Vergeten Verleden
Geplaatst: 27 apr 2011 15:31
Proloog
Het was een koude, stormachtige avond in het jaar 1980. De politie was opzoek naar de moordenaar van de familie Raven. Ze stonden voor een raadsel. Nergens waren inbraaksporen te vinden, niemand had iets gezien of gehoord, alles was netjes opgeruimd. Het was de perfecte misdaad. Het enige wat ze niet konden begrijpen, was dat het bloed bij de familie verdwenen was. Het leek bijna alsof iets al hun bloed uit hen gezogen had. Bij elk slachtoffer waren twee gaatjes in de nek te vinden. De politie stond echt voor een raadsel.
Ze kwamen er wel achter dat er één familielid het drama had weten te vermijden. De jongste dochter van de familie Raven. Het meisje was spoorloos verdwenen. Ooggetuigen beweerden dat ze was mee genomen door een man. Helaas had niemand de man kunnen identificeren. De politie zocht twintig jaar lang, maar ze konden het meisje niet vinden. Ze gingen er zelfs niet eens meer vanuit dat het meisje in leven zou zijn. Uiteindelijk werd de stekker uit het onderzoek getrokken en de zoektocht beëindigd.
Twintig jaar later
Het was een prachtige avond. De volle maan stond hoog aan de, met sterren bedekte, hemel. Er waren een paar wolkjes te zien, maar verder was het schitterend. Selene zat voor het raam en zag hoe er kleine sneeuwvlokjes op de grond vielen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Het zou snel winter worden en de straten zouden bedekt zijn met een wit laagje sneeuw.
Ze zou zo graag nu naar buiten zijn gegaan, lekker weg van alle verplichtingen. Maar helaas, haar vader had andere plannen vanavond. De glimlach verdween van haar gezicht bij deze gedachte en ze stond op om zich om te kleden. De jonge vrouw liep naar haar kledingkast en pakte een lange zwarte jurk. Het bovenlijfje was een korset, deze was versiert met bloedrode steentjes. Ze trok de jurk aan. Haar lange ravenzwarte haar stak ze op. Er viel een plukje krullend voor haar oog, ze deed hem iets opzij maar liet hem hangen.
‘Selene, ben je klaar?’
Er werd op de deur geklopt. Selene liep naar de deur en opende deze. De man die voor de deur stond kreeg een glimlach op zijn gezicht.
‘Je ziet er schitterend uit.’
Selene glimlachte en haar gifgroene ogen zochten de blauwe van de man.
‘Dank je,’ fluisterde ze. Ze wist waar haar vader aan moest denken. Zijn ogen straalden trots uit, maar ook droevigheid.
‘Als je wilt dat ik deze jurk niet draag,..’ begon ze, maar ze kreeg de kans niet om haar zin af te maken. De man onderbrak haar terwijl hij haar heel even bij de polsen greep.
‘Nee draag hem maar. Ik moest alleen even aan je moeder denken.’
De man bleef heel even stil, overduidelijk verzonken in herinneringen aan Selene’s moeder. Na een moment schudde hij echter nauwelijks merkbaar zijn hoofd en keek glimlachend naar de jonge vrouw voor hem. ‘Zullen we dan maar?’
De woonkamer was al gevuld met gasten toen Selene en Alexander binnen kwamen. Alexander’s gezicht stond weer zakelijk en hij keek de kamer door.
‘Welkom allemaal. Het is een eer om jullie hier te mogen ontvangen op deze mooie winteravond.’
Bij het horen van zijn stem viel er een stilte in de zaal en Selene voelde dat alle ogen op haar vader, maar ook op haar waren gericht. Ze voelde een kleine blos op haar gezicht verschijnen, hier zou ze echt nooit aan wennen. Pas toen haar vader een keer kuchte en verder sprak maakte de blos plaats voor een glimlach.
‘Als jullie mij zouden willen volgen naar de balzaal.’
Ondanks dat er veel gasten waren, was de balzaal nog reusachtig. Selene vond dat haar vader echt zijn best had gedaan op de aankleding. Alles was strak, maar warm aangekleed. Ze had het al gezien, maar stond er nog versteld van. De gasten waren het er schijnbaar mee eens, want iedereen keek zijn ogen uit.
"Mag ik deze dans van u?” Selene maakte nog net geen sprongetje van schrik.
“Sorry als ik je liet schrikken.” zei de stem. Selene schudde haar hoofd.
‘Alain...Nee, je liet me niet schrikken. Ik was alleen in gedachten en had je niet zien aankomen.’
Alain grijnsde en haalde met een soepele beweging een roos te voorschijn.
“Deze is voor jou.” zei hij met een glimlach. Selene voelde een blos op haar wangen komen en pakte de roos aan.
‘Dank je. En om nog antwoord te geven op je vraag, ja je mag deze dans van mij.’ Waarna de jonge man glimlachte en zijn arm aanbood. De jonge vrouw pakte de arm aan en samen liepen ze naar de dansvloer.
