Online Verhalen

Voor de paardenliefhebbers onder ons!
Ik heb nogal wat creativiteit wat eruit moet dus vandaar dit verhaal
Ik heb geen idee of het verhaal hier op de goede plek staat, maar dat merk ik vanzelf.
Het moet uiteindelijk een kort verhaal worden. Vandaar de korte hoofdstukken.

Je ziet het verhaal door de ogen van het paard. Er zullen best nogal wat foutjes in zitten. Dus geneer je niet om ze te melden!

Het verhaal gaat over een zwarte mustang hengst, die word geboren in de heuvels van Utah. Maar hij is hier niet welkom...


Deel 1

Ik stond aan de rand van de kudde een beetje te grazen. Af en toe tilde ik mijn hoofd op om te kijken of er niet iemand op mij af gestormd kwam. Wat de laatste tijd toch best vaak pas gebeurt. Een beetje angstig keek ik de kudde rond of ik niet ergens mijn vader zag. Hij was vooral diegene die mij vaak aangevallen had.
Vanaf mijn geboorte had mijn vader al iets tegen mij gehad. Hij was de leider van de kudde waar ik nu nog mee rondzwierf. Ik was al vanaf mijn geboorte groter dan een gemiddeld veulen en ik was verbazingwekkend sterk. Al was ik pas twee jaar, ik was ik al een stuk groter dan de andere paarden uit mijn kudde. Vandaar ook dat mijn vader mij als bedreiging zag voor zijn leiderschap.
Ik werd wakker geschud uit mijn gedachten doordat mijn moeder met een angstige blik naar mij keek en daarna naar een plek achter mij. Ik draaide mij razend snel om. Net op tijd bedacht ik mij later. Net toen ik mij omgedraaid had, had mijn vader met een van zijn voorhoeven naar mij uitgehaald. Zijn voorhoef maaide net tien centimeter langs mij heen.
'Vader! Doe normaal!' schreeuwde ik.
'Ik ben je vader niet, en dat ben ik ook nooit geweest!' bulderde het over de grasvlakte.
'Ik kan je aanwezigheid hier niet langer dulden!' schreeuwde hij.
Ik merkte dat alle aandacht op mij en mijn vader was gevestigd.
'Ga weg!' hij maakte het nog eens extra duidelijk door zich met zijn tanden in mijn manenkam vast te bijten.
Ik voelde een stekende pijn in mijn nek en voelde iets kouds over mijn hals sijpelen. Ik probeerde uit de halen met mijn voorbenen. Ik raakte wel iets maar niet veel.
Ik wist dat mijn vader me nooit had gemogen. Maar dit had ik echt nooit voor mogelijk geacht. Diep gekwetst keek ik mijn vader nog een maal aan daarna draaide ik me snel om en rende het bos in. Het bos wat ooit als thuis had gevoeld, voelde nu als een kille plek.

Deel 2

Ik denderde tussen de bomen door. Alle emoties binnenin mij welde op. Woede, angst, alles wat je maar kon bedenken voelde ik. Ik was kwaad op mijn vader dat hij mij dit had aangedaan. Nu pas realiseerde ik mij dat ik mijn moeder ook niet meer zou zien. Nu niet, nooit niet. De bomen waar ik tussendoor denderde, leken mij aan te kijken met hun donkere uitstraling. Ik werd er bang van.
Ik rende blindelings verder, alle herinneringen van mijn tijd in de kudde kwamen bovendrijven.

Het begon al een beetje te schemeren in het bos. Nu werd het bos nog donkerder. Ik bleef maar doorrennen. Zover mogelijk weg van die verschrikkelijke plek waar ik nooit welkom was geweest. Mijn ademhaling werd zwaarder en zwaarder. Er begonnen zich donkere plekken op mijn hals te vertonen. Het zweet prikte in de wond die mijn vader zojuist had gebeten in mijn manenkam. Ik voelde de steken, maar besloot ze te negeren.

Ineens voelde ik een klap op mijn voorbenen en ik sloeg voorover. Met een harde klap kwam ik op de koude grond terecht. Een schrille hinnik ontsnapte uit mijn keel. Ik voelde een stekende pijn in mijn voorbeen en voelde het opzwellen. Ik bleef even versuft liggen. De grond voelde koud aan en ik rilde even. Ik legde mijn hoofd neer op de grond en sloot even mijn ogen. Ik had mij nog nooit zo verlaten gevoeld.

Een tijdje later schrok ik weer wakker. Het was al nacht geworden in het kille bos. De grote bomen zorgden ervoor dat het maanlicht niet tot de grond doorkwam. Ik opende mijn ogen maar zag haast niets. Ik tilde even mijn hoofd op om rond te kijken maar dat kostte mij veel moeite. Om mij heen hoorde ik allerlei geluiden; geritsel en uilen. Ik probeerde even mijn gedachten op een rijtje te krijgen.
Een paar minuten later besloot ik te proberen of ik op kon staan.Wat mij toch meer moeite kostte dan ik dacht dat zou zijn.
Toen ik mijn voorbeen op de grond neer had willen zetten op me ophoog te hijsen had ik een venijnige pijn gevoeld. Mijn been was helemaal opgezwollen en ik had er veel last van.

Toen ik eenmaal stond keek ik om mij heen welke richting ik op zou gaan. Ik koos de richting waar naar toe ik op weg was geweest eerder op de avond. Ik strompelde voort in het weinige licht wat van de maan kwam.

Deel 3

Ik had een verschrikkelijke nacht achter de boeg. Ik had de hele nacht rondgezworven door het donkere bos. Ik had een paar keer wolvengehuil gehoord en nog veel andere dieren. Al was ik eerder nooit echt een bangerik geweest, de geluiden hadden me nu toch wel aardig bang gemaakt. Door het lopen was mijn been steeds meer pijn gaan doen. Het was nu zo erg gezwollen dat ik mijn hartslag in mijn been voelde kloppen. Ik was ook steeds meer gaan strompelen tot ik niet meer kon.
Op een open plek midden in het bos had ik me laten zakken in het gras. Ik was te moe om mijn hoofd nog op te tillen. Ik had hem voor me in het gras genesteld en had mijn ogen gesloten.

Toen ik mijn ogen weer opende was het weer licht. Ik keek even verbaasd om me heen waar ik was. Ik had honger en dorst gekregen en probeerde me eerst maar weer eens overeind te hijsen. Met veel pijn en moeite stond ik iets later weer op mijn benen. Eigenlijk kon ik het meer op drie benen noemen. Mijn voorbeen deed zo ontzettend pijn, dat erop staan haast onmogelijk was.
Ik zette mijn weg weer voort richting het zuiden. Hier waren gelukkig niet zo veel dichte bossen als een paar kilometers terug.

Toen ik ergens op een bospad liep, hoorde ik een raar geluid van de struiken naast mij vandaan komen. Het was een beangstigend geluid. Ik keerde mij richting de struiken en probeerde mij zo groot mogelijk te maken. Wachtend op wat er ging komen. Ik hoorde een soort grom, maar kon niet thuisbrengen wat het was. Ik brieste luid om te horen of ik reactie kreeg van hetgeen wat in de struiken zat. Opeens kwam er een gevaarte uit de struik springen wat ik nog niet eerder gezien had. Het was een groot beest met een soort stapeltje van takken op zijn hoofd.
Ik reageerde te traag waardoor hij met dat ding op zijn hoofd tegen me aan knalde. Even strompelde ik beduusd naar achter maar snel had ik alles weer op een rijtje. Ik sprong naar voren voor zover ik dat kon met mijn been en pakte het beest in zijn nek vast. Ik begon er maar zo hard mogelijk aan te scheuren totdat het beest met een piepend geluid zich terugtrok. Het vluchtte weer de struiken in.

Even stond ik daar midden op het bospad hijgend op adem te komen. Deze inspanning had mij veel energie gekost. Ik was dood en doodop. Ik al bijna een dag niet gegeten en gedronken. Mijn hoofd tolde en ik was even bang dat ik om zou vallen. Ik nam even een grote teug adem en probeerde mijn zicht weer even scherp te krijgen. Ik zou en moest ergens een beekje of een meertje vinden. Anders zou ik dit alleenstaande leven niet lang meer vol houden.

Deel 4

Daar stond ik dan midden op een bospad in een omgeving die ik niet kende. Hijgend en verdwaasd keek ik om me heen. Even was het doodstil. Het leek wel of alle dieren en bomen even hun mond hielden om mij te helpen. Ik stopte even met ademhalen om het zeker te weten. Ik hoorde water stromen! Ergens hier in de buurt moest ergens water zijn.
Ik probeerde op mijn gehoor af te gaan om te weten waar ik heen moest lopen maar de wind laaide weer op en de takken maakte weer geluid. Gedesoriënteerd probeerde ik het geluid weer op te vangen maar ik hoorde het niet meer boven de geluiden van het bos uit komen.
Wat moest ik nu doen? Ik besloot maar gewoon op zoek te gaan naar het water. Mijn enige hulpmiddel was mijn instinct. En die zei me dat ik rechts aan moest houden.

Hinkend vervolgde ik mijn weg tussen de bomen door. Ik moest het water wel gauw vinden want lang ging ik dit niet meer volhouden. Opeens klonk er een harde knal. Ik wist niet hoe gauw ik weg moest komen want het was behoorlijk dichtbij. Half struikelend en hinkend probeerde ik snel de andere kant op te gaan. Helemaal uitgeput probeerde ik voort te maken. Er klonk nog een knal en ik hoorde vogels alle kanten op vliegen. Ik vroeg mij af waar die knal vandaan kwam. Het leek wel of ik andere paarden hoorde. Even draaide ik mij weer op om te kijken of het inderdaad paarden waren.
Stel dat het paarden waren, bedacht ik mij, wat waren die knallen dan?

Opeens zag ik honderd meter van mij vandaan paarden tussen een paar bomen komen. Maar ze waren niet alleen. Ze hadden rare dingen op hun rug en op hun hoofd. En er zat iets op, iets wat ik niet kon thuisbrengen. Ik bleef even verbaasd staan kijken. Datgene wat op die paarden zat hadden mij blijkbaar gezien. Opeens begonnen ze geluid te maken. ‘Daar! Daar tussen die struiken een zwarte mustang!’ Galde het door het bos. Opeens kwamen de paarden op mij af gedenderd. Ik wist niet wat ik moest doen. Het leek niet alsof ze vriendelijk een praatje kwamen maken. Ik besloot maar om te vluchten.

Door mijn been kon ik haast geen vaart maken. De ene optie was om het been toch maar niet te ontzien, maar dat was heel erg pijnlijk. Ik vreesde dat ik geen andere keus had. Hinkend en struikelend vluchtte ik tussen de bomen door. De pijn was ondragelijk maar het kon niet anders. De paarden kwamen steeds dichterbij. Ik ging een heuveltje op en weer af. Even was ik uit het zicht van die dingen die op die paarden achter me zaten. Rechts van mij was een open vlakte en links van mij was een dicht struikgewas. Ik keek even vluchtig achterom maar zag ze nog niet. Ik dook de dichte struiken in. Ik voelde doornstruiken op mijn benen en borst krassen. Ik verbeet de pijn en maakte mij zo klein mogelijk. Ik hield mij doodstil.
Het geluid van de rennende paarden kwam steeds dichterbij en geschreeuw van die andere dingen ook. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ze me niet zouden zien.
Enkele seconden later kwamen de paarden langs gerend. Ik hoorde dat ze vaart minderden op ongeveer dertig meter afstand van mijn schuilplek.
‘Waar is die mustang heen?!’ Galmde het door het bos.
Ik had geen idee wat het betekende dus ik besloot maar om muisstil te blijven.

Hoi Lieza,

Allereerst van harte welkom op Online Verhalen. Ik zag dat je jezelf al had voorgesteld en door een aantal welkom geheten bent.

Dan nu je verhaal. De titel van je verhaal sprak mij aan waarna ik het ben gaan lezen hoewel ik geen paardenliefhebber ben. Als ik het toch gelezen heb kan ik net zo goed even een reactie achter laten.
Meestal doe ik dit aan de hand van qoutes uit je eigen verhaal en herschrijf ik hier en daar een stukje. Dit wil niet zeggen dat de manier waarop ik schrijf goed is hoor. Het is enkel een voorbeeld hoe het ook zou kunnen.

Als eerste vind ik het leuk dat je vanuit de ogen van een dier schrijft. Dit is niet gemakkelijk maar wel interessant. In feite hoef je dit vooraf niet te melden aangezien het redelijk snel duidelijk wordt. Soms kun je de lezer best even in onwetendheid laten en ze pas later de ontdekking te laten doen dat ze vanuit de ogen van een paard lezen.

Ik begreep dat je een kort verhaal wilde schrijven. Korte verhalen hoeven geen hoofdstuk indeling te hebben. Waar jij nu een nieuw hoofdstuk begint zou je ook gewoon een witregel kunnen zetten. Echter lijkt je verhaal voor mij nu alsof het nog een vervolg heeft. Hier is best een lang verhaal van te maken. Persoonlijk krijg ik nu allemaal ideeen over hoe het verhaal verder zou kunnen gaan maar dat is aan jou. Wanneer je er voor kiest het verhaal wel langer te laten maken kan je het geplaatste stuk als één hoofdstuk pakken en een naam geven. Bijvoorbeeld: 'Mijn vlucht'. Nogmaals, het is aan jou of je er een lang of kort verhaal van wilt maken. Het heeft zeker potentie een lang verhaal te worden.

Oké, dan nu de feedback op je verhaal zelf.

Het valt mij op dat je vaak dezelfde woorden in één zin gebruikt. Dit is niet fout maar over het algemeen is het mooier wanneer je er een ander woord voor zoekt. Wanneer ik te vaak hetzelfde woord tegen kom ga ik deze automatisch tellen en ben ik niet meer geconcentreerd op een verhaal.

Ik denderde tussen de bomen door. Alle emoties binnenin mij welde op. Woede, angst, alles wat je maar kon bedenken voelde ik. De bomen waar ik tussendoor denderde leken me aan te kijken met hun donkere uitstraling.
Ik rende blindelings verder, alle herinneringen van mijn tijd in de kudde kwamen bovendrijven.

