Just my story
Geplaatst: 21 mei 2011 18:53
No way! Dat was het eerste dat in me opkwam toen ik hem daar zag. Waarom moet hij altijd overal zijn waar ik hem juist niet wil tegenkomen? Waarom moet ik hem altijd overal tegenkomen terwijl ik hem dus absoluut niet wil zien? Darn. Waarom kan hij niet gewoon even gaan verhuizen of zo? Dat hij in dezelfde stad woont als ik is tot daar aan toe, maar dat hij het dan ook nog eens nodig vindt om overal op te duiken. Zucht.
Laat ik het even uitleggen voordat ik nu een heel verhaal ga vertellen waarvan je de helft niet begrijpt. “Hij” is Dylan en hij is serieus de meest knappe jongen die je ooit in je hele leven hebt gezien. Hij heeft zo’n houding waarvan je al gelijk weet dat hij HET gewoon moet zijn. En dan heeft hij ook nog dat prachtige lichaam en dat kapsel waarmee je hem van tien kilometer afstand kan herkennen. Zijn stem is dan ook nog eens alsof je…eigenlijk is er geen meetbare vergelijking voor hem. Hij is het. Dat is het enige dat ik kan zeggen.
Goed, volgens mij is het redelijk duidelijk dat ik dus absoluut helemaal weg van hem ben. En hij weet dat ook. Ik had namelijk een of andere domme brief geschreven die ik helemaal niet wilde geven, maar schrijven helpt en dus had ik het geschreven. En toen heeft mijn zusje, Emily, die dacht dat het geven van die brief absoluut hilarisch was, die brief gevonden en hem aan hem gegeven. Kleine zusjes zijn zo prettig… not. Ik had dus een beetje mijn hart lopen luchten in een brief en die heeft hij gekregen. En geloof me, als er iets is wat je niet wilt, dan is het dat de jongen voor wie je alles over zou hebben opeens te horen krijgt via een of andere brief dat jij helemaal weg van hem bent. En dan is die brief ook nog eens gegeven door een kleine opdonder van dertien jaar.
Hij heeft die brief gelezen en de volgende dag toen ik hem tegenkwam in de stad (ik wist toen nog niet dat hij hem had gelezen), komt hij zo op me af en zegt hij;
‘Sorry Sam, maar ik denk niet dat het ooit iets tussen ons zal kunnen worden. We verschillen gewoon te veel… en eigenlijk snap ik ook niet waarom je niet het lef hebt om zelf op me af te stappen.’ Ik had toen dus zoiets van ‘Whattefuck, waar heb je het in godsnaam over?’ Maar ik zei heel netjes,
‘Ehm, Dylan? Waar heb je het precies over als ik vragen mag?’
‘O kom op Sam! Ga nou niet doen alsof ik die brief nooit heb gekregen!’ En toen werden mijn ogen volgens mij een beetje groot van opperste verbazing en denk ik dat iedereen de smak hoorde van mijn kin die op de stoeptegels knalde.
‘O god… ehm…. Is dat die brief waarvan ik denk dat het die is en die jij dus absoluut nooit had mogen lezen en hoe kom je er eigenlijk precies aan en van wie heb je hem?’ lichte zenuwinzinking.
‘Het was die brief waarin je al je gevoelens uit en waarin je zegt dat ik…de seksgod onder de seksgoden ben of zo?’
‘Ow die brief die je dus absoluut niet had mogen krijgen? Bedoel je die soms?’
‘Ehm.. ik weet niet of ik hem niet had moeten krijgen… maar misschien is het beter dat ik hem wel heb gekregen. Sorry Sam, maar ik moet je echt uit je droom helpen. Je bent gewoon niet het juiste meisje voor mij.’
‘Hmm. En je had hem van mijn zusje gekregen begrijp ik?’
‘Ja, van Emily.’
‘Okee. Nou ik denk dat je morgen een volgende brief van haar kan krijgen waarin staat dat ik ben gestorven van pure vernedering.’ En toen heb ik me omgedraaid en ben ik weggelopen zonder ooit nog terug te kijken naar Dylan. En toen was ik gelijk over hem heen natuurlijk.
Nou, dat laatste natuurlijk niet. Ik ben wel weggelopen zonder terug te kijken, maar heb ik daarna toen ik thuis was, nog even een paar uur op mijn bed lopen foeteren, huilen en schelden omdat ik een kutzusje had, ik verliefd was op een jongen die zichzelf te goed voor me vond en omdat ik een kutleven in het algemeen had.
Goed, toppunt van vernedering gehad dus heel veel erger kon het niet worden toch? Wel dus. Want hoewel ik hem daarvoor nooit eerder ben tegengekomen in de stad, en dan bedoel ik ook echt geen een keer, kwam ik hem de dag daarna een stuk of drie keer tegen in de stad. En de dagen en weken en maanden daarna zo’n beetje elke dag. Maar dat overleefde ik nog wel. Ik bedoel, ik keek gewoon niet naar hem omdat het zegmaar wel een beetje kut was (op z’n zachts gezegd) en aangezien het toch allemaal al helemaal verpest was door de actie van mijn domme zusje en de domme actie van mij, maakte het niks uit dat ik het verder verpeste door gewoon niks te zeggen. “Welke domme actie van jou?” denk je nu misschien. Nou, ik kwam er achter dat ik ook gewoon keihard had kunnen ontkennen dat ik wat voor hem voelde en dat ik gewoon een vervelend zusje had die heel graag zijn aandacht wilde omdat ze een beetje een soort van beestachtig mormel is en of hij me misschien wilde helpen met een ander huis voor haar te vinden…. Maarja, ik denk daar natuurlijk niet aan als ik met hem aan het praten ben en dus was dat de domme actie van mij.
Maar laat ik wel eerlijk zijn. Want ik doe nu wel alsof het allemaal heel grappig en vernederend was en dat het eigenlijk niet zo erg was, maar geloof me, ik heb me nog nooit zo kut gevoeld als in die eerste weken na de ‘OMG-hereceivedtheletter’-dag. Ik bedoel, je moet je voorstellen dat je op compleet willekeurige momenten de hele dag door, de hele week lang, een paar week achter elkaar lang opeens een soort van mes in je gestoken krijg waardoor je zoiets hebt van “OOOOOOMGGGGGGGG!!! NEEEEH *gaspgasp*” Dat is wel redelijk kut dus… Maar goed, na twee maand ging het dus wel beter en boeide het me niet zoveel meer en toen had ik dus de “No WAY!”-dag.
Ik was gewoon eventjes gezellig met een paar vrienden van mij ergens heen gegaan en toen was hij daar dus ook! Nou, op zich is dat niet zo erg gezien het feit dat ik daar wel gewend aan was geraakt, maar het punt was dat hij het nu dus nodig vond om eventjes op onze groep af te stappen en zonder ook maar iemand te begroeten heel zorgzaam aan me ging vragen,
“Zeg Sam, gaan het alweer wat beter met je? Ik bedoel, ik heb gezien hoe ontzettend depressief je steeds keek en ik vroeg me af of je al over me heen bent.” Kijk… zoiets moet je dus absoluut niet zeggen als Liz erbij is. Liz is mijn beste vriendin die absoluut niet op haar mondje is gevallen en die vond dat hij nooit het gore lef had moeten hebben om überhaupt iets aan te nemen van mijn kleine mormelzusje, omdat het mogelijk was geweest dat ze een bom erin had verstopt wat ons allemaal had kunnen vermoorden. Dus Liz reageert zo
‘Zeg Dylan, wil je alsjeblieft even uit de weg gaan!’ En ze trekt haar wenkbrauw op en kijkt hem superarrogant aan, ‘Sam en ik moeten nu echt gaan want we hebben een date met de twee hotste jongens die je ooit in je hele leven zult zien!’ Waarna ze me mee trekt aan een arm, maar zich toch bedenkt en zich weer omdraait naar Dylan en zegt ‘Je wist toch wel dat Sam twee maand geleden last heeft gehad van een of andere enge ziekte waardoor iedereen die totaal niet boeiend en totaal onaantrekkelijk is, opeens superinteressant leek?’ Waarop Dylan, de ongelofelijke sukkel die hij is, reageert;
‘O mijn god! Gaat alles wel goed met je Sam?’ En waarop Liz dan zegt;
‘Nee asshole, jij staat in de weg, dus het gaat niet goed! En ze had helemaal geen ziekte het was slechts een minder subtiele manier om duidelijk te maken dat je de meest oninteressante, onaantrekkelijkste en onboeiendste jongen bent die er op deze aardkloot rondloopt en dat ze absoluut 100 procent over je heen is. En wil je ons nu even excuseren? We hebben een afspraak bij de tongtrainer!’ Waarop ze me dus wel meetrekt naar een of andere winkel, afstapt op een niet onaantrekkelijke jongen en tegen hem zegt; ‘Hee, wil jij alsjeblieft eventjes doen alsof je een date hebt met mijn vriendin? Die jongen daar loopt haar te stalken,’ Waarop de jongen zegt, ‘Ehm..’ en Liz dan gauw antwoordt: “Bedankt, je bent top!” en ons naar buiten trekt en vervolgens de eerste knappe jongen die langsloopt aan zijn arm te trekken en hem uitbundig te begroeten omdat ze hem al o zo lang niet gezien had en omdat hij er zo geweldig uitzag en omdat ze zoveel zin had in de date. En toen stond ik daar een beetje met een hoofd als een biet, hardklopping, een lichte zenuwinzinking en benen als bakstenen arm-in-arm met een niet onaantrekkelijke jongen terwijl mijn crush drie meter van ons vandaan ons met open mond stond aan te kijken… Bedankt Liz, dit maakte het echt beter.
