Online Verhalen

Mijn welkoms verhaal,

Het Representeert hoe vaag ik ben.

Het lijkt misschien saai en je weet niet welke kant ik op wil met dit verhaal maar het heeft een vage wending , Dus neem de moeite eens om het te lezen :p

Feedback is welcome !

De grote schoonmaak

De dag was nog jong , De vogels begonnen net te fluiten en de laatste ster werd langzaam verdreven door de ochtendzon. Zij scheen met een kleine straal een kamer binnen. Waar je normaal de stofvlokjes zou zien in de straal van de zon was nu geen stofje in de lucht. Het rook er naar den en mint en alles was verdwenen...


Wanneer ze ergens in op ging wist ze nooit hoe laat het was, het boeide haar ook niet veel. In de kamer was het acht uur eerder nog een grote puinhoop, Letterlijk, nu was het spik en span opgeruimt. Wanneer ze eenmaal begon was ze niet meer te stoppen. Haar hele bureau was leeg. Wel honderdvijfenzeventig papieren maarliefst , had ze getelt , gesorteert en weggegooit. Een stapel voor bankzaken , een stapel voor school, een stapel voor de dokter en zo maar verder . Daarna had ze alle schoenen opgeruimt. De hakken naast de gympen op volgorde van kleur en gebruik. Ze had alle schoenen die ze nooit gebruikte op een grote hoop gegooit in een doos. Dat deed ze altijd met pijn in haar hart maar als ze opruimde moest alles altijd perfect zijn. Haar kamer was te vol te druk !
Na dat ze haar bureau en schoenen had opgeruimd had ze al haar kasten leeg geruimt. Ze legde alles netjes bij elkaar op de grond, bureau accesoires bij de bureau accesoires , Kleding bij kleding, decoratie bij decoratie. Alles wat ze niet meer hoefde , of wat niet noodzakelijk was in haar kamer gooide zij in een andere doos voor de vuilnis. Met een steek in haar hart gooide zij alle herinneringen weg. Alle dozen vol met foto's en tekeningen lagen in de doos. Ze had na de vorige schoonmaak zichzelf zo voldaan gevoelt dat ze nu goed kon loslaten. Ze deed dat dan ook, behalve haar blacklight gingen alle accesoires weg. Alles moest weg, het was te druk , te vol .
Als er een vreemdeling op dat moment om een uur 's nachts de kamer in was gelopen - wat een hele klus zou zijn omdat de deur niet eens fatsoenlijk open ging - zou hij versteld staan van de rotzooi op de grond. Te midden van alle rotzooi zat zij voorover op haar knieen de kleinste accesoires op de grond in perfecte rijen te leggen. De grond was bezaaid met papieren , kleding, en kleine frustels. Een vreemde die niet het hele process had bijgewoont zou de logica niet zien in deze rotzooi. Dat was ook de reden waarom zij niet ging slapen. Wanneer zij wakker zou worden zou zij letterlijk de draad kwijt zijn en overnieuw moeten beginnen , in de chaos.
Chaos was wat zij wilde vermijden. Haar hele leven was een chaos. School , gezondheid. Structuur. Het meisje had nooit een structuur gehad. Ze wilde een verandering. Vannacht ging dat gebeuren.
Ze had haar hele leven niets uitgespookt. Ze had een hersencapaciteit van iemand waar je U tegen kan zeggen maar omdat ze geen zelfdicipline had was dat nooit omgezet in een goed diploma. Haar hele leven was ze laks en lui geweest. Waar andere mensen uren voor moesten leren, leerde zij niet. Toch haalde ze voldoendes. Respectloos, tegenover haar zelf dat ze nooit ook maar een minuut stak in leren. Vandaag was het keer punt.
De eerste keer dat ze besefte dat ze iets moest gaan doen. De jonge dame was eindelijk in staat een structuur te creeren. Dit zou ze nooit meer zover laten komen , de chaos in haar leven zou voorgoed voorbij moeten zijn.
