zin worden, je gaat namelijk verder met de eerste zin in de tweede, maar het zou nog mooier zijn als je er daarna toch weer twee zinnen van maakt. Ingewikkeld he
Overal was geschreeuw te horen van mannen, vrouwen en kinderen, maar dat liet Tarzus koud. Het was hun verdiende loon.
Dan maak je meer een statement

Tarzus zakte opeens in elkaar en het krachtveld begon zwakker te worden, hetzelfde krachtveld dat het rondvliegende puin tegenhield.

Twee keer hetzelfde woordje (krachtveld) in een zin staat niet mooi, probeer dat te vermijden. Je kunt het hier makkelijk oplossen:
Tarzus zakte plotseling (afwisseling van opeens) in elkaar en het krachtveld dat het rondvliegende puin tegenhield, begon zwakker te worden.

Enkele stenen misten de drie schepen op een haar na, op het schip ontstonden enige beschadigingen van de kleinere stenen.

Suggestie: Enkele grote stenen misten de drie schepen op één haar na, de wat kleinere stenen beschadigden de schepen licht.

Ik had beter van u verwacht mijn heer, al die arme mensen die zo eerloos zijn gestorven,

Voor 'mijn heer' moet meestal een komma, dus: Ik had beter van u verwacht, mijn heer, al die...

‘Ze hadden het verdient, vandaag heb ik ze terugbetaald met gelijken munten, zij hadden ook geen medelijden met onze vrouwen en kinderen in het verleden.

verdient=verdiend en het spreekwoord is, vandaag heb ik ze met gelijke munt terugbetaald =)

‘Heer zo ken ik u niet, wat heeft u zo veranderd? ’vroeg de kolonel die angstig naar zijn heer keek.

Na 'heer' moet meestal ook een komma, dus: Heer, zo ken...

Tarzus herrees uit zijn stoel en opende de deur van zijn kajuit en liep vervolgens naar het bovendek.

En, en, en... probeer dat te vermijden, anders wordt het een opsomming ipv een verhaal

Onze ingenieurs hebben lang genoeg nieuwe wapens ontworden, nu is het tijd voor de praktijk.

ontworden=ontworpen

Lang leven Tarzustria en al zijn onderdanen, ’

De kreet is: lang leve Tarzustria...

‘Lang leven Tura¢ar Tarzus Tirantus Tarzustria, moge hij ons nog lang leiden, ’bulderde zijn onderdanen voldaan.

Dat lijkt me een mondvol om te roepen. Ik denk dat de 'gewone' mensen kiezen voor Tura¢ar Tarzus.

Zijn zilveren haren, die tot aan zijn onderrug reikte en daar volledig recht waren afgesneden, wapperden in de zilte bries.

Teveel informatie om er een mooie slotzin van te maken. Ik zou het stukje tussen haakjes weg halen, dat maakt de zin een stuk sterker.

Sommige dingen die ik heb neergezet, zijn mijn mening, die hoef als je het er niet mee eens bent, niet te veranderen. Sowieso moet je maar kijken wat je doet met mijn commentaar af en toe kijk ik weer een stuk na, het slokt wel heel veel tijd op dus denk maar niet dat ik je vergeten ben hoor

Saskiazwaard schreef:

Elfenring schreef:Tarzus zakte opeens in elkaar en het krachtveld begon zwakker te worden, hetzelfde krachtveld dat het rondvliegende puin tegenhield.

Twee keer hetzelfde woordje (krachtveld) in een zin staat niet mooi, probeer dat te vermijden. Je kunt het hier makkelijk oplossen:
Tarzus zakte plotseling (afwisseling van opeens) in elkaar en het krachtveld dat het rondvliegende puin tegenhield, begon zwakker te worden.

Even heel kort Dit ben ik niet met Saskia eens. Ik vind, juist door die herhaling dat het fragment een sterkere emotionele lading krijgt. Wel zou ik het opdelen in twee zinnen. Dit omdat korte zinnen over het algemeen meer impact maken op de lezer.

Mirry schreef:Tarzus zakt in elkaar en het krachtveld begon flikkerde. Hetzelfde krachtveld dat het rondvliegende puin tegen moest houden.

Naar mijn mening is er niets mis met die herhaling omdat je een emotioneel zware scene neer probeert te zetten.