Het “No Way”-fiasco is inmiddels al twee dagen geleden en ik geloof niet dat ik ooit eerder zo lang met een rood hoofd gelopen heb. Godskannonne, wat is die Liz een ongelofelijke imbeciel. “Mijn date” bleef er even bijstaan omdat hij het wel grappig vond, totdat Liz, seriously I’m gonna kill her, voorstelde of hij me niet eventjes kon zoenen om te bewijzen dat Dylan een asshole was. Ik probeerde haar hierop uiteraard tegen haar schenen te schoppen, maar ik heb altijd al het coördinatievermogen van een konijn gehad en in plaats van haar schenen te raken, raakte ik de lantaarnpaal (in mijn dromen zou de lantaarnpaal op dat moment op mijn hoofd omgevallen zijn om me uit mijn lijden te verlossen, maar om een of andere manier gebeurt nooit wat ik wil). Goed, ik dus een enorm pijnlijke voet en ik schreeuw het dus vrij oncharmant uit van de pijn, waarop “Mijn date” me begint uit te lachen en bijna in z’n broek schijt van hilariteit. Liz heeft hem daarop een keiharde bitchclap gegeven en zei:
“Jezus, lijden alle jongens hier soms aan het D-syndroom?” Het D-syndroom is een codenaam geworden voor als er iets mis is met jongens. Dus ik denk dat inderdaad alle jongens aan het D-syndroom lijden, gezien het feit dat niemand 100% perfect kan zijn, behalve als hij is gestorven voordat hij ontwikkeld is, wat dus ook niet 100% perfect zou zijn en dan zou hij uiteindelijk ook lijden aan het D-syndroom.
“Val dood,” reageerde “mijn date” hierop terwijl hij waardig probeerde weg te lopen, wat vrij onmogelijk is als je een handafdruk op je wang hebt. Ondertussen had “de date van Liz” zich over mijn voet gebogen om te kijken of het goed ging, waarop Liz keihard kirde,
“Schatje! Wat ben je meelevend en zorgzaam!” waarop “haar date” reageerde door een wenkbrauw op te trekken en te mompelen; “Je vriendin ligt te creperen van de pijn en jij denkt alleen aan aandacht trekken,” waarin ik hem absoluut geen ongelijk kon geven.
Ondertussen was Dylan nog steeds aan het kijken en volgens mij was hij aan het twijfelen of hij moest komen om te kijken of alles goed ging, wat hij gelukkig niet deed.
Om het nog eventjes vernederender en erger en verschrikkelijker te maken, kwam mijn zustermormel er toen aanlopen. GREAT! Goed… Liz begint dus tegen haar te praten op een luidruchtige toon over hoe belachelijk dom ze wel niet was dat ze Dylan de brief had gegeven (ze had haar al een paar keer eerder hierover uitgescholden, alleen nu moest het nog een keer over zodat Dylan het zou horen), maar helaas kon mijn zusje dat niet zoveel boeien. Want ze begon Liz keihard in haar gezicht uit te lachen en zei tegen haar;
‘Zeg, als jij ooit nog een keer een jongen leuk gaat vinden, kan je beter mij vragen of ik hem wil aanspreken. Dan maak je tenminste nog een kleine kans dat hij je wilt,’ waarop mijn zusje mijn beste vriendin een knipoog gaf en ze heupwiegend wegliep. Serieus. Ik hoop dat mijn moeder ooit een keer seks heeft gehad met een andere man, want als de erfelijke informatie voor dat mormel op één van haar chromosomen ligt, dan is er dus ook een kans dat ik dat recessief geërfd heb, wat ik absoluut niet wil, want stel je voor dat mijn kinderen dan ooit ook zo gaan heupwiegen. Ik denk dus dat de erfelijke informatie voor het gedrochtenzusje op alle chromosomen moeten liggen van een of andere affaire van mijn moeder, want anders voel ik me toch echt geneigd om later me niet voort te gaan planten.
Op zich is dit misschien al redelijk vernederend… ik bedoel, wie wil er nou geassocieerd worden met een kleine opdonder die denkt dat ze belangrijker is dan kaas in het leven? Ik niet. Maar het werd nog erger. Dylan ging namelijk tegen haar zeggen dat hij vond dat het wel goed was dat ze zich ermee had bemoeid, waarop Emily doodleuk reageert;
‘Sorry, maar wat geeft jou precies het idee dat je het recht hebt om tegen me te praten?’
SHOCK SHOCK SHOCKING SHOCKEND! En toen liep dat godvergetende monster gewoon door pratend met haar rechterhand Patricia (dat is het zusje van een jongen uit onze vriendengroep, maar hij was er die dag niet bij).
Op dit moment dacht Karin, een andere vriendin van mij, kennelijk dat ik wel genoeg vernederd was (eindelijk) en ze kwam er ook aanlopen en zei doodleuk tegen Liz;
‘Zeg, ik denk dat Dylan deze super onsubtiele hint nu wel gevangen heeft en dat we nu naar huis kunnen gaan,’
‘Ik ben het met je eens Karin,’ zei Liz net iets te hard, ‘als Dylan hierna nog niet snapt dat we geen belangstelling bij hem hebben is hij wel echt een SUKKEL.’
‘Leuke vriendinnen heb jij,’zei “haar date” op een sarcastisch toontje, gevolgd door een knipoog, ‘denk je dat je het redt of moet ik je even naar huis lopen?’ Waarop serieus, Karin en Liz keihard wegrennen en de rest van de groep met zich meetrekken, mij achterlatend bij een vreemde jongen terwijl ik getraumatiseerd was voor die dag. Goede vriendinnen heb ik.
‘Ik gok dat je me wel naar huis mag lopen, …ehm?’
‘Hugo, leuk je te ontmoeten Sam,’ en hij stak zijn hand uit om me en te begroeten,
‘Samantha eigenlijk… maar Sam mag ook,’
‘Samantha dan, want Sam klinkt alsof ik niks voor je over heb,’ hij bood me zijn arm aan, ‘je mag op mij leunen Samantha,’ hmm… awkward… mijn crush stond nog steeds 3 meter bij ons vandaan naar me te kijken terwijl ik alleen stond met een niet onaantrekkelijke jongen die me nu zijn arm aanbood. Twee keuzes; a) ik blijf voor Dylan gaan, terwijl hij eigenlijk best wel een kneus is, en ik negeer de arm b) ik stap definitief over Dylan heen en de arm aannemen is symbolisch voor ‘je kan de pot op,’. Ik pakte zijn arm.
Al met al was de afloop van het ‘No Way’-fiasco wel goed dus, ik bedoel, Hugo was echt een aardige jongen hoewel hij wel iets te flirterig overkwam. Maar al het andere dat Dylan moest zien, god… ik hoop echt dat ik hem nooit meer hoef te zien. Hij is eigenlijk alleen belachelijk knap en verder is hij best wel een hopeloos geval. Dus ik moet hem vergeten. En dat gaat me ook lukken!
In de afgelopen twee dagen is overigens niks boeiends gebeurd.
Haha! Gister heb ik Hugo leren kennen en vond ik echt dat hij te flirterig was (helemaal op de weg naar huis) en vandaag ben ik erachter gekomen dat hij een achter-achterneef ofzo van me is. Lol. Hij wist dat wel en ik niet, dus vandaar dat hij zo aardig was. Dat was zijn uitleg althans, persoonlijk vind ik die wel een beetje slap, maarja who am I to have an opinion?
Hugo is met zijn familie hier in deze stad komen wonen dus ik neem aan dat ik hem nog wel vaak zal zien. Als hij niet met me loopt te flirten vind ik het allemaal prima! Misschien kan ik hem wel aan Karin koppelen… hmm, die is al te lang vrijgezel nu ik erover nadenk!