Hier gebruik je twee keer het woord 'denderen'. Een regel daarvoor, in het eerste hoofdstuk, gebruik je dit ook al. Hiervoor zijn vast wel andere termen te bedenken. Hij kan ook galopperend het bos in gaan en daarna over gaan tot draf. Hij blijft dan in vaart door het bos 'rennen' maar je gebruikt er verschillende woorden voor.
Een andere tip die ik je wil mee geven is het uitschrijven van emoties en omgevingen. Momenteel laat je een beetje aan de lezer over hoe hij zich voelt maar dit kan ook anders.
Bijvoorbeeld: 'Verschillende emoties welden in mij op. Woede naar mijn vader omdat hij mij verstoten had, angst omdat ik alleen in het bos liep.' Misschien zelfs nog verdriet omdat hij zijn moeder moet missen?

Door het bos uitgebreider te beschrijven krijgt de lezer een beter beeld van de omgeving. Met woorden kun je het bos angstaanjagend laten lijken maar ook heel sprookjesachtig en veilig. Aan jou om te beslissen welke het moet worden. In deze situatie lijkt eng mij het meest toepasselijk.

Opeens kwam er een gevaarte uit de struik springen wat ik nog niet eerder gezien had. Het was een groot beest met een soort van gewei op zijn hoofd.

Een mooie omschrijving van een (edel)hert. Het paard heeft deze waarschijnlijk nog nooit gezien waardoor je omschrijving heel goed is. Het woordje 'gewei' zou je ook nog kunnen omschrijven als bijvoorbeeld een bos takken.
Een zelfde soort beschrijving geef je van de mensen die hij tegen komt. Heel netjes gedaan. Het is niet gemakkelijk vanzelfsprekende dingen anders te omschrijven. Hiervoor moet je soms goed naar jezelf en je omgeving kijken en luisteren om het goed te omschrijven.

Hier en daar zag ik dat je getallen niet volledig uitschrijft. Het staat netter en leest gemakkelijker wanneer je deze wel volledig uitschrijft. Zeker de getallen onder de twintig. Ook getallen als honderd kunnen volledig uitgeschreven worden. Wanneer ze te groot worden is het niet handig omdat het dan alleen het lezen verstoord.

Kortom, je verhaal heeft potentie en hier en daar nog wat aandachtspunten. Probeer goedlopende zinnen te schrijven zodat het verhaal lekker door loopt.

Nogmaals, het is helemaal aan jou wat je met mijn reactie wilt doen. Wanneer je deze niet op prijs stelt hoor ik dat natuurlijk ook graag van je.

Ik wens je heel veel succes met je verhaal. Het is niet gemakkelijk vanuit de ogen van een dier te schrijven en tot nu toe zet je het best goed neer!

Groeten, Marly

Oehhhh paardenverhaal
Hier een rasechte paardengek (zelfs in bezit van twee paardenmonsters)
Dit verhaal moest ik gewoon lezen

Het eerste wat mij opvalt is dat je hoofdstukken ontzettend kort zijn.
Als je wat langzamer en uitgebreider verteld, worden je hoofdstukken vanzelf langer.
Daarnaast post je ineens een hele berg. Post wat minder in een keer, dat is over het algemeen wat aantrekkelijker om te lezen.

Hfst. 1
Goed begin, je zou iets meer uit kunnen schrijven hoe de kudde eruit ziet, waar ze op dat moment aan het grazen zijn. De angst voor zijn vader en de houding van de kudde en dergelijke.
Verder leest het goed weg, paar kleine dingen gevonden.

Af en toe tilde ik mijn hoofd op om te kijken of er niet iemand op me af gestormd kwam.

mij staat veel netter, me is meer spreektaal. Geld voor bijna alle “me” die je gebruikt. Die kun je beter vervangen voor mij of mijn.

Al was ik pas 2 jaar, ik was ik al een stuk groter dan de andere paarden uit mijn kudde.

cijfers uitschrijven. Dat staat veel netter.

Zijn voorhoef maaide net 10cm langs me heen. [enter]
'Vader! Doe normaal!' schreeuwde ik. [enter]
'Ik ben je vader niet, en dat ben ik ook nooit geweest!' bulderde het over de grasvlakte. 'Ik kan je aanwezigheid hier niet langer hebben!' schreeuwde hij.

Ik merkte dat alle aandacht op mij en mijn vader was gevestigd. [enter]
'Ga weg!' hij maakte het nog eens extra duidelijk door zich met zijn tanden in mijn manenkam vast te bijten. [/quote]
Cijfers weer uitschrijven. Ook de afkorting centimeter. Probeer niet in afkortingen te schrijven, maar de gehele woorden.
Een gesproken zin beging op een nieuwe regel, dus enteren.
Verder gebruik je de enterknop op de goede momenten.


Hfst. 2

De bomen waar ik tussendoor denderde leken me aan te kijken met hun donkere uitstraling.

Komma tussen denderde en leken. Dit zijn namelijk twee verschillende zinnen die daar aan elkaar gekoppeld worden.

Zover mogelijk weg van die verschrikkelijke plek waar ik nooit welkom was geweest.

Dit kun je in je eerste hoofdstuk ook gebruiken om je hoofdstuk wat meer diepgang te geven. Dat hij zich niet op zijn gemak voelt, afkerende houding van andere paarden enzovoort.

Ik voelde de steken maar besloot ze te negeren.

Komma tussen steken en maar.

Ineens voelde ik een klap op mijn voorbenen en ik sloeg voorover. Met een harde klap kwam ik op de koude grond terecht. Een schrille hinnik ontsnapte uit mijn keel. Ik voelde een stekende pijn in mijn voorbeen en voelde het opzwellen. Ik bleef even versuft liggen. De grond voelde koud aan en ik rilde even. Ik legde mijn hoofd neer op de grond en sloot even mijn ogen. Ik had me nog nooit zo verlaten gevoeld.

Mooi geschreven (Helaas moet ik je wel vertellen dat het niet in de natuur van een paard ligt om te blijven liggen. Over het algemeen, pijn of geen pijn, al moeten ze op drie benen verder, maar ze blijven niet liggen. Het zijn echte vluchtdieren, hou daar rekening mee.)

De grote bomen zorgde ervoor dat het maanlicht niet tot de grond doorkwam.

zorgden, het zijn meerdere bomen, dus meervoud.

Een paar minuten later had ik besloten om op te staan.

Een paar minuten later besloot ik te proberen of ik op kon staan.

Toen ik mijn voorbeen op de grond neer had willen zetten op me ophoog te heisen had ik een venijnige pijn gevoeld.

hijsen

Ik koos de richting waarna ik op weg was geweest eerder op de avond.

waarin of waar naar toe

Hfst 3

Ik had een paar keer wolven gehuil gehoord en nog veel andere dieren.

1 woord

Ik had honger en dorst gekregen en probeerde me eerst maar weer eens overeind te heisen.

Hijsen

Met veel pijn en moeite stond ik iets later weer op mijn benen. Nouja, 3 benen dan.

Nouja is spreektaal. Probeer dat te omzeilen.
Eigenlijk kon ik het meer op drie benen noemen. Mijn voorbeen deed zo ontzettend pijn, dat erop staan bijna niet meer lukte. Wat moest ik nu? Ik was alleen, gewond en wist niet waar ik heen moest.

Toen ik ergens op een bospad liep hoorde ik een raar geluid van de struiken naast me vandaan komen.

Komma tussen liep en hoorde.

Ik brieste luid om te horen of ik reactie kreeg van hetgene wat in de struiken zat.

hetgeen

Hfst 4

Opeens zag ik 100m van me vandaan paarden tussen een paar bomen komen.

Honderd meter

Opeens begonnen ze geluid te maken. [enter]
‘Daar! Daar tussen die struiken een zwarte mustang!’ Galde het door het bos. Opeens kwamen de paarden op me af gedenderd.

ongeveer 30 meter afstand van mijn schuilplek. [enter]
‘Waar is die mustang heen?!’ Galmde het door het bos. Ik had geen idee wat het betekende dus ik besloot maar om muisstil te blijven.

[/quote][/quote] 30 uitschrijven.

Mijn conclusie:
Leuk verhaal. Sommige hoofdstukken had je naar mijn idee best samen kunnen voegen.
Probeer wat meer omschrijvingen te geven van omgeving, gevoelens en emoties.
Dat zorgt voor langere hoofdstukken en je krijgt gelijk extra informatie.
Want hoe groot is het paard?
Welke kleur heeft hij?
Welke kleur had zijn moeder?
En welke kleur zijn vader?
Hoe groot was de kudde?
Waar waren ze terwijl ze aan het grazen waren? De hele tijd in een bos of waren er ook velden.

Terwijl hij door het bos loopt. Zijn er struiken? Losse bladeren? Stenen?

verder kunnen sommige fouten er uitgehaald worden met een spellingscontrole. Zoals die in Word.

Paar handvaten waar je aan zou kunnen werken.

Verder wil ik je veel schrijfplezier toewensen met je verhaal.
Schrijf vooral door

Bedankt beide voor de opbouwende feedback
Ik zal de foutjes even aanpassen. Ik heb die fouten meestal niet in de gaten als ik aan een stuk door aan het typen ben.
Verder wilde ik nog even reageren op waarom ik in een klap 4 hoofdstukken heb gepost.
Het zit namelijk zo dat ik op een ander forum met dit verhaal ben begonnen. Daar poste ik wel 1 hfst per keer. Vandaar dat hier dus in een keer het hele zooitje is gepost.
En de hoofdstukken zijn zo kort omdat ik er een 'kort' verhaal van wil maken. Het is niet mijn bedoeling om er 10 tallen of meer bladzijden van te maken
Voor de rest kan ik erg veel met jullie kritiekpuntjes

Hier posten we meestal wat kortere stukjes omdat het zien van een heel lange post leden kan afschrikken. Het maakt dan niet uit hoe lang je hoofdstukken zijn. Het gaat erom dat je door kortere stukjes te plaatsen vaak meer lezers trekt. Zoals ik eerder al aangaf heeft een kort verhaal niet altijd hoofdstukken nodig. Wanneer jij ervoor kiest deze wel toe te voegen is dit uiteraard prima.

Ik wens je veel succes en plezier met schrijven. Ben benieuwd naar je vervolg.

Nog even een vraagje:
Dus je bedoeld dat ik voortaan beter per stukje kan posten?
Dus een nieuw stuk steeds in een nieuw bericht?

Alsnog bedankt voor de tip

Ja, dat bedoelde ik;) In het geval van jou verhaal zou ik gaan voor maximaal twee hoofdstukken per post. Vervolgens de lezers een dag (of meerdere dagen) de tijd geven het rustig te lezen en dan weer opnieuw posten. Het mooiste is om dan te stoppen met een cliffhanger zodat je de lezer nieuwsgierig maakt naar het volgende stukje. Je laat het dan als het ware een beetje spannend eindigen.

Aanpassingen:

*De hoofdstukken zijn delen geworden.
*Me's in mij's veranderd.
*Andere spel/schrijffouten aangepast.

Hoi Lieza,

Netjes hoor die aanpassingen. Goed dat je alle me's in mij's hebt veranderd. Dit staat een stuk netter en leest ook fijner vind ik. Geloof dat je alle spelfouten er uit hebt gehaald.

Ben benieuwd naar je volgende deel.

hoi lieza
leuk verhaal
het lijkt alleen heel erg op het boek ''Aurea, de wilde pony''
leuk dat je het uit het oog van een paard schrijf, maar je gebreukt heel veel ik probeer daar in aftewisselen. ik heb gelezen dat dit verhaal eigenlijk kort moest zijn maar eigenlijk is dit een verhaal die je heel lang kan maken. Dus ga door met dit verhaal schrijfen.
gr Isabelle

Aurea, de wilde pony? Nog nooit van gehoord haha. Dus ik weet ook niet of het verhaalverloop dat ik in mijn hoofd heb overeen komt met dat verhaal
Maar ik ga zo weer verder aan een nieuw deel

oke, maar je kunt als je wil wel in de bieb (bij de kinderavdeling is namelijk een kindeboek) kijken en dan lenen en dan lezen weet je ook gelijk of het overeen komt;)

Deel 5

Mijn hart klopte in mijn keel, maar ik wist dat ik mij op dit moment niet moest bewegen. Ik moest en zou niet gezien worden. Ik wist niet wat die dingen waren wat op die paarden zaten. Maar erg vriendelijk leken ze mij niet. Ik opende heel even mijn ogen, die ik al bijna de hele tijd dichtgeknepen had, en keek vluchtig tussen het dichte struikgewas door.
Ik schrok toen ik zag dat de paarden op vijftig meter afstand van mij weer opdraaiden en mijn kant weer opkwamen.
‘Hij moet hier ergens zijn’ galmde het opnieuw door het bos.

Ik rilde even van angst. Opnieuw kneep ik mijn ogen dicht. Even was het doodstil in het bos. Toen hoorde ik het geluid van lopende paarden steeds dichterbij komen. Ik werd even een moment verlamd van angst. Ik wist niet wat er met mij zou gebeuren als ze mij zouden vinden.
‘Wacht heel even jongens, volgends mij zie ik daar iets zwarts in de struiken.’
Het was een laag, brommend geluid wat er van die dingen af kwam. Het was geen schreeuwend geluid meer maar een zachter geluid wat steeds dichterbij kwam. Ik wist niet wat er zojuist was gezegd door die dingen maar het voelde niet goed.
Mijn ogen schoten open. Door een spleetje tussen de groene en bruine takken met bladeren door zag ik dat de paarden al genaderd waren tot ongeveer twintig meter.

Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd heen wat er met mij kon gebeuren als ze mij te pakken zouden krijgen. Ik bedacht mij verder geen moment meer en stoof, zo hard als ik kon met mijn gewonde been, achteruit de struiken uit. Overal om mij heen knapte takjes en klonk geritsel. Er was geen mogelijkheid dat dit die wezens op die paarden was ontgaan. Het geluk wat ik had was dat ik aan de andere kant van de struiken was nu.