Gedreven ging zij verder met haar grote taak. Dit ging niet alleen om het opruimen van haar kamer , dit ging om het opruimen van haar leven. Ieder vuiltje, ieder obstakel, ieder overbodig item moest zorgvuldig worden bekeken . Er moest een waarde aan worden gegeven, En dan vervolgens opgeborgen worden op de rechtmatige plek. Meestal was die plek de prullenbak. Alles moest weg, Haar oude leven moest weg.
Nadat ze een paar uur alles gesorteert had kwam het andere werk. Het een plekje geven.
Ze keek welke kasten ze nodig had. Op welke plek ze moesten staan. Ze sleepte met de meubels alsof haar leven er vanaf hing. Elke milimeter naast de bedoelde plek werd recht getrokken. Het was alsof er weer puzzelstukjes van haar leven ineen vielen. Daarna vulde zij de kasten zorgvuldig met haar spullen. Het waren nog weinig spullen. Er zat meer in de vuilnis dozen dan in de kasten zelf. Ze bracht deze dozen naar de straat en voelde zich opgelucht. Binnen vier uur zou de vuilniswagen komen om voor eens en voor altijd haar oude gewoonten mee te nemen. Om nooit meer terug tekeren.
Ze liep weer naar haar kamer en begon alles te bekijken, Alle rotzooi was van de vloer. Alle rotzooi was van het bureau. alle foto's waren weg. Ze merkte dat het wel erg leeg was. Ze merkte dat ze alle decoratie ook had weggegooit. "Dat heb ik toch niet nodig ?" Dacht ze.
Ze keek voldaan naar haar resultaat. Er was niets meer aan rotzooi te zien. Ze keek naar haar kasten , twee kasten. " Twee , poeh dat is veel. Eentje kan ik best missen." Ze liep naar een lege blauwe kast, veel te groot voor haar kamer. Als die kast weg was zou ze veel meer ruimte hebben voor haarzelf. Ze bedacht hoe ze die kast aan de weg kon krijgen. Wanneer ze alle planken los zou maken zou ze de kast in delen naar de weg kunnen brengen. Ze begon te wrikken aan de kast. "Damn it, ga los bah, straks worden mijn ouders wakker." Met een harde Krak ! Brak er een plank. Ze juichte van binnen. Stukje bij beetje werd de kast steeds gammeler. Op een zeker moment kon ze de planken uit elkaar halen . Een voor een tilde ze de planken naar beneden.
Een uur later was haar hele kamer leeg. Er stond alleen nog een bed. een bureau en een simpele zwarte lage kast. Ze kon niet geloven dat het haar gelukt was. Ze had al haar bezittingen in een zwarte kast weten te krijgen. Ze keek op de klok " vier uur 's ochtends!" Ze schrok, "Ik moet al over drie uur opstaan !" Voorzichtig ging ze op haar bed liggen , trok de dekens over haar heen, deed het ligt uit en haar ogen dicht.
Alle objecten die ze de afgelopen paar uur voorbij had zien komen spookten door haar hoofd. Ze nam het hele process nog eens door. Het begin van de chaos tot het einde. Maar ze had nog niet dan voldane gevoel. Ze nieste een keer. "Hatsjoe !" Bah, dacht ze door al dat verplaatsen van spullen is al het stof gaan dwarrelen natuurlijk. Ik heb mijn kamer nog niet gestofzogen! "Aangezien ik zwaar allergische voor stof ben ," dacht ze " Kan ik niet gaan slapen zonder dat ik mijn kamer heb gedweilt. "
Zo stapte ze uit bed. Ze pakte de stofzuiger en zoog een half uur lang haar hele kamer. In ieder hoekje en gaatje. Zelfs haar bed en het plafond. Iedere haar die ze miste pakte ze handmatig op en liet die opzuigen door de stofzuiger. Daarna pakte ze een dweil en dweilde de hele kamer. Het rook er heerlijk. Daarna maakte ze haar bed op. Het meisje bracht de stofzuiger terug naar beneden en liep terug de trap op naar haar kamer. Ze keek naar haar kamer, Haar bed was perfect opgemaakt en alle kleuren pasten bij elkaar. Haar kamer was een geheel. Voor het eerst in haar rommelige leven kon ze haar vloerbedekking weer zien! Ze kon weer lopen, springen en dansen zonder het risico te lopen dat ze iets kapot trapte. Het was zo lang geleden geweest dat ze zo'n schoonmaak had gehouden. Haar ouders waren niet trots geweest zoals andere ouders zouden zijn. Maar daar ging het haar niet om , Het ging om orde en perfectionisme.