Ik ga vandaag, officieel, dat kleine vervelende onderkruipsel van een zusje van me vermoorden. Dat kreng heeft gewoon mijn computer laten crashen toen ik bezig was met een verslag en nu moet ik dat hele verslag opnieuw maken omdat mijn computer nu niet meer kan opstarten en ik hem niet op een usb had gezet. Wie gaat er nou ook een back-up maken van z’n verslag als ik het om de 30 minuten opsla op m’n computer uit voorzorgsmaatregel? Nou, volgens “mijn ouders”, doet “ieder verstandig mens” dat. Godskanonne. Ik zou je vertellen wat ieder verstandig mens doet. Ieder verstandig mens zou niet nog een tweede kind nemen als het eerste kind al superleuk is en als die al hun leegte al opvult. Waarom moeten ze dan nog een tweede kind erbij nemen? Gaan ze tegen mij praten over verstandige mensen, kanonnen zeg, ga dan eerst zelf maar eens nadenken over wat verstandig is… grrrrmbl.
3 uur werk naar de klote en dat zusje van me krijgt het met een huilbui voor elkaar dat mijn ouders mij de schuld gaan geven. I hate her so much right now.
Gisteren moest ik weer naar school omdat men heeft bedacht dat het onmogelijk is om de vakantie eeuwig te laten duren, waar ik het persoonlijk dus helemaal mee oneens ben. Ik vind namelijk dat er niks mis is met eeuwige vakantie, gezien het feit dat de wereld over het algemeen al behoorlijk dom is. Dus als er dan meer mensen dom worden omdat ze nooit naar school zouden gaan, zou het alleen maar makkelijker worden, omdat de slimme mensen zich nu alleen maar dood lopen te ergeren aan echt domme mensen. Maar ik zal wel de enigste zijn die dit denkt en die deze theorie steunt, dus who am I to have an opinion or to tell people what I think?
Goed. Het was vandaag dus maandag en we moesten lekker naar school en op zich is het altijd wel gezellig bij ons. We zitten altijd met een groep van whatnot mensen waaronder Liz, Karin en ik. Eigenlijk komt het erop neer dat het altijd gezellig is, tenzij er gezeur is, wat bijna nooit het geval is. Op een gegeven moment hadden we dus pauze op school dus wij gingen lekker in de aula zitten, zoals ieder normaal mens doet als het pauze is, en toen kwam Dylan dus weer op me af. Nou hadden Liz en ik al afgesproken dat als hij nog een keer een poging zou doen om met me te praten dat Liz dan (op een geheel normale manier) ervoor zou zorgen dat ik onaanspreekbaar was. Want op zich wilde ik zegmaar wel dat ik gewoon niet meer aan hem ging denken enzo, omdat het allemaal al wel vervelend genoeg was en omdat het al wel lang genoeg had geduurd. Dylan loopt dus naar ons toe met zijn ogen op mij en ik zeg tegen Liz op het deuntje van So Incredible van Ilse Delange; ‘Soo typico, dat ik jou zieeeee.’ Waarop Liz me met grote ogen aankijkt, zich omdraait, Dylan ziet, zich weer omdraait en zegt;
‘Ik moet zooo nodig naar de w.c.! Kom mee, Sammie, we gaan eventjes onze behoeften doen,’ waarop we opstaan en weglopen zonder nog naar Dylan te kijken. Wij natuurlijk dikke lol, want niks is zo grappig als onsubtiel duidelijk maken dat je niks met mensen te maken wilt hebben (hoewel ik moet toegeven dat het behoorlijk lullig voor hem moet zijn….Liz en ik zijn soms best wel bitches nu ik erover nadenk…). Dus wij staan daar bij de w.c. te wachten totdat we weer terug kunnen naar de aula, maar die Dylan bleef staan om te praten met Karin. Want om een of andere reden denkt hij dat Karin hem aardig vindt….nou is Dylan wel aardig en denkt Karin waarschijnlijk ook wel dat Dylan aardig is, alleen als vriendin is ze verplicht om hem niet aardig te vinden en dus zit ze nu een beetje in een dilemma. Ze moet namelijk gaan kiezen of ze of aardig is tegen een jongen die ze gewoon aardig vindt, of dat ze niet aardig tegen hem is omdat ze anders de wind van voren krijgt van Liz. Nu moet je niet het idee krijgen dat Liz een soort van tiran is, want dat is ze echt niet. Maar ze vindt gewoon dat je het niet kan maken om aardig te zijn tegen een jongen die je vriendin heeft afgewezen.
Goed, het kwam erop neer dat ze een compromis sloot door hem soort van te negeren en alleen te knikken als hij wat zei. Kennelijk was dat genoeg aanmoediging voor Dylan, want hij ging op de stoel zitten waar Liz net van was opgestaan. Liz en ik stonden dus bij de w.c. te wachten totdat Dylan eindelijk een keer weg zou gaan, wat dus niet het geval was. Wij staan daar dus 10 minuten te wachten en Liz bedenkt dat het grappig zou zijn als ze Karin even ging sms’en met; HELP! SAMANTHA HEEFT EEN HARTSTILSTAND! En dus ging Liz dat sms’en. Wij dus kijken bij de deuren hoe Karin reageert want we hadden eigenlijk best wel een enorme lol, en toen zag je dus dat Karin met grote ogen keek en een beetje schrikachtig, lachend keek waarop Dylan haar telefoon uit haar handen pakte om te kijken wat er ge-sms’t was. En serieus wat er toen gebeurde….
Dylan begint keihard te schreeuwen door de aula: “IEMAND BEL EEN AMBULANCE!” Waarop Liz keihard en keihard begint te lachen en de rest van de aula Dylan aankijkt alsof hij een randdebiel is, waar hij op dat moment ook wel behoorlijk op leek, om eerlijk te zijn. Al met al zou het behoorlijk grappig geweest zijn als het hierbij gebleven was; Dylan die voor gek stond en van gêne zich wel genoodzaakt voelde om weg te gaan, en wij die een enorme lol hadden gehad. Maar natuurlijk liep op het moment dat Dylan dat schreeuwde onze teamleider langs die het dus wel serieus nam omdat Dylan er zo serieus bij keek. Dus de teamleider begint helemaal van ‘Wat is er aan de hand?’ en Karin probeert hem te overtuigen dat er niks aan de hand is… Maar wij hebben ook nog iemand die Tom heet bij ons in “de groep” zitten en die vond het kennelijk allemaal erg grappig (hij weet echt alles van ons allemaal en begreep dus meteen dat het een poging was om Karin zover te krijgen om Dylan weg te krijgen) en hij zegt dus zo tegen de teamleider; ‘Meneer, ik denk dat er iets mis is met Samantha…ze ging net naar de w.c. met Liz,’ waarop Dylan hem bedankt omdat Tom wel “serieus” was in tegenstelling tot Karin en waarop hij en de teamleider weglopen naar de w.c’s.
Nu zaten Liz en ik dus echt keihard in de problemen…en Liz had dat ook door, dus die duwt me naar de trappen zodat we keihard naar beneden de trap af kunnen afstormen voordat de teamleider bij ons komt. Dus wij rennen de trap af en willen naar de deur rennen waarop iemand de deur opendoet en die keihard tegen MIJN hoofd aansmakt. ZOOOO TYPICOOO! Goed, ik val dus recht achterover en knal met mijn hoofd tegen de vloer, waarop ik dus kennelijk even weg ben geweest. Want het volgende moment dat ik mijn ogen opendeed stond Liz met een wit gezicht boven me te kijken, stond er een boze teamleider naast haar en stond er een meisje met grote verbaasde ogen en een rood hoofd zich te excuseren. En ik had me toch een enorme koppijn toen ik omhoog probeerde te komen.
Ik kan nu wel gaan vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar ik denk dat ik het even kort houd. Het kwam erop neer dat ik een hersenschudding had gekregen omdat Xandra de deur tegen mijn hoofd had gesmakt. Xandra voelde zich helemaal schuldig en was er enorm van overtuigd dat het haar schuld was en ze zat echt helemaal te flippen omdat het ook nog eens haar eerste dag op school was. Dus die zat er een beetje doorheen. Liz zegt dus;
‘Chick, chill eens man! Je lijkt wel een flipperkast. Het is mijn schuld, als ik niet had ge- sms’t naar Karin dat er iets met Sammie was, dan was dit allemaal niet gebeurd, dus maak je geen zorgen en smile like you never did before.’ Waarop ze een arm over haar schouders legt en zegt; ‘persoonlijk vind ik dit een keigoede manier om nieuwe vrienden te maken! Dus kom gezellig bij ons zitten in de volgende pauze,’. Je kan zeggen wat je wilt van Liz, maar ze is wel echt supertof tegen je als je het nodig hebt.
