Reiziger zonder bestemming
Geplaatst: 01 mei 2011 20:04
Vond weer een leuk idee, dus dacht, ik begin met een nieuw verhaal..
Waarschijnlijk is het een zeer voor de hand liggend verhaal.. maar goed..
Commentaar en kritiek is altijd welkom!
---------------------------------------------------------------------------
Weet je, ik had nooit gedacht dat het zover zou komen, dat zelfs ik zou geloven in de ideale vrije en afhankelijke vrouw die een tas inpakt en op reis gaat. Geen medereizigers, behalve vreemden met dezelfde bestemming.
Ik vond het eigenlijk meer een romantisch idee, dan dat ik zelf zo’n stap zou durven zetten.
Hoe erg heb ik toen zitten zwijmelen bij de film ‘Eat, Pray, Love’ mijzelf al naar de mooiste bestemmingen dromend.
Toch is er na die film een balletje gaan rollen.
Het ging een tijdje niet zo goed met me. Nu zul je waarschijnlijk denken dat er weer een zeur verhaal komt waarin ik mezelf heel zielig laat lijken, maar daar heb ik een hekel aan.
Na dan toch uiteindelijk de conclusie te hebben getrokken dat mannen vreemde schepsels zijn en werk echt niet het enige leven is dat er bestaat, heb ik de radicale stap gezet.
Geen idee hoeveel er mij voor gingen, geen idee hoeveel er nog zullen volgen.
Maar deze reis is voor mij, met mij, van mij, door mij alleen.
-24 April 2011 07.23-
Ik zit in de taxi op weg naar het vliegveld. Genoeg geld op zak, maar nog geen bestemming uitgezocht. Misschien moet ik straks mijn moeder bellen om te vertellen wat ik ga doen.
Of niet? Oke, ik moet zeggen dat Julia Roberts dit toch op een iets romantischere manier bracht dan ik. Heb echt vreselijke zweethanden en de zweetplekken onder mijn oksels beginnen ook al redelijk groot te worden. Bah, angstzweet.
Hoewel.. Het is niet echt angst, er gaat juist een soort van adrenaline door mij heen, zoveel dat ik het lastig vind om niet in een lachkick uit te barsten.
God! In Hollywood films komt het zoveel mooier over dan dat het voelt. Maak ik weer eens een overhaaste beslissing? Weer?
Goed, ik heb nog nooit echt duidelijke beslissingen gemaakt, dus misschien is dit wel een keer weer goed. Het voelt best wel lekker en daarnaast mijn gedachten op papier zetten maakt het helderder.
Nog een klein uurtje en vanaf dan zie ik het wel weer.
Van moment naar moment! In het moment leven..
Alsof het nu pas begint..
Waarschijnlijk is het een zeer voor de hand liggend verhaal.. maar goed..
Commentaar en kritiek is altijd welkom!
---------------------------------------------------------------------------
Weet je, ik had nooit gedacht dat het zover zou komen, dat zelfs ik zou geloven in de ideale vrije en afhankelijke vrouw die een tas inpakt en op reis gaat. Geen medereizigers, behalve vreemden met dezelfde bestemming.
Ik vond het eigenlijk meer een romantisch idee, dan dat ik zelf zo’n stap zou durven zetten.
Hoe erg heb ik toen zitten zwijmelen bij de film ‘Eat, Pray, Love’ mijzelf al naar de mooiste bestemmingen dromend.
Toch is er na die film een balletje gaan rollen.
Het ging een tijdje niet zo goed met me. Nu zul je waarschijnlijk denken dat er weer een zeur verhaal komt waarin ik mezelf heel zielig laat lijken, maar daar heb ik een hekel aan.
Na dan toch uiteindelijk de conclusie te hebben getrokken dat mannen vreemde schepsels zijn en werk echt niet het enige leven is dat er bestaat, heb ik de radicale stap gezet.
Geen idee hoeveel er mij voor gingen, geen idee hoeveel er nog zullen volgen.
Maar deze reis is voor mij, met mij, van mij, door mij alleen.
-24 April 2011 07.23-
Ik zit in de taxi op weg naar het vliegveld. Genoeg geld op zak, maar nog geen bestemming uitgezocht. Misschien moet ik straks mijn moeder bellen om te vertellen wat ik ga doen.
Of niet? Oke, ik moet zeggen dat Julia Roberts dit toch op een iets romantischere manier bracht dan ik. Heb echt vreselijke zweethanden en de zweetplekken onder mijn oksels beginnen ook al redelijk groot te worden. Bah, angstzweet.
Hoewel.. Het is niet echt angst, er gaat juist een soort van adrenaline door mij heen, zoveel dat ik het lastig vind om niet in een lachkick uit te barsten.
God! In Hollywood films komt het zoveel mooier over dan dat het voelt. Maak ik weer eens een overhaaste beslissing? Weer?
Goed, ik heb nog nooit echt duidelijke beslissingen gemaakt, dus misschien is dit wel een keer weer goed. Het voelt best wel lekker en daarnaast mijn gedachten op papier zetten maakt het helderder.
Nog een klein uurtje en vanaf dan zie ik het wel weer.
Van moment naar moment! In het moment leven..
Alsof het nu pas begint..