‘Daar! Daar gaat hij! Erachteraan!’ Klonk het geschreeuw van het wezen wat steeds al het meeste geluid had gemaakt.
‘Hoe?!’, schreeuwde een van de andere die bij het ding waren, ‘De struiken zijn hier veel te dicht begroeid!’
‘Maakt mij niet uit, je zoekt maar een weg!’ Klonk het weer.

Ik dacht niet helder na en probeerde zo veel mogelijk vaart te maken. Dit werd erg bemoeilijkt door mijn been. Strompelend en hinkend maakte ik mij voort. Ik had gelukkig al een kleine voorsprong kunnen maken. Blijkbaar hadden de andere paarden ook hun weg kunnen vinden want ik hoorde het geschreeuw achter mij weer oplaaien.
Overal om mij lagen takken die tijdens een storm van de bomen af waren gewaaid. Ik koos het simpelste weggetje, een beetje tussen de takken door. Af en toe moest ik een klein sprongetje maken om niet te veel snelheid te verliezen.
De zon kwam maar matig door de bomen heen, waardoor een deken van schaduw de grond bedekte.

Ik raasde voort, maar ineens moest ik slippend op 3 benen tot stilstand komen. Ik stond voor een lange, grijze sliert met stekeltjes erop. Het was ongeveer anderhalve meter hoog. Om de drie meter ongeveer, stond steeds een soort van boomstammetje rechtop in de grond waaraan het grijze sliert weer vastzat. Het ding voor mij liep door naar rechts zover ik kon kijken maar ook naar links. De weg links en rechts van mij werd geblokkeerd door stapels takken en dichtgegroeide bramenstruiken. Ik was ingesloten drong er tot mij door. Het geluid achter mij werd steeds harder.
Ik zou een keuze moeten maken. Of hier blijven staan en dan weet ik niet wat er met mij zou gebeuren, of toch maar door de bramenstruiken. Maar er was nog een optie…

Deel 6

Weer keek ik even vluchtig achterom. De paarden kwamen steeds dichterbij. De afstand tussen hen en mij was nu nog maar ongeveer vijftig meter. Het zou nog maar een kwestie van secondes zijn voordat ze mij helemaal zouden insluiten.
‘Houd je lasso’s erbij heren’, weerkaatste er door het bos, ‘laat hem nu niet nog een keer ontsnappen. Dit is echt een pareltje van een hengst.’
Ik had geen idee van wat er gezegd werd maar ik moest nu echt besluiten wat ik zou gaan doen.
Hier blijven staan, door de bramen, vechten of …

Ik wierp een blik op de grijze sliert naast me. Ik bekeek opnieuw even vluchtig hoe hoog hij nu precies was. Ik zou het natuurlijk kunnen wagen…
Ik dacht even aan mijn gewonde been, maar besloot daar maar niets van aan te trekken. Ik draafde kreupel een stukje in de richting van paarden. Ik zag dat de wezens erop schrokken van mijn acties en vaart minderde. Net op het moment dat ze een ronde sliert richting mij wouden gooien draaide ik om op mijn achterbenen en probeerde zoveel mogelijk vaart te maken. Ik ging rest op de sliert met stekeltjes af.
‘Nu!’ Schreeuwde ik in mijzelf.

Met al mijn kracht zette ik af tegen de zwarte, glibberige grond. In een krachtsuitspatting lanceerde ik mijzelf omhoog. Het was misschien maar een seconde dat ik boven de sliert zweefde, maar ik voelde de stekeltjes in mijn voorbenen krassen. Maar dat zou maar een klein offer zijn dat ik moest brengen aan mijn vrijheid.
Ik voelde een verschrikkelijke pijn in mijn gewonde been toen ik neerkwam. Voor de 2e keer deze dag ontsnapte er een schrille hinnik uit mijn keel. Ook mijn achterbenen kwamen neer. Toen ik dacht dat ik er was en verder kon rennen werd ik ineens met een harde klap terug getrokken.

In volle vaart klapte ik tegen de draad aan. Ik zat vast met mijn manen aan een van de stekeltjes. Door de onverwachtste klap lag ik nu tegen de sliert aan en was de hele situatie veranderd.
‘Hij lijkt erop dat we geluk hebben heren! Haha! Jammer kerel.’ Schalde het weer door het bos heen.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik een van de dingen van de paarden afklimmen en op mij afkomen. Ik werd overspoeld door een golf van misselijkheid die waarschijnlijk werd veroorzaakt door de pijn in mijn been. Ik kon mij niet meer verzetten doordat ik vastzat. Ook werd het steeds donkerder voor mijn ogen.
Maar net op het moment dat wat op me af kwam lopen een van de ronde slierten, die zojuist ook naar mij waren gegooid, om mijn nek wilde gooien…
Er klonk een hoge, schelle fluit…

Deel 7

Er klonk opnieuw gefluit. In een klap kwam ik weer terug in de realiteit. En die was dat ik vastzat met mijn manen en dat ik geen kant op kon. Ik probeerde er vanuit mijn ooghoeken achter te komen waar die fluit vandaan kwam.
‘Laat die mustang gaan!’ Riep een hogere, minder zware stem door het bos.
‘Zien jullie niet dat hij pijn heeft! Het enige waar jullie aan kunnen denken is geld!’ Dreunde het door het bos.

Al kon ik er geen woord van verstaan, ik had toch wel in de gaten dat het over mij ging.
‘En nu wegwezen!’ Schreeuwde de hoge stem.
‘Als jij je nu eens bezighoud met die zielige ranch van jullie en eens heel gauw maakt dat je wegkomt.’ Hoorde ik komen van de dingen die dichter bij mij waren.
Ik probeerde mijn hoofd te keren naar de plek waar het andere geluid vandaan leek te komen, maar daarin werd ik beperkt doordat ik vastzat.

‘Ik heb geen zin in die grapjes van jullie, dit is jullie laatste waarschuwing!’ Schreeuwde de hoge stem weer.
Vlak nadat dat geluid geklonken had, galmde er een harde knal door het bos. Het was veel precies hetzelfde als wat ik eerder die middag had gehoord. Opnieuw vlogen er weer vogels die in de bomen hadden gezeten alle kanten uit. Even voelde ik weer die verlammende angst. Maar deze werd direct daarna overstelpt door mijn vlucht-instinct.
‘Weg!, Ik moet hier weg!’ Dreunde er door mijn hoofd heen.

Ik verzamelde een moment al mijn kracht en probeerde daarna in een keer overeind te springen.
Na mijn krachtsuitspatting stond ik weliswaar, maar de pluk die in een van de stekeltjes gedraaid was, was ronduit gezegd te groot geweest. Nu stond ik naast de sliert met mijn hoofd gekanteld, op drie benen heen en weer te draaien. In de hoop dat ik los zou geraken.

‘Ho dame, rustig maar. We gaan al.’ Klonk er vlak naast mij.
Ik hoorde dat de wezens naast mij zich langzaam terugtrokken. Even hoorde ik dat ze paarden rustig weg stapten maar even later hoorde ik ze overgaan in een snelle galop.

Daar stond ik dan, midden in een bos dat ik niet kende. Vast aan een soort sliert waaruit ik niet zelf los kon komen. Ook was er hier in mijn omgeving nog iets wat ik niet kon zien, en waarvan ik verwachtte dat het precies hetzelfde doel had als die dingen die net weggegaan waren. Mij pakken...

Deel 8

De angst in mij werd steeds groter. Opnieuw probeerde ik me om te draaien om te kijken wat daar nou precies was. Toen ik met de sliert aan het worstelen was voelde ik een van de stekeltjes in mijn borst prikken. Ook daar sijpelde iets nattigs uit.
‘Dit gaat dus ook niet werken.’ Dacht ik wanhopig.
Die wanhopigheid sloeg al gauw over in een grote energie opwelling.
Aangezien ik op drie benen stond, kon ik nog net niet met mijn voorbeen over de grond schrapen.

Even was ik stil en luisterde ik naar mijn omgeving. Ik hoorde voetstappen van een paar steeds dichterbij komen. De nerveusheid in mij kreeg weer de overhand en ik begon opnieuw op drie benen heen en weer te springen.
‘Ho nou jongen’ , klonk het naast me, ‘Je doet jezelf alleen maar pijn.’

Even was het weer stil en ik hoorde een korte plof op ongeveer twintig meter van me vandaan. Als ik dat goed had in geschat. Ik had vandaag al te veel nare ervaringen met die wezens gehad, dus ook deze vertrouwde ik voor geen meter.
Ik liet een luide hinnik horen, met de bedoeling om het wezen af te schrikken.
Nu hoorde ik lichtere voetstappen in het zand van het bos. Het leek erop dat ook dit gevaarte van zijn of haar paard af was geklommen. Ik ging er eigenlijk maar vanuit dat dit de vrouwelijke versie was van die wezens, want het geluid wat eruit kwam klonk lichter, en hoger dan de stemmen van toen straks.
Ik hinnikte nog eens luid en begon op drie benen te stampen, want het leek erop dat het wezen nog geen vaart minderde.
‘Blijf toch uit mijn buurt!’ Schreeuwde alles in mij. Ik ontblootte mijn tanden om mijn hinnik nog eens extra kracht bij te zetten.
Het ding was nog steeds aan de andere kant van de sliert, maar toch wel angstwekkend dichtbij.

‘Hoo maar jongen, ik doe je echt niets.’ Klonk het weer naast me.
‘Laat me je toch helpen…’.
Het geluid klonk niet echt dreigend, maar toch vertrouwde ik het niet.
Het was nu echt de laatste kans om weg te komen, als die mogelijkheid er al was. Opnieuw probeerde ik met al mijn kracht de andere kant op te hangen, zodat mijn manen uit de stekeltjes bevrijd zouden worden. Maar het enige wat ik voelde was druk die op mijn manenkam stond.
Nog maals probeerde ik om mijzelf te bevrijden door rond te springen. Maar het bleek niet te helpen.

Opeens zag ik in mijn ooghoeken dat het ding nog maar op twee meter van mij afstond. Met mijn achterbenen probeerde door de ruimte tussen de 2 slierten te meppen. Helaas stond het nog net te ver weg. Met mijn hoofd gekanteld bestudeerde ik ondertussen het wezen wat naast mij stond. Het was niet erg groot en ook niet dik. Haar manen waren goudkleurig, maar waren niet zo lang als die van mij. Ook zag ze er niet heel erg sterk uit. Op haar huid had ze geen haartjes, maar die was glad en lichtbruin kleurig.

Opeens zag ik dat ze, ik ging er nog steeds vanuit dat het inderdaad een zij was, net zo een sliert bij zich had in een ronde vorm, als wat ik toen straks bij die andere wezens had gezien. Zo een sliert was toen ook naar mij toegegooid.

Mijn regelmatige uithaal naar het wezen veranderde nu weer in een paniekerige mep.
‘Zie je nu wel!’, dacht ik, ‘Deze heeft precies dezelfde bedoeling als die anderen. Ze wil mij pakken!’
Ik begon weer opnieuw luid te hinniken en probeerde zover als ik kon, naar haar te happen met mijn tanden. Alles in de hoop dat ze weg zou gaan. Ik zou zelf wel een manier vinden om los te komen.
Ze is alleen maar uit op mij. Ik kan die dingen gewoon niet vertrouwen.
Met die gedachte kwam het ding nog dichterbij. Nu is ze in mijn bereik dacht ik meteen. Met alle kracht haalde ik uit met een van mijn achterbenen. Daarbij moest ik heel even mijn rechtervoorbeen op de grond zetten, wat verschrikkelijk veel pijn deed.
Blijkbaar had ze mijn aanval aan zien komen want het ding sprong opzij.
‘Doe normaal gek! Ik wil je alleen maar helpen!’ Galmde er door het bos.
‘Je doet jezelf nu alleen maar pijn.’ Klonk het wat zachter.

Deel 9

Even hield ik het niet meer. Mijn benen waren moe en de rest van mijn lichaam was ook al niet heel veel beter. Mijn reactievermogen nam af en opeens was een van het wezens flexibele benen, die bovenaan haar lichaam zaten, me genaderd tot een paar centimeter.
Ze zat nu met het uiteinde van die dingen aan haar lichaam heel dicht bij de plek waar mijn manen zaten verstrikt in een van de stekeltjes. Met een klap schrok ik op uit mijn gedachten en zwaaide met mijn hoofd hard richting die uitsteeksels van haar.

Het ding leek te schrikken van mijn actie en ik zag haar in mijn ooghoeken achteruit springen.
‘Kom op nou mustang! Ik probeer je alleen maar los te maken!’ Leek ze te jammeren.
Mijn antwoord op haar geschreeuw was een harde, woeste hinnik. Ik begon met mijn goede been te schrapen. Voor zover ik dat tenminste kon. Steeds als ik wilde schrapen moest ik mijn gewicht op mijn achterbenen verplaatsen. Ik wist dat het weinig uithaalde en mij veel energie kostte, maar ik moest toch iets doen om mij een dreigende houding naar het andere wezen toe te geven. Daarbij legde ik mijn oren plat in mijn nek en ontblootte mijn tanden.

‘Ik weet zo niet wat ik met jou aan moet mustang… Hmm misschien heb ik nog een ideetje.’ Klonk het weer naast mij. Ik hoorde schel gefluit en meteen daarna hoefgetrappel van een ander paard. Ik rook dat het paard steeds dichterbij kwam en ik snoof kwaad. Ik moest duidelijk maken dat ik niet van plan was mee te werken met die rare dingen. Ze hadden mij vandaag al genoeg ellende bezorgd.

Ik zag vanuit mijn ooghoeken het wezen weer op het paard klimmen. Ik werd nerveus van de aanblik dat ze op mij af kwamen stappen. Opnieuw begon ik te springen en te proberen om mijzelf te bevrijden. Ze stuurde het paard zo dat hij nu parallel naast me stond. Het wezen boog voorover om naar de plek waar ik vast zat te reiken. Weer kwam ze angstwekkend dichtbij. Ik sprong opzij zodat het wezen in het niets greep.