Het was een koude, stormachtige avond in het jaar 1980. De politie was opzoek naar de moordenaar van de familie Raven. Ze stonden voor een raadsel. Nergens waren inbraaksporen te vinden, niemand had iets gezien of gehoord, alles was netjes opgeruimd. Het was de perfecte misdaad. Het enige wat ze niet konden begrijpen, was dat het bloed bij de familie verdwenen was. Het leek bijna alsof iets al hun bloed uit hen gezogen had. Bij elk slachtoffer waren twee gaatjes in de nek te vinden. De politie stond echt voor een raadsel.
Ze kwamen er wel achter dat er één familielid het drama had weten te vermijden. De jongste dochter van de familie Raven. Het meisje was spoorloos verdwenen. Ooggetuigen beweerden dat ze was mee genomen door een man. Helaas had niemand de man kunnen identificeren. De politie zocht twintig jaar lang, maar ze konden het meisje niet vinden. Ze gingen er zelfs niet eens meer vanuit dat het meisje in leven zou zijn. Uiteindelijk werd de stekker uit het onderzoek getrokken en de zoektocht beëindigd.
Twintig jaar later
Het was een prachtige avond. De volle maan stond hoog aan de, met sterren bedekte, hemel. Er waren een paar wolkjes te zien, maar verder was het schitterend. Selene zat voor het raam en zag hoe er kleine sneeuwvlokjes op de grond vielen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Het zou snel winter worden en de straten zouden bedekt zijn met een wit laagje sneeuw.
Ze zou zo graag nu naar buiten zijn gegaan, lekker weg van alle verplichtingen. Maar helaas, haar vader had andere plannen vanavond. De glimlach verdween van haar gezicht bij deze gedachte en ze stond op om zich om te kleden. De jonge vrouw liep naar haar kledingkast en pakte een lange zwarte jurk. Het bovenlijfje was een korset, deze was versiert met bloedrode steentjes. Ze trok de jurk aan. Haar lange ravenzwarte haar stak ze op. Er viel een plukje krullend voor haar oog, ze deed hem iets opzij maar liet hem hangen.
‘Selene, ben je klaar?’
Er werd op de deur geklopt. Selene liep naar de deur en opende deze. De man die voor de deur stond kreeg een glimlach op zijn gezicht.
‘Je ziet er schitterend uit.’
Selene glimlachte en haar gifgroene ogen zochten de blauwe van de man.
‘Dank je,’ fluisterde ze. Ze wist waar haar vader aan moest denken. Zijn ogen straalden trots uit, maar ook droevigheid.
‘Als je wilt dat ik deze jurk niet draag,..’ begon ze, maar ze kreeg de kans niet om haar zin af te maken. De man onderbrak haar terwijl hij haar heel even bij de polsen greep.
‘Nee draag hem maar. Ik moest alleen even aan je moeder denken.’
De man bleef heel even stil, overduidelijk verzonken in herinneringen aan Selene’s moeder. Na een moment schudde hij echter nauwelijks merkbaar zijn hoofd en keek glimlachend naar de jonge vrouw voor hem. ‘Zullen we dan maar?’
De woonkamer was al gevuld met gasten toen Selene en Alexander binnen kwamen. Alexander’s gezicht stond weer zakelijk en hij keek de kamer door.
‘Welkom allemaal. Het is een eer om jullie hier te mogen ontvangen op deze mooie winteravond.’
Bij het horen van zijn stem viel er een stilte in de zaal en Selene voelde dat alle ogen op haar vader, maar ook op haar waren gericht. Ze voelde een kleine blos op haar gezicht verschijnen, hier zou ze echt nooit aan wennen. Pas toen haar vader een keer kuchte en verder sprak maakte de blos plaats voor een glimlach.
‘Als jullie mij zouden willen volgen naar de balzaal.’
Ondanks dat er veel gasten waren, was de balzaal nog reusachtig. Selene vond dat haar vader echt zijn best had gedaan op de aankleding. Alles was strak, maar warm aangekleed. Ze had het al gezien, maar stond er nog versteld van. De gasten waren het er schijnbaar mee eens, want iedereen keek zijn ogen uit.
"Mag ik deze dans van u?” Selene maakte nog net geen sprongetje van schrik.
“Sorry als ik je liet schrikken.” zei de stem. Selene schudde haar hoofd.
‘Alain...Nee, je liet me niet schrikken. Ik was alleen in gedachten en had je niet zien aankomen.’
Alain grijnsde en haalde met een soepele beweging een roos te voorschijn.
“Deze is voor jou.” zei hij met een glimlach. Selene voelde een blos op haar wangen komen en pakte de roos aan.
‘Dank je. En om nog antwoord te geven op je vraag, ja je mag deze dans van mij.’ Waarna de jonge man glimlachte en zijn arm aanbood. De jonge vrouw pakte de arm aan en samen liepen ze naar de dansvloer.
.