De teamleider echter vond het niet zo tof dat Liz dat zei en zegt dus boos tegen haar;
‘Liz Hendriksen, kom jij in de volgende pauze maar eventjes bij mij in plaats van bij je nieuwe vriendin te zitten. Volgens mij moeten wij even een gesprek hebben…’ Waarop hij Liz woedend aankijkt om vervolgens zich om te draaien naar mij en te vragen of alles goed ging,
‘Ik heb een beetje hoofdpijn, maar volgens mij gaat het wel redelijk,’
‘Schatje, beter ga je even naar de dokter met je hoofd. Want jij zegt altijd dat er niks is en dan blijkt het kei-ernstig te zijn!’ zegt Liz. En de teamleider vond dat ook. En toen, o my goddd, kwam Dylan aanlopen en zag hij me liggen waarop Liz fluistert;
‘O darn, niet weer…Doe alsof je dood bent!’ wat de teamleider niet zo leuk vond….
‘O god, gaat het wel goed Sam?’ vroeg Dylan, waarop ik voorzichtig knikte en probeerde te glimlachen, ‘Ik had veel eerder bij je moeten zijn!’ waarop Liz zegt,
‘Als je er eerder was geweest had ze waarschijnlijk een been gebroken toen ze voor je probeerde te vluchten,’ waarop Dylan haar vreemd aankijkt, de teamleider volgens mij zin had om haar te wurgen en ik het helemaal met haar eens was.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat mijn teamleider mijn moeder had gebeld zodat zij me helemaal bezorgd kon komen ophalen en ik de rest van de dag in bed heb gelegen en ik de volgende dag naar dokter ben geweest die zei dat het waarschijnlijk slechts een lichte hersenschudding was. Liz moest drie uur nakomen voor haar “ondoordachte grapje en onbeschofte, beschamende gedrag” zoals de teamleider het zo leuk noemde en de volgende dag kwamen Liz, Karin, Xandra, Tom en nog een paar anderen langs om me op te vrolijken, wat bijzonder gezellig was totdat mijn zusje binnenkwam om te gaan flirten met Tom…. Een kind van 13 jaar die met een van mijn beste vrienden van 17 begint te flirten…wat is er mis met dat kind? Misschien had zij naar de dokter moeten gaan in plaats van ik. Gelukkig begon Karin op dat moment een luidruchtig gesprek over hoe leuk de vriendin van Tom wel niet was en droop mijn zusje snel af. Waarop wij gewoon door konden gaan met het gezellig hebben.
Al met al waren de eerste twee dagen na de vakantie dus weer superleuk en heb ik weer een denderende indruk gemaakt op iedereen. Wedden dat als ik morgen weer naar school ga, iedereen me aankijkt alsof ik een of andere nieuwe diersoort ben die net is gevonden? Tsja, om een of andere reden lijkt er altijd iets rampzalig vernederends te gebeuren als we weer naar school moeten. Zo moesten we aan het begin van het schooljaar weer naar school na de zomervakantie en gelijk de eerste dag dat ik op school kwam, knalde er een of andere nieuwe jongen tegen me op. Waarop ik ook was gevallen en Liz hem keihard begint uit te schelden, omdat ik al een blessure aan m’n enkel had en die nu nog meer pijn deed en toen bleek het uiteindelijk dus dat die “jongen” eigenlijk onze nieuwe mentor ging worden. Maar omdat Liz hem keihard was begonnen uit te schelden en ze helemaal bezorgd ging doen en like overprotective dacht hij toen kennelijk dat Liz en ik een stel waren want de volgende dag (toen wij er dus achter kwamen dat hij onze mentor was en ik helemaal knalrood werd en Liz een keiharde lachbui kreeg like usual) moesten we ons voorstellen aan de klas (alsof we die niet kenden…) en toen ging hij zo zeggen toen Liz klaar was met “zich voorstellen”; “Zo en dan nu Liz’ vriendin. Mannen hier, ik denk niet dat jullie ooit een kans bij Liz’ vriendin krijgen, want je wilt natuurlijk geen klappen krijgen van haar partner,’ Okee. Volgens mij is dat totaal onpedagogisch en had hij dat nooit mogen zeggen. Anyhow, Liz vond het hilarisch zoals zij altijd dingen die totaal vernederend voor mij zijn hilarisch vindt, en ze zegt dus zo; “Sorry schatjes, maar van mijn moppie blijven jullie af. We zijn al door van alles heen gegaan zoals een LAT-relatie, meerdere vervelende ouders en andere meiden die ons woestaantrekkelijk vonden en ons wilden breken, maar ik laat mijn moppie niet gaan voor een stel mensen met te veel testosteron,”.
Ik ben blij dat Liz altijd precies het juiste weet te zeggen waardoor ik me helemaal doodschaam. Nou moet ik misschien niet zo overdreven reageren…maar dat was dus de eerste dag dat ik Dylan zag (want hij was wel nieuw in de klas) en ik vond hem dus gelijk al een superlekkerding en nu was mijn kans dus gelijk helemaal verpest door die “vriendin” van me.
Goed, onze mentor begint dus zo een beetje schaapachtig te lachen zoals mensen altijd doen als ze niet weten wat ze moeten zeggen als ze eigenlijk soort van keihard ge-ownd worden en gaf mij de beurt om “me voor te stellen” en dus stelde ik me voor als “Samanra Ptak die nog nooit een relatie of een lat met Liz had gehad,” waarop Liz dus weer keihard begint te lachen en de rest van de klas me ook keihard uitlacht, waaronder Dylan. Vernederend in het toppunt van vernedering. Laat ik nog even uitleggen wat ik wilde zeggen voor de mensen onder ons die niet zo snel van begrip zijn… ik wilde zeggen: “Ik ben Samantha Prak en ik heb nog nooit een lat-relatie of iets in die richting met Liz had gehad,”
Dus je kunt wel zien dat de dagen na de vakantie altijd een denderend succes voor me zijn. Gelukkig heb ik brede schouders en is mijn buitenkant even sterk als de verbrande korst van een brood en kan ik het allemaal wel hebben. Vooral omdat ik er a) wel aan gewend ben geraakt en omdat b) ik er naderhand ook wel om kan lachen…
Let’s hope tomorrow gets better instead of worse.
Vandaag was inderdaad beter dan gister, niet dat dat heel moeilijk is, maar toch is het wel een verbetering! Ik kwam zo op school en natuurlijk was ik de nieuwe diersoort die niemand had gezien, maar nadat Liz een brugger had afgesnauwd met ‘Jaa, dat is de chick die een hersenschudding heeft gekregen toen ze een deur tegen haar hasses aan kreeg en nu opzoute!” terwijl die naar een totaal andere richting keek, was iedereen gauw klaar met me met zichtbare open mond aan te gapen. Daarna was het vooral erg gezellig met de lessen omdat ik er niet heen kon omdat ik toch zo’n enorme koppijn had en Liz en Karin wel met me mee moesten omdat ik anders misschien zomaar weer knock-out kon gaan. We hebben dus de hele dag een beetje in de aula en buiten gezeten te niksen terwijl de rest van de klas zat te zweten bij allerlei vreemde vakken.
Toen op een gegeven moment lagen wij heerlijk in het gras bij het park bij school en opeens komt er zo’n groepje met allemaal mensen aanlopen. Dus ik kijk zo naar achter om te kijken wie het waren en ik keek recht in Dylan’s gezicht, wat wel wat minder was, maar toen sleurde Liz en Karin me gauw ergens anders heen. En toen gingen we naar de McDonald’s omdat we honger hadden en geen zin hadden in het brood wat we mee hadden. Dus toen werd het toch nog gezellig!
Na school ben ik toen met Liz meegegaan want die moest haar broertje ophalen van voetbaltraining en ze had geen zin om dat alleen te gaan doen dus ik dacht ‘Let’s be nice for a change’ en toen ging ik dus maar even mee. Socialiteit itself, al zeg ik het zelf. Dus wij gaan zo naar het voetbalveld en Liz was het al helemaal zat die dag want ze was keimoe ofzo, en toen bleek het dat de nieuwe trainer van haar broertje een vakantieliefde van lange tijd geleden was. En Liz werd toen helemaal para en zat helemaal een flipperkast te zijn (flippen dus), want ze had hem natuurlijk gelijk herkend. En toen kwam haar broertje zo aanlopen en Liz vraagt zo hoe zijn trainer heette (want ze wilde even checken voor de zekerheid) en toen bleek het dus dat hij inderdaad Patrick was.
Dus nu vrees ik dat Liz elke keer haar broertje van training gaat halen omdat Patrick trainer is en hij eigenlijk best wel soort van superhot is. Maar ik heb helemaal geen zin om dan al dat verliefde gebeure van Liz aan te moeten horen, want als er iemand een hersenloos schaap wordt als die verliefd is, dan is het Liz wel… Maarja, ik ben sociaal en ik gun het haar ook wel als die Patrick haar überhaupt nog herkend, wat hij vast wel doet.