Ze pakte haar blacklight die ze had gespaart en zette hem net als de vorige keer op de zwarte kast en deed hem aan. De glow in the dark sterren op het plafond gaven licht in het paarse licht van de black light. Normaal gesproken zou je overal stof zien maar alles was schoon. Ze keek in de spiegel en schrok zich dood !
Op haar gezicht, in haar haren , en op haar kleding zat stof ! Miljoenen stukjes stof kleefden in haar haar. Ze schudde met haar hoofd. Direct dwarrelde het stof op de steriele vloer. Meteen pakte ze een vochtig doekje om het op te vegen . Ze mocht niet weer niezen ! Het zat op haar gezicht. Met het doekje veegde ze op haar gezicht. Een deel van de stof was weg nu. maar haar haar zat nog vol . Het zat in haar neus ! "hatsjoe!" Ze werd er benauwd van. Het meisje pakte de blacklight en scheen op haar bed . Overal was stof ! "Hatjsoe!" "Hatjsoe!" "Hatjsoe!" Ze kon niet meer stoppen. Snel deed ze haar blackligt uit en drukte het gewone ligt aan. Ze rende naar de badkamer en deed de douche aan, gooide haar kleren uit en stapte onder de warme stralen. Het meisje pakte shampo en zeep en begon zichzelf grondig te wassen. Haar haren waren het eerst aan de beurt. Ze pakte een hand vol shampo en begon uitbundig te shuimen. Ze kamde haar haren door met een vlooienkam zodat alle kleine stofdeeltjes achter bleven. Daarna pakte ze scrub en scrubte haar hele lichaam. Na een uur was ze klaar en vond ze het veilig weer naar haar kamer te gaan. Ze pakte een badmuts en deed die op voor het geval er als nog stof in haar haren zou komen, de hal had ze immers niet gereinigt. Opeens bedacht ze dat het stof ook op haar lichaam zou blijven plakken. "Plastic ! Plastic dat was het ! Op plastic kan zich moeilijk stof binden." ze liep naakt naar de schuur, Ze vond een plasticen overal. Ze stapte erin en voelde zich in een keer veiliger." Nu alleen nog iets voor mijn neus. Anders kan ik stof in ademen en ik wil niet weer niezen ." Ze liep naar beneden om de verband doos te zoeken. Daar vond ze een mondkapje. Het was nu zes uur 's ochtends Ze stommelde voorzichtig de trap op. Het was nu veilig. Het meisje stapte voorzichtig haar kamer binnen. Ze hoorde buiten de vuilniswagen aankomen rijden. Met een luid kabaal gooide de mannen de spullen in de auto. "Nu is alles weg." Dacht ze.
Ze keek nu rond in haar kamer, Ze voelde zich voldaan . Eindelijk na acht uur voelde ze zich voldaan. Ze beloofde zichzelf dat ze het nooit meer zover zou laten komen, dat ze de grote schoonmaak moest houden. Niemand hield ervan , zo ver moest het niet meer komen...
"bonk, bonk, bonk." Ze hoorde iemand , Op de trap ! Snel keek ze achter om, "Bonk , Bonk , Bonk. " "Volgensmij is ze terug, Ik hoorde iemand cloe's trap opgaan !"
Het meisje keek geschrokken om zich heen , iemand haar trap op ? Zei was toch de enige die op haar trap had gelopen ? Hij dacht toch niet dat zij een inbreker was ?
Ze zag de deur van haar kamer open gaan en keek achter om. Ze zag haar vader Hij had iets in zijn hand, haar moeder stond achter hem. Met grote ogen stond de moeder van het meisje verstijft . Haar hand voor haar mond, "Nee, nee! Wat heb je met Cloe gedaan ! Waar is Cloe! " Het meisje riep verbijster "Mama, Ik ben het! Ben je niet trots op me ? " De vrouw keek haar met de zelfde uitdrukking aan en stotterde. "Ik be-be ben je moeder niet .. Jij bent ni-niet mijn do do dochter .. Mijn dochter is laks en lui, wat heb je met haar gedaan ?" Het meisje keek naar haar vader. "Papa ? Je herkent me toch wel." Ik ben het. Kom op ! Doe niet zo flauw ik woon al zeventien jaar in jullie huis !" Haar vader keek haar aan, zijn ogen waren nog vermoeid en rood. "Je woont hier niet. Niet meer..."