Haha, ontzag voor het doorlezen van mijn ontzettend lange post, Mirry^^ ik moet eerlijk zeggen dat ik over dat puntje zat te twijfelen. Twee keer dezelfde dingen in één zin staat meestal niet mooi, maar dit las toch wel goed weg. Als je het zo neerzet zoals Mirry, wordt het nog beter alleen zou ik : begon flikkerde... veranderen in: begon te flikkeren
Maar sorry voor het verkeerd verbeteren van je post, Michael. Zelfs ik *kuch, kuch* maak wel eens fouten, haha

Hoofdstuk I
Het continent Mythor, koninkrijk Bastrogon in de hoofdstad Osjra.


De Tura¢ar Menlar Bastrogar was in gesprek in de theekamer met de Tura¢ar Can¢ar Hidaltar.
‘Broeder, onze plannen lopen op rolletjes, binnenkort is de ertsenhandel in onze handen. De Kabra¢ is uitgeschakeld en zijn zoon is afgevoerd, ’zei Menlar.
‘Waar heb je die Lodrik gelaten als ik zo vrij mag zijn, ’vroeg Can¢ar met een duivelse grijns.
‘Op een plaats waar zelfs de dapperste mannen wegrennen als bange kinderen, in Mythwart, ’zei Menlar duister lachend.

‘Die zien we nooit meer terug met alle afschuwelijke creaturen die daar leven, maar nu terug naar de zaken. De verovering van Hastragon en eenvijfde van Turgon is niet een lichtzinnige zaak. Hoe gaan we dat aanpakken, immers het leger kan ook ingrijpen zonder de ondertekeningen van de Kabra¢. Verder zullen we op veel weerstand stuiten bij Hastragon. Hoe willen we één van de rijkste landen veroveren zonder zelf onder de voet te worden gelopen, ’zei Can¢ar.

‘Precies mijn punten broeder, daarom stel ik een verbond voor tussen onze twee landen om de vijand gezamenlijk onder de voet te lopen. Wij zijn de twee grootste landen op het continent en als we alle jongen mannen mobiliseren zoals je hopelijk al gedaan hebt, dan zal onze slagkracht enorm zijn, ’zei Menlar.
‘Precies broeder, mijn land zal de veroveringsmaterialen bezorgen in een vorm die ons tot een snelle overwinning brengen. Zo meteen ondertekenen we het contract, de opbrengst van de ertsmijnen zullen we eerlijk verdelen en ons verbond moet tot in de eeuwigheid standhouden, ’zei Can¢ar die duidelijk liet blijken dat hij zijn bondgenoot niet volledig vertrouwde.

‘Rustig aan broeder, of vertrouw je mij en mijn land niet, ’zei Menlar.
‘Jawel, de overwinningen zijn aan ons, mijn netwerk van spionnen hebben de bouwtekeningen van alle moeilijk inneembare vestingen bemachtigd. Elk van deze vestingen hebben geheime ingangen wist je dat? ’zei Can¢ar lachend.
‘Dan is het aan ons om onszelf binnen te laten aangezien ons nieuwe land de deuren niet wil openen, ’zei Menlar spottend.

‘Allemaal mooi en wel, maar ik heb ook verontrustend nieuws uit het zuidoosten. Het blijkt dat ene Tarzus over magische vermogens beschikt en daarmee de stad Atras in de as gelegd heeft. De baron van de Baronie Altarish is ten onder gegaan met zijn volledige familie. Een enorm gat ontstond waardoor het paleis verdween, vervolgens is er allemaal magma omhooggekomen die de stad ten onder heeft doen gaan. Een stad van zevenmiljoen mensen is ten onder gegaan, slechts tien mensen hebben het overleefd. Waarvan negen blijvend letsel hebben opgelopen en twee zwaar gewond zijn. Volgens deze getuigen kon deze ene Tarzustriaan een drukgolf creëren, waarmee hij alle soldaten omver haalde. Verder schoten er vuurstralen uit zijn handen en maakt hij een krachtschild, waar geen enkele vijand doorheen kon dringen. We moeten dus erg oppassen voor de Tarzustrianen, blijkbaar beschikken ze nu ook al over magie. Plus is dit voor het eerst in de Tarzustriaanse geschiedenis dat zij in de aanval zijn gegaan. We moeten er dus voor zorgen dat we geen moeilijkheden krijgen met de vampiers, ’zei Can¢ar ernstig.