En nu ga ik denk ik maar kappen want eigenlijk ben ik best wel moe na vandaag. Hersenschudding is toch niet zo prettig…
Laat ik het even uitleggen voordat ik nu een heel verhaal ga vertellen waarvan je de helft niet begrijpt. “Hij” is Dylan en hij is serieus de meest knappe jongen die je ooit in je hele leven hebt gezien. Hij heeft zo’n houding waarvan je al gelijk weet dat hij HET gewoon moet zijn. En dan heeft hij ook nog dat prachtige lichaam en dat kapsel waarmee je hem van tien kilometer afstand kan herkennen. Zijn stem is dan ook nog eens alsof je…eigenlijk is er geen meetbare vergelijking voor hem. Hij is het. Dat is het enige dat ik kan zeggen.
Goed, volgens mij is het redelijk duidelijk dat ik dus absoluut helemaal weg van hem ben. En hij weet dat ook. Ik had namelijk een of andere domme brief geschreven die ik helemaal niet wilde geven, maar schrijven helpt en dus had ik het geschreven. En toen heeft mijn zusje, Emily, die dacht dat het geven van die brief absoluut hilarisch was, die brief gevonden en hem aan hem gegeven. Kleine zusjes zijn zo prettig… not. Ik had dus een beetje mijn hart lopen luchten in een brief en die heeft hij gekregen. En geloof me, als er iets is wat je niet wilt, dan is het dat de jongen voor wie je alles over zou hebben opeens te horen krijgt via een of andere brief dat jij helemaal weg van hem bent. En dan is die brief ook nog eens gegeven door een kleine opdonder van dertien jaar.
Hij heeft die brief gelezen en de volgende dag toen ik hem tegenkwam in de stad (ik wist toen nog niet dat hij hem had gelezen), komt hij zo op me af en zegt hij;
‘Sorry Sam, maar ik denk niet dat het ooit iets tussen ons zal kunnen worden. We verschillen gewoon te veel… en eigenlijk snap ik ook niet waarom je niet het lef hebt om zelf op me af te stappen.’ Ik had toen dus zoiets van ‘Whattefuck, waar heb je het in godsnaam over?’ Maar ik zei heel netjes,
‘Ehm, Dylan? Waar heb je het precies over als ik vragen mag?’
‘O kom op Sam! Ga nou niet doen alsof ik die brief nooit heb gekregen!’ En toen werden mijn ogen volgens mij een beetje groot van opperste verbazing en denk ik dat iedereen de smak hoorde van mijn kin die op de stoeptegels knalde.
‘O god… ehm…. Is dat die brief waarvan ik denk dat het die is en die jij dus absoluut nooit had mogen lezen en hoe kom je er eigenlijk precies aan en van wie heb je hem?’ lichte zenuwinzinking.
‘Het was die brief waarin je al je gevoelens uit en waarin je zegt dat ik…de seksgod onder de seksgoden ben of zo?’
‘Ow die brief die je dus absoluut niet had mogen krijgen? Bedoel je die soms?’
‘Ehm.. ik weet niet of ik hem niet had moeten krijgen… maar misschien is het beter dat ik hem wel heb gekregen. Sorry Sam, maar ik moet je echt uit je droom helpen. Je bent gewoon niet het juiste meisje voor mij.’
‘Hmm. En je had hem van mijn zusje gekregen begrijp ik?’
‘Ja, van Emily.’
‘Okee. Nou ik denk dat je morgen een volgende brief van haar kan krijgen waarin staat dat ik ben gestorven van pure vernedering.’ En toen heb ik me omgedraaid en ben ik weggelopen zonder ooit nog terug te kijken naar Dylan. En toen was ik gelijk over hem heen natuurlijk.
Nou, dat laatste natuurlijk niet. Ik ben wel weggelopen zonder terug te kijken, maar heb ik daarna toen ik thuis was, nog even een paar uur op mijn bed lopen foeteren, huilen en schelden omdat ik een kutzusje had, ik verliefd was op een jongen die zichzelf te goed voor me vond en omdat ik een kutleven in het algemeen had.
Goed, toppunt van vernedering gehad dus heel veel erger kon het niet worden toch? Wel dus. Want hoewel ik hem daarvoor nooit eerder ben tegengekomen in de stad, en dan bedoel ik ook echt geen een keer, kwam ik hem de dag daarna een stuk of drie keer tegen in de stad. En de dagen en weken en maanden daarna zo’n beetje elke dag. Maar dat overleefde ik nog wel. Ik bedoel, ik keek gewoon niet naar hem omdat het zegmaar wel een beetje kut was (op z’n zachts gezegd) en aangezien het toch allemaal al helemaal verpest was door de actie van mijn domme zusje en de domme actie van mij, maakte het niks uit dat ik het verder verpeste door gewoon niks te zeggen. “Welke domme actie van jou?” denk je nu misschien. Nou, ik kwam er achter dat ik ook gewoon keihard had kunnen ontkennen dat ik wat voor hem voelde en dat ik gewoon een vervelend zusje had die heel graag zijn aandacht wilde omdat ze een beetje een soort van beestachtig mormel is en of hij me misschien wilde helpen met een ander huis voor haar te vinden…. Maarja, ik denk daar natuurlijk niet aan als ik met hem aan het praten ben en dus was dat de domme actie van mij.
Maar laat ik wel eerlijk zijn. Want ik doe nu wel alsof het allemaal heel grappig en vernederend was en dat het eigenlijk niet zo erg was, maar geloof me, ik heb me nog nooit zo kut gevoeld als in die eerste weken na de ‘OMG-hereceivedtheletter’-dag. Ik bedoel, je moet je voorstellen dat je op compleet willekeurige momenten de hele dag door, de hele week lang, een paar week achter elkaar lang opeens een soort van mes in je gestoken krijg waardoor je zoiets hebt van “OOOOOOMGGGGGGGG!!! NEEEEH *gaspgasp*” Dat is wel redelijk kut dus… Maar goed, na twee maand ging het dus wel beter en boeide het me niet zoveel meer en toen had ik dus de “No WAY!”-dag.
Ik was gewoon eventjes gezellig met een paar vrienden van mij ergens heen gegaan en toen was hij daar dus ook! Nou, op zich is dat niet zo erg gezien het feit dat ik daar wel gewend aan was geraakt, maar het punt was dat hij het nu dus nodig vond om eventjes op onze groep af te stappen en zonder ook maar iemand te begroeten heel zorgzaam aan me ging vragen,
“Zeg Sam, gaan het alweer wat beter met je? Ik bedoel, ik heb gezien hoe ontzettend depressief je steeds keek en ik vroeg me af of je al over me heen bent.” Kijk… zoiets moet je dus absoluut niet zeggen als Liz erbij is. Liz is mijn beste vriendin die absoluut niet op haar mondje is gevallen en die vond dat hij nooit het gore lef had moeten hebben om überhaupt iets aan te nemen van mijn kleine mormelzusje, omdat het mogelijk was geweest dat ze een bom erin had verstopt wat ons allemaal had kunnen vermoorden. Dus Liz reageert zo
‘Zeg Dylan, wil je alsjeblieft even uit de weg gaan!’ En ze trekt haar wenkbrauw op en kijkt hem superarrogant aan, ‘Sam en ik moeten nu echt gaan want we hebben een date met de twee hotste jongens die je ooit in je hele leven zult zien!’ Waarna ze me mee trekt aan een arm, maar zich toch bedenkt en zich weer omdraait naar Dylan en zegt ‘Je wist toch wel dat Sam twee maand geleden last heeft gehad van een of andere enge ziekte waardoor iedereen die totaal niet boeiend en totaal onaantrekkelijk is, opeens superinteressant leek?’ Waarop Dylan, de ongelofelijke sukkel die hij is, reageert;
‘O mijn god! Gaat alles wel goed met je Sam?’ En waarop Liz dan zegt;
‘Nee asshole, jij staat in de weg, dus het gaat niet goed! En ze had helemaal geen ziekte het was slechts een minder subtiele manier om duidelijk te maken dat je de meest oninteressante, onaantrekkelijkste en onboeiendste jongen bent die er op deze aardkloot rondloopt en dat ze absoluut 100 procent over je heen is. En wil je ons nu even excuseren? We hebben een afspraak bij de tongtrainer!’ Waarop ze me dus wel meetrekt naar een of andere winkel, afstapt op een niet onaantrekkelijke jongen en tegen hem zegt; ‘Hee, wil jij alsjeblieft eventjes doen alsof je een date hebt met mijn vriendin? Die jongen daar loopt haar te stalken,’ Waarop de jongen zegt, ‘Ehm..’ en Liz dan gauw antwoordt: “Bedankt, je bent top!” en ons naar buiten trekt en vervolgens de eerste knappe jongen die langsloopt aan zijn arm te trekken en hem uitbundig te begroeten omdat ze hem al o zo lang niet gezien had en omdat hij er zo geweldig uitzag en omdat ze zoveel zin had in de date. En toen stond ik daar een beetje met een hoofd als een biet, hardklopping, een lichte zenuwinzinking en benen als bakstenen arm-in-arm met een niet onaantrekkelijke jongen terwijl mijn crush drie meter van ons vandaan ons met open mond stond aan te kijken… Bedankt Liz, dit maakte het echt beter.