Wordt vervolgt (hoop ik :S)

Ja, Dan kan ik het misschien maar weglaten he :p En dan verder schrijven en dit gebruiken als proloog. .. of eerste hoofdstuk ..
Dan beloofd het nog wat te worden xD

Oe ik heb een idee Dan ga ik maar weer even verder schrijven :p

Dankjewel voor je comment ^^

Ik vind je vage juist goed! hahah je maakt me nieuwsgierig naar meer,
Uhmm het opruimen werd voor mij uiteindelijk iets te uitgebreidt en bij het niezen heb ik een stukje beetje overlezen... omdat ik sneller bij een nieuwe actie wilde komen. Dat was eigenlijk het enige wat ik heb aan te merken. Je maakt me erg nieuwsgierig naa hoe het allemaal in elkaar steekt

Ik wilde met het opruimen extra laten zien hoe geobsedeerd ze word, Hte begint aardig normaal , amar dan slaat ze door >.< Ik weet niet hoe ik dat zo goed mogelijk kan vertellen, Maar dat het nog steeds boeit. Opruimen is in het echt al saai. En om het hele process dan te lezen :S

Maar dat is de kunst xD

Danku paula ^^

Hoofdstuk 1

Brand in mijn hart. Het kleine vlammetje leek met gas gevoed te worden. Het schoot de lucht in en verspreide zich alsof er benzine op een paasvuur was gegoten. Het kleine vlammetje was wel fijn. Maar de grote maakte mij bang. Ik werd wel erg warm. Mijn ogen branden. Mijn handen tintelden. Het was alsof ik in brand stond.
Het enige wat het vuur kon blussen was de waarheid. Dat was een geloof.
Mensen moesten mij geloven.
Ik raakte weer in panniek. Ik kon me niet bewegen.
Ik zat vast hier. Het maakte niet uit of ik mijn ogen open had of dicht. Het was altijd even zwart. Nu wist ik hoe het niets eruit zag.
Totdat het licht aanging en alles verblind werd met nog meer niet, namelijk het iets.
"Hallo , Goedemorgen Cloe. Hoe voel je je vandaag ? Het is vandaag mijn dag. Je kent me nog niet ik zal me voorstellen. Ik ben Gijs. Ik kom op donderdagen ."
Ik probeerde mijn ogen langzaam open te doen. Ik was nog niet bekomen van de schrik. Het felle licht had mij zo overvallen dat ik een stekende pijn voelde bij mijn slaap. Ik visualiseerde hoe ik de woorden zou uitspreken. Woorden die ik al vier dagen niet over mijn lippen had kunnen krijgen. Nog in shock van de hele toestand. Mijn toestand. En de manier waarop mensen daarmee omgingen. "Ga je weer niet praten ? Kun je weer praten ? "
Ik trok me niets aan van wat de man zei. Ik deed dit op mijn eigen tempo. Ik zou praten wanneer ik het gevoel had een woord uit te willen spreken. Niet omdat iemand daarom vroeg. Langzaam slikte ik. Mijn keel was droog. Ik wist niet hoelang ik al niet gedronken had. Toen mijn keel wat vochtig was vormde ik heel voorzichtig een klank, bang om te horen hoe mijn stem nu zou zijn. Alsof ik vergeten was hoe hij klonk. "Het gaat, bagger" sprak ik helder en verbazend duidelijk uit. Ik hoorde Gijs vaag lachen.
"Zo dus je praat weer " zei hij te optimistisch. Hij liep naar me toe en hoe dichter bij hij kwam hoe sterker mij een geur begon te dagen. Bacon met ei. Opeens besefte ik dat ik honger had.
Mijn maag rammelde . Ik wist niet of gijs het kon horen , als hij het kon hield hij het verborgen. Hij krikte mijn ligtafel omhoog. Langzaam begon hij de bovenste riemen van mij los te maken. Ja riemen. Ik zat vast. In een dwangbuis noemen ze dat.
Ze vonden me gek. Een gevaar voor mijzelf en mijn omgeving. Nu ik er vier dagen bij lag als een verpopte rups werd ik dat ook best wel. Als je niet gek bent maken ze je het wel.
Makkelijk hoor. Stop de geestelijk zwakke maar in een hokje weg . Bind ze vast zo dat ze zichzelf alleen van binnen kunnen opeten. Dan hebben jullie 'normale mensen' geen last van ons. Ik heb wel eens gelezen dat wanneer kleine kinderen vervelend zijn, ze niet goed kunnen accepteren hoe ze zich voelen . Dan moet de vader of moeder ze vasthouden in een houdgreep. De kinderen gaan dan door een paar fasen :

Eerst die staat waarin je op dat moment verkeerd.
Verbazing. Je probeert een smoesje te bedenken om los te komen
Daarna voel je frustratie opwellen .
Dan voel je pure woede , schreeuwen schoppen.
Daarna voel je machteloosheid en frustratie. Huilen, krijsen.
Dan ben je verdrietig. Imens verdrietig.
Dan geef je je over. nog nasnikkend van de vorige fase.