‘Blijf nou stilstaan mustang, ze wil je alleen maar helpen.’ Sprak het paard naast mij opeens.
‘Helpen! Me pakken bedoel je zeker! Ik kan die wezens echt niet vertrouwen. En waar bemoei jij je eigenlijk mee?’ Snauwde ik terug.
‘Wezens? Die wezens heten mensen, en nog maals ze doet je niks!’ Gromde het paard weer terug.
Doordat het paard tegen mij sprak was ik het wezen erop even vergeten. Ik hoorde een klikje en opeens was ik bevrijd uit mijn benarde situatie.
‘Zo mustang je bent los, maar nu…’ Klonk het van boven het paard.

‘Zie je nu wel!’ Klonk er weer naast mij.
‘Laat mij met rust!’ Antwoorde ik weer meteen. Ik draaide vliegensvlug op mijn achterbenen op en liet me met mijn volle gewicht tegen de sliert aan knallen waar aan de andere kant het paard tegenaan leunde. Ik ontblootte mijn tanden weer en beet mij vast in de nek van het paard. Ik gaf er een korte ruk aan en liet het toen weer los.
‘Au!’ Er ontsnapte een schrille hinnik aan de keel van het paard aan de andere kant.
‘Mustang! Wat doe je nu!’ Gilde het wezen, wat blijkbaar een mens was.

Ik zag mijn vrijheid achter mij en draaide mij weer op. Stokkreupel galoppeerde ik weg. Maar toen…

Deel 10

Ik probeerde zoveel mogelijk snelheid te maken, de vrijheid in. Net toen ik een volgende galopsprong wilde gaan maken voelde ik een klap op mijn hals, net onder mijn kin. Er was net iets voor mijn ogen langs geflitst. Met een ruk kwam ik toen stilstand. Ik draaide mij om op drie benen om te kijken wat er aan de hand was. Ik kon geen meter meer verder komen.

Toen ik mij omdraaide zag ik dat er een sliert van mij naar het andere paard was gespannen. De sliert was vastgemaakt aan het ding wat dat paard op zijn rug had. Ik probeerde me te verzetten en verder te rennen.
‘Nee mustang je gaat helemaal nergens heen.’ Galmde het door het bos.
Al stond het paard en het wezen, wat een mens moest zijn, aan de andere kant van de afscheiding, ik kon geen kant op. Ik liet een brullende hinnik uit mijn keel ontsnappen.
Ik stampte met mijn rechter achterbeen zodat ik op twee benen moest balanceren.

‘Je blijft hier!’ Schreeuwde het ‘mens’.
Het paard wat bij het mens hoorde hinnikte schril naar mij. Ik denk door de pijn van mijn beet en van strijdlust. Ik begon te springen op mijn drie gezonde benen, maar ik slaagde er maar niet in om los te geraken.
Ik bleef even een paard seconden uithijgen van alle inspanningen om te bedenken wat ik nu moest doen.
Ik besloot me naar het andere paard toe te richten en achteruit te gaan lopen. Ik had het geluk dat ik sterker was dat het andere paard. Ik voelde de sliert verstikkend rond om mijn hals trekken.
Maar ik bleef volhouden en achterwaarts lopen. Het andere paard begon zijn evenwicht te verliezen en steeds meer naar het draad toe te hellen.
Ik besloot door te gaan met trekken zodat het paard helemaal onderuit zou gaan. Met een grote inspanning gaf ik een ruk aan het draad en het paard leek nu helemaal om te vallen.

Ik keek het paard even diep doordringend aan en zag hoe het pijn leed. Iets roods sijpelde uit zijn hals en nu viel het paard tegen de draad met stekeltjes omdat er zo veel spanning op de sliert stond die ook aan mijn hals vast stond. Het paard hinnikte schril maar ik hield nog niet op met trekken.
‘Ramblas! Nee!’ Hoorde ik het mens gillen. Blijkbaar was dit naar het paard onder het haar bedoeld.

Het mens trok iets grijs, blinkends ergens vandaan en liet het rusten op de sliert waar ook ik aan vast zat. Opeens knapte het en ik strompelde een paar passen achterwaarts omdat er opeens geen spanning meer op stond. Aan de andere kant van de draad was dat wezen van het paard afgesprongen en probeerde het nu overeind te helpen. Het leek vanaf een afstand nogal een hopeloze poging.
Maar daar ging het nu niet om, ik was vrij!
Met de sliert nog om mijn hals en tussen mijn voorbenen ging ik ervandoor. Weliswaar op drie benen voortstrompelend, maar ik was weer los. Richting de volgende bossen, richting de vrijheid!

Deel 11

Ik galoppeerde kreupel de andere kant op. Het andere paard en het ‘mens’ liet ik achter mij. Mijn vacht op mijn hals was donker gekleurd van het zweet. Het touw wapperde om mijn hals, maar ik besloot het maar te negeren omdat ik het toch niet van mijn hals af zou krijgen.
Eigenlijk liet mijn lichaam het niet meer toe, maar ik moest verder het bos in zien te komen. De zon begon alweer te zakken aan de hemel boven mij en ik moest een veilig plekje voor de nacht zien te vinden voordat het helemaal donker zou worden.

Ik minderde even wat vaart en keek een beetje om mij heen. Ik kwam in een dichter bos dan waar ik vandaan kwam. De zonnestralen bereikten hier al bijna helemaal niet meer de grond. Op de grond liep een smal paadje waar andere dieren ook gelopen hadden. Overal waar ik keek was dichtbegroeide bramenstruiken en andere struiken met stekeltjes op de takken. Die konden venijnig pijn doen had ik al vaak ondervonden. Ik sloeg het paadje in wat dus de enige toegang was tot de rest van het bos. Ik moest oppassen waar ik mijn hoeven neerzette, want anders kwam ik zo vast te zitten.

Hoe verder ik het bos in strompelde, hoe donkerde het werd. De bramenstruiken werden steeds minder maar nu namen jonge boompjes en andere hoge struiken de ruimte in beslag. Ik vervolgde mijn weg met mijn hoofd laag boven de grond, anders zou ik mijn hoofd overal tegenaan stoten. Opeens hoorde ik hard geritsel in de struiken net naast mij. Ik sprong vooruit en draaide me in de richting van het geluid zodat ik kon zien wat er was. Het bleken een paar vogels te zijn die in de struiken hadden gezeten.
Ik draaide me weer om en vervolgde opnieuw mijn weg. Een raar gevoel bestookte me en ik kon maar niet thuisbrengen wat er aan de hand was. Mijn oren flitsten onrustig heen en weer. Het stond iets op het punt te gebeuren, maar wist ik maar wat.

De avond begon te vallen en ik zat nog steeds in een dichtbegroeid stuk in het bos. Het weinige licht wat er al was begon nu ook weg te vallen. Ik hoorde allerlei geluiden van andere bosdieren om mij heen, uilen en allerlei andere dieren die ik niet kon thuisbrengen. Een beangstigend gevoel bekroop mij tot in elke spier in mijn lichaam. De pijn in mijn been was niet meer uit te houden. Ik zou en moest snel een plekje zien te vinden waar ik de nacht kon doorbrengen, en wat eten.

Ik staakte mijn tocht om even op adem te komen. Ik hoorde een scherp geluid en spitste mijn oren in de richting waar het vandaan kwam. Mijn adem hield ik even in om het geluid goed in mij op te nemen. Opnieuw klonk het. Wolven!
Voor de zoveelste keer deze dag ging er een verlammende angst door mijn spieren. Even wist ik mij geen raad. Even voelde ik mij diep verdrietig en alleen. Al was ik nog zo jong, ik stond er nu al helemaal alleen voor. Maar dat gevoel werd al snel overstemd door haat, de haat die ik tegen mijn vader koesterde dat hij mij weg had gestuurd.
Ik werd uit een klap uit mijn gedachten gerukt door het wolvengehuil dat nu al een stuk dichterbij klonk. Ik draaide mij op mijn achterbenen en probeerde op drie benen snelheid te maken.

Intussen was de duisternis als een deken over het bos heen getrokken. Ik kwam in een nog dichter begroeid deel van het bos terecht. Het touw dat om mijn nek zat wapperde achter mij aan tussen de struiken door. De wolven kwamen steeds dichterbij. Zij hadden het voordeel in deze bossen doordat ze kleiner zijn bedacht ik mij. Ik moest mijn hoofd erg laag boven de grond houden om niet overal achter te blijven hangen. Opnieuw klonken de wolven achter mij, ze kwamen steeds dichterbij.
Met een ruk kwam ik opeens tot stilstand. Het touw wat om mijn hals zat trok steeds strakker aan. Ik probeerde vooruit te springen, maar dat mocht niet baten. Ik draaide mij om, om te kijken waaraan ik vast zat. Een stuk van het touw zat verstrikt tussen twee omgevallen bomen die op de grond lagen. Ik sprong nog een paar keer op drie benen heen en weer, maar het lukte mij maar niet om te los te komen. Het touw om mijn nek trok steeds strakker aan, wat het ademhalen nog eens extra bemoeilijkte. Ik begon piepend adem te halen en voelde mijn krachten langzaam wegslibben. Alles in mijn lichaam schreeuwde om rust. Ik kon niet meer vechten, ik was helemaal op.
Ondertussen naderden de wolven nog steeds.

Hey!

Allereerst je verhaal is erg leuk om te lezen en naarmate je verder in het verhaal komt, kun je ook echt verbetering zien! Je weet de spanning al goed op te bouwen en je bent dan ook fijn op een spannend stuk geëindigd, ik hoop dan ook dat je snel verder schrijft!

Ik heb wel nog wat feedback voor je

Deel 3

Lieza schreef: Ik had een verschrikkelijke nacht achter de boeg

Je haalt hier een uitdrukking door elkaar, je hebt namelijk iets voor de boeg (moet nog gebeuren) en je heb iets achter de rug (als het al gebeurd is)

Lieza schreef: Ik al bijna een dag niet gegeten en gedronken.

Hier mis je het woordje had

Deel 6

Lieza schreef: ronde sliert richting mij wouden gooien draaide ik

De verleden tijd van willen, is wilden

Lieza schreef: Ik ging rest op de sliert met stekeltjes af.

Ik denk dat je hier recht bedoelt

Lieza schreef: Voor de 2e keer deze dag

Getallen onder de twintig schrijf je altijd voluit, en dat doe je overal ook perfect! Alleen tweede hoort ook bij die getallen die voluit moeten.

Lieza schreef: ‘Hij lijkt erop dat we geluk hebben heren!

Hij moet hier het zijn.

Deel 7

Lieza schreef: ‘Als jij je nu eens bezighoud met die zielige ranch van jullie en eens heel gauw maakt dat je wegkomt.’

In het begin van deze zin schrijf je in het enkelvoud, en daarna in het meervoud. Aangezien een paar mensen de mustang achtervolgen, zou ik de 'jij' ook in jullie veranderen en bezighouden moet in dat geval dan ook meervoud worden (Net zo als dat je wegkomt, jullie wegkomen wordt)

Je laat hier in het begin een nog onbekend figuur in het verhaal verschijnen, het was een erg leuke verrassing dat dit een vrouw was! In eerste instantie verwachte ik een man. Erg leuk

Deel 8
De paniek die je hier beschrijft, heb je heel goed uitgewerkt. Ik heb niet zo heel veel verstand van paarden, maar ik kan me wel voorstellen hoe het dier zich probeert los te maken en zijn tegenstander angst probeert aan te jagen.

Lieza schreef: Ik hoorde voetstappen van een paar steeds dichterbij komen

Ik denk dat je hier 'paard' bedoelt in plaats van paar

Lieza schreef: en hoger dan de stemmen van toen straks.

De woordcombinatie 'van toen straks' vind ik een beetje apart, je kunt beter iets schrijven als, daarnet

Deel 9

Lieza schreef: ‘Laat mij met rust!’ Antwoorde ik

De verleden tijd van antwoorden is met dubbel D. De stam van antwoorden is namelijk antwoord, dus komt er een extra d in de verleden tijd bij 'antwoordde ik '

Deel 11

Lieza schreef: Op de grond liep een smal paadje waar andere dieren ook gelopen hadden.

Omdat paadjes over het algemeen over de grond lopen, hoef je dat niet aan te geven, daarnaast heb je het al over de grond in de vorige zin. En wordt het een beetje dubbel op. De zin is verder goed, alleen ik zou persoonlijk 'op de grond' vervangen door 'er'

Lieza schreef: Overal waar ik keek was dichtbegroeide bramenstruiken

was moet hier waren zijn aangezien je het over bramenstruiken (meervoud) hebt

Lieza schreef: Het stond iets op het punt te gebeuren, maar wist ik maar wat.

Meestal schrijf je 'er stond te gebeuren' en 'het ging gebeuren'. Dus de Het moet hier Er worden.
De eerste maar, van 'maar wist ik maar wat' kun je weg laten, het is nu namelijk een beetje dubbel op.

Ik hoop dat je iets aan de feedback hebt en dat je snel verder schrijft! Ik benieuwd of de mustang op tijd weg is voor de wolven

Bedankt voor de beoordeling
Ik zal morgen even de tijd nemen om alles aan te passen!
Aangezien ik op een ander forum al verder ben ik het verhaal, heb ik even het volgende stuk gekopieerd en ik zal hem even hieronder plakken

Deel 12

Het wolvengehuil en gegrom kwamen steeds dichterbij. Zij waren nu echt in hun element. Het bos was nu totaal verduisterd en ik voelde mij intens alleen. Verwilderd probeerde ik nog een aantal keer met al mijn kracht aan het touw, waarmee ik vast zat, te trekken. Hinkend op drie benen.
Mijn pogingen om los te raken mochten niet baten, de omgevallen boomstammen gaven niet mee.
Het wolvengehuil was nu veranderd in een hard gegrom. Ik draaide mij richting het geluid. Even was het een moment stil en ik bereidde mij voor op wat er komen ging.