Het “No Way”-fiasco is inmiddels al twee dagen geleden en ik geloof niet dat ik ooit eerder zo lang met een rood hoofd gelopen heb. Godskannonne, wat is die Liz een ongelofelijke imbeciel. “Mijn date” bleef er even bijstaan omdat hij het wel grappig vond, totdat Liz, seriously I’m gonna kill her, voorstelde of hij me niet eventjes kon zoenen om te bewijzen dat Dylan een asshole was. Ik probeerde haar hierop uiteraard tegen haar schenen te schoppen, maar ik heb altijd al het coördinatievermogen van een konijn gehad en in plaats van haar schenen te raken, raakte ik de lantaarnpaal (in mijn dromen zou de lantaarnpaal op dat moment op mijn hoofd omgevallen zijn om me uit mijn lijden te verlossen, maar om een of andere manier gebeurt nooit wat ik wil). Goed, ik dus een enorm pijnlijke voet en ik schreeuw het dus vrij oncharmant uit van de pijn, waarop “Mijn date” me begint uit te lachen en bijna in z’n broek schijt van hilariteit. Liz heeft hem daarop een keiharde bitchclap gegeven en zei:
“Jezus, lijden alle jongens hier soms aan het D-syndroom?” Het D-syndroom is een codenaam geworden voor als er iets mis is met jongens. Dus ik denk dat inderdaad alle jongens aan het D-syndroom lijden, gezien het feit dat niemand 100% perfect kan zijn, behalve als hij is gestorven voordat hij ontwikkeld is, wat dus ook niet 100% perfect zou zijn en dan zou hij uiteindelijk ook lijden aan het D-syndroom.
“Val dood,” reageerde “mijn date” hierop terwijl hij waardig probeerde weg te lopen, wat vrij onmogelijk is als je een handafdruk op je wang hebt. Ondertussen had “de date van Liz” zich over mijn voet gebogen om te kijken of het goed ging, waarop Liz keihard kirde,
“Schatje! Wat ben je meelevend en zorgzaam!” waarop “haar date” reageerde door een wenkbrauw op te trekken en te mompelen; “Je vriendin ligt te creperen van de pijn en jij denkt alleen aan aandacht trekken,” waarin ik hem absoluut geen ongelijk kon geven.
Ondertussen was Dylan nog steeds aan het kijken en volgens mij was hij aan het twijfelen of hij moest komen om te kijken of alles goed ging, wat hij gelukkig niet deed.
Om het nog eventjes vernederender en erger en verschrikkelijker te maken, kwam mijn zustermormel er toen aanlopen. GREAT! Goed… Liz begint dus tegen haar te praten op een luidruchtige toon over hoe belachelijk dom ze wel niet was dat ze Dylan de brief had gegeven (ze had haar al een paar keer eerder hierover uitgescholden, alleen nu moest het nog een keer over zodat Dylan het zou horen), maar helaas kon mijn zusje dat niet zoveel boeien. Want ze begon Liz keihard in haar gezicht uit te lachen en zei tegen haar;
‘Zeg, als jij ooit nog een keer een jongen leuk gaat vinden, kan je beter mij vragen of ik hem wil aanspreken. Dan maak je tenminste nog een kleine kans dat hij je wilt,’ waarop mijn zusje mijn beste vriendin een knipoog gaf en ze heupwiegend wegliep. Serieus. Ik hoop dat mijn moeder ooit een keer seks heeft gehad met een andere man, want als de erfelijke informatie voor dat mormel op één van haar chromosomen ligt, dan is er dus ook een kans dat ik dat recessief geërfd heb, wat ik absoluut niet wil, want stel je voor dat mijn kinderen dan ooit ook zo gaan heupwiegen. Ik denk dus dat de erfelijke informatie voor het gedrochtenzusje op alle chromosomen moeten liggen van een of andere affaire van mijn moeder, want anders voel ik me toch echt geneigd om later me niet voort te gaan planten.
Op zich is dit misschien al redelijk vernederend… ik bedoel, wie wil er nou geassocieerd worden met een kleine opdonder die denkt dat ze belangrijker is dan kaas in het leven? Ik niet. Maar het werd nog erger. Dylan ging namelijk tegen haar zeggen dat hij vond dat het wel goed was dat ze zich ermee had bemoeid, waarop Emily doodleuk reageert;
‘Sorry, maar wat geeft jou precies het idee dat je het recht hebt om tegen me te praten?’
SHOCK SHOCK SHOCKING SHOCKEND! En toen liep dat godvergetende monster gewoon door pratend met haar rechterhand Patricia (dat is het zusje van een jongen uit onze vriendengroep, maar hij was er die dag niet bij).
Op dit moment dacht Karin, een andere vriendin van mij, kennelijk dat ik wel genoeg vernederd was (eindelijk) en ze kwam er ook aanlopen en zei doodleuk tegen Liz;
‘Zeg, ik denk dat Dylan deze super onsubtiele hint nu wel gevangen heeft en dat we nu naar huis kunnen gaan,’
‘Ik ben het met je eens Karin,’ zei Liz net iets te hard, ‘als Dylan hierna nog niet snapt dat we geen belangstelling bij hem hebben is hij wel echt een SUKKEL.’
‘Leuke vriendinnen heb jij,’zei “haar date” op een sarcastisch toontje, gevolgd door een knipoog, ‘denk je dat je het redt of moet ik je even naar huis lopen?’ Waarop serieus, Karin en Liz keihard wegrennen en de rest van de groep met zich meetrekken, mij achterlatend bij een vreemde jongen terwijl ik getraumatiseerd was voor die dag. Goede vriendinnen heb ik.
‘Ik gok dat je me wel naar huis mag lopen, …ehm?’
‘Hugo, leuk je te ontmoeten Sam,’ en hij stak zijn hand uit om me en te begroeten,
‘Samantha eigenlijk… maar Sam mag ook,’
‘Samantha dan, want Sam klinkt alsof ik niks voor je over heb,’ hij bood me zijn arm aan, ‘je mag op mij leunen Samantha,’ hmm… awkward… mijn crush stond nog steeds 3 meter bij ons vandaan naar me te kijken terwijl ik alleen stond met een niet onaantrekkelijke jongen die me nu zijn arm aanbood. Twee keuzes; a) ik blijf voor Dylan gaan, terwijl hij eigenlijk best wel een kneus is, en ik negeer de arm b) ik stap definitief over Dylan heen en de arm aannemen is symbolisch voor ‘je kan de pot op,’. Ik pakte zijn arm.
Al met al was de afloop van het ‘No Way’-fiasco wel goed dus, ik bedoel, Hugo was echt een aardige jongen hoewel hij wel iets te flirterig overkwam. Maar al het andere dat Dylan moest zien, god… ik hoop echt dat ik hem nooit meer hoef te zien. Hij is eigenlijk alleen belachelijk knap en verder is hij best wel een hopeloos geval. Dus ik moet hem vergeten. En dat gaat me ook lukken!
In de afgelopen twee dagen is overigens niks boeiends gebeurd.
Haha! Gister heb ik Hugo leren kennen en vond ik echt dat hij te flirterig was (helemaal op de weg naar huis) en vandaag ben ik erachter gekomen dat hij een achter-achterneef ofzo van me is. Lol. Hij wist dat wel en ik niet, dus vandaar dat hij zo aardig was. Dat was zijn uitleg althans, persoonlijk vind ik die wel een beetje slap, maarja who am I to have an opinion?
Hugo is met zijn familie hier in deze stad komen wonen dus ik neem aan dat ik hem nog wel vaak zal zien. Als hij niet met me loopt te flirten vind ik het allemaal prima! Misschien kan ik hem wel aan Karin koppelen… hmm, die is al te lang vrijgezel nu ik erover nadenk!
Ik ga vandaag, officieel, dat kleine vervelende onderkruipsel van een zusje van me vermoorden. Dat kreng heeft gewoon mijn computer laten crashen toen ik bezig was met een verslag en nu moet ik dat hele verslag opnieuw maken omdat mijn computer nu niet meer kan opstarten en ik hem niet op een usb had gezet. Wie gaat er nou ook een back-up maken van z’n verslag als ik het om de 30 minuten opsla op m’n computer uit voorzorgsmaatregel? Nou, volgens “mijn ouders”, doet “ieder verstandig mens” dat. Godskanonne. Ik zou je vertellen wat ieder verstandig mens doet. Ieder verstandig mens zou niet nog een tweede kind nemen als het eerste kind al superleuk is en als die al hun leegte al opvult. Waarom moeten ze dan nog een tweede kind erbij nemen? Gaan ze tegen mij praten over verstandige mensen, kanonnen zeg, ga dan eerst zelf maar eens nadenken over wat verstandig is… grrrrmbl.