Dit zou kinderen helpen om over hun trauma's heen te komen. Ik vind het eerder een manier om diep gewortelde haat te ontwikkelen. Het is misbruik van macht.
En dit hebben ze met mij ook gedaan.
Ik ben niet van plan mij overtegeven en mij te werpen in de armen van de mensen die mij met geweld hier brachten.

Ik kon mijn handen weer bewegen en strekte ze voor mij uit. Ik keek aarzelend naar het bord. " Toe maar hij is schoon hoor." Ik bestudeerde hem aandachtig en pakte het bord aan met twee handen. Voorzichtig begon ik aan mijn brood met ei.
Het eten smaakte zeer goed voor inrichting voer. Het process van eten duurde wel 20 minuten . Zorvuldig kauwde ik 30 keer op iedere hap en at het bordje lees tot letterlijk de laatste voedzame kruimel. Nadat ik het bordje leeg had maakte gijs mijn voeten los. Ik mocht lopen. Maar wel door de kamer.
De kamer was troosteloos. Het was helemaal wit en bedekt met een soort zachte gladde schuim . Zodat ik mijzelf niet pijnigde aan de muur. Wat dachten ze wel niet.
Vies was het er iniedergeval niet. Maar er was dan ook niets om vies te zijn. Oneindig iets. Bah.
Langzaam schuifelde ik door de kamer, De zak zat nog om mij heen . Ik voelde me echt een mongool hoe ik hier zo liep . Zou ik me gewoon laten vallen op de grond ? Om de sleur te doorbreken ? Zou ik gewoon stil staan? Zou ik praten met gijs. Gijs vond het vast ook niet leuk om hier te zijn.
Gijs was een jonge jongen. hij had blond haar en leek niet erg sterk . Hij was vast nieuw. Ze stopte hem waarschijnlijk bij mij omdat ik een meisje was. Die zijn niet zo gevaarlijk.
Ik schuifelde verder. Gijs hield me nauwlettend in de gaten. Ik vond het grappig hoe ik zo'n macht over hem had ook al was ik vast gebonden en hij niet.
Stel dat ik zou gaan gillen , hij zou gek worden. Het zou me er alleen niet verder op helpen.
Over een dag mocht ik in een andere kamer. Wanneer ik mij zou gedragen en zou praten.
Ik zou wel een camera op die kamer hebben , maar een kamer is een kamer. Geen touwen geen riemen. Geen gekke gijs. Ik keek er naar uit maar dan zou het nog wel een tijd duren voor ik weer naar huis zou kunnen. Ik dacht even na , stond stil (Ik zag gijs zijn focus verscherpen) en zei met een glimlach "Zo dus jij heet gijs , Ben je nieuw ? "
En gijs viel ervoor ...

Ik vind het erg mooi geschreven. Er zit ook duidelijk een omslag in karakter tussen het eerste en het tweede stuk. Wat voor mij echter onduidelijk overkomt is Gijs.
Is Gijs een medewerker in de inrichting, (komt op donderdagen, brengt het eten, maakt riemen los) of ook een patient (Hij vindt het niet leuk hier te zijn, wordt bij haar gestopt, andere kamer zonder Gijs). Zonder het eerste stuk zou ik er voetstoots vanuit gaan dat Gijs ook een patient is.

GIjs , Hmm Ik weet zelf nog niet wat gijs is :p Wordt vervolgt ! :p

Okej Ik weet wie gijs is :p Hier komt het derde deel. Minder uitgebreid maar het vierde deel word heel wat spannender en meer ontwikkeling d'r in etc. :