Iets verderop tussen de struiken zag ik ogen oplichten en met een luid gebrul kwamen de wolven op me afgestormd. Ik zat in de val en ik kon geen kant op. Allerlei gedachten flitsten door mijn hoofd heen, maar dat moest ik van mij afzetten. Ik was nu hier, en hier was ik in problemen.
Even kneep ik mijn ogen dicht om ze daarna meteen weer te openen. Twee van de wolven van het roedel kwamen op mij afgesprongen om zich in mij vast te bijten. Het lukte om een van de twee af te weren door hem te raken met mijn goede voorbeen.
Om de ander te raken, daar was het al te laat voor. Een stekende pijn voelde ik in mijn schouder. Ik zwaaide met mijn hoofd om de wolf te raken. Dat lukte mij maar half, maar hij liet los. Een lap vel hing los aan mijn schouder. Even rust om de klap te verwerken kreeg ik niet. Want het volgende tweetal kwam alweer op mij afgevlogen. Dit maal kwamen ze niet tegelijk, dus kreeg ik de kans om ze allebei af te weren. Ze waren met zijn vijven had ik gezien. Twee van de wolven lagen nu kermend op de grond. Ik had ze blijkbaar flink geraakt. Ik zou en moest standhouden.

Nadat ik nog wat klappen had uitgedeeld en er nu vier van de vijf op de grond lagen, stond ik oog in oog met een wolf die eruit zag als de leider van het groepje. Ik snoof en liet het wit van mijn ogen zien. Het bloed droop ondertussen uit mijn schouder en mijn hals gutste van het zweet. De wolf sprong op mij af en ik probeerde hem te raken met mijn hoef. Maar dat werkte bij deze wolf niet. Hij was te snel. Ik miste hem net. Hij vloog door naar mijn been, die toch al pijnlijk was. Hij beet zich er flink ik vast en een felle, hoge hinnik van pijn ontsnapte uit mijn keel. Ik strekte mijn hals naar beneden, tenminste, dat probeerde ik. Het touw dat om mijn hals zat geknoopt trok steeds strakker aan. Ik kon met geen mogelijkheid bij de wolf.

Ik besloot het te wagen met een van mijn achterbenen. Met alle kracht die ik nog bezat haalde ik uit naar de wolf. Ik raakte iets. Ik hoorde een doffe klap en voelde dat de wolf zijn grip verloor.
Ik sprong aan de kant om meer zicht te krijgen op de situatie. De wolf lag nu doodstil op de grond en er droop iets roods uit zijn hoofd. Ik hijgde even, om daarna weer vat te krijgen op mijn ademhaling.
Het touw zat benauwend strak om mijn hals en het koste mij moeite om adem te halen.
Ik was zeiknat van het zweet en ik hield het bijna niet meer van de pijn die ik moest lijden. Ik voelde mijn been zwaar bloeden. Ik keek met een schuin oog naar de lap vel die aan mijn schouder hing. Een golf van misselijkheid overspoelde mij.

Spannend beschreven hoe de wolven het paard aanvallen! Ik hoop dat iemand snel helpt met het touw..

Een paar kleine puntjes

Lieza schreef: Hinkend op 3 benen.

Getallen onder de twintig schrijf je altijd voluit

Lieza schreef: Om de ander te raken, daar was ik al te laat voor.

De zinsvolgorde in deze zin is een beetje apart. Ik zou er iets van maken als: "Om de ander te raken, was het al te laat" of "Om de ander te kunnen raken, was ik te laat."

Lieza schreef: Dat lukt mij maar half, maar hij liet los.

Aangezien je verhaal zich in de verledentijd afspeelt, moet er nog een E achter lukt

Lieza schreef: koste me genoeg moeite om adem te halen

Het woordje genoeg, past niet helemaal in de zin. Als je iets zou beschrijven wat voor de mustang ook veel moeite zou kosten, zou het wel passen. Maar je beschrijft alleen dat adem halen moeite kost. Ik zou genoeg dan ook vervangen door iets als: "veel"

Schrijf snel verder !

Nog bedankt voor je opmerkingen
Ik heb het net even aangepast en ik zal meteen een nieuw stuk plaatsen

Deel 13

Ik rilde. De wolven naast mij waren roerloos blijven liggen, op een na. Die was halverwege de nacht wankelend overeind gekomen en had zich piepend teruggetrokken. Ik had hem vanuit mijn ooghoeken nagekeken. Strompelend was hij in de struiken verdwenen.
Een aantal buien waren op mij neergestreken. Er was een flinke wind komen opzetten. Ik was verkleumd tot in mijn botten. Bij elke windvlaag die langs kwam begon ik weer te rillen.
De grond om mij heen was nat en vol afgevallen bladeren. De steken van de lap vel die uit van schouder hing, hielden maar aan. Het maakte me misselijk. Ook zorgde mijn been voor een zeurende pijn. Ik zat nog steeds vast tussen de boomstronken. Het touw om mijn nek was steeds strakker gaan zitten. Het was bijna verstikkend. Mijn ademhaling werd zwaarder en zwaarder.
Zonder dat ik het in de gaten had, deed ik een soort van dwangmatige beweging. Ik zwaaide mijn hoofd steeds naar voren richting de boomstammen en daarna naar achter, in de hoop dat ik los zou geraken. Maar het mocht niet baten.

De zon kwam weer op. De zonnestralen kwamen zwak tussen de takken en bladeren door, zodat de grond een beetje verlicht werd. Ik maakte de zonnestralen al niet meer bewust mee. Ik had al een lange tijd niets meer gedronken en gegeten. De grassprietjes om mij heen waar ik bij kon had ik al opgegeten en er was nergens water in de buurt. Dit alles begon mij nu helemaal op te breken.
De minuten leken wel uren te duren. Steeds bleef maar door mijn hoofd malen: hoe zou ik los kunnen komen. Maar mijn hersenen leken niet verder te willen denken dan dat.
Ik was flink mager geworden de afgelopen dagen. Ik had veel te veel meegemaakt.

Later die middag, toen de zonnestralen vel in mijn ogen schenen, maar ik het nog steeds niet merkte, hoorde ik geluiden. Al was het nog ver weg. Langzaam spitste ik mijn oren in de richting waar het vandaan kwam. Het duurde even voordat ik in de gaten had wat ik hoorde. Het leek sprekend op die ‘mensen’ die ik gister had ontmoet! In mijn hoofd begon ik alweer te panikeren, maar mijn lichaam had daar de energie niet meer voor. Ik hing met mijn volle gewicht tegen een boom aan. Mijn lichaam kon niet meer. Alles in mij protesteerde.

De wezens kwamen steeds dichterbij. Het leek wel of ze iets zochten. Ik kon ze vanuit mijn ooghoeken in de verte volgen. De afstand tussen hen en mij werd steeds kleiner. Ze zaten op paarden. Ineens kwamen de herinneringen van gister weer terug. Ik herkende het rechter mens. Dit kon niet veel goeds betekenen, flitste het door mijn hoofd. Er klonk geschreeuw en ze kwamen nu richting mij gegaloppeerd. Mijn hoofd liet ik hangen, ik had er gewoon geen kracht meer voor om hem op te tillen. Het mens wat ik gister had ontmoet had nu gezelschap van een ander mens, ten minste hij leek er ook op. Alleen deze had kortere manen en had iets raars op zijn hoofd. Een ronde, bruine flap. Ik had geen idee wat het was. De 2 paarden waar ze op zaten kwamen een eindje van mij af, slippend tot stilstand. Het paard wat ik gister had gebeten was er niet bij.

‘Pap nee, je doet hem niets!’ Schreeuwde het mens wat ik gister al had ontmoet.
‘Hij heeft jou paard gebeten Flynn! Heb je dan niet gezien hoe ziek Ramblas er nu van is! Dit is zijn lot!’ Klonk het hard, van het andere mens. Iets langwerpigs, zilverkleurigs werd op mij gericht. Ik kon niet meer vechten. Ik zat vast en ik kon geen kant op. Ik kon niet meer…
‘PAP NEE!’ Gilde ze nu.

Hey!

Je hebt de moe- en machteloosheid goed omschreven.

Ik heb een paar kleine puntjes:

Je gebruikt een aantal keer het woord: "gister". Dat zeg je vaak in spreektaal, maar wanneer je het over gister heb in de schrijftaal, schrijf je gisteren

Lieza schreef:Ik herkende het rechter mens.

Dit is naar mijn idee nogal een typische zinsconstructie. Ik zou er zelfs iets van maken als: "van de twee mensen herkende ik de rechter." of "De meest rechtse van de twee mensen herkende ik."

Lieza schreef:De 2 paarden waar ze op zaten

Getallen onder de twintig schrijf je vol uit. Dus 2, wordt twee

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Je bent op een erg spannend stuk geëindigd. Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

Hee Maaike,

Ik ga morgen een weekje op vakantie, dus daarna zal ik de foutjes even aanpassen
Bedankt voor het kritisch kijken trouwens
Hieronder meteen maar weer een nieuw stuk, aangezien ik de komende week niets kan posten!

Hfst 14

De laatste kreet van haar galmde nog na in het bos. Het was even een moment stil. Ik hoorde mijn hartslag haast kloppen. Het gevoel dat ik geen kant op kon benauwde mij. En dat zilverkleurige, met bruine ding dat op mij gericht was stond mij ook niet aan. De gezichten van die twee wezens keken nu naar elkaar. Het liefste was ik nu door de grond gezakt. Weg van hier, weg van die enge mensen.

‘Wat wil je nou! Hij heeft Ramblas verwond die hij ondergaat hetzelfde lot! Of hij nou wil of niet!’ Schreewde het mens wat dat zilvere ding op mij richtte.
‘Alsjeblieft pap! Hij is zo weerloos en als je in zijn ogen kijkt zie je dat hij al pijn lijd!’ Klonk het wat zachter van het andere mens.
Ik verstond het taaltje van die ‘mensen’ nog steeds niet en ik wist ook niet of dat ook ooit wel zou lukken.
Ik voelde mij met de minuut kleiner worden en ik stond met vier benen aan de grond genageld. De pijn van mijn been en mijn schouder voelde ik al niet eens meer. Ik was alleen nog maar bezig met de gedachte: hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg.

‘Denk nu eens na Flynn! Het is een vals beest!’ Bulderde het weer door het bos.
‘Nee, denk jij eens na, hij hoeft niet per se dood. Zie je niet hoe een mooie hengst het is. Denk eens aan de andere mogelijkheden!’ Klonk het nu heel zachtjes.

Het andere mens met het ijzeren ding liet nu zijn ogen op mij rustig. Ik voelde ze gewoon branden op mijn vacht. Vreselijk zenuwachtig werd ik van. Het touw om mijn nek trok steeds strakker aan. Ik kreeg al haast geen adem meer. Door de zenuwen en door de benauwing haalde ik piepend adem. Mijn hals droop van het zweet. Mijn lange zwarte manen zaten op mijn hals gekleefd.

‘Er zijn geen andere mogelijkheden…’ Klonk het ijzig.
Het mens, wat me een mannelijk soort leek, legde zijn hoofd nu op het ijzeren met houten ding wat hij vasthad. Net toen ik een klikje hoorde schreeuwde het andere mens.
‘Neeeeeeee!’ Echode het door het bos.
Ze sloeg met een van haar flexibele benen die aan de bovenkant van haar lichaam zaten tegen het ijzeren ding. Zodat die de andere kant op richtte. Er klonk een harde knal en een aantal vogels, die in de bosjes zaten, vlogen op. De knal suisde nog een tijdje na in mijn oren. Ik had mijn ogen dichtgeknepen van de schrik. Mijn lichaam voelde een moment aan als verdoofd. Toen het weer helemaal stil was durfde ik mijn ogen pas weer te openen.

‘Flynn… Wat doe je?!’ Dreunde het door het bos.
‘Je gaat hem niet doden pa, je denkt gewoon niet helder na! Bekijk hem nou eens goed, zo slecht ziet hij er toch niet uit? Denk die wonden weg en je hebt een prachtige mustang hengst…’ Klonk de zachtere stem weer.

Hey!

Graag gedaan hoor Veel plezier op vakantie!

Ik vond één klein dingetje.

Lieza schreef: En dat zilverkleurige, met bruine ding dat op mij gericht was stond mij ook niet aan.

De zin loopt hier niet helemaal, en dan bedoel ik het stukje dat je de kleuren beschrijft. Ik snap wat je er mee wil beschrijven, maar omdat het paard niet weet wat het is, weet ik even niet hoe ik je advies kan geven hoe je de zin kunt ombuigen, zonder aan te geven dat je het over een jachtgeweer hebt Als ik iets weet, laat ik je het weten!

Groetjes Maaike

Ik zag dat ik hier alweer een heel stuk achterliep met de hoofdstukken. Dus zie hier het volgende deel!


Hfst 15

‘En dan?...’, Klonk de brommende stem, ‘Wat wil je dan? Het is een vals kreng! Hij verdient dit!’.
Het ijzeren ding waar die knallen uit kwamen werd weer op mij gericht.
Ik was uitgeput, fysiek en mentaal. Het touw om mijn hals ging nog strakker zitten.
De wereld om mij heen leek even te draaien. Ik moest er vertrouwen in blijven hebben dat het weer goed zou komen, maar dat was moeilijk te geloven.
Weer sloeg het andere mens dat ijzeren ding weg.
‘Pap, luister nou, denk nou eens reëel. Denk nu eens niet alleen met je emoties…’ De stem werd steeds zachter.
‘Maar Flynn wat denk je dan wat je met hem kan doen? Zo vals als hij is. Dat is nu eenmaal mijn standpunt…’ De andere stem klonk wat begripvoller nu. Ik voelde me steeds beroerder worden. Wat had ik toch een dorst en een honger. Ik voelde mij slap.

‘Als jij denk dat je er überhaupt iets mee kan…’ Het mens wendde zijn hoofd van mij af en keek naar hem mens wat volgends mij Flynn heette, omdat de ander steeds die klank liet vallen. De stemmen klonken steeds verder weg. Ik had het gevoel dat ik om ging vallen.
De mensen kwamen samen met de paarden dichterbij. Opeens viel er nog zo’n rond touw om mijn hals heen. Ook deze trok aan.
‘Neeee!’ Schreeuwde alles in mij.
Ik wilde wel vechten maar het ging gewoon niet meer. Ik moest toestaan dat een van de mensen met iets zilver, blinkends van het paard af kwam en naar mij toe kwam lopen. Het was het mens met die donkere stem. Ik haalde diep adem en maakte een sissend geluid. In de hoop dat het mens er bang van zou worden. Maar het wilde niet baten.
Het blinkende ding wat hij vast had kwam met een snelle beweging op het touw terecht waarmee ik aan de boomstammen vast zat. Het touw knapte opeens en ik was even mijn evenwicht kwijt.
Ik wilde het mens aanvallen maar ik struikelde haast door mijn gewonde been. Toen ik bijna bij het mens was werd er nog een touw om mijn hals geen gegooid.
‘Oh nee hoor jongen, je gaat mijn vader niet aanvallen.’ Klonk het achter mij.
Het touw trok aan bijna kanten strak en nu kon ik echt nergens meer heen.
‘Zo we hebben hem Flynn, maar wat wil je nu met hem?...’ Klonk de zwaardere stem weer.

