De Lamme Godelooze
Geplaatst: 26 apr 2011 21:12
De mist hing laag boven de velden. De maan scheen fel op de akkers. Thomas stond op z’n balkon en keek de verte in. Jaren later zou hij zich nog steeds niet herinneren naar wat hij nu weer juist keek. Laat staan dat ik het zou weten. Laten we het gewoon houden bij het feit dat Thomas op z’n balkon in de verte staarde. Hij bracht zijn sigaret naar zijn mond en trok er aan. De reden waarom hij nu juist was begonnen met roken wist hij niet meer. Maar hij moest en zou zijn dagelijkse sigaretten hebben. Het was ijzig koud buiten. Misschien daarmee dat de mist zo laag boven de velden hing. Er was geen ster aan de hemel te zien. Vreemd, en toch was de maan zo helder die nacht. Weer zo een of ander bizar natuurverschijnsel waarvan er dertien in een dozijn zijn. Thomas hoorde beneden de deur van de woonkamer. Verdorie zijn moeder kwam naar boven. Hij doofde snel zijn sigaret in een plas, die nog op zijn balkon lag van het regenweer van de laatste dagen, en vluchtte snel terug zijn kamer binnen. Het geluid verplaatste zich naar boven en ging gelukkig voor Thomas richting badkamer. Het geluid zorgde voor nog meer geluid door de toilet door te spoelen en verdween dan naar de kamer van Thomas zijn ouders. Thomas lag in bed en staarde naar het plafond. Waarom leek alles zo veranderd? Misschien kwam het wel door …? Nee dat kon niet. Dat was niet mogelijk. Of toch?
Vijf jaar eerder.
Wietse werd wakker. De grote vakantie was weer veel te snel voorbij gevlogen. Hij ging naar het vijfde leerjaar nu. Eindelijk Frans leren. Niet dat hij dat nog niet kon, maar hij wou er wel met kunnen scoren op school. De reden waarom Wietse Frans sprak was omdat zijn oma uit Wallonië kwam. Uit een klein dorpje nabij Namen. De naam van het dorpje ontglipte Wietse steeds. Het was iets met Meusse of zo iets. Wietse’s oma was ondertussen al 2 jaar dood, een auto ongeval. Domweg tegen een boom gereden. Of zoals zijn moeder het mooi omschreef. Oude mensen zouden niet meer met de auto mogen rijden. Wietse’s mama was een advocate. Ze was steeds druk in de weer met haar werk dat ze maar weinig tijd had voor Wietse. Dus had papa een rustige job gezocht om zo veel mogelijk thuis te zijn. Hij had een krantenwinkel geopend in het centrum van het dorp. De Lege Gazet. Zo heette de winkel. Of beter winkeltje, want het was meer een uitvergrote postzegel.
Wietse kwam uit zijn bed en deed zijn kleren aan die mama de avond voordien had klaargelegd. Een blauwe jeans en een groen hemdje. Wietse’s lievelings kleren waren hemdjes. Ze maakten hem een stuk volwassener zoals mama steeds zei. Wietse droeg ook zijn groene geluksbrengende sokken.
Hij schoof langs de trapleuning naar beneden en kreeg meteen een uitbrander van papa. Blijkbaar mag dat niet, naar beneden schuiven over de trapleuning. Toen Wietse aan tafel zat stond zijn potje cornflakes al voor hem klaar. Tot een vinger voor de rand gevuld met melk, zoals hij dat het liefst had. Na zijn ontbijt bracht papa hem naar school. De school lag toch op dezelfde weg als de krantenwinkel.
In de auto stond papa’s favoriete zender op. Radio Antwerpen. Er klonk een klassieker van de Nederlandse zanger Marco Borsato.
Hoe vertel ik jou
Dat 't leven dat je leefde
En de liefde die je voelde
Binnenkort verdwijnt
Je raakt me kwijt
Je raakt me kwijt
't Is de waarheid
“Toch erg dat we geen echte Antwerpse zanger meer hebben. We moeten ze al importeren uit Nederland” Papa was een ras echte Antwerpenaar. Hij was niet zo voor al wat buitenlands was. En dat was jammer want de beste vriendin van Wietse was een Turkse. Ze heette Sila. Een mooi meisje dat in België was geboren, maar wel nog veel familie had in Turkije. Ze zal wel een hele zomer in Turkije gezeten hebben, dacht Wietse. Dat ziet ze zeker mooi bruin. Heel stiekem was Wietse een beetje verliefd op Sila. Maar dat was wel heel stiekem, niemand wast er van. Zelfs Wietse besefte het niet goed.