Hoofdstuk 2

Gijs werd met tegenzin door de leidinggevende weggeroepen. "Gijs, je zit hier al erg lang. Je weet toch wat er in haar rapport staat ? Ik moet je evaluatie formulier ook nog terug geven." De man zwaaide met een formulier. Gijs keek me nog een keer aan voordat hij de deur uitliep. Ik wist meteen dat ik hem kon vertrouwen.
Uit ons gesprek bleek dat gijs een stagaire was die pschychologie studeerde. Aangezien hij vers van de opleiding kwam was ik bang dat hij zwaar bevooroordeeld was. Het verbaasde mij hoe openminded Gijs was. Na vijf minuten was ik los en zaten we samen te praten.
Ik zag hoe de leiding mij achterdochtig aankeek . Misschien zag hij dat mijn riemen niet zo strak zaten als eerst. Hij liep naar binnen om de laatste dingen te controleren. Toen hij ervan verzekerd was dat er niets fout zat liep hij naar buiten , en deed de deur dicht ( ik hoorde hoe negen sloten zich een voor een dicht klikten, schoven en draaiden). Bij de laatste Klik ging het licht uit. Ik hoorde de voetstappen niet afsterven op de gang. Ik hoorde niets. Ik hoorde alleen mijn eigen ademhaling. Rustig. Op, neer, op , neer.
Ik hoopte vurig dat gijs zijn vriendelijkheid niet geacteerd was. Ik hoopte dat hij mij zou geloven. Aangezien hij me los had gemaakt zou ik vast ook iets in hem hebben losgemaakt.
Anders had hij nooit de regels overtreden.
Gijs vroeg mij waarom ik hier zat. Ik wist dat hij dat allang wist. Hij had immers mijn rapport gelezen. Ik vond het toch wel even fijn om erover te praten.
Het onrecht dat mij was aangedaan deed zelfs zijn armharen overeind staan. Gijs zei dat hij het niet zo had gelezen op mijn rapport. Dat ze mij afschilderden als een gestoorde pschychotische patient. Hij zag mij gewoon als een verward tiener meisje. Ik hoopte dat hij een goed woordje voor me zou doen bij de hoorzitting. We hadden wel een kwartier gepraat over van alles en nog wat. Het langst dat ik had gesproken sinds ik hier terecht kwam.
Ik vertelde hem over mijn dromen, Over de realiteit. Ik vertelde hem alleen nog niet alles. Ik wist niet of ik hem zou kunnen vertrouwen. Hij zou alles misschien opschrijven in zijn stage rapport en dan zouden de autoriteiten mij zeker nooit meer loslaten. Daar was ik veel te gevaarlijk voor.

Vroeger droomde ik er altijd over om speciaal te zijn. Ik wilde net zoals de mensen uit de films geesten zien. Voorspellende dromen hebben. Ik wilde dingen weten die zouden uit maken. De held zijn voor de wereld.
Maar nu het zover was, merkte ik , dat ik er nog niet klaar voor was.
Ik vroeg zoveel van mijzelf dat ik er niet meer tegen kon. Maar hoe kon ik mijzelf teleurstellen ? Ik moest dit afmaken. Ik moest mijn boodschap verspreiden.
Het moest.
Langzaam liet ik de andere werkelijkheid overmij heen komen. Dromen overspoelden mij. Terwijl ik liep in een wereld die ik zelf gecreerd had sprak ik tegen mijzelf als in een mantra.
" Am I dreaming ? Is this a dream ? Am I dreaming ? "

Heel mooi. Nu komt Gijs inderdaad goed naar voren, en in het vorige stuk versterkt de onduidelijkheid een beetje de verwardheid van Cloe. Wat nu dus juist een pluspunt is geworden.

Je hebt het op een gegeven moment over een hoorzitting. Dit is als je niet op datzelfde moment uitlegt hoe dat precies zit, denk ik niet het goede moment. Laat dat liever terugkomen als je het over een hoorzitting hebt gehad, en ze opnieuw een keer met Gijs praat.

Ik vind het prettig te lezen, en kan niet wachten tot het weer verder gaat.

Dankjewel !
OKej dankje voor je tips. Soms is de chaos op zijn plaats maar soms ook niet Moet ook voor mijzelf dingen even op een rij zetten :p

DankJEwel ^^ :p

En klopt ik kom nu pas op gang :p

Hoi zoestardust,

Afgelopen week ben ik begonnen in je verhaal en door gebrek aan tijd heb ik nog niet gereageerd. Dus bij dezen. Even voor de duidelijkheid; ik reageer op je eerste post.

Wat mij dan als eerste opvalt is het gebruik van je leestekens en spaties. Wat ik toch meerdere malen terug heb zien komen zijn volgende situaties:

Wel honderdvijfenzeventig papieren maarliefst , had ze getelt , gesorteert en weggegooit.