Heey!

Leuk om weer een stukje te lezen Je eindigt spannend, vraag me echt af wat ze met het paard gaan doen!

Lieza schreef:Het blindende ding wat hij vast had kwam met een snelle beweging op het touw terecht

Ik denk dat je eerder iets bedoelt als "blinkende" of "glimmende" ding in plaats van "blindende"

Schrijf snel verder.

Groetjes Maaike

Ik heb het foutje meteen aangepast. Ik plant hier maar meteen weer 2 nieuwe hoofdstukken neer.

Hfst 16

‘Mee nemen naar de ranch?’ Klonk het weer.
‘Ja, wat dacht je dan? Anders had ik allang geschoten!’ Galmde de bozere stem.
‘Ik denk dat we de veearts moeten bellen voor hem. Moet je hem zien.’ Begon de ander weer.
‘Ja, dat komt er zeker ook weer bij, die kosten…’ Bromde de zwaardere stem.

De touwen om mijn nek trokken weer strakker toen de andere paarden omdraaiden. Ik liep nu tussen de andere paarden in, met aan beiden kanten wat ruimte. Dat deden ze waarschijnlijk zo, omdat ik zo geen kans kreeg om aan te vallen. Al had ik daar toch geen energie meer voor. Ik kneep mijn ogen dicht als ik op mijn gewonde been moest staan. Op drie benen lopen kon ik niet lang volhouden dus het moest maar zo. Naast mij begon de brommende stem te praten, maar het leek dit keer niet naar het andere mens gericht. Ik draaide mijn hoofd om te kijken.
‘Hallo Menno? Ja, Tom hier, we hebben net een mustang gevangen waar even naar gekeken moet worden. Ik denk dat je wel iets verdovends mee moet nemen om hem rustig te houden.’
Hij had iets rechthoekigs vast en hield die langs iets ronds wat aan de zijkant van zijn hoofd zat. Wat waren dit toch voor een rare wezens?

Ik had een heel eind voor moesten strompelen. Maar uiteindelijk was het bos minder dicht geworden en kwamen we uit bij een open plek, leek het wel. Maar dan stonden er allemaal dunne, korte boomstammetjes in de grond om de twee meter. En er zaten bruine rechthoekige voorwerken horizontaal tussen de boomstammetjes. Ik richtte mijn blik verder omhoog en zag dat er allerlei paarden liepen. Maar ze zaten ingesloten door hetgene wat ik voor mij zag. Er waren ook merries. Ik hinnikte even luid om te laten horen dat ik hier ook was.
Een paar andere paarden tilden hun hoofd op en hinnikten terug.

De touwen trokken opnieuw straks om mijn hals en ik moest weer volgen. Ik draaide mij kreupel om en liep langzaam verder, klaar om mij te gaan verzetten voor wat komen ging. Voor mij doemde iets groots op. Ik kon het haast niet beschrijven. Ik had zoiets nog nooit gezien. Het was ongeveer tot drie meter hoog recht en daarna zat er nog iets driehoekigs op. In dat rechte stuk zaten openingen waaruit paarden hun hoofden staken. Ik snapte er helemaal niets meer van. Ik snoof onrustig en begon achteruit te lopen. Dit voelde niet goed.
Alsof het nog niet genoeg was kwam er nog iets raars aanrijden waar ook zo’n mens inzat. Het was een soort blok met openingen aan de zijkanten en er zaten ronde dingen onderaan vast. Die ronddraaiden toen het voortbewoog. Toen het bij het gevaarte voor mij tot stilstand kwam, kwam er plots een heel hard, raar geluid uit. Ik schrok mij kapot en denderde naar achter. De paarden en mensen waarmee ik verbonden was werden door de plotselinge kracht van mij ook omgedraaid.

‘Jim, Ron! Kom helpen! Pak een lasso!’ Schreeuwde een van de mensen die op een paard zat. Alsof ze vanuit het niets kwamen, renden er opeens nog twee mensen naar mij toe met van die touwen. In mijn tocht achteruit op drie benen, werden die touwen ook om mijn hals gegooid waardoor er nog meer druk op mijn hals kwam te staan.
De enige kant waar ik nog heen kon was omhoog. Ik steigerde en maaide met mijn voorbenen in de lucht, al deed een van die twee benen nog zo’n pijn.

‘Sorry Tom, ik had niet verwacht dat hij zo wild was… Wat een pracht van een mustang.’ Kwam dat mens uit dat rijdende blok aangelopen.
‘Oei, dat been en die schouder van hem zien er niet goed uit. Als het lukt kunnen jullie hem naar de grote stal brengen? Daar heb ik het meeste ruimte om zijn wonden te verzorgen.’ Klonk het opnieuw uit de richting van dat mens.

‘Ja dat moet wel lukken Menno!’ Riep een van de mensen die mij in het bos gevangen had.
Er werd nog harder getrokken aan de touwen door de vier mensen. Ik wilde dit niet! Ik steigerde nog maals en probeerde uit te halen naar een van de mensen. Ik hoorde hier niet! Ik hoorde in het bos. In de vrijheid!


Hfst 17

Ik liet het wit van mijn ogen zien aan de mensen en ontblootte mijn tanden. Zou ik nu nog niet genoeg signalen hebben afgegeven dat ik dit niet wilde? Ik riep in paniek naar de paarden die ook gevangen zaten, maar dan in het omheinde gebied rechts van mij. Waarom deden zij niets? Accepteerde die paarden het nu allemaal dat ze niet vrij waren?

Toen ik weer even op de grond kwam met mijn voorbenen, trokken die mensen de touwen allemaal tegelijk strak. Ik stikte haast door de knelling om mijn hals. Ik wilde nogmaals woest hinniken, maar er kwam niet veel geluid meer uit mijn keel.

‘Houd hem daar mannen, dan kan ik hem een kalmerend middel geven.’ Klonk het dichtbij, van het mens wat geen touw vasthad.
Om te zorgen dat ik echt geen kant meer op kon, gooiden ze nog een touw naar me.
Alleen dan om een van mijn voorbenen, zodat ik niet meer omhoog kon. Waarom deden ze mij dit allemaal aan? Had ik ze dan ooit iets misdaan?

De persoon zonder touw kwam op mij af met een soort buisje met iets grijzigs, spits eraan. Hij zette hem op mijn hals en ik voelde iets prikken. Kort daarna voelde ik koude vloeistof door mijn aderen stromen. De touwen werden nog steeds strak gehouden zodat ik geen rare dingen kon doen. Ik deed nog een poging om, om mijn heen te bijten. Het leek wel of de scherpte uit mijn lichaam wegtrok. Ook mijn reactiesnelheid nam af. Wat hadden ze met mij gedaan? Ik voelde mijzelf steeds vermoeider worden. De vrouwelijke variant van die mensen, die naast mij op een paard zat, keek ik boos aan. Mijn zicht werd een beetje troebel.

‘Volgends mij begint het middel zijn werkt te doen. Probeer hem maar zo rustig mogelijk richting de grote stal. Dan zal hij zo wel gaan liggen en dan kan ik hem gaan onderzoeken.’ Bromde het mens, waar ik nu al een hekel aan had. Hij was diegene die ervoor had gezorgd dat ik mij zo voelde.
Met mijn versufte gedachten trokken ze mij mee naar hetgene was ze een ‘stal’ noemde. Mijn benen voelde nog zwaarder dan ze al hadden gevoeld deze dag. Het liefste zou ik door mijn benen heen zakken en even gaan slapen. Maar omdat ik in de aanwezigheid van die mensen was, kon ik het niet. De andere paarden die in dat blok stonden keken mij raar aan. Het leek wel of ze vonden dat ik een spook was.

Toen ik bij dat blok aangekomen was, hinkend en steunend, trokken ze mij een van die gaten in. Waar ik die andere paarden ook had in zien staan. Even wilde ik mij gaan verzetten, maar ik had er gewoon geen kracht voor. Snuivend ging ik stapje voor stapje voorwaarts. De ondergrond waar ik nu op kwam voelde aangenaam aan. Het leken wel minuscule stukjes hout, maar misschien was het dat ook wel. Ik draaide mij snel weer om, voor zover dat nog ging. Waar was ik in terechtgekomen? Ik had maar een stukje van vier bij vier meter en daarna hield het op. Ik wilde weg hier.
De persoon met die prikjes kwam de ruimte in. Maar dat gaat niet door, dacht ik.
Ik stommelde op hem af. Maar voordat ik het wist drukte hij alweer zo’n prik in mijn hals. Deze keer greep ik wel wat vast met mijn tanden. Hetgene waarmee hij dat prikding vasthad, had ik nu tussen mijn tanden.
‘Auw!’ Riep het mens en hij trok snel dat flexibele stuk weer tussen mijn tanden uit.
Mijn ogen voelden steeds zwaarder aan en ik strompelde weer achteruit. Wat voelde ik mij toch raar en slaperig. De grond leek opeens eigenlijk wel erg verleidelijk. Een kort slaapje kon toch geen kwaad? Maar ik draaide mijn hoofd richting de mensen. Wat zouden die allemaal niet met mij gaan doen als ik ging slapen.

‘Nou Menno, het duurt nog behoorlijk lang voordat hij gaat liggen. Heb je hem wel genoeg gegeven?’ Klonk die brommende stem buiten.
‘Eerlijk gezegd heeft hij al een hogere dosis gehad dan ik normaal geef. En als je dat kalmerende middel ook meerekent… Maar het kan zijn dat hij, vanwege dat hij een hengst en een wild paard is, er niet snel op reageert. Ik kan hem nog wel een beetje extra geven. Wacht even ik ga het even halen.’ Dat was het geluid van die vervelende persoon.

De persoon die ik als laatste had gehoord was weer weggelopen en daarna weer terug gekomen. Hij had in zijn hand weer zo’n verschrikkelijk ding. Ik draaide mij richting dat mens, toen hij de ruimte opnieuw binnenkwam. Even ontblootte ik sloom mijn tanden, maar daar leek hij niet voor terug te schrikken. Behendig plantte hij weer een prik in mijn hals. Ik snoof verontwaardigd.
Toen ik op mijn gewonde been stond, voelde ik nauwelijks pijn. Het leek ook alsof de pijn in mijn schouder ook weggeëbd was. Ik liep tot aan de rand van de ruimte. Nu kon ik mijn ogen echt niet meer openhouden. Met een zucht liet ik mij vallen tegen de grijze, koude afscheiding. Daar zakte ik kreunend onderuit. Mijn gewonde been en schouder lagen aan de bovenkant.
Het laatste wat ik hoorde was: ‘Zo, dan kunnen we eindelijk aan de slag.’
Door het laatste kiertje van mijn ogen zag ik de mensen de ruimte in komen. Ik brieste nog even zacht en daarna werd het zwart voor mijn ogen.

Heey!

Dus het is ze eindelijk gelukt om het paard mee te krijgen ^_^ Ik krijg met al die paarden in de wei een beetje een western idee. Misschien dat je de omgeving rondom de boerderij eens kunt omschrijven?

Een paar feedback puntjes

Lieza schreef:Hij had iets vierhoekigs vast en hield die langs iets ronds wat aan de zijkant van mijn hoofd zat.

Bedoel je hier niet 'zijn hoofd' ? Want de man was toch aan het bellen met de telefoon aan zijn oor?

Lieza schreef:Toe het bij het gevaarte voor mij tot stilstand kwam,

Extra 'N' achter 'toe'

Het verhaal blijft leuk om te lezen, ga zo door!

Groetjes Maaike

Hier weer een nieuw stuk. En ik heb de foutjes ook meteen aangepast.
En wat jij zei van westernidee, dat was ook precies wat ik probeer te omschrijven haha. In de volgende hoofdstukken word het nog wel verder uitgewerkt

Hfst 18

Langzaam opende ik mijn ogen. Ik moest een paar keer knipperen voordat ik weer scherp zag. Een zwaar gevoel hing over mijn lichaam. Ik voelde mij duf. Langzaam tilde ik mijn hoofd op, die steeds op de sprieten die op de grond lagen had gerust. Wat hadden ze toch met mij gedaan?

Een paar minuten later besloot ik maar eens te proberen om op te staan. Nu viel het witte wat om mijn been zat pas op. Ik nam een stukje van het spul tussen mijn tanden en begon eraan te trekken. Het enige wat er gebeurde was dat het mee rekte, om daarna weer op zijn plaats terug te gaan. Het viel mij nu pas op dat ik helemaal geen pijn meer voelde in mijn schouder of been. Ik keek om naar mij schouder en zag dat alles weer op zijn plek zat. Ik vroeg mij af wat er allemaal met mij was gebeurd toen ik buiten westen was. Ik schudde even mijn manen uit en kwam daarna kreunend overeind. Toen ik op mijn been ging staan, voelde ik druk van het witte spul. Ik wilde dat ze het eraf zouden halen. Maar wou ik eigenlijk wel dat ze nog bij mij in de buurt kwamen?

Langzaam, maar onrustig liep ik naar het stuk waar een tijdje geleden nog de opening had gezeten. Maar er zat nu hout voor. Het licht wat in mijn stuk kwam, kwam van de ruimtes naast mij. Daar stonden ook paarden, maar zij konden hun hoofd door de opening steken. Een beetje in paniek, maar vooral van woede dat ik opgesloten zat, hinnikte ik luid. Een paar paarden naast mij draaiden hun hoofd naar mij en antwoorde dat ik rustig moest doen. Ik schreeuwde terug naar de andere dat ik niet rustig kon doen, ze hadden mij maar niet moeten opsluiten.