‘Dat leek me overduidelijk, maar nu weer terug naar de plannen, hoeveel soldaten en cavalerie levert jou land, ’zei Menlar.
‘Allen mannen bij elkaar, een leger van zo’n achthonderd duizend man, ’zei Can¢ar vol trots.
‘Dat is nog eens een leger, maar mijn land levert anderhalf miljoen soldaten, met een volledige training van tien jaar, ’zei Menlar arrogant.
‘Ik zie mijn vriend dat je niet hebt stilgezeten, tesamen krijgen wij de ertsenhandel in onze macht en daarmee zullen onze landen de rijkste op het gehele continent worden, ’zei Can¢ar zelfvoldaan.
‘Dat is het vieren waard, wat dacht je van een wijn van een goed jaar, ’zei Menlar die erg tevreden scheen te zijn.

‘Een uitmuntend idee mijn beste, ’zei Can¢ar.
Menlar trok aan een schellenkoord om zo de bedienden op te roepen. Enkele seconden later verscheen er een vrouw.
‘U had mij ontboden heer, ’zei ze terwijl ze een buiging maakte.
‘Breng mij de beste wijn die er te vinden is, de onderhandelingen zijn namelijk uitmuntend verlopen, ’zei Menlar met een zelfvoldane grijns.
‘Zoals u wenst mijn heer, ’zei de vrouw welwillend.

Toen ze naar de wijnkelder liep, keek ze zeer voldaan. Ze had het gesprek volledig gevolg en had dingen gehoord die haar meester waarschijnlijk graag ter oren zou willen komen. Zijzelf was een spion van de Tura¢ar van Astrolan en verdiende daar aardig wat geld mee. Ze deed overkomen als een zwakke bediende in werkelijkheid was ze een geduchte krijgsvrouwen en moordenares.
In de wijnkelder nam ze de beste wijn die ze vinden kon en nam een dienblad en twee wijnglazen. Toen ze zich weer naar de theekamer begaf kwam even een gedachte in haar op om wat gif in de wijn te lozen, maar dat zou ze alleen in opdracht doen van haar vaderland.
Ze wist nu in ieder geval dat haar vaderland veel geld zou verdienen aan het doorspellen van deze gegevens aan Hastragon.

Ze liep de theekamer binnen, maakte een buiging en gaf haar zogenaamde heer en zijn gast hun wijn. Vervolgens verwijderde zichzelf uit de theekamer.
Can¢ar en Menlar lieten zich de wijn goed smaken en zaten onderuitgezakt in hun fauteuil. Het haardvuur knapperde en gaf de kamer op deze donkere nacht een warme gloed die veelvoudig werd teruggekaatst door het weelderige bladgoud in het vertrek. De zuilen, ornamenten, nissen en meubels waren allen zeer kostbaar, overal stonden overbodige snuisterijen. Elke kamer en gang in het paleis was versierd met bladgoud of bladzilver. De ramen waren allen van glas in lood en reikte van de onderkant tot net iets onder het pafond. De vloeren waren van wit marmer en de plafonds waren gewelfd in verschillende stijlen, omdat natuurlijk elke kamer net iets anders moest zijn.

Verder bevonden zich in enkele kamers en zalen magnifieke wandtapijten over heroïsche taferelen. De schilderijen die door het gehele paleis te vinden waren beelden vaak de familie af. Slechts enkele schilderijen waren beelden van steden, meren, zeeën en andere luisterrijke oorden.
Verder was er een gering aantal beelden en harnassen te vinden in het paleis.
Can¢ar herrees uit zijn stoel en zei: ‘Met jou toestemming zou ik me nu graag terugtrekken, er moeten immers nog vele zaken geregeld worden.’
‘U hebt mijn toestemming broeder, ik wens u een goede nachtrust, ’zei Menlar die nog in euforie was van de goede wijn.

Can¢ar verliet het vertrek en liet Menlar alleen met zijn gedachten.
Waarom zullen we niet het hele continent innemen als we toch bezig zijn, op Tarzustria en Mythwart na. Vervolgens als we met ze tweeën aan de macht zijn laat ik Can¢ar en zijn gehele stamboom uitroeien. Dan ben ik de enige en ultieme machthebber. Niets zal me dan nog in de weg staan, daarna begin ik aan het veroveren van Tarzustria en vervolgens rook ik het monsternest Mythwart uit. De mogelijkheden zijn oneindig, daarna zal ik mijn blik nog verder richten tot andere continenten. Mijn macht zal geen grenzen kennen dacht hij duister en zelfzuchtig.
Vervolgens viel Menlar in zijn fauteuil in een diepe slaap, met dromen over zijn ongekende macht.