Zoals je ziet staat er voor elke komma een spatie en erna ook. De spatie voor de komma moet je weg laten. Dit staat toch wel storend.
In je verhaal heb je hier en daar gebruik gemaakt van aanhalingstekens wanneer je de gedachten van het meisje beschrijft. Wanneer je dit doet zijn er geen aanhalingstekens nodig. Die gebruik je enkel wanneer je een gesproken zin opschrijft. Daarnaast wordt er meestal gebruik gemaakt van enkele aanhalingstekens. Dit staat rustiger voor de ogen en leest dus prettiger.

De dag was nog jong , De vogels begonnen net te fluiten en de laatste ster werd langzaam verdreven door de ochtendzon. Zij scheen met een kleine straal een kamer binnen. Waar je normaal de stofvlokjes zou zien in de straal van de zon was nu geen stofje in de lucht. Het rook er naar den en mint en alles was verdwenen...

Ook hier staat de komma niet juist. De spatie moet weg. 'De' moet met een kleine letter aangezien je verder gaat in de zin. Wanneer een zonnestraal een kamer in schijnt zie je altijd stofvlokjes dwarrelen. Hoe goed je ook schoon gemaakt hebt.

. Iedere haar die ze miste pakte ze handmatig op en liet die opzuigen door de stofzuiger. Daarna pakte ze een dweil en dweilde de hele kamer. Het rook er heerlijk. Daarna maakte ze haar bed op. Het meisje bracht de stofzuiger terug naar beneden en liep terug de trap op naar haar kamer. Ze keek naar haar kamer, Haar bed was perfect opgemaakt en alle kleuren pasten bij elkaar. Haar kamer was een geheel. Voor het eerst in haar rommelige leven kon ze haar vloerbedekking weer zien!

Van dit stukje heb ik even staan kijken. Je beschrijft dat ze haar vloer stofzuigt en daarna dweilt. Later beschrijf je dat ze haar vloerbedekking weer kan zien. Dit is waarschijnlijk een schrijffoutje maar wel ééntje waar je even naar moet kijken. Kies er één soort uit zodat je ook een geheel krijgt. Persoonlijk zou ik voor parket/laminaat/zeil gaan aangezien het meisje astmatisch is.

Wat ik ook vreemd vond is dat er niemand wakker is geworden van haar opruimwoede. Het is niet normaal wanneer je midden in de nachten kasten uit elkaar haalt, dozen de trap aftilt en gaat stofzuigen en dweilen. Dit moet wel door iemand opgemerkt worden tenzij je in één of ander paleis woont. Voor mij neemt dit een beetje de geloofwaardigheid van het verhaal weg en dat vind ik jammer aangezien ik het lezen van zo'n opruimwoede best wel leuk vind. Ik denk dat iedereen zo nu en dan wel eens even het gevoel heeft van 'nu is het klaar en gaat alles de deur uit'. Ik in elk geval wel en dan is ook alles weer netjes. Al slaat dit meisje natuurlijk een beetje door. Dit geeft trouwens wel goed aan dat zij psychische problemen heeft en dit laat je al direct merken maar wel met het idee alsof zij het zelf nog niet weet. Persoonlijk vind ik dat een leuke manier van schrijven die je niet vaak tegenkomt. Meestal is het namelijk andersom maar goed, ik weet ook niet of dit jou bedoeling was.

Even een kleine tip: probeer in alinea's te gaan werken. Dat zorgt voor meer rust in het verhaal en voor de lezer. Wanneer ik een grote lap tekst zie moet ik mijzelf er echt toe zetten een verhaal te gaan lezen en kan ik mij veel moeilijker concentreren. Alinea's zijn dus best belangrijk.

Goed, als laatste zal ik er wat spelfouten uit gaan halen want die stonden er toch best vaak in.

Den

= dennen

opgeruimt.

= opgeruimd

getelt

= geteld

gesorteert

= gesorteerd

weggegooit

= weggegooid

accesoires

= accessoires

frustels

= frutsels

process

= proces

bijgewoont

= bijgewoond

knieen

= knieën

zelfdicipline

= zelfdiscipline

creeren

= creëren

milimeter

= millimeter

tekeren

= te keren

haarzelf

= zichzelf

gestofzogen

= gestofzuigd

gedweilt

= gedweild

gespaart

= gespaard

plasticen

= plastieken

Wellicht zitten er nog meer foutjes in maar dit is wat ik zo kon vinden. Zoals je ziet zijn het voornamelijk foutjes met d's en t's. Normaal gesproken haal ik de fouten er niet allemaal uit maar deze vond ik opvallend.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt.