Nadat ik een tijd lang een hoop kabaal had geschopt, ging het hout opeens weg en was er weer een opening. Het hoofd van de man die Tom genoemd werd verscheen daar. Met ontblootte tanden en mijn oren in mijn nek, vloog ik op hem af. De dufheid veranderde meteen in een stoot adrenaline. Ik sprong weer naar achter om daarna opnieuw naar de opening te vliegen. Nu kwam ik met een klap tegen het hout aan met mijn borst. Ik voelde dat het iets meegaf.
‘Jim! Ron! Kom helpen! Die hengst wordt gek!’ Riep het mens uit. Ik zag hem verschrikt kijken toen ik mijn borst en nog eens tegenaan liet komen. Het hout begon nu te kraken. Het volgende moment dat ik het nog eens probeerde, won ik van het hout. Met een luid gekraak ging het los en sprong ik naar buiten toe. Aan verschillende kanten kwamen mensen aangerend, waaronder ook het vrouwelijke mens wat ze Flynn noemde. Aan alle weerszijde hapte ik waar ik kon. Ik liet mijn ogen rollen en mijn oren kwamen niet meer uit mijn nek.

Ik werd aan alle kanten omsingeld, maar toen ik op een van de mensen afvloog sprong de aan de kant en ontstond er een ontsnappingsweg. Bij de opening naar het bos stond al iemand. Er werd een afscheiding voor de opening dichtgemaakt. Ik galoppeerde nog een beetje kreupel richting de andere paarden die in een andere afscheiding stonden. Wat hadden ze hier toch met paarden opsluiten?
Het andere mens, Menno, wat eerder die dag steeds de prikken had gegeven, kwam aan sprinten.
‘Dat been moet rust krijgen! Hoe komt hij uit zijn stal!’ Riep hij naar de andere mensen.
Maar ik geloof dat een blik op mijn ruimte, wat blijkbaar een stal was, genoeg was. In mijn ooghoeken zag ik dat de mensen met van die draden met lussen, weer achter mij aan kwamen rennen. Voor mij doemde weer van die planken met boomstammetjes op en voor de zoveelste keer deze week kon ik geen kant op.

Heey!

Ik ben benieuwd naar die omschrijvingen ^_^ Dit was weer een goed stukje Ik kan me angst en de neiging om weg te komen goed voor stellen maar is een paard niet eerst een tijdje heel duf van een narcose?

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Hier weer een nieuw stukje Ik dacht altijd dat narcose's sneller uit konden zijn gewerkt als er een enorme adrenaline stoot kwam. Maar goed het volgende stukje

Hfst 19

Ik liet het wit van mijn ogen zien en ik hapte waar ik kon. Met een van mijn achter hoeven stampte ik op de grond om de mensen af te schrikken, maar het leek erop of ze daarvan niet onder de indruk waren. De paarden die achter mij op het gras stonden keken verbaast naar het tafereel. Het mens met die gemene prikken kwam weer stukje bij beetje dichterbij, maar ik was ditmaal niet van plan om mij te laten pakken. Toen hij in een snelle beweging naar mij toen kwam, maakte ik dat ik weg kwam. Ik brulde en steigerde om te zorgen dat de mensen afstand zouden houden.

‘Drijf hem eens in die hoek daar, tussen de afrastering.’ Beval het prikmens. Ik besloot hem maar voortaan zo te blijven noemen, want hij deed immers niets anders dan prikken geven.
De andere mensen met die slierten kwamen ondertussen weer steeds dichterbij. Ik stampte nu nijdig met mijn voorhoef op de grond. Een beetje stof waaide op. Ik liet mijn spieren onder mijn vacht rollen, al was ik al vel over been. Met een brul sprong ik op Tom af, het mens waarvan ik onthouden had dat hij zo heette.
‘Paaaap!’ Schreeuwde een hoge stem een stukje verderop. In mijn sprong naar voren draaide ik mijn oren naar de kant van dat geluid. Omdat ik afgeleid was greep Tom zijn kans en slingerde hij zijn sliert tegen mijn hals aan. Met een klap kwam die neer. Een beetje verbaast keek ik weer naar voren. De andere mensen maakte gebruik van mijn verwarring en gooiden die lijnen weer om mijn hals. Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen, maar het was te laat.

Achteruit springend en bokkend kwam ik tot stilstand tegen het hout van de ‘afrastering’, wat ze het zojuist genoemd hadden. De paarden die daar vlak achter hadden gestaan, waren geschrokken verder het gras op gerend. Daar waren ze weer omgedraaid en nu stonden ze weer met gespitste oortjes te kijken, zag ik vanuit mijn ooghoeken. Ik brieste luid en hapte naar de touwen om mijn hals. Maar helaas werkte dit alleen tegenstrijdig, omdat de mensen reageerde door ze nog strakker aan te trekken. Ik zag geen kans meer om te ontsnappen, omdat ze mij nu met drie personen vast hadden.
Het vrouwelijke mens, Flynn, kwam ook richting mij lopen. Ze schudde haar hoofd en zei iets wat te zacht was om er iets van te maken. Er was iets aan haar wat mij ervan weerhield om haar aan te vallen. Misschien omdat ze mij beschermd had tegen die andere mensen in het bos. Ver in mijn gedachten verzonken merkte ik dat de aandacht van de mensen verslapt was en dat ze naar het blok stonden te kijken waar ik zojuist uit ontsnapt was.

‘Wat moeten we nu met hem aan? Hij heeft zijn hele staldeur gesloopt en dat hebben we zo niet snel gemaakt. De andere stallen zijn trouwens ook allemaal al vol Tom. Los in de wei is ook geen optie, omdat hij dan over de omheining heen springt of zichzelf nog meer blesseert.’ Zei een van de jongere mensen die ook een touw in zijn handen had.
‘Zet hem anders maar in de paddock vast aan die paal in het midden. Ik zie op dit moment geen andere oplossing…’ Met die woorden begonnen ze me richting een afgesloten grasvlakte te trekken. Ik bood in het begin nog wat tegenstand, maar al gauw had ik door dat het niet veel zin had.

Een ander mens wat was komen aanlopen, maakte een opening in de ‘afrastering’. Daar aangekomen trokken ze mij erdoorheen. Ik rolde nog wat met mijn ogen, maar het leek hen niet te deren. Boos en snuivend liep ik stapje voor stapje tussen hen in de grasvlakte op. Het leek alsof er veel ruimte was, maar door al dat hout eromheen werd je als paard in je vrijheid beperkt. De merries in de wei ernaast bleven geïnteresseerd mijn kant op kijken. Ik draaide mijn hoofd naar ze toe en brieste wat. Opeens stopte de mensen om mij heen met lopen en werd ik gedwongen ook stil te staat. Ik draaide wat rond op mijn benen, maar ver kwam ik niet. Ik wierp een blik naar beneden naar mijn been en vroeg mij af waarom ik die pijn nu niet voelde. Ook de lap die los had gehangen op mijn schouder zat weer op zijn plaats. Ik keek weer omhoog en zag dat twee van de touwen om mijn hals aan een boomstammetje wat rechtop in de grond stond, waren bevestigd. Ik liep achteruit en ging eraan hangen, maar daar had ik alleen mijzelf mee. De touwen om mijn hals trokken weer strakker en het stammetje gaf echt niet mee.

De mensen stapten weer langzaam achteruit, verder van mij af. Ik deed nog een uitval naar een van de jongere personen. Als de mensen naar die personen wezen, dan hadden ze het over ‘stalhulpen’, had ik opgevangen. Hij deinsde net op tijd achteruit en mijn tanden miste zijn arm op een haar na.
‘Dat beest is gek Tom!’ Schreeuwde hij uit.
‘Dat zullen we snel genoeg weten Jim. Ik denk dat we hem nu maar even met rust moeten laten, voordat hij nog meer rare dingen gaat doen.’ Verzuchtte Tom. Langzaam draaiden de mensen zich om en verlieten de vlakte. De zon stond al laag aan de hemel. De lange schaduwen van het bos begonnen richting mij te sluipen. Ik hinnikte hard en draaide mij daarna om op mijn benen in de richting waar de mensen zojuist heen waren gelopen. De merries die op de vlakte naast mij werden een voor een meegenomen, waarna ik helemaal alleen buiten stond. De zon was inmiddels verdwenen achter de bomen en ik hoopte vurig dat ik hier snel weg was. Maar of dat ook zo zou zijn was iets anders.

Heey!

Oh dat zou ook kunnen ja, dat je dan sneller uit een narcose bent. Ik vroeg het me alleen af, bedoelde niet te zeggen dat het fout was

Een feedbackpuntje:

Lieza schreef:De paarden die achter mij op het gras stonden keken verbaast naar het tafereel.

Je verhaal is in de verleden tijd, dus achter 'verbaast' komt een D in plaats van een T 'verbaasd'

Lieza schreef:De lange schaduwen van het bos begonnen richting mij te sluipen.

Ik vind dat je dit erg mooi hebt omschreven!

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Pfoe hier ben ik al lang niet meer geweest.
En Mandy, opmerkingen mogen altijd he Ik probeer met alles iets te doen

Hfst 20

De schaduwen werden langer en langer. Ik deed steeds een stapje achteruit, zodat ze mij niet zouden grijpen. Uiteindelijk kon ik niet meer verder, omdat het touw om mijn hals strak trok. De duisternis daalde over mij neer en ik voelde mij diep ongelukkig. Tot overmaat van ramp begon het ook nog eens te regenen. Ik keerde mijn achterkant richting de regen en zo stond ik nu met mijn hoofd naar de paarden binnen gericht. Een laag gehinnik ontsnapte uit mijn keel. Hier en daar hoorde ik wat merries, maar geen van allen zou mij kunnen helpen. Ik keek opnieuw omlaag naar mijn been en ik bedacht dat ik blij moest zijn dat die pijn weg was. Maar hoe die mensen dat hadden gedaan zou voor mij een vraag blijven. Ik brieste en schudde de regendruppels die waren blijven plakken uit mijn manen. Al had het weinig zin, omdat er gewoon nieuwe, brutale druppels hun plaats innamen.

Ik rolde even met mijn ogen toen ik zag dat een van de mensen naar de omheining liep. Het was de vrouwelijke gedaante, Flynn weer. Ze had iets bols aan een stok boven haar hoofd, zo te zien om droog te blijven. Ik had het idee dat ik nog heel erg moest wennen aan de rare gewoontes van die mensen, al was ik liever weg hier. Diep in mij voelde ik dat, dat niet snel zou zijn. Maar er zou vast wel een keer een kans komen, sprak ik mijzelf de moed in. Mijn zicht stelde weer scherp op Flynn. Ze keek mij aan, recht in mijn ogen, iets wat ik nooit prettig had gevonden. Alleen roofdieren deden dat. Ik brieste nijdig. Het leek dat ze niet in de gaten had hoe ik het vond. Ze liet mijn blik niet los. Opnieuw schudde ik boos met mijn hoofd. Ik begon een beetje heen en weer te dribbelen door het drassige gras. Ik probeerde omhoog te komen, maar halverwege werd ik daarin geblokkeerd door het touw. Ik zag aan haar dat ze schrok van mijn gedrag en ze keek naar de grond. Om mijzelf extra duidelijk te maken mepte ik met mijn goede voorbeen op de grond. Vertwijfeld keek ze mij nog een maal aan, waarna ze zich omdraaide en weg liep.

Verveeld en verkleumd keek ik wat naar de grond, waarover straaltjes water liepen. De paarden in het blok waren allemaal zo slim geweest om hun hoofden niet over de openingen te steken. Zij hadden het lekker warm en ik stond hier. Had ik dan misschien toen straks niet zo moeten uithalen op dat hout? Nee, ik was een wild paard en ik stond volledig in mijn recht, besloot ik ten slotte. Waarom dacht ik hier eigenlijk over na? Ik zou hier niet over na hoeven te denken. Ik hoorde niet hier, ik hoorde daarbuiten in het bos. Gefrustreerd gaf ik een beuk tegen het hout waar ik nu aan vast zat. Ik zuchtte en liet mijn hoofd een beetje hangen. Het water droop via mijn maantop over mijn neus. Het kon mij eigenlijk ook niet veel meer schelen, ik was nu toch al nat.

De nacht had vreselijk lang geduurd, steeds flitsten er weer herinneringen van de nacht dat ik vast had gezeten aan die boomstam in het bos, door mijn hoofd. De regen had de nacht nog langer gemaakt. Ik had het koud en elke windvlaag zorgde voor een koude rilling die door mijn lijf ging. Tegen de ochtend was het gelukkig wel opgehouden met regenen en hadden de wolken plaatsgemaakt voor een zwak zonlicht. Beetje bij beetje droogde ik weer op. Toen de zon nog niet boven de bomen uit was gekomen, was er al weer wat activiteit bij de andere paarden. Het leek erop of ze eten kregen. Ik vroeg mij af of ze ook aan mij zouden denken. Het gras rondom mij was haast niet te eten. De regen had ervoor gezorgd dat ik in de modder stond en dat het gras plat was.


Pas een hele tijd later kwam er iemand mijn stukje op gelopen. Hij had een stok waaraan allemaal gedroogd gras geprikt zat. Ik keek even verbaasd. Ik was gewend om vers, mals gras te eten. Maar het leek erop of dit heel droog was. Dichterbij dan drie meter durfde dit mens niet te komen. Hij zag er jong en onervaren uit. Terwijl hij met een boog om mij heen liep, draaide ik met hem mee. Een beetje onhandig liet hij toen het gedroogde gras op een hoopje rechts van mij vallen. Nieuwsgierig liep ik op het hoopje af om er een pluk uit te trekken. Het mens liep weer langzaam weg, mij goed in de gaten houdend. Om hem te treiteren hapte ik naar hem uit verveling. Hij sprong aan de kant en ging toen in versnelde pas, de vlakte weer af.

Heey!

Leuk dat je weer verder gaat Je verhaal wordt steeds beter.

Dit stukje vind ik erg mooi omschreven
"Ik brieste en schudde de regendruppels die waren blijven plakken uit mijn manen. Al had het weinig zin, omdat er gewoon nieuwe, brutale druppels hun plaats innamen."