3 uur werk naar de klote en dat zusje van me krijgt het met een huilbui voor elkaar dat mijn ouders mij de schuld gaan geven. I hate her so much right now.
Gisteren moest ik weer naar school omdat men heeft bedacht dat het onmogelijk is om de vakantie eeuwig te laten duren, waar ik het persoonlijk dus helemaal mee oneens ben. Ik vind namelijk dat er niks mis is met eeuwige vakantie, gezien het feit dat de wereld over het algemeen al behoorlijk dom is. Dus als er dan meer mensen dom worden omdat ze nooit naar school zouden gaan, zou het alleen maar makkelijker worden, omdat de slimme mensen zich nu alleen maar dood lopen te ergeren aan echt domme mensen. Maar ik zal wel de enigste zijn die dit denkt en die deze theorie steunt, dus who am I to have an opinion or to tell people what I think?
Goed. Het was vandaag dus maandag en we moesten lekker naar school en op zich is het altijd wel gezellig bij ons. We zitten altijd met een groep van whatnot mensen waaronder Liz, Karin en ik. Eigenlijk komt het erop neer dat het altijd gezellig is, tenzij er gezeur is, wat bijna nooit het geval is. Op een gegeven moment hadden we dus pauze op school dus wij gingen lekker in de aula zitten, zoals ieder normaal mens doet als het pauze is, en toen kwam Dylan dus weer op me af. Nou hadden Liz en ik al afgesproken dat als hij nog een keer een poging zou doen om met me te praten dat Liz dan (op een geheel normale manier) ervoor zou zorgen dat ik onaanspreekbaar was. Want op zich wilde ik zegmaar wel dat ik gewoon niet meer aan hem ging denken enzo, omdat het allemaal al wel vervelend genoeg was en omdat het al wel lang genoeg had geduurd. Dylan loopt dus naar ons toe met zijn ogen op mij en ik zeg tegen Liz op het deuntje van So Incredible van Ilse Delange; ‘Soo typico, dat ik jou zieeeee.’ Waarop Liz me met grote ogen aankijkt, zich omdraait, Dylan ziet, zich weer omdraait en zegt;
‘Ik moet zooo nodig naar de w.c.! Kom mee, Sammie, we gaan eventjes onze behoeften doen,’ waarop we opstaan en weglopen zonder nog naar Dylan te kijken. Wij natuurlijk dikke lol, want niks is zo grappig als onsubtiel duidelijk maken dat je niks met mensen te maken wilt hebben (hoewel ik moet toegeven dat het behoorlijk lullig voor hem moet zijn….Liz en ik zijn soms best wel bitches nu ik erover nadenk…). Dus wij staan daar bij de w.c. te wachten totdat we weer terug kunnen naar de aula, maar die Dylan bleef staan om te praten met Karin. Want om een of andere reden denkt hij dat Karin hem aardig vindt….nou is Dylan wel aardig en denkt Karin waarschijnlijk ook wel dat Dylan aardig is, alleen als vriendin is ze verplicht om hem niet aardig te vinden en dus zit ze nu een beetje in een dilemma. Ze moet namelijk gaan kiezen of ze of aardig is tegen een jongen die ze gewoon aardig vindt, of dat ze niet aardig tegen hem is omdat ze anders de wind van voren krijgt van Liz. Nu moet je niet het idee krijgen dat Liz een soort van tiran is, want dat is ze echt niet. Maar ze vindt gewoon dat je het niet kan maken om aardig te zijn tegen een jongen die je vriendin heeft afgewezen.
Goed, het kwam erop neer dat ze een compromis sloot door hem soort van te negeren en alleen te knikken als hij wat zei. Kennelijk was dat genoeg aanmoediging voor Dylan, want hij ging op de stoel zitten waar Liz net van was opgestaan. Liz en ik stonden dus bij de w.c. te wachten totdat Dylan eindelijk een keer weg zou gaan, wat dus niet het geval was. Wij staan daar dus 10 minuten te wachten en Liz bedenkt dat het grappig zou zijn als ze Karin even ging sms’en met; HELP! SAMANTHA HEEFT EEN HARTSTILSTAND! En dus ging Liz dat sms’en. Wij dus kijken bij de deuren hoe Karin reageert want we hadden eigenlijk best wel een enorme lol, en toen zag je dus dat Karin met grote ogen keek en een beetje schrikachtig, lachend keek waarop Dylan haar telefoon uit haar handen pakte om te kijken wat er ge-sms’t was. En serieus wat er toen gebeurde….
Dylan begint keihard te schreeuwen door de aula: “IEMAND BEL EEN AMBULANCE!” Waarop Liz keihard en keihard begint te lachen en de rest van de aula Dylan aankijkt alsof hij een randdebiel is, waar hij op dat moment ook wel behoorlijk op leek, om eerlijk te zijn. Al met al zou het behoorlijk grappig geweest zijn als het hierbij gebleven was; Dylan die voor gek stond en van gêne zich wel genoodzaakt voelde om weg te gaan, en wij die een enorme lol hadden gehad. Maar natuurlijk liep op het moment dat Dylan dat schreeuwde onze teamleider langs die het dus wel serieus nam omdat Dylan er zo serieus bij keek. Dus de teamleider begint helemaal van ‘Wat is er aan de hand?’ en Karin probeert hem te overtuigen dat er niks aan de hand is… Maar wij hebben ook nog iemand die Tom heet bij ons in “de groep” zitten en die vond het kennelijk allemaal erg grappig (hij weet echt alles van ons allemaal en begreep dus meteen dat het een poging was om Karin zover te krijgen om Dylan weg te krijgen) en hij zegt dus zo tegen de teamleider; ‘Meneer, ik denk dat er iets mis is met Samantha…ze ging net naar de w.c. met Liz,’ waarop Dylan hem bedankt omdat Tom wel “serieus” was in tegenstelling tot Karin en waarop hij en de teamleider weglopen naar de w.c’s.
Nu zaten Liz en ik dus echt keihard in de problemen…en Liz had dat ook door, dus die duwt me naar de trappen zodat we keihard naar beneden de trap af kunnen afstormen voordat de teamleider bij ons komt. Dus wij rennen de trap af en willen naar de deur rennen waarop iemand de deur opendoet en die keihard tegen MIJN hoofd aansmakt. ZOOOO TYPICOOO! Goed, ik val dus recht achterover en knal met mijn hoofd tegen de vloer, waarop ik dus kennelijk even weg ben geweest. Want het volgende moment dat ik mijn ogen opendeed stond Liz met een wit gezicht boven me te kijken, stond er een boze teamleider naast haar en stond er een meisje met grote verbaasde ogen en een rood hoofd zich te excuseren. En ik had me toch een enorme koppijn toen ik omhoog probeerde te komen.
Ik kan nu wel gaan vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar ik denk dat ik het even kort houd. Het kwam erop neer dat ik een hersenschudding had gekregen omdat Xandra de deur tegen mijn hoofd had gesmakt. Xandra voelde zich helemaal schuldig en was er enorm van overtuigd dat het haar schuld was en ze zat echt helemaal te flippen omdat het ook nog eens haar eerste dag op school was. Dus die zat er een beetje doorheen. Liz zegt dus;
‘Chick, chill eens man! Je lijkt wel een flipperkast. Het is mijn schuld, als ik niet had ge- sms’t naar Karin dat er iets met Sammie was, dan was dit allemaal niet gebeurd, dus maak je geen zorgen en smile like you never did before.’ Waarop ze een arm over haar schouders legt en zegt; ‘persoonlijk vind ik dit een keigoede manier om nieuwe vrienden te maken! Dus kom gezellig bij ons zitten in de volgende pauze,’. Je kan zeggen wat je wilt van Liz, maar ze is wel echt supertof tegen je als je het nodig hebt.
De teamleider echter vond het niet zo tof dat Liz dat zei en zegt dus boos tegen haar;
‘Liz Hendriksen, kom jij in de volgende pauze maar eventjes bij mij in plaats van bij je nieuwe vriendin te zitten. Volgens mij moeten wij even een gesprek hebben…’ Waarop hij Liz woedend aankijkt om vervolgens zich om te draaien naar mij en te vragen of alles goed ging,
‘Ik heb een beetje hoofdpijn, maar volgens mij gaat het wel redelijk,’
‘Schatje, beter ga je even naar de dokter met je hoofd. Want jij zegt altijd dat er niks is en dan blijkt het kei-ernstig te zijn!’ zegt Liz. En de teamleider vond dat ook. En toen, o my goddd, kwam Dylan aanlopen en zag hij me liggen waarop Liz fluistert;
‘O darn, niet weer…Doe alsof je dood bent!’ wat de teamleider niet zo leuk vond….