Toen Wietse aankwam op school liep hij meteen naar Sila en Ian. Zijn twee beste vrienden. Ian was een redelijk gezette jongen maar met een gouden hart. Hij zou alles doen om het iemand anders naar zijn zin te maken. Ze begonnen natuurlijk meteen hun vakantie te overlopen. En Ja hoor, Sila had inderdaad in Turkije geweest. Ze had er haar opa opgezocht. Twee maanden Turkije, Wietse kon er enkel van dromen. Ian was dan weer met zijn ouders naar Niger getrokken. Om daar aan ontwikkelingshulp te gaan doen. Ian ouders waren redelijk ontwikkelingshelpende mensen. Ze deden alles om de derde wereld er terug bovenop te helpen. Vaak vergaten ze dat wat zij deden nu eenmaal niet zo een gigantisch effect had maar ze deden het met een grote passie. Wietse daar in tegen had de vakantie thuis doorgebracht. Nu ja thuis. Wietse genoot er van om Antwerpen te verkennen. Hij kende bijna heel Antwerpen. Er waren natuurlijk ook buurten waar hij nooit kwam. De Rosse buurt was voor Wietse verboden terrein. En er waren zo nog enkele straatjes. Wietse was het liefst van al in de kathedraal. De trots van Antwerpen. Daar hingen de mooiste schilderijen. Wietse was een Rubens fan. Veel jongeren van zijn leeftijd maakten puzzels met pokémons op, Wietse maakte puzzels met schilderijen van Rubens. Iedereen zijn hobby natuurlijk.
Vijf jaar eerder.
Wietse werd wakker. De grote vakantie was weer veel te snel voorbij gevlogen. Hij ging naar het vijfde leerjaar nu. Eindelijk Frans leren. Niet dat hij dat nog niet kon, maar hij wou er wel met kunnen scoren op school. De reden waarom Wietse Frans sprak was omdat zijn oma uit Wallonië kwam. Uit een klein dorpje nabij Namen. De naam van het dorpje ontglipte Wietse steeds. Het was iets met Meusse of zo iets. Wietse’s oma was ondertussen al 2 jaar dood, een auto ongeval. Domweg tegen een boom gereden. Of zoals zijn moeder het mooi omschreef. Oude mensen zouden niet meer met de auto mogen rijden. Wietse’s mama was een advocate. Ze was steeds druk in de weer met haar werk dat ze maar weinig tijd had voor Wietse. Dus had papa een rustige job gezocht om zo veel mogelijk thuis te zijn. Hij had een krantenwinkel geopend in het centrum van het dorp. De Lege Gazet. Zo heette de winkel. Of beter winkeltje, want het was meer een uitvergrote postzegel.
Wietse kwam uit zijn bed en deed zijn kleren aan die mama de avond voordien had klaargelegd. Een blauwe jeans en een groen hemdje. Wietse’s lievelings kleren waren hemdjes. Ze maakten hem een stuk volwassener zoals mama steeds zei. Wietse droeg ook zijn groene geluksbrengende sokken.
Hij schoof langs de trapleuning naar beneden en kreeg meteen een uitbrander van papa. Blijkbaar mag dat niet, naar beneden schuiven over de trapleuning. Toen Wietse aan tafel zat stond zijn potje cornflakes al voor hem klaar. Tot een vinger voor de rand gevuld met melk, zoals hij dat het liefst had. Na zijn ontbijt bracht papa hem naar school. De school lag toch op dezelfde weg als de krantenwinkel.
In de auto stond papa’s favoriete zender op. Radio Antwerpen. Er klonk een klassieker van de Nederlandse zanger Marco Borsato.
Hoe vertel ik jou
Dat 't leven dat je leefde
En de liefde die je voelde
Binnenkort verdwijnt
Je raakt me kwijt
Je raakt me kwijt
't Is de waarheid
“Toch erg dat we geen echte Antwerpse zanger meer hebben. We moeten ze al importeren uit Nederland” Papa was een ras echte Antwerpenaar. Hij was niet zo voor al wat buitenlands was. En dat was jammer want de beste vriendin van Wietse was een Turkse. Ze heette Sila. Een mooi meisje dat in België was geboren, maar wel nog veel familie had in Turkije. Ze zal wel een hele zomer in Turkije gezeten hebben, dacht Wietse. Dat ziet ze zeker mooi bruin. Heel stiekem was Wietse een beetje verliefd op Sila. Maar dat was wel heel stiekem, niemand wast er van. Zelfs Wietse besefte het niet goed.
Toen Wietse aankwam op school liep hij meteen naar Sila en Ian. Zijn twee beste vrienden. Ian was een redelijk gezette jongen maar met een gouden hart. Hij zou alles doen om het iemand anders naar zijn zin te maken. Ze begonnen natuurlijk meteen hun vakantie te overlopen. En Ja hoor, Sila had inderdaad in Turkije geweest. Ze had er haar opa opgezocht. Twee maanden Turkije, Wietse kon er enkel van dromen. Ian was dan weer met zijn ouders naar Niger getrokken. Om daar aan ontwikkelingshulp te gaan doen. Ian ouders waren redelijk ontwikkelingshelpende mensen. Ze deden alles om de derde wereld er terug bovenop te helpen. Vaak vergaten ze dat wat zij deden nu eenmaal niet zo een gigantisch effect had maar ze deden het met een grote passie. Wietse daar in tegen had de vakantie thuis doorgebracht. Nu ja thuis. Wietse genoot er van om Antwerpen te verkennen. Hij kende bijna heel Antwerpen. Er waren natuurlijk ook buurten waar hij nooit kwam. De Rosse buurt was voor Wietse verboden terrein. En er waren zo nog enkele straatjes. Wietse was het liefst van al in de kathedraal. De trots van Antwerpen. Daar hingen de mooiste schilderijen. Wietse was een Rubens fan. Veel jongeren van zijn leeftijd maakten puzzels met pokémons op, Wietse maakte puzzels met schilderijen van Rubens. Iedereen zijn hobby natuurlijk.