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Echt een vet leuk verhaal! Zeker voor paardenliefhebbers zoals mij.
Ga zo door ! Ik wil zeker meer van jou lezen.

x Nienke

Ik ben momenteel erg druk met school, dus ik heb helaas niet meer te tijd om met regelmaat nieuwe hoofdstukken te schrijven. Maar ik doe mijn best!
Hieronder het volgende stukje

Hfst 21

Daar stond ik dan al de hele dag, verveeld om mij heen te kijken op de vlakte. Af en toe kwamen er wat van die mensen langs mijn stukje gelopen. Maar geen van hen alle keek naar mij om. Om het allemaal nog ellendiger te maken begon het af en toe hard te waaien en om de zoveel tijd daalde er een regenbui over mij heen. Even gingen mijn gedachten terug naar de kudde waar ik vandaan kwam. Het leek al eeuwen geleden dat mijn vader mij daar had weggestuurd. Miste ik ze eigenlijk? Ik schudde gauw de regendruppels uit mijn manen om die gedachten te verdrijven. Nee, daar mocht ik niet meer aan denken. Dat hoofdstuk was uit.

Een hele tijd later liep er weer zo’n mens met een paard langs de omheining. Het paard had weer zo een raar ding op zijn rug liggen en weer een ander ding om zijn hoofd. Het leek wel of hij die mensen leuk vond. Hij dartelde er omheen alsof ze een van ons was. Raar beest, dacht ik bij mijzelf. Met mijn ogen volgde ik het tweetal. Ze gingen een ander zanderig, afgesloten stuk in. Het mens gooide die touwen over zijn hals heen en hij liet het allemaal maar toe. Wat hebben die beesten hier toch, dacht ik bij mijzelf. Het mens ging naast hem staan en hees zichzelf omhoog. Ook nu reageerde het paard nauwelijks. Op aanwijzing van het mens stapte hij aan en begon langs de omheining rondje te lopen, waarna hij overging in draf. Waarom was dat paard in gods naam nu zo gewillig? Paarden hoorden toch vrij te zijn en niet zo mak overal naar te luisteren?

De wolken begonnen steeds meer samen te pakken tot een donker geheel. In de verte hoorde ik gerommel. De lucht betrok nog meer en de zon was niet meer te zien. Ik keek weer links van mij waar ze nog steeds bezig waren. Het mens had het blijkbaar niet in de gaten wat er zo komen ging. Ik zag dat het paard wat onrustig met zijn oren begon te draaien, maar dat werd genegeerd. Toen gebeurde het, een felle lichtflits striemde langs de hemel naar beneden. Met een harde knal kwam de flits tot stilstand in een van de bomen, redelijk dichtbij. De lichtflits ging snel over in een vuurbal. Het paard waar dat mens opzat schrok hevig en stormde naar de andere kant van de bak. In blinde paniek ging hij op de afrastering af. Met al zijn kracht zette hij zich af voor de sprong. Mijn ogen en oren flitsten snel naar de andere kant, waar het bos was. Het vuur greep snel om zich heen. Toen ik nog veulen was had ik wel eens vuur meegemaakt, mijn moeder had mij toen geleerd dat je dan snel weg moest wezen. Het vuur werd wel iets vertraagd doordat de bomen nat waren, maar alsnog ging het heel hard.

Achter mij hoorde ik een harde klap. Verschrikt keek ik om, het paard wat zojuist over de omheining had willen springen, was aan de andere kant van het hout ten val gekomen. Ik zag dat het paard bang om zich heen keek, met het mens naast zich, op de grond liggend. Hij hinnikte schril. Ondertussen waren er al vanuit alle kanten mensen aan komen rennen. Het zag eruit als een grote chaos. De paarden die nog in de stukken naast mijn stonden werden er gauw uitgehaald. Dat ging ook allemaal al niet gemakkelijk omdat die ook al in paniek waren. Ik zelf was ook al aan mijn touw gaan rukken, in de hoop dat het los zou schieten. Maar tevergeefs…
Het vuur kwam venijnig snel dichterbij. Ik liet mijn ogen rollen en brulde hard. Ik beloofde mezelf dat dit de enige keer zou zijn dat ik wilde dat een mens mij zou komen helpen. Maar zou die hulp dan nog wel op tijd komen?

Heey!

Het geeft niet hoor, dat je onregelmatigeen stukje plaatst

Ik vind het heel goed dat je nog steeds de afgunst van het paard tegenover mensen laat zien. Dat creert veel geloofwaardigheid

Spannend geëingd! Ik vraag me af of de mensen hem komen helpen of dat ze hem in de chaos vergeten..

Groetjes Maaike

Hier is dan eindelijk weer een nieuw stukje

Hfst 22

Ik hing nu bijna met mijn volle gewicht aan het touw, wat om mijn hals zat. Ik hoopte vurig dat hij los zou schieten, maar alleen met mijn gewicht lukte dat niet. Ik deed een poging om te steigeren en daarna mijn hoeven op het touw neer te laten strijken. Het vuur was al genaderd tot de afrastering van mijn stukje land. Ik snoof en hinnikte weer hard. Mijn oren lagen plat ik mijn nek en ik begon op mijn touw te kauwen. Mijn hals zag ondertussen al wit van het schuim.

De helft van de afrastering stond nu in brand. Het leek alsof het vuur niet echt over zou slaan naar het gras onder mijn voeten. Voor het eerst was ik blij dat ik de hele dag al in de modder had gestaan. De wind stond wel mijn kant op dus de wind maakte ruimte voor rook. Mijn ogen begonnen te tranen en ik voelde mijn longen prikken toen ik inademde. De kracht die ik uitte op het touw slipte steeds meer weg.

Mijn hoofd hield ik laag en mijn ogen kneep ik dicht tegen de rook. De wil in mij om los te komen, had ik opgegeven. Ik leunde een klein beetje tegen het stammetje aan, waar ik aan vast zat. Het was nu wachten totdat het vuur mij wel zou gaan bereiken. Het volume van al het geschreeuw wat ik had gehoord van de mensen nam af. Ik keerde nu helemaal in mijzelf. Iets in mij zei dat ik de strijd had verloren en dat ik op deze manier aan mijn einde zou komen. In gedachten nam ik opnieuw afscheid van mijn moeder, mijn vader buiten wegen latend.

Ineens voelde ik dat er iemand in mijn omgeving was en de druk van het touw om mijn hals nam af. ‘Mam?’ Brieste ik. Ik opende als in een trance mijn ogen. Door de rookontwikkeling zag ik niet veel, maar het was tot mijn teleurstelling niet mijn moeder. Het ging allemaal heel snel op dat moment. Het was tot mijn verbazing het vrouwelijke mens, Flynn. Ze trok het touw in een snelle beweging los en ging me voor het gordijn van rook in. Ik beloofde mezelf dat dit de enige keer zou zijn dat ik een mens zou vertrouwen, al leek het nu mijn reddende engel te zijn.

De uitgang stond wagenwijd open en we leken de rook nu voor te zijn. Het enige wat ik nu nog voor ogen had was wegkomen van het vuur. Als een pijl die afgeschoten werd, vloog ik naar voren. Flynn die vlak voor me had gelopen werd daardoor bijna omver getrokken, maar ze had het touw wel losgelaten. Met ketterende hoeven vloog ik over het steen, waar alle mensen door elkaar heen liepen en het een grote chaos was. Niemand leek oog voor mij te hebben, dus ik denderde een pad op wat de andere kant op liep, weg van het vuur. Alleen Flynn, die net op de been had kunnen blijven, keek mij na.

Na tweehonderd meter moest ik abrupt weer stoppen, want alweer werd hier mijn weg geblokkeerd door een andere houten constructie. Dit maal was het om het pad richting de heuvels af te sluiten. Ik was eigenlijk nog nooit over die heuvels geweest, ik vroeg me af wat daar was. Ik steigerde nog en sloeg met mijn voorbenen naar het hout. Maar dit was te sterk gebouwd.

De donkere lucht was nu helemaal boven mij en het begon te stortregenen. Verderop zag ik dat het vuur steeds verder begon te doven. Het gevaar was geweken. Misschien was elk van die regendruppels wel een engel. Een engel die mij behoedde voor het kwaad.

Opnieuw hield ik mijn hoofd laag. Het gevoel van prikkende longen overspoelde mij opnieuw en ik hoestte wat. Mijn ogen traanden. Wat moest ik nu doen? Mijn blik stond op oneindig.

Heey!

Spannend vervolg! Je hebt de spanning naar het ontsnappingsmoment goed opgebouwd En je bent spannend geëindigd, ben benieuwd of het paard probeert te ontsnappen of zich er bij neerlegt.

Ga vooral zo door

Groetjes Maaike

Druk druk druk, maar hier is een nieuw stukje

Hfst 23

Ik sloot mijn ogen voor een tijdje en ik herbeleefde de ruzie die ik met mijn vader had gehad. Ik voelde de pijn in mijn hart weer, van toen ik moest vluchten. Ik besefte dat ik mijn moeder eigenlijk best wel mistte. Toen straks in de rook, had ik heel even een sprankje hoop gevoeld dat het mijn moeder was die mij bevrijdde.

Ik deed mijn ogen weer open. De nog rokerige lucht prikte in mijn ogen, waardoor ze nog meer gingen tranen. Ik kon een hoest niet onderdrukken en liet hem ontsnappen via mijn keel. Toen ik mijn hoofd optilde zag ik in een waas een gedaante lopen. Ik kon niet onderscheiden welke het was van de mensen.

‘Pap! Hier is hij’ Schreeuwde de gedaante. Het leek alsof de stem van heel ver weg kwam, maar het leek erop dat het Flynn was. Ik wankelde een stapje achteruit, maar ondervond al snel dat ik niet ver zou komen. Ik botste met mijn achterkant tegen het hek aan. Toen ik weer op keek zag ik nog meer wazige vlekken dichterbij komen. Ik hoestte weer wat, maar daarna begon alles te draaien.
‘Tom, wat wil je dat we doen?’ Klonk weer een stem. Ik snoof moeizaam en probeerde nog een krachtuitspatting te uiten door mijn oren in mijn nek te leggen en mijn tanden te ontblootten. Ik zag de schimmen groter worden, maar ik kon door mijn troebele zicht niet inschatten op welke afstand ze nu precies van mij waren.
‘Wacht even jongens, even kijken wat hij gaat doen.’ Klonk de stem die het dichtste bij was. Ik ging er maar vanuit dat dat Tom was. Ik hapte naar de gedaante, maar daarna had ik moeite om mijn evenwicht te houden. Ik probeerde weer een hoest te onderdrukken, maar dat lukte niet. Opeens zakte ik door mijn benen heen en ik stortte ten aarde.

Ik hoestte weer en de tranen sprongen opnieuw in mijn ogen. Ik liet mij op mijn zij vallen en vergat even dat er nog mensen waren. Ik deed nog een poging om uit te halen met mijn tanden, maar daarna gaf ik het snel op. Ik voelde mezelf enorm beroerd. Bij elke ademhaling leek het alsof iemand mij met een mes stak. Ik liet mijn hoofd op de koude en vochtige grond rusten en sloot mijn ogen weer even. Ik hoorde voetstappen dichterbij komen.
‘Tom? Ga jij via die kant?’ De stemmen deden pijn aan mijn oren. Waarom lieten ze me niet gewoon voorgoed met rust?
‘Ja is goed.’ Antwoordde een ander. Ik voelde dat het touw dat om mijn hals zat werd opgepakt, maar ik kon er gewoon niks meer tegen doen. Al mijn krachten waren weggeslibt. Een van mijn benen werd een stukje opgetild en ik merkte dat ze er iets omheen deden. Ook daarna trok het strak, ik ging ervan uit dat het een ander touw was. Even tilde ik mijn been op om te schoppen, maar ook dat ging erg moeizaam en het mens wat dat touw had bevestigd was waarschijnlijk allang op veilige afstand gaan staan. Ik wilde niet meer ademhalen, alles deed mij pijn. Ik voelde dat iets nats uit mijn neus droop.

‘Menno? Er loopt een beetje bloed uit zijn neus, hoe kan dat?’ Ik gokte dat het Tom was die vlak bij mijn hoofd stond.
‘Ik denk dat een stukje huid in zijn neus is weggeschroeid door de rook. Het kan best zijn dat daaronder net een klein bloedvat zat en dat het daarom een beetje bloed. Niks ernstigs, dat stolt vanzelf.’ Ik had nog steeds geen idee waar ze het over hadden, maar ik hoopte dat ze snel weg zouden gaan.
‘Oké, prima. Kom op mustang! Sta op!’ Ik voelde een ruk aan het touw dat om mijn nek zat. Waarschijnlijk wilde ze dat ik overeind zou komen, maar alle gebeurtenissen van vandaag hadden zijn tol geëist. Mijn adem stokte even en ik hoopte vurig dat er gauw een einde zou komen aan al deze ellende.

Awh het arme paard blijft maar gevangen worden. Je maakt me wel nieuwsgierig naar wat die mensen met de mustang willen en of hij wellicht nog een keer echt ontsnapt en naar huis gaat, misschien

Lieza schreef:Toen straks in de rook, had ik heel even een sprankje hoop gevoeld dat het mijn moeder was die mij bevrijdde.

Toen straks, klinkt voor mij een beetje apart. Mooier is iets als: "Eerder in de rook.." of "Tijdens de rook.." of gewoon "In de rook .."

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Ik herinner me als kind een boek gelezen te hebben over een wild paard dat gevangen wordt en uiteindelijk getemd, maar kan op de titel van het boek niet komen... Heette het boek of het paard nu Furie o.i.d.? Mijn geheugen laat me in de steek. Toeval of niet, ook dit was een zwart paard, en ook hier kwam een brand aan te pas. Maar verder zijn er wel grote verschillen met jouw verhaal.

Lang geleden dat ik hier was zeg. Ik ben nogal inspiratieloos voor dit verhaal, misschien dat ik maar even een break moet nemen en dan later weer verder moet gaan.

@Silk Ik denk dat er op zich heel veel paarden verhalen zijn waarin een brand voorkomt, het is ook echt wel een cliché iets eigenlijk.