Twilight, Paul's side
Geplaatst: 15 apr 2011 15:37
Ik neem aan dat jullie wel eens wat van Twilight hebben gehoort,, dat over vampieren en weerwolven enzow. Nouja, hier is een stukje van Paul(weerwolf, beta).
Takjes knakten één voor één onder zijn voeten. Voor de zoveelste keer wandelde Paul kriskras door het bos, zijn thuis. Nooit volgde hij een pad, daar was meer kans dat hij iemand tegen kwam. Opzich was dat niet echt zijn grootste probleem. Zijn grootste probleem waren de vampieren. Waarom? Hij wist het zelf niet echt. Waarschijnlijk kwam het door de verhalen die hem waren verteld. De geschiedenis. Geritsel, links van hem, deed hem ontwaken uit zijn gedachten. Hij hield stil en keek alert naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Toen sprong er een grijse haas uit de bosjes. Een geërgerde zucht verliet zijn keel. Stomme beesten schoot er even door zijn hoofd. Daarna liep hij verder, ietsjes sneller dan daarnet. Eigenlijk had hij wel zin in een stukje rennen, maar dat zou hij vanavond wel doen, als de mensen in hun huis waren. Bij die gedachten trokken zijn mondhoeken op tot een zwakke glimlach. Dat was lang geleden, dat hij had geglimlacht. De laaste keer was dat hij een vampier had aangevallen, en met weinig moeite had gewonnen. Kort keek hij naar de lucht en hielt weer stil. Hij snoof nog eens de lucht van het bos op. Dat kon hij wel hondert keer herhalen, en het steeds heerlijk vinden. Ondanks dat er geur van de vampieren bij zat. Daarna begon hij weer te wandelen. Ietsjes later kwam hij bij een open plek, met veel zon en... Een meisje. Zijn ogen keken haar onderzoekend aan. Geen vampier, dat kon hij zo zien. En ruiken. Vampiers stonken. Lichtjes schudde hij zijn hoofd, nu even geen vampiers meer.
Takjes knakten één voor één onder zijn voeten. Voor de zoveelste keer wandelde Paul kriskras door het bos, zijn thuis. Nooit volgde hij een pad, daar was meer kans dat hij iemand tegen kwam. Opzich was dat niet echt zijn grootste probleem. Zijn grootste probleem waren de vampieren. Waarom? Hij wist het zelf niet echt. Waarschijnlijk kwam het door de verhalen die hem waren verteld. De geschiedenis. Geritsel, links van hem, deed hem ontwaken uit zijn gedachten. Hij hield stil en keek alert naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Toen sprong er een grijse haas uit de bosjes. Een geërgerde zucht verliet zijn keel. Stomme beesten schoot er even door zijn hoofd. Daarna liep hij verder, ietsjes sneller dan daarnet. Eigenlijk had hij wel zin in een stukje rennen, maar dat zou hij vanavond wel doen, als de mensen in hun huis waren. Bij die gedachten trokken zijn mondhoeken op tot een zwakke glimlach. Dat was lang geleden, dat hij had geglimlacht. De laaste keer was dat hij een vampier had aangevallen, en met weinig moeite had gewonnen. Kort keek hij naar de lucht en hielt weer stil. Hij snoof nog eens de lucht van het bos op. Dat kon hij wel hondert keer herhalen, en het steeds heerlijk vinden. Ondanks dat er geur van de vampieren bij zat. Daarna begon hij weer te wandelen. Ietsjes later kwam hij bij een open plek, met veel zon en... Een meisje. Zijn ogen keken haar onderzoekend aan. Geen vampier, dat kon hij zo zien. En ruiken. Vampiers stonken. Lichtjes schudde hij zijn hoofd, nu even geen vampiers meer.