Verder ben ik benieuwd hoe je verhaal verder loopt. Trouwens, voel je nooit verplicht iets met feedback te doen. Het is de mening van andere lezers en dit hoeft niet overeen te komen met jou mening.
Ben nu wel nieuwsgierig wat er nu nog meer achter zit.

Groeten, Marly

Hoi zoestardust
Om even terug te komen op je vaagheid

zoestardust schreef:Het lijkt misschien saai en je weet niet welke kant ik op wil met dit verhaal maar het heeft een vage wending , Dus neem de moeite eens om het te lezen :p

Ik vind het niet zo'n vaag verhaal hoor (misschien omdat ik zelf ook een beetje vaag ben )
Ik vind het leuk geschreven en ik wil graag verder lezen!
Suc6 met verder schrijven
Groetjes annelotte

Het is alweer een tijdje geleden dat je hier iets hebt gepost, maar je verhaal stond nog aangemeld bij het tipex-team, dus hier ben ik ook al duurde het eigenlijk veel langer dan gepland sorry nog daarvoor!

Net zoals Marly is het vreemd dat haar ouders er niet wakker van worden, misschien dat je ze weg kunt laten gaan? Dat ze 's nachts ergens ander slapen en pas de volgende dag thuiskomen? Dan is dat probleem ook meteen weer weg

Ik reageer alleen op je eerste deel, anders wordt het me te lang ik vond hem trouwens ook heel erg als one-shot, het is juist leuk dat hij zo vaag is, omdat je je als lezer dan dingen af gaat vragen. De spoiler aan het einde vond ik trouwens goed staan aan het uiteinde, omdat je als lezer, als je dat als eerste doorleest, je meteen een vermoeden/idee krijgt wat in de realiteit eigenlijk niet zou kunnen. De kunst is om je lezer te verrassen en dat kun je op deze manier doen. Ik vind het juist nog meer mysterie toevoegen aan je verhaal.

Op de grammatica ga ik niet in, dat heb je ook niet aangegeven. Wel zou ik je als tip willen geven om het in word te schrijven (als je dat nog niet deed) en dan, voordat je post, er de spellingscontrole overheen te laten gaan. Dat haalt al een hoop fouten eruit. En lees het zelf een paar keer na, nu zijn er genoeg plekken waar een komma moet, of een punt, maar dat ben je vergeten. Het is voor de lezer veel fijner en aantrekkelijker om een goed verzorgde tekst te lezen. En, zoals iemand volgens mij al zei, verdeel het in alinea's.

Met een harde Krak ! Brak er een plank.

Krak ! mag gewoon krak zijn.

En gedachten mogen volgens mij ook gewoon zonder aanhalingstekens, alleen als je iets tegen jezelf of een ander zegt, moet dat tussen aanhalingstekens.

Oja, steriele vloer geeft aan dat er geen bacteriën op leven. Het lijkt me sterk dat ze dat voor elkaar krijgt met alleen een stofzuiger en een dweil

Voor de rest vind ik je verhaal heel erg interessant en het had wat mij betreft ook als een one-shot mogen bestaan. Het is ook leuk dat je je verhaal verder uit bent gaan werken, komt er nog een vervolg?
Persoonlijk vind ik het goed zo qua informatie over de opruimwoede. Als je lezers met een kortere tijdspanne (he Jodie ) wilt blijven houden, kun je een paar voorbeelden van haar opruimen weghalen. Hoewel dat toch iets hysterisch geeft, zoals Paula al zei. Kies zelf maar wat je wilt
Hopelijk heb je iets aan mijn feedback!

Groetjes, Saskia vh tipex-team

dit is nagekeken vanuit het tipex-team

He bedankt allemaal, Ik was echt heel lang weggeweest. Dat kwam omdat ik zelf nooit iets afkan maken. Toch moet ik mijzelf er maar even weer toe aanzetten. Ik heb net mijn examen achter de rug dus nu kan ik me weer volop op het schrijven storten ! . Bedankt voor alle feedback ik ga dat nu ook verwerken in de toekomstige verhalen.

Zoë