‘O god, gaat het wel goed Sam?’ vroeg Dylan, waarop ik voorzichtig knikte en probeerde te glimlachen, ‘Ik had veel eerder bij je moeten zijn!’ waarop Liz zegt,
‘Als je er eerder was geweest had ze waarschijnlijk een been gebroken toen ze voor je probeerde te vluchten,’ waarop Dylan haar vreemd aankijkt, de teamleider volgens mij zin had om haar te wurgen en ik het helemaal met haar eens was.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat mijn teamleider mijn moeder had gebeld zodat zij me helemaal bezorgd kon komen ophalen en ik de rest van de dag in bed heb gelegen en ik de volgende dag naar dokter ben geweest die zei dat het waarschijnlijk slechts een lichte hersenschudding was. Liz moest drie uur nakomen voor haar “ondoordachte grapje en onbeschofte, beschamende gedrag” zoals de teamleider het zo leuk noemde en de volgende dag kwamen Liz, Karin, Xandra, Tom en nog een paar anderen langs om me op te vrolijken, wat bijzonder gezellig was totdat mijn zusje binnenkwam om te gaan flirten met Tom…. Een kind van 13 jaar die met een van mijn beste vrienden van 17 begint te flirten…wat is er mis met dat kind? Misschien had zij naar de dokter moeten gaan in plaats van ik. Gelukkig begon Karin op dat moment een luidruchtig gesprek over hoe leuk de vriendin van Tom wel niet was en droop mijn zusje snel af. Waarop wij gewoon door konden gaan met het gezellig hebben.
Al met al waren de eerste twee dagen na de vakantie dus weer superleuk en heb ik weer een denderende indruk gemaakt op iedereen. Wedden dat als ik morgen weer naar school ga, iedereen me aankijkt alsof ik een of andere nieuwe diersoort ben die net is gevonden? Tsja, om een of andere reden lijkt er altijd iets rampzalig vernederends te gebeuren als we weer naar school moeten. Zo moesten we aan het begin van het schooljaar weer naar school na de zomervakantie en gelijk de eerste dag dat ik op school kwam, knalde er een of andere nieuwe jongen tegen me op. Waarop ik ook was gevallen en Liz hem keihard begint uit te schelden, omdat ik al een blessure aan m’n enkel had en die nu nog meer pijn deed en toen bleek het uiteindelijk dus dat die “jongen” eigenlijk onze nieuwe mentor ging worden. Maar omdat Liz hem keihard was begonnen uit te schelden en ze helemaal bezorgd ging doen en like overprotective dacht hij toen kennelijk dat Liz en ik een stel waren want de volgende dag (toen wij er dus achter kwamen dat hij onze mentor was en ik helemaal knalrood werd en Liz een keiharde lachbui kreeg like usual) moesten we ons voorstellen aan de klas (alsof we die niet kenden…) en toen ging hij zo zeggen toen Liz klaar was met “zich voorstellen”; “Zo en dan nu Liz’ vriendin. Mannen hier, ik denk niet dat jullie ooit een kans bij Liz’ vriendin krijgen, want je wilt natuurlijk geen klappen krijgen van haar partner,’ Okee. Volgens mij is dat totaal onpedagogisch en had hij dat nooit mogen zeggen. Anyhow, Liz vond het hilarisch zoals zij altijd dingen die totaal vernederend voor mij zijn hilarisch vindt, en ze zegt dus zo; “Sorry schatjes, maar van mijn moppie blijven jullie af. We zijn al door van alles heen gegaan zoals een LAT-relatie, meerdere vervelende ouders en andere meiden die ons woestaantrekkelijk vonden en ons wilden breken, maar ik laat mijn moppie niet gaan voor een stel mensen met te veel testosteron,”.
Ik ben blij dat Liz altijd precies het juiste weet te zeggen waardoor ik me helemaal doodschaam. Nou moet ik misschien niet zo overdreven reageren…maar dat was dus de eerste dag dat ik Dylan zag (want hij was wel nieuw in de klas) en ik vond hem dus gelijk al een superlekkerding en nu was mijn kans dus gelijk helemaal verpest door die “vriendin” van me.
Goed, onze mentor begint dus zo een beetje schaapachtig te lachen zoals mensen altijd doen als ze niet weten wat ze moeten zeggen als ze eigenlijk soort van keihard ge-ownd worden en gaf mij de beurt om “me voor te stellen” en dus stelde ik me voor als “Samanra Ptak die nog nooit een relatie of een lat met Liz had gehad,” waarop Liz dus weer keihard begint te lachen en de rest van de klas me ook keihard uitlacht, waaronder Dylan. Vernederend in het toppunt van vernedering. Laat ik nog even uitleggen wat ik wilde zeggen voor de mensen onder ons die niet zo snel van begrip zijn… ik wilde zeggen: “Ik ben Samantha Prak en ik heb nog nooit een lat-relatie of iets in die richting met Liz had gehad,”
Dus je kunt wel zien dat de dagen na de vakantie altijd een denderend succes voor me zijn. Gelukkig heb ik brede schouders en is mijn buitenkant even sterk als de verbrande korst van een brood en kan ik het allemaal wel hebben. Vooral omdat ik er a) wel aan gewend ben geraakt en omdat b) ik er naderhand ook wel om kan lachen…
Let’s hope tomorrow gets better instead of worse.
Vandaag was inderdaad beter dan gister, niet dat dat heel moeilijk is, maar toch is het wel een verbetering! Ik kwam zo op school en natuurlijk was ik de nieuwe diersoort die niemand had gezien, maar nadat Liz een brugger had afgesnauwd met ‘Jaa, dat is de chick die een hersenschudding heeft gekregen toen ze een deur tegen haar hasses aan kreeg en nu opzoute!” terwijl die naar een totaal andere richting keek, was iedereen gauw klaar met me met zichtbare open mond aan te gapen. Daarna was het vooral erg gezellig met de lessen omdat ik er niet heen kon omdat ik toch zo’n enorme koppijn had en Liz en Karin wel met me mee moesten omdat ik anders misschien zomaar weer knock-out kon gaan. We hebben dus de hele dag een beetje in de aula en buiten gezeten te niksen terwijl de rest van de klas zat te zweten bij allerlei vreemde vakken.
Toen op een gegeven moment lagen wij heerlijk in het gras bij het park bij school en opeens komt er zo’n groepje met allemaal mensen aanlopen. Dus ik kijk zo naar achter om te kijken wie het waren en ik keek recht in Dylan’s gezicht, wat wel wat minder was, maar toen sleurde Liz en Karin me gauw ergens anders heen. En toen gingen we naar de McDonald’s omdat we honger hadden en geen zin hadden in het brood wat we mee hadden. Dus toen werd het toch nog gezellig!
Na school ben ik toen met Liz meegegaan want die moest haar broertje ophalen van voetbaltraining en ze had geen zin om dat alleen te gaan doen dus ik dacht ‘Let’s be nice for a change’ en toen ging ik dus maar even mee. Socialiteit itself, al zeg ik het zelf. Dus wij gaan zo naar het voetbalveld en Liz was het al helemaal zat die dag want ze was keimoe ofzo, en toen bleek het dat de nieuwe trainer van haar broertje een vakantieliefde van lange tijd geleden was. En Liz werd toen helemaal para en zat helemaal een flipperkast te zijn (flippen dus), want ze had hem natuurlijk gelijk herkend. En toen kwam haar broertje zo aanlopen en Liz vraagt zo hoe zijn trainer heette (want ze wilde even checken voor de zekerheid) en toen bleek het dus dat hij inderdaad Patrick was.
Dus nu vrees ik dat Liz elke keer haar broertje van training gaat halen omdat Patrick trainer is en hij eigenlijk best wel soort van superhot is. Maar ik heb helemaal geen zin om dan al dat verliefde gebeure van Liz aan te moeten horen, want als er iemand een hersenloos schaap wordt als die verliefd is, dan is het Liz wel… Maarja, ik ben sociaal en ik gun het haar ook wel als die Patrick haar überhaupt nog herkend, wat hij vast wel doet.
En nu ga ik denk ik maar kappen want eigenlijk ben ik best wel moe na vandaag. Hersenschudding is toch niet zo prettig…
er is één ding wat ik mis en dat zijn de beschrijvingen van je personages, en ook wel een beetje van de omgeving. Maar je hebt echt een leuke schrijfstijl waardoor je echt door je verhaal heen gaat voordat je het doorhebt. 
Hier dus voor 'maar' een komma.